Εορτάζοντες την 12ην του μηνός Μαΐου
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ επίσκοπος Κύπρου
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κων/πολης
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ο Αργύριος
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Βλάχος
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Θεοφόρος πού ασκήτευσε στα Κύθηρα
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ επίσκοπος Κύπρου
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ο Σιναΐτης
ΕΥΡΕΣΙΣ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ (1961) της ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ εν Καρυαΐς, Λέσβου
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ επίσκοπος Κύπρου
Μεγάλωσε μέσα σε ένα φτωχόσπιτο, στο χωριό Βησαυδούκη (ή Βησανδούκ), κοντά στην Ελευθερούπολη της Παλαιστίνης (310 μ.Χ.). Οι Ιουδαίοι γονείς του ήταν φτωχοί γεωργοί. Μετά το θάνατο των γονέων του ο ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ προσελκύεται στο χριστιανισμό από δύο περίφημους για τίς γνώσεις και τον ι ασκητισμό μοναχούς, το Λουκιανό και τον Ιλαρίωνα. Έπειτα, πηγαίνει στην έρημο και ζει κοντά στους πνευματικότερους ασκητές της Παλαιστίνης. Εκεί καταρτίζεται στην αρετή και εμπλουτίζει σε μεγάλο βαθμό το μυαλό του με θεολογικές γνώσεις. Ή φήμη της αρετής του ανέδειξε τον Έπιφάνιο επίσκοπο Κωνστάντιας στην Κύπρο. Από τότε, αγωνίστηκε με θερμότερο ζήλο για την ανόθευτη και γνήσια διατήρηση του ορθοδόξου δόγματος. Καταπολέμησε όλες τίς αιρετικές πλάνες της εποχής του, και ιδιαίτερα τίς εσφαλμένες δοξασίες του Ωριγένη. Συνεχώς κήρυττε στο ποίμνιο του να είναι προσεκτικό στους ψευδοδιδασκάλους, χρησιμοποιώντας το λόγο της Αγίας Γραφής, πού λέει: "Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστίν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται έξεληλύθασιν εις τον κόσμον"1. Αγαπητοί, μη δίνετε εμπιστοσύνη στον καθένα πού σας λέει ότι εμπνέεται από το Πνεύμα του Θεού. 'Αλλ' εξετάζετε και διακρίνετε τους ανθρώπους πού εμφανίζονται εμπνεόμενοι από το Πνεύμα, αν πράγματι προέρχονται αυτοί από το Θεό. Διότι πολλοί ψευδοπροφήτες βγήκαν στον κόσμο. ο ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ πέθανε εν πλω από την Κωνσταντινούπολη, πού είχε πάει για εκκλησιαστικές υποθέσεις προς την Κωνστάντια, στις 12 Μαΐου του 403, μετά από αρχιεροσύνη 36 χρόνων, και αφού άφησε αρκετά άντιαιρετικά συγγράμματα.
1. Α' επιστολή Ιωάννου, δ' 1.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Τούς διττούς ύποφήτας της άναρχου θεότητας, των θεοτυπώτων δογμάτων, τους πανσόφους έκφάντορας, συν τω Έπιφανίω τω κλεινώ, ύμνήσωμεν τον θείον Γερμανών ως λαμπροί γαρ των αρρήτων μυσταγωγοί, πυρσεύουσι τους κράζοντας δόξα τω στεφανώσαντι υμάς, δόξα τω μεγαλύναντι, δόξα τω βεβαιούντι δι' υμών, πίστιν την Ορθόδοξον.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κων/πολης
Γεννήθηκε στην Κων/πολη το 640. Πατέρας του ήταν ο πατρίκιος Ιουστινιανός, πού τον ανέθρεψε με μεγάλη ευσέβεια. Είκοσι χρονών έμεινε ορφανός από πατέρα, τον όποιο σκότωσε ο Κων/νος ο Πωγωνάτος, αφού τον συμπεριέλαβε μεταξύ αυτών πού σκότωσαν τον πατέρα του. Τον Γερμανό αφού τον ευνούχισε, τον κατέταξε στον κλήρο της Εκκλησίας. Αυτός, φημισμένος για την αρετή, τη μόρφωση και την αγιότητα της ζωής του, εκλέχθηκε μητροπολίτης Κυζίκου, στο 37ο έτος της ηλικίας του. Αργότερα όταν χήρεψε ο πατριαρχικός θρόνος, με τη γνώμη του βασιλιά Αναστασίου και την ψήφο της συγκλήτου, του κλήρου και του λάου, ανέβηκε στον οικουμενικό θρόνο (715). Από τη θέση αυτή, αφιέρωσε όλες του τις πνευματικές και ηθικές δυνάμεις, διδάσκοντας και νουθετώντας με τα συνεχή κηρύγματα του το λαό. Κατόπιν, όταν ο εικονομάχος αυτοκράτορας Λέων ο Ίσαυρος, του είπε να συμμορφωθεί με τα ασεβή διατάγματα του, αυτός όχι μόνο δεν υπάκουσε, αλλά παρότρυνε και το λαό σε αντίσταση. Αναγκάστηκε έτσι να παραιτηθεί, αφού κατέθεσε το ώμοφόριό του πάνω στην αγία Τράπεζα. Αποσύρθηκε σ' ένα πατρικό του κτήμα, το Πλατάνια, και μετά από σύντομη αρρώστια, πέθανε σε ηλικία 100 ετών στις 12 Μαΐου το 740.Ή ταφή του έγινε στη Μονή της Χώρας.
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ο Αργύριος
Άγνωστος στους Συναξαριστές και τα Μηναία. Ή μνήμη του αναφέρεται στον Σιναϊτικό Κώδικα 647, μαζί με τον Έπιφάνιο Κύπρου και Γερμανό Αρχιεπίσκοπο (βλ. Τιμοθέου Θέμελη, Αρχιεπισκόπου Ιορδανού, Τα Μηναία από του 11ου μέχρι 13ου αιώνα, Αλεξάνδρεια 1931, σελ. 33). Επίσης και στον Κώδικα Δ. α. IX Κρυπτοφέρης όπου και ή Ακολουθία του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Βλάχος
Γεννήθηκε στη Βλαχία και καταγόταν από επιφανές γένος. Επί Σουλτάνου Μεχμέτ και σε ηλικία 15 ετών, τον νεομάρτυρα αυτόν άρπαξαν οι Τάταροι, πού είχαν εισβάλει στη Βλαχία για να καταπνίξουν την επανάσταση του άρχοντα Μίχνα Βοεβόνδα Τζιβάν μπέη. Ένας από τους στρατιώτες, είδε τη ομορφιά του νέου αυτού και τον έδεσε σ' ένα δένδρο για να τον βιάσει. ο Ιωάννης όμως, βρήκε την ευκαιρία, σκότωσε τον στρατιώτη αυτό και απέφυγε τον βιασμό. Συνελήφθη όμως από άλλους Τούρκους και παραδόθηκε στη σύζυγο του στρατιώτη πού σκότωσε, στην Κων/πολη. Ή γυναίκα αυτή οδήγησε τον Ιωάννη στον βεζίρη, ο όποιος αφού τον ανέκρινε τον παρέδωσε στη γυναίκα αυτή, για να τον μεταχειρισθεί όπως ήθελε. Επειδή όμως αυτή δεν μπόρεσε με κολακείες να τον διαφθείρει και να τον εξισλαμίσει, τον παρέδωσε στον έπαρχο. Μετά από σκληρά βασανιστήρια, στα όποια ήταν παρούσα και ή ακόλαστη αυτή γυναίκα, πού προέτρεπε συνεχώς τον μάρτυρα να υποκύψει στις επιθυμίες της, ο Άγιος αυτός αποδείχτηκε αληθινό διαμάντι στην πίστη και στην ευσέβεια, δέχτηκε το στεφάνι του μαρτυρίου , αφού τον θανάτωσαν με απαγχονισμό στις 12 Μαΐου 1662 στο Παρμάκ Καπί της Κων/πολης. Μαρτύριο του Αγίου συνέγραψε ο Ιωάννης Καρυοφύλλης.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Θεοφόρος πού ασκήτευσε στα Κύθηρα
Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Ρωμανού και πατρίδα του ήταν ή Κορώνη της Πελοποννήσου. Ή μητέρα του προηγούμενα ήταν στείρα και όταν ο Θεός της χάρισε παιδί το ονόμασε Θεόδωρο. ο Θεόδωρος λοιπόν διδάχτηκε τα Ιερά γράμματα και παραδόθηκε από τους γονείς του στον τότε επίσκοπο Κορώνης, ο όποιος τον έκανε αναγνώστη. Όταν πέθαναν οι γονείς του, ο Θεόδωρος μπήκε υπό την προστασία ενός Ιερέα του Ναυπλίου, πού ήταν φίλος των γονέων του Αγίου. Όταν έφτασε σε κατάλληλη ηλικία, παντρεύτηκε και απόκτησε δύο παιδιά. ο επίσκοπος "Αργούς, βλέποντας τίς αρετές του, τον χειροτόνησε Διάκονο. Αργότερα ο Θεόδωρος πήγε στη Ρώμη και προσκύνησε τους τόπους των Μαρτύρων. Κατόπιν επέστρεψε στη Μονεμβασία, όπου παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα. Έπειτα, παρά τίς παρακλήσεις της οικογένειας του να μείνει κοντά της, ο Θεόδωρος, ποθώντας τα ανώτερα πνευματικά αγαθά, ήλθε στα Κύθηρα. Εκεί αφού έζησε ζωή πολύ ασκητική και έφτασε σε μεγάλα ύψη αρετής, απεβίωσε ειρηνικά. Μετά τον θάνατο του, έκανε και αρκετά θαύματα. (Στους Συναξαριστές ο Άγιος αυτός δεν αναφέρεται, τα βιογραφικά του στοιχεία μαθαίνουμε από την Ακολουθία του, πού εκδόθηκε το 1747 στη Βενετία, το 1841 στη Σμύρνη και το 1899 και 1961 στην Αθήνα).
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Άγνωστος στους Συναξαριστές και τα Μηναία. Ή μνήμη του αναφέρεται στο Ίεροσολυμιτικό Κανονάριο δύο φορές (12 Μαΐου και 7 Νοεμβρίου).
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ επίσκοπος Κύπρου
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ο Σιναΐτης
ΕΥΡΕΣΙΣ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ (1961) ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ εν Καρυαΐς, Λέσβου
Συναξάριον
Συντονιστής: Συντονιστές
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εορτάζοντες την 13ην του μηνός Μαΐου
Η ΑΓΙΑ ΓΛΥΚΕΡΙΑ
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΟΔΙΚΙΟΣ ο δεσμοφύλακας
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΠΟΣ ο Ομολογητής
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΣΙΚΑΚΟΣ επίσκοπος Συνάδων
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ιερομάρτυρας επίσκοπος Τιβεριανών
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ο Πρεσβύτερος
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΗΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ (στη Τούζλα)
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος κτήτορας της Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Ίβηρ.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Ίβηρ
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ο Ίβηρ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΙΒΗΡΙΤΕΣ Οσιομάρτυρες
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ιερομάρτυρας, ο θαυματουργός, Ρώσος (+ 1653)
Αναλυτικά
Η ΑΓΙΑ ΓΛΥΚΕΡΙΑ
Γεννήθηκε στην Τραϊανούπολη τον 2ο Ι αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτωρ ήταν ο Αντωνίνος. Ή Γλυκερία ήταν χριστιανή και το έδειχνε με έργα στη ζωή της. Όταν το έμαθε αυτό ο ηγεμόνας Σαβίνος, τη συνέλαβε και με εκβιαστικό τρόπο προσπάθησε να την κάνει να θυσιάσει στα είδωλα. Ή Γλυκερία, αφού προσευχήθηκε στο Χριστό, γκρέμισε και συνέτριψε το είδωλο του Δία. Τότε οι ειδωλολάτρες τη λιθοβόλησαν με μανία. Άλλα καμιά πέτρα δεν άγγιξε τη Γλυκερία, και το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πιστέψουν στη χριστιανική πίστη πολλοί ειδωλολάτρες. Αφού τη βασάνισαν με πολλούς τρόπους, τελικά την έριξαν τροφή σε ένα άγριο θηρίο, πού ναι μεν δεν την κατασπάραξε, αλλά το δάγκωμα πού κατάφερε σ' αυτή προκάλεσε μετά από λίγες ήμερες το θάνατο της. Το λείψανο της ενταφιάσθηκε στην Ηράκλεια. Έτσι ή Γλυκερία, με τη χάρη του θεού, έμεινε πιστή χριστιανή μέχρι τέλους. Και σε όλους εμάς, υπενθυμίζει τα λόγια του Θεού, "γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής"1. Δηλαδή, φρόντιζε να γίνεσαι πιστός, αποφασισμένος και θάνατο ακόμα να υποστείς για την πίστη σου αυτή. Και θα σου δώσω σαν στεφάνι των αγώνων σου την αιώνια ζωή. Το δε λείψανο της Αγίας Γλυκερίας ενταφιάστηκε στην Ηράκλεια. 1. Αποκάλυψη Ιωάννου, 6ΊΟ.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Την καλλιπάρθενον, Χριστού τιμήσωμεν, την άριστεύσασαν πόνοις αθλήσεως, και ασθένεια της σαρκός, τον όφιν καταβαλούσαν πόθω γαρ του Κτίσαντος, των βασάνων την έφοδον, παρ' ουδέν ήγήσατο, και θεόθεν δεδόξασται προς ην άναβοήσωμεν πάντες· χαίροις θεόφρον Γλυκερία.
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΟΔΙΚΙΟΣ ο δεσμοφύλακας
Αυτός ήταν δεσμοφύλακας όταν ή Αγία Γλυκερία ήταν στη φυλακή. Κατηχήθηκε άπ' αυτή στη Χριστιανική πίστη, έγινε χριστιανός, ομολόγησε την πίστη του και μαρτύρησε δια αποκεφαλισμού.
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΠΟΣ ο Ομολογητής
Καταγόταν από επίσημη και ευσεβή οικογένεια. ο τότε εικονομάχος αυτοκράτορας Θεόφιλος, δεν δίστασε να συμπεριλάβει στους διωγμούς πού έκανε, μαζί με τους μοναχούς, και οικογενειάρχες. Έτσι και ο Σέργιος, καταγγέλθηκε σαν ένθερμος υποστηρικτής των αγίων εικόνων. Τον έφεραν λοιπόν μπροστά στον αυτοκράτορα, και αυτός προσπάθησε με κάθε τρόπο να αλλάξει το φρόνημα του Σεργίου. Μάταια όμως. ο Σέργιος με σταθερότητα είπε, ότι δεν μπορεί να ευχαριστήσει τον βασιλιά του, προδίδοντας τον μεγάλο Βασιλιά όλης της δημιουργίας, Ιησού Χριστό. Τότε ο Θεόφιλος, δήμευσε όλα τα υπάρχοντα του Σεργίου και τον φυλάκισε. Κατόπιν εξορίστηκε μαζί με τη γυναίκα του Ειρήνη και τα παιδιά του. Όλοι τους φτωχοί πλέον, υπέφεραν πολλές ταλαιπωρίες. Δεν μετάνοιωσαν όμως, αλλά ήταν ευχαριστημένοι διότι δοκιμάζονταν και υπέφεραν χάρη της "Ορθοδοξίας. Τον Σέργιο βρήκε ο θάνατος, μακριά από τη γυναίκα και τα παιδιά του. Και πέθανε με την πεποίθηση, ότι αυτός έπρεπε να πεθάνει και ότι ή οικογένεια του ήταν ευτυχισμένη, διότι είχε να επιδείξει παθήματα χάρη της αγάπης προς τον Σωτήρα Χριστό.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΣΙΚΑΚΟΣ επίσκοπος Συνάδων
Καταγόταν από την Άπάμεια της Βιθυνίας και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μαυρικίου (582-602). Είχε γονείς ευσεβείς και επίσημους στο γένος. Από μικρός στο δρόμο του Θεού με την ειλικρινή πίστη του και την άμεμπτη ζωή του, σπούδασε όχι μόνο Θεολογία, αλλά και ιατρική για να την εξασκήσει δωρεάν υπέρ των φτωχών. Όταν Πατριάρχης Κων/πολης ήταν ο Κυριάκος (595-606), εκτιμώντας τίς μεγάλες αρετές του Παυσίκακου, τον έπεισε να καταταχθεί στον Ιερό κλήρο και έπειτα τον ανέδειξε επίσκοπο Συνάδων. Από τη νέα του θέση ο Παυσίκακος εργάστηκε για την καλύτερη στερέωση των πιστών και την εξαφάνιση των αιρέσεων από την επαρχία του, χρησιμοποιώντας την ευεργετική και θαυμάσια μάχαιρα της διδασκαλίας του θείου λόγου. ο βασιλιάς Μαυρίκιος τον είχε περί πολλού, επειδή τον θεράπευσε από σοβαρότατη ασθένεια, και από ευγνωμοσύνη καθιέρωσε για την επισκοπή του ετήσιο χρηματικό βοήθημα. Απεβίωσε ειρηνικά, μοχθώντας για την επισκοπή του μέχρι τελευταίας του πνοής.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ιερομάρτυρας επίσκοπος Τιβεριανών
Εδώ γίνεται κάποια σύγχυση σχετικά με τα βιογραφικά στοιχεία του Αγίου αυτού. Στους Συναξαριστές είναι καταχωρημένος χωρίς υπόμνημα. Άλλα μάλλον πρόκειται περί του Αλεξάνδρου, για τον όποιο ο Λαυριωτικός Κώδικας 1170 φ. 2386 λέει, ότι υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Ρώμης Μαξιμιανού και ήταν στρατιώτης στο στράτευμα του κόμη Τιβεριανού, πού βρισκόταν στην επισκοπή Κεντουλλες ή Κεντουλίνες ή Κέλλες, από την οποία και καταγόταν. Με το πέρασμα των χρόνων, οι διάφοροι συγγραφείς βιογραφιών αγίων, τον μεταμόρφωσαν σε επίσκοπο και από το τάγμα των Τιβεριανών, πού ήταν καταταγμένος, πήρε και τον τίτλο της ανύπαρκτης επισκοπής (βλέπε 14 Μαίου).
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ο Πρεσβύτερος
Ήταν Πρεσβύτερος της Μονής Έφάψεως και αφού έζησε ζωή ασκητική και όσία, απεβίωσε ειρηνικά. ("Ορισμένοι Συναξαριστές μαζί του, αναφέρουν και τη μνήμη κάποιου όσ. Αγαπίου).
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΗΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ (στα Τούζλα)
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος κτήτορας της Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους
Έζησε στο δεύτερο μισό του 10ου αιώνα και αρκετά χρόνια του 11ου. Το 965 ήλθε και κατοίκησε κοντά στον Άγιο Αθανάσιο της Μονής Λαύρας, ο σύμβουλος του βασιλιά της Γεωργίας (Ιβηρίας) Δαυίδ Κουροπαλάτη, Ιωάννης Βαρασβατσέ. Μετά από λίγο έφερε και τον γιο του Ευθύμιο, καθώς και άλλους επίσημους Γεωργιανούς και έγιναν όλοι μοναχοί. Επειδή όμως τους είχε παραχωρηθεί μικρός χώρος, ο πνευματικός τους προϊστάμενος Ιωάννης Βαρασβατσέ ανέλαβε την πρωτοβουλία να Ιδρύσουν ανεξάρτητο μοναστήρι. Πράγμα πού έγινε με την αρωγή του βασιλιά Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, και ονομάστηκε Μονή Ιβήρων, διότι οι κτήτορές της ήταν Ίβηρες (Γεωργιανοί). Το 998 (κατ' άλλους το 1003), πού πέθανε ο Ιωάννης ο Ίβηρας, τον διαδέχθηκε ο γιος και συνεργάτης του Ευθύμιος. ο όσιος αυτός ασχολήθηκε με επιτυχία στη διοίκηση της Μονής, επίσης με πολύ ζήλο καλλιέργησε την πνευματική ζωή των αδελφών της Μονής, δίνοντας αυτός πρώτος τον εαυτό του τέλειο υπόδειγμα σε κάθε αρετή. Τόση ήταν ή φήμη της αγιότητας του, ώστε ο αυτοκράτορας Βασίλειος του πρότεινε την Αρχιεπισκοπή της Κύπρου, αλλά ο Ευθύμιος προτίμησε το αγαπημένο του Μοναστήρι και έτσι δεν δέχθηκε την πρόταση του αυτοκράτορα. Το 1028 πήγε στην Κωνσταντινούπολη για Αγιορείτικες υποθέσεις, όπου και πέθανε στις 13 Μαΐου, ο ενάρετος και ευσεβής αυτός άνδρας.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Ίβηρ.
Ήταν πατέρας του Όσιου Ευθυμίου και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Ίβηρ
Ήταν συγγενής και διάδοχος στη Μονή Ιβήρων του Όσιου Ευθυμίου. Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ο Ίβηρ
Ό Όσιος αυτός άκουσε θεία φωνή και έβγαλε από τη θάλασσα τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Πορταΐτισσας. Απεβίωσε ειρηνικά.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΙΒΗΡΙΤΕΣ Οσιομάρτυρες
ΟΊ όσιοι αυτοί αγωνίζονταν ασκητικά στην Ιερά Μονή Ιβήρων κατά το 1280, όταν βασιλιάς ήταν ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1259-1289) και Πατριάρχης ο Ιωάννης ΙΑ' ο Βέκκος (1275-1282). Τότε λοιπόν, οι Λατινόφρονες (παπικοί), γύριζαν τα διάφορα μοναστήρια του Αγίου Όρους για να πείσουν τους μοναχούς ν' ακολουθήσουν την πλάνη τους. Όταν ήλθαν και στη Μονή Ιβήρων, οι Πατέρες αυτοί της Μονής δεν τους δέχτηκαν και τους έδιωξαν. Όποτε οι Λατίνοι, διέταξαν να συλληφθούν όλοι. Και τους μεν καταγόμενους από την Ιταλία κράτησαν σαν σκλάβους, τους δε υπόλοιπους έπνιξαν στη θάλασσα και έτσι έλαβαν το στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ιερομάρτυρας, ο θαυματουργός, Ρώσος (+ 1653
)
Η ΑΓΙΑ ΓΛΥΚΕΡΙΑ
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΟΔΙΚΙΟΣ ο δεσμοφύλακας
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΠΟΣ ο Ομολογητής
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΣΙΚΑΚΟΣ επίσκοπος Συνάδων
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ιερομάρτυρας επίσκοπος Τιβεριανών
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ο Πρεσβύτερος
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΗΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ (στη Τούζλα)
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος κτήτορας της Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Ίβηρ.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Ίβηρ
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ο Ίβηρ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΙΒΗΡΙΤΕΣ Οσιομάρτυρες
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ιερομάρτυρας, ο θαυματουργός, Ρώσος (+ 1653)
Αναλυτικά
Η ΑΓΙΑ ΓΛΥΚΕΡΙΑ
Γεννήθηκε στην Τραϊανούπολη τον 2ο Ι αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτωρ ήταν ο Αντωνίνος. Ή Γλυκερία ήταν χριστιανή και το έδειχνε με έργα στη ζωή της. Όταν το έμαθε αυτό ο ηγεμόνας Σαβίνος, τη συνέλαβε και με εκβιαστικό τρόπο προσπάθησε να την κάνει να θυσιάσει στα είδωλα. Ή Γλυκερία, αφού προσευχήθηκε στο Χριστό, γκρέμισε και συνέτριψε το είδωλο του Δία. Τότε οι ειδωλολάτρες τη λιθοβόλησαν με μανία. Άλλα καμιά πέτρα δεν άγγιξε τη Γλυκερία, και το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πιστέψουν στη χριστιανική πίστη πολλοί ειδωλολάτρες. Αφού τη βασάνισαν με πολλούς τρόπους, τελικά την έριξαν τροφή σε ένα άγριο θηρίο, πού ναι μεν δεν την κατασπάραξε, αλλά το δάγκωμα πού κατάφερε σ' αυτή προκάλεσε μετά από λίγες ήμερες το θάνατο της. Το λείψανο της ενταφιάσθηκε στην Ηράκλεια. Έτσι ή Γλυκερία, με τη χάρη του θεού, έμεινε πιστή χριστιανή μέχρι τέλους. Και σε όλους εμάς, υπενθυμίζει τα λόγια του Θεού, "γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής"1. Δηλαδή, φρόντιζε να γίνεσαι πιστός, αποφασισμένος και θάνατο ακόμα να υποστείς για την πίστη σου αυτή. Και θα σου δώσω σαν στεφάνι των αγώνων σου την αιώνια ζωή. Το δε λείψανο της Αγίας Γλυκερίας ενταφιάστηκε στην Ηράκλεια. 1. Αποκάλυψη Ιωάννου, 6ΊΟ.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Την καλλιπάρθενον, Χριστού τιμήσωμεν, την άριστεύσασαν πόνοις αθλήσεως, και ασθένεια της σαρκός, τον όφιν καταβαλούσαν πόθω γαρ του Κτίσαντος, των βασάνων την έφοδον, παρ' ουδέν ήγήσατο, και θεόθεν δεδόξασται προς ην άναβοήσωμεν πάντες· χαίροις θεόφρον Γλυκερία.
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΟΔΙΚΙΟΣ ο δεσμοφύλακας
Αυτός ήταν δεσμοφύλακας όταν ή Αγία Γλυκερία ήταν στη φυλακή. Κατηχήθηκε άπ' αυτή στη Χριστιανική πίστη, έγινε χριστιανός, ομολόγησε την πίστη του και μαρτύρησε δια αποκεφαλισμού.
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΠΟΣ ο Ομολογητής
Καταγόταν από επίσημη και ευσεβή οικογένεια. ο τότε εικονομάχος αυτοκράτορας Θεόφιλος, δεν δίστασε να συμπεριλάβει στους διωγμούς πού έκανε, μαζί με τους μοναχούς, και οικογενειάρχες. Έτσι και ο Σέργιος, καταγγέλθηκε σαν ένθερμος υποστηρικτής των αγίων εικόνων. Τον έφεραν λοιπόν μπροστά στον αυτοκράτορα, και αυτός προσπάθησε με κάθε τρόπο να αλλάξει το φρόνημα του Σεργίου. Μάταια όμως. ο Σέργιος με σταθερότητα είπε, ότι δεν μπορεί να ευχαριστήσει τον βασιλιά του, προδίδοντας τον μεγάλο Βασιλιά όλης της δημιουργίας, Ιησού Χριστό. Τότε ο Θεόφιλος, δήμευσε όλα τα υπάρχοντα του Σεργίου και τον φυλάκισε. Κατόπιν εξορίστηκε μαζί με τη γυναίκα του Ειρήνη και τα παιδιά του. Όλοι τους φτωχοί πλέον, υπέφεραν πολλές ταλαιπωρίες. Δεν μετάνοιωσαν όμως, αλλά ήταν ευχαριστημένοι διότι δοκιμάζονταν και υπέφεραν χάρη της "Ορθοδοξίας. Τον Σέργιο βρήκε ο θάνατος, μακριά από τη γυναίκα και τα παιδιά του. Και πέθανε με την πεποίθηση, ότι αυτός έπρεπε να πεθάνει και ότι ή οικογένεια του ήταν ευτυχισμένη, διότι είχε να επιδείξει παθήματα χάρη της αγάπης προς τον Σωτήρα Χριστό.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΣΙΚΑΚΟΣ επίσκοπος Συνάδων
Καταγόταν από την Άπάμεια της Βιθυνίας και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μαυρικίου (582-602). Είχε γονείς ευσεβείς και επίσημους στο γένος. Από μικρός στο δρόμο του Θεού με την ειλικρινή πίστη του και την άμεμπτη ζωή του, σπούδασε όχι μόνο Θεολογία, αλλά και ιατρική για να την εξασκήσει δωρεάν υπέρ των φτωχών. Όταν Πατριάρχης Κων/πολης ήταν ο Κυριάκος (595-606), εκτιμώντας τίς μεγάλες αρετές του Παυσίκακου, τον έπεισε να καταταχθεί στον Ιερό κλήρο και έπειτα τον ανέδειξε επίσκοπο Συνάδων. Από τη νέα του θέση ο Παυσίκακος εργάστηκε για την καλύτερη στερέωση των πιστών και την εξαφάνιση των αιρέσεων από την επαρχία του, χρησιμοποιώντας την ευεργετική και θαυμάσια μάχαιρα της διδασκαλίας του θείου λόγου. ο βασιλιάς Μαυρίκιος τον είχε περί πολλού, επειδή τον θεράπευσε από σοβαρότατη ασθένεια, και από ευγνωμοσύνη καθιέρωσε για την επισκοπή του ετήσιο χρηματικό βοήθημα. Απεβίωσε ειρηνικά, μοχθώντας για την επισκοπή του μέχρι τελευταίας του πνοής.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ιερομάρτυρας επίσκοπος Τιβεριανών
Εδώ γίνεται κάποια σύγχυση σχετικά με τα βιογραφικά στοιχεία του Αγίου αυτού. Στους Συναξαριστές είναι καταχωρημένος χωρίς υπόμνημα. Άλλα μάλλον πρόκειται περί του Αλεξάνδρου, για τον όποιο ο Λαυριωτικός Κώδικας 1170 φ. 2386 λέει, ότι υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Ρώμης Μαξιμιανού και ήταν στρατιώτης στο στράτευμα του κόμη Τιβεριανού, πού βρισκόταν στην επισκοπή Κεντουλλες ή Κεντουλίνες ή Κέλλες, από την οποία και καταγόταν. Με το πέρασμα των χρόνων, οι διάφοροι συγγραφείς βιογραφιών αγίων, τον μεταμόρφωσαν σε επίσκοπο και από το τάγμα των Τιβεριανών, πού ήταν καταταγμένος, πήρε και τον τίτλο της ανύπαρκτης επισκοπής (βλέπε 14 Μαίου).
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ο Πρεσβύτερος
Ήταν Πρεσβύτερος της Μονής Έφάψεως και αφού έζησε ζωή ασκητική και όσία, απεβίωσε ειρηνικά. ("Ορισμένοι Συναξαριστές μαζί του, αναφέρουν και τη μνήμη κάποιου όσ. Αγαπίου).
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΗΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ (στα Τούζλα)
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος κτήτορας της Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους
Έζησε στο δεύτερο μισό του 10ου αιώνα και αρκετά χρόνια του 11ου. Το 965 ήλθε και κατοίκησε κοντά στον Άγιο Αθανάσιο της Μονής Λαύρας, ο σύμβουλος του βασιλιά της Γεωργίας (Ιβηρίας) Δαυίδ Κουροπαλάτη, Ιωάννης Βαρασβατσέ. Μετά από λίγο έφερε και τον γιο του Ευθύμιο, καθώς και άλλους επίσημους Γεωργιανούς και έγιναν όλοι μοναχοί. Επειδή όμως τους είχε παραχωρηθεί μικρός χώρος, ο πνευματικός τους προϊστάμενος Ιωάννης Βαρασβατσέ ανέλαβε την πρωτοβουλία να Ιδρύσουν ανεξάρτητο μοναστήρι. Πράγμα πού έγινε με την αρωγή του βασιλιά Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, και ονομάστηκε Μονή Ιβήρων, διότι οι κτήτορές της ήταν Ίβηρες (Γεωργιανοί). Το 998 (κατ' άλλους το 1003), πού πέθανε ο Ιωάννης ο Ίβηρας, τον διαδέχθηκε ο γιος και συνεργάτης του Ευθύμιος. ο όσιος αυτός ασχολήθηκε με επιτυχία στη διοίκηση της Μονής, επίσης με πολύ ζήλο καλλιέργησε την πνευματική ζωή των αδελφών της Μονής, δίνοντας αυτός πρώτος τον εαυτό του τέλειο υπόδειγμα σε κάθε αρετή. Τόση ήταν ή φήμη της αγιότητας του, ώστε ο αυτοκράτορας Βασίλειος του πρότεινε την Αρχιεπισκοπή της Κύπρου, αλλά ο Ευθύμιος προτίμησε το αγαπημένο του Μοναστήρι και έτσι δεν δέχθηκε την πρόταση του αυτοκράτορα. Το 1028 πήγε στην Κωνσταντινούπολη για Αγιορείτικες υποθέσεις, όπου και πέθανε στις 13 Μαΐου, ο ενάρετος και ευσεβής αυτός άνδρας.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Ίβηρ.
Ήταν πατέρας του Όσιου Ευθυμίου και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Ίβηρ
Ήταν συγγενής και διάδοχος στη Μονή Ιβήρων του Όσιου Ευθυμίου. Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ο Ίβηρ
Ό Όσιος αυτός άκουσε θεία φωνή και έβγαλε από τη θάλασσα τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Πορταΐτισσας. Απεβίωσε ειρηνικά.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΙΒΗΡΙΤΕΣ Οσιομάρτυρες
ΟΊ όσιοι αυτοί αγωνίζονταν ασκητικά στην Ιερά Μονή Ιβήρων κατά το 1280, όταν βασιλιάς ήταν ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1259-1289) και Πατριάρχης ο Ιωάννης ΙΑ' ο Βέκκος (1275-1282). Τότε λοιπόν, οι Λατινόφρονες (παπικοί), γύριζαν τα διάφορα μοναστήρια του Αγίου Όρους για να πείσουν τους μοναχούς ν' ακολουθήσουν την πλάνη τους. Όταν ήλθαν και στη Μονή Ιβήρων, οι Πατέρες αυτοί της Μονής δεν τους δέχτηκαν και τους έδιωξαν. Όποτε οι Λατίνοι, διέταξαν να συλληφθούν όλοι. Και τους μεν καταγόμενους από την Ιταλία κράτησαν σαν σκλάβους, τους δε υπόλοιπους έπνιξαν στη θάλασσα και έτσι έλαβαν το στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ιερομάρτυρας, ο θαυματουργός, Ρώσος (+ 1653
)
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εορτάζοντες την 14ην του μηνός Μαΐου
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ πού μαρτύρησε στη Χίο
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ επίσκοπος Κύπρου
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ πού μαρτύρησε στις Κεντουκέλλες
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΒΑΡΒΑΡΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ και ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Νεομάρτυρας πού μαρτύρησε στη Σμύρνη
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Χρυσοχόος
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ροστοθίας, ο δια Χριστόν Σαλός και θαυματουργός και ΝΙΚΗΤΑΣ ο έγκλειστος εν τω Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου (Ρώσοι).
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ επίσκοπος "εις την Κοφίνουν", ΘΕΛΘΑΣ, ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, και ΘΕΡΑΠΩΝ "εις την Σύναν", οι εκ των 300 Αλαμανών, εν Κύπρω.
[ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ και ΛΕΑΝΔΡΟΣ μάρτυρες]
Ο ΑΓΙΟΣ CARTAGE (Ιρλανδός)
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ο ΠΡΩΣΣΟΣ Δια Χριστόν Σαλός
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ πού μαρτύρησε στη Χίο
Ό Ισίδωρος ήταν ναύτης του βασιλικού στόλου, στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου, και καταγόταν από την Αλεξάνδρεια. Κάποια μέρα πού μοίρα του στόλου ήταν αγκυροβολημένη στη Χίο, καταγγέλθηκε στο Ναύαρχο Νουμέριο ότι ο Ισίδωρος είναι χριστιανός. ο Νουμέριος δεν άργησε να ακούσει το ίδιο και από τον ίδιο τον Ισίδωρο, όταν τον προσκάλεσε να ομολογήσει. Τότε τον έδειραν σκληρά και κατόπιν τον έριξαν στη φυλακή. ο πατέρας του μόλις έμαθε το γεγονός αυτό, αμέσως κίνησε για τη Χίο, πολύ στενοχωρημένος, διότι ο γιος του εγκατέλειψε την πατροπαράδοτη ειδωλολατρική θρησκεία. Όταν έφθασε στη Χίο, δε δυσκολεύτηκε να δει το γιο του. ο Ισίδωρος, μόλις αντίκρισε τον πατέρα του, με πολλή ευλάβεια και στοργή τον ασπάσθηκε συγκινημένος. Το ίδιο έκανε και ο πατέρας του, αλλά δεν άργησε να εκφράσει και τη θλίψη του γι' αυτόν. ο Ισίδωρος του είπε ότι μάλλον έπρεπε να χαίρεται, διότι είδε το φως πού προσφέρει ο Ιησούς Χριστός. ο πατέρας του τον παρακάλεσε θερμά να επιστρέψει στην ειδωλολατρία, αλλά ο Ισίδωρος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του. Τότε, οργισμένος αυτός, τον καταράστηκε και παρότρυνε το Νουμέριο να τον θανατώσει το συντομότερο. Και πράγματι, ο Ισίδωρος μετά από διάφορα βασανιστήρια αποκεφαλίσθηκε. Έτσι, επαληθεύεται ο λόγος του Κυρίου, ότι "παραδώσει εις θάνατον πατήρ τέκνον"1. Δε θα είναι, δηλαδή, μόνο οι ξένοι εναντίον των αγωνιζομένων χριστιανών, αλλά και οι άνθρωποι του σπιτιού τους. Και θα παραδώσει στο θάνατο ο άπιστος πατέρας το πιστό παιδί του.
1. Ευαγγέλιο Ματθαίου ι' 21.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως στρατευθείς τω Βασιλεί των αιώνων, των επιγείων την στρατείαν άπώσω, και ευθαρσώς έκήρυξας Χριστόν τον Θεόν όθεν τον αγώνα σου, τον καλόν έκτελέσας, Μάρτυς θεοδόξαστος, του Σωτήρος έδείχθης' όν έκδυσώπει σώζεσθαι ημάς, τους σε τιμώντας, παμμάκαρ Ισίδωρε.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ επίσκοπος Κύπρου
Από πού καταγόταν, ποιους είχε γονείς και σε ποιους χρόνους ομολόγησε το Χριστό και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου δεν το ' γνωρίζουμε.
Ή αγιογραφία μας, τον Ιστορεί ότι άνηκε στην τάξη των μοναχών, εκείνων πού απαρνούνται στ' αλήθεια το δικό τους θέλημα και κουβαλάνε ευχάριστα το σταυρό του Κυρίου.
Ή προφορική παράδοση, αναφέρει ότι ο Θεράποντος έγινε επίσκοπος Κύπρου, και ότι εκεί τελείωσε μαρτυρικά τη ζωή του.
Το τίμιο λείψανο του, μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όταν οι Τούρκοι σχεδίαζαν να λεηλατήσουν την Κύπρο.
Τώρα, εκεί όπου βρίσκεται, αναβλύζει μύρο και πραγματοποιεί θαύματα, σ' αυτούς πού προστρέχουν σ' αυτό με ειλικρινή πίστη.
'' Ούτος ο μακάριος είλκε μεν το γένος εκ της των Αλαμάνων χώρας, εξ ευγενών γεννητόρων και ευσεβών καταγόμενος. Αλλά νηπιόθεν της του γένους λαμπρότητος, και των βιοτικών απάντων καταφρονήσας, επειδή τα ιερά γράμματα εξεπαιδεύθη, και πλήρης τούτων εγένετο, ταις ιεραίς Εκκλησίαις εσχόλαζε, τας θείας Γραφάς καθʼ εκάστην επαναγιγνώσκων, και βίον λιτόν μετερχόμενος, και προιούσης της ηλικίας, πάσαν την έφεσιν αυτού προς επίδοσιν αρετής και Θεώ αρέσκειν επιδούς, πάση σκληραγωγία και εγκρατεία εαυτόν καθυπέβαλλεν. Ούτω δε πάντα βαθμόν Εκκλησιαστικόν παραλλάξας, ασκήσει και θεία γνώσει ελλαφθείς, ένθερμος κύρηξ του Χριστού ανεδείκνυτο. Του δε Επισκόπου της ιδίας πατρίδος τον βίον απολιπόντος, εκ θείας προνοίας, ψήφω του φιλοχρήστου λαού κανονικώς, επίσκοπος αναδειχθής καιπερ μη βουλόμενος, Αρχιερεύς ούτος καθίσταται, και της οικείας πατρίδος τους οίακας εγχειρίζεται. Κάλλιστα δε διαλάμψας εν τη Εκκλησία, το της αρχιεροσύνης κατεκόσμησεν αξίωμα, και γέγονε διδάσκαλος της Ορθοδοξίας, ακριβής, πολλούς μεν τω Χριστώ προσαγόμενος, πολλούς δε από και διαφόρων αιρέσεων, εις την αληθή και ορθόδοξον πίστιν καθοδηγών.
Ούτος ουν επί πολλοίς έτεσι το του Χριστού ποίμνιον θεαρέστως ποιμάνας, επειδή ο των ζιζανίων σπορεύς, πόλεμον άσπονδον κατά της Εκκλησίας εκίνησε, του μη προσκυνείν τας αγίας και σεπτάς Εικόνας, στερρώς κατά των Εικονομάχων αντιταξάμενος, ήλεγξεν αυτούς, αιρετικούς και αθέους και ασεβείς αποκαλέσας. Οι δε, μη ανεχόμενοι τας ύβρεις, τας σάρκας του Αγίου κατέξεον όνυξιν.Ο δε άγιος, ευχαρίστως πάντα υποφέρων, έλεγεν προς τους παρόντας. «Υπέρ της του Χριστού και Θεού μου αγίας Εικόνος, ετοίμως έχω μεληδόν κατατμηθήναι». Οι δε αλητήριοι, χερσί και ποσί δεσμεύσαντες τον Άγιον, εναπέρριψαν ζοφώδει φρουρά, και εσφραγισμένων των θυρών ουσών, Άγγελος Κυρίου εν τη νυκτί εκείνη, απέλυσε τον Άγιον εκ των δεσμών αυτόν εκ τρίτου και είπεν αυτώ : «Τάχυνον, και πορεύθητι. Εισακούσθη η δέησίς σου, γνήσιε Μαθητά του Χριστού». Τη δε έωθεν εξαγαγόντες τον Άγιον, ως είδον αυτόν αμετάθετον, τύπτοντες αυτόν απεδίωκον. Ο δε φησι προς αυτούς, «Επειδή αδιόρθωτοι μένετε, και γαυριώντες αλαζονεύεσθε κατʼεμού, ήδη έφθασεν εφʼυμάς η οργή του Κυρίου, ημιξήρους αποκαθιστώσα, ίνα δι υμών και οι λοιποί σωφρονισθώσιν».
Και άμα τω λόγω, ως είδος αστραπής εξ ουρανού κατελθούσης, μετά φρικώδους βροντής, ημιξήρους αυτούς απειργάσατω, ο δε Άγιος, μετά την θείαν εκείνην επιφάνειαν, την πόλιν εκείνην καταλιπών, ανήλθε εις Ιεροσόλυμα. Εν δε τω μέλλειν αποδημήσαι της πατρίδος, ευχαριστηρίους αφήκε φωνάς, ότι την πόλιν αυτού, πολυάνθρωπον ούσαν, και τοσούτον τη αιρέσει πλήθουσαν, επί της εναντίας τάξεως κατέλιπεν.
Άπαντας ουν τους ιερούς τόπους περιελθών, και την οφέλειαν παρʼ εαυτώ θυσαυρίζων, θαύμασι και τέρασι πολλούς κατέπληξεν, όθεν και μέγας θαυματουργός ανεφάνη. Επʼ αυτήν γαρ την Ιερουσαλήμ, εν μια των ημερών παριόντος του Αγίου, γύναιον εξʼ Εβραίων αυτώ προσυπαντά, ούτινος τον παίδα τεθνηκότα εξεκόμιζον, και οία μήτηρ, αμέτρως εκόπτετο * ταύτην δε κατοικτηρήσας ο Άγιος, και την δεξιάν τω τεθνηκότι προτείνας, λέγει « Έγειραι, φησίν εν ονόματι Ιησού Χριστού, όν οι άνομοι Εβραίοι εσταύρωσαν επί Ποντίου Πιλάτου». Και ο λόγος ευθύς ζωτικήν αυτώ δέδωκεν ανέγερσιν. Η δε μήτηρ επί τα ίχνη του Θαυματουργού Θεράποντος προσπεσούσα είπεν « Όν ανέστησας, δι ύδατος αναγέννησόν συν εμί».
Μετά δε ταύτα, χρόνο έτι ικανόν διαβιβάσας, και θαύματα μεγάλα, τη του Χριστού επικλήσει, εις την περιφανή Κύπρον απέπλει, ένθα ξενισθείς παρά Σωσίω τινί, χαλεπώς ασθενούντι, ιάσατο αυτόν και την γυναίκα αυτού, επί χρόνοις εννέα πυρέσσουσαν επί κλίνης, κρατήσας της χειρός, ανήστησιν υγιά. Και έταιροι πολλοί νόσους έχοντες ποικίλας, υγιάνθησαν δια της επιθέσεως των χειρών του Αγίου, και τους αιρετικούς Θεοπασχίτας γενναίως διήλεγξεν. Οθεν εξʼαυτών, άνθρωπος τις αυθάδης και υπερήφανος δέδωκε ραπίσματα τω Αγίω. Μεθʼημέρας, μεταμεληθέντος του αιρετικού, και συγχώρησιν παρά του Αγίου ζητήσαντος δια την τολμηρίαν, ο Άγιος, ουκ έδωκεν αυτώ συγγνώμην, αλλʼ απεπέμψατο, επαρασάμενος αυτόν είναι κεχωρισμένον της δόξης του Χριστού. Είπε γαρ, ότι τον Κύριον είδε κατʼ όναρ, εν σχήματι παιδίου νεογνού, υπέρ τον Ήλιον εξαστράποντα και περιβεβλημένον λευκόν χιτώνα διερρηγμένον από κεφαλής μέχρι ποδών, ο δε διαρρήξας τον χιτώνα, αυτός έστι και οι ομόφρονες αυτώ.Οι δε ευσεβείς των Κυπρίων εκπλαγέντες την μεγάλην του Αγίου αρετήν και ο τότε Πρόεδρος αυτών, μαθών δια αποκαλύψεως κόσμου περί του Αγίου, ικετεύων μετά παρακλήσεως μένειν εν τη Νήσον τον Άγιον, ίνα πολλόις όφελος και σωτηρίας ψυχής γένηται και προίστασθαι μερικώς Εκκλησίας μίας της κατά Κύπρον κειμένης, ήτις και τω αιγιαλώ προσεπέλαζεν. Ου πολλού δε
χρόνου παρελθόντος και επιδρομής αλλοφύλων Αράβων κατά της Κύπρου γενομένης, (οπότε Μοναστήρια και Εκκλησίαι κατεσκάφησαν, και πολλούς ανηλεώς κατέσφαζον), συλλαβόντες οι διώκται ούτοι και τον Άγιον, εν τη Εκκλησία λειτουργούντα, απεκεφάλισαν και κατέσφαξαν αυτόν έμπροσθεν της αγίας Τραπέζης ου γενομένου, ωδαί και μελωδίαι Ασωμάτων Δυνάμεων περί το σώμα του μακαρίου Θεράποντος ανεπέμπετο, και το ξένον θέαμα, τους πιστούς εις ευχαρηστίαν Θεού εκίνησεν, τους δε σφαγέας Άραβας κατέπληττε, οί και μεταμελείσθαι επί τω ανόμω θελήματι εβιάζοντο.Ο δε Άγιος του Χριστού Ιερομάρτυς, υπό των πιστών κηδευθείς, την ατελεύτητον και αγήρω μακαριότητα κεκλήρωται. Το δε τίμιον αυτού λείψανον ανηνέχθη εις Κωνσταντινούπολιν μετά πάροδον πολλών χρόνων, των Αγαρηνών βουλευσάμενων τη Κύπρω επιτήθεσθαι, αυτού του Αγίου διʼ επιφανείας μετατεθήναι κελεύσαντος. Και νυν ένθα κείται, πηγάς θαυμάτων αναβλύζει εκάστοτε.''
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ πού μαρτύρησε στις Κεντουκέλλες
Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Γαλερίου Μαξιμιανού (286-305) και ήταν στρατιώτης στο τάγμα του κόμη Τιβεριανού. Διακρινόταν για το ωραίο του παράστημα και για την άψογη ηθική ζωή του. Όταν κάποτε ο Τιβεριανός θυσίαζε στα είδωλα, ο Αλέξανδρος αρνήθηκε να συμμετάσχει στις θυσίες αυτές και δήλωσε με θάρρος ότι ήταν χριστιανός. Τότε υποβλήθηκε σε σκληρά βασανιστήρια. Ή δε μητέρα του Ποιμενία, μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός, έτρεξε και ζήτησε την άδεια να δει τον γιο της. Όταν τον είδε τον ενθάρρυνε να φανεί αληθινός χριστιανός και να πεθάνει με την γενναιότητα πού αρμόζει στους στρατιώτες του Χριστού. Και ο γιος δεν διέψευσε τις ελπίδες της μητέρας του. Αφού του άνοιξαν τις πλευρές, κατόπιν τις έκαψαν με αναμμένες λαμπάδες, άλλ' εκείνος δεν υποχώρησε στο τόσο σκληρό βασανιστήριο, ένισχυόμενος από τη θεία χάρη. Τελικά τον αποκεφάλισαν και έτσι κατατάχθηκε στον ένδοξο χορό των μαρτύρων του Χριστού.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΒΑΡΒΑΡΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ και ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ
ΟΙ Άγιοι αυτοί, αφού έζησαν ζωή αγία και έφεραν στη χριστιανική πίστη πολλούς ειδωλολάτρες, μαρτύρησαν δια αποκεφαλισμού. Ή Σύναξη και ή γιορτή τους γίνεται στον ναό της Άγιας Ειρήνης, πού βρίσκεται κοντά στη θάλασσα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Έζησε τον 12ο αιώνα και καταγόταν από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) από πλούσιους και ευσεβείς γονείς. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη και έγινε μοναχός στη Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο, υπό την χειραγωγίαν του ηγουμένου της Μονής Θεοκτίστου, από τον όποιο και εκπαιδεύτηκε στη μοναχική ζωή. Όταν πέθανε ο Θεόκτιστος, με ομόφωνη ψήφο των μοναχών, αλλά και με γραπτή υπόδειξη του αποθανόντος Θεοκτίστου, πού βρέθηκε μετά τον θάνατο του, τον διαδέχτηκε ο Λεόντιος. Κατόπιν ο Λεόντιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη για υποθέσεις της Μονής του, όπου εξελέγη πατριάρχης Ιεροσολύμων το 1170. Στη νέα του θέση ο Λεόντιος διέπρεψε για την οσιότητα της ζωής του και τον αποστολικό του ζήλο. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το 1175, όταν είχε πάει για υποθέσεις του θρόνου του. Άσματική Ακολουθία του εκδόθηκε στα Ιεροσόλυμα το 1912.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Νεομάρτυρας πού μαρτύρησε στη Σμύρνη
Ήταν Κρητικός και έμενε στη Σμύρνη, όπου, παιδί ακόμα εξισλαμίστηκε με τη βία από τους Τούρκους. Αργότερα έφυγε από τη Σμύρνη και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έτρεξε κοντά στον ενάρετο και πολυμαθή διδάσκαλο Μελέτιο Συρίγου, πού τον νουθέτησε και τον ενδυνάμωσε στο δρόμο του μαρτυρίου. Επανήλθε στη Σμύρνη και κήρυξε δημόσια τον Χριστό Θεό αληθινό. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στο κριτήριο, όπου και εκεί ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Τότε τον έριξαν στη φυλακή, αφού ανελέητα τον έδειραν. Κατόπιν με κολακείες και διάφορα άλλα βασανιστήρια προσπάθησαν να κάμψουν το φρόνημα του, αλλά ο Μάρκος έμεινε αμετακίνητος σ' αυτό. Τότε στις 14 Μαΐου 1643, στη Σμύρνη, αποκεφαλίστηκε και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Το Ιερό του λείψανο παρέλαβαν οι χριστιανοί και το έθαψαν με τιμές στον ναό της Άγιας Φωτεινής Σμύρνης. Το μαρτύριο του Νεομάρτυρα αυτού διηγήθηκε ο Ισουΐτης Ισαάκ ά'
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Χρυσοχόος
Ό Νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από την πόλη Σούμνα της Βουλγαρίας και έκανε το επάγγελμα του Χρυσοχόου. Ήταν ωραίος στην όψη και ενάρετος. Απέναντι όμως από το εργαστήριο του, κατοικούσε μια τούρκικη οικογένεια, πού είχε μια νεαρή κόρη, ή οποία προσπαθούσε να ελκύσει τον 18χρο-νο Ιωάννη. Επειδή όμως δεν τον κατάφερε, συκοφάντησε τον Ιωάννη ότι δήθεν αποπειράθηκε να τη βιάσει. Τότε ο μάρτυρας οδηγήθηκε στον κριτή και σύμφωνα με την εκδοθείσα απόφαση, έπρεπε ή να τουρκέψει και να παντρευτεί την τουρκοπούλα ή να δαρεί μέχρι θανάτου. ο Ιωάννης απάντησε ότι, προτίμα να πεθάνει παρά να αρνηθεί τον Χριστό. Τότε τα βασανιστήρια πού ακολούθησαν ήταν φρικτά και βάρβαρα. Τον έδειραν ανελέητα, έσχισαν το σώμα του, έκαψαν τις πληγές του με αναμμένες λαμπάδες και τελικά τον αποκεφάλισαν στις 14 Μαΐου 1802. Μαρτύριο του Άγιου συνέγραψε ο Ιερομόναχος Νικηφόρος ο Χίος.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ροστοθίας, ο δια Χριστόν Σαλός και θαυματουργός και ΝΙΚΗΤΑΣ ο έγκλειστος εν τω Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου (Ρώσοι).
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ επίσκοπος "εις την Κοφίνουν", ΘΕΛΘΑΣ, ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, και ΘΕΡΑΠΩΝ "εις την Σύναν", οι εκ των 300 Αλαμανών, εν Κύπρω.
Βλέπε σχετικά και Α.Χ.Ε.Χ.
[ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ και ΛΕΑΝΔΡΟΣ μάρτυρες]
Ο ΑΓΙΟΣ CARTAGE (Ιρλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ο ΠΡΩΣΣΟΣ Δια Χριστόν Σαλός
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτής της αγίας της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Ή εν Όρθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη", του Γ.Ε. Πιπεράκη, Έκδ. "Έπτάλοφος", Αθήναι 1997.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ πού μαρτύρησε στη Χίο
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ επίσκοπος Κύπρου
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ πού μαρτύρησε στις Κεντουκέλλες
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΒΑΡΒΑΡΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ και ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Νεομάρτυρας πού μαρτύρησε στη Σμύρνη
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Χρυσοχόος
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ροστοθίας, ο δια Χριστόν Σαλός και θαυματουργός και ΝΙΚΗΤΑΣ ο έγκλειστος εν τω Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου (Ρώσοι).
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ επίσκοπος "εις την Κοφίνουν", ΘΕΛΘΑΣ, ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, και ΘΕΡΑΠΩΝ "εις την Σύναν", οι εκ των 300 Αλαμανών, εν Κύπρω.
[ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ και ΛΕΑΝΔΡΟΣ μάρτυρες]
Ο ΑΓΙΟΣ CARTAGE (Ιρλανδός)
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ο ΠΡΩΣΣΟΣ Δια Χριστόν Σαλός
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ πού μαρτύρησε στη Χίο
Ό Ισίδωρος ήταν ναύτης του βασιλικού στόλου, στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου, και καταγόταν από την Αλεξάνδρεια. Κάποια μέρα πού μοίρα του στόλου ήταν αγκυροβολημένη στη Χίο, καταγγέλθηκε στο Ναύαρχο Νουμέριο ότι ο Ισίδωρος είναι χριστιανός. ο Νουμέριος δεν άργησε να ακούσει το ίδιο και από τον ίδιο τον Ισίδωρο, όταν τον προσκάλεσε να ομολογήσει. Τότε τον έδειραν σκληρά και κατόπιν τον έριξαν στη φυλακή. ο πατέρας του μόλις έμαθε το γεγονός αυτό, αμέσως κίνησε για τη Χίο, πολύ στενοχωρημένος, διότι ο γιος του εγκατέλειψε την πατροπαράδοτη ειδωλολατρική θρησκεία. Όταν έφθασε στη Χίο, δε δυσκολεύτηκε να δει το γιο του. ο Ισίδωρος, μόλις αντίκρισε τον πατέρα του, με πολλή ευλάβεια και στοργή τον ασπάσθηκε συγκινημένος. Το ίδιο έκανε και ο πατέρας του, αλλά δεν άργησε να εκφράσει και τη θλίψη του γι' αυτόν. ο Ισίδωρος του είπε ότι μάλλον έπρεπε να χαίρεται, διότι είδε το φως πού προσφέρει ο Ιησούς Χριστός. ο πατέρας του τον παρακάλεσε θερμά να επιστρέψει στην ειδωλολατρία, αλλά ο Ισίδωρος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του. Τότε, οργισμένος αυτός, τον καταράστηκε και παρότρυνε το Νουμέριο να τον θανατώσει το συντομότερο. Και πράγματι, ο Ισίδωρος μετά από διάφορα βασανιστήρια αποκεφαλίσθηκε. Έτσι, επαληθεύεται ο λόγος του Κυρίου, ότι "παραδώσει εις θάνατον πατήρ τέκνον"1. Δε θα είναι, δηλαδή, μόνο οι ξένοι εναντίον των αγωνιζομένων χριστιανών, αλλά και οι άνθρωποι του σπιτιού τους. Και θα παραδώσει στο θάνατο ο άπιστος πατέρας το πιστό παιδί του.
1. Ευαγγέλιο Ματθαίου ι' 21.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως στρατευθείς τω Βασιλεί των αιώνων, των επιγείων την στρατείαν άπώσω, και ευθαρσώς έκήρυξας Χριστόν τον Θεόν όθεν τον αγώνα σου, τον καλόν έκτελέσας, Μάρτυς θεοδόξαστος, του Σωτήρος έδείχθης' όν έκδυσώπει σώζεσθαι ημάς, τους σε τιμώντας, παμμάκαρ Ισίδωρε.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ επίσκοπος Κύπρου
Από πού καταγόταν, ποιους είχε γονείς και σε ποιους χρόνους ομολόγησε το Χριστό και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου δεν το ' γνωρίζουμε.
Ή αγιογραφία μας, τον Ιστορεί ότι άνηκε στην τάξη των μοναχών, εκείνων πού απαρνούνται στ' αλήθεια το δικό τους θέλημα και κουβαλάνε ευχάριστα το σταυρό του Κυρίου.
Ή προφορική παράδοση, αναφέρει ότι ο Θεράποντος έγινε επίσκοπος Κύπρου, και ότι εκεί τελείωσε μαρτυρικά τη ζωή του.
Το τίμιο λείψανο του, μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όταν οι Τούρκοι σχεδίαζαν να λεηλατήσουν την Κύπρο.
Τώρα, εκεί όπου βρίσκεται, αναβλύζει μύρο και πραγματοποιεί θαύματα, σ' αυτούς πού προστρέχουν σ' αυτό με ειλικρινή πίστη.
'' Ούτος ο μακάριος είλκε μεν το γένος εκ της των Αλαμάνων χώρας, εξ ευγενών γεννητόρων και ευσεβών καταγόμενος. Αλλά νηπιόθεν της του γένους λαμπρότητος, και των βιοτικών απάντων καταφρονήσας, επειδή τα ιερά γράμματα εξεπαιδεύθη, και πλήρης τούτων εγένετο, ταις ιεραίς Εκκλησίαις εσχόλαζε, τας θείας Γραφάς καθʼ εκάστην επαναγιγνώσκων, και βίον λιτόν μετερχόμενος, και προιούσης της ηλικίας, πάσαν την έφεσιν αυτού προς επίδοσιν αρετής και Θεώ αρέσκειν επιδούς, πάση σκληραγωγία και εγκρατεία εαυτόν καθυπέβαλλεν. Ούτω δε πάντα βαθμόν Εκκλησιαστικόν παραλλάξας, ασκήσει και θεία γνώσει ελλαφθείς, ένθερμος κύρηξ του Χριστού ανεδείκνυτο. Του δε Επισκόπου της ιδίας πατρίδος τον βίον απολιπόντος, εκ θείας προνοίας, ψήφω του φιλοχρήστου λαού κανονικώς, επίσκοπος αναδειχθής καιπερ μη βουλόμενος, Αρχιερεύς ούτος καθίσταται, και της οικείας πατρίδος τους οίακας εγχειρίζεται. Κάλλιστα δε διαλάμψας εν τη Εκκλησία, το της αρχιεροσύνης κατεκόσμησεν αξίωμα, και γέγονε διδάσκαλος της Ορθοδοξίας, ακριβής, πολλούς μεν τω Χριστώ προσαγόμενος, πολλούς δε από και διαφόρων αιρέσεων, εις την αληθή και ορθόδοξον πίστιν καθοδηγών.
Ούτος ουν επί πολλοίς έτεσι το του Χριστού ποίμνιον θεαρέστως ποιμάνας, επειδή ο των ζιζανίων σπορεύς, πόλεμον άσπονδον κατά της Εκκλησίας εκίνησε, του μη προσκυνείν τας αγίας και σεπτάς Εικόνας, στερρώς κατά των Εικονομάχων αντιταξάμενος, ήλεγξεν αυτούς, αιρετικούς και αθέους και ασεβείς αποκαλέσας. Οι δε, μη ανεχόμενοι τας ύβρεις, τας σάρκας του Αγίου κατέξεον όνυξιν.Ο δε άγιος, ευχαρίστως πάντα υποφέρων, έλεγεν προς τους παρόντας. «Υπέρ της του Χριστού και Θεού μου αγίας Εικόνος, ετοίμως έχω μεληδόν κατατμηθήναι». Οι δε αλητήριοι, χερσί και ποσί δεσμεύσαντες τον Άγιον, εναπέρριψαν ζοφώδει φρουρά, και εσφραγισμένων των θυρών ουσών, Άγγελος Κυρίου εν τη νυκτί εκείνη, απέλυσε τον Άγιον εκ των δεσμών αυτόν εκ τρίτου και είπεν αυτώ : «Τάχυνον, και πορεύθητι. Εισακούσθη η δέησίς σου, γνήσιε Μαθητά του Χριστού». Τη δε έωθεν εξαγαγόντες τον Άγιον, ως είδον αυτόν αμετάθετον, τύπτοντες αυτόν απεδίωκον. Ο δε φησι προς αυτούς, «Επειδή αδιόρθωτοι μένετε, και γαυριώντες αλαζονεύεσθε κατʼεμού, ήδη έφθασεν εφʼυμάς η οργή του Κυρίου, ημιξήρους αποκαθιστώσα, ίνα δι υμών και οι λοιποί σωφρονισθώσιν».
Και άμα τω λόγω, ως είδος αστραπής εξ ουρανού κατελθούσης, μετά φρικώδους βροντής, ημιξήρους αυτούς απειργάσατω, ο δε Άγιος, μετά την θείαν εκείνην επιφάνειαν, την πόλιν εκείνην καταλιπών, ανήλθε εις Ιεροσόλυμα. Εν δε τω μέλλειν αποδημήσαι της πατρίδος, ευχαριστηρίους αφήκε φωνάς, ότι την πόλιν αυτού, πολυάνθρωπον ούσαν, και τοσούτον τη αιρέσει πλήθουσαν, επί της εναντίας τάξεως κατέλιπεν.
Άπαντας ουν τους ιερούς τόπους περιελθών, και την οφέλειαν παρʼ εαυτώ θυσαυρίζων, θαύμασι και τέρασι πολλούς κατέπληξεν, όθεν και μέγας θαυματουργός ανεφάνη. Επʼ αυτήν γαρ την Ιερουσαλήμ, εν μια των ημερών παριόντος του Αγίου, γύναιον εξʼ Εβραίων αυτώ προσυπαντά, ούτινος τον παίδα τεθνηκότα εξεκόμιζον, και οία μήτηρ, αμέτρως εκόπτετο * ταύτην δε κατοικτηρήσας ο Άγιος, και την δεξιάν τω τεθνηκότι προτείνας, λέγει « Έγειραι, φησίν εν ονόματι Ιησού Χριστού, όν οι άνομοι Εβραίοι εσταύρωσαν επί Ποντίου Πιλάτου». Και ο λόγος ευθύς ζωτικήν αυτώ δέδωκεν ανέγερσιν. Η δε μήτηρ επί τα ίχνη του Θαυματουργού Θεράποντος προσπεσούσα είπεν « Όν ανέστησας, δι ύδατος αναγέννησόν συν εμί».
Μετά δε ταύτα, χρόνο έτι ικανόν διαβιβάσας, και θαύματα μεγάλα, τη του Χριστού επικλήσει, εις την περιφανή Κύπρον απέπλει, ένθα ξενισθείς παρά Σωσίω τινί, χαλεπώς ασθενούντι, ιάσατο αυτόν και την γυναίκα αυτού, επί χρόνοις εννέα πυρέσσουσαν επί κλίνης, κρατήσας της χειρός, ανήστησιν υγιά. Και έταιροι πολλοί νόσους έχοντες ποικίλας, υγιάνθησαν δια της επιθέσεως των χειρών του Αγίου, και τους αιρετικούς Θεοπασχίτας γενναίως διήλεγξεν. Οθεν εξʼαυτών, άνθρωπος τις αυθάδης και υπερήφανος δέδωκε ραπίσματα τω Αγίω. Μεθʼημέρας, μεταμεληθέντος του αιρετικού, και συγχώρησιν παρά του Αγίου ζητήσαντος δια την τολμηρίαν, ο Άγιος, ουκ έδωκεν αυτώ συγγνώμην, αλλʼ απεπέμψατο, επαρασάμενος αυτόν είναι κεχωρισμένον της δόξης του Χριστού. Είπε γαρ, ότι τον Κύριον είδε κατʼ όναρ, εν σχήματι παιδίου νεογνού, υπέρ τον Ήλιον εξαστράποντα και περιβεβλημένον λευκόν χιτώνα διερρηγμένον από κεφαλής μέχρι ποδών, ο δε διαρρήξας τον χιτώνα, αυτός έστι και οι ομόφρονες αυτώ.Οι δε ευσεβείς των Κυπρίων εκπλαγέντες την μεγάλην του Αγίου αρετήν και ο τότε Πρόεδρος αυτών, μαθών δια αποκαλύψεως κόσμου περί του Αγίου, ικετεύων μετά παρακλήσεως μένειν εν τη Νήσον τον Άγιον, ίνα πολλόις όφελος και σωτηρίας ψυχής γένηται και προίστασθαι μερικώς Εκκλησίας μίας της κατά Κύπρον κειμένης, ήτις και τω αιγιαλώ προσεπέλαζεν. Ου πολλού δε
χρόνου παρελθόντος και επιδρομής αλλοφύλων Αράβων κατά της Κύπρου γενομένης, (οπότε Μοναστήρια και Εκκλησίαι κατεσκάφησαν, και πολλούς ανηλεώς κατέσφαζον), συλλαβόντες οι διώκται ούτοι και τον Άγιον, εν τη Εκκλησία λειτουργούντα, απεκεφάλισαν και κατέσφαξαν αυτόν έμπροσθεν της αγίας Τραπέζης ου γενομένου, ωδαί και μελωδίαι Ασωμάτων Δυνάμεων περί το σώμα του μακαρίου Θεράποντος ανεπέμπετο, και το ξένον θέαμα, τους πιστούς εις ευχαρηστίαν Θεού εκίνησεν, τους δε σφαγέας Άραβας κατέπληττε, οί και μεταμελείσθαι επί τω ανόμω θελήματι εβιάζοντο.Ο δε Άγιος του Χριστού Ιερομάρτυς, υπό των πιστών κηδευθείς, την ατελεύτητον και αγήρω μακαριότητα κεκλήρωται. Το δε τίμιον αυτού λείψανον ανηνέχθη εις Κωνσταντινούπολιν μετά πάροδον πολλών χρόνων, των Αγαρηνών βουλευσάμενων τη Κύπρω επιτήθεσθαι, αυτού του Αγίου διʼ επιφανείας μετατεθήναι κελεύσαντος. Και νυν ένθα κείται, πηγάς θαυμάτων αναβλύζει εκάστοτε.''
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ πού μαρτύρησε στις Κεντουκέλλες
Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Γαλερίου Μαξιμιανού (286-305) και ήταν στρατιώτης στο τάγμα του κόμη Τιβεριανού. Διακρινόταν για το ωραίο του παράστημα και για την άψογη ηθική ζωή του. Όταν κάποτε ο Τιβεριανός θυσίαζε στα είδωλα, ο Αλέξανδρος αρνήθηκε να συμμετάσχει στις θυσίες αυτές και δήλωσε με θάρρος ότι ήταν χριστιανός. Τότε υποβλήθηκε σε σκληρά βασανιστήρια. Ή δε μητέρα του Ποιμενία, μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός, έτρεξε και ζήτησε την άδεια να δει τον γιο της. Όταν τον είδε τον ενθάρρυνε να φανεί αληθινός χριστιανός και να πεθάνει με την γενναιότητα πού αρμόζει στους στρατιώτες του Χριστού. Και ο γιος δεν διέψευσε τις ελπίδες της μητέρας του. Αφού του άνοιξαν τις πλευρές, κατόπιν τις έκαψαν με αναμμένες λαμπάδες, άλλ' εκείνος δεν υποχώρησε στο τόσο σκληρό βασανιστήριο, ένισχυόμενος από τη θεία χάρη. Τελικά τον αποκεφάλισαν και έτσι κατατάχθηκε στον ένδοξο χορό των μαρτύρων του Χριστού.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΒΑΡΒΑΡΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ και ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ
ΟΙ Άγιοι αυτοί, αφού έζησαν ζωή αγία και έφεραν στη χριστιανική πίστη πολλούς ειδωλολάτρες, μαρτύρησαν δια αποκεφαλισμού. Ή Σύναξη και ή γιορτή τους γίνεται στον ναό της Άγιας Ειρήνης, πού βρίσκεται κοντά στη θάλασσα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Έζησε τον 12ο αιώνα και καταγόταν από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) από πλούσιους και ευσεβείς γονείς. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη και έγινε μοναχός στη Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο, υπό την χειραγωγίαν του ηγουμένου της Μονής Θεοκτίστου, από τον όποιο και εκπαιδεύτηκε στη μοναχική ζωή. Όταν πέθανε ο Θεόκτιστος, με ομόφωνη ψήφο των μοναχών, αλλά και με γραπτή υπόδειξη του αποθανόντος Θεοκτίστου, πού βρέθηκε μετά τον θάνατο του, τον διαδέχτηκε ο Λεόντιος. Κατόπιν ο Λεόντιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη για υποθέσεις της Μονής του, όπου εξελέγη πατριάρχης Ιεροσολύμων το 1170. Στη νέα του θέση ο Λεόντιος διέπρεψε για την οσιότητα της ζωής του και τον αποστολικό του ζήλο. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το 1175, όταν είχε πάει για υποθέσεις του θρόνου του. Άσματική Ακολουθία του εκδόθηκε στα Ιεροσόλυμα το 1912.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Νεομάρτυρας πού μαρτύρησε στη Σμύρνη
Ήταν Κρητικός και έμενε στη Σμύρνη, όπου, παιδί ακόμα εξισλαμίστηκε με τη βία από τους Τούρκους. Αργότερα έφυγε από τη Σμύρνη και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έτρεξε κοντά στον ενάρετο και πολυμαθή διδάσκαλο Μελέτιο Συρίγου, πού τον νουθέτησε και τον ενδυνάμωσε στο δρόμο του μαρτυρίου. Επανήλθε στη Σμύρνη και κήρυξε δημόσια τον Χριστό Θεό αληθινό. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στο κριτήριο, όπου και εκεί ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Τότε τον έριξαν στη φυλακή, αφού ανελέητα τον έδειραν. Κατόπιν με κολακείες και διάφορα άλλα βασανιστήρια προσπάθησαν να κάμψουν το φρόνημα του, αλλά ο Μάρκος έμεινε αμετακίνητος σ' αυτό. Τότε στις 14 Μαΐου 1643, στη Σμύρνη, αποκεφαλίστηκε και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Το Ιερό του λείψανο παρέλαβαν οι χριστιανοί και το έθαψαν με τιμές στον ναό της Άγιας Φωτεινής Σμύρνης. Το μαρτύριο του Νεομάρτυρα αυτού διηγήθηκε ο Ισουΐτης Ισαάκ ά'
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Χρυσοχόος
Ό Νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από την πόλη Σούμνα της Βουλγαρίας και έκανε το επάγγελμα του Χρυσοχόου. Ήταν ωραίος στην όψη και ενάρετος. Απέναντι όμως από το εργαστήριο του, κατοικούσε μια τούρκικη οικογένεια, πού είχε μια νεαρή κόρη, ή οποία προσπαθούσε να ελκύσει τον 18χρο-νο Ιωάννη. Επειδή όμως δεν τον κατάφερε, συκοφάντησε τον Ιωάννη ότι δήθεν αποπειράθηκε να τη βιάσει. Τότε ο μάρτυρας οδηγήθηκε στον κριτή και σύμφωνα με την εκδοθείσα απόφαση, έπρεπε ή να τουρκέψει και να παντρευτεί την τουρκοπούλα ή να δαρεί μέχρι θανάτου. ο Ιωάννης απάντησε ότι, προτίμα να πεθάνει παρά να αρνηθεί τον Χριστό. Τότε τα βασανιστήρια πού ακολούθησαν ήταν φρικτά και βάρβαρα. Τον έδειραν ανελέητα, έσχισαν το σώμα του, έκαψαν τις πληγές του με αναμμένες λαμπάδες και τελικά τον αποκεφάλισαν στις 14 Μαΐου 1802. Μαρτύριο του Άγιου συνέγραψε ο Ιερομόναχος Νικηφόρος ο Χίος.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ροστοθίας, ο δια Χριστόν Σαλός και θαυματουργός και ΝΙΚΗΤΑΣ ο έγκλειστος εν τω Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου (Ρώσοι).
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ επίσκοπος "εις την Κοφίνουν", ΘΕΛΘΑΣ, ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, και ΘΕΡΑΠΩΝ "εις την Σύναν", οι εκ των 300 Αλαμανών, εν Κύπρω.
Βλέπε σχετικά και Α.Χ.Ε.Χ.
[ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ και ΛΕΑΝΔΡΟΣ μάρτυρες]
Ο ΑΓΙΟΣ CARTAGE (Ιρλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ο ΠΡΩΣΣΟΣ Δια Χριστόν Σαλός
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτής της αγίας της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Ή εν Όρθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη", του Γ.Ε. Πιπεράκη, Έκδ. "Έπτάλοφος", Αθήναι 1997.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εορτάζοντες την 15ην του μηνός Μαΐου
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΧΙΛΛΙΟΣ επίσκοπος Λάρισας
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ ο Μυροβλήτης
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο Ερημίτης και Θαυματουργός
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΣΑΪΑΣ επίσκοπος Ροστοβίας ο Θαυματουργός, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο βασιλόπαις δούκας, Μόσχας και πάσης Ρωσίας ο θαυματουργός και ΗΣΑΪΑΣ ο θαυματουργός του εν Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου (Ρώσοι).
[Η ΟΣΙΑ ΚΑΛΗ]
Μνήμη της Θεοτόκου εν τω Περιτειχίσματι και ή άνάδειξις της αχειροποίητου εικόνος εν Καμουλιανοίς
Ανακομιδή της τίμιας κάρας του αγίου αποστόλου Τίτου από της πρεσβυτέρας Ρώμης εις την επισκοπήν αυτού, το Ηράκλειον Κρήτης.
Ο άγιος Πανηγύριος ο θαυματουργός
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Ή Ανω Θηβαΐδα της Αιγύπτου είναι ο τόπος όπου γεννήθηκε ο Παχώμιος από γονείς ειδωλολάτρες, το 292 μ.Χ. Σε ηλικία 20 χρονών, κατατάχθηκε στον αυτοκρατορικό στρατό, όπου συνδέθηκε με χριστιανούς στρατιώτες και έτσι γνώρισε τη χριστιανική θρησκεία. Όταν απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, βαπτίσθηκε. Ή ψυχή του, όμως, επιθυμούσε κάτι περισσότερο και ανώτερο πνευματικά. Πήγε, λοιπόν, κοντά σε έναν φημισμένο ησυχαστή, τον Παλαίμονα, όπου κοντά του προόδευσε στην άσκηση, την αρετή και ιδιαίτερα στη βαθειά ταπεινοφροσύνη. Όταν πέθανε ο Παλαίμονας, με τη χάρη του Θεού ο Παχώμιος έκτισε δικό του κελί στον τόπο Ταβενησία, κοντά στο Νείλο. Με το χρόνο σχηματίσθηκε αδελφότητα, και έτσι έγινε εκεί ολόκληρη Μονή. Καταπληκτικά οργανωτικό πνεύμα ο Παχώμιος και με βοηθό την ταπεινοφροσύνη, κατόρθωσε να δημιουργήσει άριστο κοινοβιακό σύστημα και διοικούσε αρμονικότατα τους 3.000 περίπου μοναχούς πού ήταν γύρω άπ' αυτόν. Θεωρείται, μάλιστα, και ο Ιδρυτής της κοινοβιακής ζωής. ο Παχώμιος δεν ήταν και τόσο πολύ εγγράμματος, αλλά αυτό δεν τον επηρέαζε, διότι πάντα είχε κατά νου τη συμβουλή του Απ. Πέτρου: "Την ταπεινοφροσύνην έγκομβώσασθε· ότι ο Θεός ταπεινοίς δίδωσι χάριν"1. Δηλαδή, κουμπωθείτε σαν άλλο ρούχο την ταπεινοφροσύνη, διότι ο Θεός στους ταπεινούς δίνει χάρη. Έτσι και ο Παχώμιος, με το ταπεινό φρόνημα είχε τη χάρη να συζητά κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα θεολογικά ζητήματα. Το Μάιο του 348, προσβλήθηκε από πανώλη και πέθανε.
1. Α'έπιστολή Πέτρου, ε' 5.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Άγελάρχης έδείχθης του Άρχιποιμένος, Μοναστών τας άγέλας Πάτερ Παχώμιε, προς την μάνδραν οδηγών την έπουράνιον, και το πρέπον άσκηταίς, εκείθεν σχήμα μυηθείς, και τούτο πάλιν μυήσας· νυν δε συν τούτοις άγάλλη, και συγχορεύεις εν ούρανίαις σκηναίς.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΧΙΛΛΙΟΣ επίσκοπος Λάρισας
Καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. ο νεανικός του πόθος, τον έφερε στους άγιους Τόπους και κατόπιν στη Ρώμη. Εκεί επιδόθηκε στο Ιερό έργο του Ίεροκήρυκα, διδάσκοντας ακατάπαυστα το θείο λόγο σε πόλεις και χωριά, αψηφώντας ανάγκες, βρισιές, διωγμούς και ταλαιπωρίες. ΟΙ μεγάλες και σπουδαίες υπηρεσίες του, τον άνέδειξαν επίσκοπο Λαρίσης. Από τη νέα του θέση ο Άχίλλιος, υπήρξε ο πνευματικός αρχηγός και διδάσκαλος, αυτός πού έλεγε και έπραττε. Κήρυττε κάθε μέρα, βοηθούσε τίς χήρες, προστάτευε τα ορφανά, ανακούφιζε τους φτωχούς, υπεράσπιζε τους αδικημένους, ήταν ο άγρυπνος φύλακας και φρουρός της παρακαταθήκης της πίστεως και του ποιμνίου πού του εμπιστεύτηκαν. ο Άχίλλιος διακρίθηκε και στην Α' Οικουμενική σύνοδο οτη Νίκαια, εναντίον του Αρείου. Και τότε ο μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τίς αρετές του, του έδωσε μεγάλη χρηματική δωρεά την οποία, όταν ο Άχίλλιος επέστρεψε στη Λάρισα, διέθεσε για να κτίσει ναούς και για τη μέριμνα των ασθενών και των φτωχών. Όταν προαισθάνθη κε το θάνατο του, κάλεσε κοντά του όλους τους Ιερείς της επισκοπής του και τους έδωσε πατρικές συμβουλές για τα καθήκοντα τους. Το λείψανο του, μέχρι τον 10ο αιώνα κοσμούσε τη Λάρισα. Το άρπαξαν όμως οι Βούλγαροι όταν εισέβαλαν στη Θεσσαλία.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Λαρίσης σε πρόεδρον, και πολιούχον λαμπρόν, ή χάρις άνέδειξεν ως Ίεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Άχίλλιε· συ γαρ το της Τριάδος, όμοούσιον κράτος, θαύμασί τε και λόγοις, κατετράνωσας κόσμω· Ην πάτερ έξευμενίζου, τοις σε γεραίρουσι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ ο Μυροβλήτης
Στους Συναξαριστές δεν υπάρχουν στοιχεία για τη ζωή του, μόνο ότι μαρτύρησε δια ξίφους. Στον Λαυριωτικό όμως Κώδικα Ι 70φ. 244 υπάρχουν τα έξης: ο Άγιος αυτός ήταν βάρβαρος, λεηλατούσε και έτρωγε σάρκες ανθρώπων. Κάποιος Ιερέας όμως, μαζί μ' έναν βοηθό του, ήλθαν σε ένα τόπο πού ονομαζόταν Νησα για να λειτουργήσει στον εκεί ναό του Άγιου Γεωργίου. Κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, όρμησε ο Βάρβαρος για να τους φάει, αλλά ο Θεός άνοιξε τα μάτια του και είδε Άγγελο Κυρίου να συλλειτουργεί με τον Ιερέα. Τότε μετανόησε για όλα και τέθηκε υπό την πνευματική καθοδήγηση του Ιερέα, αφού κατηχήθηκε και βαπτίστηκε χριστιανός. Τότε με την άδεια του πνευματικού του, για τρία χρόνια βάδιζε σαν τετράποδο και έτρωγε χόρτα και ρίζες από διάφορα φυτά. Κάποτε όμως, ένας γεωργός τον πέρασε για αρκούδα και τον χτύπησε θανάσιμα στη δεξιά του πλευρά, και έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Θεό. Στον τόπο όπου μαρτύρησε αναβλύζει μύρο και γίνονται ιάσεις ασθενειών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο Ερημίτης και Θαυματουργός
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Στοιχεία για τη ζωή του καθώς και την Ακολουθία του, έγραψε ο Ανδρέας ο Ιδρωμένος ο Ύπάργιος (+ Ι847). Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία αυτά, ο Όσιος αυτός καταγόταν από το χωριό Μονοδένδρι της Ηπείρου και υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Μιχαήλ Β' του Κομνηνού δεσπότη της Ηπείρου (1237-1271). ο όσιος Ανδρέας, αφού εγκατέλειψε ηδονές χρημάτων, περιουσίας και συζύγου, κατοίκησε στην έρημο. Εκεί, με άσκηση και προσευχή αγίασε τη ζωή του και απεβίωσε ειρηνικά.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΣΑΪΑΣ επίσκοπος Ροστοβίας ο Θαυματουργός, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο βασιλόπαις δούκας, Μόσχας και πάσης Ρωσίας ο θαυματουργός και ΗΣΑΪΑΣ ο θαυματουργός του εν Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου (Ρώσοι).
[Η ΟΣΙΑ ΚΑΛΗ]
Μνήμη της Θεοτόκου εν τω Περιτειχίσματι και ή άνάδειξις της αχειροποίητου εικόνος εν Καμουλιανοίς
Ανακομιδή της τίμιας κάρας του αγίου αποστόλου Τίτου από της πρεσβυτέρας Ρώμης εις την επισκοπήν αυτού, το Ηράκλειον Κρήτης.
Ο Άγιος Πανηγύριος ο θαυματουργός
Η ευτυχία είναι ο πόθος ο βαθύς κάθε ανθρώπινης ψυχής. Την ευτυχία αποζητούν όλοι οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι.
Που βρίσκεται όμως το πολύτιμο αυτό αγαθό και πως μπορεί ένας σε τούτο τον κόσμο να το αποκτήσει και να 'ναι ευτυχισμένος;
Αυτό το ερώτημα υπέβαλε κάποτε κι ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Θ' (1550-1574) στον περίφημο ποιητή Τορκουάτο Τάσσο.
Ποια υπήρξε η απάντηση;
- Στον Θεό, είπε ο ποιητής. Η ευτυχία βρίσκεται στον Θεό.
- Καλά. Πως μπορεί όμως ο άνθρωπος να αποκτήσει τούτο το αγαθό;
- Αν προσπαθήσει να ομοιάσει με τον Θεό.
- Και πως θα ομοιάσει με τον Θεό; Μήπως με τα πλούτη, την εξουσία, τη δύναμη;
Όχι απήντησε ο Τάσσο. Με την αρετή.
Την αρετή έκαμαν βίωμα και σκοπό της ζωής τους όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Την αρετή έκαμε βίωμα του κι ο μεγάλος άγιος της Κύπρου μας, ο Πανηγύριος, που τη μνήμη του γιορτάζουμε στις 15 Μαΐου. Στην αρετή που λέγεται πίστη στον Θεό, ταπείνωση βαθιά κι αγάπη, βρήκε την ευτυχία του ο άγιός μας. Η ευτυχία δεν του δόθηκε απ' έξω. Την ευτυχία την απέκτησε ο ιερός πατέρας με τον αγώνα του. Αγώνα σκληρό ενάντια στους τρεις μεγάλους εχθρούς του κάθε ανθρώπου.
Τη σάρκα, τον κόσμο της αμαρτίας, τον πονηρό.
Ποίος όμως στ' αλήθεια, ο άγιος Πανηγύριος και πότε έζησε;
Ευθύς εξ αρχής πρέπει να σημειώσουμε πως οι πληροφορίες μας για την άγια τούτη μορφή είναι πολύ-πολύ λίγες, ελάχιστες. Στα «μνημεία» της Εκκλησίας μας δεν αναφέρεται πουθενά το όνομα του. Και στη χειρόγραφο ακολουθία του που βρίσκεται στον Ιερό Ναό της Χρυσοπαντάνασσας Μαλούντας και φέρει ημερομηνία γραφής «1840 εν μηνί Μαρτίω, S'», δεν υπάρχει Συναξάριο. Από τα τροπάρια της Ακολουθίας του όμως, μολονότι κι αυτά συνετάχθηκαν με βάση τις ακολουθίες διαφόρων άλλων αγίων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο άγιος μας έζησε κι έδρασε στο πιο πάνω χωριό της επαρχίας Λευκωσίας, τη Μαλούντα.
Στο απολυτίκιο, που περιλαμβάνει η ακολουθία του
, ο ιερός αθλητής εξυμνείται με τούτα τα λόγια:
«Των Κυπρίων το κλέος, Μαλουντίων το καύχημα».
Καύχημα λοιπόν της κώμης Μαλούντας και δόξα των Κυπρίων. Τώρα, αν καταγόταν κι από την κώμη αυτή ή απλώς, αν έζησε κι έδρασε μονάχα σ' αυτή δεν γνωρίζουμε. Επίσης δεν γνωρίζουμε και πότε ακριβώς έζησε. Οι λεπτομέρειες όμως αυτές δεν έχουν καμιά σημασία. Σημασία έχει η ζωή του αγίου.
Από πλείστα τροπάρια της ακολουθίας του μανθάνουμε πως ο άγιος μας «έζη έξω κόσμου και σαρκός». Ήταν δηλαδή ένας ασκητής, ένας όσιος. «Μετά των Οσίων οσίως εσκήνωσας, ιερώς σου τον βίον διήνυσας» αναφέρεται σ' ένα άλλο τροπάριο. Κι ακόμη την άγια αυτή ζωή διάλεξε «εκ νεαράς ηλικίας». Ασκητική ζωή. Πόσα δεν λέγουν οι δύο αυτές λέξεις. Πόσοι αγώνες για να νεκρωθεί η σάρκα, πόσες νηστείες, πόσες προσευχές... Γνωρίζει ο άγιος, όπως και κάθε εραστής της ανώτερης ζωής, πως η σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός» (Γαλ. ε', 17).
Ναι! Η κατώτερη φύση μας, που δουλεύει στις επιθυμίες της σάρκας, επιθυμεί ενάντια στην ανώτερη πνευματική φύση μας, που εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα. Αλλά κι η ανώτερη πνευματική φύση μας επιθυμεί πάλι ενάντια σε ό,τι ευχαριστεί και ικανοποιεί την κατώτερη φύση μας, τη σάρκα. Μια πάλη αδιάλειπτη είναι η ζωή του κάθε πιστού. Το γνωρίζει αυτό ο μακάριος αθλητής, γι' αυτό κι αγωνίζεται σκληρά ενάντια στους τρεις μεγάλους εχθρούς της πνευματικής ζωής, που αναφέραμε πιο πάνω. Το «αγωνίζεσθε εισελθείν» του Κυρίου βρίσκεται πάντα μπροστά του. Μέσα στο ασκητήριό του περνά τον καιρό του ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα. Μέριμνα και φροντίδα του μια κάθε μέρα: Πως να αρέσει στον Θεό. Σαν καλός γεωργός αγωνίζεται σκληρά και με τη βοήθεια της νηστείας πετυχαίνει να καταστέλλει τις ορμές και να χαλιναγωγεί τη σάρκα του. Με τη δύναμη δε της προσευχής πετυχαίνει να ξεριζώνει από της ψυχής του το χωράφι τα αγκάθια των παθών και να ανατρέπει «τους πονηρούς λογισμούς και κάθε υψηλοφροσύνη, που σαν άλλος πύργος υψώνεται κι εμποδίζει τους ανθρώπους να πλησιάσουν και να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό». (Β' Κορ. Γ, 5). Έτσι εργαζόμενος κάθε μέρα ανεβαίνει σταθερά τα σκαλοπάτια της αρετής, ώστε σε λίγο χρονικό διάστημα η φήμη του να ξεπερνά τα όρια της περιοχής που μένει, και κάθε μέρα πολλοί να έρχονται προς αυτόν, για να ακούσουν από το στόμα του λόγια Θεού.
Της αρετής του η φήμη έφθασε και στ' αυτιά του επισκόπου της περιοχής, ο οποίος τον κάλεσε και με την επιμονή του τον έπεισε να αποδεχθεί και του ιερέως το υπούργημα. Με βαθιά ευγνωμοσύνη και φόβο Θεού αποδέχθηκε ο ταπεινός και ευλαβής ασκητής τη μεγάλη τούτη τιμή, ώστε από τον υμνογράφο του να χαρακτηρίζεται «των ιερέων το εγκαλλώπισμα και των οσίων το κλέος».
Και ο χαρακτηρισμός απόλυτα δίκαιος.
Γιατί ο ζηλωτής και πιστός οικονόμος των Μυστηρίων του Θεού παντού και πάντοτε με πολλή ταπείνωση κι αγάπη προσφέρει μεταξύ των γύρω του και πέραν από αυτούς τη διακονία του. Τα λόγια του σοφού της Παλαιάς Διαθήκης «όσον μέγας ει τοσούτω ταπεινού σεαυτόν και έναντι Κυρίου ευρήσεις χάριν» (Σοφ. Σειρ. γ', 18) δεν τα γνωρίζει απλώς και τα διδάσκει. Τα ζει καθημερινά ο ιερός αθλητής. Παρά την εκτίμηση που ο κόσμος επιδεικνύει στο πρόσωπό του, παρά τα εγκώμια που ακούει για το όνομά του, αυτός δεν παρασύρεται. Δεν υψηλοφρονεί. «Κύριε, μη εμοί, αλλά τω σω ονόματι δος δόξαν» λέγει και επαναλαμβάνει κάβε φορά που ακούει κάποιο έπαινο. Και μένει ο ταπεινός, ο απλοϊκός, ο καταδεκτικός, ο στοργικός, ο άνθρωπος της απέραν της καλοσύνης και της αγάπης.
Στα καλά λόγια, που το πλήθος των ευεργετημένων του απευθύνει, ο πιστός εργάτης του ιερού Θυσιαστηρίου απαντά: «Χάριτι Θεού είμι ο είμι» (Α' Κορ. ιέ', 10). Στην αγάπη και το έλεος του Θεού χρεωστώ ότι είμαι κι ότι λέω και κάμνω. Με οδηγό το θέλημα του Κυρίου εργάζεται σκληρά καθημερινά και σημειώνει τέτοια πρόοδο και επίδοση στης αρετής τον αγώνα, ώστε πολύ δίκαια ο εγκωμιαστής του να λέγει γι' αυτόν: «Μέγας ανεδείχθης αληθώς• συ γαρ ιερεύς του Υψίστου, της Εκκλησίας φωστήρ, έρεισμα της πίστεως και πύργος άσειστος, ευσεβών περιτείχισμα, ακλόνητος στύλος, κανών ακριβέστερος των ιερέων Χριστού». Μιμητής των μεγάλων της Εκκλησίας ασκητών, στο πρόσωπο του οσίου αυτού πατρός βρήκε πλήρη την εφαρμογή του ο λόγος της Γραφής «ότι χάρις και έλεος εν τοις εκλεκτοίς αυτού και επισκοπή εν τοις οσίοις αυτού» (Σοφ. Σολομ. δ', 15), διότι η αγαθή επίσκεψη του Θεού στους εκλεκτούς και αφοσιωμένους σ' Αυτόν είναι μια χάρη, μα και έλεος.
Ναι, στ' αλήθεια. Μια ζωή «πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάν. α', 14) υπήρξε η ζωή του φλογερού αυτού εργάτη της Εκκλησίας. Και σαν τέτοια δεν ήταν δυνατό παρά να ελκύσει επάνω της πλούσια την εύνοια, μα και την ευλογία του ουρανού. Αυτό βεβαιώνει ο ίδιος ο μεγάλος Πατέρας: «Τους δοξάζοντας με δοξάσω» (Βασιλ. Α' 6', 30). Δηλαδή εγώ θα δοξάζω όλους εκείνους που με δοξάζουν και με σέβονται. Και τον εδόξασε ο Κύριος. Πολύ τον εδόξασε από τον καιρό που βρισκόταν στη ζωή αυτή.
Θαύματα, πολλά θαύματα έκαμε ο Άγιος, όταν ακόμη ζούσε. Θαύματα καταπληκτικά, αποτέλεσμα κι αυτά των μεγάλων χαρισμάτων που έλαβε από τον Θεό για τη βαθιά του πίστη, την αρετή, την αγιότητα του. Θαύματα που αποσκοπούσαν στην παρηγοριά κι ανακούφιση των πιστών που έπασχαν, αλλά και στη δόξα του Θεού.
Αλλά και μετά την αναχώρηση του από τον κόσμο αυτό και μόνη η επίκληση του αγίου ονόματος του με πίστη ήταν και είναι αρκετή να χαρίσει σ' αυτούς που τον επικαλούνται άφθονες τις δωρεές του Θεού. Δίκαια ο πιστός εγκωμιαστής του ψάλλει γι' αυτόν και λέγει: «Χαίρε ο Θεού αληθής και γνήσιος μύστης, παρ' ου και χάριν είληφας ιατρεύειν πάσαν νόσον εξ ανθρώπων, μη δυναμένης φέρειν την σην μετ' ευλάβειας επίκλησιν» (Δοξαστ. ιδιομ. Λιτής). Και σε άλλο τροπάριο προσθέτει: «Πάσας τας νόσους λόγω εθεράπευσε, ψυχών μεν τα πάθη, σωμάτων δε πάσαν μαλακίαν».
Μέχρι τα βαθιά του γηρατειά συνέχισε ο ιερός ασκητής, σαν ελαία κατάκαρπος, να σκορπά γύρω του την ευεργεσία και την αγάπη και τον λόγο του Θεού. Την ευτυχία που δοκίμαζε ο ίδιος με την ολοκληρωτική αφοσίωση του στο θέλημα του Θεού φρόντιζε να την προσφέρει πλούσια στους γύρω του. Έτσι πέρασε τη ζωή του ενόσω ζούσε. Με την ψυχή χαρούμενη και τρισευτυχισμένη. Τρισευτυχισμένη όχι με την κατοχή μιας επιπόλαιος ευτυχίας περιορισμένης σε χώρο και χρόνο, αλλά μιας ευτυχίας αιώνιας. Με πολλή παρρησία μαζί με τους εκλεκτούς του θεού κι όλους τους αγίους και δικαίους, που ευηρέστησαν μέχρι σήμερα κι απολαμβάνουν εκεί στον ουρανό τα προοίμια της αιώνιας δόξας και χαράς και ευτυχίας, βρίσκεται κι ο άγιος μας κι απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων και των αγώνων του. Απολαμβάνει και δέεται συγχρόνως του Κυρίου για μας. Δέεται και ικετεύει και ζητά όπως και ημείς «λάβωμεν έλεον, και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν», (Εβρ. δ', 16). Ζητά δηλαδή από τον Κύριο και ικετεύει μετά των άλλων αγίων να τύχουμε κι εμείς «των επηγγελμένων αγαθών της απολαύσεως» εκεί στη Βασιλεία του Παντάνακτος Θεού και Πατέρα όλων μας.
Όσοι μελετούμε τη ζωή των αγίων και ιδιαίτερα, τη ζωή του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Πανηγυριού του θαυματουργού, είναι ανάγκη να σταματήσουμε κάποια στιγμή και να αναλογισθούμε με προσοχή τούτο: Αν ο ταπεινός αυτός ιερέας και ασκητής πέτυχε στη ζωή του να βρει και να εξασφαλίζει τον θησαυρό που λέγεται ευτυχία και να γίνει «φωστήρ της Εκκλησίας και καύχημα των Οσίων και στήριγμα των Πιστών», αυτό οφείλεται στην αξιοποίηση, μα και ευλαβή οικειοποίηση της θείας χάριτος, που ο Πανάγαθος Θεός προσφέρει για τη σωτηρία όλων μας. Αυτές τις ευκαιρίες ας φροντίσουμε να τις αξιοποιήσουμε κι εμείς. Ο εγκωμιαζόμενος σε τούτες τις γραμμές ιερός αθλητής, μαζί με τον θείο Απόστολο Παύλο, θερμή σύσταση και προτροπή απευθύνει με στοργή στον καθένα μας. Αδελφοί, «παρακαλούμεν μη εις κενόν την χάριν του Θεού δέξασθαι υμάς» (Β' Κορινθ. στ', 1). Αδέλφια αγαπημένα, σας παρακαλούμε να δείξετε με την όλη διαγωγή σας, ότι τη χάρη του Θεού δεν την δεχθήκατε άσκοπα κι ανώφελα. Είναι θλιβερό και τρομερό συγχρόνως να αδιαφορεί ένας και να περιφρονεί τη σωτήρια χάρη του Θεού.
Στην αμαρτωλή γυναίκα, που συνήντησε κάποτε ο Κύριος δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ, είπε με στοργή: «Όποιος πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ, δεν θα διψάσει πια ποτέ». Η γυναίκα άκουσε με προσοχή τα λόγια του Κυρίου και τα δέχθηκε ολόψ
υχα. Τα έκαμε βίωμά της, ζωή της. Σ' αυτά βρήκε όχι μονάχα την ευτυχία της, μα και τη σωτηρία της. Η αμαρτωλή αυτή γυναίκα είναι ένα σύμβολο. Το σύμβολο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Το σύμβολο και ημών. Οι πόθοι της είναι και δικοί μας πόθοι. Η πλάνη της είναι και δική μας πλάνη. Η κραυγή της καρδίας της είναι και δική μας κραυγή. Κι η αμαρτία της και δική μας αμαρτία. Αλλά και ο Σωτήρας της μπορεί να γίνει και δικός μας Σωτήρας. Αρκεί να το θελήσουμε. Αρκεί να μισήσουμε την αμαρτία και να κάνουμε το θέλημα του Κυρίου μας σκοπό και ζωή μας. Και τότε η χαρά κι η ευτυχία που δοκίμασε εκείνη, η χαρά κι η ευτυχία που δοκίμασε ο Ιερός ασκητής Πανηγύριος, θα γίνει και δικό μας κτήμα. Θα γίνει και δική μας χαρά και ευτυχία. Γιατί ο Σωτήρας μας Χριστός είναι και μένει, «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας».
Δια των πρεσβειών του αγίου σου Πανηγυρίου, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.
Απολυτίκιο Ήχος α'. Θείας πίστεως...
Των Κυπρίων το κλέος, Μαλουντίων το καύχημα και θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε Πατήρ ημών Πανηγύριε, ιερωσύνης ενεδύσω την στολήν και θαυμάτων τε πηγή ανεδείχθης, τοις προστρέχουσιν εν πίστει εν τω πανσέπτω και θείω τεμένει σου. Δόξα τω ούτως ευδοκήσαντι Θεώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν πρέσβυν ακοίμητον.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΧΙΛΛΙΟΣ επίσκοπος Λάρισας
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ ο Μυροβλήτης
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο Ερημίτης και Θαυματουργός
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΣΑΪΑΣ επίσκοπος Ροστοβίας ο Θαυματουργός, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο βασιλόπαις δούκας, Μόσχας και πάσης Ρωσίας ο θαυματουργός και ΗΣΑΪΑΣ ο θαυματουργός του εν Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου (Ρώσοι).
[Η ΟΣΙΑ ΚΑΛΗ]
Μνήμη της Θεοτόκου εν τω Περιτειχίσματι και ή άνάδειξις της αχειροποίητου εικόνος εν Καμουλιανοίς
Ανακομιδή της τίμιας κάρας του αγίου αποστόλου Τίτου από της πρεσβυτέρας Ρώμης εις την επισκοπήν αυτού, το Ηράκλειον Κρήτης.
Ο άγιος Πανηγύριος ο θαυματουργός
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Ή Ανω Θηβαΐδα της Αιγύπτου είναι ο τόπος όπου γεννήθηκε ο Παχώμιος από γονείς ειδωλολάτρες, το 292 μ.Χ. Σε ηλικία 20 χρονών, κατατάχθηκε στον αυτοκρατορικό στρατό, όπου συνδέθηκε με χριστιανούς στρατιώτες και έτσι γνώρισε τη χριστιανική θρησκεία. Όταν απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, βαπτίσθηκε. Ή ψυχή του, όμως, επιθυμούσε κάτι περισσότερο και ανώτερο πνευματικά. Πήγε, λοιπόν, κοντά σε έναν φημισμένο ησυχαστή, τον Παλαίμονα, όπου κοντά του προόδευσε στην άσκηση, την αρετή και ιδιαίτερα στη βαθειά ταπεινοφροσύνη. Όταν πέθανε ο Παλαίμονας, με τη χάρη του Θεού ο Παχώμιος έκτισε δικό του κελί στον τόπο Ταβενησία, κοντά στο Νείλο. Με το χρόνο σχηματίσθηκε αδελφότητα, και έτσι έγινε εκεί ολόκληρη Μονή. Καταπληκτικά οργανωτικό πνεύμα ο Παχώμιος και με βοηθό την ταπεινοφροσύνη, κατόρθωσε να δημιουργήσει άριστο κοινοβιακό σύστημα και διοικούσε αρμονικότατα τους 3.000 περίπου μοναχούς πού ήταν γύρω άπ' αυτόν. Θεωρείται, μάλιστα, και ο Ιδρυτής της κοινοβιακής ζωής. ο Παχώμιος δεν ήταν και τόσο πολύ εγγράμματος, αλλά αυτό δεν τον επηρέαζε, διότι πάντα είχε κατά νου τη συμβουλή του Απ. Πέτρου: "Την ταπεινοφροσύνην έγκομβώσασθε· ότι ο Θεός ταπεινοίς δίδωσι χάριν"1. Δηλαδή, κουμπωθείτε σαν άλλο ρούχο την ταπεινοφροσύνη, διότι ο Θεός στους ταπεινούς δίνει χάρη. Έτσι και ο Παχώμιος, με το ταπεινό φρόνημα είχε τη χάρη να συζητά κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα θεολογικά ζητήματα. Το Μάιο του 348, προσβλήθηκε από πανώλη και πέθανε.
1. Α'έπιστολή Πέτρου, ε' 5.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Άγελάρχης έδείχθης του Άρχιποιμένος, Μοναστών τας άγέλας Πάτερ Παχώμιε, προς την μάνδραν οδηγών την έπουράνιον, και το πρέπον άσκηταίς, εκείθεν σχήμα μυηθείς, και τούτο πάλιν μυήσας· νυν δε συν τούτοις άγάλλη, και συγχορεύεις εν ούρανίαις σκηναίς.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΧΙΛΛΙΟΣ επίσκοπος Λάρισας
Καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. ο νεανικός του πόθος, τον έφερε στους άγιους Τόπους και κατόπιν στη Ρώμη. Εκεί επιδόθηκε στο Ιερό έργο του Ίεροκήρυκα, διδάσκοντας ακατάπαυστα το θείο λόγο σε πόλεις και χωριά, αψηφώντας ανάγκες, βρισιές, διωγμούς και ταλαιπωρίες. ΟΙ μεγάλες και σπουδαίες υπηρεσίες του, τον άνέδειξαν επίσκοπο Λαρίσης. Από τη νέα του θέση ο Άχίλλιος, υπήρξε ο πνευματικός αρχηγός και διδάσκαλος, αυτός πού έλεγε και έπραττε. Κήρυττε κάθε μέρα, βοηθούσε τίς χήρες, προστάτευε τα ορφανά, ανακούφιζε τους φτωχούς, υπεράσπιζε τους αδικημένους, ήταν ο άγρυπνος φύλακας και φρουρός της παρακαταθήκης της πίστεως και του ποιμνίου πού του εμπιστεύτηκαν. ο Άχίλλιος διακρίθηκε και στην Α' Οικουμενική σύνοδο οτη Νίκαια, εναντίον του Αρείου. Και τότε ο μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τίς αρετές του, του έδωσε μεγάλη χρηματική δωρεά την οποία, όταν ο Άχίλλιος επέστρεψε στη Λάρισα, διέθεσε για να κτίσει ναούς και για τη μέριμνα των ασθενών και των φτωχών. Όταν προαισθάνθη κε το θάνατο του, κάλεσε κοντά του όλους τους Ιερείς της επισκοπής του και τους έδωσε πατρικές συμβουλές για τα καθήκοντα τους. Το λείψανο του, μέχρι τον 10ο αιώνα κοσμούσε τη Λάρισα. Το άρπαξαν όμως οι Βούλγαροι όταν εισέβαλαν στη Θεσσαλία.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Λαρίσης σε πρόεδρον, και πολιούχον λαμπρόν, ή χάρις άνέδειξεν ως Ίεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Άχίλλιε· συ γαρ το της Τριάδος, όμοούσιον κράτος, θαύμασί τε και λόγοις, κατετράνωσας κόσμω· Ην πάτερ έξευμενίζου, τοις σε γεραίρουσι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ ο Μυροβλήτης
Στους Συναξαριστές δεν υπάρχουν στοιχεία για τη ζωή του, μόνο ότι μαρτύρησε δια ξίφους. Στον Λαυριωτικό όμως Κώδικα Ι 70φ. 244 υπάρχουν τα έξης: ο Άγιος αυτός ήταν βάρβαρος, λεηλατούσε και έτρωγε σάρκες ανθρώπων. Κάποιος Ιερέας όμως, μαζί μ' έναν βοηθό του, ήλθαν σε ένα τόπο πού ονομαζόταν Νησα για να λειτουργήσει στον εκεί ναό του Άγιου Γεωργίου. Κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, όρμησε ο Βάρβαρος για να τους φάει, αλλά ο Θεός άνοιξε τα μάτια του και είδε Άγγελο Κυρίου να συλλειτουργεί με τον Ιερέα. Τότε μετανόησε για όλα και τέθηκε υπό την πνευματική καθοδήγηση του Ιερέα, αφού κατηχήθηκε και βαπτίστηκε χριστιανός. Τότε με την άδεια του πνευματικού του, για τρία χρόνια βάδιζε σαν τετράποδο και έτρωγε χόρτα και ρίζες από διάφορα φυτά. Κάποτε όμως, ένας γεωργός τον πέρασε για αρκούδα και τον χτύπησε θανάσιμα στη δεξιά του πλευρά, και έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Θεό. Στον τόπο όπου μαρτύρησε αναβλύζει μύρο και γίνονται ιάσεις ασθενειών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο Ερημίτης και Θαυματουργός
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Στοιχεία για τη ζωή του καθώς και την Ακολουθία του, έγραψε ο Ανδρέας ο Ιδρωμένος ο Ύπάργιος (+ Ι847). Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία αυτά, ο Όσιος αυτός καταγόταν από το χωριό Μονοδένδρι της Ηπείρου και υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Μιχαήλ Β' του Κομνηνού δεσπότη της Ηπείρου (1237-1271). ο όσιος Ανδρέας, αφού εγκατέλειψε ηδονές χρημάτων, περιουσίας και συζύγου, κατοίκησε στην έρημο. Εκεί, με άσκηση και προσευχή αγίασε τη ζωή του και απεβίωσε ειρηνικά.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΣΑΪΑΣ επίσκοπος Ροστοβίας ο Θαυματουργός, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο βασιλόπαις δούκας, Μόσχας και πάσης Ρωσίας ο θαυματουργός και ΗΣΑΪΑΣ ο θαυματουργός του εν Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου (Ρώσοι).
[Η ΟΣΙΑ ΚΑΛΗ]
Μνήμη της Θεοτόκου εν τω Περιτειχίσματι και ή άνάδειξις της αχειροποίητου εικόνος εν Καμουλιανοίς
Ανακομιδή της τίμιας κάρας του αγίου αποστόλου Τίτου από της πρεσβυτέρας Ρώμης εις την επισκοπήν αυτού, το Ηράκλειον Κρήτης.
Ο Άγιος Πανηγύριος ο θαυματουργός
Η ευτυχία είναι ο πόθος ο βαθύς κάθε ανθρώπινης ψυχής. Την ευτυχία αποζητούν όλοι οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι.
Που βρίσκεται όμως το πολύτιμο αυτό αγαθό και πως μπορεί ένας σε τούτο τον κόσμο να το αποκτήσει και να 'ναι ευτυχισμένος;
Αυτό το ερώτημα υπέβαλε κάποτε κι ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Θ' (1550-1574) στον περίφημο ποιητή Τορκουάτο Τάσσο.
Ποια υπήρξε η απάντηση;
- Στον Θεό, είπε ο ποιητής. Η ευτυχία βρίσκεται στον Θεό.
- Καλά. Πως μπορεί όμως ο άνθρωπος να αποκτήσει τούτο το αγαθό;
- Αν προσπαθήσει να ομοιάσει με τον Θεό.
- Και πως θα ομοιάσει με τον Θεό; Μήπως με τα πλούτη, την εξουσία, τη δύναμη;
Όχι απήντησε ο Τάσσο. Με την αρετή.
Την αρετή έκαμαν βίωμα και σκοπό της ζωής τους όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Την αρετή έκαμε βίωμα του κι ο μεγάλος άγιος της Κύπρου μας, ο Πανηγύριος, που τη μνήμη του γιορτάζουμε στις 15 Μαΐου. Στην αρετή που λέγεται πίστη στον Θεό, ταπείνωση βαθιά κι αγάπη, βρήκε την ευτυχία του ο άγιός μας. Η ευτυχία δεν του δόθηκε απ' έξω. Την ευτυχία την απέκτησε ο ιερός πατέρας με τον αγώνα του. Αγώνα σκληρό ενάντια στους τρεις μεγάλους εχθρούς του κάθε ανθρώπου.
Τη σάρκα, τον κόσμο της αμαρτίας, τον πονηρό.
Ποίος όμως στ' αλήθεια, ο άγιος Πανηγύριος και πότε έζησε;
Ευθύς εξ αρχής πρέπει να σημειώσουμε πως οι πληροφορίες μας για την άγια τούτη μορφή είναι πολύ-πολύ λίγες, ελάχιστες. Στα «μνημεία» της Εκκλησίας μας δεν αναφέρεται πουθενά το όνομα του. Και στη χειρόγραφο ακολουθία του που βρίσκεται στον Ιερό Ναό της Χρυσοπαντάνασσας Μαλούντας και φέρει ημερομηνία γραφής «1840 εν μηνί Μαρτίω, S'», δεν υπάρχει Συναξάριο. Από τα τροπάρια της Ακολουθίας του όμως, μολονότι κι αυτά συνετάχθηκαν με βάση τις ακολουθίες διαφόρων άλλων αγίων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο άγιος μας έζησε κι έδρασε στο πιο πάνω χωριό της επαρχίας Λευκωσίας, τη Μαλούντα.
Στο απολυτίκιο, που περιλαμβάνει η ακολουθία του
, ο ιερός αθλητής εξυμνείται με τούτα τα λόγια:
«Των Κυπρίων το κλέος, Μαλουντίων το καύχημα».
Καύχημα λοιπόν της κώμης Μαλούντας και δόξα των Κυπρίων. Τώρα, αν καταγόταν κι από την κώμη αυτή ή απλώς, αν έζησε κι έδρασε μονάχα σ' αυτή δεν γνωρίζουμε. Επίσης δεν γνωρίζουμε και πότε ακριβώς έζησε. Οι λεπτομέρειες όμως αυτές δεν έχουν καμιά σημασία. Σημασία έχει η ζωή του αγίου.
Από πλείστα τροπάρια της ακολουθίας του μανθάνουμε πως ο άγιος μας «έζη έξω κόσμου και σαρκός». Ήταν δηλαδή ένας ασκητής, ένας όσιος. «Μετά των Οσίων οσίως εσκήνωσας, ιερώς σου τον βίον διήνυσας» αναφέρεται σ' ένα άλλο τροπάριο. Κι ακόμη την άγια αυτή ζωή διάλεξε «εκ νεαράς ηλικίας». Ασκητική ζωή. Πόσα δεν λέγουν οι δύο αυτές λέξεις. Πόσοι αγώνες για να νεκρωθεί η σάρκα, πόσες νηστείες, πόσες προσευχές... Γνωρίζει ο άγιος, όπως και κάθε εραστής της ανώτερης ζωής, πως η σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός» (Γαλ. ε', 17).
Ναι! Η κατώτερη φύση μας, που δουλεύει στις επιθυμίες της σάρκας, επιθυμεί ενάντια στην ανώτερη πνευματική φύση μας, που εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα. Αλλά κι η ανώτερη πνευματική φύση μας επιθυμεί πάλι ενάντια σε ό,τι ευχαριστεί και ικανοποιεί την κατώτερη φύση μας, τη σάρκα. Μια πάλη αδιάλειπτη είναι η ζωή του κάθε πιστού. Το γνωρίζει αυτό ο μακάριος αθλητής, γι' αυτό κι αγωνίζεται σκληρά ενάντια στους τρεις μεγάλους εχθρούς της πνευματικής ζωής, που αναφέραμε πιο πάνω. Το «αγωνίζεσθε εισελθείν» του Κυρίου βρίσκεται πάντα μπροστά του. Μέσα στο ασκητήριό του περνά τον καιρό του ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα. Μέριμνα και φροντίδα του μια κάθε μέρα: Πως να αρέσει στον Θεό. Σαν καλός γεωργός αγωνίζεται σκληρά και με τη βοήθεια της νηστείας πετυχαίνει να καταστέλλει τις ορμές και να χαλιναγωγεί τη σάρκα του. Με τη δύναμη δε της προσευχής πετυχαίνει να ξεριζώνει από της ψυχής του το χωράφι τα αγκάθια των παθών και να ανατρέπει «τους πονηρούς λογισμούς και κάθε υψηλοφροσύνη, που σαν άλλος πύργος υψώνεται κι εμποδίζει τους ανθρώπους να πλησιάσουν και να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό». (Β' Κορ. Γ, 5). Έτσι εργαζόμενος κάθε μέρα ανεβαίνει σταθερά τα σκαλοπάτια της αρετής, ώστε σε λίγο χρονικό διάστημα η φήμη του να ξεπερνά τα όρια της περιοχής που μένει, και κάθε μέρα πολλοί να έρχονται προς αυτόν, για να ακούσουν από το στόμα του λόγια Θεού.
Της αρετής του η φήμη έφθασε και στ' αυτιά του επισκόπου της περιοχής, ο οποίος τον κάλεσε και με την επιμονή του τον έπεισε να αποδεχθεί και του ιερέως το υπούργημα. Με βαθιά ευγνωμοσύνη και φόβο Θεού αποδέχθηκε ο ταπεινός και ευλαβής ασκητής τη μεγάλη τούτη τιμή, ώστε από τον υμνογράφο του να χαρακτηρίζεται «των ιερέων το εγκαλλώπισμα και των οσίων το κλέος».
Και ο χαρακτηρισμός απόλυτα δίκαιος.
Γιατί ο ζηλωτής και πιστός οικονόμος των Μυστηρίων του Θεού παντού και πάντοτε με πολλή ταπείνωση κι αγάπη προσφέρει μεταξύ των γύρω του και πέραν από αυτούς τη διακονία του. Τα λόγια του σοφού της Παλαιάς Διαθήκης «όσον μέγας ει τοσούτω ταπεινού σεαυτόν και έναντι Κυρίου ευρήσεις χάριν» (Σοφ. Σειρ. γ', 18) δεν τα γνωρίζει απλώς και τα διδάσκει. Τα ζει καθημερινά ο ιερός αθλητής. Παρά την εκτίμηση που ο κόσμος επιδεικνύει στο πρόσωπό του, παρά τα εγκώμια που ακούει για το όνομά του, αυτός δεν παρασύρεται. Δεν υψηλοφρονεί. «Κύριε, μη εμοί, αλλά τω σω ονόματι δος δόξαν» λέγει και επαναλαμβάνει κάβε φορά που ακούει κάποιο έπαινο. Και μένει ο ταπεινός, ο απλοϊκός, ο καταδεκτικός, ο στοργικός, ο άνθρωπος της απέραν της καλοσύνης και της αγάπης.
Στα καλά λόγια, που το πλήθος των ευεργετημένων του απευθύνει, ο πιστός εργάτης του ιερού Θυσιαστηρίου απαντά: «Χάριτι Θεού είμι ο είμι» (Α' Κορ. ιέ', 10). Στην αγάπη και το έλεος του Θεού χρεωστώ ότι είμαι κι ότι λέω και κάμνω. Με οδηγό το θέλημα του Κυρίου εργάζεται σκληρά καθημερινά και σημειώνει τέτοια πρόοδο και επίδοση στης αρετής τον αγώνα, ώστε πολύ δίκαια ο εγκωμιαστής του να λέγει γι' αυτόν: «Μέγας ανεδείχθης αληθώς• συ γαρ ιερεύς του Υψίστου, της Εκκλησίας φωστήρ, έρεισμα της πίστεως και πύργος άσειστος, ευσεβών περιτείχισμα, ακλόνητος στύλος, κανών ακριβέστερος των ιερέων Χριστού». Μιμητής των μεγάλων της Εκκλησίας ασκητών, στο πρόσωπο του οσίου αυτού πατρός βρήκε πλήρη την εφαρμογή του ο λόγος της Γραφής «ότι χάρις και έλεος εν τοις εκλεκτοίς αυτού και επισκοπή εν τοις οσίοις αυτού» (Σοφ. Σολομ. δ', 15), διότι η αγαθή επίσκεψη του Θεού στους εκλεκτούς και αφοσιωμένους σ' Αυτόν είναι μια χάρη, μα και έλεος.
Ναι, στ' αλήθεια. Μια ζωή «πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάν. α', 14) υπήρξε η ζωή του φλογερού αυτού εργάτη της Εκκλησίας. Και σαν τέτοια δεν ήταν δυνατό παρά να ελκύσει επάνω της πλούσια την εύνοια, μα και την ευλογία του ουρανού. Αυτό βεβαιώνει ο ίδιος ο μεγάλος Πατέρας: «Τους δοξάζοντας με δοξάσω» (Βασιλ. Α' 6', 30). Δηλαδή εγώ θα δοξάζω όλους εκείνους που με δοξάζουν και με σέβονται. Και τον εδόξασε ο Κύριος. Πολύ τον εδόξασε από τον καιρό που βρισκόταν στη ζωή αυτή.
Θαύματα, πολλά θαύματα έκαμε ο Άγιος, όταν ακόμη ζούσε. Θαύματα καταπληκτικά, αποτέλεσμα κι αυτά των μεγάλων χαρισμάτων που έλαβε από τον Θεό για τη βαθιά του πίστη, την αρετή, την αγιότητα του. Θαύματα που αποσκοπούσαν στην παρηγοριά κι ανακούφιση των πιστών που έπασχαν, αλλά και στη δόξα του Θεού.
Αλλά και μετά την αναχώρηση του από τον κόσμο αυτό και μόνη η επίκληση του αγίου ονόματος του με πίστη ήταν και είναι αρκετή να χαρίσει σ' αυτούς που τον επικαλούνται άφθονες τις δωρεές του Θεού. Δίκαια ο πιστός εγκωμιαστής του ψάλλει γι' αυτόν και λέγει: «Χαίρε ο Θεού αληθής και γνήσιος μύστης, παρ' ου και χάριν είληφας ιατρεύειν πάσαν νόσον εξ ανθρώπων, μη δυναμένης φέρειν την σην μετ' ευλάβειας επίκλησιν» (Δοξαστ. ιδιομ. Λιτής). Και σε άλλο τροπάριο προσθέτει: «Πάσας τας νόσους λόγω εθεράπευσε, ψυχών μεν τα πάθη, σωμάτων δε πάσαν μαλακίαν».
Μέχρι τα βαθιά του γηρατειά συνέχισε ο ιερός ασκητής, σαν ελαία κατάκαρπος, να σκορπά γύρω του την ευεργεσία και την αγάπη και τον λόγο του Θεού. Την ευτυχία που δοκίμαζε ο ίδιος με την ολοκληρωτική αφοσίωση του στο θέλημα του Θεού φρόντιζε να την προσφέρει πλούσια στους γύρω του. Έτσι πέρασε τη ζωή του ενόσω ζούσε. Με την ψυχή χαρούμενη και τρισευτυχισμένη. Τρισευτυχισμένη όχι με την κατοχή μιας επιπόλαιος ευτυχίας περιορισμένης σε χώρο και χρόνο, αλλά μιας ευτυχίας αιώνιας. Με πολλή παρρησία μαζί με τους εκλεκτούς του θεού κι όλους τους αγίους και δικαίους, που ευηρέστησαν μέχρι σήμερα κι απολαμβάνουν εκεί στον ουρανό τα προοίμια της αιώνιας δόξας και χαράς και ευτυχίας, βρίσκεται κι ο άγιος μας κι απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων και των αγώνων του. Απολαμβάνει και δέεται συγχρόνως του Κυρίου για μας. Δέεται και ικετεύει και ζητά όπως και ημείς «λάβωμεν έλεον, και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν», (Εβρ. δ', 16). Ζητά δηλαδή από τον Κύριο και ικετεύει μετά των άλλων αγίων να τύχουμε κι εμείς «των επηγγελμένων αγαθών της απολαύσεως» εκεί στη Βασιλεία του Παντάνακτος Θεού και Πατέρα όλων μας.
Όσοι μελετούμε τη ζωή των αγίων και ιδιαίτερα, τη ζωή του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Πανηγυριού του θαυματουργού, είναι ανάγκη να σταματήσουμε κάποια στιγμή και να αναλογισθούμε με προσοχή τούτο: Αν ο ταπεινός αυτός ιερέας και ασκητής πέτυχε στη ζωή του να βρει και να εξασφαλίζει τον θησαυρό που λέγεται ευτυχία και να γίνει «φωστήρ της Εκκλησίας και καύχημα των Οσίων και στήριγμα των Πιστών», αυτό οφείλεται στην αξιοποίηση, μα και ευλαβή οικειοποίηση της θείας χάριτος, που ο Πανάγαθος Θεός προσφέρει για τη σωτηρία όλων μας. Αυτές τις ευκαιρίες ας φροντίσουμε να τις αξιοποιήσουμε κι εμείς. Ο εγκωμιαζόμενος σε τούτες τις γραμμές ιερός αθλητής, μαζί με τον θείο Απόστολο Παύλο, θερμή σύσταση και προτροπή απευθύνει με στοργή στον καθένα μας. Αδελφοί, «παρακαλούμεν μη εις κενόν την χάριν του Θεού δέξασθαι υμάς» (Β' Κορινθ. στ', 1). Αδέλφια αγαπημένα, σας παρακαλούμε να δείξετε με την όλη διαγωγή σας, ότι τη χάρη του Θεού δεν την δεχθήκατε άσκοπα κι ανώφελα. Είναι θλιβερό και τρομερό συγχρόνως να αδιαφορεί ένας και να περιφρονεί τη σωτήρια χάρη του Θεού.
Στην αμαρτωλή γυναίκα, που συνήντησε κάποτε ο Κύριος δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ, είπε με στοργή: «Όποιος πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ, δεν θα διψάσει πια ποτέ». Η γυναίκα άκουσε με προσοχή τα λόγια του Κυρίου και τα δέχθηκε ολόψ
υχα. Τα έκαμε βίωμά της, ζωή της. Σ' αυτά βρήκε όχι μονάχα την ευτυχία της, μα και τη σωτηρία της. Η αμαρτωλή αυτή γυναίκα είναι ένα σύμβολο. Το σύμβολο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Το σύμβολο και ημών. Οι πόθοι της είναι και δικοί μας πόθοι. Η πλάνη της είναι και δική μας πλάνη. Η κραυγή της καρδίας της είναι και δική μας κραυγή. Κι η αμαρτία της και δική μας αμαρτία. Αλλά και ο Σωτήρας της μπορεί να γίνει και δικός μας Σωτήρας. Αρκεί να το θελήσουμε. Αρκεί να μισήσουμε την αμαρτία και να κάνουμε το θέλημα του Κυρίου μας σκοπό και ζωή μας. Και τότε η χαρά κι η ευτυχία που δοκίμασε εκείνη, η χαρά κι η ευτυχία που δοκίμασε ο Ιερός ασκητής Πανηγύριος, θα γίνει και δικό μας κτήμα. Θα γίνει και δική μας χαρά και ευτυχία. Γιατί ο Σωτήρας μας Χριστός είναι και μένει, «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας».
Δια των πρεσβειών του αγίου σου Πανηγυρίου, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.
Απολυτίκιο Ήχος α'. Θείας πίστεως...
Των Κυπρίων το κλέος, Μαλουντίων το καύχημα και θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε Πατήρ ημών Πανηγύριε, ιερωσύνης ενεδύσω την στολήν και θαυμάτων τε πηγή ανεδείχθης, τοις προστρέχουσιν εν πίστει εν τω πανσέπτω και θείω τεμένει σου. Δόξα τω ούτως ευδοκήσαντι Θεώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν πρέσβυν ακοίμητον.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εορτάζοντες την 16ην του μηνός Μαΐου
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο ηγιασμένος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΥΔΑΣ, ΑΥΔΙΗΣΟΥΣ ο επίσκοπος και οι μαζί μ' αυτούς 16 Πρεσβύτεροι, 9 Διάκονοι, 5 (κατ' άλλους 6) Μοναχοί και 7 Παρθένες
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΣΑΑΚΙΟΣ, ΣΥΜΕΩΝ και ΒΑΧΘΙΣΟΗΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΒΒΑΔΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΠΥΛΙΝΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο εν Βλαχέρναις
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΑΔΙΟΣ ο Θαυματουργός
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από το Μέτσοβο.
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Περεκόμης Νοβογορδίας
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο ηγιασμένος
Τα πλούτη των γονέων του δε στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν τον Ιερό πόθο του Θεοί δώρου να γίνει μαθητής του μεγάλου αθλητή της ερήμου Παχωμίου. "Αν και νεαρός στην ηλικία, είχε αξιοθαύμαστη εγκράτεια και φρόνηση, ώστε ο Παχώμιος να τον έχει σε μεγάλη υπόληψη. Εκείνο, όμως, πού διέκρινε κανείς ιδιαίτερα στο Θεόδωρο, ήταν οι πολλές του γνώσεις στα Ιερά γράμματα. Ήταν δεινός μελετητής της Αγίας Γραφής, καθώς και παλαιοτέρων συγγραμμάτων σοφών Πατέρων. ο Παχώμιος, βλέποντας την ικανότητα του Θεοδώρου, ότι ήταν "δυνατός εν ταις γραφαίς"1, δηλαδή, δυνατός ατή γνώση και την ερμηνεία των Γραφών, όρισε να διδάσκει τους υπόλοιπους αδελφούς του μοναστηριού. Στην αρχή μερικοί από αυτούς αντέδρασαν, διότι δεν ήθελαν να τους μορφώνει ένα παιδί, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Ή Ικανότητα, όμως, του Θεοδώρου, θεμελιωμένη σε ταπεινό φρόνημα, κατάφερε να πείσει όλη την αδελφότητα να τον ακούει πρόθυμα. Μάλιστα, μετά από χρόνια, ομόφωνα τον εξέλεξαν ηγούμενο της Μονής, και πάντα τους υπενθύμιζε το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, "ταις έντολάς αυτού μελέτα δια παντός. Και ή επιθυμία της σοφίας σου δοθήσεταί σοι"2. Δηλαδή, τις εντολές του Κυρίου να μελετάς πάντοτε και ή σοφία πού επιθυμείς, θα σου δοθεί. Το Μάϊο του 360 πέθανε, και δίκαια του δόθηκε ο τιμητικός τίτλος του ηγιασμένου.
Πράξεις των Αποστόλων,ιη' 24
Σοφία Σειράχ, στ' 37.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Δώρον πέφηνας, άγιωσύνης, τον πανάγιον, δοξάσας Λόγον, ήγιασμένε θεόφρον Θεόδωρε· όθεν βλυστάνεις εκ θειας χρηστότητας, άγιασμόν αληθή τοις βοώσί σοι΄ Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ήμίν το μέγα έλεος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων
Ο Αλέξανδρος έζησε στα τέλη του 2ου μ.Χ. αιώνα μέχρι τα μέσα του 3ου και έκανε μαθητής του Κλήμεντος του Αλεξανδρέως. Διέπρεψε στις σπουδές του και διακρίθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου.
Αργότερα αποδείχτηκε επίσκοπος της Φλανιάδος στην Καππαδοκία.
Η εκεί δράση του, τον λάμπρυνε ακόμα περισσότερο.
Και επειδή ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Νάρκισσος ήταν υπέργηρος (116 ετών), προσέλαβε βοηθό επίσκοπο τον Αλέξανδρο και συγχρόνως διάδοχο του.
Όταν λοιπόν ο Νάρκισσος πέθανε μαρτυρικά, ο Αλέξανδρος ανέλαβε τον επισκοπικό θρόνο Ιεροσολύμων.
Από τη θέση αύτη ο Αλέξανδρος αγωνίστηκε για την πίστη, φώτισε και οικοδόμησε το λαό, μερίμνησε συγχρόνως για την ίδρυση βιβλιοθήκης στην Ιερουσαλήμ, στην οποία μάζεψε πολλά εκκλησιαστικά και θεολογικά συγγράμματα, για να βοηθήσει τις μελέτες των νεοτέρων κληρικών.
Κατά τον διωγμό της Εκκλησίας επί Δεκίου, συνελήφθη από τον άρχοντα της Παλαιστίνης στην Καισαρεία.
Αυτός αξίωσε από τον πιστό επίσκοπο ν' αρνηθεί τον Χριστό.
Εκείνος όχι μόνο δεν δέχτηκε, αλλά και παρατήρησε με θάρρος και δύναμη την ειδωλολατρική πλάνη.
Παραδόθηκε τότε τροφή στα θηρία, αφού προηγούμενα υπέστη σκληρά βασανιστήρια.
Τα λιοντάρια τον πλησίασαν χωρίς να τον βλάψουν καθόλου, πέθανε όμως από τις πληγές των βασανιστηρίων.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΥΔΑΣ, ΑΥΔΙΗΣΟΥΣ ο επίσκοπος και οι μαζί μ' αυτούς 16 Πρεσβύτεροι, 9 Διάκονοι, 5 (κατ' άλλους 6) Μοναχοί και 7 Παρθένες
Ήταν χριστιανοί της Εκκλησίας στην Περσία. ο Αύδιησούς έπισκόπευσε στην πόλη Βηθχασχάρ και καταγγέλληθηκε από τον ίδιο τον ανεψιό του, ότι αυτός και ο Αύδάς, καθώς και άλλοι 38 χριστιανοί, διέβαλαν το Περσικό θρήσκευμα, προκειμένου να προσηλυτίζουν προς τον Ιησού Χριστό. Ανακρινόμενοι αυτοί δεν αρνήθηκαν ότι διδάσκουν τον λόγο του Θεού και το θεωρούσαν μάλιστα καθήκον τους να αποσπούν ανθρώπους από τα δίχτυα της πλάνης με τον θεμιτό τρόπο της διδασκαλίας. Τότε ο Άρσήθ, ο αδελφός του βασιλιά, διέταξε και τους έδεσαν με σχοινιά σφιχτά, τόσο, ώστε να σπάζουν τα κόκκαλά τους. Αυτό συνεχίστηκε για επτά ήμερες. Τότε ο Άρσήθ νόμισε ότι τα θάρρος τους θα είχε πέσει και τους προσκάλεσε να φάγουν είδωλόθυτα. Εκείνοι αρνήθηκαν και ενισχύθηκαν μάλιστα περισσότερο, όταν στη συντροφιά τους προστέθηκε και ο γενναίος αθλητής του Χρίστου Αύδάς, πού είχε συλληφθεί εκείνη τη στιγμή. Τότε διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός τους και έτσι όλοι έλαβαν το αμάραντο στεφάνι της αιώνιας δόξας.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΣΑΑΚΙΟΣ, ΣΥΜΕΩΝ και ΒΑΧΘΙΣΟΗΣ
Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, ήταν Πέρσες χριστιανοί. Ομολόγησαν τον Χριστό επί βασιλέως των Περσών Σαβωρίου και τους έκαψαν ζωντανούς.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΒΒΑΔΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ
Ή Μονή του Αγίου Σάββα βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ. Στα χρόνια του Ηρακλείου (620-641), επέδραμαν σ' αυτή βάρβαροι Άραβες, διότι νόμιζαν ότι ή Μονή είχε πολλούς θησαυρούς. Όμως, διαψεύσθηκαν. ΟΙ μοναχοί το μόνο πλούτο πού είχαν, ήταν οι αρετές τους. Ή συντήρηση τους ήταν λιτή και γινόταν με τον Ίδρωτα του προσώπου τους. ΟΙ επιδρομείς, όταν διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχαν λάφυρα στο μοναστήρι, εκνευρίστηκαν πολύ κατά των μοναχών. Και αφού τους συγκέντρωσαν, τους είπαν να αρνηθούν την πίστη τους στο Χριστό. Επειδή, όμως, κανένας δεν δέχθηκε να αρνηθεί την πίστη του, αποφάσισαν να τους σκοτώσουν. Έτσι, άλλους αποκεφάλισαν, άλλους έσχισαν στη μέση, άλλους έκοψαν σε πολλά κομμάτια και άλλους κάρφωσαν με τα ξίφη τους. Μ' αυτόν τον τρόπο, οι Άγιοι αυτοί πατέρες, πού μέχρι τέλους κράτησαν σταθερή την πίστη τους, πήραν το δρόμο για την αιωνιότητα, κοντά στο Χριστό. Άλλ' αυτή ή μεγάλη πίστη των μοναχών δίνει αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του Απ. Παύλου, ότι "ό δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται"1.Ό δίκαιος, δηλαδή, θα ζήσει και θα σωθεί δια της πίστεως. (Ή μνήμη των οσιομαρτύρων αυτών επαναλαμβάνεται και την 16η Μαΐου).
1. προς Γαλατάς, γ' -11.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως του Σωτήρος άγιόλεκτοι άρνες, έξωρμημένοι εκ χωρών διαφόρων, τη Ποίμνη συνεδράμετε Σάββα του σοφού· όθεν θανατούμενοι, άπηνεία βαρβάρων, χαίροντες άνήλθετε, προς ούράνιον μάνδραν, καθάπερ Όσιοι και Άθληταί, έκδυσωποϋντες, υπέρ των ψυχών ημών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΠΥΛΙΝΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο εν Βλαχέρναις
Μαρτύρησε αφού τον μαστίγωσαν με μαστίγιο από νεύρα βοδιών μέχρι θανάτου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Καταγόταν από οικογένεια της Κάτω Ιταλίας, έλαβε το αξίωμα του συγκλητικού και έκανε μυστικοσύμβουλος του (εξ απορρήτων) Λέοντα του ΣΤ'. Κατόπιν έγινε μοναχός, και Πατριάρχης χειροτονήθηκε την Κυριακή της "Ορθοδοξίας του έτους 895. Διαδέχτηκε τον Αντώνιο τον Β', πού είχε πεθάνει. Ή πρώτη πατριαρχεία του Νικολάου του Α', πού επονομάσθηκε και Μυστικός, είχε διάρκεια μέχρι το 906. Ή αιτία της πτώσης του, δείχνει την ευσεβή και αληθινά επισκοπική θέληση του. ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός, είχε κάνει, παρά την απαγόρευση του Πατριάρχη, τέταρτο γάμο. ο Νικόλαος όχι μόνο δεν άναγνώρισε το γάμο του βασιλιά, αλλά καθήρεσε τον ιερέα Θωμά πού τέλεσε το γάμο και αφόρισε τον βασιλιά. ο Λέων για να εκδικηθεί τον Νικόλαο, κατάφερε και τον έριξε από τον πατριαρχικό θρόνο, και διάδοχο του όρισε τον Ευθύμιο τον Α'. Δημιουργήθηκε όμως, μέγας σάλος στην Εκκλησία της Κων/πολης. Και το 911, ο αδελφός του Λέοντα, Αλέξανδρος, κατέβασε από το θρόνο τον Ευθύμιο και ανέβασε πάλι τον Νικόλαο. Πού το 913, μαζί με άλλους τέσσερις, ανέλαβε επίτροπος του ανήλικου βασιλιά Κων/νου Ζ'. Επί της πατριαρχείας του, εμποδίστηκε οριστικά ο τέταρτος γάμος, και, λέγεται, ότι έγινε ή πρώτη διάταξη του Μηνολογίου των αγίων της Ανατολικής Εκκλησίας από τον Συμεών τον μεταφραστή. Πέθανε τον Μάιο του 925.
ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ
πλησίον του Νεωρίου λιμένος εις την Αγίαν Δύναμιν
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΑΔΙΟΣ ο Θαυματουργός
Τον Όσιο αυτό δεν τον αναφέρει ο άγιος Νικόδημος στον Συναξαριστή του. Σώζεται όμως πλήρης Ακολουθία του οσίου αυτού στον Παρισινό Κώδικα 1575 φ. 846, ποίημα Ιωσήφ του Υμνογράφου. Από την Ακολουθία του λοιπόν μαθαίνουμε ότι ο Νεάδιος ήταν επίσκοπος (άγνωστο πού) και υπήρξε άνθρωπος πράος, άκακος, μαχητής κατά των αιρετικών και υπηρέτης των πασχόντων. Από τον θεό, λόγω των μεγάλων του αρετών, του είχε δοθεί το χάρισμα της θαυματουργίας και έτσι, μ' όλα αυτά, έγινε στύλος της Ορθοδοξίας και παράδειγμα πίστεως.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από το Μέτσοβο.
Γεννήθηκε ατό Μέτσοβο από ευσεβείς γονείς και νέος ακόμα αναχώρησε στα Τρίκαλα, όπου εργαζόταν υπάλληλος σε αρτοπωλείο. 'Εκεί τον εξαπάτησαν οι Τούρκοι και αρνήθηκε τον Χριστό. Συναισθανόμενος το αμάρτημα της αποστασίας του, επέστρεψε στο Μέτσοβο και ζούσε ζωή χριστιανική. Κάποτε όμως ήλθε στα Τρίκαλα για να πουλήσει δαδί και κάποιος Τούρκος κουρέας τον αναγνώρισε, και τον απειλούσε ότι θα τον προδώσει. ο Νικόλαος για να εξασφαλίσει τη σιωπή του Τούρκου κουρέα, παρέδωσε σ' αυτόν όλο το φορτίο από δαδί και του υποσχέθηκε κάθε χρόνο να του φέρνει το ίδιο φορτίο. Αργότερα όμως ο Νικόλαος μετανόησε, προσήλθε σε πνευματικό, εξομολογήθηκε και έπεζήτησε το μαρτύριο. Την επόμενη λοιπόν χρονιά, ήλθε στα Τρίκαλα και δεν έφερε στον Τούρκο κουρέα το υποσχόμενο φορτίο δαδιού. ο Τούρκος τον πρόδωσε και ο Νικόλαος οδηγήθηκε στον κριτή. Στο κριτήριο ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στον Χριστό, παρά τις κολακείες και τους φοβερισμούς των Τούρκων. Τότε τον έριξαν στη φυλακή και υπέμεινε καρτερικά, βασανιστήρια, πείνα και δίψα. Όταν οδηγήθηκε για δεύτερη φορά σε ανάκριση στο κριτήριο, αποδείχτηκε ασάλευτος στην πίστη του. Τότε οι Τούρκοι πήραν την απόφαση και τον έκαψαν ζωντανό στη φωτιά, στις 17 Μαΐου 1617. Την κάρα του Αγίου, αγόρασε αντί πολλών χρημάτων κάποιος χριστιανός κεραμέας και την αποθησαύρισε μετά από πολλά χρόνια στη Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων. Ναός του Άγιου υπάρχει στον Τύρναβο και πανηγυρίζει την Κυριακή του Θωμά.
Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Πατρίς χόρευε λαμπροφορούσα, νεομάρτυρος του Νικολάου, και γαρ οικείον αυτόν, έχεις νυν προστάτην σου, την Ουρανών γαρ βασιλείαν την άληκτον, των οικείων άθλων έξωνησάμενος, δυσωπεί αεί Χριστόν τον Θεόν δωρήσασθαι, την είρήνην σοι και το μέγα έλεος.
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Περεκόμης Νοβογορδίας
ό Θαυματουργός (Ρώσος)
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο ηγιασμένος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΥΔΑΣ, ΑΥΔΙΗΣΟΥΣ ο επίσκοπος και οι μαζί μ' αυτούς 16 Πρεσβύτεροι, 9 Διάκονοι, 5 (κατ' άλλους 6) Μοναχοί και 7 Παρθένες
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΣΑΑΚΙΟΣ, ΣΥΜΕΩΝ και ΒΑΧΘΙΣΟΗΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΒΒΑΔΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΠΥΛΙΝΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο εν Βλαχέρναις
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΑΔΙΟΣ ο Θαυματουργός
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από το Μέτσοβο.
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Περεκόμης Νοβογορδίας
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο ηγιασμένος
Τα πλούτη των γονέων του δε στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν τον Ιερό πόθο του Θεοί δώρου να γίνει μαθητής του μεγάλου αθλητή της ερήμου Παχωμίου. "Αν και νεαρός στην ηλικία, είχε αξιοθαύμαστη εγκράτεια και φρόνηση, ώστε ο Παχώμιος να τον έχει σε μεγάλη υπόληψη. Εκείνο, όμως, πού διέκρινε κανείς ιδιαίτερα στο Θεόδωρο, ήταν οι πολλές του γνώσεις στα Ιερά γράμματα. Ήταν δεινός μελετητής της Αγίας Γραφής, καθώς και παλαιοτέρων συγγραμμάτων σοφών Πατέρων. ο Παχώμιος, βλέποντας την ικανότητα του Θεοδώρου, ότι ήταν "δυνατός εν ταις γραφαίς"1, δηλαδή, δυνατός ατή γνώση και την ερμηνεία των Γραφών, όρισε να διδάσκει τους υπόλοιπους αδελφούς του μοναστηριού. Στην αρχή μερικοί από αυτούς αντέδρασαν, διότι δεν ήθελαν να τους μορφώνει ένα παιδί, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Ή Ικανότητα, όμως, του Θεοδώρου, θεμελιωμένη σε ταπεινό φρόνημα, κατάφερε να πείσει όλη την αδελφότητα να τον ακούει πρόθυμα. Μάλιστα, μετά από χρόνια, ομόφωνα τον εξέλεξαν ηγούμενο της Μονής, και πάντα τους υπενθύμιζε το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, "ταις έντολάς αυτού μελέτα δια παντός. Και ή επιθυμία της σοφίας σου δοθήσεταί σοι"2. Δηλαδή, τις εντολές του Κυρίου να μελετάς πάντοτε και ή σοφία πού επιθυμείς, θα σου δοθεί. Το Μάϊο του 360 πέθανε, και δίκαια του δόθηκε ο τιμητικός τίτλος του ηγιασμένου.
Πράξεις των Αποστόλων,ιη' 24
Σοφία Σειράχ, στ' 37.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Δώρον πέφηνας, άγιωσύνης, τον πανάγιον, δοξάσας Λόγον, ήγιασμένε θεόφρον Θεόδωρε· όθεν βλυστάνεις εκ θειας χρηστότητας, άγιασμόν αληθή τοις βοώσί σοι΄ Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ήμίν το μέγα έλεος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων
Ο Αλέξανδρος έζησε στα τέλη του 2ου μ.Χ. αιώνα μέχρι τα μέσα του 3ου και έκανε μαθητής του Κλήμεντος του Αλεξανδρέως. Διέπρεψε στις σπουδές του και διακρίθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου.
Αργότερα αποδείχτηκε επίσκοπος της Φλανιάδος στην Καππαδοκία.
Η εκεί δράση του, τον λάμπρυνε ακόμα περισσότερο.
Και επειδή ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Νάρκισσος ήταν υπέργηρος (116 ετών), προσέλαβε βοηθό επίσκοπο τον Αλέξανδρο και συγχρόνως διάδοχο του.
Όταν λοιπόν ο Νάρκισσος πέθανε μαρτυρικά, ο Αλέξανδρος ανέλαβε τον επισκοπικό θρόνο Ιεροσολύμων.
Από τη θέση αύτη ο Αλέξανδρος αγωνίστηκε για την πίστη, φώτισε και οικοδόμησε το λαό, μερίμνησε συγχρόνως για την ίδρυση βιβλιοθήκης στην Ιερουσαλήμ, στην οποία μάζεψε πολλά εκκλησιαστικά και θεολογικά συγγράμματα, για να βοηθήσει τις μελέτες των νεοτέρων κληρικών.
Κατά τον διωγμό της Εκκλησίας επί Δεκίου, συνελήφθη από τον άρχοντα της Παλαιστίνης στην Καισαρεία.
Αυτός αξίωσε από τον πιστό επίσκοπο ν' αρνηθεί τον Χριστό.
Εκείνος όχι μόνο δεν δέχτηκε, αλλά και παρατήρησε με θάρρος και δύναμη την ειδωλολατρική πλάνη.
Παραδόθηκε τότε τροφή στα θηρία, αφού προηγούμενα υπέστη σκληρά βασανιστήρια.
Τα λιοντάρια τον πλησίασαν χωρίς να τον βλάψουν καθόλου, πέθανε όμως από τις πληγές των βασανιστηρίων.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΥΔΑΣ, ΑΥΔΙΗΣΟΥΣ ο επίσκοπος και οι μαζί μ' αυτούς 16 Πρεσβύτεροι, 9 Διάκονοι, 5 (κατ' άλλους 6) Μοναχοί και 7 Παρθένες
Ήταν χριστιανοί της Εκκλησίας στην Περσία. ο Αύδιησούς έπισκόπευσε στην πόλη Βηθχασχάρ και καταγγέλληθηκε από τον ίδιο τον ανεψιό του, ότι αυτός και ο Αύδάς, καθώς και άλλοι 38 χριστιανοί, διέβαλαν το Περσικό θρήσκευμα, προκειμένου να προσηλυτίζουν προς τον Ιησού Χριστό. Ανακρινόμενοι αυτοί δεν αρνήθηκαν ότι διδάσκουν τον λόγο του Θεού και το θεωρούσαν μάλιστα καθήκον τους να αποσπούν ανθρώπους από τα δίχτυα της πλάνης με τον θεμιτό τρόπο της διδασκαλίας. Τότε ο Άρσήθ, ο αδελφός του βασιλιά, διέταξε και τους έδεσαν με σχοινιά σφιχτά, τόσο, ώστε να σπάζουν τα κόκκαλά τους. Αυτό συνεχίστηκε για επτά ήμερες. Τότε ο Άρσήθ νόμισε ότι τα θάρρος τους θα είχε πέσει και τους προσκάλεσε να φάγουν είδωλόθυτα. Εκείνοι αρνήθηκαν και ενισχύθηκαν μάλιστα περισσότερο, όταν στη συντροφιά τους προστέθηκε και ο γενναίος αθλητής του Χρίστου Αύδάς, πού είχε συλληφθεί εκείνη τη στιγμή. Τότε διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός τους και έτσι όλοι έλαβαν το αμάραντο στεφάνι της αιώνιας δόξας.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΣΑΑΚΙΟΣ, ΣΥΜΕΩΝ και ΒΑΧΘΙΣΟΗΣ
Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, ήταν Πέρσες χριστιανοί. Ομολόγησαν τον Χριστό επί βασιλέως των Περσών Σαβωρίου και τους έκαψαν ζωντανούς.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΒΒΑΔΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ
Ή Μονή του Αγίου Σάββα βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ. Στα χρόνια του Ηρακλείου (620-641), επέδραμαν σ' αυτή βάρβαροι Άραβες, διότι νόμιζαν ότι ή Μονή είχε πολλούς θησαυρούς. Όμως, διαψεύσθηκαν. ΟΙ μοναχοί το μόνο πλούτο πού είχαν, ήταν οι αρετές τους. Ή συντήρηση τους ήταν λιτή και γινόταν με τον Ίδρωτα του προσώπου τους. ΟΙ επιδρομείς, όταν διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχαν λάφυρα στο μοναστήρι, εκνευρίστηκαν πολύ κατά των μοναχών. Και αφού τους συγκέντρωσαν, τους είπαν να αρνηθούν την πίστη τους στο Χριστό. Επειδή, όμως, κανένας δεν δέχθηκε να αρνηθεί την πίστη του, αποφάσισαν να τους σκοτώσουν. Έτσι, άλλους αποκεφάλισαν, άλλους έσχισαν στη μέση, άλλους έκοψαν σε πολλά κομμάτια και άλλους κάρφωσαν με τα ξίφη τους. Μ' αυτόν τον τρόπο, οι Άγιοι αυτοί πατέρες, πού μέχρι τέλους κράτησαν σταθερή την πίστη τους, πήραν το δρόμο για την αιωνιότητα, κοντά στο Χριστό. Άλλ' αυτή ή μεγάλη πίστη των μοναχών δίνει αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του Απ. Παύλου, ότι "ό δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται"1.Ό δίκαιος, δηλαδή, θα ζήσει και θα σωθεί δια της πίστεως. (Ή μνήμη των οσιομαρτύρων αυτών επαναλαμβάνεται και την 16η Μαΐου).
1. προς Γαλατάς, γ' -11.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως του Σωτήρος άγιόλεκτοι άρνες, έξωρμημένοι εκ χωρών διαφόρων, τη Ποίμνη συνεδράμετε Σάββα του σοφού· όθεν θανατούμενοι, άπηνεία βαρβάρων, χαίροντες άνήλθετε, προς ούράνιον μάνδραν, καθάπερ Όσιοι και Άθληταί, έκδυσωποϋντες, υπέρ των ψυχών ημών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΠΥΛΙΝΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο εν Βλαχέρναις
Μαρτύρησε αφού τον μαστίγωσαν με μαστίγιο από νεύρα βοδιών μέχρι θανάτου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Καταγόταν από οικογένεια της Κάτω Ιταλίας, έλαβε το αξίωμα του συγκλητικού και έκανε μυστικοσύμβουλος του (εξ απορρήτων) Λέοντα του ΣΤ'. Κατόπιν έγινε μοναχός, και Πατριάρχης χειροτονήθηκε την Κυριακή της "Ορθοδοξίας του έτους 895. Διαδέχτηκε τον Αντώνιο τον Β', πού είχε πεθάνει. Ή πρώτη πατριαρχεία του Νικολάου του Α', πού επονομάσθηκε και Μυστικός, είχε διάρκεια μέχρι το 906. Ή αιτία της πτώσης του, δείχνει την ευσεβή και αληθινά επισκοπική θέληση του. ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός, είχε κάνει, παρά την απαγόρευση του Πατριάρχη, τέταρτο γάμο. ο Νικόλαος όχι μόνο δεν άναγνώρισε το γάμο του βασιλιά, αλλά καθήρεσε τον ιερέα Θωμά πού τέλεσε το γάμο και αφόρισε τον βασιλιά. ο Λέων για να εκδικηθεί τον Νικόλαο, κατάφερε και τον έριξε από τον πατριαρχικό θρόνο, και διάδοχο του όρισε τον Ευθύμιο τον Α'. Δημιουργήθηκε όμως, μέγας σάλος στην Εκκλησία της Κων/πολης. Και το 911, ο αδελφός του Λέοντα, Αλέξανδρος, κατέβασε από το θρόνο τον Ευθύμιο και ανέβασε πάλι τον Νικόλαο. Πού το 913, μαζί με άλλους τέσσερις, ανέλαβε επίτροπος του ανήλικου βασιλιά Κων/νου Ζ'. Επί της πατριαρχείας του, εμποδίστηκε οριστικά ο τέταρτος γάμος, και, λέγεται, ότι έγινε ή πρώτη διάταξη του Μηνολογίου των αγίων της Ανατολικής Εκκλησίας από τον Συμεών τον μεταφραστή. Πέθανε τον Μάιο του 925.
ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ
πλησίον του Νεωρίου λιμένος εις την Αγίαν Δύναμιν
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΑΔΙΟΣ ο Θαυματουργός
Τον Όσιο αυτό δεν τον αναφέρει ο άγιος Νικόδημος στον Συναξαριστή του. Σώζεται όμως πλήρης Ακολουθία του οσίου αυτού στον Παρισινό Κώδικα 1575 φ. 846, ποίημα Ιωσήφ του Υμνογράφου. Από την Ακολουθία του λοιπόν μαθαίνουμε ότι ο Νεάδιος ήταν επίσκοπος (άγνωστο πού) και υπήρξε άνθρωπος πράος, άκακος, μαχητής κατά των αιρετικών και υπηρέτης των πασχόντων. Από τον θεό, λόγω των μεγάλων του αρετών, του είχε δοθεί το χάρισμα της θαυματουργίας και έτσι, μ' όλα αυτά, έγινε στύλος της Ορθοδοξίας και παράδειγμα πίστεως.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από το Μέτσοβο.
Γεννήθηκε ατό Μέτσοβο από ευσεβείς γονείς και νέος ακόμα αναχώρησε στα Τρίκαλα, όπου εργαζόταν υπάλληλος σε αρτοπωλείο. 'Εκεί τον εξαπάτησαν οι Τούρκοι και αρνήθηκε τον Χριστό. Συναισθανόμενος το αμάρτημα της αποστασίας του, επέστρεψε στο Μέτσοβο και ζούσε ζωή χριστιανική. Κάποτε όμως ήλθε στα Τρίκαλα για να πουλήσει δαδί και κάποιος Τούρκος κουρέας τον αναγνώρισε, και τον απειλούσε ότι θα τον προδώσει. ο Νικόλαος για να εξασφαλίσει τη σιωπή του Τούρκου κουρέα, παρέδωσε σ' αυτόν όλο το φορτίο από δαδί και του υποσχέθηκε κάθε χρόνο να του φέρνει το ίδιο φορτίο. Αργότερα όμως ο Νικόλαος μετανόησε, προσήλθε σε πνευματικό, εξομολογήθηκε και έπεζήτησε το μαρτύριο. Την επόμενη λοιπόν χρονιά, ήλθε στα Τρίκαλα και δεν έφερε στον Τούρκο κουρέα το υποσχόμενο φορτίο δαδιού. ο Τούρκος τον πρόδωσε και ο Νικόλαος οδηγήθηκε στον κριτή. Στο κριτήριο ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στον Χριστό, παρά τις κολακείες και τους φοβερισμούς των Τούρκων. Τότε τον έριξαν στη φυλακή και υπέμεινε καρτερικά, βασανιστήρια, πείνα και δίψα. Όταν οδηγήθηκε για δεύτερη φορά σε ανάκριση στο κριτήριο, αποδείχτηκε ασάλευτος στην πίστη του. Τότε οι Τούρκοι πήραν την απόφαση και τον έκαψαν ζωντανό στη φωτιά, στις 17 Μαΐου 1617. Την κάρα του Αγίου, αγόρασε αντί πολλών χρημάτων κάποιος χριστιανός κεραμέας και την αποθησαύρισε μετά από πολλά χρόνια στη Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων. Ναός του Άγιου υπάρχει στον Τύρναβο και πανηγυρίζει την Κυριακή του Θωμά.
Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Πατρίς χόρευε λαμπροφορούσα, νεομάρτυρος του Νικολάου, και γαρ οικείον αυτόν, έχεις νυν προστάτην σου, την Ουρανών γαρ βασιλείαν την άληκτον, των οικείων άθλων έξωνησάμενος, δυσωπεί αεί Χριστόν τον Θεόν δωρήσασθαι, την είρήνην σοι και το μέγα έλεος.
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Περεκόμης Νοβογορδίας
ό Θαυματουργός (Ρώσος)
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εορτάζοντες την 17ην του μηνός Μαΐου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ και ΙΟΥΝΙΑ οι Απόστολοι
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΟΛΟΧΩΝ, ΠΑΜΦΑΜΗΡ και ΠΑΜΦΥΛΩΝ ή Παμφαλών
ΜΝΗΜΗ ΑΛΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΥΡΠΟΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ από τους Πέρσες
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ και ΘΕΟΦΑΝΗΣ οι αυτάδελφοι κτήτορες της Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από το Μέτσοβο.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο Νέος, ο Θαυματουργός επίσκοπος Χριστιανουπόλεως.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ο Πρεσβύτερος
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ και ΙΟΥΝΙΑ οι Απόστολοι
Τα σαρκικά πάθη, ιδιαίτερα οτην εποχή μας, δύσκολα αφήνουν να αναπτυχθεί αγνή φιλία, και ειδικότερα αγνή συνεργασία, μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Όμως, δεν είναι ακατόρθωτο. Κατορθώνεται, όταν μέσα στις ψυχές και των δύο φίλων ριζώσει το Άγιο Πνεύμα. Τότε νεκρώνεται το σαρκικό φρόνημα και ενδιαφέρει μόνο το συμφέρον της ψυχής. Μ' αυτόν τον τρόπο συνεργάσθηκαν και οι απόστολοι Ανδρόνικος και Ιουνία. Με την αγνή τους συνεργασία, πέτυχαν να αποσπάσουν πολλούς ειδωλολάτρες από την πλάνη των ειδώλων και να κτίσουν πολλές εκκλησίες. Συνεργάσθηκαν με τον Απ. Παύλο, για τους οποίους γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του: "'Ασπάσασθε Ανδρόνικον και Ίουνίαν τους συγγενείς μου και συναιχμαλώτους μου, οίτινες είσιν επίσημοι εν τοις άποστόλοις, οι και προ εμού γεγόνασιν εν Χριστώ"1. Δηλαδή, χαιρετήστε τον Ανδρόνικο καιτήν'Ιουνία, τους συμπατριώτες μου, πού καταδιώχθηκαν και φυλακίσθηκαν μαζί μου και είναι διακεκριμένοι μεταξύ εκείνων πού ασκούν την αποστολή του κηρύγματος, και οι όποιοι μάλιστα προσήλθαν στο Χριστό πρωτύτερα από μένα. ο Ανδρόνικος και ή Ίουνία, αφού έλαμψαν με τους αγώνες τους για την πίστη, ειρηνικά αποδήμησαν στην αιώνια ζωή. (Κατ' άλλους Συναξαριστές ή Ίουνία λαμβάνεται σαν Ίουνίας, δηλ. αρσενικού γένους).
1. Προς Ρωμαίους, ιστ' 7.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Δυάς φωτοειδής, ιερών Αποστόλων, και κήρυκες Χριστού, ανεδείχθητε κόσμω, τοις πάσι κατασπείραντες, το της χάριτος κήρυγμα' όθεν σήμερον, ημάς πιστώς εύφημούμεν, ώ Ανδρόνικε, και Ίουνία θεόφρον, Χριστόν μεγαλύνοντες.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΟΛΟΧΩΝ, ΠΑΜΦΑΜΗΡ και ΠΑΜΦΥΛΩΝ ή Παμφαλών
Έζησαν στα τέλη του 3ου αιώνα και μαρτύρησαν όταν αυτοκράτορας ήταν ο Γαλέριος Μαξιμιανός. Κατάγονταν από την Αίγυπτο, και υπηρετούσαν στο στρατό. Βρίσκονταν όλοι στη Χαλκηδόνα, όταν ο διοικητής τους Καμπάνας άρχισε άνακρίσεις, για να μάθει ποίοι από τους στρατιώτες ήταν τυχόν Χριστιανοί. Και οι τρεις άγιοι, ομολόγησαν από την πρώτη ερώτηση ότι πράγματι ήταν. Μάλιστα, επέμειναν στην ομολογία τους αυτή και πέθαναν μετά από φρικτά βασανιστήρια. Ιδιαίτερα του Σολόχωνος ο θάνατος, επήλθε δια σίδηρου οργάνου, το όποιο, αφού τοποθετήθηκε στ' αυτί του, διαπέρασε το κεφάλι του!
ΜΝΗΜΗ ΑΛΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΥΡΠΟΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ από τους Πέρσες
Το γεγονός αυτό έγινε το έτος 614 και το περιέγραψε λεπτομερώς ο άγιοσαβίτης μοναχός Αντίοχος Στρατήγιος, και το μετέφερε στην Ελληνική ο Αρχιμανδρίτης Κάλιστος.
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ και ΘΕΟΦΑΝΗΣ οι αυτάδελφοι κτήτορες της Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων
Ήταν αδέλφια μεταξύ τους και γεννήθηκαν το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα στα Ιωάννινα της Ηπείρου. Ή οικογένεια τους ήταν πλούσια και αρχοντική, από το γένος των Αψαράδων. Έγιναν μοναχοί υπό την χειραγωγίαν κάποιου σοφού γέροντα Σάββα ονομαζόμενου, με τον όποιο έμειναν μαζί 10 ολόκληρα χρόνια. Λίγο πριν το θάνατο του τους έκανε Ιερείς και έπειτα αυτοί πήγαν στη Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους, όπου συνάντησαν τον Άγιο Νήφωνα πρώην Πατριάρχη Κων/πολης. Κατόπιν επέστρεψαν στο προηγούμενο άσκητήριό τους (Νησί Ιωαννίνων), για να το εγκαταλείψουν αργότερα και να έλθουν το 1511 στα Μετέωρα. Εκεί, μετά την προσωρινή τους διαμονή στον απόκρημνο βράχο, Στύλο του Τιμίου Προδρόμου ονομαζόμενο, το 1518 ανέβηκαν στην απρόσιτη κορυφή, Πέτρα του Βαρλαάμ ονομαζόμενη και έκτισαν ναό στο όνομα των Τριών Ιεραρχών (πάνω στα παλιά ερείπια, πού υπήρχαν εκεί) και αργότερα οικοδόμησαν και άλλο ναό στο όνομα των Αγίων Πάντων, πού αποπερατώθηκε το 1544 και αποτέλεσε το καθολικό της Μονής Βαρλαάμ. Εκεί λοιπόν οι Άγιοι αυτοί, αφού έζησαν ζωή ασκητική, με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή, απεβίωσαν ειρηνικά. ο μεν Θεοφάνης 17 Μαΐου 1544, ο δε Νεκτάριος 7 Απριλίου 1550.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από το Μέτσοβο.
Γεννήθηκε ατό Μέτσοβο από ευσεβείς γονείς και νέος ακόμα αναχώρησε στα Τρίκαλα, όπου εργαζόταν υπάλληλος σε αρτοπωλείο. 'Εκεί τον εξαπάτησαν οι Τούρκοι και αρνήθηκε τον Χριστό. Συναισθανόμενος το αμάρτημα της αποστασίας του, επέστρεψε στο Μέτσοβο και ζούσε ζωή χριστιανική. Κάποτε όμως ήλθε στα Τρίκαλα για να πουλήσει δαδί και κάποιος Τούρκος κουρέας τον αναγνώρισε, και τον απειλούσε ότι θα τον προδώσει. ο Νικόλαος για να εξασφαλίσει τη σιωπή του Τούρκου κουρέα, παρέδωσε σ' αυτόν όλο το φορτίο από δαδί και του υποσχέθηκε κάθε χρόνο να του φέρνει το ίδιο φορτίο. Αργότερα όμως ο Νικόλαος μετανόησε, προσήλθε σε πνευματικό, εξομολογήθηκε και έπεζήτησε το μαρτύριο. Την επόμενη λοιπόν χρονιά, ήλθε στα Τρίκαλα και δεν έφερε στον Τούρκο κουρέα το υποσχόμενο φορτίο δαδιού. ο Τούρκος τον πρόδωσε και ο Νικόλαος οδηγήθηκε στον κριτή. Στο κριτήριο ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στον Χριστό, παρά τις κολακείες και τους φοβερισμούς των Τούρκων. Τότε τον έριξαν στη φυλακή και υπέμεινε καρτερικά, βασανιστήρια, πείνα και δίψα. Όταν οδηγήθηκε για δεύτερη φορά σε ανάκριση στο κριτήριο, αποδείχτηκε ασάλευτος στην πίστη του. Τότε οι Τούρκοι πήραν την απόφαση και τον έκαψαν ζωντανό στη φωτιά, στις 17 Μαΐου 1617. Την κάρα του Αγίου, αγόρασε αντί πολλών χρημάτων κάποιος χριστιανός κεραμέας και την αποθησαύρισε μετά από πολλά χρόνια στη Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων. Ναός του Άγιου υπάρχει στον Τύρναβο και πανηγυρίζει την Κυριακή του Θωμά.
Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Πατρίς χόρευε λαμπροφορούσα, νεομάρτυρος του Νικολάου, και γαρ οικείον αυτόν, έχεις νυν προστάτην σου, την Ουρανών γαρ βασιλείαν την άληκτον, των οικείων άθλων έξωνησάμενος, δυσωπεί αεί Χριστόν τον Θεόν δωρήσασθαι, την είρήνην σοι και το μέγα έλεος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο Νέος, ο Θαυματουργός επίσκοπος Χριστιανουπόλεως.
Στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου είναι άγνωστος. Βιογραφικά του στοιχεία παίρνουμε από την Ακολουθία του, πού συνέταξε ο επίσκοπος Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως Ιωάννης Μαρτίνος. Σύμφωνα λοιπόν, με τα στοιχεία αυτά, ο Αθανάσιος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1664 από γονείς ευσεβείς, τον Ανδρέα και την Ευφροσύνη. ΟΙ γονείς του θέλησαν να τον παντρέψουν με τη βία, αλλά ο Αθανάσιος, πού είχε Ιερατική κλήση, έφυγε άπ' αυτούς κρυφά και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Πατριάρχη Γαβριήλ και έπειτα, το 1711, εξελέγη επίσκοπος Χριστιανουπόλεως (τωρινή επαρχία Τριφυλίας, με ομώνυμη πρωτεύουσα πού βρισκόταν στο τωρινό χωριό Χριστιάνοι). Οσίως αφού ποίμανε για 24 χρόνια το ποίμνιο του, απεβίωσε ειρηνικά τον Νοέμβριο 1735, σε ηλικία 71 ετών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ο Πρεσβύτερος
Πρεσβύτερος στην Αντιόχεια τον 4ο αιώνα, πού μαρτύρησε κατά την περίοδο της βασιλείας του Ιουλιανού του Παραβάτη (360-363).
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ και ΙΟΥΝΙΑ οι Απόστολοι
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΟΛΟΧΩΝ, ΠΑΜΦΑΜΗΡ και ΠΑΜΦΥΛΩΝ ή Παμφαλών
ΜΝΗΜΗ ΑΛΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΥΡΠΟΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ από τους Πέρσες
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ και ΘΕΟΦΑΝΗΣ οι αυτάδελφοι κτήτορες της Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από το Μέτσοβο.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο Νέος, ο Θαυματουργός επίσκοπος Χριστιανουπόλεως.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ο Πρεσβύτερος
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ και ΙΟΥΝΙΑ οι Απόστολοι
Τα σαρκικά πάθη, ιδιαίτερα οτην εποχή μας, δύσκολα αφήνουν να αναπτυχθεί αγνή φιλία, και ειδικότερα αγνή συνεργασία, μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Όμως, δεν είναι ακατόρθωτο. Κατορθώνεται, όταν μέσα στις ψυχές και των δύο φίλων ριζώσει το Άγιο Πνεύμα. Τότε νεκρώνεται το σαρκικό φρόνημα και ενδιαφέρει μόνο το συμφέρον της ψυχής. Μ' αυτόν τον τρόπο συνεργάσθηκαν και οι απόστολοι Ανδρόνικος και Ιουνία. Με την αγνή τους συνεργασία, πέτυχαν να αποσπάσουν πολλούς ειδωλολάτρες από την πλάνη των ειδώλων και να κτίσουν πολλές εκκλησίες. Συνεργάσθηκαν με τον Απ. Παύλο, για τους οποίους γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του: "'Ασπάσασθε Ανδρόνικον και Ίουνίαν τους συγγενείς μου και συναιχμαλώτους μου, οίτινες είσιν επίσημοι εν τοις άποστόλοις, οι και προ εμού γεγόνασιν εν Χριστώ"1. Δηλαδή, χαιρετήστε τον Ανδρόνικο καιτήν'Ιουνία, τους συμπατριώτες μου, πού καταδιώχθηκαν και φυλακίσθηκαν μαζί μου και είναι διακεκριμένοι μεταξύ εκείνων πού ασκούν την αποστολή του κηρύγματος, και οι όποιοι μάλιστα προσήλθαν στο Χριστό πρωτύτερα από μένα. ο Ανδρόνικος και ή Ίουνία, αφού έλαμψαν με τους αγώνες τους για την πίστη, ειρηνικά αποδήμησαν στην αιώνια ζωή. (Κατ' άλλους Συναξαριστές ή Ίουνία λαμβάνεται σαν Ίουνίας, δηλ. αρσενικού γένους).
1. Προς Ρωμαίους, ιστ' 7.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Δυάς φωτοειδής, ιερών Αποστόλων, και κήρυκες Χριστού, ανεδείχθητε κόσμω, τοις πάσι κατασπείραντες, το της χάριτος κήρυγμα' όθεν σήμερον, ημάς πιστώς εύφημούμεν, ώ Ανδρόνικε, και Ίουνία θεόφρον, Χριστόν μεγαλύνοντες.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΟΛΟΧΩΝ, ΠΑΜΦΑΜΗΡ και ΠΑΜΦΥΛΩΝ ή Παμφαλών
Έζησαν στα τέλη του 3ου αιώνα και μαρτύρησαν όταν αυτοκράτορας ήταν ο Γαλέριος Μαξιμιανός. Κατάγονταν από την Αίγυπτο, και υπηρετούσαν στο στρατό. Βρίσκονταν όλοι στη Χαλκηδόνα, όταν ο διοικητής τους Καμπάνας άρχισε άνακρίσεις, για να μάθει ποίοι από τους στρατιώτες ήταν τυχόν Χριστιανοί. Και οι τρεις άγιοι, ομολόγησαν από την πρώτη ερώτηση ότι πράγματι ήταν. Μάλιστα, επέμειναν στην ομολογία τους αυτή και πέθαναν μετά από φρικτά βασανιστήρια. Ιδιαίτερα του Σολόχωνος ο θάνατος, επήλθε δια σίδηρου οργάνου, το όποιο, αφού τοποθετήθηκε στ' αυτί του, διαπέρασε το κεφάλι του!
ΜΝΗΜΗ ΑΛΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΥΡΠΟΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ από τους Πέρσες
Το γεγονός αυτό έγινε το έτος 614 και το περιέγραψε λεπτομερώς ο άγιοσαβίτης μοναχός Αντίοχος Στρατήγιος, και το μετέφερε στην Ελληνική ο Αρχιμανδρίτης Κάλιστος.
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ και ΘΕΟΦΑΝΗΣ οι αυτάδελφοι κτήτορες της Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων
Ήταν αδέλφια μεταξύ τους και γεννήθηκαν το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα στα Ιωάννινα της Ηπείρου. Ή οικογένεια τους ήταν πλούσια και αρχοντική, από το γένος των Αψαράδων. Έγιναν μοναχοί υπό την χειραγωγίαν κάποιου σοφού γέροντα Σάββα ονομαζόμενου, με τον όποιο έμειναν μαζί 10 ολόκληρα χρόνια. Λίγο πριν το θάνατο του τους έκανε Ιερείς και έπειτα αυτοί πήγαν στη Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους, όπου συνάντησαν τον Άγιο Νήφωνα πρώην Πατριάρχη Κων/πολης. Κατόπιν επέστρεψαν στο προηγούμενο άσκητήριό τους (Νησί Ιωαννίνων), για να το εγκαταλείψουν αργότερα και να έλθουν το 1511 στα Μετέωρα. Εκεί, μετά την προσωρινή τους διαμονή στον απόκρημνο βράχο, Στύλο του Τιμίου Προδρόμου ονομαζόμενο, το 1518 ανέβηκαν στην απρόσιτη κορυφή, Πέτρα του Βαρλαάμ ονομαζόμενη και έκτισαν ναό στο όνομα των Τριών Ιεραρχών (πάνω στα παλιά ερείπια, πού υπήρχαν εκεί) και αργότερα οικοδόμησαν και άλλο ναό στο όνομα των Αγίων Πάντων, πού αποπερατώθηκε το 1544 και αποτέλεσε το καθολικό της Μονής Βαρλαάμ. Εκεί λοιπόν οι Άγιοι αυτοί, αφού έζησαν ζωή ασκητική, με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή, απεβίωσαν ειρηνικά. ο μεν Θεοφάνης 17 Μαΐου 1544, ο δε Νεκτάριος 7 Απριλίου 1550.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από το Μέτσοβο.
Γεννήθηκε ατό Μέτσοβο από ευσεβείς γονείς και νέος ακόμα αναχώρησε στα Τρίκαλα, όπου εργαζόταν υπάλληλος σε αρτοπωλείο. 'Εκεί τον εξαπάτησαν οι Τούρκοι και αρνήθηκε τον Χριστό. Συναισθανόμενος το αμάρτημα της αποστασίας του, επέστρεψε στο Μέτσοβο και ζούσε ζωή χριστιανική. Κάποτε όμως ήλθε στα Τρίκαλα για να πουλήσει δαδί και κάποιος Τούρκος κουρέας τον αναγνώρισε, και τον απειλούσε ότι θα τον προδώσει. ο Νικόλαος για να εξασφαλίσει τη σιωπή του Τούρκου κουρέα, παρέδωσε σ' αυτόν όλο το φορτίο από δαδί και του υποσχέθηκε κάθε χρόνο να του φέρνει το ίδιο φορτίο. Αργότερα όμως ο Νικόλαος μετανόησε, προσήλθε σε πνευματικό, εξομολογήθηκε και έπεζήτησε το μαρτύριο. Την επόμενη λοιπόν χρονιά, ήλθε στα Τρίκαλα και δεν έφερε στον Τούρκο κουρέα το υποσχόμενο φορτίο δαδιού. ο Τούρκος τον πρόδωσε και ο Νικόλαος οδηγήθηκε στον κριτή. Στο κριτήριο ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στον Χριστό, παρά τις κολακείες και τους φοβερισμούς των Τούρκων. Τότε τον έριξαν στη φυλακή και υπέμεινε καρτερικά, βασανιστήρια, πείνα και δίψα. Όταν οδηγήθηκε για δεύτερη φορά σε ανάκριση στο κριτήριο, αποδείχτηκε ασάλευτος στην πίστη του. Τότε οι Τούρκοι πήραν την απόφαση και τον έκαψαν ζωντανό στη φωτιά, στις 17 Μαΐου 1617. Την κάρα του Αγίου, αγόρασε αντί πολλών χρημάτων κάποιος χριστιανός κεραμέας και την αποθησαύρισε μετά από πολλά χρόνια στη Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων. Ναός του Άγιου υπάρχει στον Τύρναβο και πανηγυρίζει την Κυριακή του Θωμά.
Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Πατρίς χόρευε λαμπροφορούσα, νεομάρτυρος του Νικολάου, και γαρ οικείον αυτόν, έχεις νυν προστάτην σου, την Ουρανών γαρ βασιλείαν την άληκτον, των οικείων άθλων έξωνησάμενος, δυσωπεί αεί Χριστόν τον Θεόν δωρήσασθαι, την είρήνην σοι και το μέγα έλεος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο Νέος, ο Θαυματουργός επίσκοπος Χριστιανουπόλεως.
Στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου είναι άγνωστος. Βιογραφικά του στοιχεία παίρνουμε από την Ακολουθία του, πού συνέταξε ο επίσκοπος Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως Ιωάννης Μαρτίνος. Σύμφωνα λοιπόν, με τα στοιχεία αυτά, ο Αθανάσιος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1664 από γονείς ευσεβείς, τον Ανδρέα και την Ευφροσύνη. ΟΙ γονείς του θέλησαν να τον παντρέψουν με τη βία, αλλά ο Αθανάσιος, πού είχε Ιερατική κλήση, έφυγε άπ' αυτούς κρυφά και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Πατριάρχη Γαβριήλ και έπειτα, το 1711, εξελέγη επίσκοπος Χριστιανουπόλεως (τωρινή επαρχία Τριφυλίας, με ομώνυμη πρωτεύουσα πού βρισκόταν στο τωρινό χωριό Χριστιάνοι). Οσίως αφού ποίμανε για 24 χρόνια το ποίμνιο του, απεβίωσε ειρηνικά τον Νοέμβριο 1735, σε ηλικία 71 ετών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ο Πρεσβύτερος
Πρεσβύτερος στην Αντιόχεια τον 4ο αιώνα, πού μαρτύρησε κατά την περίοδο της βασιλείας του Ιουλιανού του Παραβάτη (360-363).
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εορτάζοντες την 18ην του μηνός Μαΐου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΕΤΡΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ, ΠΑΥΛΟΣ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ, ΠΑΥΛΙΝΟΣ και ΒΕΝΕΔΗΜΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΟΚΤΩ ΠΑΡΘΕΝΕΣ από την Άγκυρα της Γαλατίας ΤΕΚΟΥΣΑ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑ, ΚΛΑΥΔΙΑ, ΦΑΕΙΝΗ, ΕΥΦΡΑΣΙΑ, ΜΑΤΡΩΝΑ, ΙΟΥΛΙΑ, ΘΕΟΔΟΤΗ και ΘΕΟΔΟΤΟΣ μάρτυρας
Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΡΑΣΙΑ
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Πατριάρχης Κων/πολης
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ή ΙΟΥΛΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ιερομάρτυρας, Πάπας Ρώμης
Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΩ ή εν τοις Λευκαδίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΙΑΝΟΣ εν τοις Άρεοβίνθου
Η ΑΓΙΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ κληρικοί και λαϊκοί,
Άγιος Θεοφάνης ο Νέος
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΕΤΡΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ, ΠΑΥΛΟΣ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ, ΠΑΥΛΙΝΟΣ και ΒΕΝΕΔΗΜΟΣ
Όλοι αυτοί οι Άγιοι μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου, τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Ό Πέτρος ήταν από τη Λάμψακο, και όταν τον έφεραν μπροστά στον άρχοντα να θυσιάσει στην Αφροδίτη, αυτός ομολόγησε με παρρησία το Χριστό. Τότε, συνέτριψαν όλο το σώμα του με αλυσίδες και ξύλα, και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό. Ό Παύλος και ό Ανδρέας ήταν από τη Μεσοποταμία, στρατιώτες του Δεκίου. Όταν πήγαν στην Αθήνα, έγιναν στρατιώτες Χριστού, και μαζί με το Διονύσιο και τη Χριστίνα, όλοι μαζί λιθοβολήθηκαν. ΟΙ δε Ηράκλειος, Παυλΐνος και Βενέδημος, ήταν από την Αθήνα. Εκεί, έδιναν σκληρό αγώνα κατά της πλάνης των ειδώλων και των φιλοσόφων πού πολεμούσαν τη χριστιανική θρησκεία. Αφού, λοιπόν, τους έπιασαν και τους βασάνισαν, τελικά τους αποκεφάλισαν. Έτσι και ό Κύριος, όταν έλθει ή κατάλληλη ώρα θα δώσει γι' αυτούς τη δική Του μαρτυρία. Ποια θα είναι; Την απάντηση δίνει ό Άγιος Ιωάννης ό Θεολόγος: "Αυτή εστίν ή μαρτυρία, ότι ζωήν αίώνιον έδωκεν ημίν ό θεός"1. Δηλαδή, αυτή είναι ή μαρτυρία του Θεού, ότι έδωσε ό Θεός σε μας τους πιστούς ζωή αιώνια.
1. Α' επιστολή Ιωάννου, ε' 11.
Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Των αθλοφόρων τον όκτάριθμον δήμον, μαρτυρικοίw έγκωμιάσωμεν ύμνοις, Παυλίνον Διονύσιον και Πέτρον ομού, Άνδρέαν και Βενέδιμον, τον θεόφρονα Παύλον, Ήράκλειον τον ένδοξον, και Χριστίναν την θείαν ούτοι και γαρ πρεσβεύουσιν ύπέρ του κόσμου, Χριστώ τω θεώ ημών.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΟΚΤΩ ΠΑΡΘΕΝΕΣ από την Άγκυρα της Γαλατίας ΤΕΚΟΥΣΑ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑ, ΚΛΑΥΔΙΑ, ΦΑΕΙΝΗ, ΕΥΦΡΑΣΙΑ, ΜΑΤΡΩΝΑ, ΙΟΥΛΙΑ, ΘΕΟΔΟΤΗ και ΘΕΟΔΟΤΟΣ μάρτυρας
Κατάγονταν από την Άγκυρα της Γαλατίας, αφιερωμένες ολόψυχα στην υπηρεσία του Ευαγγελίου, ήταν από τίς μεγαλύτερες υπηρέτριες και αθλήτριες της χριστιανικής πίστης. Προθυμότατες πάντοτε στα έργα του ελέους και της φιλανθρωπίας, συνεργάζονταν συγχρόνως στο να ελκύουν είδωλο-λάτρισσες στους κόλπους της Εκκλησίας. Καταγγέλθηκαν για το έργο τους και αρνήθηκαν να θυσιάσουν στα είδωλα. Τότε παραδόθηκαν από τον άρχοντα Άγκυρας Θεότεκνο στους στρατιώτες για να τίς διαφθείρουν. Επειδή όμως, χάριτι Θεού, διαφυλάχτηκαν αγνές, όλες τίς έπνιξαν στα βάθη της εκεί λίμνης. Ό Θεόδοτος, του οποίου ή θεία ήταν μία από τίς Άγιες εκείνες γυναίκες, ή Τεκούσα, ανέσυρε τη νύκτα τα λείψανα τους και τα έθαψε. Ανακαλύφθηκε όμως και επειδή δεν θέλησε ν' αρνηθεί τον Χριστό, τον αποκεφάλισαν μετά από πολλά βασανιστήρια. Και τον κάνει ακόμα αξιέπαινο το γεγονός ότι, ήταν οικογενειάρχης και άφηνε πίσω του χήρα και ορφανά.
Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΡΑΣΙΑ
Μαρτύρησε αφού την έπνιξαν μέσα στο βυθό της θάλασσας. Μάλλον πρόκειται για την ίδια με την προηγούμενη των οκτώ παρθένων γυναικών, πού έπνιξαν στη λίμνη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Πατριάρχης Κων/πολης
Ήταν γιος του αυτοκράτορα Βασιλείου του Μακεδόνα και της Ευδοκίας. Ό Στέφανος είχε κάνει μαθητής και σύγκελλος του μεγάλου Φωτίου, και μετά τη δεύτερη πατριαρχία αυτού κατέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο ενώ βασίλευε ό αδελφός του Λέων ό Σοφός το έτος 886. Ό Πατριάρχης Στέφανος ό Α' ήταν άνδρας βαθειάς ευσέβειας. Όταν κάποτε αρρώστησε βαρεία και θεραπεύτηκε, αφού έκανε χρήση αγιάσματος της Ζωοδόχου Πηγής, ευγνωμονώντας δώρισε στο ναό της τα πολυτιμότατα άμφια του, με τα όποια, αφού κατάλληλα μετασκεύασε, περιέβαλλε την αγία τράπεζα του ναού εκείνου κατά την ήμερα της ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Τους συγγενικούς του βασιλικούς δεσμούς, χρησιμοποίησε όσο μπορούσε για τη βοήθεια των πτωχών. Πέθανε το Μάιο του 893. Πιθανόν θεωρείται, ότι επί της πατριαρχείας του εκδόθηκε το πρώτο Σύνταγμα των επισκόπων του Οικουμενικού Θρόνου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ή ΙΟΥΛΙΟΣ
Μαρτύρησε άφοϋ θανατώθηκε συρόμενος μέσα σε αγκάθια βάτου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ιερομάρτυρας, Πάπας Ρώμης
ΟΙ Συναξαριστές γράφουν ότι θανατώθηκε ξεώμενος. Αυτός έγινε επίσκοπος Ρώμης επί Κώνσταντος του Β' κατά το 642 και πέθανε το 649. Υπάρχει όμως αμφιβολία αν αυτός υπήρξε ιερομάρτυρας, διότι στον κατάλογο των Παπών ούτε ό Θεόδωρος ό Α' ούτε ό Θεόδωρος ό Β' (897), πού έπισκόπευσε 20 μόνο ήμερες με τον Στέφανο τον ΣΤ' και Ρωμανό, αναγράφονται μεταξύ των Αγίων.
Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΩ ή εν τοις Λευκαδίου
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΙΑΝΟΣ εν τοις Άρεοβίνθου
Απεβίωσε ειρηνικά.
Η ΑΓΙΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ
Ή μνήμη της αναφέρεται επιγραμματικά στο "Μικρόν Εύχολόγιον ή Άγιασματάριον" έκδοση "Αποστολικής Διακονίας" 1959, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν αναφέρεται ή μνήμη της.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ κληρικοί και λαϊκοί,
πού ό ασεβής αυτοκράτορας Ούάλλης τους έβαλε μέσα σ' ένα πλοίο και στη συνέχεια τους έκαψε μέσα σ' αυτό, κοντά στη Δακυβίζη ή Δακυμίζη. Ή μνήμη τους κατά τον Συναξαριστή Delehaye και κατά τον Κώδικα 53 της Μονής Βλατεών.
Άγιος Θεοφάνης ο Νέος
Ο Άγιος Θεοφάνης καταγόταν από τη Λευκωσία και έζησε στα χρόνια της Ενετοκρατίας. Εξελέγη Επίσκοπος Σολέας, αλλά μετά από ένα σοβαρό επεισόδιο μεταξύ αυτού και του Οικονόμου της Μητροπόλεως, αποφάσισε να παραιτηθεί του θρόνου. Συγκεκριμένα μια μέρα ο Επίσκοπος Θεοφάνης κάλεσε τον Οικονόμο και τον επέπληξε για κάτι, αλλά εκείνος τόσο πολύ θύμωσε με αυτή την παρατήρηση, που ασεβώς χειροδίκησε κατά του επισκόπου του. Τότε ο άγιος ανεχώρησε για το μοναστήρι του Μέσα Ποταμού. Προτού όμως αναχωρήσει για το μοναστήρι αυτό, έζησε βίο ησυχαστικό στη Μονή Παναγίας της Αρκάς, πλησίον της κοινότητος Μηλικουρίου. Στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στον Μέσα Ποταμό πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ασκητικά και οσιακά. Έμενε σε ένα σπήλαιο το οποίο βρισκόταν σε αρκετά μεγάλο ύψος από τα κελιά του μοναστηριού, το οποίο μέχρι σήμερα ονομάζεται «Κελλί του Γούμενου». Μετά την κοίμηση του αγίου οι κάτοικοι του παλιού οικισμού της «Τζεράμης» έκτισαν εκκλησία στο όνομα του. Όταν ανοίχθηκε ο τάφος του οσίου μετά από την κοίμηση του, το λείψανο του ευωδίαζε. Το άγιο του λείψανο μεταφέρθηκε στο καθολικό της μονής. Παλαιά εικόνα του αγίου του 1679, έργο του Λεντίου ιερομονάχου εκ Λεμεσού, ανευρέθη υπό του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στην κοινότητα Τριών Ελιών Μαραθάσας και τώρα φυλάγεται στην προσωρινή έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου στην Ευρύχου.
18η Μαΐου 2008
(εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου)
Κυριακή: Δ´ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (τοῦ Παραλύτου). Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πέτρου, Διονυσίου, Παύλου, Χριστίνης, Ἡρακλείου, Παυλίνου καὶ Βενεδίμου. Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Στεφάνου Α´, Πατριάρχου Kωνοταντινουπόλεως.
Ἦχος γ´ – Ἑωθινὸν Ε´.
Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας:
Θ´ ΩΡΑ Ἀπολυτίκια: 1.- «Ὅτε κατῆλθες...». 2.- «Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ...». 3.- Δόξα «Ταῖς Μυροφόροις...».
Κοντάκιον: «Τὸ χαῖρε ταῖς Μυροφόροις...».
Ἀπόλυσις: Μικρά. Ἡ Ἀναστάσιμος.
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Προοιμιακὸς - Ψαλτήριον.
Εἰς τὸ «Κύριε, ἐκέκραξα...».
Ἑσπέρια: 1.- Τὰ 3 Στιχηρὰ Ἀναστάσιμα «Τῷ σῷ Σταυρῷ, Χριστέ... - Πεφώτισται τὰ σύμπαντα... - Δοξάζω τοῦ Πατρ&
#8057;ς...». 2.- Τὰ 4 Στιχηρὰ Ἀνατολικά «Τὸν Σταυρόν σου τὸν τίμιον... - Ὑμνοῦμεν τὸν Σωτῆρα... - Τοῖς ἐν ᾅδῃ καταβάς... - Οἱ ἀναξίως ἑστῶτες...» καὶ 3.- Τὰ 2 Στιχηρὰ Ἰδιόμελα τοῦ Παραλύτου «Ὁ τῇ παλάμη τῷ ἀχράντῳ... - Ἄταφος νεκρὸς ὑπάρχων...», εἰς 3, τὸ πρῶτον δίς.
Δόξα: Τὸ Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου «Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα...».
Καὶ νῦν: Τὸ α´ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου «Πῶς μὴ θαυμάσωμεν...».
Εἴσοδος: «Φῶς ἱλαρόν...». Τὸ Προκείμενον τῆς ἡμέρας.
Ἀπόστιχα: Τὸ Ἀναστάσιμον Στιχηρὸν «Ὁ τῷ πάθει σου, Χριστέ...», καὶ τὰ 4 Στιχηρὰ τοῦ Πάσχα «Πάσχα ἱερόν... - Δεῦτε ἀπὸ θέας γυναῖκες... - Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες... - Πάσχα τὸ τερπνόν...», μετὰ τῶν πρὸ αὐτῶν στίχων.
Δόξα: Τὸ ἕτερον Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου «Ἐν τῇ στοᾷ τοῦ Σολομῶντος...».
Καὶ νῦν: «Ἀναστάσεως ἡμέρα...», μετὰ τοῦ «Χριστὸς ἀνέστη...», ἅπαξ.
Τρισάγιον.
Ἀπολυτίκια: 1.- Τὸ Ἀναστάσιμον «Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια...» καὶ 2.-Δόξα, Καὶ νῦν, τὸ Θεοτοκίον αὐτοῦ «Σὲ τὴν μεσιτεύσασαν...»
Ἀπόλυσις: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν...».
Τῇ Κυριακῇ πρωί: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ
Μετὰ τὸν Ν´ Ψαλμόν, ὁ Τριαδικὸς Κανὼν «Ἀκατάληπτε μόνη κυριαρχία...», τὸ διὰ τὴν Λιτὴν Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου, Δόξα «Ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ...», Καὶ νῦν, τὸ Θεοτοκίον αὐτοῦ «Ναὸς καὶ πύλη ὑπάρχεις...», τὰ Τριαδικά, Τρισάγιον καὶ ἡ Ὑπακοὴ τοῦ ἤχου «Ἐκπλήττων τῇ ὁράσει...».
ΟΡΘΡΟΣ
Ἑξάψαλμος.
Εἰς τὸ «Θεὸς Κύριος...».
Ἀπολυτίκια: 1. Τὸ Ἀναστάσιμον «Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια...». 2. Δόξα, τὸ αὐτὸ καὶ 3. Καὶ νῦν, τὸ Θεοτοκίον αὐτοῦ «Σὲ τὴν μεσιτεύσασαν...».
Καθίσματα: 1.- Τὰ Ἀναστάσιμα τῆς α´ καὶ β´ Στιχολογίας, μετὰ τῶν Θεοτοκίων αὐτῶν, ὡς ἐν τῷ Πεντηκοσταρίῳ.
Τὰ Εὐλογητάρια - Ἡ Ὑπακοὴ - Οἱ Ἀναβαθμοὶ καὶ τὸ Προκείμενον τοῦ ἤχου. Κανόνες: 1.- Τοῦ Πάσχα «Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις...», μετὰ τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ, εἰς 4 καὶ 2.- Τῆς Θεοτόκου «Θανατώσεως τὸν ὅρον...», εἰς 2, καταλιμπανομένου τοῦ Κανόνος τοῦ Παραλύτου.
Ἀφ᾽ γ´ ᾠδῆς·
Μεσῴδιον Κάθισμα: Τοῦ Παραλύτου «Ῥῆμα παράλυτον...», μετὰ τοῦ Θεοτοκίου αὐτοῦ «Τὴν ὡραιότητα...».
Ἀφ᾽ ς´ ᾠδῆς·
Κοντάκιον - Οἶκος: Τοῦ Παραλύτου.
Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας καὶ τὸ Ὑπόμνημα τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Καταβασίαι: «Ἀναστάσεως ἡμέρα...».
Εὐαγγέλιον Ὄρθρου: Τό Ε´ Ἑωθινὸν «Ὁ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν...», κτλ.
Ἡ Τιμιωτέρα: Οὐ στιχολογεῖται, ἀντ᾽ αὐτῆς ἡ θ´ ᾠδὴ τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα καὶ τῆς Θεοτόκου, ὡς καὶ τῇ Κυριακῇ τῶν Μυροφόρων.
Εἱρμὸς θ´ ᾠδῆς: «Ὁ Ἄγγελος ἐβόα... - Φωτίζου, φωτίζου...».
«Ἅγιος Κύριος...».
Ἐξαποστειλάρια: 1.- Τοῦ Πάσχα «Σαρκὶ ὑπνώσας...» καὶ 2.- Τοῦ Παραλύτου «Ἐπέστη ὁ φιλάνθρωπος...».
Αἶνοι: 1.- Τὰ 4 Στιχηρὰ Ἀναστάσιμα «Δεῦτε πάντα τὰ ἔθνη... - Διηγήσαντο πάντα τὰ θαυμάσια... – Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται... - Ἐν τῷ φωτί σου Δέσποτα....» καὶ 2.- Τὰ 4 Στιχηρὰ τοῦ Πάσχα «Πάσχα ἱερόν... - Δεῦτε ἀπὸ θέας γυναῖκες... - Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες... - Πάσχα τὸ τερπνόν...», μετὰ τῶν πρὸ αὐτῶν στίχων.
Δόξα: Τὸ Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου «Κύριε τὸν παράλυτον...».
Καὶ νῦν: «Ἀναστάσεως ἡμέρα..,», μετὰ τοῦ «Χριστὸς ἀνέστη...». ἅπαξ.
Δοξολογία: Μεγάλη (ἦχος πλ.δʼ).
«Σήμερον σωτηρία...».
ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
Ἀντίφωνα - Εἰσοδικόν: Τοῦ Πάσχα.
Μετὰ τὴν Εἴσοδον.
Ἀπολυτίκια: 1.-Τὸ Ἀναστάσιμον «Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια...» καὶ 2.- Τοῦ Ναοῦ.
Κοντάκιον: Τοῦ Πάσχα «Εἰ καὶ ἐν τάφῳ...».
Τρισάγιον.
Ἀπόστολος: Κυριακῆς δ´ ἑβδομάδος Πράξεων «Ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον...» (Πραξ θ´ 32-42).
Εὐαγγέλιον: Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου «Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα...» (Ἰω. ε´ 1-15).
Εἰς τὸ Ἐξαιρέτως: «Ὁ Ἄγγελος ἐβόα... - Συμφώνως Παρθένε...».
Κοινωνικόν: «Σῶμα Χριστοῦ...», κτλ. «Χριστὸς ἀνέστη...», κτλ.
Ἀπόλυσις: Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΕΤΡΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ, ΠΑΥΛΟΣ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ, ΠΑΥΛΙΝΟΣ και ΒΕΝΕΔΗΜΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΟΚΤΩ ΠΑΡΘΕΝΕΣ από την Άγκυρα της Γαλατίας ΤΕΚΟΥΣΑ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑ, ΚΛΑΥΔΙΑ, ΦΑΕΙΝΗ, ΕΥΦΡΑΣΙΑ, ΜΑΤΡΩΝΑ, ΙΟΥΛΙΑ, ΘΕΟΔΟΤΗ και ΘΕΟΔΟΤΟΣ μάρτυρας
Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΡΑΣΙΑ
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Πατριάρχης Κων/πολης
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ή ΙΟΥΛΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ιερομάρτυρας, Πάπας Ρώμης
Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΩ ή εν τοις Λευκαδίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΙΑΝΟΣ εν τοις Άρεοβίνθου
Η ΑΓΙΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ κληρικοί και λαϊκοί,
Άγιος Θεοφάνης ο Νέος
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΕΤΡΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ, ΠΑΥΛΟΣ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ, ΠΑΥΛΙΝΟΣ και ΒΕΝΕΔΗΜΟΣ
Όλοι αυτοί οι Άγιοι μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου, τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Ό Πέτρος ήταν από τη Λάμψακο, και όταν τον έφεραν μπροστά στον άρχοντα να θυσιάσει στην Αφροδίτη, αυτός ομολόγησε με παρρησία το Χριστό. Τότε, συνέτριψαν όλο το σώμα του με αλυσίδες και ξύλα, και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό. Ό Παύλος και ό Ανδρέας ήταν από τη Μεσοποταμία, στρατιώτες του Δεκίου. Όταν πήγαν στην Αθήνα, έγιναν στρατιώτες Χριστού, και μαζί με το Διονύσιο και τη Χριστίνα, όλοι μαζί λιθοβολήθηκαν. ΟΙ δε Ηράκλειος, Παυλΐνος και Βενέδημος, ήταν από την Αθήνα. Εκεί, έδιναν σκληρό αγώνα κατά της πλάνης των ειδώλων και των φιλοσόφων πού πολεμούσαν τη χριστιανική θρησκεία. Αφού, λοιπόν, τους έπιασαν και τους βασάνισαν, τελικά τους αποκεφάλισαν. Έτσι και ό Κύριος, όταν έλθει ή κατάλληλη ώρα θα δώσει γι' αυτούς τη δική Του μαρτυρία. Ποια θα είναι; Την απάντηση δίνει ό Άγιος Ιωάννης ό Θεολόγος: "Αυτή εστίν ή μαρτυρία, ότι ζωήν αίώνιον έδωκεν ημίν ό θεός"1. Δηλαδή, αυτή είναι ή μαρτυρία του Θεού, ότι έδωσε ό Θεός σε μας τους πιστούς ζωή αιώνια.
1. Α' επιστολή Ιωάννου, ε' 11.
Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Των αθλοφόρων τον όκτάριθμον δήμον, μαρτυρικοίw έγκωμιάσωμεν ύμνοις, Παυλίνον Διονύσιον και Πέτρον ομού, Άνδρέαν και Βενέδιμον, τον θεόφρονα Παύλον, Ήράκλειον τον ένδοξον, και Χριστίναν την θείαν ούτοι και γαρ πρεσβεύουσιν ύπέρ του κόσμου, Χριστώ τω θεώ ημών.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΟΚΤΩ ΠΑΡΘΕΝΕΣ από την Άγκυρα της Γαλατίας ΤΕΚΟΥΣΑ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑ, ΚΛΑΥΔΙΑ, ΦΑΕΙΝΗ, ΕΥΦΡΑΣΙΑ, ΜΑΤΡΩΝΑ, ΙΟΥΛΙΑ, ΘΕΟΔΟΤΗ και ΘΕΟΔΟΤΟΣ μάρτυρας
Κατάγονταν από την Άγκυρα της Γαλατίας, αφιερωμένες ολόψυχα στην υπηρεσία του Ευαγγελίου, ήταν από τίς μεγαλύτερες υπηρέτριες και αθλήτριες της χριστιανικής πίστης. Προθυμότατες πάντοτε στα έργα του ελέους και της φιλανθρωπίας, συνεργάζονταν συγχρόνως στο να ελκύουν είδωλο-λάτρισσες στους κόλπους της Εκκλησίας. Καταγγέλθηκαν για το έργο τους και αρνήθηκαν να θυσιάσουν στα είδωλα. Τότε παραδόθηκαν από τον άρχοντα Άγκυρας Θεότεκνο στους στρατιώτες για να τίς διαφθείρουν. Επειδή όμως, χάριτι Θεού, διαφυλάχτηκαν αγνές, όλες τίς έπνιξαν στα βάθη της εκεί λίμνης. Ό Θεόδοτος, του οποίου ή θεία ήταν μία από τίς Άγιες εκείνες γυναίκες, ή Τεκούσα, ανέσυρε τη νύκτα τα λείψανα τους και τα έθαψε. Ανακαλύφθηκε όμως και επειδή δεν θέλησε ν' αρνηθεί τον Χριστό, τον αποκεφάλισαν μετά από πολλά βασανιστήρια. Και τον κάνει ακόμα αξιέπαινο το γεγονός ότι, ήταν οικογενειάρχης και άφηνε πίσω του χήρα και ορφανά.
Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΡΑΣΙΑ
Μαρτύρησε αφού την έπνιξαν μέσα στο βυθό της θάλασσας. Μάλλον πρόκειται για την ίδια με την προηγούμενη των οκτώ παρθένων γυναικών, πού έπνιξαν στη λίμνη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Πατριάρχης Κων/πολης
Ήταν γιος του αυτοκράτορα Βασιλείου του Μακεδόνα και της Ευδοκίας. Ό Στέφανος είχε κάνει μαθητής και σύγκελλος του μεγάλου Φωτίου, και μετά τη δεύτερη πατριαρχία αυτού κατέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο ενώ βασίλευε ό αδελφός του Λέων ό Σοφός το έτος 886. Ό Πατριάρχης Στέφανος ό Α' ήταν άνδρας βαθειάς ευσέβειας. Όταν κάποτε αρρώστησε βαρεία και θεραπεύτηκε, αφού έκανε χρήση αγιάσματος της Ζωοδόχου Πηγής, ευγνωμονώντας δώρισε στο ναό της τα πολυτιμότατα άμφια του, με τα όποια, αφού κατάλληλα μετασκεύασε, περιέβαλλε την αγία τράπεζα του ναού εκείνου κατά την ήμερα της ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Τους συγγενικούς του βασιλικούς δεσμούς, χρησιμοποίησε όσο μπορούσε για τη βοήθεια των πτωχών. Πέθανε το Μάιο του 893. Πιθανόν θεωρείται, ότι επί της πατριαρχείας του εκδόθηκε το πρώτο Σύνταγμα των επισκόπων του Οικουμενικού Θρόνου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ή ΙΟΥΛΙΟΣ
Μαρτύρησε άφοϋ θανατώθηκε συρόμενος μέσα σε αγκάθια βάτου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ιερομάρτυρας, Πάπας Ρώμης
ΟΙ Συναξαριστές γράφουν ότι θανατώθηκε ξεώμενος. Αυτός έγινε επίσκοπος Ρώμης επί Κώνσταντος του Β' κατά το 642 και πέθανε το 649. Υπάρχει όμως αμφιβολία αν αυτός υπήρξε ιερομάρτυρας, διότι στον κατάλογο των Παπών ούτε ό Θεόδωρος ό Α' ούτε ό Θεόδωρος ό Β' (897), πού έπισκόπευσε 20 μόνο ήμερες με τον Στέφανο τον ΣΤ' και Ρωμανό, αναγράφονται μεταξύ των Αγίων.
Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΩ ή εν τοις Λευκαδίου
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΙΑΝΟΣ εν τοις Άρεοβίνθου
Απεβίωσε ειρηνικά.
Η ΑΓΙΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ
Ή μνήμη της αναφέρεται επιγραμματικά στο "Μικρόν Εύχολόγιον ή Άγιασματάριον" έκδοση "Αποστολικής Διακονίας" 1959, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν αναφέρεται ή μνήμη της.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ κληρικοί και λαϊκοί,
πού ό ασεβής αυτοκράτορας Ούάλλης τους έβαλε μέσα σ' ένα πλοίο και στη συνέχεια τους έκαψε μέσα σ' αυτό, κοντά στη Δακυβίζη ή Δακυμίζη. Ή μνήμη τους κατά τον Συναξαριστή Delehaye και κατά τον Κώδικα 53 της Μονής Βλατεών.
Άγιος Θεοφάνης ο Νέος
Ο Άγιος Θεοφάνης καταγόταν από τη Λευκωσία και έζησε στα χρόνια της Ενετοκρατίας. Εξελέγη Επίσκοπος Σολέας, αλλά μετά από ένα σοβαρό επεισόδιο μεταξύ αυτού και του Οικονόμου της Μητροπόλεως, αποφάσισε να παραιτηθεί του θρόνου. Συγκεκριμένα μια μέρα ο Επίσκοπος Θεοφάνης κάλεσε τον Οικονόμο και τον επέπληξε για κάτι, αλλά εκείνος τόσο πολύ θύμωσε με αυτή την παρατήρηση, που ασεβώς χειροδίκησε κατά του επισκόπου του. Τότε ο άγιος ανεχώρησε για το μοναστήρι του Μέσα Ποταμού. Προτού όμως αναχωρήσει για το μοναστήρι αυτό, έζησε βίο ησυχαστικό στη Μονή Παναγίας της Αρκάς, πλησίον της κοινότητος Μηλικουρίου. Στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στον Μέσα Ποταμό πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ασκητικά και οσιακά. Έμενε σε ένα σπήλαιο το οποίο βρισκόταν σε αρκετά μεγάλο ύψος από τα κελιά του μοναστηριού, το οποίο μέχρι σήμερα ονομάζεται «Κελλί του Γούμενου». Μετά την κοίμηση του αγίου οι κάτοικοι του παλιού οικισμού της «Τζεράμης» έκτισαν εκκλησία στο όνομα του. Όταν ανοίχθηκε ο τάφος του οσίου μετά από την κοίμηση του, το λείψανο του ευωδίαζε. Το άγιο του λείψανο μεταφέρθηκε στο καθολικό της μονής. Παλαιά εικόνα του αγίου του 1679, έργο του Λεντίου ιερομονάχου εκ Λεμεσού, ανευρέθη υπό του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στην κοινότητα Τριών Ελιών Μαραθάσας και τώρα φυλάγεται στην προσωρινή έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου στην Ευρύχου.
18η Μαΐου 2008
(εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου)
Κυριακή: Δ´ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (τοῦ Παραλύτου). Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πέτρου, Διονυσίου, Παύλου, Χριστίνης, Ἡρακλείου, Παυλίνου καὶ Βενεδίμου. Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Στεφάνου Α´, Πατριάρχου Kωνοταντινουπόλεως.
Ἦχος γ´ – Ἑωθινὸν Ε´.
Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας:
Θ´ ΩΡΑ Ἀπολυτίκια: 1.- «Ὅτε κατῆλθες...». 2.- «Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ...». 3.- Δόξα «Ταῖς Μυροφόροις...».
Κοντάκιον: «Τὸ χαῖρε ταῖς Μυροφόροις...».
Ἀπόλυσις: Μικρά. Ἡ Ἀναστάσιμος.
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Προοιμιακὸς - Ψαλτήριον.
Εἰς τὸ «Κύριε, ἐκέκραξα...».
Ἑσπέρια: 1.- Τὰ 3 Στιχηρὰ Ἀναστάσιμα «Τῷ σῷ Σταυρῷ, Χριστέ... - Πεφώτισται τὰ σύμπαντα... - Δοξάζω τοῦ Πατρ&
#8057;ς...». 2.- Τὰ 4 Στιχηρὰ Ἀνατολικά «Τὸν Σταυρόν σου τὸν τίμιον... - Ὑμνοῦμεν τὸν Σωτῆρα... - Τοῖς ἐν ᾅδῃ καταβάς... - Οἱ ἀναξίως ἑστῶτες...» καὶ 3.- Τὰ 2 Στιχηρὰ Ἰδιόμελα τοῦ Παραλύτου «Ὁ τῇ παλάμη τῷ ἀχράντῳ... - Ἄταφος νεκρὸς ὑπάρχων...», εἰς 3, τὸ πρῶτον δίς.
Δόξα: Τὸ Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου «Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα...».
Καὶ νῦν: Τὸ α´ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου «Πῶς μὴ θαυμάσωμεν...».
Εἴσοδος: «Φῶς ἱλαρόν...». Τὸ Προκείμενον τῆς ἡμέρας.
Ἀπόστιχα: Τὸ Ἀναστάσιμον Στιχηρὸν «Ὁ τῷ πάθει σου, Χριστέ...», καὶ τὰ 4 Στιχηρὰ τοῦ Πάσχα «Πάσχα ἱερόν... - Δεῦτε ἀπὸ θέας γυναῖκες... - Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες... - Πάσχα τὸ τερπνόν...», μετὰ τῶν πρὸ αὐτῶν στίχων.
Δόξα: Τὸ ἕτερον Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου «Ἐν τῇ στοᾷ τοῦ Σολομῶντος...».
Καὶ νῦν: «Ἀναστάσεως ἡμέρα...», μετὰ τοῦ «Χριστὸς ἀνέστη...», ἅπαξ.
Τρισάγιον.
Ἀπολυτίκια: 1.- Τὸ Ἀναστάσιμον «Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια...» καὶ 2.-Δόξα, Καὶ νῦν, τὸ Θεοτοκίον αὐτοῦ «Σὲ τὴν μεσιτεύσασαν...»
Ἀπόλυσις: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν...».
Τῇ Κυριακῇ πρωί: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ
Μετὰ τὸν Ν´ Ψαλμόν, ὁ Τριαδικὸς Κανὼν «Ἀκατάληπτε μόνη κυριαρχία...», τὸ διὰ τὴν Λιτὴν Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου, Δόξα «Ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ...», Καὶ νῦν, τὸ Θεοτοκίον αὐτοῦ «Ναὸς καὶ πύλη ὑπάρχεις...», τὰ Τριαδικά, Τρισάγιον καὶ ἡ Ὑπακοὴ τοῦ ἤχου «Ἐκπλήττων τῇ ὁράσει...».
ΟΡΘΡΟΣ
Ἑξάψαλμος.
Εἰς τὸ «Θεὸς Κύριος...».
Ἀπολυτίκια: 1. Τὸ Ἀναστάσιμον «Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια...». 2. Δόξα, τὸ αὐτὸ καὶ 3. Καὶ νῦν, τὸ Θεοτοκίον αὐτοῦ «Σὲ τὴν μεσιτεύσασαν...».
Καθίσματα: 1.- Τὰ Ἀναστάσιμα τῆς α´ καὶ β´ Στιχολογίας, μετὰ τῶν Θεοτοκίων αὐτῶν, ὡς ἐν τῷ Πεντηκοσταρίῳ.
Τὰ Εὐλογητάρια - Ἡ Ὑπακοὴ - Οἱ Ἀναβαθμοὶ καὶ τὸ Προκείμενον τοῦ ἤχου. Κανόνες: 1.- Τοῦ Πάσχα «Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις...», μετὰ τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ, εἰς 4 καὶ 2.- Τῆς Θεοτόκου «Θανατώσεως τὸν ὅρον...», εἰς 2, καταλιμπανομένου τοῦ Κανόνος τοῦ Παραλύτου.
Ἀφ᾽ γ´ ᾠδῆς·
Μεσῴδιον Κάθισμα: Τοῦ Παραλύτου «Ῥῆμα παράλυτον...», μετὰ τοῦ Θεοτοκίου αὐτοῦ «Τὴν ὡραιότητα...».
Ἀφ᾽ ς´ ᾠδῆς·
Κοντάκιον - Οἶκος: Τοῦ Παραλύτου.
Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας καὶ τὸ Ὑπόμνημα τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Καταβασίαι: «Ἀναστάσεως ἡμέρα...».
Εὐαγγέλιον Ὄρθρου: Τό Ε´ Ἑωθινὸν «Ὁ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν...», κτλ.
Ἡ Τιμιωτέρα: Οὐ στιχολογεῖται, ἀντ᾽ αὐτῆς ἡ θ´ ᾠδὴ τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα καὶ τῆς Θεοτόκου, ὡς καὶ τῇ Κυριακῇ τῶν Μυροφόρων.
Εἱρμὸς θ´ ᾠδῆς: «Ὁ Ἄγγελος ἐβόα... - Φωτίζου, φωτίζου...».
«Ἅγιος Κύριος...».
Ἐξαποστειλάρια: 1.- Τοῦ Πάσχα «Σαρκὶ ὑπνώσας...» καὶ 2.- Τοῦ Παραλύτου «Ἐπέστη ὁ φιλάνθρωπος...».
Αἶνοι: 1.- Τὰ 4 Στιχηρὰ Ἀναστάσιμα «Δεῦτε πάντα τὰ ἔθνη... - Διηγήσαντο πάντα τὰ θαυμάσια... – Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται... - Ἐν τῷ φωτί σου Δέσποτα....» καὶ 2.- Τὰ 4 Στιχηρὰ τοῦ Πάσχα «Πάσχα ἱερόν... - Δεῦτε ἀπὸ θέας γυναῖκες... - Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες... - Πάσχα τὸ τερπνόν...», μετὰ τῶν πρὸ αὐτῶν στίχων.
Δόξα: Τὸ Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου «Κύριε τὸν παράλυτον...».
Καὶ νῦν: «Ἀναστάσεως ἡμέρα..,», μετὰ τοῦ «Χριστὸς ἀνέστη...». ἅπαξ.
Δοξολογία: Μεγάλη (ἦχος πλ.δʼ).
«Σήμερον σωτηρία...».
ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
Ἀντίφωνα - Εἰσοδικόν: Τοῦ Πάσχα.
Μετὰ τὴν Εἴσοδον.
Ἀπολυτίκια: 1.-Τὸ Ἀναστάσιμον «Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια...» καὶ 2.- Τοῦ Ναοῦ.
Κοντάκιον: Τοῦ Πάσχα «Εἰ καὶ ἐν τάφῳ...».
Τρισάγιον.
Ἀπόστολος: Κυριακῆς δ´ ἑβδομάδος Πράξεων «Ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον...» (Πραξ θ´ 32-42).
Εὐαγγέλιον: Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου «Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα...» (Ἰω. ε´ 1-15).
Εἰς τὸ Ἐξαιρέτως: «Ὁ Ἄγγελος ἐβόα... - Συμφώνως Παρθένε...».
Κοινωνικόν: «Σῶμα Χριστοῦ...», κτλ. «Χριστὸς ἀνέστη...», κτλ.
Ἀπόλυσις: Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εορτάζοντες την 19ην του μηνός Μαΐου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ επίσκοπος Προύσας ΑΚΑΚΙΟΣ, ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ και ΠΟΛΥΑΙΝΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΕΜΝΩΝ ό Θαυματουργός
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ
Η ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΤΙΜΗ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΚΟΝΩΝ, ΙΕΡΕΜΙΑΣ, ΜΑΡΚΟΣ, ΚΥΡΙΛΛΟΣ, ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ, ΒΑΡΝΑΒΑΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΘΕΟΓΝΩΣΤΟΣ, ΙΩΣΗΦ, ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ και ΓΕΡΜΑΝΟΣ οι Οσιομάρτυρες και Ομολογητές της Μονής Καντάρας Κύπρου.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ό θαυματουργός,
Ο ΑΓΙΟΣ DUNSTAN (Άγγλοσάξωνας)
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ επίσκοπος Προύσας ΑΚΑΚΙΟΣ, ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ και ΠΟΛΥΑΙΝΟΣ
Οι άριστες θεολογικές του γνώσεις, αλλά και ή θερμή του πίστη, ανέδειξαν τον Πατρίκιο επίσκοπο Προύσσης. Ή θέση αυτή για τον Πατρίκιο υπήρξε πνευματικό φρούριο για την υπεράσπιση του Ευαγγελίου και ορμητήριο για την πάταξη της ειδωλολατρικής πλάνης. Στην αποστολική του αυτή εργασία δε θέλησε να είναι μόνος. Είχε μαζί του και τρεις πρόθυμους συνεργάτες, τον Ακάκιο, το Μένανδρο και τον Πολύαινο. Μαζί τους ό Πατρίκιος έφερε στη χριστιανική πίστη πολλούς ειδωλολάτρες. Αυτό, όμως, καταγγέλθηκε στον άρχοντα Ιουλιανό τον 'Υπατικό, και αμέσως συνελήφθησαν. Ό άρχοντας με φιλοσοφικές συζητήσεις προσπάθησε να πείσει τον Πατρίκιο ότι ό Χριστός δεν είναι Θεός. Ό Πατρίκιος, με τη ρητορική δεινότητα και την άριστη θεολογική κατάρτιση πού διέθετε, ανέτρεψε το ένα μετά το άλλο τα επιχειρήματα του Ιουλιανού. Αυτός, βλέποντας την ιδεολογική συντριβή του από το χριστιανό διδάσκαλο, διέταξε και αποκεφάλισαν τον Πατρίκιο με τους τρεις συνεργάτες του. Έτσι ό Πατρίκιος, εκτός από "απόστολος και διδάσκαλος εθνών"1, έγινε και μάρτυρας της αγίας πίστης μας.
1. Β'πρός Τιμόθεον, α'11.
Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Τετράς θεοφόρητος, Ιεραρχών ιερών, Τριάδα την άκτιστον, κατ' εναντίον εχθρών, πανσόφως έκήρυξε, Πατρίκιος ό της Προύσσης, θεηγόρος ποιμάντωρ, Άκάκιος συν Μενάνδρω, και Πολύαινος άμα· διό και ως άθλήσαντες, δόξης ήξιώθησαν.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΕΜΝΩΝ ό Θαυματουργός
Βλέπε βιογραφία του στις 28 Απριλίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ
Ή καταγωγή του ήταν από τη Θηβαΐδα της Αιγύπτου, και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Γαλερίου Μαξιμιανού. "Ονομαζόταν Ακόλουθος και ακολουθούσε με τον πιστότερο τρόπο στα ίχνη του αρχηγού και τελειωτή της πίστης μας Ιησού Χριστού. Εξασκούσε τις ευαγγελικές αρετές με τον ακριβέστερο τρόπο και κήρυττε το θείο λόγο μπροστά στους ειδωλολάτρες. Επειδή όμως δεν δέχτηκε ν' αρνηθεί το Χριστό, ούτε να πάψει το κήρυγμα του Ευαγγελίου, πήρε το μαρτυρικό στεφάνι, αφού κάηκε με διαταγή του αυτοκρατορικού έπαρχου της Θηβαΐδας.
Η ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ
Μαρτύρησε δια πυρός.
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΤΙΜΗ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΚΟΝΩΝ, ΙΕΡΕΜΙΑΣ, ΜΑΡΚΟΣ, ΚΥΡΙΛΛΟΣ, ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ, ΒΑΡΝΑΒΑΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΘΕΟΓΝΩΣΤΟΣ, ΙΩΣΗΦ, ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ και ΓΕΡΜΑΝΟΣ οι Οσιομάρτυρες και Ομολογητές της Μονής Καντάρας Κύπρου.
ΟΙ Μακάριοι αυτοί Πατέρες και της Αλήθειας Ομολογητές, έλαμπαν με τη ζωή τους στο νησί της Κύπρου τον 13ο αιώνα, στη Μονή Καντάρας. Κάποτε όμως κατέλαβαν το νησί οι Λατίνοι, οι όποιοι οδήγησαν τους Πατέρες αυτούς στο δικαστήριο, πού με κολακείες και απειλές, προσπαθούσαν να τους αλλάξουν το φρόνημα. Οι Άγιοι όμως αυτοί, έμειναν σταθεροί στην Ορθόδοξη Ομολογία και το δήλωσαν με θάρρος μπροστά στους κακόδοξους Λατίνους (παπικούς). Τότε τους έριξαν για τρία χρόνια δέσμιους στη φυλακή και τους βασάνισαν σκληρά. Επειδή όμως δεν κατάφεραν τίποτα, τους έκαψαν ζωντανούς την 19η Μάιου 1231.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ό θαυματουργός,
Ρώσος (+ 1537)
Ο ΑΓΙΟΣ DUNSTAN (Άγγλοσάξωνας)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ό αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ επίσκοπος Προύσας ΑΚΑΚΙΟΣ, ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ και ΠΟΛΥΑΙΝΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΕΜΝΩΝ ό Θαυματουργός
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ
Η ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΤΙΜΗ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΚΟΝΩΝ, ΙΕΡΕΜΙΑΣ, ΜΑΡΚΟΣ, ΚΥΡΙΛΛΟΣ, ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ, ΒΑΡΝΑΒΑΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΘΕΟΓΝΩΣΤΟΣ, ΙΩΣΗΦ, ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ και ΓΕΡΜΑΝΟΣ οι Οσιομάρτυρες και Ομολογητές της Μονής Καντάρας Κύπρου.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ό θαυματουργός,
Ο ΑΓΙΟΣ DUNSTAN (Άγγλοσάξωνας)
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ επίσκοπος Προύσας ΑΚΑΚΙΟΣ, ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ και ΠΟΛΥΑΙΝΟΣ
Οι άριστες θεολογικές του γνώσεις, αλλά και ή θερμή του πίστη, ανέδειξαν τον Πατρίκιο επίσκοπο Προύσσης. Ή θέση αυτή για τον Πατρίκιο υπήρξε πνευματικό φρούριο για την υπεράσπιση του Ευαγγελίου και ορμητήριο για την πάταξη της ειδωλολατρικής πλάνης. Στην αποστολική του αυτή εργασία δε θέλησε να είναι μόνος. Είχε μαζί του και τρεις πρόθυμους συνεργάτες, τον Ακάκιο, το Μένανδρο και τον Πολύαινο. Μαζί τους ό Πατρίκιος έφερε στη χριστιανική πίστη πολλούς ειδωλολάτρες. Αυτό, όμως, καταγγέλθηκε στον άρχοντα Ιουλιανό τον 'Υπατικό, και αμέσως συνελήφθησαν. Ό άρχοντας με φιλοσοφικές συζητήσεις προσπάθησε να πείσει τον Πατρίκιο ότι ό Χριστός δεν είναι Θεός. Ό Πατρίκιος, με τη ρητορική δεινότητα και την άριστη θεολογική κατάρτιση πού διέθετε, ανέτρεψε το ένα μετά το άλλο τα επιχειρήματα του Ιουλιανού. Αυτός, βλέποντας την ιδεολογική συντριβή του από το χριστιανό διδάσκαλο, διέταξε και αποκεφάλισαν τον Πατρίκιο με τους τρεις συνεργάτες του. Έτσι ό Πατρίκιος, εκτός από "απόστολος και διδάσκαλος εθνών"1, έγινε και μάρτυρας της αγίας πίστης μας.
1. Β'πρός Τιμόθεον, α'11.
Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Τετράς θεοφόρητος, Ιεραρχών ιερών, Τριάδα την άκτιστον, κατ' εναντίον εχθρών, πανσόφως έκήρυξε, Πατρίκιος ό της Προύσσης, θεηγόρος ποιμάντωρ, Άκάκιος συν Μενάνδρω, και Πολύαινος άμα· διό και ως άθλήσαντες, δόξης ήξιώθησαν.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΕΜΝΩΝ ό Θαυματουργός
Βλέπε βιογραφία του στις 28 Απριλίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ
Ή καταγωγή του ήταν από τη Θηβαΐδα της Αιγύπτου, και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Γαλερίου Μαξιμιανού. "Ονομαζόταν Ακόλουθος και ακολουθούσε με τον πιστότερο τρόπο στα ίχνη του αρχηγού και τελειωτή της πίστης μας Ιησού Χριστού. Εξασκούσε τις ευαγγελικές αρετές με τον ακριβέστερο τρόπο και κήρυττε το θείο λόγο μπροστά στους ειδωλολάτρες. Επειδή όμως δεν δέχτηκε ν' αρνηθεί το Χριστό, ούτε να πάψει το κήρυγμα του Ευαγγελίου, πήρε το μαρτυρικό στεφάνι, αφού κάηκε με διαταγή του αυτοκρατορικού έπαρχου της Θηβαΐδας.
Η ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ
Μαρτύρησε δια πυρός.
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΤΙΜΗ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΚΟΝΩΝ, ΙΕΡΕΜΙΑΣ, ΜΑΡΚΟΣ, ΚΥΡΙΛΛΟΣ, ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ, ΒΑΡΝΑΒΑΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΘΕΟΓΝΩΣΤΟΣ, ΙΩΣΗΦ, ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ και ΓΕΡΜΑΝΟΣ οι Οσιομάρτυρες και Ομολογητές της Μονής Καντάρας Κύπρου.
ΟΙ Μακάριοι αυτοί Πατέρες και της Αλήθειας Ομολογητές, έλαμπαν με τη ζωή τους στο νησί της Κύπρου τον 13ο αιώνα, στη Μονή Καντάρας. Κάποτε όμως κατέλαβαν το νησί οι Λατίνοι, οι όποιοι οδήγησαν τους Πατέρες αυτούς στο δικαστήριο, πού με κολακείες και απειλές, προσπαθούσαν να τους αλλάξουν το φρόνημα. Οι Άγιοι όμως αυτοί, έμειναν σταθεροί στην Ορθόδοξη Ομολογία και το δήλωσαν με θάρρος μπροστά στους κακόδοξους Λατίνους (παπικούς). Τότε τους έριξαν για τρία χρόνια δέσμιους στη φυλακή και τους βασάνισαν σκληρά. Επειδή όμως δεν κατάφεραν τίποτα, τους έκαψαν ζωντανούς την 19η Μάιου 1231.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ό θαυματουργός,
Ρώσος (+ 1537)
Ο ΑΓΙΟΣ DUNSTAN (Άγγλοσάξωνας)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ό αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εορτάζοντες την 20ην του μηνός Μαΐου
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ
Η ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ ή Φιλιππησία
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και ΑΣΤΕΡΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΣΚΛΑΣ ή Ακλάς ή Ασκαλάς
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΙΚΗΤΑΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ και ΙΩΣΗΦ οι κτήτορες της Νέας Μονής Χίου
ΜΕΤΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Ερημίτης
ΕΥΡΕΣΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ (Ρώσου) Μητροπολίτη Μόσχας και πάσης Ρωσίας
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ
Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Νουμεριανού. Οι πλούσιοι αλλά ευσεβείς γονείς Βερούκιος και Ρωμυλία, σε κάποια πόλη του Λιβάνου, ανέθρεψαν το γιο τους Θαλλέλαιο σύμφωνα με τα πρότυπα το^, δηλαδή το νόμο του Ευαγγελίου. ο Θαλλέλαιος, με τη χάρη του Θεού, πράγματι αποκρίθηκε στη διαπαιδαγώγηση των γονιών του και έγινε άνθρωπος πιστός, φιλεύσπλαχνος και πολύ εγκρατής. Ευφυέστατος και πολύ επιμελής καθώς ήταν στις σχολικές του σπουδές, ακολούθησε την ιατρική επιστήμη. Σαν γιατρός, ακολούθησε τα χνάρια του Κυρίου και Θεού του Ιησού Χριστού. Εξασκούσε την ιατρική όχι σαν επάγγελμα για την απόκτηση χρημάτων, όπως έκαναν οι περισσότεροι συνάδελφοι του, άλλα σαν γνήσιος χριστιανός και μιμητής του Χριστού, όπου και αν πήγαινε, ελάλει αυτοίς περί της βασιλείας του Θεού, και τους χρείαν έχοντας θεραπείας ιάσατο"1. Δηλαδή, μιλούσε στους ανθρώπους γα τη Βασιλεία του Θεού και γιάτρευε εκείνους πού είχαν ανάγκη θεραπείας. Έτσι, ανακούφιζε τους ανθρώπους σωματικά, αλλά συγχρόνως και ψυχικά τους στήριζε στην πίστη και την ελπίδα. Μ' αυτόν τον τρόπο, ο Θαλλέλαιος, πολλούς ειδωλολάτρες στο κρεβάτι του πόνου, οδήγησε στο δρόμο της σωτηρίας. Όμως, ή δραστηριότητά του αυτή καταγγέλθηκε στον έπαρχο Τιβεριανό, ο οποίος πριν τον συλλάβει, ο Θαλλέλαιος κατόρθωσε να του ξεφύγει στην Κιλικία, όπου συνέχισε τις χριστιανικές του δραστηριότητες. Εκεί όμως συνελήφθη από τον άρχοντα Θεόδωρο, ο όποιος αφού ποικιλοτρόπως τον βασάνισε, τελικά τον Μάιο του 289 τον αποκεφάλισε.
1. Ευαγγέλιο Λουκά, θ' 11.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της έρήμου πολίτης.
Μαρτυρίου άνύσας τον αγώνα Θαλλέλαιε, ήσχυνας ειδώλων την πλάνην, τη γενναία άθλήσει σου· και ώφθης ιαμάτων θησαυρός, παρέχων τας ιάσεις δωρεάν, τοις προστρέχουσιν εν πίστει τω σω ναώ και πόθω άνακράζουσι · δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
Η ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ ή Φιλιππησία
"Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ήμϊν" (Γράξ. 16,9), είναι ή έκκληση του Μακεδόνα πού βλέπει σε όραμα ο Απ. Παύλος ενώ βρίσκεται στην Τρωάδα. Τη φωνή αυτή τη θεωρεί ως φωνή Θεού και χωρίς αναβολή αποφασίζει να διαπεραιωθεί στο εκλεκτότερο τμήμα της Ευρώπης, τη Μακεδονία. Μαζί του παίρνει και τους εκλεκτούς του συνεργάτες, Τιμόθεο, Σίλα και Λουκά. Αποβιβάζονται στη Νεάπολη, σημερινή Καβάλα, κι από κει αναχωρούν για τους Φιλίππους. Έξω από την πόλη των Φιλίππων και κοντά στις όχθες του Ζυγάκτου ποταμού είναι ο τόπος προσευχής των Ιουδαίων. Στις συγκεντρωμένες ( εκεί γυναίκες ο Απ. Παύλος κηρύττει, για πρώτη φορά στην Ευρώπη, το λόγο του Θεού. Οι θεοφοβούμενες γυναίκες ακούν με προσοχή και ευλάβεια τα λόγια του άγνωστου Ιουδαίου. Άλλα εκείνη πού περισσότερο απ' όλες ενθουσιάζεται είναι ή Λυδία, ή προσήλυτος πορφυρόπωλις από τα Θυάτειρα. Μέσα της γίνεται ένας σεισμός. Ή καρδιά της Λυδίας ήταν πάντα ανήσυχη. Δεν μπορούσε να λατρεύει θεούς και θεές πού οργίαζαν μεταξύ τους. Έτσι οδηγήθηκε στον κήπο προσευχής των Ιουδαίων. Γνώρισε το νόμο του Ισραήλ κι άναψε μέσα της ή δίψα για την αναζήτηση του Μεσσία. Και τώρα ακούει για πρώτη φορά τον Απ. Παύλο να μιλάει για το Λυτρωτή του κόσμου. Ή Λυδία αποδέχεται χωρίς καμιά αντίρρηση τη νέα διδασκαλία. Πιστεύει στο Χριστό και δηλώνει κατηγορηματικά πώς και αυτή θέλει να γίνει Χριστιανή. Και ο Απ. Παύλος ολοκληρώνει το έργο του. Στα γάργαρα νερά του ποταμού Ζυγάκτου βαπτίζει τη Λυδία. Ή πρώτη χριστιανή της Μακεδονίας πολιτογραφείται στη βασιλεία των Ουρανών. Τώρα είναι το πρώτο μέλος της πρώτης Εκκλησίας της Ελλάδος. Ή καρδιά της πλημμυρίζει από αισθήματα ευγνωμοσύνης προς αυτούς πού άνοιξαν τα μάτια της ψυχής της και ζήτα να τους φιλοξενήσει στο σπίτι της. "και τις γυνή ονόματι Λυδία, πορφυρόπωλις πόλεως Θυατείρων, σεβόμενη τον Θεόν, ήκουεν, ης ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν προσέχειν τοις λαλουμένοις υπό του Παύλου, ως δε έβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα* ει κεκρίκατέ με πιστήν τω Κυρίω είναι, εισελθόντες εις τον οίκον μου μείνατε* και παρεβιάσατο ημάς" (Πράξ. 16,14-15).
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Τον Θεόν σεβόμενη διανοίας ευθύτητι, το της χάριτος φέγγος δια Παύλου είσδέδεξαι, και πρώτη εν Φιλίπποις τω Χριστώ, έπίστευσας θεόφρον πανοικεί· δια τούτο σε τιμώμεν ασματικώς, Λυδία Φιλιππησία. Δόξα τω εύδοκήσαντι εν σοι, δόξα τω σε καταυγάσαντι, δόξα τω χορηγούντι δια σου, ημίν τα κρείττονα.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και ΑΣΤΕΡΙΟΣ
Αυτοί ήταν υπηρέτες του άρχοντα Θεοδώρου και διατάχτηκαν να τρυπήσουν τους αστράγαλους του Αγίου Θαλλελαίου. Πίστεψαν όμως δια του Αγίου αυτού στον Χριστό, τον ομολόγησαν και στη συνέχεια τους αποκεφάλισαν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΣΚΛΑΣ ή Ακλάς ή Ασκαλάς
Καταγόταν και αυτός από τη Θηβαΐδα. Εργαζόταν δραστηριώτατα υπέρ της χριστιανικής πίστης, γι' αυτό και καταγγέλθηκε στον έπαρχο Άρριανό. Επειδή αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, άνοιξαν τα πλευρά του και έκαψαν τις πληγές του με αναμμένες λαμπάδες. Επειδή, όμως και πάλι το φρόνημα του παρέμεινε άκαμπτο, ο Άρριανός, έδεσε μια μεγάλη πέτρα στο σώμα του μάρτυρα, τον έρριξε στα νερά του Νείλου, όπου και βρήκε τον θάνατο ο λαμπρός αθλητής του Χριστού.
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΙΚΗΤΑΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ και ΙΩΣΗΦ οι κτήτορες της Νέας Μονής Χίου
ΟΙ όσιοι αυτοί κατάγονταν από τη Χίο και έζησαν στα τέλη του 10ου αιώνα και στις αρχές του 11ου. Ασκήτευαν σε μια σπηλιά του όρους Προβάτειο λεγόμενο, στη Χίο. Εκεί κοντά, βρήκαν σ' ένα δένδρο μυρσίνης κρεμασμένη την εικόνα της Θεοτόκου και ανήγειραν προς τιμήν της ευκτήριο οίκο, όπου και διέμεναν. Αργότερα με τη συνδρομή του Κωνσταντίνου του Μονομάχου (1042-1054), έκτισαν την μεγαλοπρεπή Νέα Μονή, στην οποία ο αυτοκράτορας δώρισε κτήματα και αφιερώματα, σύμφωνα με την υπόσχεση πού είχε δώσει στους συγκεκριμένους Όσιους. Εκεί λοιπόν πέρασαν τη ζωή τους ασκητικά και απεβίωσαν ειρηνικά.
ΜΕΤΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού
Ή μετακομιδή του λειψάνου του Αγίου Νικολάου, έγινε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξίου Α' του Κομνηνού (1081 -1118) και Πατριάρχου Νικολάου Γ' του Κυρδινιάτη (1084-1111). Το Ιερό λείψανο του Άγιου μετακομίστηκε στο Μπάρι της Ιταλίας, επειδή οι Τούρκοι κατέλαβαν την πόλη των Μύρων και οι κάτοικοι φοβήθηκαν μήπως οι άπιστοι το καταστρέψουν.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ
Ό Όσιος αυτός, έγινε Πρεσβύτερος και έπειτα ηγούμενος. Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Κωνσταντίνου Δ' του Πωγωνάτου (668-685). Αυτός υπήρξε ασκητικός συγγραφέας (έργα του υπάρχουν στη Φιλοκαλία), σύγχρονος του Άγιου Μαξίμου του Ομολογητή. Συνέγραψε 400 κεφάλαια περί Αγάπης και Εγκράτειας και της κατά Νουν πολιτείας. Απεβίωσε ειρηνικά το 648.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Ερημίτης
Απεβίωσε ειρηνικά.
ΕΥΡΕΣΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ (Ρώσου) Μητροπολίτη Μόσχας και πάσης Ρωσίας του Θαυματουργού .
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ
Η ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ ή Φιλιππησία
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και ΑΣΤΕΡΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΣΚΛΑΣ ή Ακλάς ή Ασκαλάς
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΙΚΗΤΑΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ και ΙΩΣΗΦ οι κτήτορες της Νέας Μονής Χίου
ΜΕΤΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Ερημίτης
ΕΥΡΕΣΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ (Ρώσου) Μητροπολίτη Μόσχας και πάσης Ρωσίας
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ
Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Νουμεριανού. Οι πλούσιοι αλλά ευσεβείς γονείς Βερούκιος και Ρωμυλία, σε κάποια πόλη του Λιβάνου, ανέθρεψαν το γιο τους Θαλλέλαιο σύμφωνα με τα πρότυπα το^, δηλαδή το νόμο του Ευαγγελίου. ο Θαλλέλαιος, με τη χάρη του Θεού, πράγματι αποκρίθηκε στη διαπαιδαγώγηση των γονιών του και έγινε άνθρωπος πιστός, φιλεύσπλαχνος και πολύ εγκρατής. Ευφυέστατος και πολύ επιμελής καθώς ήταν στις σχολικές του σπουδές, ακολούθησε την ιατρική επιστήμη. Σαν γιατρός, ακολούθησε τα χνάρια του Κυρίου και Θεού του Ιησού Χριστού. Εξασκούσε την ιατρική όχι σαν επάγγελμα για την απόκτηση χρημάτων, όπως έκαναν οι περισσότεροι συνάδελφοι του, άλλα σαν γνήσιος χριστιανός και μιμητής του Χριστού, όπου και αν πήγαινε, ελάλει αυτοίς περί της βασιλείας του Θεού, και τους χρείαν έχοντας θεραπείας ιάσατο"1. Δηλαδή, μιλούσε στους ανθρώπους γα τη Βασιλεία του Θεού και γιάτρευε εκείνους πού είχαν ανάγκη θεραπείας. Έτσι, ανακούφιζε τους ανθρώπους σωματικά, αλλά συγχρόνως και ψυχικά τους στήριζε στην πίστη και την ελπίδα. Μ' αυτόν τον τρόπο, ο Θαλλέλαιος, πολλούς ειδωλολάτρες στο κρεβάτι του πόνου, οδήγησε στο δρόμο της σωτηρίας. Όμως, ή δραστηριότητά του αυτή καταγγέλθηκε στον έπαρχο Τιβεριανό, ο οποίος πριν τον συλλάβει, ο Θαλλέλαιος κατόρθωσε να του ξεφύγει στην Κιλικία, όπου συνέχισε τις χριστιανικές του δραστηριότητες. Εκεί όμως συνελήφθη από τον άρχοντα Θεόδωρο, ο όποιος αφού ποικιλοτρόπως τον βασάνισε, τελικά τον Μάιο του 289 τον αποκεφάλισε.
1. Ευαγγέλιο Λουκά, θ' 11.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της έρήμου πολίτης.
Μαρτυρίου άνύσας τον αγώνα Θαλλέλαιε, ήσχυνας ειδώλων την πλάνην, τη γενναία άθλήσει σου· και ώφθης ιαμάτων θησαυρός, παρέχων τας ιάσεις δωρεάν, τοις προστρέχουσιν εν πίστει τω σω ναώ και πόθω άνακράζουσι · δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
Η ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ ή Φιλιππησία
"Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ήμϊν" (Γράξ. 16,9), είναι ή έκκληση του Μακεδόνα πού βλέπει σε όραμα ο Απ. Παύλος ενώ βρίσκεται στην Τρωάδα. Τη φωνή αυτή τη θεωρεί ως φωνή Θεού και χωρίς αναβολή αποφασίζει να διαπεραιωθεί στο εκλεκτότερο τμήμα της Ευρώπης, τη Μακεδονία. Μαζί του παίρνει και τους εκλεκτούς του συνεργάτες, Τιμόθεο, Σίλα και Λουκά. Αποβιβάζονται στη Νεάπολη, σημερινή Καβάλα, κι από κει αναχωρούν για τους Φιλίππους. Έξω από την πόλη των Φιλίππων και κοντά στις όχθες του Ζυγάκτου ποταμού είναι ο τόπος προσευχής των Ιουδαίων. Στις συγκεντρωμένες ( εκεί γυναίκες ο Απ. Παύλος κηρύττει, για πρώτη φορά στην Ευρώπη, το λόγο του Θεού. Οι θεοφοβούμενες γυναίκες ακούν με προσοχή και ευλάβεια τα λόγια του άγνωστου Ιουδαίου. Άλλα εκείνη πού περισσότερο απ' όλες ενθουσιάζεται είναι ή Λυδία, ή προσήλυτος πορφυρόπωλις από τα Θυάτειρα. Μέσα της γίνεται ένας σεισμός. Ή καρδιά της Λυδίας ήταν πάντα ανήσυχη. Δεν μπορούσε να λατρεύει θεούς και θεές πού οργίαζαν μεταξύ τους. Έτσι οδηγήθηκε στον κήπο προσευχής των Ιουδαίων. Γνώρισε το νόμο του Ισραήλ κι άναψε μέσα της ή δίψα για την αναζήτηση του Μεσσία. Και τώρα ακούει για πρώτη φορά τον Απ. Παύλο να μιλάει για το Λυτρωτή του κόσμου. Ή Λυδία αποδέχεται χωρίς καμιά αντίρρηση τη νέα διδασκαλία. Πιστεύει στο Χριστό και δηλώνει κατηγορηματικά πώς και αυτή θέλει να γίνει Χριστιανή. Και ο Απ. Παύλος ολοκληρώνει το έργο του. Στα γάργαρα νερά του ποταμού Ζυγάκτου βαπτίζει τη Λυδία. Ή πρώτη χριστιανή της Μακεδονίας πολιτογραφείται στη βασιλεία των Ουρανών. Τώρα είναι το πρώτο μέλος της πρώτης Εκκλησίας της Ελλάδος. Ή καρδιά της πλημμυρίζει από αισθήματα ευγνωμοσύνης προς αυτούς πού άνοιξαν τα μάτια της ψυχής της και ζήτα να τους φιλοξενήσει στο σπίτι της. "και τις γυνή ονόματι Λυδία, πορφυρόπωλις πόλεως Θυατείρων, σεβόμενη τον Θεόν, ήκουεν, ης ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν προσέχειν τοις λαλουμένοις υπό του Παύλου, ως δε έβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα* ει κεκρίκατέ με πιστήν τω Κυρίω είναι, εισελθόντες εις τον οίκον μου μείνατε* και παρεβιάσατο ημάς" (Πράξ. 16,14-15).
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Τον Θεόν σεβόμενη διανοίας ευθύτητι, το της χάριτος φέγγος δια Παύλου είσδέδεξαι, και πρώτη εν Φιλίπποις τω Χριστώ, έπίστευσας θεόφρον πανοικεί· δια τούτο σε τιμώμεν ασματικώς, Λυδία Φιλιππησία. Δόξα τω εύδοκήσαντι εν σοι, δόξα τω σε καταυγάσαντι, δόξα τω χορηγούντι δια σου, ημίν τα κρείττονα.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και ΑΣΤΕΡΙΟΣ
Αυτοί ήταν υπηρέτες του άρχοντα Θεοδώρου και διατάχτηκαν να τρυπήσουν τους αστράγαλους του Αγίου Θαλλελαίου. Πίστεψαν όμως δια του Αγίου αυτού στον Χριστό, τον ομολόγησαν και στη συνέχεια τους αποκεφάλισαν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΣΚΛΑΣ ή Ακλάς ή Ασκαλάς
Καταγόταν και αυτός από τη Θηβαΐδα. Εργαζόταν δραστηριώτατα υπέρ της χριστιανικής πίστης, γι' αυτό και καταγγέλθηκε στον έπαρχο Άρριανό. Επειδή αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, άνοιξαν τα πλευρά του και έκαψαν τις πληγές του με αναμμένες λαμπάδες. Επειδή, όμως και πάλι το φρόνημα του παρέμεινε άκαμπτο, ο Άρριανός, έδεσε μια μεγάλη πέτρα στο σώμα του μάρτυρα, τον έρριξε στα νερά του Νείλου, όπου και βρήκε τον θάνατο ο λαμπρός αθλητής του Χριστού.
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΙΚΗΤΑΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ και ΙΩΣΗΦ οι κτήτορες της Νέας Μονής Χίου
ΟΙ όσιοι αυτοί κατάγονταν από τη Χίο και έζησαν στα τέλη του 10ου αιώνα και στις αρχές του 11ου. Ασκήτευαν σε μια σπηλιά του όρους Προβάτειο λεγόμενο, στη Χίο. Εκεί κοντά, βρήκαν σ' ένα δένδρο μυρσίνης κρεμασμένη την εικόνα της Θεοτόκου και ανήγειραν προς τιμήν της ευκτήριο οίκο, όπου και διέμεναν. Αργότερα με τη συνδρομή του Κωνσταντίνου του Μονομάχου (1042-1054), έκτισαν την μεγαλοπρεπή Νέα Μονή, στην οποία ο αυτοκράτορας δώρισε κτήματα και αφιερώματα, σύμφωνα με την υπόσχεση πού είχε δώσει στους συγκεκριμένους Όσιους. Εκεί λοιπόν πέρασαν τη ζωή τους ασκητικά και απεβίωσαν ειρηνικά.
ΜΕΤΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού
Ή μετακομιδή του λειψάνου του Αγίου Νικολάου, έγινε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξίου Α' του Κομνηνού (1081 -1118) και Πατριάρχου Νικολάου Γ' του Κυρδινιάτη (1084-1111). Το Ιερό λείψανο του Άγιου μετακομίστηκε στο Μπάρι της Ιταλίας, επειδή οι Τούρκοι κατέλαβαν την πόλη των Μύρων και οι κάτοικοι φοβήθηκαν μήπως οι άπιστοι το καταστρέψουν.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ
Ό Όσιος αυτός, έγινε Πρεσβύτερος και έπειτα ηγούμενος. Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Κωνσταντίνου Δ' του Πωγωνάτου (668-685). Αυτός υπήρξε ασκητικός συγγραφέας (έργα του υπάρχουν στη Φιλοκαλία), σύγχρονος του Άγιου Μαξίμου του Ομολογητή. Συνέγραψε 400 κεφάλαια περί Αγάπης και Εγκράτειας και της κατά Νουν πολιτείας. Απεβίωσε ειρηνικά το 648.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Ερημίτης
Απεβίωσε ειρηνικά.
ΕΥΡΕΣΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ (Ρώσου) Μητροπολίτη Μόσχας και πάσης Ρωσίας του Θαυματουργού .
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εορτάζοντες την 21ην του μηνός Μαΐου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και ΕΛΕΝΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΟΡΟΣ
Ο ΝΕΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και τα παιδιά του ΜΙΧΑΗΛ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ,
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ Νεομάρτυρας, ο εξ Ευρυτανίας (+ 1752)
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και ΕΛΕΝΗ
Ό Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 274 μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος ο Α' ο Χλωρός και μητέρα του ή Ελένη, από το , Δρέπανο της Βιθυνίας. ο Κωνσταντίνος από , 18 χρονών έγινε στρατιωτικός και, χάρη στην ανδρεία του, τιμήθηκε με τα ανώτατα άξιώματα του στρατού. Ήταν αυτός, πού με το · χριστιανικό σταυροειδές λάβαρο με το ελληνόγραμμα "εν τούτω νίκα", κατατρόπωσε τα " στρατεύματα του Μαξεντίου και έπειτα του Λικινίου. Επίσης, ήταν ο πρώτος αυτοκράτωρ πού ευνόησε την Εκκλησία, μετά από τρεις αιώνες ανελέητου διωγμού. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίο βυζάντιο, και εκεί έκτισε τη βασίλισσα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη. Στό τέλος, ο Κων/νος αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος, και αμέσως μετά είπε: "Νυν άληθεΐ λόγω μακάριον οίδ' έμαυτόν, νυν της αθανάτου ζωής πεφάναι άξιον, νυν του θείου μετειληφέναι φωτός πεπίστευκα". Τώρα, δηλαδή, σύμφωνα με το λόγο της αλήθειας, ξέρω ότι είμαι μακάριος, τώρα έχω γίνει άξιος της αθανάτου ζωής, τώρα έχω πιστέψει πώς έλαβα το θείο φως. ο Μέγας Κωνσταντίνος πέθανε σε ηλικία 63 ετών (21 Μαΐου 337). Ή δε μητέρα του Ελένη, πού συνεορτάζεται με το γιο της, ήταν αυτή πού βρήκε τον Τίμιο Σταυρό στους 'Αγίους Τόπους και έδωσε στο Μ. Κων/νο την πρέπουσα διαπαιδαγώγηση. Άλλωστε, και ο ίδιος την τίμησε, όταν στη μεγάλη πλατεία της Κων/πολης έκτισε δύο στήλες, μία δική του και μία της Ελένης, πού έφερε την επιγραφή: "Είς Άγιος εις Κύριος Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν".
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ'.
Του Σταυρού σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος, και ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος, ο εν Βασιλεύσιν Απόστολος σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τη χειρί σου παρέθετο* ην περισώζε δια παντός εν ειρήνη, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'.
Πρώτος πέφηνας, εν Βασιλεύσι, θείον έδρασμα, της ευσέβειας, απ' ουρανού δεδεγμένος τo χάρισμα' όθεν Χριστού τον Σταυρόν έφανέρωσας, και την Όρθόδοξον πίστιν έφήπλωσας. Κωνσταντίνε Ίσαπόστολε, συν Μητρί Ελένη θεόφρονι, πρεσβεύσατε υπέρ των ψυχών ημών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΟΡΟΣ
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Ή μνήμη του αναφέρεται με τον Ισίδωρο και τον Θεόδωρο στο Ίεροσολυμιτικό Κανονάριο (έκδ. Καλλίστου Άρχιμανδρίτου σελ. 93). Πιθανώς να είναι το ίδιο πρόσωπο μ' αυτό του 'Αγ. Βάρα (βλέπε σχετικά Α.Χ.Ε.Χ.).
Ο ΝΕΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Γιος γονέων ευσεβών, πού ζούσαν στη μικρά Ρωσία. Μικρός ακόμα αιχμαλωτίστηκε από τους Τατάρους, πού τον πούλησαν σ' ένα Τούρκο βυρσοδέψη από το Ούσάκι της Φιλαδέλφειας. ο Τούρκος αυτός, προσπάθησε να εξισλαμίσει τον Παχώμιο, υποσχόμενος ότι θα τον κάνει κληρονόμο του και θα του έδινε για γυναίκα την κόρη του. ο Παχώμιος όμως έμεινε σταθερός στη χριστιανική πίστη. Κάποτε όμως αρρώστησε και κάποιοι Τούρκοι πού τον επισκέφθηκαν, τον έντυσαν με τη βία τούρκικα ρούχα. Στενοχωρημένος για το γεγονός ο Παχώμιος, έφυγε σαν πραγματευτής στη Σμύρνη, όπου πέταξε τα τούρκικα ρούχα και πήγε στο Άγιο Όρος. Έφθασε στη Μονή του 'Αγίου Παύλου, εξομολογήθηκε στον ενάρετο Ιερομόναχο Ιωσήφ και έζησε κοντά του 12 χρόνια, ασκούμενος στην αρετή. Έπειτα πήγε στα Καυσοκαλύβια, κοντά στον όσιο Ακάκιο, όπου έζησε κοντά του έξι χρόνια και έγινε τύπος και παράδειγμα ενάρετου μοναχού. Τον κατέλαβε όμως ο πόθος του μαρτυρίου και αφού πήρε την ευλογία του οσίου Άκακίου, αναχώρησε για το Ούσάκι, με τη συνοδεία του γέροντα πατρός Ιωσήφ. Όταν λοιπόν έφτασε στην πατρίδα του αφέντη του αναγνωρίστηκε από τους Τούρκους, συνελήφθη και οδηγήθηκε στον κριτή, στον όποιο μπροστά ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό και αποκήρυξε τον μουσουλμανισμό. Τότε τον έριξαν στη φυλακή και τον άφησαν εκεί τρεις μέρες νηστικό. Όταν πάλι τον οδήγησαν στον κριτή, ο Παχώμιος επανέλαβε με μεγαλύτερη τόλμη την ομολογία του στον Χριστό. ο κριτής αποφάσισε τη θανατική του καταδίκη και αφού τον έβγαλαν έξω από την πόλη, τον αποκεφάλισαν στις 21 Μαΐου 1730, ήμερα Πέμπτη της 'Αναλήψεως. Το τίμιο λείψανο του ενταφιάστηκε μετά τρεις ήμερες από τους χριστιανούς και σήμερα βρίσκεται στην Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου Θεολόγου στην Πάτμο. Τεμάχιο του Ιερού λειψάνου του, παραχωρήθηκε στην Ιερά Μονή 'Αγίου Παύλου στο Άγιο Όρος, με την έγκριση της Μεγάλης του Χριστού 'Εκκλησίας στις 26 Ιανουαρίου 1953.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ
Κτήτωρ Ί. Μονής 'Αγ. Θεράποντος παρά τον Βόλγα (+ 1504)
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και τα παιδιά του ΜΙΧΑΗΛ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ,
οι θαυματουργοί, Ρώσοι (+ 12ος αϊ.)
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ Νεομάρτυρας, ο εξ Ευρυτανίας (+ 1752)
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και ΕΛΕΝΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΟΡΟΣ
Ο ΝΕΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και τα παιδιά του ΜΙΧΑΗΛ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ,
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ Νεομάρτυρας, ο εξ Ευρυτανίας (+ 1752)
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και ΕΛΕΝΗ
Ό Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 274 μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος ο Α' ο Χλωρός και μητέρα του ή Ελένη, από το , Δρέπανο της Βιθυνίας. ο Κωνσταντίνος από , 18 χρονών έγινε στρατιωτικός και, χάρη στην ανδρεία του, τιμήθηκε με τα ανώτατα άξιώματα του στρατού. Ήταν αυτός, πού με το · χριστιανικό σταυροειδές λάβαρο με το ελληνόγραμμα "εν τούτω νίκα", κατατρόπωσε τα " στρατεύματα του Μαξεντίου και έπειτα του Λικινίου. Επίσης, ήταν ο πρώτος αυτοκράτωρ πού ευνόησε την Εκκλησία, μετά από τρεις αιώνες ανελέητου διωγμού. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίο βυζάντιο, και εκεί έκτισε τη βασίλισσα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη. Στό τέλος, ο Κων/νος αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος, και αμέσως μετά είπε: "Νυν άληθεΐ λόγω μακάριον οίδ' έμαυτόν, νυν της αθανάτου ζωής πεφάναι άξιον, νυν του θείου μετειληφέναι φωτός πεπίστευκα". Τώρα, δηλαδή, σύμφωνα με το λόγο της αλήθειας, ξέρω ότι είμαι μακάριος, τώρα έχω γίνει άξιος της αθανάτου ζωής, τώρα έχω πιστέψει πώς έλαβα το θείο φως. ο Μέγας Κωνσταντίνος πέθανε σε ηλικία 63 ετών (21 Μαΐου 337). Ή δε μητέρα του Ελένη, πού συνεορτάζεται με το γιο της, ήταν αυτή πού βρήκε τον Τίμιο Σταυρό στους 'Αγίους Τόπους και έδωσε στο Μ. Κων/νο την πρέπουσα διαπαιδαγώγηση. Άλλωστε, και ο ίδιος την τίμησε, όταν στη μεγάλη πλατεία της Κων/πολης έκτισε δύο στήλες, μία δική του και μία της Ελένης, πού έφερε την επιγραφή: "Είς Άγιος εις Κύριος Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν".
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ'.
Του Σταυρού σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος, και ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος, ο εν Βασιλεύσιν Απόστολος σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τη χειρί σου παρέθετο* ην περισώζε δια παντός εν ειρήνη, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'.
Πρώτος πέφηνας, εν Βασιλεύσι, θείον έδρασμα, της ευσέβειας, απ' ουρανού δεδεγμένος τo χάρισμα' όθεν Χριστού τον Σταυρόν έφανέρωσας, και την Όρθόδοξον πίστιν έφήπλωσας. Κωνσταντίνε Ίσαπόστολε, συν Μητρί Ελένη θεόφρονι, πρεσβεύσατε υπέρ των ψυχών ημών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΟΡΟΣ
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Ή μνήμη του αναφέρεται με τον Ισίδωρο και τον Θεόδωρο στο Ίεροσολυμιτικό Κανονάριο (έκδ. Καλλίστου Άρχιμανδρίτου σελ. 93). Πιθανώς να είναι το ίδιο πρόσωπο μ' αυτό του 'Αγ. Βάρα (βλέπε σχετικά Α.Χ.Ε.Χ.).
Ο ΝΕΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Γιος γονέων ευσεβών, πού ζούσαν στη μικρά Ρωσία. Μικρός ακόμα αιχμαλωτίστηκε από τους Τατάρους, πού τον πούλησαν σ' ένα Τούρκο βυρσοδέψη από το Ούσάκι της Φιλαδέλφειας. ο Τούρκος αυτός, προσπάθησε να εξισλαμίσει τον Παχώμιο, υποσχόμενος ότι θα τον κάνει κληρονόμο του και θα του έδινε για γυναίκα την κόρη του. ο Παχώμιος όμως έμεινε σταθερός στη χριστιανική πίστη. Κάποτε όμως αρρώστησε και κάποιοι Τούρκοι πού τον επισκέφθηκαν, τον έντυσαν με τη βία τούρκικα ρούχα. Στενοχωρημένος για το γεγονός ο Παχώμιος, έφυγε σαν πραγματευτής στη Σμύρνη, όπου πέταξε τα τούρκικα ρούχα και πήγε στο Άγιο Όρος. Έφθασε στη Μονή του 'Αγίου Παύλου, εξομολογήθηκε στον ενάρετο Ιερομόναχο Ιωσήφ και έζησε κοντά του 12 χρόνια, ασκούμενος στην αρετή. Έπειτα πήγε στα Καυσοκαλύβια, κοντά στον όσιο Ακάκιο, όπου έζησε κοντά του έξι χρόνια και έγινε τύπος και παράδειγμα ενάρετου μοναχού. Τον κατέλαβε όμως ο πόθος του μαρτυρίου και αφού πήρε την ευλογία του οσίου Άκακίου, αναχώρησε για το Ούσάκι, με τη συνοδεία του γέροντα πατρός Ιωσήφ. Όταν λοιπόν έφτασε στην πατρίδα του αφέντη του αναγνωρίστηκε από τους Τούρκους, συνελήφθη και οδηγήθηκε στον κριτή, στον όποιο μπροστά ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό και αποκήρυξε τον μουσουλμανισμό. Τότε τον έριξαν στη φυλακή και τον άφησαν εκεί τρεις μέρες νηστικό. Όταν πάλι τον οδήγησαν στον κριτή, ο Παχώμιος επανέλαβε με μεγαλύτερη τόλμη την ομολογία του στον Χριστό. ο κριτής αποφάσισε τη θανατική του καταδίκη και αφού τον έβγαλαν έξω από την πόλη, τον αποκεφάλισαν στις 21 Μαΐου 1730, ήμερα Πέμπτη της 'Αναλήψεως. Το τίμιο λείψανο του ενταφιάστηκε μετά τρεις ήμερες από τους χριστιανούς και σήμερα βρίσκεται στην Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου Θεολόγου στην Πάτμο. Τεμάχιο του Ιερού λειψάνου του, παραχωρήθηκε στην Ιερά Μονή 'Αγίου Παύλου στο Άγιο Όρος, με την έγκριση της Μεγάλης του Χριστού 'Εκκλησίας στις 26 Ιανουαρίου 1953.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ
Κτήτωρ Ί. Μονής 'Αγ. Θεράποντος παρά τον Βόλγα (+ 1504)
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και τα παιδιά του ΜΙΧΑΗΛ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ,
οι θαυματουργοί, Ρώσοι (+ 12ος αϊ.)
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ Νεομάρτυρας, ο εξ Ευρυτανίας (+ 1752)