Δημοσιεύτηκε: Παρ Δεκ 08, 2006 10:24 am
Επίσκοποι χωρίς ποίμνιο και εκκλησιαστική ζωή
π. Ἀθανάσιος Γιέβτιτς
Δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ ἔχουμε πραγματικὴ Σύνοδο...
Αναδημοσίευση από το: http://www.ellopos.net/gr/theology/jevtic.asp
Ἂν κρίνουμε βάσει τῆς συνοδικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας τὰ ὅσα ἔχουν γίνει καὶ ἐπιτελεσθεῖ μέχρι τώρα στὴν Ρόδο, τὴ Γενεύη κλπ., ὡς προετοιμασία τῆς μελλούσης ‘Οἰκουμενικῆς Συνόδου’ τῆς Ὀρθοδοξίας, δυσκολευόμαστε πολὺ νὰ διΐδουμε σὲ αὐτὰ νὰ συνεχίζεται ἡ παράδοση τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας...
Καὶ κατὰ πρῶτο λόγο ἡ ἐκκλησιολογικο-κανονικὴ σύνθεση τῶν διαφόρων διορθοδόξων ‘Διασκέψεων’ καὶ ‘Ἐπιτροπῶν’ δὲν μαρτυρεῖ, τουλάχιστον μέχρι τώρα, ὅτι ἐκφράζει τὴ συνείδηση καὶ τὴ φωνὴ τοῦ πληρώματος τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἂν τέτοια ‘ἀντιπροσώπευση’ θὰ γίνει καὶ στὴν μελετούμενη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, τότε διστάζουμε ἤδη ἀπὸ τώρα νὰ τὴ δεχθοῦμε ὡς ἔκφραση τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὡς συνέχεια τῆς συνοδικῆς παραδόσεως καὶ ζωῆς της.
Ποῦ θὰ εἶναι ἡ φωνὴ καὶ ἡ μαρτυρία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καὶ τοῦ λαοῦ τῶν Ἐκκλησιῶν τους; Δὲν πρόκειται ἐδῶ περὶ ἀπαιτήσεως ‘δημοκρατικοποιήσεως’ ἢ ἀντιπροσωπεύσεως τοῦ ‘λαϊκοῦ στοιχείου’ στὶς Συνόδους, διότι τὰ προβλήματα αὐτὰ τοῦ μοντέρνου ἐξωεκκλησιαστικοῦ ἀνθρώπου δὲν ἔχουν θέση στὴ ζωντανὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τὴν ὁποία συγκροτεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Πρόκειται μόνο γι' αὐτὸ ποὺ διατυπώνει ὁ Μ. Βασίλειος ὡς ἑξῆς: ‘αἱ περὶ τὰς Ἐκκλησίας οἰκονομίαι γίνονται μὲν παρὰ τῶν πεπιστευμένων τὴν προστασίαν αὐτῶν, βεβαιοῦνται δὲ παρὰ τῶν λαῶν’ (Ἐπιστ. 230).
Ποιμένες ἐρήμην ποιμνίου (ἢ καὶ στερούμενοι αὐτοῦ ἐντελῶς), θεολόγοι ἄνευ ποιμαντικῆς εὐθύνης, διάφοροι δοκησίσοφοι καὶ καισαρόδουλοι δὲν μπόρεσαν ποτὲ στὴν ἱστορία τῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀναγνωρισθοῦν οὔτε ὡς ἀντιπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν οὔτε ὡς συνεχιστὲς καὶ ἀνανεωτὲς τῆς ζωντανῆς καὶ σωτήριας παραδόσεως, παρὰ μόνο ὡς μία ‘σύνοδος ἀθετούντων’...
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἀπὸ τὴ θεολογικὴ δηλαδὴ ἄποψη, ἡ θεολογικὴ προετοιμασία τῆς μελλοντικῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σύμφωνα μὲ ὅσα ἔχουν μέχρι τώρα ἐκφρασθεῖ, λεχθεῖ καὶ δημοσιευθεῖ, ἀκόμη λιγότερη ἐμπιστοσύνη ἐμπνέει. Ἂν ἁπλῶς ἐκζητοῦνται καὶ ἀνευρίσκονται θέματα θεολογικά, δογματικὰ καὶ κανονικά, ἀδιαφόρως προελεύσεως καὶ προβληματολογίας, καὶ κατατάσσονται σ' ἕνα ‘κατάλογο θεμάτων’, ὅπως εἶναι ὁ κατάλογος τῆς Α’ Διασκέψεως τῆς Ρόδου, τότε δὲν χρειάζεται μεγάλη σοφία καὶ σύνεση γιὰ νὰ διαπιστωθεῖ ἡ μὴ-συνέχιση τῆς ζωῆς καὶ σωτήριας παραδόσεως.
Σὲ τί θὰ συνίστατο ὁ σωτηριολογικὸς χαρακτήρας τῶν ἐνεργειῶν καὶ ἀποφάσεων μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡ ὁποία δὲν θὰ ἀνταποκρίνεται στὰ προβλήματα ποὺ ἀφοροῦν ἄμεσα τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων; Οἱ δηλώσεις, τὰ κείμενα καὶ οἱ ἐργασίες ποὺ ἔχουν γίνει μέχρι τώρα, μοιάζουν μὲ μία ἀπομίμηση τῶν προβλημάτων τοῦ Βατικανοῦ ἢ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῆς Γενεύης, ἢ τὸ πολὺ μὲ τὰ προβλήματα τῶν ‘ὁμολογιῶν’ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μογγίλα καὶ ἐντεῦθεν.
Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ ἐμπλοκὴ στὰ ψευδοπροβλήματα ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σὲ ψευδεῖς λύσεις, καὶ τίποτα δὲν ἔχει λιγότερη ἀνάγκη σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ αὐτό. Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πρέπει καὶ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἴδια μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων: ἡ ὀρθὴ ὁμολογία καὶ μαρτυρία γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία Του.
Χριστός – Ἀρχὴ καὶ Τέλος
(Ἀθήνα 1983, ἀποσπάσματα ἀπὸ τὶς σελ. 196-9)
π. Ἀθανάσιος Γιέβτιτς
Δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ ἔχουμε πραγματικὴ Σύνοδο...
Αναδημοσίευση από το: http://www.ellopos.net/gr/theology/jevtic.asp
Ἂν κρίνουμε βάσει τῆς συνοδικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας τὰ ὅσα ἔχουν γίνει καὶ ἐπιτελεσθεῖ μέχρι τώρα στὴν Ρόδο, τὴ Γενεύη κλπ., ὡς προετοιμασία τῆς μελλούσης ‘Οἰκουμενικῆς Συνόδου’ τῆς Ὀρθοδοξίας, δυσκολευόμαστε πολὺ νὰ διΐδουμε σὲ αὐτὰ νὰ συνεχίζεται ἡ παράδοση τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας...
Καὶ κατὰ πρῶτο λόγο ἡ ἐκκλησιολογικο-κανονικὴ σύνθεση τῶν διαφόρων διορθοδόξων ‘Διασκέψεων’ καὶ ‘Ἐπιτροπῶν’ δὲν μαρτυρεῖ, τουλάχιστον μέχρι τώρα, ὅτι ἐκφράζει τὴ συνείδηση καὶ τὴ φωνὴ τοῦ πληρώματος τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἂν τέτοια ‘ἀντιπροσώπευση’ θὰ γίνει καὶ στὴν μελετούμενη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, τότε διστάζουμε ἤδη ἀπὸ τώρα νὰ τὴ δεχθοῦμε ὡς ἔκφραση τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὡς συνέχεια τῆς συνοδικῆς παραδόσεως καὶ ζωῆς της.
Ποῦ θὰ εἶναι ἡ φωνὴ καὶ ἡ μαρτυρία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καὶ τοῦ λαοῦ τῶν Ἐκκλησιῶν τους; Δὲν πρόκειται ἐδῶ περὶ ἀπαιτήσεως ‘δημοκρατικοποιήσεως’ ἢ ἀντιπροσωπεύσεως τοῦ ‘λαϊκοῦ στοιχείου’ στὶς Συνόδους, διότι τὰ προβλήματα αὐτὰ τοῦ μοντέρνου ἐξωεκκλησιαστικοῦ ἀνθρώπου δὲν ἔχουν θέση στὴ ζωντανὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τὴν ὁποία συγκροτεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Πρόκειται μόνο γι' αὐτὸ ποὺ διατυπώνει ὁ Μ. Βασίλειος ὡς ἑξῆς: ‘αἱ περὶ τὰς Ἐκκλησίας οἰκονομίαι γίνονται μὲν παρὰ τῶν πεπιστευμένων τὴν προστασίαν αὐτῶν, βεβαιοῦνται δὲ παρὰ τῶν λαῶν’ (Ἐπιστ. 230).
Ποιμένες ἐρήμην ποιμνίου (ἢ καὶ στερούμενοι αὐτοῦ ἐντελῶς), θεολόγοι ἄνευ ποιμαντικῆς εὐθύνης, διάφοροι δοκησίσοφοι καὶ καισαρόδουλοι δὲν μπόρεσαν ποτὲ στὴν ἱστορία τῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀναγνωρισθοῦν οὔτε ὡς ἀντιπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν οὔτε ὡς συνεχιστὲς καὶ ἀνανεωτὲς τῆς ζωντανῆς καὶ σωτήριας παραδόσεως, παρὰ μόνο ὡς μία ‘σύνοδος ἀθετούντων’...
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἀπὸ τὴ θεολογικὴ δηλαδὴ ἄποψη, ἡ θεολογικὴ προετοιμασία τῆς μελλοντικῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σύμφωνα μὲ ὅσα ἔχουν μέχρι τώρα ἐκφρασθεῖ, λεχθεῖ καὶ δημοσιευθεῖ, ἀκόμη λιγότερη ἐμπιστοσύνη ἐμπνέει. Ἂν ἁπλῶς ἐκζητοῦνται καὶ ἀνευρίσκονται θέματα θεολογικά, δογματικὰ καὶ κανονικά, ἀδιαφόρως προελεύσεως καὶ προβληματολογίας, καὶ κατατάσσονται σ' ἕνα ‘κατάλογο θεμάτων’, ὅπως εἶναι ὁ κατάλογος τῆς Α’ Διασκέψεως τῆς Ρόδου, τότε δὲν χρειάζεται μεγάλη σοφία καὶ σύνεση γιὰ νὰ διαπιστωθεῖ ἡ μὴ-συνέχιση τῆς ζωῆς καὶ σωτήριας παραδόσεως.
Σὲ τί θὰ συνίστατο ὁ σωτηριολογικὸς χαρακτήρας τῶν ἐνεργειῶν καὶ ἀποφάσεων μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡ ὁποία δὲν θὰ ἀνταποκρίνεται στὰ προβλήματα ποὺ ἀφοροῦν ἄμεσα τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων; Οἱ δηλώσεις, τὰ κείμενα καὶ οἱ ἐργασίες ποὺ ἔχουν γίνει μέχρι τώρα, μοιάζουν μὲ μία ἀπομίμηση τῶν προβλημάτων τοῦ Βατικανοῦ ἢ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῆς Γενεύης, ἢ τὸ πολὺ μὲ τὰ προβλήματα τῶν ‘ὁμολογιῶν’ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μογγίλα καὶ ἐντεῦθεν.
Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ ἐμπλοκὴ στὰ ψευδοπροβλήματα ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σὲ ψευδεῖς λύσεις, καὶ τίποτα δὲν ἔχει λιγότερη ἀνάγκη σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ αὐτό. Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πρέπει καὶ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἴδια μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων: ἡ ὀρθὴ ὁμολογία καὶ μαρτυρία γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία Του.
Χριστός – Ἀρχὴ καὶ Τέλος
(Ἀθήνα 1983, ἀποσπάσματα ἀπὸ τὶς σελ. 196-9)
