Δεν είναι ορθόδοξο χριστιανικό βιβλίο με την έννοια που δίνουν πολλοί εδώ μέσα, αλλά είναι ό,τι πιο γλυκό και ανθρώπινο έχω διαβάσει εδώ και χρόνια. Και το σημαντικότερο.. Αναφέρεται σε ΕΚΕΙΝΟΝ
"ΕΚΕΙΝΟΣ" της Ελεωνόρας Σταθοπούλου από τις εκδόσεις ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ
'...Είμαι πάντα παρούσα στους λιθοβολισμούς. Εγώ και το δέντρο της πλατείας. Στέκομαι δίπλα στον κορμό και κοιτάμε. Τους άντρες στα μάτια. Γνωρίζω έναν-έναν καλύτερα από τη μάνα τους γιατί τους γνώρισα πάνω στο σώμα μου και δεν γελιέμαι. Πηγαίνω στους λιθοβολισμούς για να με βλέπουν, την ώρα που θα τολμάν να σηκώσουν την πέτρα. Με βλέπουν και αδιαπέραστοι, σκοτώνουν αυτή τη γυναίκα που είμαι εγώ. Να μην υπάρχει πια το σώμα μου που τους παίρνει την τιμή και την αναίδεια. Αυτό που βρίζουν φεύγοντας κι εκλιπαρούν όταν έρχονται. Αυτό που τους κάνει τρελούς και πρέπει να το τσακίσουν για να ξαναβρούν τη γαλήνη τους. "
(το απόσπασμα αυτό είναι στο οπισθόφυλλο και είναι από το κεφάλαιο που αναφέρεται στο ευαγγελικό επεισόδιο του λιθοβολισμού της πόρνης")