"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Στους κόλπους της Μεγάλης Αγάπης

"...Και δραμών ο πατήρ επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτον…" Λουκ. ιε, 20)

Δεν είναι μόνο η ποίηση και η αλληγορία που δίνουν στις παραβολές του Χριστού μια ιδιαίτερη γοητεία και τις ξεχωρίζουν από τα άλλα αριστουργήματα των λόγων και των σκέψεών Του. Οι Παραβολές μιλούνε πλειότερα στην ψυχή μας, γιατί μέσα σ'αυτές υπάρχει κάτι τι το πολύ γνωστό και δικό μας. Στις άλλες ομιλίες του Θεανθρώπου Διδασκάλου ο λόγος ιστορίζει τις αρετές και την τελειότητα με ένα, ας πούμε, κάπως αόριστο και "άϋλο" τρόπο, μα εδώ στις Παραβολές, ο Λόγος αγγίζει όλα τα γνωστά σημεία της ζωής και της ψυχής μας κι όλες οι δραματικές κι όμορφες σκηνές των μιλούνε βαθιά στα αισθήματα και τα πάθη μας και μας γεμίζουν συγκινήσεις και στοχασμούς. Σ'αυτες συναντιέται και πλέκεται τόσο ωραία το θείο με το ανθρώπινο, π' αληθινά φαίνεται κι' από δω πως Κείνος που τις είπε ήταν "Θεάνθρωπος" και μπορούσε να ταιριάζει σε μια αρμονική σύνθεση κείνο που υψώνει τον άνθρωπο και κείνο που συγκατεβαίνει το Θεό, έτσι που να γίνεται η ιδανική εκείνη προσωπικότητα του "Υιού" του Θεού.
Όπως ο καλός τεχνίτης ξέρει κι' από το χειρότερο υλικό να κάνη τα αριστουργήματα της τέχνης του, έτσι κι ο Μεγάλος Καλλιτέχνης του πνεύματος, ξέρει να παίρνη όλα τα υλικά από τα βάθη της γης ως τα ψηλώματα του ουρανού, κι από τα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς ως τις κορφές πούναι το πνεύμα του Θεού και να τα συνταιριάζη στις απαράμιλλες Παραβολές Του. Βαζει δίπλα στην ταπείνωση του φτωχού τη σκληράδα του πλούσιου, ντροπιάζει την προσευχή του Φαρισαίου με τη συντριβή του Τελώνη, παρασταίνει με γάμους και συμπόσια την αιώνια Βασιλεία Του και μέσα σ'όλα αυτά τα ιστορούμενα μιλεί για αρχόντους και ζητιάνους, για πόρνες και παρθένες, για ληστές και για τελώνες για γονιούς και για παιδιά, για φίλους και για εχθρούς, και πάλι γι'αυτά ξεσκεπάζει ψυχές, φανερώνει μυστικά, αποδείχνει πάθη, παινεύει αισθήματα και δείχνει την αιώνια ανθρώπινη καρδιά μ'όλες τις αδυναμίες της και μ'όλους τους ευγενικούς της πόθους. 'Αργοτερα οι Άγιοι και οι ερημίτες του θα φοβηθούνε ν'αγγίσουνε έστω και με το λόγο τούτη τη ζωη π' ανασκαλίζουνε τα λόγια Του και θ' αποστραφούνε στ' όνομα Του κι αυτή τη νόμιμη χαρά κι' αγάπη της ζωής, μα Κείνος, όπως ήταν Μεγάλος και Αγνός, μπορούσε να τα δη όλα και να μιλήση για όλα χωρίς να λερωθή και να μικράνη.
Μα πλειο όμορφη πάλι, πλειο παραστατική και θεία είναι η παραβολή του Ασώτου, Ευαγγέλιο μέσα στα Ευαγγέλια, και θαύμα στα πλειο μεγάλα θαύματα. Η ιστορία που πλέκεται είναι ίσως μια πολύ συνηθισμένη ιστορία από τα ανθρώπινα, μα με τον τρόπο που ειπώθηκε και το μεγάλο συμβολισμό που έχει, έγινε το αιώνιο μνημείο της θείας ευσπλαχνίας. Ένα παιδί μ' όλη τη θρασύτητα της άμυαλης νιότης ζητά να λυτρωθή από το ζυγό της γονικής φροντίδας και να ζήση ξένοιαστο τη λευτεριά της αμαρτίας. Μακραίνει από τον πατέρα του και ζη σε ξένους τόπους. Εκεί σπαταλά ο,τι πήρε από το πατρικό του σπίτι και ξεπέφτει στη θέση του χοιροβοσκού.
Καποια στιγμή που μετανοιώνει κι έρχεται πίσω στα γονικά του, έχει τη δειλία της ενοχής του και δεν τολμά να παρουσιασθή με τον τίτλο του "υιού", αλλά δέχεται να ζήση και σα δούλος.
Μα η καρδιά του πατέρα, κι ύστερα από την προσβολή που της έγινε, μένει ακόμη τρυφερή και δέχεται με άπειρη στοργή και καλωσύνη το παραστρατημένο εκείνο παιδί.
Και μ' αυτό το ανθρώπινο περιστατικό, πούναι γεμάτο όλο συγκίνηση και τρυφερότητα, παρασταίνει ο απαράμιλλος δραματουργός τη θεία συγκατάβαση που γίνεται στο γυρισμό και στη μετάνοια της ψυχής μας. Πλασμένοι λεύτεροι από τον ίδιο τον Θεό, ξεκινούμε πολλές φορές για να ζήσωμε μακρυά από Κείνον, χωρίς να μαντεύωμε τον ξεπεσμό και την ταπείνωσή μας. Κι' όταν γυρίζομε πίσω συντριμένοι κι ένοχοι, η θεία Αγαπη συγκαταβαίνει και σκεπάζει την ενοχή μας. Μα ότι και να πη κανείς για τη Θεία Αγαπη, δεν μπορεί να τη μετρήση και να την παραστήση με ανθρώπινα παραδείγματα.
Μιλούμε για την αγάπη των φίλων, παινούμε την αγάπη των γονιών και των αδελφών, ορκιζόμαστε επιτέλους στη μεγάλη ιερή αγάπη της Μανας, μα όλες αυτές είναι ανθρώπινες αγάπες που κινούνται από το ένστικτο ως το συμφέρο και θρυμματίζονται στην σχετικότητα και την απάτη της ζωής. Είδαμε τους φίλους να χωρίζουν και την πρώτη αγνή αγάπη να μαραίνεται, κι ακούσαμε την ίδια τη μητέρα να καταριέται, μα η Θεία 'Αγαπη στέκει ψηλότερα από τούτη τη φθορά κι αγκαλιάζει μ' ένα απέραντο οίκτο και τους φίλους της και τους εχθρούς της. Κατεβαίνει από ψηλά να συνεπάρη κείνους που γυρίζουν σαν τον Άσωτο αργά κι αποσταμένοι, κείνους που δεν τολμούν να χτυπήσουν μοναχοί των την πόρτα της και κείνους ακόμη που με μια τραγικότητα την αναζητούν και τη διώχνουν μαζί. Κατεβαίνει να σκεπάση την ενοχή μας, την ενοχή έκεινη που έχομε μπροστά στο Θεό και τους ανθρώπους, την ενοχή εκείνη που την πράξαμε πολλές φορές άθελά μας, την ενοχή εκείνη που θα δώση αφορμή στο γέλιο και την περοιφρόνηση των άλλων, κι ακόμη, την ενοχή εκείνη που θα γραφτή ίσως σαν την επιγραφή του Πιλάτου στο σταυρό της καταδίκης μας και της ζωής μας.
Ναι, αυτή την ενοχή από τα αθώα παιδικά μας σφάλματα ως τις υπολογισμένες κακίες των γηρατειών μας, την ενοχή των αισθημάτων μας και των παθών μας, την οποιαδήποτε ενοχή που ο κόσμος άλλες φορές την κρυφολέει στους δρόμους κι άλλες φορές την ξεδιπλώνει σαν πλατειά μαύρη σημαία στα δικαστήρια και στις εφημερίδες του, την ενοχή εκείνη που τρυπώνει βαθειά στην ψυχή μας και την σιγοτρώει σαν σκουλήκι, την ενοχή εκείνη τη σκεπάζει και την αθωώνει η Μεγάλη Αγάπη.
Κείνος που βαπτίσθηκε με τους ακάθαρτους στον Ιορδάνη και σταυρώθηκε με τους ληστές στο Γολγοθά.
Ω σεις οι ένοχοι, που χρειάζεσθε μια συμπάθεια και μια συγγνώμη και που ζητάτε μάταια μέσα στους ανθρώπους τη λυτρωτική αγάπη του οίκτου, που θα σας αθωώση στο δικαστήριο της δικής σας της ψυχής και στην κρίση των ανθρώπων! Γυρετε να αναπαυθήτε στους κόλπους της Μεγάλης Αγάπης, εκεί που η Θεία Ευσπλαχνία δείχνει χάρη κι ησυχάζει όλες τις τύψεις κι όλες τις αγωνίες της ψυχής. Καθε εγκόσμια αγάπη, κι η καλύτερη ακόμη, προχωρεί ως εκεί μόνο που το αντικείμενο της αξίζει και μπορεί να προσφέρη. Μα η Θεία Αγάπη προχωρεί ακόμη παρά πέρα κι ίσα-ίσα μεγαλώνει κι ομορφαίνει εκεί που εμείς είμαστε ανάξιοι και χαμένοι, γιατί κάθε μεγάλη αγάπη είναι προσφορά και θυσία κι όχι απάντηση και πληρωμή.
Ψηλά στη Μεγάλη Αγάπη δε ρωτούν ποιός αξίζει και ποιός δεν αξίζει, γιατί εκείνη κατεβαίνει και χαρίζει την αγαλλίαση και την ειρήνη.

Ο Κισάμου & Σελίνου Ειρηναίος

imks.gr

"Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ..."

Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ. Πώς να μη Σε ζητώ ; Σύ με ζήτησες πρώτος και μου έδωσες να γευθώ την γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος , και η ψυχή μου Σε αγάπησε έως τέλους.

Βλέπεις, Κύριε , τη λύπη και τα δάκρυά μου... Αν δεν με προσείλκυες με την αγάπη Σου, δεν θα Σε ζητούσα όπως Σε ζητώ. Αλλά το Πνεύμα Σου το Άγιο μου έδωσε το χάρισμα να Σε γνωρίσω και χαίρεται η ψυχή μου, γιατί Σύ είσαι ο Θεός μου και ο Κύριος μου και Σε διψώ μέχρι δακρύων.
_____________________________________________________________
Επιποθεί η ψυχή μου τον Θεό και Τον ζητώ, με δάκρυα. Εύσπλαχνε Κύριε, Εσύ βλέπεις την πτώση μου και τη θλίψη μου. Ταπεινά, όμως, παρακαλώ το έλεός Σου: Δώσε σ΄ εμένα, τον αμαρτωλό τη χάρη του Αγίου Σου Πνεύματος. Η μνήμη της οδηγεί το νου μου να ξαναβρεί την ευσπλαγχνία Σου.

Κύριε, δώσε μου πνεύμα ταπεινώσεως, για να μη χάσω πάλι τη χάρη Σου και αρχίσω να θρηνώ γι΄ αυτήν, όπως θρηνούσε ο Αδάμ για τον παράδεισο και τον Θεό.
_____________________________________________________________
Τον πρώτο χρόνο της ζωής μου στο Μοναστήρι, γνώρισε η ψυχή μου τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα.

Πολύ μας αγαπά ο Κύριος· αυτό το έμαθα από το Άγιο Πνεύμα που μου έδωσε ο Κύριος κατά το μέγα Του έλεος.

Εγήρασα και ετοιμάζομαι για το θάνατο, και γράφω την αλήθεια για χάρη του λαού.
Το Πνεύμα του Χριστού, που μου έδωσε ο Κύριος, θέλει να σωθούν όλοι, να γνωρίσουν όλοι τον Θεό.

Ο Κύριος έδωσε στον ληστή τον παράδεισο· έτσι θα δώσει τον παράδεισο και σε κάθε αμαρτωλό. Εγώ ήμουν χειρότερος και από ένα βρωμερό σκύλο, εξαιτίας των αμαρτιών μου· σαν άρχισα όμως να ζητώ συγχώρεση από τον Θεό, Αυτός μου έδωσε όχι μόνο τη συγχώρεση, αλλά και το Άγιο Πνεύμα, και έτσι με το Άγιο Πνεύμα γνώρισα τον Θεό .
Βλέπεις αγάπη που έχει ο Θεός για μας; Ποιος, στ΄ αλήθεια, θα μπορούσε να περιγράψει αυτή την ευσπλαγχνία;

Αδελφοί μου, πέφτω στα γόνατα και σας παρακαλώ. Πιστεύετε στο Θεό, πιστεύετε ότι υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, που μαρτυρεί για τον Θεό σε όλους τους ναούς μας και στην ψυχή μου.

Το Άγιο Πνεύμα είναι αγάπη. Και η αγάπη αυτή πλημμυρίζει όλες τις ψυχές των ουρανοπολιτών αγίων. Και το ίδιο Άγιο Πνεύμα είναι στη γη, στις ψυχές όσων αγαπούν τον Θεό.

Εν Πνεύματι Αγίω όλοι οι ουρανοί βλέπουν τη γη, ακούν τις προσευχές μας και τις προσφέρουν στον Θεό.

Ο Κύριος είναι ελεήμων, αυτό το γνωρίζει η ψυχή μου, αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι υπερβολικά πράος και ταπεινός, και όταν Τον δει η ψυχή, τότε αλλάζει και γεμίζει από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον και γίνεται και η ίδια πραεία και ταπεινή. Αλλ΄ αν χάση ο άνθρωπος τη χάρη αυτή, τότε θα κλαίει σαν τον Αδάμ μετά την έξωση του από τον παράδεισο. Οδυρόταν ο Αδάμ και όλη η έρημος άκουγε τους στεναγμούς του. Έχυνε δάκρυα πικρά από τη θλίψη για πολλά χρόνια.
Έτσι και η ψυχή που γνώρισε τη χάρη του Θεού και μετά την έχασε, πονά για τον Θεό και λέει:

«Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και Τόν αναζητώ με δάκρυα».
_____________________________________________________________
Είμαι μεγάλος αμαρτωλός, και όμως είδα την άμετρη αγάπη και το έλεος του Θεού για μένα.

Από τα παιδικά μου χρόνια προσευχόμουν για όσους με πρόσβαλλαν και έλεγα: «Κύριε, μη τους καταλογίσεις αμαρτίες για όσα μου κάνουν». Αλλά, αν και μου άρεσε να προσεύχομαι, δεν απέφυγα την αμαρτία. Ο Κύριος, όμως, δεν θυμήθηκε τις αμαρτίες μου και μου έδωσε αγάπη για τους ανθρώπους. Η ψυχή μου επιθυμεί να σωθεί όλη η οικουμένη, να εισέλθουν όλοι στη Βασιλεία των Ουρανών, να δουν τη δόξα του Κυρίου και να απολαύσουν την αγάπη του Θεού.

Κρίνω από τον εαυτό μου: Αν ο Κύριος αγάπησε εμένα τόσο πολύ, αυτό σημαίνει ότι αγαπά όλους τους αμαρτωλούς, όπως αγάπησε και εμένα.

Ω, η αγάπη του Κυρίου! Δεν έχω δυνάμεις να την περιγράψω, γιατί είναι άπειρα μεγάλη και θαυμαστή.
_____________________________________________________________
Η χάρη του Θεού δίνει δύναμη για να αγαπάς τον Αγαπημένο. Τότε η ψυχή έλκεται αδιάκοπα προς την προσευχή και δεν μπορεί να λησμονήσει τον Κύριο ούτε για ένα δευτερόλεπτο.

Φιλάνθρωπε Κύριε, πώς δεν λησμόνησες τον αμαρτωλό δούλο Σου, αλλά γεμάτος έλεος με είδες από τη δόξα Σου και μου εμφανίστηκες με ακατάληπτο τρόπο;

Εγώ πάντα Σε πρόσβαλλα και Σε έθλιβα. Εσύ όμως, Κύριε, για τη μικρή μου μετάνοια μού έδωσες να γνωρίσω τη μεγάλη Σου αγάπη και την άμετρη αγαθότητά Σου.

Το ιλαρό και πράο βλέμμα Σου έθελξε την ψυχή μου.

Τι να σου ανταποδώσω, Κύριε, ή ποιόν ύμνο να Σου προσφέρω;

Εσύ δίνεις τη χάρη Σου, για να φλέγεται αδιάλειπτα η ψυχή από αγάπη - και δεν βρίσκει πια ανάπαυση ούτε νύχτα ούτε μέρα από τη θεϊκή αγάπη.

Η μνήμη Σου θερμαίνει την ψυχή μου και τίποτε στη γη δεν την αναπαύει εκτός από Εσένα. Γι΄ αυτό Σε ζητώ με δάκρυα και πάλι Σε «χάνω» και πάλι ποθεί ο νους μου τη γλυκύτητά Σου, αλλά Εσύ δεν εμφανίζεις το Πρόσωπό Σου, που επιθυμεί η ψυχή μου νύχτα και ημέρα.
_____________________________________________________________
Κύριε , δώσε μου να αγαπώ μόνο Εσένα.

Εσύ με έπλασες, Εσύ με φώτισες με το άγιο βάπτισμα, Εσύ συγχωρείς τις αμαρτίες μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα Σου. Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά Σου.

Κύριε, δώσε μου αδαμιαία μετάνοια και την αγία Σου ταπείνωση.
_____________________________________________________________
Η ψυχή μου πλήττει στη γη και ποθεί τα ουράνια.

Ο Κύριος ήρθε στη γη, για να μας οδηγήσει εκεί που μένει Αυτός, η Πανάχραντη Μητέρα Του, η Οποία Τον υπηρέτησε στη γη για τη δική μας σωτηρία, και οι μαθητές και ακόλουθοί Του.

Εκεί μας καλεί ο Κύριος παρόλες τις αμαρτίες μας.

Εκεί θα δούμε τους αγίους Αποστόλους, που δοξάζονται ως κήρυκες του Ευαγγελίου.

Εκεί θα δούμε τους αγίους προφήτες και ιεράρχες, τους διδασκάλους της Εκκλησίας.

Εκεί θα δούμε τους οσίους, που αγωνίστηκαν να ταπεινώσουν με τη νηστεία τη ψυχή τους. Εκεί δοξάζονται οι δια Χριστόν σαλοί, που νίκησαν τον κόσμο.

Εκεί θα δοξάζονται όλοι, όσοι νίκησαν τον εαυτό τους, όσοι προσεύχονταν για όλο τον κόσμο και σήκωσαν πάνω τους τη θλίψη όλου του κόσμου, γιατί είχαν την αγάπη του Χριστού - κι η αγάπη δεν μπορεί να υποφέρει την απώλεια έστω και μιας ψυχής.

Εκεί θέλει να σκηνώσει η ψυχή μου. Τίποτε το ακάθαρτο, όμως, δεν θα εισέλθει εκεί, όπου εισέρχονται με μεγάλες θλίψεις, με πολλά δάκρυα, με συντριβή πνεύματος. Μονάχα τα παιδιά, που φύλαξαν τη χάρη του αγίου βαπτίσματος, περνούν εκεί χωρίς θλίψεις και γνωρίζουν τον Κύριο εν Πνεύματι Αγίω.
_____________________________________________________________
Νοσταλγεί η ψυχή μου τον Θεό και προσεύχεται ημέρα και νύχτα, γιατί το όνομα του Κυρίου είναι γλυκό και πολυπόθητο για την ψυχή που προσεύχεται και την προσελκύει στην αγάπη του Θεού.

Έζησα πολύ καιρό στη γη και άκουσα και είδα πολλά. Άκουσα πολλή μουσική που γλύκαινε την ψυχή μου. Και σκεφτόμουν ότι, αν αυτή η μουσική είναι τόσο γλυκιά, τότε πολύ περισσότερο πρέπει να ευχαριστεί την ψυχή η ουράνια μελωδία, εκεί όπου εν Πνεύματι Αγίω δοξάζεται ο Κύριος για τα πάθη Του.

Η ψυχή ζει πολύ στη γη και αγαπά τα γήινα κάλλη. Αγαπά τον ουρανό και τον ήλιο, αγαπά τους όμορφους κήπους, τη θάλασσα και τα ποτάμια, τα δάση και τα λιβάδια. Αγαπά ακόμη η ψυχή και τη μουσική και όλα αυτά τα επίγεια την ευφραίνουν. Όταν, όμως, γνωρίσει τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τότε δεν θέλει πια να βλέπει τα επίγεια.
_____________________________________________________________
... Κύριε πόσο πολύ αγαπάς τον άνθρωπο! ...

... Ω Κύριε, κάνε μας άξιους για τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, για να κατανοήσομε τη δόξα Σου και να ζήσουμε στη γη με ειρήνη και αγάπη. Ας μην υπάρχουν πόλεμοι, κακία κι εχθροί κι ας βασιλεύσει μονάχα η αγάπη και έτσι δεν θα χρειάζονται πια στρατός και φυλακές και η ζωή θα είναι εύκολη σε όλη τη γη.
_____________________________________________________________
... Γνωρίζω, Κύριε, πως αγαπάς το λαό Σου, αλλά οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την αγάπη Σου κ
αι θορυβούνται όλοι οι λαοί της γης και οι σκέψεις τους είναι σαν τα σύννεφα που τα παρασύρει ο άνεμος σε όλα τα μέρη.
_____________________________________________________________
... Πόσο απέραντο είναι το έλεος του Θεού για μας ! ...

Πολλοί πλούσιοι και ισχυροί θα πλήρωναν πολλά για να δουν τον Κύριο ή την Πανάχραντη Μητέρα Του, αλλά ο Θεός εμφανίζεται στην ταπεινή ψυχή και όχι στον πλούτο. ...

... Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στο πυρ της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι, γιατί δεν διδάχθηκαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος, όμως, τη διδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλον τον κόσμο.

Λές για κάποιον ότι είναι κακούργος και ας καεί στη φωτιά του άδη.
Σε ερωτώ όμως: Αν ο Θεός δώσει σε μένα μια καλή θέση στον παράδεισο και δεις ριγμένο στις φλόγες εκείνον, για τον οποίο ευχόσουν αυτά, άραγε δεν θα λυπηθείς τότε γι΄ αυτόν, όποιος και αν ήταν, έστω και εχθρός της Εκκλησίας; ...
_____________________________________________________________
... Κύριε, όλοι οι λαοί είναι έργο των χειρών Σου. Απομάκρυνέ τους από την έχθρα και το μίσος και δώσε τους μετάνοια, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη Σου. ...

... Κύριε, σκόρπισε τη χάρη Σου στη γη. Δώσε σ΄ όλους τους λαούς της γης να γευθούν την αγάπη Σου, να μάθουν ότι Εσύ μας αγαπάς σαν μητέρα και ακόμη περισσότερο. Γιατί είναι δυνατόν και η μητέρα να ξεχάσει το παιδί της, αλλά Εσύ ποτέ, γιατί αγαπάς άπειρα το πλάσμα Σου και η αγάπη δεν μπορεί να λησμονήσει. ...
_____________________________________________________________
... Αν γνώριζε ο κόσμος τη δύναμη των λόγων του Χριστού: «μάθετε απ΄ Εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία», τότε όλος ο κόσμος, όλη η οικουμένη, θα εγκατέλειπαν όλες τις άλλες επιστήμες και θα μάθαιναν μόνον αυτή την ουράνια επιστήμη. ...
_____________________________________________________________
... Και αν δεν μάθει κανείς την ταπείνωση, την αγάπη και την ακακία, τότε ο Κύριος δεν θα του δώσει τη γνώση του Εαυτού Του. Ψυχή, όμως, που γνώρισε αληθινά τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα και «ετρώθη» από την αγάπη Του, δεν μπορεί πια να Τον ξεχάσει, αλλά όπως ο άρρωστος θυμάται διαρκώς την ασθένειά του, έτσι και η ψυχή που αγαπά τον Κύριο θυμάται πάντοτε τον Κύριο και την αγάπη Του προς όλο το ανθρώπινο γένος. ...
_____________________________________________________________
«Τώρα δεν αντιλαμβάνεστε την αγάπη Μου για σας, αλλά θα έρθει η ώρα, οπότε το Άγιο Πνεύμα θα σας δώσει να την καταλάβετε».

«Μην αργείτε, ελάτε κοντά Μου, σας περιμένω με πόθο, σαν παιδιά αγαπημένα, και θα σας δώσω την ειρήνη Μου και θα έχετε χαρά και η χαρά σας θα είναι αιώνια». ...
_____________________________________________________________
... Γι΄ αυτό, αδελφοί, φυλάγετε με όλες τις δυνάμεις σας την ειρήνη του Θεού, που σας δόθηκε δωρεάν, και αν κάποιος μας κακοποιεί, ας τον αγαπούμε, έστω και με κόπο, και ο Κύριος βλέποντας τον κόπο μας θα μας βοηθήσει με τη χάρη Του. ...
_____________________________________________________________
... Πόση χαρά για μας! Ο Κύριος όχι μόνο συγχωρεί τα αμαρτήματά μας, αλλά και δίνει στην ψυχή να Τον γνωρίσει, αρκεί μόνο να ταπεινωθεί. Και ο τελευταίος φτωχός μπορεί να ταπεινωθεί και να γνωρίσει τον Θεό με το Άγιο Πνεύμα. Δεν είναι απαραίτητα ούτε χρήματα, ούτε τίτλοι για να γνωρίσει κάποιος τον Θεό, αλλά μόνο η ταπείνωση. Ο Κύριος παρέχεται δωρεάν, μόνο χάρη στο έλεος Του. Πριν δεν το γνώριζα, αλλά τώρα βλέπω ολοφάνερα κάθε ημέρα και κάθε ώρα, κάθε λεπτό το έλεος του Θεού. Ο Θεός χαρίζει ειρήνη ακόμη και την ώρα του ύπνου, και χωρίς τον Θεό δεν υπάρχει ειρήνη στην ψυχή. ...
_____________________________________________________________
... Εσύ στόλισες τον ουρανό με τα αστέρια, τον αιθέρα με τα σύννεφα, τη γη με τις θάλασσες, τα ποτάμια, τους πράσινους κήπους, όπου κελαηδούν τα πουλιά, αλλά η ψυχή μου αγάπησε μόνο Εσένα και δεν επιθυμεί τον κόσμο αυτό, έστω και αν είναι ωραίος. ...
_____________________________________________________________
... Πού κατοικείς, Φως μου; Βλέπεις ότι με δάκρυα Σε ζητώ. Αν δεν εμφάνιζες Εσύ τον Εαυτό Σου σε μένα, τότε δεν θα μπορούσα να Σε ζητώ έτσι όπως τώρα. Αλλά Εσύ ο ίδιος ζήτησες εμένα, τον αμαρτωλό, και μου έδωσες να γνωρίσω την αγάπη Σου. Εσύ μου έδωσε να δω ότι η αγάπη Σου για μας Σε οδήγησε ως το Σταυρό, και πέθανες για μας «εν ωδίναις». Εσύ έδωσες να γνωρίσω ότι η αγάπη Σου Σε κατέβασε από τους ουρανούς στη γη ακόμη και στον Άδη, για να δούμε τη δόξα Σου. ...
_____________________________________________________________
... Η αμαρτωλή ζωή είναι ο θάνατος της ψυχής· η αγάπη, όμως, του Θεού είναι ο παράδεισος εκείνος της τρυφής, στον οποίο ζούσε πριν από την πτώση ο Αδάμ, ο πατέρας μας. ...


Από το βιβλίο "Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης", Αρχιμ.Σωφρόνιου (Σαχάρωφ), σ.339-363

"Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο

όποιος αγαπάει περισσότερο δίνει περισσότερο

κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ τι έχει αντάξιο να δώσει;

Δίνει τον εαυτό του..."


"...Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι "ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη". Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από 'δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο. Όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σας το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν' αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς..."

"...Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει... Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό..."

"...Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη. Αυτά να μεταδίδομε. Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν, μόνο να προσευχόμαστε γι' αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπός μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι' αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοντε να σκεπτόμαστε το καλό. [...] Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλον, όπως μεταφέρεται η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλο παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς... Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό. Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: "Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς...""



"Μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της ψυχής που λέγεται "ηθικολόγος". Αυτός ο "ηθικολόγος", όταν βλέπει κάποιον να παρεκτρέπεται, επαναστατεί, ενώ πολλές φορές αυτός που κρίνει έχει κάνει την ίδια παρεκτροπή. Δεν τα βάζει όμως με τον εαυτό του αλλά με τον άλλον. Κι αυτό δεν το θέλει ο Θεός. Λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο: "Ο ουν διδάσκων έτερον σεαυτόν ου διδάσκεις; Ο κηρύσσων μη κλέπτειν, κλέπτεις;". Μπορεί να μην κλέπτομε, όμως φονεύομε. Κακίζουμε τον άλλον κι όχι τον εαυτό μας. Λέμε, π.χ. "Έπρεπε να κάνεις αυτό. Δεν το έκανες, να τι έπαθες!". Στην πραγματικότητα, επιθυμούμε να πάθει ο άλλος κακό. Όταν σκεπτόμαστε το κακό, τότε μπορεί πράγματι να συμβεί. [...] Είναι δυνατόν να πει κάποιος: "έτσι που φέρεται ο τάδε θα τιμωρηθεί απ' τον Θεό" και να νομίζει ότι το λέει χωρίς κακία. Δεν φαίνεται καθαρά. Είναι πολύ μυστικό πράγμα τι κρύβει η ψυχή μας και πώς αυτό μπορεί να επιδράσει σε πρόσωπα και πράγματα."

"Υπάρχει μια ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής. Αυτή είναι πολύ ισχυρή και μπορεί να επιδράσει στον άλλον, έστω κι αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα... Και χωρίς να μιλήσομε, μπορεί να μεταδώσουμε το καλό ή το κακό, όση κι αν είναι η απόσταση που μας χωρίζει απ' τον πλησίον. Αυτό που δεν εκφράζεται έχει συνήθως περισσότερη δύναμη απ' τα λόγια"

"...Άμα δοθούμε στην αγάπη του Χριστού, τότε όλα θα μεταβληθούν, όλα θα μεταστοιχειωθούν, όλα θα μεταποιηθούν, όλα θα μετουσιωθούν. Ο θυμός, η οργή, η ζήλεια, ο φθόνος, η αγανάκτηση, η κατάκριση, η αχαριστία, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, όλα θα γίνουν αγάπη, χαρά, λαχτάρα, θείος έρως. Παράδεισος!"

"Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ' τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους. Για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής..."

"Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί να δείτε το βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ' το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό..."



"Να παρατηρείτε όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους. Να ρωτάτε, να ολοκληρώνετε τις γνώσεις σας για το κάθετί, να μη στέκεστε αδιάφοροι. Αυτό σας βοηθάει σε βάθύτερη μελέτη των θαυμασίων του Θεού. Γίνονται όλα ευκαιρίες να συνδεόμαστε με όλα και με όλους. Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του παντός. Να ζείτει μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Όταν όμως δεν έχει κανείς εσωτερική χάρη, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μάς ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον Παράδεισο"

"Α, τι να σας πω! Αυτό το έζησα, όταν με επισκέφθηκε η θεία χάρις στο Άγιον Όρος. Θυμάμαι τ' αηδόνι να ξελαρυγγιάζεται μες στα δέντρα με τα φτερά του κατά πίσω, για να έχει δύναμη. Πω, πω, πω! Να είχα ένα ποτηράκι με νερό, να του έδινα να πίνει κάθε τόσο, να ξεδιψάει... Γιατί να ξελαρυγγιάζεται τ' αηδόνι, γιατί; Όμως κι αυτό το χαίρεται το κελάηδημά του, το αισθάνεται, γι' αυτό ξελαρυγγιάζεται..."

"Προσευχή είναι να πλησιάζεις το κάθε πλάσμα του Θεού με αγάπη και να ζεις με όλα, και με τ' άγρια ακόμη, εν αρμονία..."

"Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε πολλές αρρώστιες. Πολλές φορές του λέω: "Χριστέ μου, η αγάπη Σου δεν έχει όρια!". Το πώς ζω είναι ένα θαύμα. Μέσα στις άλλες μου αρρώστιες έχω και καρκίνο στην υπόφυση. Δημιουργήθηκε εκεί όγκος που μεγαλώνει και πιέζει το οπτικό νεύρο. Γι' αυτό τώρα πια δεν βλέπω. Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι όμως σηκώνοντας το Σταυρό του Χριστού με υπομονή. [...] Πονάω πολύ, υποφέρω, αλλά είναι πολύ ωραία η αρρώστιά μου. Την αισθάνομαι ως αγάπη του Χριστού... Η αρρώστιά μου είναι μια ιδιαίτερη εύνοια του Θεού, που με καλεί να μπω στο μυστήριο της αγάπης Του και με τη δική Του την χάρη να προσπαθήσω ν' ανταποκριθώ. Αλλά εγώ
δεν είμαι άξιος. Θα μου πείτε: "Όλ' αυτά που σου αποκαλύπτει ο Θεός δεν σε κάνουν άξιο;". Αυτά με κατακρίνουν. Γιατί αυτά είναι της χάριτος του Θεού. Δεν είναι τίποτα δικό μου. Ο θεός μου έδωσε πολλά χαρίσματα, αλλά εγώ δεν ανταποκρίθηκα, φάνηκα ανάξιος. Την προσπάθειά όμως ούτε μια στιγμή δεν την άφησα... Γι' αυτό δεν προσεύχομαι να με κάνει ο Θεός καλά. Προσεύχομαι να με κάνει καλό..."

"Ο θάνατος είναι μία γέφυρα που θα μας πάει στον Χριστό. Μόλις κλείσομε τα μάτια μας, θα τ' ανοίξομε στην αιωνιότητα. Θα παρουσιασθούμε μπροστά στον Χριστό. Στην άλλη ζωή θα ζούμε "εκτυπώτερον" την χάρι του Θεού"

"Ένα άλλο μυστικό τώρα θα σας πω. Τις νύκτες επικοινωνώ τηλεφωνικώς μ' έναν αγιορείτη ασκητή. Αυτός μελετάει πολύ τους Πατέρες και μου εξηγεί πολλά πράγματα. Συζητούμε πνευματικά ζητήματα. Τρέλα, τί να σας πω! ...Αυτό έγινε και σήμερα πρωί πρώ, δηλαδή νύχτα στις τρεις. Οι καμπάνες χτυπούσαν εκείνη την ώρα που συνομιλούσαμε. Επί μισή ώρα κουβεντιάζαμε πάρα πολύ ωραία πράγματα. Ειλικρινά, μεγάλη χαρά αισθάνθηκα, μεγαλύτερη απ' ό,τι μπορώ να σας εκφράσω. Δόξα Σοι ο Θεός!. Ενώ λέγαμε αυτά τα πνευματικά, μου λέει:

- Χτυπάει η καμπάνα για την εκκλησία και τρέχω να προλάβω.

Του λεώ:

- Γέροντα, μη μ' αφήνεις!

- Μετά χαράς μου λέει. Έλα να πάμε στην εκκλησία, να είμαστε μαζί, να βλέπομε τα μεγαλεία του Θεού, την Θεία Λειτουργία, την χάρη του Χριστού. Έλα, δεν υπάρχει απόσταση εν Χριστώ Ιησού των Κυρίω ημών. Καμία απόσταση!

Και "πήγα" μαζί του στην εκκλησία. Όλες τις ώρες μαζί του προσευχόμουνα. Έβλεπα όλες τις ιερές και άγιες εικόνες, τις λαμπάδες, τα κεράκια, τα καντηλάκια να τσιτσιρίζουν. Έβλεπα τους ιερείς να λειτουργούν μεταρσιωμένοι. Ήταν γεμάτη η εκκλησία από ασκητές κι όλοι είχαν μεγάλη χαρά μέσα τους και ψάλλανε: "Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός... Η Γέννησίς σου... Η Παρθένος σήμερον... Χριστός γεννάται δοξάσατε..." Στο "Μετά φόβου Θεού" πήγε να μεταλάβει. Δίπλα του κι εγώ, με τη χάρη του Κυρίου, συγκινημένος. Συγχωράτε με που σας τα λέγω. Έβλεπα όλους τους αδελφούς να δέονται. Αισθάνθηκα μεγάλη αγαλλίαση. Ό,τι έβλεπαν εκείνοι, έβλεπα κι εγώ. Μα ήταν πνευματική πανδαισία αυτή η Λειτουργία με τους αγίους ασκητές, τις χαρούμενες ψυχουλες που τα αισθανόντουσαν όλα, που εζούσανε την εορτή των Χριστουγέννων! Την εζούσανε! Πώς θα ήθελα να ήσασταν κι εσείς, ν' ακούγατε τα λόγια που λέγανε!

Η χαρά μου γίνεται πολύ μεγάλη, όταν ο άλλος μου βεβαιώνει ότι αυτό που "βλέπω" είναι πράγματι έτσι, γιατί καταλαβαίνω πως αυτή η γνώση δεν προέρχεται παρά μόνον εκ Θεού. Να σας πω τι εννοώ. Σας ζητάω πολλές φορές να μου διαβάσετε μια παράγραφο, παραδείγματος χάριν, από κάποιον Πατέρα, και σας λέγω: "Κοιτάξτε στη σελίδα δέκα, στην παράγραφο δύο, στο μέσον της σελίδας και θα το βρείτε αυτό που σας είπα". Ανοίγετε, πράγματι, στη συγκεκριμένη σελίδα, το βρίσκετε, μου το διαβάζετε. Είναι γραμμένο ακριβώς όπως σας το έχω πει. Παραξενεύεσθε εσείς, γιατί μου έρχεται μεγάλη χαρά και λέω: "α! Δεν το ήξερα, πρώτη φορά το ακούω!", ενώ σας το έχω πει πιο πριν απ' έξω. Κι όμως, αλήθεια σας λέγω, δεν λέγω ψέματα. Όντως δεν το ήξερα, διότι ποτέ δεν το είχα διαβάσει πιο πριν. Τη στιγμή που σας είπα την παράγραφο, εκείνη τη στιγμή μου το εφανέρωσε μέσα μου η θεία χάρις, το Άγιον Πνεύμα. Εγώ, όμως τ' άκουσα για πρώτη φορά την ώρα που το διαβάσατε, γιατί ποτέ δεν το είχα διαβάσει και μου έκανε εντύπωση και χάρηκα που επιβεβαιώσατε αυτό που μου εφανέρωσε η θεία χάρις...."



"Καταλάβατε; Υπάρχουν κι άλλα μάτια, τα μάτια της ψυχής. Με τα μάτια τα σαρκικά μπορεί να βλέπεις περιορισμένα, ενώ μ' εκείνα της ψυχής μπορεί να βλέπεις και πίσω απ' το φεγγάρι. Εσείς βλέπετε με τα μάτια του σώματος. Τα ίδια πράγματα βλέπω κι εγώ με τη χάρη ακόμη πιο καλά, πιο καθαρά. Με τα μάτια τα σαρκικά βλέπεις τα πράγματα εξωτερικά. Με τα μάτια της ψυχής βλέπεις πιο βαθιά. Εσείς βλέπετε εξωτερικά, εγώ βλέπω και πώς είναι εσωτερικά. Βλέπω και διαβάζω την ψυχή του άλλου"

"Όταν "βλέπω" κάτι με τη χάρη του Θεού, το χαίρομαι πολύ κατά βάθος. Με την εν Κυρίω χαρά. Εκεί που με επισκέπτεται η χάρις του Θεού, εκεί που κοιτάζω και διαβάζω την ψυχή του άλλου διά της θείας χάριτος, τη στιγμή εκείνη η θεία χάρις φέρνει μέσα μου έναν ενθουσιασμό. Με τον ενθουσιασμό εκδηλώνεται η θεία χάρις, που φέρνει ένα είδος φιλικότητος, οικειότητος, αδελφικότητος, ενώσεως. Μετά απ' αυτήν την ένωση έρχεται μεγάλη χαρά, τόση χαρά που πάει να σπάσει η καρδιά μου. Φοβάμαι όμως να εκδηλωθώ. Βλέπω, αλλά δεν μιλάω, έστω κι αν μου το βεβαιώνει η χάρις ότι αυτά είναι αληθινά. Όταν, όμως, με πληροφορήσει η χάρις να μιλήσω, τότε μιλάω. Λέω μερικά πράγματα που ο Θεός φωτίζει να πω απ' την αγάπη μου για όλους. Για να αισθανθεί ο κόσμος το αγκάλιασμα που κάνει ο Χριστός σε όλους μας... [...] Σας λέω πολλά που είναι βαθιά, εσωτερικά, δικά μου. Ίσως κάποιος θα με παρεξηγούσε που δεν κρατάω μυστικά τα βιώματά μου, αυτά που μου αποκαλύπτει ο Θεός και λέω τόσα πολλά. Θα πει κανείς ότι είμαι εγωιστής, που λέω κι εγώ τα βιώματά μου. Το κάνω απ' την πολλή μου αγάπη για 'σας, τα παιδιά μου. Για να σας ωφελήσω να πάρετε κι εσείς αυτόν τον δρόμο. Τι λέει ο σοφός Σολομών; Κάπως το λέει αυτό... Λέει: "...ούτε μην φθόνω τετηκότι συνοδεύσω, ότι ούτος ου κοινωνήσει σοφία". Κι ακόμη κάτι: "Ουκ αποκρύψω υμίν μυστήρια". [...] "Μετάδοση" σημαίνει: Πήρες κάτι; Να το μεταδώσεις από αγάπη. Δεν πιστεύεις ότι έχεις κάτι δικό σου. Είναι του Θεού και το μεταδίδεις. Αυτό είναι αληθινή ταπείνωση"

"...Κι όταν καμιά φορά βλέπω ότι κάποιος πάει για καταστροφή στη ζωή του, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Του το δείχνω λίγο, δεν καταλαβαίνει. Δεν πρέπει να επέμβω ισχυρά και να περιορίσω την ελευθερία του. Δεν είναι απλό το πράγμα"



"...Η θρησκεία μας είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι τρέλα, είναι λαχτάρα του θείου. Είναι μέσα μας όλ' αυτά. Είναι απαίτηση της ψυχής μας η απόκτησή τους. Για πολλούς όμως η θρησκεία είναι ένας αγώνας, μία αγωνία κι ένα άγχος. Γι' αυτό πολλούς απ' τους "θρήσκους" τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια βρίσκονται. Κι έτσι είναι πράγματι. Γιατί αν δεν καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείας και δεν τη ζήσει, η θρησκεία καταντάει αρρώστια και μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή που ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται άβουλος κι ανίσχυρος, έχει αγωνία κι άγχος και φέρεται υπό του κακού πνεύματος. Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι όλη αυτή η ταπείνωση είναι μια σατανική ενέργεια. Ορισμένοι τέτοιοι άνθρωποι ζούνε τη θρησκεία σαν ένα είδος κολάσεως. Μέσα στην εκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε: "είμαστε αμαρτωλοί, ανάξιοι" και μόλις βγούνε έξω αρχίζουν να βλασφημάνε τα θεία, όταν κάποιος λίγο τους ενοχλήσει. [...] Στην πραγματικότητα, η χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον θεραπεύει. Η κυριότερη, όμως προϋπόθεση για να αντιληφθεί και να διακρίνει ο άνθρωπος την αλήθεια είναι η ταπείνωση. Ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου, τον μπερδεύει, τον οδηγεί στην πλάνη, στην αίρεση. Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος της αλήθεια..."

"...Το ουσιαστικότερο είναι να φεύγεις απ' τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία. Ό,τι γίνεται, να γίνεται από αγάπη. Η αγάπη εννοεί πάντα να κάνεις θυσίες..."

"...Ο Χριστός δεν θα μας αγαπήσει άμα εμείς δεν είμαστε άξιοι να μας αγαπήσει. Για να μας αγαπήσει, πρέπει να βρει μέσα μας κάτι το ιδιαίτερο. Θέλεις, ζητάεις, προσπαθείς, παρακαλείς, δεν παίρνεις όμως τίποτα. Ετοιμάζεσαι ν' αποκτήσεις εκεί που θέλει ο Χριστός, για να έλθει μέσα σου η θεία χάρις, αλλά δεν μπορεί να μπει, όταν
δεν υπάρχει εκείνο που πρέπει να έχει ο άνθρωπος. Ποιό είναι αυτό; Είναι η ταπείνωση. Αν δεν υπάρχει ταπείνωση, δεν μπορούμε ν' αγαπήσουμε τον Χριστό. Ταπείνωση και ανιδιοτέλεια στη λατρεία του Θεού. "Μή γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου". Κανείς να μη σας βλέπει, κανείς να μην καταλαβαίνει τις κινήσεις της λατρείας σας προς το θείον. Όλ' αυτά κρυφά, μυστικά, σαν τους ασκητές. Θυμάστε που σας έχω πει για τ' αηδονάκι; Μες στο δάσος κελαηδεί. Στη σιγή. Να πεις πως κάποιος τ' ακούει, πως κάποιος το επαινεί; Κανείς. Πόσο ωραίο κελάηδημα μες στην ερημιά! Έχετε δει πώς φουσκώνει ο λάρυγγας, παθαίνει, μαλλιάζει η γλώσσα. Πιάνει μια σπηλιά, ένα λαγκάδι και ζει τον Θεό μυστικά, "στανεγμοίς αλαλήτοις"..."

"...Όλο το μυστικό είναι η αγάπη, ο έρωτας στον Χριστό. Το δόσιμο στον κόσμο τον πνευματικό. Ούτε μοναξιά νιώθει κανείς, ούτε τίποτα. Ζει μέσα σ' άλλον κόσμο. Εκεί που η ψυχή χαίρεται, εκεί που ευφραίνεται, που ποτέ δεν χορταίνει..."

(Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο: "Βίος και Λόγοι", Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, έκδ. Ι.Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά, 2005 και αποτελουν απομαγνητοφωνημένα λόγια του Γέροντα από αυθόρμητες καθημερινές συνομιλίες του με πνευματικά του παιδιά)

Η καταδίωξη της αγάπης

Να καταδιώκουμε λοιπόν την αγάπη, όπως παραγγέλει ο απόστολος Παύλος (Α΄ Κορ. ιδ΄ 1). Δεν είπε απλώς να αγαπάμε, αλλά να καταδιώκουμε. Χρειάζεται πολλή σπουδή, φροντίδα. Γρήγορα εξαφανίζεται, αλλά είναι και πολύ ταχεία, εύκολη για αναχώρηση. Πράγματι, τόσα γεγονότα και πράγματα την καταστρέφουν σʼ αυτή τη ζωή. Αν την καταδιώκουμε, δε θα προφτάσει να φύγει, αλλά γρήγορα θα τη συγκρατήσουμε*.

Όπως ακριβώς τα μεγάλα τραύματα δεν ανέχονται το οποιοδήποτε πείραγμα και χειροτερεύουν, όταν κάποιος τα αγγίξει και τα πειράξει, έτσι και η ταραγμένη ψυχή, η πονεμένη και αδικημένη, είναι δυσαρεστημένη και δυσφορεί με όλα και πληγώνεται από κάθε επιπόλαιο και απρόσεκτο λόγο**.

* Εις την προς Εφεσίους Λόγος Θ΄ 4, PG 62, 74

** Περί Άννης Λόγος Β΄, Άπαντα των Αγίων Πατέρων, εκδ. Ελλ. Εκδ. Οργανισμού, τομ. 31, 715 BC

xfd.gr

Τρείς γέροι...

Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού .Παρ'όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι.

Αυτοί την ρωτάνε:

- Ο άντρας σου είναι στο σπίτι;

- Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη.

- Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες.

Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό.

- Ας έρθουν τώρα που επέστρεψα! ........

Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί.

- Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι μαζί, της λένε οι τρεις γέροντες.

Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί !

Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται:

Είμαι ο Πλούτος, της λέει.

Της συστήνει, μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία.

Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη.

Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άντρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις μας θα έρθει να φάει μαζί σας.

Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν οι γέροντες.

Ο άντρας ενθουσιάζεται και λέει:

-Τι τυχεροί που είμαστε! Να έρθει ο Πλούτος! Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε!

Η σύζυγός του όμως δε συμφωνούσε:

-Και γιατί να μην έχουμε τη χαρά της Ευτυχίας;

Η κόρη τους που άκουγε από μια γωνιά, τότε, τους λέει:

-Δε θα'ταν καλύτερα να καλούσαμε την Αγάπη; Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη!

-Ας ακούσουμε αυτό που λέει η κόρη μας, λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.

-Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.

Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά:

-Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη; Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας.

Η Αγάπη τότε ξεκινά να προχωρά προς το σπίτι...

...και οι δύο άλλοι να την ακολουθούν!

Έκπληκτη η γυναίκα, ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία:

-Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη. Γιατί έρχεστε κι εσείς;!;!;

Και απαντούν κι οι τρεις γέροντες μαζί:

- Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή την Ευτυχία, οι άλλοι δύο θα έμεναν απ'έξω. Τώρα όμως που κάλεσες την Αγάπη... όπου πάει η Αγάπη, πάμε κι εμείς μαζί της!

Δεν έχει σημασία πού! Όπου υπάρχει Αγάπη, θα υπάρχει επίσης Πλούτος κι Ευτυχία!

Η Ζόρικη και η Χριστιανική Αγάπη

Ο Απόστολος Πέτρος τρεις φορές έδειξε την ζόρικη αγάπη του: α) όταν δεν ήθελε να νίψει τα πόδια του ο Χριστός, β) όταν δεν ήθελε να σταυρωθή ο Χριστός λέγοντας προς Αυτόν το «Ίλεως σοι Κύριε», γ) Όταν έλεγε στον Κύριο ότι « Κι αν ακόμα όλοι σκανδαλισθούν με σένα, εγώ ποτέ δεν θα σκανδαλισθώ. Είμαι έτοιμος μαζί σου και στην φυλακή και στον θάνατο να πάω. Κι αν πρέπει μαζί σου να πεθάνω, ποτέ δεν θα σʼ απαρνηθώ».

Στην πρώτη περίπτωση, ο Κύριος τον αποκλείει από τη Βασιλεία του αν δεν νίψει τα πόδια του Πέτρου, στη δεύτερη περίπτωση τον ονομάζει Σατανά, επειδή τον εμποδίζει να σταυρωθεί, ενώ στην τρίτη περίπτωση προλέγει ότι ο Πέτρος θα γίνει αρνητής Του τρεις φορές. Επομένως, εδώ έχουμε την ζόρικη αγάπη του Αποστόλου Πέτρου και την Χριστιανική αγάπη του Χριστού.

Η Ζόρικη Αγάπη

Ζόρικη αγάπη είναι όταν αγαπάμε τον άλλον παρά την θέλησή του. Και συγκεκριμένα: γίνεται γάμος και κατά την διάρκεια της οινοποσίας κάποιος, από αγάπη,δήθεν,παρακινούμενος, απαιτεί από τον άλλον να πιεί στην υγεία του, τόσο όσο ήπιε κι εκείνος, αδιαφορώντας αν μεθύσει η χαλάσει το στομάχι του. Γίνεται μια επίσκεψη και επιμένει η οικοδέσποινα να φάει το γλυκό η το φαγητό η προσκεκλημένη, παρόλο που είναι πολύ η αντίκειται στην υγεία του επισκέπτη. Αυτό είναι ζόρικη αγάπη! Σε κάποιον φίλον σου έκανες ένα καλό. Έχεις την απαίτηση να σε βοηθήσει σε κάποια κακή σου πράξη, παρά την συνείδησή του. Η απαίτηση αυτή είναι πολύ ζόρικη. Μερικοί άντρες επιθυμούν να τους αγαπούν οι γυναίκες τους παρά τη θέλησή τους με τον πιο επαίσχυντο τρόπο. Μερικές γυναίκες επιθυμούν να τους αγαπούν οι άντρες τους, παρά την θέλησή τους έχοντας πολυδάπανες απαιτήσεις, παρά την δύναμή τους. Οι αγάπες αυτές είναι ζόρικες μέχρι σκλαβιάς. Πόσοι βιασμοί ονομάζονται αγάπες. Πολλοί από εμάς αγαπούν εκείνους μόνο που υπακούουν τυφλά σε αυτούς. Μια τέτοια αγάπη είναι ζόρικη, γιατί είναι εγωιστική και σκλαβιά.

Η Χριστιανική Αγάπη

Αυτή είναι γεμάτη ελευθερία. Άφησε τον άλλον να φάει και να πιεί όσο θέλει, όσο αντέχει, όσο ευχαριστιέται σωματικώς και ψυχικώς. Άφησε τον άλλο να σε αγαπήσει, όχι μόνον από ευγνωμοσύνη διότι έκανες σε αυτόν το καλό, αλλά σύμφωνα με την συνείδησή του, γιατί σε εκτιμά . Ποτέ να μην απαιτείς την σκλαβιά της συνειδήσεως του άλλου, επειδή τον ευεργέτησες. Δεν πρέπει νʼ αγαπάμε εκείνους, οι οποίοι μας υπακούουν, αλλά η καθαρή αγάπη θα φανεί αν εκλέξουμε ανθρώπους στους οποίους εμείς θα υπακούμε. Γιʼ αυτό λέγει και ο Χρυσόστομος: «ει αγαπάς οφείλεις τω αγαπωμένω πείθεσθαι».

Η Χριστιανική αγάπη δεν είναι μόνον ελεύθερη,αμοιβαία αλλά και αγνή. Στηρίζεται όχι στο άγγιγμα της τσέπης η του σώματος, αλλά στην ψυχική επαφή. Να μάθεις λοιπόν νʼ αγαπάς, και όταν δεν αγγίζεις ύλη η σάρκα. Να μάθεις νʼ αγαπάς όχι όταν παίρνεις, αλλά και όταν δίνεις. Νʼ αγαπάς όχι μονάχα εκείνους που σε αγαπούν, αλλά και όσους σε μισούν.

Αυτή είναι η «καινή» η καινούργια αγάπη, αυτή που φθάνει μέχρι και τους εχθρούς, διότι αυτή είναι η απολύτως ελεύθερη και απολύτως αγνή. Ιδού η ζόρικη αγάπη του Πέτρου και όλων εμάς και η «Καινή» αγάπη, η αγάπη του Χριστού και των Χριστιανών.

(Απόσπασμα από την σειρά «Η Ζωή του Χριστού», του Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλου, Καλαμάτα 1953).

agiazoni.gr

Ο Θεός είναι αυτό που εμείς δεν έχουμε *

Ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, ο Ιωάννης ο Θεολόγος, ο «ηγαπημένος» μαθητής του Κυρίου, έλεγε πως «ο Θεός αγάπη εστί» ( Α΄ Ιωάν. 4, 8 ), δηλαδή πως ο Θεός είναι Αγάπη. Αξίζει να προσέξουμε, τη βασική λεπτομέρεια τούτης της φράσης: Ο Θεός δεν έχει αγάπη, αλλά είναι αγάπη! Άλλο έχω, κι άλλο είμαι. Κατά συνέπεια, ο Θεός είναι, αυτό που εμείς δεν έχουμε ή που οφείλουμε να έχουμε… Ο Θεός είναι Αγάπη. Ο ίδιος Ευαγγελιστής σημειώνει: «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή Του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σʼ αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» ( Ιωάν. 3, 16 ).

Πράγματι, η αγάπη του Θεού φάνηκε και φαίνεται. Φάνηκε χθες και φαίνεται ως σήμερα. Φάνηκε κατά τη στιγμή της δημιουργίας, καθώς δημιούργησε την Εύα, όταν είδε πως ο Αδάμ ήταν μόνος, βυθισμένος στη μοναξιά του. Φάνηκε μετά την πτώση, καθώς τους έφτιαξε «δερμάτινους χιτώνες», όταν οι πρωτόπλαστοι απομακρύνθηκαν από την αγάπη Του! Φάνηκε καθώς ελευθέρωσε τους Ισραηλίτες από «τη δουλεία των Αιγυπτίων» ή όταν τους ξεδίψασε ή τους τάισε στην έρημο με το «μάννα». Η αγάπη του Θεού είναι οικουμενική, απλώνεται σʼ όλους και σε όλα. Θυμίζω την περίπτωση του εθνικιστή κι ανυπάκουου προφήτη, του Ιωνά, που τον έστειλε ο Θεός να κηρύξει μετάνοια στους ειδωλολάτρες Νινευΐτες…

Η απέραντη αγάπη του Θεού, ολοφάνερα απλώθηκε στη γη και στους ανθρώπους με την ενανθρώπισή Του. Από αγάπη δανείστηκε σάρκα ο Άσαρκος, θέλοντας να εξυψώσει το πεσμένο στην αμαρτία και στην απαξίωση πλάσμα Του. Κατά την επίγεια δράση Του, «διήλθε ευεργετών και ιώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους» ( Πραξ.10, 38 ). Από αγάπη ο Ιησούς και Θεός μας, θεληματικά, «τω σταυρώ προσηλώθει», αφού προδόθηκε και χλευάστηκε και χτυπήθηκε και μαστιγώθηκε. Πέθανε από αγάπη! Μάλιστα, για να λυτρώσει και τους νεκρούς, τους δέσμιους του Άδη, τους επισκέφθηκε στον τόπο της εξορίας τους ( Α΄ Πέτρ. 4, 6 )… Η αγάπη δεν περιορίζεται σʼ ορισμένους, ούτε μονάχα στους ζωντανούς!

Ο Σταυρός του Κυρίου, ο Εσταυρωμένος Ιησούς μας, από την ημέρα εκείνη της σφαγής στο Γολγοθά, κοσμεί τους Ναούς και τα σώματά μας. Ο Σταυρός του Χριστού, του τόσο περιφρονημένου, συκοφαντημένου κι αδικημένου ως τις μέρες μας, έγινε μέσα στους αιώνες, το σύμβολο της Ορθόδοξης πίστης. Βρίσκεται πάντα στο κεντρικότερο σημείο του Ναού, πίσω από την Αγία Τράπεζα! Μας ρωτούν οι πλανεμένοι συνάνθρωποί μας: «Γιατί σέβεστε το Σταυρό, αφού πάνω σʼ αυτόν υπέφερε και πέθανε ο Θεός σας». Απορούν, πώς τιμάμε το φονικό όργανο ενός αγαπημένου μας προσώπου; Κι εμείς τους απαντάμε: «Γιατί ο Σταυρός του Ιησού, θυμίζει και επιβεβαιώνει τη φιλανθρωπία του Θεού, του Θεού που έπαθε και πάσχει, του Ιησού που σταυρώθηκε και θυσιάστηκε από αγάπη και φιλανθρωπία για όλους μας». Και συνεχίζουμε: «Ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι για μας ένα φονικό όργανο. Μας θυμίζει την Εσταυρωμένη μας Αγάπη, τον Ιησού, και κάτι ακόμα, πως κι εγώ οφείλω να υπομένω τη σταύρωσή μου, τον προσωπικό μου πόνο, και παράλληλα να σταυρώνομαι καθημερινά απʼ αγάπη για τους άλλους»…

Έλεγε ο Ιερός Χρυσόστομος: «Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη αρετή, πιο μεγάλη κι απʼ το ίδιο το μαρτύριο. Χωρίς το μαρτύριο η αγάπη σώζει, χωρίς την αγάπη, το μαρτύριο δεν ωφελεί σε τίποτε». Και τη γνώμη αυτή του Μεγάλου Πατέρα, την επιβεβαιώνει η ζωή και η πολιτεία ενός πολύ συμπαθούς Αγίου, του Αγίου Νικηφόρου. Έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ., ήταν Χριστιανός ευλαβέστατος. Για κάποιον λόγο, ο Ιερέας της περιοχής του, ο Σαπρίκιος, έτρεφε γιʼ αυτόν μεγάλο μίσος. Ο Νικηφόρος προσπάθησε πολλές φορές να συμφιλιωθεί μαζί του, αλλά μάταια. Οδηγείται στο θάνατο ο Σαπρίκιος από τους ειδωλολάτρες, μα το Νικηφόρο δεν τον συγχωρεί! Ο Νικηφόρος τον επαναπλησιάζει, του φιλάει τις πληγές, τον ικετεύει να τον συγχωρήσει κι εκείνος τον διώχνει… Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο Θεός αγίασε και τίμησε το Νικηφόρο και δε δέχθηκε το μαρτύριο και τη θυσία του Σαπρίκιου. Γιατί ήταν στεγνός από αγάπη. Πόσο δίκιο είχε ο Απόστολος Παύλος όταν έγραφε: «Κι αν ακόμα παραδώσω το σώμα μου στην πυρά, όταν δεν έχω αγάπη, σε τίποτε δεν ωφελούμαι» ( Α΄ Κορ. 13, 3 )!

Αγάπη είναι ο Θεός, και καθίσταται όμοιος με το Θεό μονάχα αυτός που αγαπά! Αγαπώ όμως, σημαίνει: Αρνούμαι το εγώ μου, θυσιάζω το χρόνο μου, τα θέλω μου και τον εαυτό μου. Προσφέρω και προσφέρομαι, όπως ακριβώς κι ο Ιησούς. Χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Κι ένα τελευταίο: Την αγάπη, όσο περισσότερο την προσφέρουμε, τόσο περισσότερο και μας περισσεύει…

του π. Αθανασίου Γιουσμά

aegean.gr

Εκείνος που αγαπά τον εαυτό του δεν μπορεί να αγαπά τον Θεό. Εκείνος που δεν αγαπά τον εαυτό του εξαιτίας του υπερβολικού πλούτου της αγάπης του Θεού, αυτός αγαπά το Θεό.

Άγιος Διάδοχος Φωτικής. Τα 100 πρακτικά κεφάλαια. κεφ. 12. Φιλοκαλία Αʼ τόμος, σελ. 289.
________________________________________________________________

Έτσι πρέπει να βλέπουμε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το παν. Είναι φίλος και το φωνάζει: «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Εγώ, βρε, δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή». Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν είναι κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια. Ο Χριστός είναι το παν. Είναι η χαρά, είναι το φως το αληθινό που κάνει τον άνθρωπο να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά του. Αγαπήσατε τον Χριστό και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού.

π. Πορφύριος

Γεωργίου Σ. Κρουσταλάκη. (1997). Ο Γέρων Πορφύριος. Εκδ. Ιχνηλασία, Αθήνα. Σελ. 51

Η γνώση αποκτάται μέσω της αγάπης. Η αγάπη προς τον κόσμο, η αγάπη προς τους ανθρώπους, η αγάπη-έρωτας προσφέρονται σαν οι καλύτερες δυνατότητες για την απόκτηση της γνώσης.

Πρεσβ. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ. Πνευματικά Κεφάλαια: Σημειώματα φιλοκαλικής αυτογνωσίας. Εκδ. Τήνος. 1992. σελ.60
________________________________________________________________

Τόσο αληθινή είναι η πνευματική γνώση κάθε ανθρώπου, όσο την βεβαιώνουν η πραότητα, η ταπείνωση και η αγάπη.

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής. Τα 226 Κεφάλαια, 89. Φιλοκαλία, Αʼ τόμος, σελ. 151.
________________________________________________________________

Αγάπη μητρική για όλους

- Γέροντα πως μπορεί να βάλη κανείς όλον τον κόσμο μέσα στην καρδιά του?

- Πως μπορεί να αγκαλιάσει όλον τον κόσμο, όταν τα χέρια του είναι μικρά? ... Για να βάλει κανείς όλον τον κόσμο στην καρδιά του, πρέπει να πλατύνει την καρδιά του.

- Πως θα γίνει αυτό Γέροντα?

- Με την αγάπη. Αλλά κι αυτό δεν φθάνει. Χρειάζεται μητρική αγάπη.
Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο απο τον εαυτό της. Αυτήν την αγάπη αν αποκτήσει κανείς, αγαπάει όχι μόνον αυτούς που τον βλάπτουν, γιατί, όπως η μάνα όλα τα δικαιολογεί, έτσι και αυτός πάντα βρίσκει ελαφρυντικά για τους άλλους και ρίχνει το βάρος στον εαυτό του. Ακόμη και να τον κλέψουν θα νιώθει τύψεις, αν πιάσουν τον κλέφτη και τον βάλουν στη φυλακή.

''Εξ αιτίας μου φυλακίσθηκε, θα λέη. Αν εβρισκα τρόπο να του δώσω τα χρήματα που του χρειάζονταν, δεν θα έκλεβε και δεν θα ήταν τώρα στην φυλακή''. Η μητρική αγάπη όλα τα καλύπτει, όλα τα σβύνει. Αν ένα παιδί κάνει μια ζημιά ή φερθή άσχημα, η μάνα του αμέσως το συγχωρεί, γιατί είναι παιδί της . Ετσι, και όταν αγαπάς τον πλησίον σου με μητρική αγάπη, δικαιολογείς τις αδυναμίες του και δεν βλέπεις τα σφάλματά του. κι αν τα δείς , τα συγχωρείς. Τότε η καρδιά σου πλημμυρίζει απο αγάπη, γιατί γίνεσαι μιμητής του Χριστού που μας ανέχεται όλους.

- Γέροντα, όλα τα αντιμετωπίζω με μια στενότητα, μήπως δεν έχω καρδιά?

- Εσύ δεν έχεις καρδιά? Ξέρεις τι καρδιά έχεις?

Αλλά αφήνεις να την πνίγει η στενοκεφαλιά σου και ύστερα βασανίζεσαι.
Οποιος έχει πλατιά καρδιά, όλα τα σηκώνει ενώ ο στενόκαρδος απο μια παρατήρηση ή απο ένα δυσάρεστο γεγονός λυπάται πολύ. δεν το σηκώνει.

- Γιατί Γέροντα?

- Γιατί τόσο σηκώνει η μπαταρία του.

- Τι να κάνω, Γέτροντα, για να σηκώνει πιο πολύ η μπαταρία μου?

- Να δικαιολογείς τις αταξίες και τις ελλείψεις των άλλων. Να τα αντιμετωπίζεις όλα πνευματικά, με πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό. Να σκέφτετσαι ότι βρίσκεσαι στα χέρια του Θεού και, αν δεν γίνεται κάτι όπως το θέλεις και το επιθυμείς, να το δέχεσαι με δοξολογία.

- Γέροντα πως θα πλατύνη η καρδιά μου ?

- Για να πλατύνει η καρδιά σου, πρέπει να αφαιρέσεις κάτι απο μέσα της να πετάξης την φιλαυτία σου. Αν ξεραθεί ο κισσός της φιλαυτίας και της στενής λογικής που σε πνίγει, θα αναπτυχθή ελεύθερα πια το πνευματικό σου δένδρο. Θα εύχωμαι γρήγορα να ελευθερωθή τελείως η καρδιά σου, για να αναπτυχθή και να πλατυνθή. Αμήν.

Εγώ τώρα ξέρετε πως νιώθω? Νιώθω τέτοια μητρική αγάπη, τέτοια στοργή και τρυφερότητα, που δεν είχα πρώτα. Χωράει μέσα μου όλος ο κόσμος. Θέλω να αγκαλιάσω όλους τους ανθρώπους, για να τους βοηθήσω. Γιατί η αγάπη δεν μπορεί να μείνη κλεισμένη στην καρδιά. Οπως το γάλα μιας μητέρας που το παιδάκι της πέθανε, τρέχει και χύνεται, έτσι και η αγάπη θέλει να δοθή.

Γέροντος Παισιου Αγιορείτου, Λόγοι Ε, Πάθη και Αρετές