Re: Αυθεντικές εμπειρίες προσκυνητών του Αγίου Όρους
Δημοσιεύτηκε: Δευ Απρ 26, 2010 2:39 pm
Οφείλω κι εγώ από την πλευρά μου να αναφέρω τα δικά μου βιώματα στο περιβόλι της Παναγιάς.
Το 2007, δεν ξέρω πως και γιατί , μου συνέβηκε κάτι πολύ δυσάρεστο.Πνιγόμουν και δεν ήξερα τι είναι αυτό που με πνίγει και με συντρίβει.Δεν μπορούσε κανένας στον κόσμο να με βοηθήσει.Πήρα μια μεγάλη απόφαση.Να πάω στο Άγιο Όρος σκέφτηκα.Δεν μπορεί μονολογούσα..., κάποιος θα με βοηθήσει.Είχα την ελπίδα ότι θα με βοηθήσει ο Θεός τώρα που θα πάω κοντά του και εναπόθετα σε Εκείνον όλες τις ελπίδες μου.Δεν είχα άλλη ελπίδα άλλωστε.Μέχρι τότε δεν του είχα ζητήσει τίποτα επειδή πίστευα ότι δεν υπήρχε.Πολύ σπάνια μέχρι καθόλου γευόμουν την Θεία κοινωνία, την μετάνοια της εξομολογήσεως, την ευωδιά του "καλού".
Θυμάμαι στην Ι.Μονή Ιβήρων ένοιωσα το πρώτο κτύπημα του "καλού" στην καρδιά μου.Μόλις είχε τελειώσει η Αγία Τράπεζα και περπατούσα προς την έξοδο και βλέπω μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου.Και από τις δυο πλευρές είχαν παραταχθεί όλοι οι μοναχοί όλοι οι Γέροντες της Ιεράς Μονής.Παιρνώντας από μπροστά τους εγώ ο λαϊκός έσκυψαν το κεφάλι και υποκλίθηκαν. Αντικρύζωντας αυτή την εικόνα άρχισα να περπατώ γρήγορα και πιο γρήγορα για να ξεφύγω από αυτή την εικόνα.Δεν την άντεξε το "είναι μου".Άρχισα να κλαίω απαρηγόρητα για αυτό.Τι αξία έxω εγώ για να υποκλίνονται σε μένα ,σε μια άθλια ύπαρξη που μέχρι τότε δεν είχε κάνει ούτε τρείς μετάνοιες στην Παναγιά;Δεν μπορούσα να δικαιολογήσω τον ευατό μου για την πρωτύτερη ζωή μου...Μισή ώρα έκλαιγα με λυγμούς και αναρωτιόμουν ποιός είναι τελικά ο αληθινός κόσμος; Σκεφτόμουν μήπως εδώ που ήρθα βρήκα τελικά την Αλήθεια της ζωής μου; Άρχισα να με κυριεύουν σκέψεις ματαιότητας για τον ψεύτικο υλικό κόσμου που ζούσα μέχρι τότε.
Προσκυνώντας την Παναγία την Πορταϊτισα άρχισα να νιώθω λυγμούς στην καρδιά μου.Έβλεπα την μεγάλη εικόνα και νόμιζα ότι με πήρε αγκαλιά και με πάει σε τόπο απάνεμο.Τόπο με πολύ αγάπη και χωρίς θλίψη.Κοιτούσα την εικόνα και τα δάκρυα κυλούσαν αβίαστα.Η καρδιά νόμιζα ότι ήθελε να δραπετεύσει.Ο νους χάθηκε.Λες και δεν υπήρχε.Δεν μπορούσα να φύγω από κοντά Της...
Κάτι περιέργο ξεκίνησε να συμβαίνει στην καρδιά μου.Κάτι γκρεμιζόταν.Θαρρώ πως έμπαιναν τα θεμέλια μιας νεας εκκλησίας.Επέστρεψα στην Αθήνα και είχα ξαναγεννηθεί.Άρχισα να διαβάζω βιβλία πνευματικά.Άρχισα να προβληματίζομαι για την ύπαρξη του κακού.Το πρόβλημα που είχα σιγά-σιγά το προσπερνούσα.Κάτι αλλόκοτο συνέβαινε στην ζωή μου.Δημιουργήθηκε ένας ομφάλιος λώρος με το περιβόλι της Παναγιάς.Το Άγιον Όρος.
Μετά από τέσσερις μήνες, την Μ.Εβδομάδα φιλοξενήθηκα στην Ιερά Μονή Διονυσίου, Ιερά Μονή Γρηγορίου και Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρα.Είχα ακούσει ότι έχει πολύ κατάνυξη το Άγιο Όρος την περίδο αυτή.Ήθελα να το ζήσω.Δεν μπορούσα να μην ζήσω αυτό με έκανε να ζω αληθινά.
Θυμάμαι την Μεγάλη Πέμπτη στην Ιερά Μονή Γρηγορίου το στόλισμα του Επιτάφιου.Μας λέει ένα Γέροντας να περπατήσουμε και να βρούμε λουλούδια για τον στολισμό του Επιταφίου.Ξεκίνησα κι εγώ και έψαχνα να βρώ λουλούδια.Δεν έβρισκα και πολλά αλλά συνέχισα μέχρι που ανέβηκα λίγο πιο πάνω και βρήκα αρκετά μέχρι πολλά μπορώ να πω.Έκατσα λίγο να ξαποστάσω και ξαφνικά συνηδειτοποιήσα, δεν ξέρω πως, τι έκανα εκείνη την στιγμή.Μαζεύω λουλούδια για τον φίλο μου τον Χριστό είπα μέσα μου.Για τον φίλο μου τον Χριστό που με βοήθησε τότε που όλα είχαν καταρεύσει ολόγυρα μου.Δάκρυα χαράς με πλημμύρισαν και ένιωσα βαθύ σκίρτιμα στην καρδιά.Συνέχισα να μαζεύω και μετά βοήθησα στον στολισμό του Επιταφίου.
Την επόμενη ημέρα, Μεγάλη Παρασκευή ,έφυγα και έφθασα στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρου.Κατευθείαν πήγα στην εκκλησία.Η ατμόσφαιρα κατανυκτική και οι ψαλμωδίες απερίγραπτες.Το βράδυ , όπως μας είπαν, στις 1.00 θα ξεκινούσε η Λειτουργία του Επιταφίου.
Ξύπνησα και περίμενα να ξεκινήσει η Θεία Λειτουργία.Είχα ακούσει ότι ψάλλουν υπέροχα.Ήθελα να το ζήσω.Ήθελα να ψάλλω κι εγώ "αι γεννεαί πάσαι...".Αυτό που έζησα εκείνες τις μεγάλες ώρες δεν υπάρχουν λόγια για να σας το περιγράψω.Οι προσευχές μας ανέβαιναν πολύ γρήγορα προς τον Ουρανό.Κοιτώντας ψηλά νόμιζα ότι δεν υπήρχε σκέπη, τρούλος, αλλά και ούτε Ουρανός.Ένοιωθα ότι ήμουν στην αγκαλιά του φίλου μου του Χριστού.Ένοιωθα το στοργικό χάδι σε όλη μου την ύπαρξη.Η Θεία χάρη πλημύρισε την καρδιά μου με δάκρυα χαράς.Αλήθεια σας λέγω προσπάθησα να τα σταματήσω επειδή ντρεπόμουν να με δουν έτσι...Δεν μπορούσα όμως.Δεν όριζα εγώ την καρδιά μου.Την είχε πάρει Εκείνος και την πήγε ψηλά, πολύ ψηλά.Τόσο ψηλά που από την συγκίνηση γονάτισα και γύρεψα και τον παρακάλεσα να ακολουθήσω και εγώ την καρδιά μου εκεί ψηλά.Δεν με ενδιέφερε να μείνω εδώ, καταγής ,στον ψεύτικο αυτό υλικό κόσμο.Αυτό που ένοιωσα τότε ήταν κάτι απρόσμενο, κάτι απόκοσμο, κάτι άλλο...
Μπορεί τώρα να βρίσκομαι στην Αθήνα και να ζω με την οικογένεια μου αλλά έχω καταλάβει ότι ποτέ δεν έφυγα από το Άγιο Όρος.Εκεί είμαι, εκεί θέλω να είμαι, εκεί θέλω να υπάρχω.Εκεί είναι ο καλύτερος μου φίλος, ο Χριστός.
Σας ευχαριστώ.Σας εξομολογήθηκε τα βιώματα μου στο Άγιο Όρος η καρδιά μου και όχι η διάνοια μου.
Το 2007, δεν ξέρω πως και γιατί , μου συνέβηκε κάτι πολύ δυσάρεστο.Πνιγόμουν και δεν ήξερα τι είναι αυτό που με πνίγει και με συντρίβει.Δεν μπορούσε κανένας στον κόσμο να με βοηθήσει.Πήρα μια μεγάλη απόφαση.Να πάω στο Άγιο Όρος σκέφτηκα.Δεν μπορεί μονολογούσα..., κάποιος θα με βοηθήσει.Είχα την ελπίδα ότι θα με βοηθήσει ο Θεός τώρα που θα πάω κοντά του και εναπόθετα σε Εκείνον όλες τις ελπίδες μου.Δεν είχα άλλη ελπίδα άλλωστε.Μέχρι τότε δεν του είχα ζητήσει τίποτα επειδή πίστευα ότι δεν υπήρχε.Πολύ σπάνια μέχρι καθόλου γευόμουν την Θεία κοινωνία, την μετάνοια της εξομολογήσεως, την ευωδιά του "καλού".
Θυμάμαι στην Ι.Μονή Ιβήρων ένοιωσα το πρώτο κτύπημα του "καλού" στην καρδιά μου.Μόλις είχε τελειώσει η Αγία Τράπεζα και περπατούσα προς την έξοδο και βλέπω μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου.Και από τις δυο πλευρές είχαν παραταχθεί όλοι οι μοναχοί όλοι οι Γέροντες της Ιεράς Μονής.Παιρνώντας από μπροστά τους εγώ ο λαϊκός έσκυψαν το κεφάλι και υποκλίθηκαν. Αντικρύζωντας αυτή την εικόνα άρχισα να περπατώ γρήγορα και πιο γρήγορα για να ξεφύγω από αυτή την εικόνα.Δεν την άντεξε το "είναι μου".Άρχισα να κλαίω απαρηγόρητα για αυτό.Τι αξία έxω εγώ για να υποκλίνονται σε μένα ,σε μια άθλια ύπαρξη που μέχρι τότε δεν είχε κάνει ούτε τρείς μετάνοιες στην Παναγιά;Δεν μπορούσα να δικαιολογήσω τον ευατό μου για την πρωτύτερη ζωή μου...Μισή ώρα έκλαιγα με λυγμούς και αναρωτιόμουν ποιός είναι τελικά ο αληθινός κόσμος; Σκεφτόμουν μήπως εδώ που ήρθα βρήκα τελικά την Αλήθεια της ζωής μου; Άρχισα να με κυριεύουν σκέψεις ματαιότητας για τον ψεύτικο υλικό κόσμου που ζούσα μέχρι τότε.
Προσκυνώντας την Παναγία την Πορταϊτισα άρχισα να νιώθω λυγμούς στην καρδιά μου.Έβλεπα την μεγάλη εικόνα και νόμιζα ότι με πήρε αγκαλιά και με πάει σε τόπο απάνεμο.Τόπο με πολύ αγάπη και χωρίς θλίψη.Κοιτούσα την εικόνα και τα δάκρυα κυλούσαν αβίαστα.Η καρδιά νόμιζα ότι ήθελε να δραπετεύσει.Ο νους χάθηκε.Λες και δεν υπήρχε.Δεν μπορούσα να φύγω από κοντά Της...
Κάτι περιέργο ξεκίνησε να συμβαίνει στην καρδιά μου.Κάτι γκρεμιζόταν.Θαρρώ πως έμπαιναν τα θεμέλια μιας νεας εκκλησίας.Επέστρεψα στην Αθήνα και είχα ξαναγεννηθεί.Άρχισα να διαβάζω βιβλία πνευματικά.Άρχισα να προβληματίζομαι για την ύπαρξη του κακού.Το πρόβλημα που είχα σιγά-σιγά το προσπερνούσα.Κάτι αλλόκοτο συνέβαινε στην ζωή μου.Δημιουργήθηκε ένας ομφάλιος λώρος με το περιβόλι της Παναγιάς.Το Άγιον Όρος.
Μετά από τέσσερις μήνες, την Μ.Εβδομάδα φιλοξενήθηκα στην Ιερά Μονή Διονυσίου, Ιερά Μονή Γρηγορίου και Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρα.Είχα ακούσει ότι έχει πολύ κατάνυξη το Άγιο Όρος την περίδο αυτή.Ήθελα να το ζήσω.Δεν μπορούσα να μην ζήσω αυτό με έκανε να ζω αληθινά.
Θυμάμαι την Μεγάλη Πέμπτη στην Ιερά Μονή Γρηγορίου το στόλισμα του Επιτάφιου.Μας λέει ένα Γέροντας να περπατήσουμε και να βρούμε λουλούδια για τον στολισμό του Επιταφίου.Ξεκίνησα κι εγώ και έψαχνα να βρώ λουλούδια.Δεν έβρισκα και πολλά αλλά συνέχισα μέχρι που ανέβηκα λίγο πιο πάνω και βρήκα αρκετά μέχρι πολλά μπορώ να πω.Έκατσα λίγο να ξαποστάσω και ξαφνικά συνηδειτοποιήσα, δεν ξέρω πως, τι έκανα εκείνη την στιγμή.Μαζεύω λουλούδια για τον φίλο μου τον Χριστό είπα μέσα μου.Για τον φίλο μου τον Χριστό που με βοήθησε τότε που όλα είχαν καταρεύσει ολόγυρα μου.Δάκρυα χαράς με πλημμύρισαν και ένιωσα βαθύ σκίρτιμα στην καρδιά.Συνέχισα να μαζεύω και μετά βοήθησα στον στολισμό του Επιταφίου.
Την επόμενη ημέρα, Μεγάλη Παρασκευή ,έφυγα και έφθασα στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρου.Κατευθείαν πήγα στην εκκλησία.Η ατμόσφαιρα κατανυκτική και οι ψαλμωδίες απερίγραπτες.Το βράδυ , όπως μας είπαν, στις 1.00 θα ξεκινούσε η Λειτουργία του Επιταφίου.
Ξύπνησα και περίμενα να ξεκινήσει η Θεία Λειτουργία.Είχα ακούσει ότι ψάλλουν υπέροχα.Ήθελα να το ζήσω.Ήθελα να ψάλλω κι εγώ "αι γεννεαί πάσαι...".Αυτό που έζησα εκείνες τις μεγάλες ώρες δεν υπάρχουν λόγια για να σας το περιγράψω.Οι προσευχές μας ανέβαιναν πολύ γρήγορα προς τον Ουρανό.Κοιτώντας ψηλά νόμιζα ότι δεν υπήρχε σκέπη, τρούλος, αλλά και ούτε Ουρανός.Ένοιωθα ότι ήμουν στην αγκαλιά του φίλου μου του Χριστού.Ένοιωθα το στοργικό χάδι σε όλη μου την ύπαρξη.Η Θεία χάρη πλημύρισε την καρδιά μου με δάκρυα χαράς.Αλήθεια σας λέγω προσπάθησα να τα σταματήσω επειδή ντρεπόμουν να με δουν έτσι...Δεν μπορούσα όμως.Δεν όριζα εγώ την καρδιά μου.Την είχε πάρει Εκείνος και την πήγε ψηλά, πολύ ψηλά.Τόσο ψηλά που από την συγκίνηση γονάτισα και γύρεψα και τον παρακάλεσα να ακολουθήσω και εγώ την καρδιά μου εκεί ψηλά.Δεν με ενδιέφερε να μείνω εδώ, καταγής ,στον ψεύτικο αυτό υλικό κόσμο.Αυτό που ένοιωσα τότε ήταν κάτι απρόσμενο, κάτι απόκοσμο, κάτι άλλο...
Μπορεί τώρα να βρίσκομαι στην Αθήνα και να ζω με την οικογένεια μου αλλά έχω καταλάβει ότι ποτέ δεν έφυγα από το Άγιο Όρος.Εκεί είμαι, εκεί θέλω να είμαι, εκεί θέλω να υπάρχω.Εκεί είναι ο καλύτερος μου φίλος, ο Χριστός.
Σας ευχαριστώ.Σας εξομολογήθηκε τα βιώματα μου στο Άγιο Όρος η καρδιά μου και όχι η διάνοια μου.