"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Α. Θαύματα του Αγίου Αναστασίου μέσα από διάφορες αφηγήσεις:

α) Αφηγήσεις Παπα-Θεόδωρου Κακουρή:

1. «Πριν γίνω ιερέας, μέσα στην παλιά εκκλησία είχαμε για πολύ καιρό ένα κέρινο ομοίωμα παιδιού. Μετά το δώσαμε στους πωλητές κεριών, για να το λιώσουν. Όταν έγινα ιερέας, μια Κυριακή μετά τη θεία λειτουργία με πλησίασαν δύο γυναίκες. Εγώ τότε τους άνοιξα και την παλιά εκκλησία, για να προσκυνήσουν. Εν τώ μεταξύ τις είδα να κοιτάζουν γύρω τους περίεργα. Η μια μάλιστα από αυτές μου είπε: «Γυρεύω ένα πράμα, Παπά μου, και δεν το βρίσκω. Έστειλα εδώ ένα τάμα κέρινο ίσια με ένα παιδί και δεν το βλέπω». Τους είπα ότι το είχαμε για πολλά χρόνια και ύστερα το δώσαμε για λιώσιμο. Τη ρώτησα από πού ήταν και μου απάντησε: «Είμαι από την Κύπρο, αλλά ζω στην Αυστραλία τώρα. Συνεχίζοντας ύστερα μου είπε τα εξής: «Με μια άλλη κοπέλλα έμενα στην Αυστραλία και είχα ένα παιδί δώδεκα χρονών παράλυτο. Το πήρα σε πολλούς γιατρούς, αλλά δυστυχώς δε θεραπεύτηκε. Μια νύχτα, ενώ εκοιμόμαστε, άκουσα ένα δυνατό κρότο. Τότε σηκώθηκα κι έβαλα το σταυρό μου, διότι ήταν πολύ παράξενος θόρυβος. Η άλλη κοπέλλα εκείνη την ώρα με ρώτησε: «Τί έπαθες;» Εν τω μεταξύ το σπίτι είχε γίνει ολόφωτο και παρουσιάστηκαν δύο άντρες. Ο ένας, που ήταν λίγο πιο ψηλός, έδειξε τον άλλο και είπε: «Αυτός είναι ο Άγιος Αναστάσιος και θα γιάνει το παιδί σου». Αμέσως χάθηκαν οι άνθρωποι από μπροστά μας, καθώς και το φώς. Την άλλη μέρα, όταν ξύπνησε το παιδί μου, ήταν τελείως καλά. «Ύστερα», συνέχισε η γυναίκα, «έστειλα χρήματα σε μια συγγένισσά μου στη Σκάλα, για να κάμει κέρινο αφιέρωμα, και της ανέθεσα να ρωτήσει πού είναι ο Άης Αναστάσης, για να το πάρει».

2. «Γύρω στο 1961-62 μια Κυριακή, μετά τον εκκλησιασμό, ήρθε από την Ορμήδεια ένα αυτοκίνητο με πέντε έως έξι προσκυνητές. Ο ένας από αυτούς μου είπε: “Ο Άγιος αυτός είναι ο γιατρός μου. Όταν ήμουν μικρός, ήμουν τελείως παράλυτος από τη μέση και κάτω. Μια μέρα ο πατέρας μου πήρε μια πέτρα, την εσταύρωσε πάνω μου και είπε: “Άη Αναστάση μου, γιάτρεψε το παιδί μου”. Μετά με σήκωσε και με πήρε στο κρεβάτι. Ύστερα από μισή ώρα σηκώθηκα και έγινα καλά”.»

3. «Ο Γιακουμής Πουλλή μου είπε το πιο κάτω θαύμα. “Την ημέρα της γιορτής του Αγίου Αναστασίου ήρθε κάποιος από το Λευκόνοικο και μου είπε: “Εγώ κάθε χρόνο έρχομαι στο χωριό σας και φέρνω γιορτή, γιατί μ έκανε καλά ο Άης Αναστάσης. Ήμουν παράλυτος κάποτε και δε μπορούσα να περπατήσω. Ο πατέρας μου, για να με κάνει καλά, μ έφερνε κάθε χρόνο με το αμάξι να προσκυνήσω και να τρίψω πάνω μου τα εργαλεία του. Μια χρονιά, όταν ήρθαμε στη χάρη του Αγίου και φέραμε τη γιορτή μας, στο δρόμο που φεύγαμε, μεταξύ Λευκονοίκου-Περιστερωνοπηγής, εσηκώθηκα από το αμάξι και περπάτησα”.»*


β) Αφήγηση Ματθαίου Φικάρδου από τη Λεμεσό:

4. «Το 1967 υπηρετούσα στο ταχυδρομείο Λευκονοίκου. Μια εβδομάδα πριν από τις 17 Σεπτεμβρίου πήγα με τη σύζυγό μου στη Λεμεσό, για να δώ την κουνιάδα μου, που είχε ένα άρρωστο παιδί, τον Αντρέα Φουρλά. Το παιδί ήταν τότε δεκατεσσάρων με δεκαπέντε χρονών και πολύ συχνά σεληνιαζόταν κι έβγαζεν αφρούς από το στόμα του. Ενώ η γυναίκα μου κι εγώ κουβεντιάζαμε μαζί, της ανέφερα ότι στις 17 Σεπτεμβρίου είναι το πανηγύρι του Αγίου Αναστασίου. Τότε η κουνιάδα μου ζήτησε περισσότερες πληροφορίες, για να μάθει πού είναι ο Άγιος. Όταν της εξήγησα, μου είπε: ‘’Είδα τον Άγιο Αναστάσιο ντυμένο στα άσπρα με την εκκλησία του τρεις φορές στο όνειρό μου και μου είπε:

- Πήρες το παιδί σου σε πολλούς γιατρούς και κλινικές. Εγώ είμαι ο Άγιος Αναστάσιος κι έχω δύο κλινικές. Να φέρεις το παιδί σου στην κλινική μου την παλιά (εκκλησία).

Έτσι η κουνιάδα μου στις 16 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε μαζί με τον Αντρέα για την Περιστερωνοπηγή. Όταν περνούσαν από το χωριό, για να πάνε πρώτα στο Λευκόνοικο και μετά να έρθουμε όλοι μαζί στον Άγιο, είδε από μακριά την εκκλησία και φώναξε: “Αυτή είναι η εκκλησία που είδα στο όνειρό μου”. Οι άλλοι που ήταν μέσα στο λεωφορείο διερωτήθηκαν, γιατί εφώναξε αυτό το πράγμα και αυτή τους εξήγησε τα σχετικά με το όνειρό της. Μετά ήρθαν κοντά μου στο Λευκόνοικο. Πριν ξεκινήσουμε από το σπίτι, το παιδί πάλι έπαθε μια σύντομη κρίση. Όταν πήγαμε στην Περιστερωνοπηγή, προσκυνήσαμε πρώτα στη νέα εκκλησία. Ύστερα πήγαμε στην παλιά εκκλησία και κατεβήκαμε κάτω στον τάφο του Αγίου Αναστασίου. Εκεί, μόλις τριφτήκαμε τα εργαλεία, ο μικρός, που κρατούσε τη γυναίκα μου από το χέρι, της είπε: “Θεία, τώρα είμαι ξαλαφρωμένος”. Από τότε το παιδί έγινε καλά και ποτέ δεν ξανάπαθε αυτή την αρρώστια. Τώρα ο Αντρέας βρίσκεται στην Αυστραλία.»

Πηγή (και ο Βίος του Αγίου Αναστασίου του Θαυματουργού της Κύπρου): http://vatopaidi.wordpress.com/2009/09/ ... tourgos-1/

Ο Άγιος Αναστάσιος ο Θαυματουργός (ο υφαντής) ο εκ Περιστερωνοπηγής – βίος και θαύματα (μέρος 2ο) (με φωτογραφικό υλικό)

1. «To 1918 ήμουν εφτά χρονών. Ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν επίτροπος της εκκλησίας για πολλά χρόνια, μ έπαιρνε πάντα μαζί του, όταν γιόρταζεν ο Άης Αναστάσης. Στις 16 Σεπτεμβρίου, μετά τον εσπερινό, ήμουν με άλλα παιδιά έξω από την παλιά εκκλησία, ανάμεσα στους πανηγυριώτες. Τότε έφεραν σ ένα μεγάλο κάρο κάποιον παράλυτο Τούρκο από τις Αγγλισίδες. Οι Τούρκοι που τον συνόδευαν ήθελαν να τον βάλουν μέσα στην εκκλησία. Εμείς τα παιδιά και μερικοί άλλοι διαμαρτυρηθήκαμε και φωνάζαμε να μή βάλουν τον Τούρκο μέσα στην εκκλησία. Παρά τις διαμαρτυρίες μας, οι Τούρκοι μαζί με τον Παπά-Θεράπο και τον πατέρα μου τον κατέβασαν με το κρεβάτι του και τον έκλεισαν μέσα όλην τη νύχτα. Την άλλη μέρα το πρωΐ εγώ ήμουν πολύ περίεργος να πάω πάλι με τον πατέρα μου να δώ τί απέγινε ο Τούρκος. Όταν πήγαμε, βρήκαμε τους άλλους επιτρόπους και τον καντηλανάφτη. Ανοίξαμε την εκκλησία και είδα τον Τούρκο να περπατά και να βγαίνει έξω πηγαίνοντας προς τα σεντόνια του, που είχαν μείνει έξω το προηγούμενο βράδυ. Ο Τούρκος αυτός, μετά από τη θεραπεία του, χάρισε στον Άη Αναστάση μια τεράστια ελιά, τη μεγαλύτερη της Κύπρου, η οποία είχε τότε για υποστήριξη 40 στύλλους. Σαν επίτροπος αργότερα πήγαινα με τον Παπά-Θεραπο και την ενοικιάζαμε. Το χωράφι με την ελιάν το αγόρασε ύστερα ένας Αγγλισιδιώτης που ήρθε από την Αγγλία. Η ελιά αυτή, απ ό,τι ξέρω, μέχρι τελευταία υπήρχεν στις Αγγλισίδες.»

(Για τις ελιές των Αγγλισίδων έγραψε περισσότερα ο Ιταλός Giovani Mariti που επισκέφτηκε την Κύπρο τον 18ο αιώνα.)(8)
Η καινούρια και η παλιά μοναστηριακή εκκλησία του Αγίου Αναστασίου. Στη βόρεια πλευρά της παλιάς εκκλησίας διακρίνονται δύο καμάρες του μοναστηριού. Η παλιά μοναστηριακή εκκλησία, όπως αναφερόταν σε επιγραφή που βρισκόταν μέχρι το 1974 πάνω από την νότια θύρα, κτίστηκε εκ βάθρων το 1755 με δαπάνες του ομοχωρίου Αγίου Παναρέτου και των κατοίκων. Η νέα εκκλησία κτίστηκε το 1952. Μετά την τουρκική εισβολή και οι δύο εκκλησίες, αφού συλήθηκαν, βεβηλώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως στάβλοι, υπέστησαν με την πάροδο του χρόνου σοβαρές ζημιές, οι οποίες δυστυχώς γίνονται ολοένα και σοβαρότερες, ένεκα της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής.

2. «Το 1953, στις 17 Σεπτεμβρίου, την ημέραν που γιόρταζεν ο Άγιος Αναστάσιος, ήρθε ένα μεγάλο αυτοκίνητο, το οποίο προσπαθούσε με οπίσθια ταχύτητα να πάει όσο μπορούσε πιο κοντά στην εκκλησία. Οι πανηγυριώτες κι εγώ διερωτηθήκαμε γιατί ο οδηγός επέμενε να σταματήσει τόσο πολύ κοντά στην είσοδο και του φωνάξαμε να σταματήσει. Αυτός τότε μας είπε ότι ήθελεν έναν επίτροπο. Εγώ προσφέρθηκα να τον βοηθήσω και μου είπε: ‘Τούτον το μωρόν το κέρινο είναι αφιέρωμα από την Αυστραλία. Είναι έξι χρονών και ήταν παράλυτο. Μια νύχτα, ενώ κοιμόταν, επήγεν ο Άγιος και χτύπησε πάνω του μ ένα πράγμα στρογγυλό. Όταν το πρωΐ ξύπνησε, ήταν τελείως καλά. Πήγε ύστερα στο άλλο δωμάτιο που ήταν οι γονείς του και τους είπεν ότι ένας Άης Αναστάσης από την Κύπρο το έκαμε καλά’’.»

δ) Αφήγηση Δημήτρη Σιημητρά:

3. “Ήμουν επίτροπος της εκκλησίας για 23 χρόνια και τις ημέρες του πανηγυριού στεκόμουν πάντα στο παγκάρι. Στο πανηγύρι του 1955 ήρθε μια μεσόκοπη γυναίκα μ ένα μωρό τεσσάρων χρονών. Έριξε στο δίσκο της εκκλησίας δύο σελίνια, σημαντικό ποσό σαν οβολός για την εποχήν εκείνη. Αμέσως κατάλαβα ότι θα ήταν από τη Λάρνακα. Τη ρώτησα, και πράγματι ήταν από την επαρχία Λάρνακος. Χωρίς να τη ρωτήσω πάρα κάτω μου έδειξε το παιδί και μου είπε: ‘Θωρείς τούντο μωρόν γιέ μου; Δεν έμειναν γιατροί μέσ στην Κύπρον που δεν το πήρα. Ύστερα μου είπαν να το τάξω στον Άην Αναστάσην. Ετάχτηκα τότε να γιάνει το μωρό μου και να φέρω στη χάριν του έναν κερί, τόσον μεγάλον όσον το κορμίν του. Ύστερα που λίγες μέρες, έγινεν καλά το παιδί μου’. ”

ε) Αφήγηση Λουκίας Ζιγκή-Κωστέα:

4. «Το 1967 για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έπαιρνα γράμμα από τα παιδιά μου Αντρέα και Αριστείδη που βρίσκονταν στην Αμερική. Στενοχωριόμουν πολύ γι αυτό και άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι κακό θα συνέβαινε. Ένα βράδυ στον ύπνο μου είδα ένα γέροντα ο οποίος με κατέβασε κάτω στη σπηλιά του Αγίου Αναστασίου. Στη συνέχεια ο γέροντας έβαλε τα χέρια του μέσα σε μια τρύπα, που υπάρχει στην ανατολική πλευρά της σπηλιάς. Πήρε από κεί ένα ζευγάρι γάντια, τα φόρεσε και μου είπε: ‘’Εγώ είμαι ο γιατρός του γιού σου’’. Μετά με πήρε από το χέρι και ανεβαίνοντας τα σκαλιά μέχρι την πόρτα της εκκλησίας, μου το επανέλαβε ακόμη δύο φορές. Ύστερα από δύο-τρείς μέρες που πήρα επιστολή, μας έγραψαν ότι ο Αντρέας είχε κάνει μια πάρα πολύ δύσκολη εγχείρηση στο στομάχι κι ότι ξεπέρασε τον κίνδυνο».

στ) Αφήγηση Δημήτρη Χριστοδούλου:

5. «Από τον πατέρα μου που ήταν επίτροπος της εκκλησίας άκουσα αυτό το θαύμα:

Κάποιος από την Αθηένου είχε μια πάθηση στο πόδι του. Για να θεραπευτεί πήγε σε πολλούς γιατρούς στην Κύπρο και μετά στην Αθήνα, αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Όταν γύρισε πίσω, παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Άγιος Αναστάσιος και του είπε: ‘’Εγώ είμαι ο γιατρός σου’’. Μόλις ξύπνησε, είδε ότι θεραπεύτηκε και δόξαζε τον Άγιο. Τις μέρες εκείνες, επειδή έπρεπε να μαρμαρώσουν την εκκλησία, ο πατέρας μου πήγε στην Αθηένου για να φέρει μάρμαρα. Τότε αυτός που θεραπεύτηκε έστειλε μαζί του μιάν αίγα, σαν τάμα, στον Άγιο Αναστάσιο».

Ο μακαριστός εφημέριος του ναού του αγίου Αναστασίου π. Θεόδωρος Κακουρής και η πρεσβυτέρα του Μαρία. (βλ. 1ο μέρος)

ζ) Αφήγηση Μοδέστας Ιακώβου-Τζιακούρη:

6. «Όταν ήμουν μικρή, άκουσα από τον παππού μου ένα θαύμα για κάποιον που πονούσε το πόδι του. Ο άνθρωπος αυτός πήγε σε πολλούς γιατρούς, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν. Ένα βράδυ παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Άγιος Αναστάσιος και του είπε: ‘’Γιατί δεν έρχεσαι κοντά μου να σε κάμω καλά;’’ Ο άρρωστος τότε τον ρώτησε: ‘’Ποιός είσαι, δε σε ξέρω’’. Ο Άγιος Αναστάσιος του απάντησε: ‘’Είμαι ο Άγιος Αναστάσιος’’ και απλώνοντας το χέρι του πάνω στο πόδι του τον εθεράπευσε. Αργότερα αυτός που θεραπεύτηκε, για να ευχαριστήσει τον Άγιο, έστειλε μια κατσίκα στο μοναστήρι κι από τότε πλήθυναν οι κατσίκες κι έγιναν ένα μεγάλο κοπάδι».

η) Αφήγηση Κυριάκου Ιακώβου:

7. «Περί το 1920 άκουσα από τη γιαγιά μου το πιο κάτω θαύμα: Ο Άγιος Αναστάσιος εθεράπευσε τον πατέρα της, ο οποίος πονούσε το πόδι του και δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ένα βράδυ πήγε ο Άγιος και αφού του έκανε μερικές εντριβές, τον διέταξε να σηκωθεί και να περπατήσει. Αμέσως τότε ο πατέρας της γιαγιάς μου σηκώθηκε και άρχισε να περπατεί».

θ) Αφήγηση Ζηντίλη Κυριάκου Ζηντίλη:

8. «Όταν ήμουν επίτροπος στον Άην Αναστάση, ένα πανηγύρι ήρθεν στο παγκάρι της εκκλησίας μια γυναίκα από το Τρίκωμο και μας έφερε ένα κέρινο τάμα μωρού, το οποίο ήταν ένα μέτρο περίπου ύψος. Εγώ έμεινα και την εκοίταζα κάπως απορημένα. Η γυναίκα μετά μου είπε: ‘’Θωρείς το μωρόν που πάει στις εικόνες να προσκυνήσει, έν ο γιός μου. Έγινεν καλά τωρά. Ήταν παράλυτος, δεν έμεινεν γιατρός που δεν τον επήρα. Μια φορά ήρθεν ένας Άγιος και μου είπε: “Σε όλους τους γιατρούς επήρες το μωρόν σου, αλλά κοντά μου δεν το έφερες. Δεν είμαι μακριά. Είμαι στην Περιστερώνα”. Πού τότε έταξα το μωρόν μου κι έγινε καλά’’.»

* Η Περιστερωνοπηγή αποτελείται από δύο κοινότητες, την Περιστερώνα και την Πηγή

http://vatopaidi.wordpress.com/2009/09/ ... tourgos-2/