Δεν διεκδικω αλαθητο, ουτε εχω κανενα ιδιον οφελος να υποστηριξω τις οργανωσεις. Στο φιναλε δεν με ενδιαφερει και αμεσα. Αν ημουν επισκοπος θα επρεπε να ειχα αποψη.
Απλα οτι λεω το λεω μετα απο ερευνα και αφου εχω περασει 100δες ωρων μελετώντας επι του θεματος μια και ασχολουμαι ακαδημαικα με την εκκλησιαστικη ιστορια.
Αν διαβασει καποιος τα βιβλια δυο σοβαρατοτων θεολογων, του καθηγητη Τσαμη και του Μποζοβιτη σχετικα με το φαινομενο των οργανωσεων, αν εχει τουλαχιστον ιχνος τιμιοτητας μεσα του, θα πρεπει τουλαχιστον, αν ειναι πολεμιος του θεμου, τουλαχιστον να προβληματιστει και να μην ειναι τοσο απολυτος.
Μετα απο συστηματικες σπουδες στο χωρο της ακαδημαικης θεολογιας, στην Ελλαδα και στο εξωτερικο, με ενοχλει ιδιαιτερα καποιος να θελει να εχει αποψη στα θεολογικα, ή να προβαινει σε αμετακλητες τοποθετησεις, χωρις προγηγουμενος να εχει στοιχειωδη γνωση της Ορθοδοξης θεολογιας. Να εχει μελετησει ολη τη Γραφη (το τονιζω ολη), μερικους βασικους Πατερες της Εκκλησιας, συγχρονους γερονταδες και θεολογους (οπως το Γ. Φλοροφσκι και Σωφρονιο Ζαχαρωφ) καθως και εκκλησιαστικη ιστορια. Με αλλα λογια πρεπει κανεις να εχει αφιερωσει ΧΡΟΝΟ. Και βεβαια να εχει μια στοιχειωδη επαφη με την πνευματικη παραδοση της Εκκλησιας, δηλαδη να βρισκεται σε επαφη με ενα διακριτικο πνευματικο.
Οσοι εχουν γευση ακαδημαικης θεολογιας ξερουν πολυ καλα τι λεω, τι τραγικα φαινομενα υπαρχουν. Σπουδαστες με υποτυπωδη θεολογικη καταρτιση να θελουν να εχουν αποψη για τα βαθυτερα βαθη της νηπτικης θεολογιας.
Απλα θα συνιστουσα καποιος να μην προτρεχει ευκολα στο σχηματισμο αποψεων, αλλα να κρατα και μια πισινη.
Οχι για τιποτε αλλο γιατι αν και εστω υπαρχει μια μικρη πιθανοτητα το φαινομενο των λαικων αδελφοτητων, με τα οσα προβληματα, να ειναι μια οικονομια του Παρακλητου, οποιος προβαινει σε κρισεις χωρις να τις εχει ζυγισει καλα μεσα του, με προσευχη και μελετη, να ξερει οτι θα βρεθει βαθια χρεωστης.
Αυτο το λεω βεβαια πρωτα απο ολα για τον εαυτο μου. Δεν θα ηθελα να συνεχισω τη συζητηση. Ας μελετησει καποιος τα δυο συγγραματα του Τσαμη και του Μποζοβιτη και ας βγαλει τα συμπερασματα του.
Εγω παντως δεν θα βιαστω να κατηγορησω το θεσμο, αν και συμφωνω οτι υπαρχουν στοιχεια ευσεβισμου και τα ομοια και αλλα πραγματα που μπαζουν
Εγω στην Ορθοδοξια εχω μαθει να κρινω τα πραματα φιλανθρωπα, και να τα εξεταζω στο βαθος.
Εχουμε βαρεθει εδω και χρονια την επιπολαιη ή μια κατ' επιφαση πνευματικοτητα, ντυμενη με ψευτοπατερικο και ψευτοησυχαστικο μανδυα, που απλα χαιδευει τον εξω ανθρωπο, αλλα ενοχα αγνοει οτι η θεολογια εχει να κανει με τα βαθυτερα στρωματα της καρδιας, στην καθαροτητα της οποιας και μονο διδει ο Χριστος το χαρισμα της θεολογιας.
Οταν ο Καντιωτης, που αποδεδειγμενα εκανε ακραια πραματα, και για πολλους ηταν ονειδος για την εκκλησιαστικη ζωη και κατακρινονταν απο τους παντες ως ευσεβιστης και τα ομοια, ο μεγαλος αγιος ησυχαστης Γεωργιος Καρσλιδης, ενας μεγαλος θαυματουργος αγιος των καιρων μας, ειχε πει οτι ο Αυγουστινος θα ομολογησει τη δοξα του Κυριου (βλ. βιβλιο π. Μωυση για τον γεροντα Γεωργιο)
Επειδη και εγω ειχα αρνητικη εντυπωση για τον πρωην Φλωρινης, οταν διαβασα τι ειπε ο π. Γεωργιος είπα να μην ειμαι και τοσο σιγουρος στις κρισεις μου για να μην βρεθω βαθια χρεωμενος.
Τις κρισεις περι ευσεβισνου και τα ομοια, Vic, για τους ανθρωπους των οργανωσεων, δεν θα τολμουσα (παρα το γεγονος οτι ειναι αιρετικοι) να τις κανω με τετοια περισση ευκολια ουτε για τους πιστους ρωμαιοκαθολικους, που εχουν ανατραφει μεσα στο παπικο οικοδομημα.
Συγχωρεστε με για την πικρια.
vic έγραψε:Ας μου επιτραπεί να πω, εκ πείρας και εγώ μιλώντας, και με πόνο και αγάπη και για γνωστούς μου, ότι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε οργάνωση, ή θα πάνε στο άλλο άκρο (θα γίνουν εντελώς κοσμικοί, θα αδιαφορούν ή και θα αντιμάχονται την Εκκλησία, όπως την έχουν καταλάβει), ή θα είναι μία ζωή ανέραστοι, ευσεβιστές, στερημένοι από εκκλησιαστική ζωή, αυτονομημένοι, καθηκοντολόγοι, ηθικιστές με την έννοια του ιδιωτικού χριστιανισμού. Και αν προσπαθήσουν να ενταχθούν αληθινά στην Εκκλησία δεν θα καταφέρουν εύκολα να ξεχωρίσουν πλέον την ατομική δικαίωση και τη συνάισθηση ότι ανήκουν σε πρόσωπα και ομάδες, από την κατά χάριν θέωση και τη συναίσθηση ότι ανήκουν στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία του Χριστού. Ίσως η βλάβη να είναι μόνιμη. Η στείρα μάλιστα και η ανέραστη ζωή που έχουν διδαχθεί θα οδηγήσει ίσως και στον αθεϊσμό, όπως ο προτεσταντισμός και ο παπισμός.
: [/i]Δυστυχως οσο υπαρχουν οι οργανωσεις,δεν μπορει να υπαρξει η ορθοδοξια των Πατέρων,διοτι όσο καλοπροαίρετες κι αν ειναι οι προσπαθειες τους,παντα θα συνυπάρχουν,προτεσταντικά η ρωμαιοκαθολικά στοιχεια που τις οδηγουν αυτοματα σε διαστρεβλωση και κακοποιηση του νοηματος της ορθοδοξίας.Γιαυτο λοιπον λεω όχι στις οργανωσεις και επιστροφη στα πατροπαραδοτα!Η στον έγγαμο βίο και στην ενοριακη ζωη και οργανωση,η στα μοναστήρια!!Αυτους τους δρομους γνωριζει η ορθοδοξη μας παράδοση,ενω καθε διαστρεβλωση ειναι μια εν δυναμη αίρεση,οσο βαρυ και αν ακουγεται!!
