Η πρώτη φορά στο Όρος

[xdoum]

Διαβάζω που όλοι σας πηγαίνετε εδώ και χρόνια στο Όρος και ζηλεύω φοβερά, μπαίνω στις 21 κι έχω τρομερή αγωνία, μακάρι γυρίζοντας να έχω κάτι όμορφο να διηγηθώ κι εγώ...η πρώτη μου φορά στο όρος φέτος τον Ιούνιο...άντε με το καλό...

Αγαπητέ Κώστα,
κατά το μέτρο της πίστης σου και της προαίρεσής σου αυτό το προσκήνυμα θα είναι σταθμός στη ζωή σου.
Νομίζω ότι η τρομερή αγωνία που λες δεν είναι αγωνία αλλά λαχτάρα.
Σου εύχομαι η Παναγία να σ' έχει πάντα καλά για να πηγαίνεις στο περιβόλι της.
Πέτρος.

Φίλε Πέτρο καλημέρα,
Ναι, έχεις δίκιο, δεν είναι αγωνία αλλά λαχτάρα...Όταν το σκέφτομαι πεταρίζει η καρδιά μου...ανυπομονώ πάρα μα πάρα πολύ...σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για τις ευχές...με την επιστροφή θα πω εντυπώσεις και θα ανεβάσω και φωτογραφίες...

ΠΑΝΤΩΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΛΙΓΑΚΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ''ΚΑΠΟΙΟΣ'' ΒΑΖΕΙ ΕΜΠΟΔΙΑ ΑΛΛΟΤΕ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΜΕΓΑΛΑ

[panosgreece]

panagiotisspy

δεν υπερβαλω μπραβο σου ......θαυμαζω τον λογο σου

[costisk]

Διαβάζω που όλοι σας πηγαίνετε εδώ και χρόνια στο Όρος και ζηλεύω φοβερά, μπαίνω στις 21 κι έχω τρομερή αγωνία, μακάρι γυρίζοντας να έχω κάτι όμορφο να διηγηθώ κι εγώ...η πρώτη μου φορά στο όρος φέτος τον Ιούνιο...άντε με το καλό...

ΝΑ ΠΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΑΝΔΡΕΑ.
ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ...

Ειλικρινά σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τις συμβουλές και τη βοήθεια σου...
Κώστας

[pasxalis_thess]

ελπιζω να εχεις παει σε πολλα μοναστηρια την πρωτη φορα γιατι εχει πολυ μεγαλο ενδιαφερον η ιστορια σου!!!μειναμε στην αγια αννα!μετα δεν πιστευω να την κανατε για σποραδες;;;
μου εχουν βγει τα ματια να διαβαζω αλλα μ'αρεσει! να φανταστεις εχω παρατησει τη δουλεια μου!!!

[panagiotisspy]

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ – Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
Ενας παράγοντας, ο οποίος δυσκολεύει πολύ την πεζοπορία, κατά την διάρκεια ανηφορικής διαδρομής, είναι η άμεση οπτική επαφή με το σημείο στο οποίο καταλήγει η διαδρομή αυτή. Κάθε τόσο σηκώνεις κατάκοπος τα μάτια, ελπίζοντας ότι πλησιάζεις στο τέρμα, αλλά με απογοήτευση διαπιστώνεις ότι βρίσκεσαι περίπου στο ίδιο σημείο. Κάτι σαν οπτική απάτη!
Ετσι και τώρα, ανεβαίνοντας μέσα στη ζέστη, κοιτάζουμε κάθε τόσο, προς τα πάνω, αλλά εκείνο το κόκκινο κτίσμα παραμένει, θαρρείς, στην ίδια απόσταση. Μοιάζουν σαν να μας κοιτάζουν με ειρωνεία οι πορφυροί εξώστες του, σαν να μας λένε: “ Δεν θα φτάσετε ποτέ!”

Πλήθος μουλάρια ανεβοκατεβαίνει στη Σκήτη.
Το καΐκι απ τη Δάφνη, είχε αράξει στην αποβάθρα, λίγο πριν φτάσει το δικό μας πλοιάριο. Και ξεφόρτωσε ένα σωρό προμήθειες. Τις προμήθειες αυτές ανέβαζαν τώρα τα μουλάρια στον ανήφορο.
Κιβώτια, φιάλες υγραερίου, τσουβάλια με όσπρια κι αλεύρι.
Τα συμπαθέστατα τετράποδα κατέβαιναν χωρίς φορτίο, αλλά ανέβαιναν σηκώνοντας βάρος μεγάλο. Σίγουρα, τα δυστυχή ζώα, θα προτιμούσαν την αντίθετη εκδοχή. Να κατέβαιναν δηλαδή φορτωμένα και να ανέβαιναν ξεφόρτωτα. Για κακή τους όμως τύχη, αυτή είναι η φύση, ο χαρακτήρας κι η γεωγραφία του τόπου, όπου τους έλαχε να ζουν. Εύκολος κατήφορος κι εξαιρετικά επίπονος ανήφορος.
Μήπως τάχα και των ανθρώπων η ζωή, κάπως έτσι δεν μοιάζει?

Κάθε φορά που συναντούσες τις πομπές των μουλαριών, έπρεπε να βγεις ελαφρώς από το δρόμο, είτε σκαρφαλώνοντας λιγάκι προς την άκρη της πλαγιάς, είτε γλυστρώντας με ζυγισμένα και προσεκτικά βήματα, προς την πλευρά του γκρεμού.
Κάπως έτσι γίνεται και τώρα. Μια αράδα ζώα κατεβαίνει. Θάναι 4-5, τόνα πίσω απ το άλλο, δεμένα μεταξύ τους με ένα σχοινί. Ενας μοναχός τα συνοδεύει, πεζός. Βγαίνουμε απ το δρόμο.
Ευλογείτε! Λέμε στον μοναχό.
Ο Κύριος! Μας απαντά, χαμογελαστός!
Είναι απ αυτούς τους καλογέρους, που η ηλικία τους είναι εντελώς αδιόρατη! Θα τον έκανες από 40 μέχρι 60 χρονών, μπορεί και λίγο παραπάνω! Πάντως κι αυτός έμοιαζε με μικρό παιδί! Μικρό παιδί με μαύρα ρούχα και άσπρη γενειάδα.

Ξεγελώντας με κάποιο τρόπο το κοκκινωπό κτήριο που μας ειρωνευόταν, φτάνουμε τελικά στην αυλή του Κυριακού της Σκήτης.
Μουσκίδι στον ιδρώτα και με 150 καρδιακούς παλμούς, σωριαζόμαστε σ ένα παγκάκι, κάτω από έναν ίσκιο.

Ησυχία. Φαίνεται σαν κανείς να μην μας έχει αντιληφθεί.
Περιεργάζομαι τον χώρο. Πόσο αλλιώς είναι εδώ! Πόσο διαφορετικά απ το περιβάλλον των μοναστηριών, πούχουμε ως τα τώρα επισκεφθεί!
Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στο λιακωτό ενός χωριάτικου σπιτιού!
Μα βέβαια! Οντως, βρισκόμαστε στο λιακωτό ενός σπιτιού, σε κάποιο χωριό!
Με τη μόνη διαφορά, ότι οι κάτοικοι αυτού του χωριού, είναι όλοι τους καλόγεροι!
Πόσες πρωτόγνωρες, πόσες περίεργες και όμορφες εκπλήξεις, μας περιμένουν άραγε ακόμα, σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο?
Σε λίγο, ένας από τους κατοίκους του χωριού που αναφέρθηκε, μας φέρνει τον δίσκο με το κέρασμα και αργότερα μας οδηγεί στο μοναδικό δωμάτιο του ξενώνα.
Πιο απλή μορφή ξενώνα δεν θα μπορούσε να υπάρξει! Ενα σκοτεινό δωμάτιο, με 7-8 κρεβάτια σε παράταξη και τίποτα άλλο! Ούτε ένα ντουλάπι, ούτε μία καρέκλα!
Μια χαρά είναι! Τίποτα άλλο δεν μας χρειάζεται!
Ξαπλώνουμε για ολιγόωρη ξεκούραση.


Νωρίς το απόγευμα, στην αυλή συναντούμε άλλους δύο προσκυνητές. Καθόμαστε μαζί τους. Συζητήσαμε λιγάκι μαζί τους. Μας λένε ότι ήρθαν να δουν τον γέροντα, τον πατέρα Ανθιμο. Οπου νάναι θα έρθει.

Πράγματι, σε 5-10 λεπτά, από ένα χαγιάτι στο πλάι, ανεβαίνοντας δυό τρία σκαλάκια, εμφανίζεται μιά βιβλική μορφή. Η έκφρασή του, είναι αυστηρή και επιβλητική. Βλέποντάς τον, σούρχονται στο μυαλό, εικόνες από πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Αβραάμ, ο Ααρών, ο Μωυσής.

Ευλογείτε γέροντα!
Ο Κύριος!
Σηκωνόμαστε όρθιοι,
Καθήστε παιδιά. Μην σηκώνεστε, μας λέει.

Είναι εμφανές, ότι οι άλλοι δύο φίλοι, γνωρίζονται με τον γέροντα. Κάθονται μαζί του, σε μια απόσταση δύο περίπου μέτρων από εμάς και συζητούν χαμηλόφωνα. Οι εκδηλώσεις των 2 λαϊκών προς τον πατέρα Ανθιμο είναι γεμάτες απεριόριστο θαυμασμό και σεβασμό. Του ασπάζονται το χέρι πολλές φορές και κρέμονται απ τα χείλη του, καθώς τους μιλά.
Αισθανόμαστε λιγάκι παρείσακτοι. Και πέρα απ αυτό, θέλουμε και να καπνίσουμε. Αφήνουμε τους 3 συζητητές και σηκωνόμαστε.
Βγαίνουμε απ την αυλή και κατηφορίζουμε λίγο το μονοπάτι που είχαμε ανέβει το μεσημέρι. Ιδανικό σημείο για τσιγάρο!
Να πάλι ο ίδιος μοναχός που συνόδευε τα μουλάρια. Αυτή τη φορά έφιππος σε ένα απ αυτά.
Ευλογείτε. - Ο Κύριος! Αυτή η καταπληκτική προσφώνηση, που ξεκίνησε σαν ένα αφελές παιχνιδάκι, έχει γίνει μια πάρα πολύ γλυκειά ρουτίνα! Τι ωραίο που είναι, κάθε φορά που βλέπεις κάποιον να έρχεται προς το μέρος σου, να σου προξενεί τόση χαρά, απλά και μόνο το γεγονός ότι πρόκειται να ανταλλαγεί μεταξύ σας, αυτός ο τόσο θαυμάσιος χαιρετισμός!


Επιστρέφουμε στην αυλίτσα. Να και πάλι ο γέροντας. Μόνος τώρα.
Ευλογείτε. - Ο Κύριος.

Ο π. Ανθιμος μας κοιτάζει στα μάτια με το γνώριμο αυστηρό ύφος του. Με μια ματιά ήρεμη μεν, αλλά κοφτερή σαν σπαθί. Και μπαίνει κατευθείαν στο θέμα.
Εσείς παιδιά, τι ακριβώς ήρθατε να κάνετε εδώ στο Αγιον Ορος?
!!!!!!!!!!
Αμάν!
Τι καταπέλτης είναι τώρα αυτή η ερώτηση?
Κανείς μέχρι τώρα δεν μας ρώτησε κάτι τέτοιο!
Πώς να απαντήσεις? Και τι να πεις?
Λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας περνούν.....

(Ωστε ο γέροντας λοιπόν, τα είχε καταλάβει όλα! Ισως απ την εμφάνισή μας, ίσως απ την φυσική μας συστολή λόγω της άγνοιας, ίσως απ τα κατεβασμένα μας βλέμματα. Ηξερε τι μυαλά κουβαλάμε μέσα στο κεφάλι μας. Με κάποιον περίεργο τρόπο, ήξερε τα πάντα!)

Τι να του πεις τώρα του γέροντα? Ψέμματα? Αυτό δεν γίνεται! Την απόλυτη αλήθεια μήπως? Δηλαδή να του πούμε ότι ήρθαμε στον Αθω από περιέργεια, ή για να δούμε πως είναι εδώ τα πράγματα? Ούτε κι αυτό λέγεται.

Μέσα στην αμηχανία, μούρχεται στο μυαλό κάτι και χωρίς πολλή σκέψη το αφήνω να ακουστεί:
Ψαχνόμαστε πάτερ.....

Δαγκώθηκα μόλις το είπα. Το μετάνιωσα.
Αυτή η έκφραση δεν είχε αυτή την απλή έννοια, όπως ακούγεται αυτή την στιγμή.
Ηταν μια έκφραση με κάποιον υπαινιγμό αμφισβήτησης. Ηταν λιγάκι επαναστατική. Εκφραση ευρύτατα διαδεδομένη στους περίγυρούς μας, ως νέων. Την χρησιμοποιούσε η γενιά της εποχής, οι ανήσυχοι φοιτητές, οι σπουδαστικές νεολαίες.
Και αυτή την έκφραση, την είχα εκστομίσει στον γέροντα!
Με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα, περιμένουμε στωικά την καταιγίδα να ξεσπάσει,από μέρους του.

Κάτι τέτοιο όμως, δεν συμβαίνει!
Χωρίς να χαθεί κάτι απ την αυστηρότητα της ματιάς του, ο γέροντας λέει:
Ωστε ψαχνόσαστε. Μάλιστα. Απ τις καλές κουβέντες που έχω ακούσει είναι αυτή! Να ψαχνόσαστε, να ψαχνόσαστε. Καλό είναι αυτό! Και αν εκεί που ψάχνετε, βρείτε πουθενά και το Ευαγγέλιο, ανοίξτε το. Διαβάστε το! Εντάξει παιδιά? Για να μην πάει και χαμένος τόσος κόπος, τόσο ψάξιμο!

Εντάξει γέροντα!
Ξεκινάει να φύγει. Τον ασπαζόμαστε. Οπως του φιλώ το χέρι, αισθάνομαι το άλλο χέρι του, να μου ακουμπάει ελαφρώς τα μαλλιά.
Την ευλογία σας! λέμε.
Του Κυρίου, του Κυρίου.....

Κοιτάζω τον γέροντα όπως απομακρύνεται, βλέπω την πλάτη του όπως φεύγει με πολύ αργά βήματα.
Δεν θα ξαναέβλεπα ποτέ τον π. Ανθιμο. Την επόμενη φορά που θα πήγαινα στην Αγία Αννα, θα αντίκρυζα στο μικρό κοιμητήριο της Σκήτης, έναν απέριττο ξύλινο σταυρό με το όνομά του.

Σκεφτόμουν αργότερα, ότι ο γέροντας, με εκείνα τα λόγια του, κατά το κοινώς λεγόμενον, μας έκανε σκόνη! Μας συνέτριψε! Αλλά αυτό το έκανε, χωρίς να μας ελέγξει και τόσο, χωρίς να μας θίξει, χωρίς να μας προσβάλλει.

Και απ την άλλη σκέφτομαι, ότι αυτό που με φόβο, εκστόμισα τότε προς αυτόν, ήταν τελικά ολόκληρη, πλήρης η αλήθεια, για τον λόγο που ήμασταν στο Ορος.
Μπορεί να την είπα κατά λάθος, αλλά ήταν η αλήθεια.


Αρκετή ώρα μετά από την σύντομη αλλά συγκλονιστική συνάντηση με τον γέροντα, ένας μοναχός μας ξεναγεί στο Κυριακό. Μπαίνουμε στον σχεδόν κατασκότεινο, ναό. Μας δείχνει την θαυματουργή εικόνα της Αγίας Αννης. Μας λέει ότι έχει πολλές φορές βοηθήσει άκληρα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδί.
Στη συνέχεια μας καλεί να προσκυνήσουμε το Αγιο Λείψανο, του κάτω άκρου της Αγίας. Και αμέσως μετά μας παρατηρεί αρκετά έντονα!
Δεν φιλάμε, μας λέει την λειψανοθήκη! Ενα κομμάτι σίδερο είναι αυτή, δεν είναι απολύτως τίποτα! Ασπαζόμαστε το ίδιο το Αγιο Λείψανο! Και σκύψτε και λιγάκι! Ταπεινωθείτε λιγάκι!
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, συμμορφωνόμαστε με τα λόγια του μοναχού και ασπαζόμαστε με ταπείνωση, το ίδιο το Αγιο Λείψανο, που ξεπροβάλλει από μια οπή της λειψανοθήκης.


Ανοίγει εδώ μία παρένθεση

Δεν έχω συστήσει ακόμη την παρέα των τριών μας, σ εκείνο το πρώτο ταξίδι στο Ορος.
Ημουν εγώ, ένας έτερος συνονόματός μου Παναγιώτης και ο Νίκος. Με τον Παναγιώτη ξαναπήγαμε έκτοτε, άλλες δύο φορές στο Ορος, ενώ με τον Νίκο, με κάποιες εξαιρέσεις, συνεχίζουμε να πηγαίνουμε ανελλιπώς ως τα σήμερα.

Μια και μίλησα για το προσκύνημα στην Αγια Αννα, να πω και τούτο:
Καμμιά 20ετία μετά από τότε, ο Νίκος, θα ξαναγονάτιζε μπροστά στην εικόνα και στο Αγιο εκείνο Λείψανο. Απολύτως οικειοθελώς αυτή τη φορά. Και χωρίς υποδείξεις και νουθεσίες, περί του τρόπου και της αναγκαίας ταπεινότητας. Και θα έπαιρνε και λαδάκι απ το καντήλι της Αγίας.
Μετά από αρκετές ταλαιπωρίες και παρά την βοήθεια των επιστημόνων και ιατρών, δεν είχαν καταφέρει με την σύζυγό του να αποκτήσουν παιδί.
Γύρω στο ένα έτος αργότερα, θα αποκτούσαν.

Ούτε κι αυτό όμως, ενδεχομένως, ήταν κάποιο θαυματουργικό γεγονός.
Εξάλλου, όπως προελέχθη, βοήθησαν εκ νέου, η επιστήμη, οι γιατροί, κάποιες μικροεπεμβάσεις, πλήθος φαρμάκων. Οι επιστήμονες,απ την πλευρά τους, απέδειξαν τα πάντα.
Τα έχουμε ξαναπεί όλα αυτά όμως. Αλλο γνώση ,άλλο πίστη.

Κλείνει η παρένθεση


Η γεμάτη, πλήρης, μεστή εκείνη μέρα, τελείωσε.
Με τον εσπερινό και την Τράπεζα.
Μόνοι οι τρεις μας, σε ένα δωμάτιο, φάγαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας, ένα νοστιμότατο φακόρυζο. Ούτε είχα διανοηθεί ποτέ, ότι θα μπορούσε να υπάρξει αυτός ο περίεργος συνδυασμός τροφών, φακής και ρυζιού!



Την επομένη ξυπνήσαμε πολύ νωρίς. Αισθανόμασταν υποχρέωσή μας να πάμε στην εκκλησία, σχεδόν απ την αρχή της ακολουθίας. Δεν μας επέβαλλε κανείς κάτι τέτοιο. Αλλά το ύφος και η αυστηρότητα του χώρου, σε έκαναν να αντιληφθείς από μόνος σου, ότι έτσι θα ήταν σωστό να γίνει.

Ενα μοναδικό θέαμα το οποίο παρακολουθήσαμε, ήταν, η σχεδόν ταυτόχρονη προσέλευση των στα γύρω κελλιά διαμενόντων μοναχών στο Κυριακό της Σκήτης για να παραστούν στην λειτουργεία. Θάταν φαίνεται Κυριακή ή κάποια γιορτή. Ημουν τόσο αδαής τότε, που τίποτα απ όλα αυτά δεν ήξερα.

Από πάνω, από κάτω, απ τα πλάγια, σε κάθε μονοπατάκι, σε ολόκληρη σχεδόν την πλαγιά, έβλεπες αναμμένα κεριά, φαναράκια ή φακούς, που κρατούσαν οι προσερχόμενοι στο Κυριακό, για να βλέπουν τον δρόμο, μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Απ όλα, μα όλα τα κελλιά, έρχονταν, σιγά σιγά στο Κυριακό, τα φωτάκια, πλησίαζαν αργά αργά, μέσα στην ησυχία και στο απαλό αεράκι της νύχτας. Μια εξαίσια αδελφική σύναξη, μέσα σε μια ανείπωτα όμορφη μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Τα λόγια, φτωχά, για να περιγράψουν την πανδαισία των μικρών λυχνιών, που κατέληγαν μία μία, στην αυλίτσα μας, δίπλα μας!


Η ακολουθία τελείωσε.



Παίρνουμε τον δρόμο για την μονή Αγίου Παύλου.




ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ-ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ-ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ-ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑ

Μείναμε από μία μέρα στην καθεμιά από τις 4 μονές.
Καθημερινά βαδίζαμε την μία με μιάμιση ώρα, της μεταξύ τους απόστασης.
Οι διαδρομές δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλες σε απόσταση, αλλά όμως ήταν αρκετά κουραστικές. Και αυτό γιατί το μονοπάτι, ανεβοκατέβαινε διαρκώς, από την ρίζα του κάθε βράχου, σε μεγάλο ύψος πάνω σε αυτόν. Εμπαινε μέσα στον κάθε όρμο και κολπίσκο, κατά μήκος του αναγλύφου της ακτής. Ανέβαινε και κατέβαινε το κάθε μικρό ή μεγάλο φαράγγι, χαμήλωνε μέσα στις ισκιερές λαγκαδιές και σηκωνόταν πάλι στα ψηλά ακροβούνια, για να παρακάμψει τους πέτρινους όγκους, που φύτρωναν στα πλαϊνά αυτών των πανέμορφων κοιλωμάτων που έφτιαχνε η θάλασσα και που θα έλεγες ότι έμοιαζαν με μικρά φιόρδ.

Είχαμε πια εξοικειωθεί με τα Αγιορειτικά πράγματα. Αισθανόμασταν κάπως έμπειροι, χωρίς βέβαια να είμαστε. Κοντεύοντας όμως 10 μέρες στο Ορος, όταν συναντούσαμε κάποιον προσκυνητή, που κι αυτός είχε έρθει για πρώτη φορά, όλο και κάτι είχαμε να του πούμε, να τον συμβουλεύσουμε.

Και στα καθήκοντά μας, αρκετά τυπικοί και συνεπείς.
Δεν χάναμε τις ακολουθίες, τα γεύματα, τις ξεναγήσεις, τις συζητήσεις.
Το μόνο στο οποίο, αυτές τις μέρες, δεν δείχναμε τον πρέποντα σεβασμό, ήταν το σύντομο απόδειπνο.
Ισως γιατί, τα ηλιοβασιλέματα της δυτικής ακτής του Αθωνα, ήταν τόσο μαγευτικά, τόσο μεγαλόπρεπα.!
Ειδικά εκείνο το λιόγερμα, που ατενίσαμε απ το μπαλκόνι του τελευταίου, του έβδομου ορόφου της Σιμωνόπετρας, κοιτώντας τους πλαϊνούς βράχους, το λιμανάκι του αρσανά της και στο βάθος την απέναντι χερσόνησο της Χαλκιδικής, κανείς Μιχαήλ Αγγελος και κανένας Πικάσσο ή Ντα Βίντσι, δεν θα ήταν δυνατόν να το ζωγραφίσει!

Θυμάμαι το καστρομονάστηρο του Αγίου Παύλου με τα ψηλά τείχη και τον επιβλητικό πύργο. Και με μια σειρά κληματαριές, στο δρομάκι που περπατά κανείς, πλησιάζοντας την πύλη του. Εκεί μπαίνοντας ο φίλος Παναγιώτης, είχε παρατηρηθεί από κάποιον μοναχό, διότι είχε ανά χείρας ένα ψηλό πεζοπορικό ραβδί, κάτι το οποίο δεν θεωρείται πρέπον, όπως μάθαμε.
Εκεί επίσης, κάποιος μοναχός μας είπε, ότι τον τελευταίο καιρό, είχαν γίνει κάποιες ζημιές από κουνάβια, των οποίων ο πληθυσμός παρουσίαζε αύξηση.
Μια τρομερή έκπληξη, είναι αλήθεια, μας κατέλαβε, όταν μας έβγαλαν για προσκύνημα, τα Τίμια Δώρα των 3 μάγων, προς τον Χριστό.


Στην Διονυσίου εντύπωση μας έκαναν οι προφητικές και κάπως τρομακτικές τοιχογραφίες της αποκάλυψης. Η κατάνυξη στο όμορφο, αλλά λιγάκι κλειστοφοβικό Καθολικό, με την Παναγία του Ακαθίστου στο μικρό παρεκκλήσι του.
Ενα μικρό μπαλκονάκι, στο πιο ψηλό σημείο της μονής, πάνω απ το χάος, που καταλήγει στον θαλάσσιο βράχο, ήταν το σημείο που περάσαμε αρκετές ώρες, συζητώντας και ηρεμώντας.

Οι γραφικές καμάρες που σχηματίζουν οι κολώνες της νοτιοανατολικής πλευράς της Γρηγορίου. Τι φιλόξενοι οι μοναχοί εδώ! Οχι ότι αλλού δεν είναι βέβαια.
Είχαμε και μια πνευματική συζήτηση στην Γρηγορίου. Για την αγάπη που πρέπει να δείχνουμε στους συνανθρώπους μας. Στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης, μάθαμε ότι η μονή, είχε ξεκινήσει μια προσπάθεια βοήθειας προς ανθρώπους εξαρτημένους από ναρκωτικές ουσίες.
Αυτό μας χαροποίησε ιδιαίτερα, λόγω του ότι, εξαιτίας της ηλικίας και των συναναστροφών μας, είχαμε στον περίγυρό μας δει με τα μάτια μας, διάφορους νέους που αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα.

Στην Σιμωνόπετρα, το βράδυ, ο Νίκος αποφάσισε την άλλη μέρα, όταν θα φτάναμε στη Δάφνη, να φύγει για τον Βόλο. Θα πήγαινε να μείνει σε κάποιους γνωστούς και θα διεκπεραίωνε εκτός αυτού και τα αναγκαία για την μετάβασή μας στις Σποράδες. Εισιτήρια καραβιών, κλείσιμο δωματίων στα νησιά.
Εμείς θα μέναμε δυό μέρες ακόμα. Θέλαμε να πάμε οπωσδήποτε στο Ρώσικο, που τόσο μας είχε εντυπωσιάσει, όταν το είδαμε μπαίνοντας στο Ορος.


Το πρωί κατηφορίζουμε στον αρσανά, να πάρουμε το καΐκι για την Δάφνη.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ- ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ

[panagiotisspy]

ελπιζω να εχεις παει σε πολλα μοναστηρια την πρωτη φορα γιατι εχει πολυ μεγαλο ενδιαφερον η ιστορια σου!!!μειναμε στην αγια αννα!μετα δεν πιστευω να την κανατε για σποραδες;;;
μου εχουν βγει τα ματια να διαβαζω αλλα μ'αρεσει! να φανταστεις εχω παρατησει τη δουλεια μου!!!

Σ ευχαριστώ αδελφέ Πασχάλη, για τα ευγενικά σου λόγια.
Οχι όμως και να παρατήσεις την δουλειά σου!
Εξάλλου δεν γράφω κάτι με τόσο μεγάλη πνευματική σημασία.
Η περιγραφή ενός ταξιδιού είναι κατ ουσίαν.

[aposal]

Παναγιώτη οι περιγραφές σου είναι άψογες! Συνέχισε ακάθεκτος!
Δόξα τω Θεώ

[GIKGEO]

Περιμενουμε με ανυπομονησια την συνεχεια.
Α!! Γιατι μας εκανες τοσο συντομη περιγραφη για τις 3 μερες στα τελευταια μοναστηρια;
Αφου ξερεις εχουμε εθιστει
Θελουμε πολλες λεπτομερειες...

[panagiotisspy]

ΣΥΝΕΧΕΙΑ – ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ

Κατηφορίζουμε τον κακοτράχαλο κατήφορο.

Είναι εύκολη η κατηφόρα. Ούτε ιδρώτας, ούτε κούραση. Εχει όμως κάποιους κινδύνους. Τα βήματα πρέπει να είναι προσεκτικά.
Σε αντίθεση με την ανηφόρα, η οποία σε ξεθεώνει, αλλά είναι πολύ πιο ασφαλής. Αν για παράδειγμα, ανηφορίζοντας, σκοντάψεις και πέσεις, δεν έγινε και τίποτα. Απλά από μικρή απόσταση, θα ακουμπήσεις στο έδαφος.
Ενώ αν -ο μη γένοιτο-, γλυστρίσεις στον κατήφορο, τότε δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Ισως τραυματιστείς άσχημα! Μπορεί να φύγεις πέφτοντας, ολόκληρα μέτρα μακρυά και το χειρότερο, μπορεί και να κατρακυλήσεις σε κανέναν γκρεμό. Και δυστυχώς, οι άγριοι γκρεμοί και οι κοφτερές χαράδρες του Αγίου Ορους, δεν ενδείκνυνται καθόλου για κάτι τέτοιο. Αμα πέσεις πού νάβρεις σταματημό! Μόνο ο Θεός σε σώζει σε τέτοια περίπτωση!

Κατεβαίνουμε λοιπόν προσεκτικά.

Κάθε τόσο, γυρίζουμε και ρίχνουμε μια ματιά στο μοναστήρι που απομακρύνεται πίσω μας. Τι ανυπέρβλητο μεγαλείο εκπέμπει η θωριά της Σίμωνος Πέτρας! Πώς άραγε την χτίσανε αυτή την 7όροφη πολυκατοικία πάνω στον βράχο, εδώ και 700 χρόνια?



Κατηφορίζουμε χαρούμενοι και ευδιάθετοι!
Η Σιμωνόπετρα μας επεφύλαξε χθες και άλλη μια ευχάριστη έκπληξη! Μπάνια και ντουζιέρες! Με κρύο νερό βέβαια, αλλά ποιός νοιάζεται γι αυτό!
Τις 10 τελευταίες μέρες στο Ορος, η ατομική καθαριότητα, ήταν ιδιαιτέρως δύσκολη και κατ ανάγκην πρόχειρη. Ενώ τώρα επιτέλους, βγάλαμε από πάνω μας το χώμα, τον ιδρώτα και την σκόνη τόσων πεζοποριών!
Αστειευόμενοι σχολιάζουμε το χθεσινό ντους, γελώντας δυνατά και λέγοντας πως ελπίζουμε να μην βούλωσαν τα μοναστηριακά σιφώνια!


Ερχεται το καΐκι για την Δάφνη.
Αλήθεια, το ξεχάσαμε, χρειαζόμαστε κάποια λεφτά γι αυτό! Κάποια ελάχιστα κέρματα, κάποιες δραχμούλες! Τα πορτοφόλια μας βρίσκονται στους πάτους των αποσκευών, όντας αχρείαστα και αζήτητα! Ολο αυτό το διάστημα, έχουμε χάσει την έννοια και την αίσθηση του χρήματος, δεν έχουμε πληρώσει τίποτα πουθενά! Το καραβάκι που έκανε τον περίπλου, μας πήρε δωρεάν, γιατί του είχαν τελειώσει τα αποκόμματα μισών-φοιτητικών εισιτηρίων.
Είναι εντυπωσιακή η διαπίστωση, ότι μπορείς να βρίσκεσαι τόσον καιρό στον Αθω, χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψεις ούτε μία δραχμή!



Να η Δάφνη, το όμορφο και γραφικό χωριουδάκι. Την βλέπουμε για δεύτερη φορά. Αλλά τούτη τη φορά, μετά από τόσες μέρες περιήγησης σε μοναστήρια και σκήτες, μας φαίνεται σχεδόν σαν μεγαλούπολη.
Αρκετός κόσμος, κάποια μαγαζάκια. Και αυτοκίνητα! Αρκετά αυτοκίνητα και κάποια φορτηγά! Εχουμε να δούμε ή να ακούσουμε αυτοκίνητο, από τότε που μας άφησε το λεωφορείο στις Καρυές!



Αποχαιρετούμε τον Νίκο. Φεύγει για Ουρανούπολη. Εμείς θα μείνουμε λιγάκι, θα κάνουμε καμμιά βολτούλα στην Δάφνη και μετά θα ξεκινήσουμε τον αγαπημένο μας πια ποδαρόδρομο για το Ρώσικο.
Με μια χαρούμενη νότα, με κάποια συγκίνηση, αλλά και μια μικρή δόση χιούμορ βέβαια, αγκαλιαζόμαστε και αποχωριζόμαστε λέγοντας “Ευλογείτε – Ο Κύριος”, όλοι μαζί ταυτόχρονα αισθανθήκαμε ,ότι έτσι θάπρεπε νάναι ο αποχαιρετισμός μας!



Περιδιαβήκαμε για λίγη ώρα την Δάφνη, ήπιαμε καφεδάκι και μπήκαμε και σ ένα μικρό κατάστημα. Εκεί αγόρασα ένα μικρό ξύλινο σταυρουδάκι που μπορούσες να το περάσεις στον λαιμό με πετονιά. (Το έχω ακόμα και σήμερα, έχει λιώσει το ξύλο του, έχει απομείνει σχεδόν το μισό).



ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ – ΡΩΣΙΚΟ



Οντως μεγαλειώδης μονή. Θαυμάσια. Περίλαμπρη. Αγέρωχη. Λαμπρή.

Αλλά έξω απ την ιδιοσυγκρασία μας.
Αλλες τεχνοτροπίες.
Αλλες διακοσμήσεις.
Το Βυζαντινό στοιχείο απουσίαζε απ τις εκφράσεις των προσώπων των Αγίων στις εικόνες.
Πάρα πολύ χρυσάφι στα τέμπλα των εκκλησιών.

Φυσικά και θαυμάσαμε την μονή και ήταν τιμή μας η παρουσία μας εκεί. Και η φιλοξενία των Ρώσων μοναχών άψογη.

Ανεβήκαμε και στο περίφημο καμπαναριό και με δέος βρεθήκαμε κάτω απ αυτή την γιγαντιαία καμπάνα των 15 τόννων. Και μάλιστα παρατηρήσαμε ότι αυτός ο τεράστιος όγκος, κρεμόταν με χοντρές αλυσίδες, από δύο και μόνο μαδέρια, όχι και τόσο μεγάλων διαστάσεων. Πώς άντεχαν τέτοιο βάρος? Εκπληκτικό μας φάνηκε!

Ενα στοιχείο που μας ξένισε και αλήθεια είναι ότι δεν μας ενθουσίασε, ήταν το ότι το αρχονταρίκι και τα δωμάτια φιλοξενίας, ήταν έξω απ το μοναστήρι.
Πολύ μεγάλου αριθμού, θάλεγες εκατοντάδες, μικρά τρίκλινα κελλάκια, σε κάτι μεγάλους και μακρόστενους διαδρόμους, σε τρεις διαδοχικούς ορόφους, κάποιων κολοσσιαίων διαστάσεων κτηρίων, που ήταν τόσο διαφορετικά, από κάθε είδους κατασκευή, πούχαμε ως τα τώρα δει στο Ορος.


Η Ρώσικη λειτουργεία, πολύ αλλιώτικη, απ την Βυζαντινού χρώματος και ήχου γνώριμή μας. Και ελαφρώς μονότονη.

Θυμάμαι και το φαγητό στην Τράπεζα. Ρώσικο μπορς. Μια σούπα, σαν ζωμός, σκούρου κόκκινου χρώματος, μέσα στον οποίο αιωρούνταν ή επέπλεαν, κάποια κομματάκια διάφορων λαχανικών. Ευτυχώς που στο τραπέζι, υπήρχε άφθονη ποσότητα φρεσκοψημμένου, μαύρου, ζυμωτού, πεντανόστιμου ψωμιού!


Το βραδάκι στο κελλί μας, κουβεντιάζουμε, κάνουμε κάποιον απολογισμό της εμπειρίας μας στο Ορος.

Οι άνθρωποι εδώ, οι μοναχοί, ζουν έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής απ τον δικό μας. Εχουν έναν άλλο κώδικα. Αλλους νόμους.
Τους κώδικες όμως και τους νόμους τους, τους τηρούν. Αυστηρά. Οχι σαν κι εμάς, έξω.
Και όποιος από εμάς, θέλει νάρθει να ζήσει εδώ για λίγες μέρες, το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνει, είναι να συμβιβαστεί λιγάκι με αυτούς τους νόμους και τους κώδικες. Τίποτα παραπάνω. Ισως μάλιστα, ούτε καν αυτό το ελάχιστο, να μην χρειάζεται να κάνει!

Και θα φιλοξενηθεί. Θα ΦΙΛΟΞΕΝΗΘΕΙ. Με όλη την σημασία της λέξης. Θα είναι δηλαδή ένας ξένος, ο οποίος θα θεωρηθεί φίλος. ΦΙΛΟΣ. Και θα αντιμετωπισθεί ως φίλος.
Οχι τυπικά φίλος.
Ουσιαστικά ΦΙΛΟΣ. Και αδελφός.

Κανείς δεν μας ενόχλησε. Κανείς δεν μας υποχρέωσε να κάνουμε κάτι. Κανείς δεν μας συμπεριφέρθηκε άσχημα.

Και μάλιστα μας συμπεριφέρθηκαν με καλωσύνη, με αγάπη, με ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ.
Σαν να μας χρωστούσαν αυτοί αγάπη και ταπεινότητα. Ενώ κανονικά, θα έπρεπε να τους την χρωστάμε εμείς, που μας φιλοξένησαν και μας περιποιήθηκαν, σαν να ήμασταν τα αδέρφια τους.

Ισως αυτή η ταπεινότητα να είναι, που τους κάνει τους Αγιορείτες, ανεξάρτητα απ την ηλικία τους, να μοιάζουν με μικρά παιδιά.
Είναι ώριμοι και έμπειροι και ενήλικοι και κάποιοι από αυτούς ΓΕΡΟΝΤΕΣ, στο μυαλό και στο πνεύμα.
Αλλά είναι όλοι τους, παιδιά στην καρδιά!
Ναι, μικρά παιδάκια είναι, με τρυφερές και ταπεινές καρδούλες, γεμάτες ΑΓΑΠΗ!



ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ


Την επομένη, βαδίσαμε στην Ξενοφώντος, για την τελευταία μας διανυκτέρευση.

Απολύτως τυπικοί πια, ακολουθήσαμε πλήρως, το πρόγραμμα της μονής.

Η μονή ήταν ήσυχη και αυστηρή, παρά το γεγονός ότι είχε πολλούς επισκέπτες. Ειναι η θέση της τέτοια και οι δυνατότητες φιλοξενίας της σημαντικές, ώστε είναι φυσιολογικό να δέχεται αρκετούς προσκυνητές.


Το απογευματάκι στην μικρή προβλήτα του μοναστηριού, ένας μοναχός ψάρευε. Και η ψαριά, ήταν πολύ καλή! Είχε πιάσει αρκετά και μεγαλούτσικα ψάρια.

Οι σκέψεις μας εκείνο το τελευταίο βράδυ στο Ορος, ήταν διαφορετικές. Ηταν απολύτως κοσμικές.
Τα σώματά μας ήταν ακόμα στο Ορος, αλλά οι ψυχές μας φτερούγιζαν έξω.
Σκεφτόμασταν τους γονείς μας, που είχαμε να επικοινωνήσουμε τόσον καιρό μαζί τους. Τους φίλους, τις φίλες μας.
Σκεφτόμασταν πόσο ανενημέρωτοι ήμασταν, για κάθε είδους εξελίξεις, που πιθανόν θα έχουν λάβει χώρα στον έξω κόσμο.
Η απομόνωση ήταν τόσο έντονη. Τίποτα δεν μαθαίνεις στο Ορος για τα πράγματα που συμβαίνουν έξω. Για παράδειγμα και πόλεμος ακόμα αν είχε ξεσπάσει, εμείς δεν θα το μαθαίναμε.
Συζητήσαμε και άλλα πεζά πράγματα. Για εκδρομές που είχαμε πάει. Για τις αγαπημένες μας ποδοσφαιρικές ομάδες. Και βέβαια για τις Σποράδες που θα πηγαίναμε.





Το τελευταίο πρωινό, είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεσή μας, μέχρι νάρθει το καΐκι, που θα μας έβγαζε απ το Αγιο Ορος.
Και είπαμε να πάμε να το πάρουμε από την γειτονική Δοχειαρίου. Μόνο 20 λεπτά απείχε.


Στην Δοχειαρίου προσκυνήσαμε την Παναγία την Γοργοϋπήκοο. Και περιεργαστήκαμε ένα πάρα πολύ βαθύ και όμορφα φτιαγμένο πηγάδι στο εσωτερικό της μονής.


Περιμένοντας στο λιμάνι το καραβάκι, σκέφτηκα ότι είμαστε για 13η μέρα στο Ορος. Ακριβώς όση είναι η διαφορά, παλιού και νέου ημερολογίου!
Δηλαδή ήταν σαν να κάναμε μια περίεργη βουτιά στον χρόνο, ένα πισωγύρισμα στον καιρό και βγαίναμε απ το Ορος ακριβώς την ίδια μέρα, την ίδια ημερομηνία, κατά την οποία μπήκαμε! Το μόνο που άλλαζε ήταν το ημερολόγιο! Μπήκαμε την τάδε Ιουνίου με το καινούργιο, βγαίνουμε την ίδια ακριβώς μέρα του Ιουνίου με το παλιό!
Απίστευτη συγκυρία, περίεργη σύμπτωση.
Ενα παράξενο παιχνίδι που έπαιξε το μυαλό, με συμπαίκτες του το Ιουλιανό και το Γρηγοριανό ημερολόγιο!



Να το καραβάκι, έρχεται!
Σβήνουμε τα τελευταίο, εν Αθω, τσιγάρο μας.
Κοιτάζουμε την όμορφη Δοχειαρίου πριν ανέβουμε στο καΐκι.


Μας ελέγχουν τις αποσκευές μας. Ανακατεύουν τα τσαλακωμένα και σκονισμένα μας ρούχα.


Το μικρό ταξίδι ως την Ουρανούπολη, μας φάνηκε μεγάλο.


Αφήσαμε πίσω μας εκείνον τον κάβο, που μπαίνοντας, λαχταρούσαμε να τον περάσουμε, για να δούμε να ξετυλίγεται μπροστά μας η μαγεία του Ορους.
Ο Αθως δεν φαίνεται πια.

Να εκείνο το συμπαθητικό ερείπιο, στα σύνορα του έξω κόσμου.
Αλλη μια μικρή συγκίνηση στο πέρασμά του! Αλήθεια, τι ορίζοντες, τι όμορφες προσδοκίες μας είχε δώσει, η θέα αυτού του κτίσματος, πριν 13 μέρες!


Ξάφνου, απίστευτο!

Δελφίνια!

Δυο μικρά παιχνιδιάρικα δελφίνια, ακολουθούν το σκάφος μας!

Σαν παιδιά κι αυτά! Παίζουν, λικνίζονται, πηδάνε σχεδόν έξω απ το νερό!


Οταν αφήσαμε, μπαίνοντας στο Ορος, την Ουρανούπολη πίσω μας, μας είχαν υποδεχτεί, μας είχαν καλωσορίσει, ένα σωρό γλαροπούλια!
Τώρα μας αποχαιρετά, μας ξεπροβοδίζει, αυτό το ζευγάρι των δελφινιών!

Αυτό το καταπληκτικό, αυτό το ονειρεμένο ταξίδι στο Ορος, απ την αρχή ως το τέλος του, μας καταπλήσσει, μας συγκινεί, μας αφήνει άφωνους!

Τι χαρά!
Τι ομορφιά!


Πλησιάζουμε στην Ουρανούπολη.

Τα χαριτωμένα μικρά κήτη, μ έναν απότομο ελιγμό, χάνονται στ ανοιχτά του πελάγου.


'

Αποβίβαση στον έξω κόσμο.



Κόσμος, φασαρία, αυτοκίνητα, οχλαγωγία, χαμός.


Να και γυναίκες! Πολλές γυναίκες!

Μας φαίνονται λιγάκι περίεργες, τόσον καιρό που έχουμε να τις δούμε!

Σκέφτομαι πάλι τους Αγιορείτες.
Πώς είναι δυνατόν να διάλεξαν να περάσουν ολόκληρη τη ζωή τους, χωρίς την συντροφιά αυτών των πανέμορφων πλασμάτων?
Και όμως!
Πόσο διαφορετικές επιλογές μπορεί αλήθεια να κάνει στη ζωή του ο καθένας μας! Πόσο διαφορετικές!


Να, το λεωφορείο για την Θεσσαλονίκη περιμένει.



Μια τελευταία ματιά, κατά τα νότια, κατά τον Αθω!


Θα ξανάρθουμε Παναγιώτη?
Θα ξανάρθουμε!




ΤΕΛΟΣ





Πρέπει με το τέλος της ιστορίας, να γίνουν κάποιες επισημάνσεις.

ΥΓ1:
Μετά όντως πήγαμε στις Σποράδες!
Δεν πήγαμε στη Σκιάθο. Ξεκινήσαμε απ την Αλόννησο για 3-4 μέρες και άλλες 2 μετά στη Σκόπελο. Ισως γιατί θέλαμε να υπάρχει μια λογική διαβάθμιση, από την ακμή στην παρακμή.
Και ο τρόπος ζωής μας εκεί, σίγουρα δεν θα έβρισκε σύμφωνους τους
Αγιορείτες. Εξάλλου εκεί υπήρχαν και γυναίκες και ξενύχτια και μπαρ.
Αλλά όμως υπήρχε ένα μέτρο. Σαν ένα φρένο να είχε μπει, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, στις διάφορες υπερβολές.






ΥΓ2:
Εννοείται ότι διάφορες λέξεις και περιγραφές συναισθημάτων, αφορούν το τότε (πριν τόσα χρόνια) και όχι το τώρα. Αυτό για να μην παρεξηγηθώ, που χρησιμοποίησα κάποιες εκφράσεις, κάπως ασεβείς. (Πχ. γκρινιάρηδες καλόγεροι ή δεν μου άρεσε το τάδε πράγμα κλπ.)


ΥΓ3:
Από τότε έμελλε να επισκεφτώ πολλές φορές ακόμα το Αγιο Ορος. Απλά τότε, την πρώτη φορά, μπήκε ,ας πούμε, η μαγιά, για το μέλλον. Και σιγά σιγά αυτός ο προορισμός, από ταξιδιωτικός και εκδρομικός, θα γινόταν προορισμός καθαρά πνευματικός. Η εκπληκτική φύση και το περικαλλές περιβάλλον, απλά βοηθούν και βεβαίως ομορφαίνουν, το πνευματικό ταξίδι.


ΥΓ4:
Οπως είναι αυτονόητο, σε ένα σημαντικό βαθμό δυστυχώς, μια σημαντική παρακμή, με ακολουθεί ως τα σήμερα.
Με γκρίνιες, θυμούς, ψεμματάκια,μικρά και μεγαλύτερα λάθη, εγωισμούς.
Μήπως κι αυτή η ιστορία άλλωστε, δεν είναι ένας μικρός εγωισμός?
Και βέβαια είναι. Αν θα αρέσει σε κάποιον που θα την διαβάσει, αυτό θα μου αρέσει και μένα. Αρα, δυστυχώς, είναι κι αυτή, ένας κάποιος εγωισμός.


ΥΓ5:
Βίωσα χρόνο με το χρόνο, όλες τις σημαντικές αλλαγές, του Αγίου Ορους. Κάθε φορά που έβλεπα κάποια αλλαγή, στενοχωριόμουν βαθειά.
Εχω πολλές φορές σκεφτεί, αν οι 3 φίλοι της ιστορίας, με το σκεπτικό και το μυαλό που είχαν τότε, πήγαιναν για πρώτη φορά στο Ορος, με τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν εκεί, θα κατάφερναν άραγε κατ αρχήν να αντεπεξέλθουν? Να κλείσουν θέσεις μήνες πριν, να συναντήσουν πολύ κόσμο, να μετακινούνται με ταξί? Και αν κατάφερναν να αντεπεξέλθουν σ αυτό, μετά θα μπορούσαν να δουν και να συγκρατήσουν ορισμένα από τα πράγματα, που τους έκαναν τελικά να αντιληφθούν, τι ακριβώς συμβαίνει στο Ορος?
Απαντώ: Κατά πάσα πιθανότητα ναι. Θα το κατάφερναν. Θα μπορούσαν. Θα γινόταν πιστεύω τελικά το ίδιο, αλλά με κάποιον άλλον τρόπο, με άλλες παραστάσεις και με άλλες εκδοχές.

Θα προτιμούσα το Ορος να μην είχε αλλάξει τόσο. Θα το προτιμούσα όπως το πρωτογνώρισα. Παρ όλα αυτά όμως, είναι τόσο μεγάλη η ωφέλεια του να πηγαίνεις εκεί, είναι τόσο αγαπημένος τόπος, είναι τόσο το ίδιο όμορφο όπως και τότε, που πραγματικά δεν αξίζει να το συζητήσουμε άλλο.
Στο κάτω κάτω, αισθάνομαι ελάχιστο το ανάστημά μου, για να μπορέσω να κρίνω τους ανθρώπους εκεί. Είναι πραγματικά αδύνατον να τους κρίνω.
Επίσης για τις αλλαγές που συντελέστηκαν, κατά ένα μέρος, ευθύνομαι και εγώ ο ίδιος. Γιατί πηγαίνω συχνά, γιατί πολλές φορές παίρνω μαζί μου φίλους που δεν έχουν ξαναπάει, αυτοί μετά ξαναπάνε με άλλους φίλους τους κλπ. Και άρα ευθύνομαι και εγώ και όλοι μας, για την μεγάλη αύξηση του αριθμού των προσκυνητών, η οποία αύξηση αυτή, είναι η βασική αιτία, των όποιων αλλαγών γίνονται.

Είπαμε όμως. Είναι τόσο τεράστια η ωφέλεια.
Και πραγματικά πιστεύω, ότι ακόμα και αν βάλουν ελικοδρόμια παντού, ακόμα και αν όλοι οι χωματόδρομοι γίνουν άσφαλτοι, ακόμα και αν σε κάθε αρσανά τοποθετηθεί τελεφερίκ που θα σκαρφαλώνει σε κάθε αρχονταρίκι και σε κάθε κελλί, πάλι θα συνεχίσω να πηγαίνω στο Ορος.

Μόνο ένα πράγμα θα άλλαζε οριστικά και αμετάκλητα την εικόνα του Ορους.
Η κατάργηση του αβάτου.
Θα σήμαινε το τέλος του.

Και εδώ να πούμε δυό καλές κουβέντες για τις γυναίκες του site.
Μας ζηλεύουν λιγάκι, που πηγαίνουμε στο Ορος, ενώ αυτές δεν μπορούν. Και είναι λογικό αυτό.
Αλλά όχι μόνο υπομένουν και ανθίστανται σε αυτό, αλλά υπερασπίζονται με σθένος και με επιχειρήματα, την ανάγκη διατήρησης του αβάτου. Μπράβο τους.

Είναι τιμή μας των ανδρών που πηγαίνουμε στο Ορος.
Οπως είναι και τιμή τους των γυναικών, που δεν πηγαίνουν.

Ισως με αυτό τον τρόπο να βοηθούν στην διατήρηση του Ορους περισσότερο από εμάς τους άνδρες.
Σκέφτομαι ότι αν για κάποιο λόγο, σταματήσουν να πηγαίνουν οι άνδρες λαϊκοί στο Ορος, τότε το Ορος και βέβαια θα συνεχίσει να υπάρχει, με την επάνδρωση από μοναχούς.
Αν όμως πάνε οι γυναίκες εκεί, τότε τέλος!
Αρα με την μη παρουσία τους, βοηθούν στην διατήρηση του Αγίου Ορους, περισσότερο από όσο εμείς με την παρουσία μας!


ΥΓ6:
Να απευθυνθώ εδώ και στους αδελφούς, που βρίσκονται στην άλλη πλευρά, στην απέναντι όχθη, σε αυτούς που δεν πιστεύουν σε ανώτερες δυνάμεις.
Μ αυτό τον τρόπο, είναι σαν να απευθύνομαι και στα 3 παιδιά της ιστορίας, που πήγαν για πρώτη φορά στο Ορος.

Αγαπητοί
Ακόμη και αν έχετε εσείς δίκιο, ακόμη και αν όπως λέτε, δεν υπάρχει τίποτα πάνω από μας, ακόμα και αν οι μεγάλοι υλιστές φιλόσοφοι τα γράφουν όλα σωστά στα έργα τους, ακόμα και τότε.
Ακόμη και τότε λοιπόν, οι μοναχοί του Ορους με την αγάπη και την ταπεινότητά τους, προσφέρουν σημαντικό και τεράστιο έργο. Εκείνα τα μικρά παιδιά, με τα μαύρα ράσσα και τις γενειάδες στον Αθω, που βοηθούν τους ανθρώπους να ξεπερνούν τα προβλήματά τους, που τους βοηθούν να αντιμετωπίζουν θέματα υγείας, που βοηθούν άκληρα ζευγάρια να αποκτούν παιδάκια, που μας κάνουν όλους καλύτερους φιλοξενώντας μας, δείχνοντάς μας αγάπη. Εκείνα τα μικρά παιδιά στον Αθω, που με ταπείνωση περνούν ολόκληρη την ζωή τους, αφιερωμένοι και αφοσιωμένοι στην αγάπη και στην βοήθεια των άλλων. Εκείνα τα παιδιά, κάνουν καλύτερους τους συνανθρώπους μας, την πατρίδα μας, την κοινωνία μας.

Πηγαίνετε μια βόλτα στο Ορος να το διαπιστώσετε.
Μόνο πριν ξεκινήσετε, βάλτε μέσα στις αποσκευές σας, λίγη καλή θέληση, λίγη υποχωρητικότητα, λίγη συγκατάβαση.
Οχι περισσότερη συγκατάβαση, από όση επιδεικνύετε όταν σας φιλοξενεί κάποιος στο σπίτι του. Και σίγουρα λιγότερη, από όση θα εισπράξετε, από τους οικοδεσπότες σας στο Ορος.

Πηγαίνετε, δεν θα χάσετε!
ΥΓ7:
Ας τελειώσει επιτέλους αυτή η ιστορία, που τόσο σας ταλαιπώρησε, αδελφές και αδελφοί μου!



Ας τελειώσει με μιά μόνο λέξη



Με μια λέξη:


Ειλικρινή


Εγκάρδια


Καλωσυνάτη


Ολόψυχη


Αληθινή


Απλή


Αγιορείτικη




Και η λέξη αυτή:






ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ!!!!!

[aposal]

Παναγιώτη, αν έχεις την καλοσύνη και την διάθεση, θα θέλαμε να έχουμε (γραπτώς) τις εντυπώσεις σου και απο τα υπόλοιπα ταξίδια σου και κυρίως την διαφορά στον τρόπο που έβλεπες τα πράγματα, σε σχέση με την πρώτη φορά!
Αν μπορούσες δε να μας περιγράψεις και το προσεχές σου ταξίδι, θα ήταν ό,τι καλύτερο!
Η Παναγιά να σ' έχει πάντα υπό την σκέπην Της!