Θαύματα του Οσίου Παταπίου
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 08, 2010 10:00 am
Αποσπάσματα από το βιβλίο του πρωτοπρεσβυτέρου Σωτηρίου Μακρυστάθη με τίτλο: «ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΠΑΤΑΠΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ»
Γ΄ ΕΚΔΟΣΙΣ : ΑΘΗΝΑΙ 1995
Το θαύμα του οσίου Παταπίου (σελ. 18-20)
Μετά την αποφοίτησίν μου εκ της Μέσης Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, το 1958, με εκάλεσεν ο Κύριος εις το Υπούργημα του οικογενειάρχου, μετά της συζύγου μου Μαρουλίας, το 1959. Τον Νοέμβριον του 1960 εισήχθην εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την 19 Νοεμβρίου 1961, δια χειρών του αειμνήστου Μητροπολίτου Κορινθίας Προκοπίου εισήλθον εις την Ιερωσύνην ως Διάκονος και το 1963 ως Πρεσβύτερος. Μου ενεπιστεύθη η Χάρις του Κυρίου , προς κατά Χριστόν ανατροφήν, τρία αγόρια. Τον Ανδρέαν το 1962, τον Φώτιον το 1965 και τον Νεκτάριον το 1970.
Την 21-12-1974, το εσπέρας, ο υιός μου Φώτιος, ενώ ευρίσκετο εις Φροντιστήριον Αγγλικών και επέστρεφεν εις το σπίτι, καθ’ οδόν εις τον παραλιακόν δρόμον της Πειραϊκής, εκτυπήθη θανατηφόρα από διερχόμενο αυτοκίνητον. Οι ιατροί του Νευροχειρουργικού τμήματος του Κρατικού Νοσοκομείου Πειραιώς διέγνωσαν: «Κάταγμα αριστεράς κροταφικής, ωτορραγία αριστερά, ημιπληγία αριστερά δυσκαμψία, διάστασις πλαγίων κόλπων, κώμα και κολύμβησις του μυελού τους εγκεφάλου εις το αίμα».
Ουδείς εκ των ιατρών ήτο δυνατόν να αφήσει ελπίδα ανανήψεως και πολύ περισσότερον θεραπείας. Παρέμενεν εις κωματώδην κατάστασιν επί 27 ημέρας. Τότε οι θεράποντες ήρχισαν να αποσύρουν τα σχετικά βοηθητικά μηχανήματά των, δηλώνοντες ότι δεν δύνανται να προσφέρουν άλλην ιατρικήν βοήθειαν, και μάλλον θα ηύχοντο να αποβιώση, παρά να διατηρηθή έτσι, «φυτόν», ή παντελώς, εις την καλυτέραν περίπτωσιν, παραλυτικόν.
Τότε η Μητέρα πρεσβυτέρα με σφιγμένην την καρδιά και χωρίς να μου πη τίποτε, επήγε εις το σπίτι να πάρη τα εξόδια σάβανά του, διότι, ως την είχον πληροφορήσει οι ιατροί, ο θάνατος ήτο υπόθεσις ωρών.
Σαν έφθασεν όμως εις το σπίτι, από την έκφρασίν της, ο υιός μας Ανδρέας, αντελήφθη ότι κάτι σοβαρόν συμβαίνει εις τον αδελφόν του.
Αμέσως μετά την αναχώρησιν της μητρός του δια το Νοσοκομείον, τρέχει έξω, σταματά ένα ΤΑΧΙ και παίρνοντας μαζί του τη γιαγιά του – Μητέρα της συζύγου μου – σπεύδουν εδώ, εις την Μονήν και το Ιερό Λείψανον του Οσίου Παταπίου, διότι τον αγαπούσαν και αγαπούν τον Όσιον, τα παιδιά μου, αφού από νήπια τα έφερνα εδώ εις τους δικούς μου παιδικούς Ιερούς τόπους. Εδώ, αφού προσκύνησαν με πολλήν θέρμην το Ιερόν Λείψανο, επήραν ένα βαμβάκι με λαδάκι από την Κανδήλα του Ιερού Λειψάνου και δύο κεράκια από το Σπήλαιον, ήλθαν αμέσως εις το Νοσοκομείον και μου λέγει ο Ανδρέας: «Σταύρωσε το παιδί, μπαμπά, και θα γίνει καλά, με την βοήθεια του Αγίου Παταπίου».
Κυριολεκτικά συγκλονισμένος, διότι ηυδόκησεν να με θυμηθή ο Όσιός μου σ’ εκείνην την δύσκολον δια το παιδί μου στιγμήν και σχεδόν τρέμων, με τα δάκρυα να αυλακώνουν το πρόσωπό μου, εσταύρωσα το …σχεδόν νεκρό παιδί μου! Και …Ω της απεραντοσύνης της αγάπης σου Κύριε, σε είκοσι (20) λεπτά της ώρας(!), δια πρώτην φοράν, μετά από 27 ημέρας, κινείται το παιδί, ανοίγει τα μάτια του! Με κοιτάζει. Με γνωρίζει! Μου σφίγγει το χέρι με το χέρι του! Και μου λέγει:
«Μπαμπά πονάω»!
Σκύβω πάνω του, το φιλώ στο πληγωμένο κεφαλάκι του και του ψιθυρίζω: «Θα γίνης καλά παιδί μου»! Τρέχουν οι γιατροί. Ξαναβάζουν σε λειτουργία τα μηχανήματά τους. Διαπιστώνουν: Συγκόλισιν των καταγμάτων, εκκαθάρισιν του εγκεφάλου από το αίμα, επαναλειτουργίαν των οργάνων! Πλήρης ανάνηψις!
Μετά δέκα ημέρας περίπου εξήλθομεν του Νοσοκομείου. Με συντηρητική φαρμακευτική αγωγή, επανήλθεν εις το Σχολείον του, Ε΄ Δημοτικού. Προήχθη κανονικώς. Την επομένην σχολικήν χρονιά ήτο πλήρως υγιής!
Και το θαύμα συνεχίζεται. Μόλις ετελείωσεν το Δημοτικόν Σχολείον (1976), μου είπεν: «Σαν ένα ευχαριστώ εις τον Θεόν, μπαμπά, θέλω να φοιτήσω εις την Ριζάρειον Εκκλησιαστικήν Σχολήν. Έτσι έγινε. Μετά έξ χρόνια (1982) αποφοίτησεν από την Ριζάρειον και μετά από εξετάσεις εισήχθη εις το Ποιμαντικόν Τμήμα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών(1983), απ’ όπου την 1-12-1987έλαβεν το πτυχίον του, με ΛΙΑΝ ΚΑΛΩΣ.
Παραλλήλως με τας σπουδάς του εκαλλιεργούσε ασκητικοπατερικάς μελέτας και κυρίως ησχολήθη με την διδασκαλίαν των Μυστικών Πατέρων, ιδίως του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Τον Σεπτέμβριον του 1990 ενεγράφη δια μεταπτυχιακάς σπουδάς, εις το Πανεπιστήμιον του DURHAM της Αγγλίας. Την 14-4-1991 εισήλθεν εις την Ιερωσύνην, χειροτονηθείς Διάκονος, την δε 5-7-1991, εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, Πρεσβύτερος και έλαβε το οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου, ως άγαμος Κληρικός, αφιερωθείς πλέον εις την Εκκλησίαν και την Ιεράν Επιστήμην!!
Γ΄ ΕΚΔΟΣΙΣ : ΑΘΗΝΑΙ 1995
Το θαύμα του οσίου Παταπίου (σελ. 18-20)
Μετά την αποφοίτησίν μου εκ της Μέσης Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, το 1958, με εκάλεσεν ο Κύριος εις το Υπούργημα του οικογενειάρχου, μετά της συζύγου μου Μαρουλίας, το 1959. Τον Νοέμβριον του 1960 εισήχθην εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την 19 Νοεμβρίου 1961, δια χειρών του αειμνήστου Μητροπολίτου Κορινθίας Προκοπίου εισήλθον εις την Ιερωσύνην ως Διάκονος και το 1963 ως Πρεσβύτερος. Μου ενεπιστεύθη η Χάρις του Κυρίου , προς κατά Χριστόν ανατροφήν, τρία αγόρια. Τον Ανδρέαν το 1962, τον Φώτιον το 1965 και τον Νεκτάριον το 1970.
Την 21-12-1974, το εσπέρας, ο υιός μου Φώτιος, ενώ ευρίσκετο εις Φροντιστήριον Αγγλικών και επέστρεφεν εις το σπίτι, καθ’ οδόν εις τον παραλιακόν δρόμον της Πειραϊκής, εκτυπήθη θανατηφόρα από διερχόμενο αυτοκίνητον. Οι ιατροί του Νευροχειρουργικού τμήματος του Κρατικού Νοσοκομείου Πειραιώς διέγνωσαν: «Κάταγμα αριστεράς κροταφικής, ωτορραγία αριστερά, ημιπληγία αριστερά δυσκαμψία, διάστασις πλαγίων κόλπων, κώμα και κολύμβησις του μυελού τους εγκεφάλου εις το αίμα».
Ουδείς εκ των ιατρών ήτο δυνατόν να αφήσει ελπίδα ανανήψεως και πολύ περισσότερον θεραπείας. Παρέμενεν εις κωματώδην κατάστασιν επί 27 ημέρας. Τότε οι θεράποντες ήρχισαν να αποσύρουν τα σχετικά βοηθητικά μηχανήματά των, δηλώνοντες ότι δεν δύνανται να προσφέρουν άλλην ιατρικήν βοήθειαν, και μάλλον θα ηύχοντο να αποβιώση, παρά να διατηρηθή έτσι, «φυτόν», ή παντελώς, εις την καλυτέραν περίπτωσιν, παραλυτικόν.
Τότε η Μητέρα πρεσβυτέρα με σφιγμένην την καρδιά και χωρίς να μου πη τίποτε, επήγε εις το σπίτι να πάρη τα εξόδια σάβανά του, διότι, ως την είχον πληροφορήσει οι ιατροί, ο θάνατος ήτο υπόθεσις ωρών.
Σαν έφθασεν όμως εις το σπίτι, από την έκφρασίν της, ο υιός μας Ανδρέας, αντελήφθη ότι κάτι σοβαρόν συμβαίνει εις τον αδελφόν του.
Αμέσως μετά την αναχώρησιν της μητρός του δια το Νοσοκομείον, τρέχει έξω, σταματά ένα ΤΑΧΙ και παίρνοντας μαζί του τη γιαγιά του – Μητέρα της συζύγου μου – σπεύδουν εδώ, εις την Μονήν και το Ιερό Λείψανον του Οσίου Παταπίου, διότι τον αγαπούσαν και αγαπούν τον Όσιον, τα παιδιά μου, αφού από νήπια τα έφερνα εδώ εις τους δικούς μου παιδικούς Ιερούς τόπους. Εδώ, αφού προσκύνησαν με πολλήν θέρμην το Ιερόν Λείψανο, επήραν ένα βαμβάκι με λαδάκι από την Κανδήλα του Ιερού Λειψάνου και δύο κεράκια από το Σπήλαιον, ήλθαν αμέσως εις το Νοσοκομείον και μου λέγει ο Ανδρέας: «Σταύρωσε το παιδί, μπαμπά, και θα γίνει καλά, με την βοήθεια του Αγίου Παταπίου».
Κυριολεκτικά συγκλονισμένος, διότι ηυδόκησεν να με θυμηθή ο Όσιός μου σ’ εκείνην την δύσκολον δια το παιδί μου στιγμήν και σχεδόν τρέμων, με τα δάκρυα να αυλακώνουν το πρόσωπό μου, εσταύρωσα το …σχεδόν νεκρό παιδί μου! Και …Ω της απεραντοσύνης της αγάπης σου Κύριε, σε είκοσι (20) λεπτά της ώρας(!), δια πρώτην φοράν, μετά από 27 ημέρας, κινείται το παιδί, ανοίγει τα μάτια του! Με κοιτάζει. Με γνωρίζει! Μου σφίγγει το χέρι με το χέρι του! Και μου λέγει:
«Μπαμπά πονάω»!
Σκύβω πάνω του, το φιλώ στο πληγωμένο κεφαλάκι του και του ψιθυρίζω: «Θα γίνης καλά παιδί μου»! Τρέχουν οι γιατροί. Ξαναβάζουν σε λειτουργία τα μηχανήματά τους. Διαπιστώνουν: Συγκόλισιν των καταγμάτων, εκκαθάρισιν του εγκεφάλου από το αίμα, επαναλειτουργίαν των οργάνων! Πλήρης ανάνηψις!
Μετά δέκα ημέρας περίπου εξήλθομεν του Νοσοκομείου. Με συντηρητική φαρμακευτική αγωγή, επανήλθεν εις το Σχολείον του, Ε΄ Δημοτικού. Προήχθη κανονικώς. Την επομένην σχολικήν χρονιά ήτο πλήρως υγιής!
Και το θαύμα συνεχίζεται. Μόλις ετελείωσεν το Δημοτικόν Σχολείον (1976), μου είπεν: «Σαν ένα ευχαριστώ εις τον Θεόν, μπαμπά, θέλω να φοιτήσω εις την Ριζάρειον Εκκλησιαστικήν Σχολήν. Έτσι έγινε. Μετά έξ χρόνια (1982) αποφοίτησεν από την Ριζάρειον και μετά από εξετάσεις εισήχθη εις το Ποιμαντικόν Τμήμα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών(1983), απ’ όπου την 1-12-1987έλαβεν το πτυχίον του, με ΛΙΑΝ ΚΑΛΩΣ.
Παραλλήλως με τας σπουδάς του εκαλλιεργούσε ασκητικοπατερικάς μελέτας και κυρίως ησχολήθη με την διδασκαλίαν των Μυστικών Πατέρων, ιδίως του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Τον Σεπτέμβριον του 1990 ενεγράφη δια μεταπτυχιακάς σπουδάς, εις το Πανεπιστήμιον του DURHAM της Αγγλίας. Την 14-4-1991 εισήλθεν εις την Ιερωσύνην, χειροτονηθείς Διάκονος, την δε 5-7-1991, εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, Πρεσβύτερος και έλαβε το οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου, ως άγαμος Κληρικός, αφιερωθείς πλέον εις την Εκκλησίαν και την Ιεράν Επιστήμην!!