Re: Το Συνέδριο 'Εκκλησία και αριστερά' ως ατυχής έμπνευση.
Δημοσιεύτηκε: Δευ Ιαν 28, 2013 8:57 am
Ενα ωραιο πανηγυρακι ηταν και τελειωσε και αυτο.
Και τι μενει; Τιποτα ουσιαστικο. Μονο εντυπωσεις.
Και μια δημοσιοτητα κενη περιεχομενου. Ενα ακομα γεγονος.
Και ισως καποιες καταγραφες στα πλουσια βιογραφικα των καθηγητων θεολογιας.
Ενα ακομα συνεδριο.. Μια "επιτυχια". Αυξανουν ομως οι περγαμηνες επιδοξων σοφων επι τα θεια και ιερα.
Ο καθενας εχει την γνωμη του. Ατελης και αυτη οπως ο ιδιος ο ανθρωπος, και πεπερασμενη.
Κανεις δεν εχει το αλαθητο, ουτε κανενας εχει ολο το δικιο με το μερος του.
Αυτα ισχυουν οταν εκφραζει δικη του γνωμη. Δικη του δοξασια και φιλοσοφια.
Απο εκει και περα, καποιες τελευταιες παρατηρησεις, και νομιζω οτι απο εμενα κλεινει το θεμα εδω.
Η εικονα που εβγαλε το συνεδριο ειναι η εικονα ανθρωπων της Εκκλησιας, ακαδημαϊκων και μη,
(οχι της ιδιας, -αλλοιμονο- της Εκκλησιας ως Σωμα Χριστου και συναξη πιστων επι το αυτο),
που ειναι πληρως εκκοσμικευμενοι οσον αφορα την θεωρηση τους, περι της Ορθοδοξου πιστεως και ζωης μας.
Θεωρουν και δεν το κρυβουν οτι η Εκκλησια εχει να κανει με το εδω και το τωρα. Να διαλεχθει λεει με τον κοσμο.
Κανεις δεν λεει οτι δεν πρεπει να γινει και αυτο.
Η Εκκλησια διαλεγεται με ολους αλλα προς τι, προς ποιο σκοπο;
Μηπως για να διατηρησει τα "κεκτημενα";
Μηπως γιατι φοβαται τους αρχοντες, η τους επιδοξους αρχοντες;
Μηπως για να την θεωρουν καλη και χρησιμη;
Μηπως για να την εχουν μεσα στα σχεδια τους;
Αν ναι, τοτε δεν ειναι πια Εκκλησια,
αλλα κατι ανθρωπινο και παντως αποστερημενο απο την Δοξα του Σταυρου,
και με επιδιωξεις παρομοιες με καθε ανθρωπινο κινημα και φιλοσοφια.
Ποιες ειναι οι επιδιωξεις αυτες; Το ευ ζειν; Η επι γης ειρηνη; Η κοινωνικη δικαιωσυνη;
Και εαν δεν πετυχαν αυτα να γινουν επι τη παρουσια του Ιδιου του Θεανθρωπου εδω,
αλλα και με το ακαταπαυστο κυρηγμα του Λογου Του, επι 20 και πλεον αιωνες,
γιατι για καποιο παραδοξο μεταφυσικο λογο πρεπει να γινουν τωρα και μαλιστα μεσα απο διαλογο και συνεδρια;
Δυο παγκοσμιοι πολεμοι γινανε, με 100.000.000 θυματα, και αντι να βαλει μυαλο ο κοσμος,
εγινε πιο επιθετικος, πιο αιμοδιψης, πιο ατομικιστικος, πιο αλαζονας..
Το θεμα επισης ειναι κατα ποσο ο κοσμος θελει να διαλεχθει με την Εκκλησια. Σε τι;
Δεν το δειχνει, και εαν το δειχνει ειναι προς την δικη του,
κατευθυνση αυτην της αναχωνευσης της μεσα το χαος του.
Στην πραγματικοτητα ο "κοσμος", με την πατερικη του εννοια,
ως δηλαδη η απολυτη προσκολληση στα γηϊνα πραγματα,
και η παντελη ελλειψη καθε υπαρξιακης αναφορας προς την κοινωνια μετα του Θεου,
και το επεκεινα της ζωης του ανθρωπου, ως αιωνια συμβασιλεια μετα Αυτου,
εχει απορριψει καθε συνδεσμο με την Εκκλησια του Ζωντος και θυσιαζομενου Αμνου, του Ζωοδοτη Χριστου.
Η επαφη του με την Εκκλησια, γινεται καθηκοντολογικα, ως θρησκευτικο "καθηκον" και "υποχρεωση".
Ε, υπαρχει και ενας Θεος, τι μας ζαλιζει τωρα, να του κανουμε το χατηρια να ασχολουμαστε που και που μαζι Του.
Αυτο ειναι το νοερο κλισε, στο νου πολλων ακομα και εκκλησιαζομενων ανθρωπων, εστω και εαν δεν το ομολογουν δημοσια.
Η εποχη μας, ολοτελα εσχατολογικη, και προφητευμενη ως εμβαθυνση και γενικευση της αποστασιας απο τον Θεο,
απο τους ορωντες και "βλεποντες" φωτισμενους ανθρωπους παλαιων εποχων, δηλαδη αυτους που αποκαλουμε Πατερες,
δειχνει να αναμενει πλεον ξεκαθαρα αυτο που φωτισμενα απεκαλεσε ως "Δαιμονικη πεντηκοστη", ο οσιος π.Σεραφειμ Ροουζ, ηδη πριν 40 περιπου χρονια.
Η ανθρωποτητα στην συντριπτικη της πλειοψηφια, δειχνει λογω και εργω να εχει απορριψει πλεον συνειδητα τον Εσταυρωμενο και Αναστημενο Χριστο, τον Μεγαλομαρτυρα του Γολγοθα, δειχνει να εχει προσπερασει αδιαφορη και ψυχρη το Μνημα το Κενον, και να αναμενει εναν αλλον "μεσσια", που θα την λυτρωσει απο αυτην την "ενοχλητικη"
και συναμα "πιεστικη" σωζουσα αγαπη του Πρωτου Αυτου "αγαπησαντας ημας" Υιου του Ανθρωπου.
Απο την κοσμοκρατειρα προτεσταντικη Αμερικη,
που εχει τον "Θεο", οπως τον εννοει αυτη,
προχειρο παιγνιο στην τσεπη της, κομμενο και ραμμενο σε καλπικα διαγγελματα, για το συμφερον της,
δηλαδη μονο στα λογια, και σφαζει κατα το δοκουν και δυναστευει το μεγαλυτερο μερος του πλανητη,
μεχρι την παλαι ποτε Χριστιανικη και νυν ταχα μετα-χριστιανικη Ευρωπη,
που απεμπολει ακομα και με νομους, στο ονομα ταχα των "ανθρωπινων δικαιωματων" το Ονομα του Κυριου,
και ετοιμαζεται να υποδεχτει μετα βαϊων και κλαδων το "πολυπολιτισμικο" Ισλαμ, με μια εκουσια αυτοκτονικη υστερια,
σε λιγες δεκαετιες, ως κυριαρχη θρησκειο-ιδεολογικο-κοινωνικη αναφορα, απολυτα τετυφλωμενη απο την αθεϊα της,
και γοητευμενη απο το φολκλορ και το εντονο αρωμα της Ανατολης,
εως και την Απω Ανατολη που ζει και κινειται αιωνες τωρα μακρα του αληθινου Θεου,
ο κοσμος, δειχνει να πορευεται εναν δικο του αυτοκαταστροφικο δρομο, αποκομμενος ολοτελα,
απο την Αγαπη και την Κοινωνια του Τριαδικου Θεου.
Και εαν αυτα φαινονται ως αφορισμοι, και γενικολογες αναφορες, δεν ειναι ασχετα με το εν λογω Συνεδριο που μας αφορα.
Στα πλαισια αυτα, εντασσονται πολλοι της ακαδημαϊκης θεολογιας, της αποστερημενης και απομακρης απο την οντως χαρισματικη θεολογια των Πατερων, παλαιων και νυν, της ευσεβειας, και της ασκητικης, της λειτουργικης και ενοριακης ζωης,
αποστειρωμενη και περικλειστη μεσα στον στοχασμο της και την αναθεωρητικη της μανια.
Ανθρωποι επηρεασμενοι απο τασεις, ιδεολογιες, δοξασιες, ρευματα, ξενα προς την Ορθοδοξια ως βιωμα, ως ζωη εν Χριστω,
ως αρνηση συμπορευσης μετα του αιωνος αυτου, του απατεωνος, παγιδευονται σε μια στενοψυχη προοπτικη της συνδιαλλαγης και της διαπραγματευσης με τον κοσμο.
Ειτε αυτο λεγεται "αριστερα" ειτε γενικα θολουρα και συγχυση, ειτε κοσμικη-τεχνολογικη-νεο-ουμανιστικη φιλοσοφια,
ειναι ετοιμοι να διαλεχθουν ως αυτοκλητοι εκπροσωποι των Πατερων και της Πιστης εν γενει, αγνοωντας το Λαο του Θεου,
και προτασσοντας την δικη τους φιλοσοφικο-θεολογικη γνωσιολογια, μια εργαστηριακη δηλαδη θεολογια, Plug & Play,
ευκολο-εφαρμοστη σε καθε στροφη και διαστροφη του αποννενοημενου κοσμου.
Ετσι μιλανε για θεολογια της απελευθερωσης, της διανοησης, του στοχασμου, των "συγχρονων" προβληματων,
των νεων κοινωνικων τασεων και σχεσεων, λες και ο ανθρωπος εχει μεταβληθει σε αλλο ον,
απο αυτο που επλασε ο Θεος, η μηπως ειναι πια ετσι;
Και ερωταται κανεις;
Ποιος διαλεχθηκε με τον αιωνα ετουτο;
Μηπως ο Κυριος;
Δεν Σταυρωθηκε για τον Ανθρωπο; Δεν αναστηθηκε για τον Ανθρωπο;
Μηπως οι Αποστολοι;
Δεν ακολουθησαν τον Κυριο τους, ενας προς ενας σε ολα;
Μηπως οι διαδοχοι Πατερες τους;
Μηπως δεν φωτισαν το κοσμο, και δεν τον οδηγησαν στο να σωθει εαν θελει;
Μηπως οι Αγιοι Μαρτυρες και Ασκητες;
Mηπως δεν παραδειγματισαν τον καθενα πως να ζει εν Χριστω, και να θυσιαζει μονο τον εαυτο του, και οχι τον αλλον;
Ποιος μπορει να τους κατηγορησει οτι δεν εδωσαν Αγαπη, δεν βαστασαν τας ασθενειας, δεν ενουθετησαν,
δεν παρηγορησαν, δεν εδιδαξαν, δεν εδωσαν το αιμα τους και την ζωη τους για τον ανθρωπο;
Και μονο να το σκεφθει καποιος ειναι η μεγιστη βλασφημια.
Αλλα υπαρχει μια αβυσσαλεα και ειδοποιος διαφορα.
Δεν διαλεχθηκαν και δεν συνδιαλεχθηκαν εν ειδει διαπραγματευσεων, και ανταλλαγης ιδεων και πραγματων.
Κυρηξαν την Αληθεια με καθε κοστος, τιμημα, καταβολη φορου αιματος και ζωης εν τελει.
Η Εσταυρωμενη και Αναστημενη Αληθεια δεν μπαινει στο τραπεζι, επι ισοις οροις με κανεναν.
Γιατι εαν μπει, θα μπει μονο ξαπλωμενη και νεκρη, στο τραπεζι του σοφου ιατροδικαστη ανθρωποθεου,
που οραματιζονται πολλοι εν τη διανοια τους, και εν τη αυταρκη αλαζονεια τους.
Και νεκρη αληθεια, μπορει να προβαλλεται ως ιδεολογια και να διαλεγεται σε καθε συνεδριο,
και να παζαρευεται σε καθε διεθνες φορουμ, αλλα δεν ζωοποιει και δεν σωζει..
Και εαν ο χ, η ο ψ, ειναι ετοιμος να δωσει Αυτον που ειναι τα παντα, για να παρει ενα πινακιο φακης,
δηλαδη μια ζωη βολεμενη και τακτοποιημενη χωρις πολλα πολλα με τους "αλλους", τοτε να ξερει,
οτι ηδη εχει χασει τα παντα, και το μονο που του μενει να διαπραγματευθει ειναι η νεκροτητα του.
Ας αναλαβει ο καθενας τις ευθυνες του, απεναντι σε αυτους που περασαν πριν απο εμας,
και εδωσαν αιμα για να λαβουν Πνευμα, εδωσαν τα παντα και πηραν τον Χριστο αιωνια.
Δεν ειμαστε υπολογοι μονο στο Αιμα του Χριστου που χυθηκε για να ζησουμε,
αλλα και σε αυτους που μας ανοιξαν τα ματια, για να ειμαστε σε θεση να μιλαμε,
γιαυτα τα πραγματα, οντες αναξιοι και ακαθαρτοι, αλλα παντως μελη της Εκκλησιας Του,
και μενοντες εν Αυτω, καθως και Αυτος μενει εν ημιν, εως συντελειας και περαν αυτης.
Και τι μενει; Τιποτα ουσιαστικο. Μονο εντυπωσεις.
Και μια δημοσιοτητα κενη περιεχομενου. Ενα ακομα γεγονος.
Και ισως καποιες καταγραφες στα πλουσια βιογραφικα των καθηγητων θεολογιας.
Ενα ακομα συνεδριο.. Μια "επιτυχια". Αυξανουν ομως οι περγαμηνες επιδοξων σοφων επι τα θεια και ιερα.
Ο καθενας εχει την γνωμη του. Ατελης και αυτη οπως ο ιδιος ο ανθρωπος, και πεπερασμενη.
Κανεις δεν εχει το αλαθητο, ουτε κανενας εχει ολο το δικιο με το μερος του.
Αυτα ισχυουν οταν εκφραζει δικη του γνωμη. Δικη του δοξασια και φιλοσοφια.
Απο εκει και περα, καποιες τελευταιες παρατηρησεις, και νομιζω οτι απο εμενα κλεινει το θεμα εδω.
Η εικονα που εβγαλε το συνεδριο ειναι η εικονα ανθρωπων της Εκκλησιας, ακαδημαϊκων και μη,
(οχι της ιδιας, -αλλοιμονο- της Εκκλησιας ως Σωμα Χριστου και συναξη πιστων επι το αυτο),
που ειναι πληρως εκκοσμικευμενοι οσον αφορα την θεωρηση τους, περι της Ορθοδοξου πιστεως και ζωης μας.
Θεωρουν και δεν το κρυβουν οτι η Εκκλησια εχει να κανει με το εδω και το τωρα. Να διαλεχθει λεει με τον κοσμο.
Κανεις δεν λεει οτι δεν πρεπει να γινει και αυτο.
Η Εκκλησια διαλεγεται με ολους αλλα προς τι, προς ποιο σκοπο;
Μηπως για να διατηρησει τα "κεκτημενα";
Μηπως γιατι φοβαται τους αρχοντες, η τους επιδοξους αρχοντες;
Μηπως για να την θεωρουν καλη και χρησιμη;
Μηπως για να την εχουν μεσα στα σχεδια τους;
Αν ναι, τοτε δεν ειναι πια Εκκλησια,
αλλα κατι ανθρωπινο και παντως αποστερημενο απο την Δοξα του Σταυρου,
και με επιδιωξεις παρομοιες με καθε ανθρωπινο κινημα και φιλοσοφια.
Ποιες ειναι οι επιδιωξεις αυτες; Το ευ ζειν; Η επι γης ειρηνη; Η κοινωνικη δικαιωσυνη;
Και εαν δεν πετυχαν αυτα να γινουν επι τη παρουσια του Ιδιου του Θεανθρωπου εδω,
αλλα και με το ακαταπαυστο κυρηγμα του Λογου Του, επι 20 και πλεον αιωνες,
γιατι για καποιο παραδοξο μεταφυσικο λογο πρεπει να γινουν τωρα και μαλιστα μεσα απο διαλογο και συνεδρια;
Δυο παγκοσμιοι πολεμοι γινανε, με 100.000.000 θυματα, και αντι να βαλει μυαλο ο κοσμος,
εγινε πιο επιθετικος, πιο αιμοδιψης, πιο ατομικιστικος, πιο αλαζονας..
Το θεμα επισης ειναι κατα ποσο ο κοσμος θελει να διαλεχθει με την Εκκλησια. Σε τι;
Δεν το δειχνει, και εαν το δειχνει ειναι προς την δικη του,
κατευθυνση αυτην της αναχωνευσης της μεσα το χαος του.
Στην πραγματικοτητα ο "κοσμος", με την πατερικη του εννοια,
ως δηλαδη η απολυτη προσκολληση στα γηϊνα πραγματα,
και η παντελη ελλειψη καθε υπαρξιακης αναφορας προς την κοινωνια μετα του Θεου,
και το επεκεινα της ζωης του ανθρωπου, ως αιωνια συμβασιλεια μετα Αυτου,
εχει απορριψει καθε συνδεσμο με την Εκκλησια του Ζωντος και θυσιαζομενου Αμνου, του Ζωοδοτη Χριστου.
Η επαφη του με την Εκκλησια, γινεται καθηκοντολογικα, ως θρησκευτικο "καθηκον" και "υποχρεωση".
Ε, υπαρχει και ενας Θεος, τι μας ζαλιζει τωρα, να του κανουμε το χατηρια να ασχολουμαστε που και που μαζι Του.
Αυτο ειναι το νοερο κλισε, στο νου πολλων ακομα και εκκλησιαζομενων ανθρωπων, εστω και εαν δεν το ομολογουν δημοσια.
Η εποχη μας, ολοτελα εσχατολογικη, και προφητευμενη ως εμβαθυνση και γενικευση της αποστασιας απο τον Θεο,
απο τους ορωντες και "βλεποντες" φωτισμενους ανθρωπους παλαιων εποχων, δηλαδη αυτους που αποκαλουμε Πατερες,
δειχνει να αναμενει πλεον ξεκαθαρα αυτο που φωτισμενα απεκαλεσε ως "Δαιμονικη πεντηκοστη", ο οσιος π.Σεραφειμ Ροουζ, ηδη πριν 40 περιπου χρονια.
Η ανθρωποτητα στην συντριπτικη της πλειοψηφια, δειχνει λογω και εργω να εχει απορριψει πλεον συνειδητα τον Εσταυρωμενο και Αναστημενο Χριστο, τον Μεγαλομαρτυρα του Γολγοθα, δειχνει να εχει προσπερασει αδιαφορη και ψυχρη το Μνημα το Κενον, και να αναμενει εναν αλλον "μεσσια", που θα την λυτρωσει απο αυτην την "ενοχλητικη"
και συναμα "πιεστικη" σωζουσα αγαπη του Πρωτου Αυτου "αγαπησαντας ημας" Υιου του Ανθρωπου.
Απο την κοσμοκρατειρα προτεσταντικη Αμερικη,
που εχει τον "Θεο", οπως τον εννοει αυτη,
προχειρο παιγνιο στην τσεπη της, κομμενο και ραμμενο σε καλπικα διαγγελματα, για το συμφερον της,
δηλαδη μονο στα λογια, και σφαζει κατα το δοκουν και δυναστευει το μεγαλυτερο μερος του πλανητη,
μεχρι την παλαι ποτε Χριστιανικη και νυν ταχα μετα-χριστιανικη Ευρωπη,
που απεμπολει ακομα και με νομους, στο ονομα ταχα των "ανθρωπινων δικαιωματων" το Ονομα του Κυριου,
και ετοιμαζεται να υποδεχτει μετα βαϊων και κλαδων το "πολυπολιτισμικο" Ισλαμ, με μια εκουσια αυτοκτονικη υστερια,
σε λιγες δεκαετιες, ως κυριαρχη θρησκειο-ιδεολογικο-κοινωνικη αναφορα, απολυτα τετυφλωμενη απο την αθεϊα της,
και γοητευμενη απο το φολκλορ και το εντονο αρωμα της Ανατολης,
εως και την Απω Ανατολη που ζει και κινειται αιωνες τωρα μακρα του αληθινου Θεου,
ο κοσμος, δειχνει να πορευεται εναν δικο του αυτοκαταστροφικο δρομο, αποκομμενος ολοτελα,
απο την Αγαπη και την Κοινωνια του Τριαδικου Θεου.
Και εαν αυτα φαινονται ως αφορισμοι, και γενικολογες αναφορες, δεν ειναι ασχετα με το εν λογω Συνεδριο που μας αφορα.
Στα πλαισια αυτα, εντασσονται πολλοι της ακαδημαϊκης θεολογιας, της αποστερημενης και απομακρης απο την οντως χαρισματικη θεολογια των Πατερων, παλαιων και νυν, της ευσεβειας, και της ασκητικης, της λειτουργικης και ενοριακης ζωης,
αποστειρωμενη και περικλειστη μεσα στον στοχασμο της και την αναθεωρητικη της μανια.
Ανθρωποι επηρεασμενοι απο τασεις, ιδεολογιες, δοξασιες, ρευματα, ξενα προς την Ορθοδοξια ως βιωμα, ως ζωη εν Χριστω,
ως αρνηση συμπορευσης μετα του αιωνος αυτου, του απατεωνος, παγιδευονται σε μια στενοψυχη προοπτικη της συνδιαλλαγης και της διαπραγματευσης με τον κοσμο.
Ειτε αυτο λεγεται "αριστερα" ειτε γενικα θολουρα και συγχυση, ειτε κοσμικη-τεχνολογικη-νεο-ουμανιστικη φιλοσοφια,
ειναι ετοιμοι να διαλεχθουν ως αυτοκλητοι εκπροσωποι των Πατερων και της Πιστης εν γενει, αγνοωντας το Λαο του Θεου,
και προτασσοντας την δικη τους φιλοσοφικο-θεολογικη γνωσιολογια, μια εργαστηριακη δηλαδη θεολογια, Plug & Play,
ευκολο-εφαρμοστη σε καθε στροφη και διαστροφη του αποννενοημενου κοσμου.
Ετσι μιλανε για θεολογια της απελευθερωσης, της διανοησης, του στοχασμου, των "συγχρονων" προβληματων,
των νεων κοινωνικων τασεων και σχεσεων, λες και ο ανθρωπος εχει μεταβληθει σε αλλο ον,
απο αυτο που επλασε ο Θεος, η μηπως ειναι πια ετσι;
Και ερωταται κανεις;
Ποιος διαλεχθηκε με τον αιωνα ετουτο;
Μηπως ο Κυριος;
Δεν Σταυρωθηκε για τον Ανθρωπο; Δεν αναστηθηκε για τον Ανθρωπο;
Μηπως οι Αποστολοι;
Δεν ακολουθησαν τον Κυριο τους, ενας προς ενας σε ολα;
Μηπως οι διαδοχοι Πατερες τους;
Μηπως δεν φωτισαν το κοσμο, και δεν τον οδηγησαν στο να σωθει εαν θελει;
Μηπως οι Αγιοι Μαρτυρες και Ασκητες;
Mηπως δεν παραδειγματισαν τον καθενα πως να ζει εν Χριστω, και να θυσιαζει μονο τον εαυτο του, και οχι τον αλλον;
Ποιος μπορει να τους κατηγορησει οτι δεν εδωσαν Αγαπη, δεν βαστασαν τας ασθενειας, δεν ενουθετησαν,
δεν παρηγορησαν, δεν εδιδαξαν, δεν εδωσαν το αιμα τους και την ζωη τους για τον ανθρωπο;
Και μονο να το σκεφθει καποιος ειναι η μεγιστη βλασφημια.
Αλλα υπαρχει μια αβυσσαλεα και ειδοποιος διαφορα.
Δεν διαλεχθηκαν και δεν συνδιαλεχθηκαν εν ειδει διαπραγματευσεων, και ανταλλαγης ιδεων και πραγματων.
Κυρηξαν την Αληθεια με καθε κοστος, τιμημα, καταβολη φορου αιματος και ζωης εν τελει.
Η Εσταυρωμενη και Αναστημενη Αληθεια δεν μπαινει στο τραπεζι, επι ισοις οροις με κανεναν.
Γιατι εαν μπει, θα μπει μονο ξαπλωμενη και νεκρη, στο τραπεζι του σοφου ιατροδικαστη ανθρωποθεου,
που οραματιζονται πολλοι εν τη διανοια τους, και εν τη αυταρκη αλαζονεια τους.
Και νεκρη αληθεια, μπορει να προβαλλεται ως ιδεολογια και να διαλεγεται σε καθε συνεδριο,
και να παζαρευεται σε καθε διεθνες φορουμ, αλλα δεν ζωοποιει και δεν σωζει..
Και εαν ο χ, η ο ψ, ειναι ετοιμος να δωσει Αυτον που ειναι τα παντα, για να παρει ενα πινακιο φακης,
δηλαδη μια ζωη βολεμενη και τακτοποιημενη χωρις πολλα πολλα με τους "αλλους", τοτε να ξερει,
οτι ηδη εχει χασει τα παντα, και το μονο που του μενει να διαπραγματευθει ειναι η νεκροτητα του.
Ας αναλαβει ο καθενας τις ευθυνες του, απεναντι σε αυτους που περασαν πριν απο εμας,
και εδωσαν αιμα για να λαβουν Πνευμα, εδωσαν τα παντα και πηραν τον Χριστο αιωνια.
Δεν ειμαστε υπολογοι μονο στο Αιμα του Χριστου που χυθηκε για να ζησουμε,
αλλα και σε αυτους που μας ανοιξαν τα ματια, για να ειμαστε σε θεση να μιλαμε,
γιαυτα τα πραγματα, οντες αναξιοι και ακαθαρτοι, αλλα παντως μελη της Εκκλησιας Του,
και μενοντες εν Αυτω, καθως και Αυτος μενει εν ημιν, εως συντελειας και περαν αυτης.