Το μυστικό του ουρανού

[NIKOSZ]

Αυτό τελικά που θα ανοίξει την θύρα του ουρανού δεν θα έχει σχέση με τις αρετές μας. Ούτε με τις υπόγειες διαδρομές στα ναρκισσιστικά παιχνίδια του εγωκεντρισμού μας και ας έχουν το προφίλ της «πνευματικότητας». Δεν θα ʼναι καν ο «Χριστιανισμός». Αφού τον παραμορφώσαμε σε –ισμό δηλαδή ιδεαλισμό, διανοουμενισμό, ιστορισμό, νομικισμό, εθνικισμό, καθοδηγητισμό, ηγεμονισμό.

Τι θα είναι όμως τελικά αν δεν είναι όλα αυτά. Δεν ξέρω μα νομίζω πως τα πράγματα θα είναι τελικά πιο απλά από μια βαριά γκρίζα αμφιβόλου ποιότητος και προελεύσεως θρησκευτικότητα. Θα είναι πιο ανοιξιάτικα, πιο φωτεινά, πιο εαρινά δηλαδή όντως Χριστιανικά.

Το μυστικό του ουρανού είναι μια τέχνη που την γνωρίζουν μονάχα οι ταπεινοί. Εκείνοι που αρνούνται αυτό που ονομάζουμε «life style». Είναι απλό μα θέλει τσακισμένο εγωισμό. Είναι σοφό μα θέλει να είσαι «μωρός». Είναι για τους πιστούς μα όχι για αυτούς που κάνανε την πίστη εγγυήσεις. Είναι μια γλώσσα μυστική που δύο είδη ανθρώπων την γνωρίζουν στην ζωή, οι Άγιοι και οι πολύ αμαρτωλοί.

Το μυστικό λοιπόν αυτό, πʼ ανοίγει την θύρα ουρανού άλλοτε βρίσκετε σε λέξεις, άλλοτε σε δάκρυα και τις περισσότερες φορές σε μια βουβή κραυγή δοξολογίας. Είναι αυτό που λέει ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος πως «η προσευχή του ταπεινού είναι η σιωπή».

Δεν είναι πως δεν έχει λόγια, μα τι να πεις μπροστά στο μυστήριο. Τι να περιγράψεις όταν αυτά που νιώθεις είναι κατά πολύ περισσότερα απʼ κείνα που θα μπορούσες να εκφράσεις. Με ρήματα τα άρρητα πώς να λαλήσεις;

Μια δυνατότητα, μια επιλογή υπάρχει μονάχα, δοξολογία και ευχαριστία. Αυτό είναι το μυστικό. Η μυστική αέναη γλώσσα του ουρανού. Ευχαριστία για όλα και για τίποτα. Γιʼ αυτά που ξέρουμε και γιʼ αυτά που δεν θα μάθουμε ποτέ «ων ίσμεν και ω ουκ ίσμεν». Γιʼ αυτά που σου κάλυψε, για αυτά που δεν σου μαρτύρησε, γιʼ αυτά που για σένα σταυρώθηκε.

Αυτό το μυστικό δεν κατοικεί μες στο μυαλό. Μήτε διασχίζει τα μονοπάτια του εγκεφάλου. Δεν το γνωρίζουν οι «έξυπνοι» αυτού του κόσμου, αυτοί που κάναν το όνειρο σύμβαση, μήτε το εντοπίζουν τα ραντάρ της τεχνολογίας τους. Είναι καλά κρυμμένο στα βάθη της καρδιάς. Μιας καρδιάς, που στην μουρμούρα του ανεκπλήρωτου, στον φόβο της ανάγκης και στης προδοσίας την ηδονή, ξέρει να προφέρει δύο λέξεις, σʼ ευχαριστώ δόξα σοι!

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος