"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Καλησπέρα σας!

Πάτερ Αντώνιε η ερώτηση μου έχει να κάνει με κάτι που απασχολεί σχετικά παρα πολύ κόσμο. Έιναι ο ορισμός της κολάσεως.
Παλαιώτερα ο κόσμος είχε την εντύπωση (εσφαλμένη ή όχι) ότι η κόλαση είναι ένας τόπος γεμάτος φωτιές, καζάνια κ.λ.π. Κάποιοι άλλοι (θεολόγοι κ.λ.π.) "ισχυρίζονται" ότι η κόλαση είναι ένας τόπος που όμως ονομάζεται κόλαση εξαιτίας του γεγονότος ότι βρίσκεσε μακρυά απο τον ίδιο τον θεό.
Θα ήθελα να ρωτήσω ποια απο τις δύο απόψεις είναι η σωστή, και λίγες περισσότερες πληροφορίες αν γίνεται.

Ευχαριστώ !

Η κόλαση δεν είναι τόσο κάποιος συγκεκριμένος τόπος, όσο ένας τρόπος ζωής βασανιστικός. Άλλωστε ο Θεός είναι πανταχού παρών!
Μοιάζει όμως με τον ήλιο, άλλοι θα γλυκαίνονται από το φως του και άλλοι θα ζεματίζονται...

Μετά τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού που θα γίνει η οριστική κρίση, οι άνθρωποι εκείνοι που θα βρεθούν χωρισμένοι από το Θεό θα βιώνουν την κόλαση με τον πιο άσχημο τρόπο.
Τα καζάνια και οι φωτιές είναι μια ανθρωπομορφική έκφραση για να καταλάβουμε με όρους υλικούς κάτι που θα είναι κυρίως πνευματική κατάσταση. Ανάλογα μιλάμε και για τον Παράδεισο για κήπους και λουλούδια (και τα ζωγραφίζουμε) ενώ αυτό είναι απλώς μεταφορικό. Ο Παράδεισος είναι κάτι πολύ περισσότερο αφού το ζήσαν πολλοί άγιοι και το περιγράψαν σαν μια απέραντη αγαλίαση της ψυχής από όπου δεν θέλει κανείς να φύγει αφού θα είναι σε κοινωνία με το Θεό.
Αν ανοίξουμε το Ευαγγέλιο και διαβάσουμε την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου θα πάρουμε μια γεύση του τι είναι κόλαση από το ίσιο το στόμα του Χριστού που μας το αποκαλύπτει. Αλλά και άλλοτε μιλάει ο Χριστός για το "πυρ το εξώτερον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού". Παραδόξως όταν ο παπάς πλησιάζει το σταυρό σε έναν δαιμονισμένο και διαβάζει εξορκισμούς οι δαίμονες φωνάζουν "καίγομαι, φύγε με καις!" παρά το ότι εμείς δεν βλέπουμε φωτιές και καζάνια και η παρουσία του σταυρού μας χαροποιεί και μας δροσίζει. Άρα πρόκειται για πνευματική κατάσταση που όμως εκφράζεται με τον αισθητό αυτό τρόπο.

Μακάρι κανείς να μη βρεθεί στον τόπο εκείνον της κολάσεως, διότι μετά το θάνατο κανείς δεν μπορεί να αλλάξει κατάσταση όπως με σαφήνεια ο Κύριος μας βεβαίωσε μέσα από την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου. Ας κάνουμε λοιπόν ότι περνάει από χέρι μας για την ψυχή μας και ο Κύριος δεν πρόκειται να μας αφήσει στα δόντια του Σατανά.

Φίλε Έλληνα συγχώρεσε με που παρεμβαίνω.
Δες την ομιλία του ιατρού Αλεξ.Καλομοίρου για το θέμα που ρωτάς και στην οποία ανατέμνει την Ορθόδοξη θεολογία επί του θέματος.

http://athos.edo.gr/modules.php?name=Fo ... opic&t=369

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ!!

Α...ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΤΙ ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ..

ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΖΕΙ ΑΣ ΠΟΥΜΕ 65 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΛΑΘΟΙ ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ...
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΘΟΥΝ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΘΟΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΑΙΩΝΙΩΤΗΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΖΕΙ ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ...
ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ΑΥΤΟ? ΓΙΑΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΕΙ... ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ..?

(ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ)

pAntonios έγραψε:Μετά τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού που θα γίνει η οριστική κρίση

Πάτερ Αντώνιε, θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε πότε κρίνετε ο άνθρωπος και πότε πηγαίνει στην κόλαση ή στον Παράδεισο; Με τον θάνατο του ή με την Δευτέρα Παρουσία; Και αν ισχύει το δεύτερο, που θα βρίσκετε η ψυχή του όλο αυτό τον καιρό;

Ευχαριστώ

Κάλό είναι βέβαια να προβληματιζόμαστε...
Αλλά μην ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι, δημιουργήματα και μάλιστα είχαμε ξεπέσει από τη θέση όπου μας έβαλε ο Θεός.
Δεν μας ρωτάει λοιπόν, αλλά Εκείνος αποφασίζει και εμείς εκτελούμε!
Πάντως σαν Θεός που είναι δεν μπορεί να κάνει λάθος εκτίμηση και μέσα σε 65 χρόνια ζωής (αλλά ακόμη και 15 θα έλεγα εγώ!) να καταλάβει τι αξίζουμε και που ανήκει η ψυχή μας!!!

Η ουσιαστική κρίση γίνεται μετά το θάνατό μας (αφού από εκεί και μετά δεν διορθώνεται τίποτε!), αλλά η τελική κρίση θα γίνει στη Δευτέρα Παρουσία. Το πρώτο είναι σα να λέμε ότι τερμάτισες σε έναν αγώνα δρόμου και ξέρεις τη σειρά σου (η αν δεν τερμάτισες καθόλου!) και το δεύτερο είναι όταν ανεβαίνεις στο βάθρο και παίρνεις το μετάλλιο και ακούς τον εθνικό ύμνο...

pAntonios έγραψε:Το πρώτο είναι σα να λέμε ότι τερμάτισες σε έναν αγώνα δρόμου και ξέρεις τη σειρά σου (η αν δεν τερμάτισες καθόλου!) και το δεύτερο είναι όταν ανεβαίνεις στο βάθρο και παίρνεις το μετάλλιο και ακούς τον εθνικό ύμνο...

Πάτερ, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι ακόμη. Πως ακριβώς βοηθούν οι προσευχές και τα μνημόσυνα;