Re: ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ
Δημοσιεύτηκε: Κυρ Ιαν 04, 2009 8:43 pm
Καταρχην φιλτατοι αδελφοι, πρεπει να ξεχωρισουμε την αγαπη αυτη καθαυτη ως οντολογικη πορεια προς την θεωση, γιατι ο Θεος Αγαπη Εστι και για να θεωθουμε που ειναι και το προκειμενο, και σκοπος και η τελειωση, για τα οποια πασχουμε και μιλαμε και πιστευουμε και αγωνιζομαστε, ολοι οι Ορθοδοξοι, ειναι ο τροπος υπαρξεως, ητοι της αιωνιου υπαρξεως.
Και λεω να την ξεχωρισουμε, απο τι; Απο την συναισθηματικη της πλευρα που υπακουει σε ορμες, ποθους, παθη, ενστικτα, καταστασεις, συμφεροντα, ελξεις, ψυχικα κενα, ατελη προσωπικοτητα, ελλειψη πιστεως, και αλλα τινα.
Πως προσφερει καποιος αγαπη; Εχουμε αναρωτηθει; Με το να αγαπησει καποιον; Να τον δεσμευσει; Να τον διακονησει; Να τον αναγαγει σε ειδωλο του εαυτου του και προτυπο αντι του Οντως προτυπου Του Κυριου;
Ενταξει το να εχεις την κατ'ανθρωπον αγαπη, νομιζω οτι ειναι κατι που δεν το στερειται καποιος απο ολους οσους συμμετεχουν με την αγαπη τους εδω μεσα ηδη.
θελω να πω, οτι δεν υπαρχει καποιος απο εμας, που δεν θα βοηθησει καποιον που περνα δυσκολα, που θελει να παει προς την Εκκλησια, που εχει αναγκη συντροφιας, και παρεας, και αλλα πολλα παραδειγματα, ολοι λιγο πολυ ειμαστε ετοιμοι να σταθουμε με αγαπη ανιδιοτελη διπλα στον συνανθρωπο μας.
Επειτα το αλλο, η συναισθηματικη, η ερωτικη, η συζυγικη αγαπη, η αγαπη που γεννιεται με την παροδο και την τριβη μιας σχεσης ζωης, παλι αργη η γρηγορα δεν θα λειψει σε καποιον/α πιστευω και ευχομαι.
Τι μενει ομως σαν ορισμος και τελειωση της αγαπης, σαν υπαρκτικη δικαιωση και συνεχεια του Προσωπου μας μεσα απο την αγαπη, μεσα απο την Οντως Αυτοαγαπη;
Mενει ο Χριστος. Αυτος ειναι η Αγαπη που πρεπει πανω και περα και εαν θελετε και μαζι με ολα τα αλλα ειδη αγαπης που πρεπει εν τελει να μας οδηγουν Εντος Του.
Εχει δωσει εξουσια ο Κυριος σε οσους Τον αγαπουν να γινουν Τεκνα Του. Μεσω των ανθρωπων, που θα γνωρισουμε στην πεπερασμενη μας ζωη, και που ναι, πρεπει να τους αγαπησουμε οσο εχουμε αντοχη, εν τουτοις ομως αυτοι πρεπει να ειναι μια σκαλα που θα μας οδηγησει στην τελεια Αγαπη που εξω βαλλει τον φοβο της φθορας και της μοναξιας μας της οντολογικης. Την Αγαπη του Θεου. Αυτην μονο πληρωνει και τελειωνει και δικαιωνει την Αγαπη μας.
Δεν μπορει καποιος/α οσο και να εχει δεθει, οσο και να αγαπα καποιον/α να λεει οτι εχει εξαντλησει την αγαπη του προς αυτον/η. Αυτο συνιστα βλασφημια και εγκαταλειψη Θεου, ο οποιος μην ξεχναμε οτι ειναι Εραστης Μανικος, και Ζηλοτυπος, του ανθρωπου.
Απο τον παναγαθο Λογο Του, κληθηκαμε στην υπαρξη και ελαβαμε το δωρο της ζωης, ας μην το ξεχναμε αυτο ποτε. Καθε αγαπη ανθρωπινη οσο ζεστη, στοργικη, συνεχης, ανιδιοτελης, και εθελουσια εαν ειναι, ΔΕΝ δυναται επ'ουδενι να συγκριθει με την Αγαπη που μας περιβαλει προαιωνιως, και εις στον Αιωνα.
Αρα και συμπερασματικα συνιστα διασκορπισμο και ελλειψη πνευματικου σκοπου, και αστοχια της προσωπικης μας υποστασεως, το να αναγαγουμε την υπ'αλληλων αναζητηση αγαπης, καθε μορφης, εαν αυτη δεν συνιστα δρομο, που θα μας οδηγησει στην κατα Θεον Αγαπη, για την οποια εχουμε κληθει να μετεχουμε στο δωρο της υπαρξεως.
Δεν ειναι θεωρια αυτα, ειναι η πραξη την οποια πρεπει να εχουμε κατα νουν, συμφωνα με την προτροπη του Κυριου, να μην αγαπουμε κανεναν, περα και πανω απο Αυτον Τον Κυριο μας και Θεο μας.
Ας εχουμε την προσηλωση, την ελπιδα, την Πιστη, την αφιερωση, το βλεμμα, την προσμονη, εις Τον Κυριον της Δοξης, και οτι ειναι να ερθει κατα το Παναγιο Θελημα Του, δεν θα ειναι μη συμφερον για την αιωνια υπαρξη μας, που περνα ΜΟΝΟ μεσα απο την Αγαπη σε Αυτον.
Να δινουμε οτι μπορουμε για τον πλησιον, αλλα το ολον, το τελειον, το αριστον, το εσωτερον, το αγιωτερον, να το δινουμε μονο στον Χριστο. Αλλιως αγαπη δεν εχουμε. Κανουμε αγαπη να περναει ο καιρος..
Και λεω να την ξεχωρισουμε, απο τι; Απο την συναισθηματικη της πλευρα που υπακουει σε ορμες, ποθους, παθη, ενστικτα, καταστασεις, συμφεροντα, ελξεις, ψυχικα κενα, ατελη προσωπικοτητα, ελλειψη πιστεως, και αλλα τινα.
Πως προσφερει καποιος αγαπη; Εχουμε αναρωτηθει; Με το να αγαπησει καποιον; Να τον δεσμευσει; Να τον διακονησει; Να τον αναγαγει σε ειδωλο του εαυτου του και προτυπο αντι του Οντως προτυπου Του Κυριου;
Ενταξει το να εχεις την κατ'ανθρωπον αγαπη, νομιζω οτι ειναι κατι που δεν το στερειται καποιος απο ολους οσους συμμετεχουν με την αγαπη τους εδω μεσα ηδη.
θελω να πω, οτι δεν υπαρχει καποιος απο εμας, που δεν θα βοηθησει καποιον που περνα δυσκολα, που θελει να παει προς την Εκκλησια, που εχει αναγκη συντροφιας, και παρεας, και αλλα πολλα παραδειγματα, ολοι λιγο πολυ ειμαστε ετοιμοι να σταθουμε με αγαπη ανιδιοτελη διπλα στον συνανθρωπο μας.
Επειτα το αλλο, η συναισθηματικη, η ερωτικη, η συζυγικη αγαπη, η αγαπη που γεννιεται με την παροδο και την τριβη μιας σχεσης ζωης, παλι αργη η γρηγορα δεν θα λειψει σε καποιον/α πιστευω και ευχομαι.
Τι μενει ομως σαν ορισμος και τελειωση της αγαπης, σαν υπαρκτικη δικαιωση και συνεχεια του Προσωπου μας μεσα απο την αγαπη, μεσα απο την Οντως Αυτοαγαπη;
Mενει ο Χριστος. Αυτος ειναι η Αγαπη που πρεπει πανω και περα και εαν θελετε και μαζι με ολα τα αλλα ειδη αγαπης που πρεπει εν τελει να μας οδηγουν Εντος Του.
Εχει δωσει εξουσια ο Κυριος σε οσους Τον αγαπουν να γινουν Τεκνα Του. Μεσω των ανθρωπων, που θα γνωρισουμε στην πεπερασμενη μας ζωη, και που ναι, πρεπει να τους αγαπησουμε οσο εχουμε αντοχη, εν τουτοις ομως αυτοι πρεπει να ειναι μια σκαλα που θα μας οδηγησει στην τελεια Αγαπη που εξω βαλλει τον φοβο της φθορας και της μοναξιας μας της οντολογικης. Την Αγαπη του Θεου. Αυτην μονο πληρωνει και τελειωνει και δικαιωνει την Αγαπη μας.
Δεν μπορει καποιος/α οσο και να εχει δεθει, οσο και να αγαπα καποιον/α να λεει οτι εχει εξαντλησει την αγαπη του προς αυτον/η. Αυτο συνιστα βλασφημια και εγκαταλειψη Θεου, ο οποιος μην ξεχναμε οτι ειναι Εραστης Μανικος, και Ζηλοτυπος, του ανθρωπου.
Απο τον παναγαθο Λογο Του, κληθηκαμε στην υπαρξη και ελαβαμε το δωρο της ζωης, ας μην το ξεχναμε αυτο ποτε. Καθε αγαπη ανθρωπινη οσο ζεστη, στοργικη, συνεχης, ανιδιοτελης, και εθελουσια εαν ειναι, ΔΕΝ δυναται επ'ουδενι να συγκριθει με την Αγαπη που μας περιβαλει προαιωνιως, και εις στον Αιωνα.
Αρα και συμπερασματικα συνιστα διασκορπισμο και ελλειψη πνευματικου σκοπου, και αστοχια της προσωπικης μας υποστασεως, το να αναγαγουμε την υπ'αλληλων αναζητηση αγαπης, καθε μορφης, εαν αυτη δεν συνιστα δρομο, που θα μας οδηγησει στην κατα Θεον Αγαπη, για την οποια εχουμε κληθει να μετεχουμε στο δωρο της υπαρξεως.
Δεν ειναι θεωρια αυτα, ειναι η πραξη την οποια πρεπει να εχουμε κατα νουν, συμφωνα με την προτροπη του Κυριου, να μην αγαπουμε κανεναν, περα και πανω απο Αυτον Τον Κυριο μας και Θεο μας.
Ας εχουμε την προσηλωση, την ελπιδα, την Πιστη, την αφιερωση, το βλεμμα, την προσμονη, εις Τον Κυριον της Δοξης, και οτι ειναι να ερθει κατα το Παναγιο Θελημα Του, δεν θα ειναι μη συμφερον για την αιωνια υπαρξη μας, που περνα ΜΟΝΟ μεσα απο την Αγαπη σε Αυτον.
Να δινουμε οτι μπορουμε για τον πλησιον, αλλα το ολον, το τελειον, το αριστον, το εσωτερον, το αγιωτερον, να το δινουμε μονο στον Χριστο. Αλλιως αγαπη δεν εχουμε. Κανουμε αγαπη να περναει ο καιρος..