lovethink έγραψε:parikos_ έγραψε:
O Παράδεισος αγαπητέ Μάνο έχει τα κλειδιά του. Πολύ απελπισία διακρίνω στα γραφόμενά σου. Γιατί;
(Α' Προς Κορινθίους 6/ς 9-10)
ψυχή, συνεχίζει να ζει και μετά θάνατον
366-Αλλ’από το σημείον τούτο προβάλουν πολλά ερωτήματα. Που και πως ζουν εκεί οι ψυχές μέχρι της Δευτέρας του Κυρίου Παρουσίας; Αφού η ψυχή εχωρίσθη από τα δεσμά του σώματος και είναι τώρα χωρίς τον σύντροφον της, πως αισθάνεται εις τον ανεκλάλητον εκείνον κόσμον; Διατηρούν εκεί συνείδησιν της ταυτότητος των; Ενθυμούνται τα όσα έζησαν κατά την διάρκειαν της επιγείου ζωής των; Ενθυμούνται τους συγγενείς και γνωστούς των, οι οποίοι ζουν ακόμη εις την γην; Εάν ναι ποίαν σχέσιν διατηρούν μαζί των;
Εν πρώτοις πρέπει να τονίσωμεν ότι τίποτε δεν εμποδίζει την ψυχήν να ζεί και να διανοείται, επειδή εχωρίσθη από το σώμα. Διότι αυτή είναι η καθ’αυτό ύπαρξης μας, το κέντρον όλων των ενεργειών και των σκέψεων μας. Αυτή κινεί και ζωοποιεί το σώμα. Μετά τον χωρισμόν της από το σώμα συνεχίζει να ζει, να υπάρχει, να έχει συνείδησιν. Η ψυχή λοιπόν συνεχίζει να έχει ιδίαν υπόστασιν και ύπαρξιν μετά τον χωρισμόν της από το σώμα.
367-Εάν οι ψυχές δεν συνέχιζαν να ζούν αλλ’εβυθίζοντο εις βαθύν ύπνον, όπως λέγουν ανοήτως ορισμένοι, πως θα είχε τόσον πόθον ο θεόπνευστος Απόστολος να φύγει από τον κόσμο αυτόν πιστοποιούν ότι οι κεκοιμημένοι συνεχίζουν να ζουν και να διατηρούν πλήρη συνείδησης
370-Αι ψυχαί, τόσον των δικαίων, όσον και των αμαρτωλών όταν εύγουν από το σώμα, δεν διατρίβουν πλέον εις την γην, και εις τα εδώ πράγματα αλλ’ευθύς υπάγουν εκεί, όπου ήθελον διορισθεί από τον Θεόν> Κατόπιν αυτών ο άγιος Νικόδημος καταλήγει: Συμπεραίνεται λοιπόν εκ των λόγων τούτων των αγίων , ότι μάταια και μυθώδη λέγουσιν εκείνοι, όπου λογολεσχούσιν, ότι αι ψυχαί των δικαίων και των αμαρτωλών, μετά θάνατον έκ του σώματος εξερχόμεναι, τεσσαράκοντα ημέρας διατρίβουσιν εν τη γή, και περιέρχονται εις τους τόπους εκείνους, όπου η ψυχή του αποθανόντος διέτριβεν έτι ζώντος<< διότι αυτά είναι απίθανα και ουδείς ως αληθή πρέπει να τα παραδέχεται>> Μετά την έξοδο λοιπόν οι ψυχές φεύγουν από τον κόσμον αυτόν και πορεύονται εις κάποιον τόπον>> ή <χωρίων>.
Αλλά τον τόπον> αυτόν πρέπει να τον ενοήσωμεν υπό πνευματική...
371-Όμως και τούτο το υπογραμμίζομεν ιδιαιτέρως, δεν κινούνται από τόπον εις τόπον, ούτε περιδιαβαίνουν πότε εδώ και πότε εκεί, όπως θέλουν να πιστεύουν μερικοί. Ούτε πλανώνται εδώ εις την γήν. Μένουν εις τον <νοητόν>> εκείνον τόπον, όπου περιμένουν την κοινήν εξανάστασιν των σωμάτων και την τελικήν κρίσιν..
Οι ψυχές δηλαδή που έζησαν εδώ θεοφιλώς προσαρμόζονται εκεί εις τον αγαθόν <<κόλπον του Αβραάμ>> (Λουκ-Ιστ’-22-), ως εις λιμένα ήρεμον και γαλήνιον εις κάποιον νοητόν χώρον ευδαιμονίας και μακαριότητος.
372-Την κατάστασιν, εις την οποίαν η ψυχή μεταβαίνει και ζεί ευθύς μετά την εκδημίαν της και η οποία θα διαρκέσει μέχρις ότου γίνει η τελική και γενική κρίσης των ανθρώπων από τον Σωτήρα Χριστόν, οι θεοφόροι πατέρες την ονόμασαν Μέση κατάστασιν..375-Αντιθέτως οι ψυχές, οι οποίες έφυγαν με μετάνοιαν, αγάλλονται και χαίρουν. Συγχορεύουν με τους φωτεινούς αγγέλους και ευφραίνονται με τις χρηστές ελπίδες της ατελειώτου μακαριότητος και της ανεκφράστου τρυφής του Παραδείσου. Εξ’άλλου, εάν οι Άγιοι και οι Μάρτυρες ελάμβαναν ευθύς μετά τον θάνατον των τέλειον τον στέφανον της Βασιλείας των Ουρανών, πως ο κριτής θα τους είπει την ημέραν της κρίσεως <<δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν Βασιλείαν από καταβολής κόσμου (Ματθ-Κε-34-). Εάν απήλαυσαν την Βασιλείαν, πως θα την απολαύσουν πάλιν;
376-Αφού όμως η ψυχή έχει όλες τις αισθήσεις της και διατηρεί όλες τις αναμνήσεις της επιγείου ζωής της πως ζεί εκεί μέχρις ότου γίνει η τελική κρίσης; Λεπτομέρειες δια την Μέσην κατάστασιν των ψυχών δεν γνωρίζομεν. Από τα όσα όμως μας απεκάλυψεν η Αγία Γραφή και μας διδάσκουν οι θεοφόροι Πατέρες, οι οποίοι ερμήνευσαν αυθεντικός και με φόβον Θεού τον Δεσποτικόν και Αποστολικόν λόγον, ημπορούμε να είπωμεν τα ακόλουθα.....Εν πρώτοις εις την προσωρινήν εκείνην κατάστασιν ζουν κάτω από διαφορετικές συνθήκες..
Κατά τον ¨Αγιον Γρηγόριον τον θεολόγον κάθε ψυχή <<καλή και θεοφιλής>> ενάρετη και φιλόθεη>> μόλις χωρισθεί από το σώμα αισθάνεται θαυμασίαν>> εσωτερικήν ευφροσύνην δια τα όσα αγαθά την περιμένουν εις την ατελεύτητον αιωνιότητα. Δια τούτο<<και αγάλλεται>> και προχωρεί εξιλεωμένη, συγχωρημένη και εξαγνισμένη προς τον Κύριον της, ωσάν να έχει ξεφύγει από την ζωή αυτήν, όπως από κάποιο απόρρητο δεσμοτήριον.
380-¨Οχι αδελφέ μου, όσοι ευρίσκονται εις τον Ουρανόν δεν αδιαφορούν δι’ημάς που μένομεν ακόμη εις την παρούσα ζωήν. Ο επίγειος θάνατος, ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα δεν καταστρέφει την σχέσιν του πιστού με την Εκκλησίαν ..
υπέρ ημών προσεύχονται θερμώς και εκτενώς εις τον ζώντα Θεόν και οι ψυχές των προκεκοιμημένων πιστών. Όλοι αυτοί παρακολουθούν στοργικώς με ζωηρόν ενδιαφέρον και αγίαν αγωνίαν, θα ελέγαμεν, την πνευματικήν μας πρόοδον, χαίρουν δια την ενάρετον ζωήν μας, λυπούνται διά της πτώσεις μας, πανηγυρίζουν διά τις νίκες μας. Και είναι έτοιμοι να μας χειροκροτήσουν και να μας υποδεχθούν με τιμές εις την άλλην ζωήν. Από τις πολλές μαρτυρίες, που υπάρχουν εις την Εκκλησιαστικήν ιστορία και παράδοσιν, πληροφορούμεθα ότι <<υφίσταται αμοιβαία πνευματική επικοινωνία και συμπαραστάσεις και αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, διά της αγάπης και της προσευχής υπέρ αλλήλων, μεταξύ των μελών της επουρανίου και της επιγείου Εκκλησίας>> Οι ψυχές των μεταστάντων αδελφών μας προσεύχονται υπέρ υμών οι οποίοι ευρισκόμεθα ακόμη << καθ’οδόν προς την επουράνιον Εκκλησία—382-Είμαι πεπεισμένος ότι οι ψυχές των αγίων , που εξεδήμησαν, παρακολουθούν, εννοούν και συγκινούνται δια τις ψυχές μας.
Το ότι όλοι οι Άγιοι, μάλιστα δε οι Μάρτυρες, εισακούονται από τον Θεόν, όταν δέονται υπέρ των ζώντων, δεν είναι δύσκολον να το εννοήσωμεν. Θα αφήσουμε όμως τον Ιερόν Χρυσόστομο να μας πεί.
384-Οι Μάρτυρες λοιπόν και όλοι οι Άγιοι μαζί με τους ευσεβείς αδελφούς μας, που εκοιμήθησαν και μας αναμένουν εις την άνω Ιερουσαλήμ, δέονται υπέρ υμών. Είναι οι Ουράνιοι <<8217>> που σημαίνει διπλώνω, διότι παλαιότερα αυτά ήσαν δύο κομμάτια σανίδων μικρών ενωμένων, όπως οι δύο πλάκες που κρατεί ο θεόπνευστος Μωϋσής εις την αγίαν εικόνα του. Όταν τα ονόματα επλήθυναν, τα δίπτυχα ονομάζοντο και πολύπτυχα, διότι είχαν πολλές πτυχές. Τα δίπτυχα μνημονεύονται και κατά την ώραν της Αγίας προσκομιδής. Και τότε μεν οι μερίδες των μνημονευομένων τοποθετούνται πλησίον του Αμνού. Αργότερα όμως κατά την Θ Λειτουργίαν, αφού καθαγιασθούν τα Τίμια Δώρα και κοινω05488νίσουν οι πιστοί, << αι μερίδες της Θεοτόκου, των ταγμάτων και εκείναι των τεθνεώτων και ζώντων>> ρίπτονται εις το ΄΄Άγιον Ποτήριον, όπου είναι το ¨Αχραντον Σώμα και το Τίμιον Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, << το εκχυθέν υπέρ της του Κόσμου ζωής και σωτηρίας>>. Και μετά το τέλος της Θ. Λειτουργίας ακολουθεί η κατάλυσις από τον λειτουργόν Ιερέα όλου του περιεχομένου του Αγίου Ποτηρίου..
390-Η αρχή των μνημοσύνων ευρίσκεται εις την Αγία Γραφή.από την Π. Διαθήκη πληροφορούμεθα ότι οι Ισραηλίτες παρεκάλουν τον Θεόν να συγχωρήσει τις αμαρτίες των προκεκοιμημένων πατέρων των (Νεεμ..Θ-2) και Β’-Μακκ-Ιβ-40-42) Από την Κ. Διαθήκη ο Παύλος εύχεται, όπως ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δώσει εις τον Ονήσιφόρον, ο οποίος ήταν νεκρός να εύρει ‘ελεος από τον Κύριον κατά την ημέραν της Δευτέρας Παρουσίας (Β-Τιμ-α’-18)
391-Εις το ¨Αγιον Δισκάριον κατά την Προσκομηδήν.
Εις το Κέντρον του ¨Αγίου Δίσκου τοποθετείται ο Αμνός. Εις τα δεξιά του η μερίδα της Θεοτόκου, εις τα αριστερά του οι μερίδες των Αγγελικών ταγμάτων και όλων των Αγίων, εις δε το κάτω μέρος οι μερίδες των ζώντων και των κεκοιμημένων. Έτσι εκεί είναι παρών συμβολικώς <<ολόκληρος ο Χριστός και ολ
όκληρηρος η Καθολική Εκκλησία>>=(η Ορθόδοξος), επουράνιος και επίγειος. ¨¨Ενεκα λοιπόν του συνδέσμου, που υπάρχει μεταξύ ημών των ζώντων και εκείνων, των κεκοιμημένων, αλλά και της αγάπης προς εκείνους, μάλιστα δε προς τους συγγενείς μας, γονείς, συζύγους, αδελφούς, τέκνα, έχουμε υποχρέωσιν να τελούμεν υπέρ της ψυχής των μνημόσυνα. .Αι Αποστολικαί Διαταγαί συνιστούν να επιτελούμεν Μνημόσυνα.
393-Η μητέρα Εκκλησία ώρισεν κοινά Μυστήρια δύο φορές τον χρόνον.
Κατά το Σάββατον προ των Απόκρεων και κατά το Σάββατον προ της μεγάλης εορτής της Αγίας Πεντηκοστής.
395-κατά τα Ιερά μνημόσυνα παρατίθενται, ως γνωστόν και κόλλυβα. Η παράθεσις κολ’υβων συναντάται από τα μέσα του Δ’-αιώνος. Παλαιότερα προσφέροντο κατά τα Ιερά μνημόσυνα άρτος και οίνος με ελιές ή τυρί. ή ρίζι.Η παράθεσις αυτή είχε θέσιν ελεημοσύνης και όσοι ελάμβαναν από αυτά ηύχοντο το <<397>> καθ’όν χρόνον είναι εκτεθειμένη επάνω εις την Αγίαν Τράπεζαν η φρικωδεστάτη θυσία>> Είναι μεγάλη τιμή να εκφωνείται το όνομα κάποιου την ώραν, που είναι παρών ο Δεσπότης Χριστός και επιτελείται η ανάμνησης εκείνη της φρικτής θυσίας, των φρικτών μυστηρίων..
398- Εδώ πρεπει να σημειώσωμεν ότι το καθάυτό μνημόσυνον είναι η μνημόνευσις υπό του Ιερέως των κεκοιμημένων κατά την θείαν Λειτουργίαν, ευθύς μετά τον καθαγιασμόν των Τιμίων Δώρων. Τούτο όμως το αγνοούν πολλοί, νομίζουν ότι το καθαυτό μνημόσυνον είναι η σύντομος Ακολουθία, που τελείται μετά την Θ. Λειτουργίαν.Διαυτό και προσέρχονται δυστυχώς εις αυτήν χωρίς να έχουν εκκλησιασή καθόλου!
