"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Ο Άγιος Ιουστίνος ο Σέρβος


Miracles of Saint (Archimandrite) Justin of Chelije (part 1)
22 Ιουνίου, 2010 — VatopaidiFriend

Translated by Fr. Milorad Orlic from Banatski Vesnik: List Pravoslavne Sprske Eparhije Banatske (Banat Messenger: Journal of the Serbian Orthodox Diocese of Banat), vol. 51, no. 11, June 1991.



The Year 1952

In 1952 there occurred a great miracle in the bakery of Chelije Monastery. In the monastery there were forty sisters, and Mother Nina was assigned to the kitchen. Having prepared bread for supper, she realized that there remained only one cup of flour. As she lamented this problem to the other sisters during dinner, Fr. Justin said: “Pray to Godthe Lord will take care of us!” Early the next morning, as Mother Nina entered the bakery, she found two large canisters of flour. Fr. Justin, Mother Sarah and all the other sisters witnessed this miracle, and all together gave thanks unto God.

Read more…


The Year 1953
Stojka Jankovich from the village of Leskovac, in the vicinity of the city of Valjevo, had been ill for twelve years from demonic possession. She frequently saw demons, which beat, tortured and wounded her.
When her family censed the house, she saw the demons fleeing from the incense. She went frequently to Fr. Justin for Holy Confession and Communion, and was eventually healed. Later she accepted the mo-nastic vocation, and is now Sister Tatijana.


The Year 1959
The daughter of one Nicholas, from Strmne Gore near Lelich, was ill. For three years she lay immobile in her bed. Once, they took her by car to the monastery and, using a blanket, carried her into church. Fr. Justin read a prayer service over her. After the prayer service she was able to sit up, and after three years she was able to walk. As she had the first time, she again came to the monastery by car and was carried into church. After the prayer service, she walked back to the car by herself. The engine, however, would not start. The men began to push the car, but all was in vain. But when she got out of the car, the motor did start; however, as soon as she entered the car again, the motor stopped. Then she said, “I’ll walk up the hill” (there are a number of hills around the monastery). She was accompanied by a small child. Taking the child by the hand, she proceeded to walk up the highest of the hills.

The Year 1963
On the Feast of the Transfiguration, Fr. Justin was serving the Di-vine Liturgy. The church was full and all partook of Holy Communion. Present among the people was a Muslim who was in the employment of a construction company (“Zhegrap”) that was working on the railway from Belgrade to Bar (a coastal city in Montenegro). His name was Ismet, and until then Fr. Justin had never met him. When the people came forward for Holy Communion, he went forward with them. When he came before the Holy Chalice, Fr. Justin looked at him and said, “You cannot commune, since you’re not baptized.”

***

Radisha Miljokovich, a six-year-old boy from the village of Trlicha, in the vicinity of the town of Ub, suffered from fainting spells. Fr. Justin held a prayer service for him, and he was healed.

Slavko Molovich from the village of Pambukovice, in the vicinity of Ub, did not have children. He came to Fr. Justin for a prayer service. He was subsequently blessed with two sons.

***

Milovan from the village of Stave, in the vicinity of Valjevo, a teacher by profession, was severely sick spiritually. One evening, his mother brought him to Chelije Monastery for Vespers, and they spent the night there. At four in the morning they arose for Matins. Walking to the church with Sister Anisija, at the entrance Milovan became ill and fell unconscious. His mother knew that when this state came upon him, calamity and dangers followed, so she shouted to the sister to flee. At that time, the chapel was being built in the monastery, and twenty workers were present. Every morning, at four a.m., they first went to the church for services and then proceeded to work. Milovan began to throw stones at his mother, forcing her to flee to the building where the workers were staying and preparing to go to church. In front of the building there was a lamp. Throwing stones, Milovan damaged all the doors and walls of the building. He threw stones at it without ceasing, so that it was impossible for anyone to exit. Besides the workers, Frs. Makarije and Mardarije from the Rezhvich Monastery, the construction manager, and some other men were present in the building. The whole time he was throwing stones, Milovan was shrieking, “Black one, white one, yellow one, help! Strike! Rapid fire!”and he continued to heap stones before the door.
Above the monastery was a hill with a road on it. People who were traveling on the road heard what was happening. Their astonished voices could be heard in the monastery: “What’s happening in the monastery? This is something dangerous!”
For two hours, Fr. Mardarije and Fr. Makarije were unable to sub-due Milovan. When at last they caught him, they bound him and took him into the church. In the church they bound his hands and feet and, during the Divine Liturgy, five men guarded him. After the Divine Lit-urgy, Fr. Justin performed the Holy Mystery of Unction over him. For the first half of the service he showed no sign of change. At the halfway point, he said: “Untie my hands, they’re hurting me.” By the end of the service, he had fully recovered. He had breakfast with the tradesmen and returned home with his mother, completely healthy and normal. A few days later, Fr. Justin went to Belgrade. When he returned, Milovan, now completely normal and healthy, approached him with thanks. Thereafter, he and his mother came frequently to the monastery.

***

In the village of Stubo, in the vicinity of Valjevo, lived three sisters: Milenja, Obrenija and Krynija. All three suffered from neuroses. Milenja was the first to become ill and, after a few years, so did the other two. All three came to the monastery. Fr. Justin read prayers for them, confessed and communed them. All three recovered to full health, and Krynija became the nun Paraskeva.


The Year 1964
A mother from the village of Velika Plane brought her daughter Slavka, who suffered from demonic possession, to the monastery. Slavka was twenty-six years old, and the demon spoke through her. Fr. Justin prayed much for her. On the eve of the Feast of the Holy Archangel Michael, the church was filled with people, and Fr. Justin was reading the Holy Gospel, when the demon spoke through the girl. Fr. Justin stopped and said: “It is not she who is speaking, but the demon in her!” To this the demon replied: “I would enter into you, but I can t.
Slavka was in the monastery for a long time and Fr. Justin read prayers for her every day. Three times he performed the Holy Mystery of Unction over her. During this time she went to Holy Confession and Holy Communion, but her condition did not improve. Fr. Justin said: “I am ceasing my prayers; there is some great unconfessed sin here.” He instructed the sisters that perhaps Slavka did not know what sin encom-passed, and that they should converse with her regarding this.
In conversations with the sisters, Slavka confessed her sin: “My par-ents had myself and my brother. My brother became engaged to a girl named Dushica. She was an only child and worked as a telephone oper-ator, as did my brother. He asked my mother and me to come and see his future wife. The girl was fine and pretty, but she had a clubfoot; this was unacceptable to both of us, and we were against the engagement. My brother called her on the phone while she was at work and canceled the engagement. Later, her fellow workers said that although she had always gone home the same way, on this day she had gone down a road that crossed the railway. From a distance a train was approaching and she began to run. At that moment, an elderly gentleman (who later told of all this) approached her, grabbed her by the hand, and said: “Where are you going, child?” She freed herself from his grasp and at the last moment threw herself in front of the train. In relating this to the sisters, Slavka did not realize that she had committed a sin.
Afterwards, Slavka went to Confession, and sent an appeal to the bishop that a funeral service be held for Dushica. The funeral service was performed at Dushicas grave, and Fr. Justin served forty Divine Liturgies for the departed. When all was completed, Slavka then de-parted for home completely healthy.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/ ... je-part-1/

Δεύτερο μέρος

The Year 1972
Z. from Valjevo was very ill for six years. He had a certificate that he was a lunatic. He was brought to Fr. Justin, who read prayers for him. He departed with his health restored. Since that day he comes to the monastery two or three times a year, and performs voluntary labor.

***

Marija Petrovich from read more… Valjevo gave birth to a baby girl. In the hos-pital, the doctors informed her that the child’s right hand was paralyzed. At once, Marija became an amnesiac, and had no idea who she was. She underwent therapy in Valjevo and Belgrade, but her condition grew no better. During her sickness, she became hostile to those around her, beating people with stones and whatever else she could place her hands on. All fled from her. Once she threw herself into a well fifteen meters deep. She sank, but the water raised her to the surface and, by the will of God, she climbed out of the well by herself and without any injuries. She underwent therapy for another six years, but was finally committed to the mental hospital in Kovin, where she was given the strongest possible drugs. Even these did not help. Her mother heard about Fr. Justin, and she brought some of Marija’s clothes and some sugar to the monastery. Fr. Justin read prayers over the clothes and sugar, and her mother took these items to the hospital. Marija wore the clothes and ate the sugar. She recovered completely, and frequently comes to the monastery.

The Year 1976
Boshko Pashich from Futog, in the vicinity of Novi Sad, was ill for four years. He had frightful visions both while he slept and while he was awake, and therefore could not sleep. Fr. Justin read prayers for him, and he recovered completely.

The Year 1977
One Sunday, Fr. Justin was serving the Divine Liturgy. The church was filled with people, and among them was a Turk by the name of Rasim. Fr. Justin had never seen him before. When Rasim came for-ward to take antidoron, Fr. Justin explained to him: “You can’t receive antidoron, because you’re not baptized.”

The Year 1978
Ranka Begovich, a medical doctor from the village of Brezovice by the town of Ub, was suffering from a spiritual sickness. Fr. Justin often prayed for her and read prayers over her. She recovered completely and is employed in Belgrade as a doctor.

***

Zhivko and Malisha, stonecutters from the village of Divaca, located in the vicinity of the city of Valjevo, were not pious, and both enjoyed drinking. They often spent days and entire nights in cafes. Their relatives came to Fr. Justin asking for his intercessory prayers for them. His prayers freed them from their affliction. Upon renouncing alcohol, they came to Fr. Justin to express their gratitude. They sincerely repented for the time and money they had wasted in cafes. “Why did we not know to come here [to the monastery] before?” they said. These men became true Christians and often visit the monastery.
It is impossible to mention individually each of the many, many individuals who, thanks to Fr. Justin’s prayers, renounced alcohol. Against every evil in the worlddiscord, malice, broken marriages, children abandoning parents, parents degrading childrenFr. Justin’s prayers restored things to what they should be!

***

During the time that Fr. Justin was alive on earth, the following event occurred. A woman (Kovachevich), from the village of Lelich, was in the maternity ward of the Valjevo hospital. After giving birth, she suffered a nervous breakdown and was transferred to the psychiatric ward. When her husband arrived with their family, they were shocked by the turn of events. Obtaining her discharge from the hospital, they immediately brought her to Chelije, to Fr. Justin, that he might read prayers over her. At the conclusion of the prayers, she came to herself and felt better. She has since recovered both physically and mentally.


The Year 1979
On St. Sava’s Day there were many people in church. There were many childrenthirty-five of them recited short speeches. Fr. Justin gave the sermon and said: “Today we have gathered to celebrate St. Sava; may we all see one another in heavenall of us gathered around St. Sava! May we all celebrate him there, in heaven!” We all heard these words and, though their effect was chilling upon each of us, we passed over them in silence. When Fr. Justin fell asleep in the Lord, we remembered his words, and concluded that Fr. Justin knew he was going to die, and that this had been his last celebration of St. Sava here on earth. Many individuals said to the sisters that what Fr. Justin said on St. Sava’s DayMay we all meet in heaven!was a sign that he knew he was to die. In previous sermons he had always said: “Thanks be to God that many of you are here in church and, especially, many children. May we together celebrate St. Sava here on earth for many years!”
On the third day after Fr. Justin’s death, the first miracle occurred. We were all gathered around Fr. Justin’s coffin, reading telegrams of condolence. All the sisters were overcome with weeping and sobbing when, suddenly, like a wave, a strong, pleasant fragrance manifested it-self. We were all surprised and, simultaneously, we exhaled and ex-claimed: “A fragrance! Do you smell it?” A little later, the same fragrance was noticed again.
On the day of Fr. Justin’s funeral, Bishop Jovan of Shabac-Valjevo entered the church, venerated Fr. Justin, knelt down, and placed his head on the stand on which the coffin rested. For a long time he knelt and wept. When he arose, he said: “Fr. Justin is sleeping. He has not died.” Father’s face was radiant, even though he had died four days earlier.
On the day of Fr. Justin’s burial, Bishop Domentijan related in his sermon how Fr. Justin, upon meeting a person (previously unknown to Fr. Justin), had addressed that person by name. That individual had later related the story to Bishop Domentijan.

***

M. P. from Belgrade was seriously ill. He had an ulcer on the esophagus and was greatly anemic. He was treated for a number of years, and was finally directed to a hospital for an operation. At Fr. Justin’s fortieth-day memorial service, he prayed at Fr. Justin’s grave, and felt as though something was turning in his stomach. The next day he went to the hospital, where they performed the preparations for an operation (x-rays and analysis). However, a great miracle had occurred: the x-rays could not even find a scar, and all other analyses and examinations could not reveal any illness. The specialist-surgeons, all capable doctors, were amazed by the comparison of the old and new x-rays. Since then, M. has enjoyed perfect health.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/ ... more-45620

Τα παραπάνω θαύματα στην ελληνική γλώσσα

Μέρος 1ο

1952
Το 1952, πραγματοποιήθηκε ένα μεγάλο θαύμα στο αρτοποιείο του μοναστηριού Chelije. Στο μοναστήρι διαβιούσαν σαράντα αδελφές και στην κουζίνα διακονούσε η αδελφή Νίνα. Ενώ ετοίμαζε το ψωμί για το δείπνο αντιλήφθηκε ότι είχε μείνει μόνο ένα φλιτζάνι αλεύρι. Ενώ παραπονιότανε στις άλλες αδελφές, ο π. Ιουστίνος( τώρα Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας) της είπε: « Ας προσευχηθούμε στον Κύριο και θα μας προστατέψει». Νωρίς το άλλο πρωί, μόλις μπήκε η αδελφή στην κουζίνα βρήκε δύο μεγάλα δοχεία αλεύρι. Ο π. Ιουστίνος η μητέρα Σάρα και όλες οι αδελφές είδαν το θαύμα και ευχαρίστησαν τον Κύριο.1953
Η Stoijka Jankovits από το χωριό Leskovac , κοντά στην πόλη Βάλγιεβο, υπέφερε από δαιμονική επήρεια για δώδεκα χρόνια . Συχνά έβλεπε δαίμονες που την κτυπούσαν, την βασάνιζαν και την άφηναν πληγωμένη. Όταν η οικογένεια της θυμιάτιζε το σπίτι, έβλεπε τους δαίμονες να φεύγουν από το παράθυρο. Πήγαινε συχνά στον π. Ιουστίνο για εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία και τελικά θεραπεύτηκε τελείως. Αργότερα ασπάστηκε τον μοναχικό βίο και τώρα ονομάζεται αδελφή Τατιάνα.
1959
Η κόρη κάποιου Νικόλαου από τη Strmne Gore, κοντά στη Lelich ήταν άρρωστη. Για τρία χρόνια ήταν κατάκοιτη στο κρεβάτι. Μια φορά την πήγαν με το αυτοκίνητο στο μοναστήρι και την μετέφεραν στην εκκλησία τυλιγμένη σε μια κουβέρτα. Ο π. Ιουστίνος της διάβασε μια προσευχή. Μετά την προσευχή κατάφερε να καθίσει και μετά από τρία χρόνια μπόρεσε να περπατήσει. Τότε όπως και την πρώτη φορά πήγε στο μοναστήρι και την μετέφεραν στην εκκλησία με μια κουβέρτα. Μετά την προσευχή, μπόρεσε να περπατήσει μόνη της στο αυτοκίνητο. Ωστόσο η μηχανή δεν έπαιρνε μπροστά. Οι άνδρες μάταια προσπαθούσαν να σπρώξουν το αυτοκίνητο. Τελικά η μηχανή ξεκίνησε, αλλά μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο η κοπέλα, σταμάτησε και πάλι. Τότε είπε: « Θα ανεβώ στο λόφο» ( Υπάρχουν πολλοί λοφίσκοι γύρω από το μοναστήρι) Την ακολουθούσε ένα μικρό παιδί το οποίο κρατούσε από το χέρι. Μαζί του περπάτησε και ανέβηκε στον πιο ψηλό λόφο της περιοχής.
1963
Ο π. Ιουστίνος λειτουργούσε στην γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Η εκκλησία ήταν γεμάτη και όλοι συμμετείχαν στην Θεία Κοινωνία. Ανάμεσά τους ήταν και ένας μουσουλμάνος που εργαζόταν στην εταιρεία Zhegrap, που κατασκεύαζε τη σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ Βελιγραδίου και Μπάρ στο Μαυροβούνιο. Ονομαζόταν Ισμέτ και ο π. Ιουστίνος ποτέ δεν τον είχε δε προηγουμένως . Όταν πλησίασαν όλοι να κοινωνήσουν, πήγε και αυτός. Ο π. Ιουστίνος τον κοίταξε και είπε: «Δεν μπορείς να κοινωνήσεις γιατί δεν είσαι βαπτισμένος.»
Ο Radisha Miljokovich, ένα αγόρι έξι χρονων από το χωριό Trlicha κοντά στην πόλη Ub, υπέφερε από λιποθυμίες. Ο π. Ιουστίνος του διάβασε ευχές και το παιδί γιατρεύτηκε τελείως.
Ο Στάβκο Μόλοβιτς από το χωριό Pambukovice, κοντά στην πόλη Ub δεν έκανε παιδιά. Όταν τον διάβασε ο π. Ιουστίνος έκανε κατόπιν δύο γιούς.
Ο Μίλοβαν από το χωριό Στάβε, της περιοχής Βάλγιεβο, ήταν δάσκαλος αλλά ήταν σοβαρά άρρωστος ψυχικά. Ένα βράδυ η μητέρα του τον έφερε στο μοναστήρι Chlije για το απόδειπνο και πέρασαν τη νύκτα εκεί. Στις τέσσερεις το πρωί ξύπνησαν για την ακολουθία του όρθρου. Ενώ πήγαινε στην εκκλησία με την αδελφή Ανυσία, στην είσοδο της εκκλησίας αρρώστησε και έπεσε κάτω αναίσθητος. Η μητέρα του ήξερε ότι όταν συνέβαινε αυτό, πολλά κακά και κίνδυνοι ακολουθούσαν και έτσι φώναξε στην αδελφή να απομακρυνθεί από κοντά του. Εκείνο τον καιρό το παρεκκλήσιο βρισκόταν υπό ανέγερση και το επεισόδιο παρακολούθησαν είκοσι εργάτες. Κάθε πρωί στις 4, πήγαιναν πρώτα στην εκκλησία για τον όρθρο και μετά στη δουλειά.
Ο Μίλοβαν άρχισε να πετά πέτρες στη μητέρα του, η οποία πήγε να κρυφτεί στο κτίριο που έμεναν οι εργάτες και ετοιμάζονταν για τη λειτουργία. Μπροστά από το κτίριο βρισκόταν μια λάμπα. Με τις πέτρες ο Μίλοβαν κατάφερε να καταστρέψει όλες τις πόρτες και τους τοίχους του κτιρίου. Συνέχιζε να πετά ασταμάτητα, ώστε ήταν αδύνατο να βγει κάποιος από εκεί. Εκτός από τους εργάτες, δύο πατέρες από άλλο μοναστήρι έμεναν εκεί, μαζί με τον διευθυντή του έργου και κάποιους άλλους άνδρες. Την ώρα που πετούσε τις πέτρες ο Μίλοβαν ούρλιαζε: « Να μια μαύρη, μια άσπρη, μια κίτρινη, βοήθεια! Κτύπα! Πυροβόλα!» και συνέχιζε να στέλνει πέτρες στο κτίριο.
Πάνω από το μοναστήρι βρισκόταν ένας λόφος με δρόμο. Ο κόσμος που ταξίδευε στο δρόμο άκουγε τι συνέβαινε. Οι ξαφνιασμένες φωνές τους ακούγονταν από το μοναστήρι: «Μα τι συμβαίνει στο μοναστήρι;» ρωτούσαν. « Κάτι επικίνδυνο!»
Για δύο ώρες οι δύο πατέρες προσπαθούσαν και δεν μπορούσαν να ηρεμήσουν τον Μίλοβαν. Όταν τελικά τον έπιασαν τον έφεραν μέσα στην εκκλησία. Του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και την ώρα της λειτουργίας τον πρόσεχαν πέντε άνδρες. Μετά τη Θεία Λειτουργία ο π. Ιουστίνος επιτέλεσε Άγιο Ευχέλαιο. Στα μισά περίπου δεν έδειξε καμιά διαφορά. Ωστόσο είπε: «Λύστε μου τα χέρια, γιατί με πονάνε». Μέχρι το τέλος του Αγίου Ευχελαίου είχε συνέλθει εντελώς. Έφαγε πρόγευμα με τους εργάτες και επέστρεψε σπίτι με τη μητέρα του εντελώς καλά. Λίγες μέρες αργότερα ο π. Ιουστίνος πήγε στο Βελιγράδι. Όταν επέστρεψε, ο Μίλοβαν που ήταν τώρα απόλυτα υγιής, τον πλησίασε για να τον ευχαριστήσει. Από τότε εκείνος και η μητέρα του επισκέπτονταν το μοναστήρι συχνά.
Στο χωριο Stubo,στην περιοχή του Valjevo, ζούσαν τρείς αδελφές: η Milenja, η Obrenija και η Krynija. Και οι τρείς υπέφεραν από διάφορες νευρωτικές διαταραχές. Η πρώτη που αρρώστησε ήταν η Milenja και ύστερα ακολούθησαν και οι άλλες. Και οι τρείς επισκέφτηκαν το μοναστήρι. Ο π. Ιουστίνος τους διάβασε ευχές, τις εξομολόγησε και τις κοινώνησε. Και οι τρείς έγιναν τελείως καλά. Η τρίτη φόρεσε το μοναχικό σχήμα και ονομάστηκε, Παρασκευή.
1964
Μια μητέρα από το χωριό Velika Plane έφερε την κόρη της, Slavka, στο μοναστήρι γιατί υπέφερε από δαιμονική επήρεια. Το κορίτσι ήταν 26 χρονών και ο δαίμονας μιλούσε μέσω της. Ο π. Ιουστίνος προσευχόταν πολύ γι αυτήν. Την παραμονή της γιορτής του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όταν ο π. Ιουστίνος διάβαζε το ευαγγέλιο, ο δαίμονας μιλούσε μέσω του κοριτσιού. Ο π. Ιουστίνος σταμάτησε και είπε: « Δεν είναι αυτή που μιλά αλλά ο δαίμονας! Τότε ο δαίμονας απάντησε: « Θα έμπαινα μέσα σου αλλά δεν μπορώ».
Η κοπέλα έμεινε στο μοναστήρι για πολύ καιρό και ο π. Ιουστίνος της διάβαζε ευχές κάθε μέρα. Έκανε και τρείς φορές το Άγιο Ευχέλαιο. Όλο αυτό το διάστημα εξομολογούταν και κοινωνούσε αλλά η κατάστασή της δεν βελτιωνόταν. Ο π. Ιουστίνος είπε τότε: « Σταματώ τις προσευχές. Εδώ υπάρχει ανεξομολόγητο μεγάλο αμάρτημα». Πρότεινε στις αδελφές να συνομιλήσουν μαζί της γιατί η κοπέλα μπορεί να μην γνώριζε για το αμάρτημα.
Στις συνομιλίες τους η Slavka, τους είπε: «Οι γονείς μου εκτός από εμένα έχουν και ένα γιο, τον αδελφό μου που αρραβωνιάστηκε μια κοπέλα. Ήταν μοναχοπαίδι και εργαζόταν μαζί με τον αδελφό μου σαν τηλεφωνήτρια. Μια φορά αυτός μας ζήτησε να γνωρίσουμε την μέλλουσα γυναίκα του. Το κορίτσι ήταν καλή και όμορφη αλλά είχε ένα στράβωμα στο ένα πόδι, το οποίο εγώ και η μητέρα μου βρήκαμε ως απαράδεκτο και δεν δίναμε τη συγκατάθεσή μας για τον αρραβώνα. Ο αδελφός μου της τηλεφώνησε στη δουλειά και διέλυσε τον αρραβώνα.
Αργότερα οι συνάδελφοί της, είπαν ότι ενώ άλλες φορές έφευγε από τη δουλειά και πήγαινε κατ ευθείαν στο σπίτι της, αυτήν τη μέρα πήγε από το δρόμο απ όπου περνούσε ένα τραίνο. Όταν το είδε να έρχεται από μακριά άρχισε να τρέχει. Εκεί την είχε δει ένας ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος αργότερα τα είχε εξιστορήσει όλα αυτά, και την έπιασε από το χέρι ρωτώντας την τι πάει να κάνει. Αυτή του ξέφυγε και την τελευταία στιγμή έπεσε στις ράγες μπροστά στο τραίνο και σκοτώθηκε. Όταν τα έλεγε αυτά στις αδελφές, η Slavka δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε αμαρτήσει.
Αργότερα η Slavka εξομολογήθηκε και έστειλε μήνυμα στον αρχιεπίσκοπο να τελέσει Θεία Λειτουργία στο όνομα της κοπέλας. Η κηδεία τελέστηκε στον τάφο της και ο π. Ιουστίνος τέλεσε σαρανταλείτουργο. Όταν συμπληρώθηκαν οι λειτουργίες, η Slalvka πήγε σπίτι της τελείως καλά.

Πηγή: https://vatopaidi.wordpress.com/2010/06 ... %ad%cf%81/

Τα παραπάνω θαύματα στην ελληνική γλώσσα

Μέρος 2ο

1972
Ο Ζ από το Valjevo ήταν πολύ άρρωστος για έξι χρόνια. Είχε μάλιστα και έγγραφο που τον χαρακτήριζε ως τρελό. Όταν τον έφεραν στον π. Ιουστίνο και του διάβασε ευχές, έφυγε εντελώς καλά. Από τότε επισκέπτεται το μοναστήρι δύο , τρείς φορές το χρόνο και δουλεύει εθελοντικά.
Η Marija Petrovits από το Valjevo γέννησε ένα κοριτσάκι. Στο νοσοκομείο της είπαν ότι το δεξί του χεράκι ήταν παράλυτο. Αμέσως η ίδια έπεσε σε αμνησία και δεν ήξερε ποια ήταν. Της έκαναν θεραπεία στην πόλη και στο Βελιγράδι αλλά δεν είδε καμιά διαφορά. Κατά τη διάρκεια της αρρώστιας της έγινε πολύ εχθρική με τους γύρω της, τους πετούσε πέτρες και ότι άλλο μπορούσε να πάρει στα χέρια της. Όλοι την απέφευγαν. Μια φορά έπεσε σε πηγάδι 15 μέτρα βαθύ, αλλά με τη βοήθεια του Θεού, το νερό την ανέβασε πάνω και μπόρεσε να βγει έξω χωρίς να πάθει τίποτε. Έκανε θεραπεία για περισσότερα από έξι χρόνια , αλλά τελικά την έκλεισαν στο ψυχιατρείο και της έδιναν τα πιο δυνατά φάρμακα. Ούτε αυτά την βοήθησαν. Η μητέρα της άκουσε για τον π. Ιουστίνο και έφερε στο μοναστήρι μερικά από τα ρούχα της μαζί με λίγη ζάχαρη. Ο π. Ιουστίνος διάβασε ευχές πάνω από τα ρούχα και τη ζάχαρη και η μητέρα τα πήρε στο νοσοκομείο. Η κοπέλα φόρεσε τα ρούχα και έφαγε τη ζάχαρη. Από τότε έγινε εντελώς καλά και επισκέπτεται συχνά το μοναστήρι.

1976
Ο Boshko Pashich από το Futog της περιοχής Novi Sad ήταν άρρωστος για τέσσερα χρόνια. Βασανιζόταν από τρομακτικά οράματα κατά τη διάρκεια του ύπνου αλλά και όταν ήταν ξύπνιος και έτσι δεν μπορούσε να κοιμηθεί καθόλου. Όταν ο π. Ιουστίνος του διάβασε ευχές, έγινε τελείως καλά.

1977Κάποια Κυριακή ο π. Ιουστίνος τελούσε τη Θεία Λειτουργία. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Μεταξύ του εκκλησιάσματος ήταν και ένας Τούρκος, ο Ρασίμ. Ο π. Ιουστίνος δεν τον είχε δει προηγουμένως. Όταν ο Ρασίμ προσπάθησε να πάρει αντίδωρο, ο π. Ιουστίνος του είπε: « Δεν μπορείς γιατί δεν είσαι βαπτισμένος».

1978
H Ranka Begovits , μια ιατρός από το χωριό Brezovice κοντά στην πόλη Ub βασανιζόταν από μια ψυχική ασθένεια. Ο π. Ιουστίνος προσευχήθηκε γι’ αυτή και της διάβασε ευχές. Έγινε τελείως καλά και εργάζεται τώρα σαν γιατρός σε νοσοκομείο του Βελιγραδίου.

***

O Zhivko και η Malisha, που έσπαζα λίθους από το χωριό Divaca κοντά στην πόλη Valjevo, δεν ήταν πολύ πιστοί και αγαπούσαν και οι δύο το ποτό. Συχνά περνούσαν μέρες και νύκτες ολόκληρες στις καφετέριες. Οι συγγενείς τους ζήτησαν από τον π. Ιουστίνο να μεσολαβήσει με τις προσευχές του. Οι προσευχές του τους ελευθέρωσαν και τότε ήρθαν στον π. Ιουστίνο να τον ευχαριστήσουν. Μετάνιωσαν επίσης για το χρόνο και τα χρήματα που ξόδεψαν σ’ αυτά τα κέντρα. «Γιατί δεν ξέραμε να έρθουμε σ’ αυτό το μοναστήρι προηγουμένως;» έλεγαν. Τώρα έχουν γίνει αληθινά πιστοί χριστιανοί και επισκέπτονται το μοναστήρι συχνά.
Πρέπει να πούμε ότι είναι αδύνατο να αναφέρουμε όλους όσοι ελευθερώθηκαν από τον αλκοολισμό , εξ αιτίας των προσευχών του π. Ιουστίνου. Για κάθε κακό που υπάρχει στον κόσμο: έχθρα, διαφωνία, διαλυμένες οικογένειες, παιδιά που εγκαταλείπουν τους γονείς τους, γονείς που καταδυναστεύουν τα παιδιά τους, οι προσευχές του π. Ιουστίνου διόρθωναν τα πράγματα και τα έκαναν όπως έπρεπε να είναι!
Τον καιρό που ακόμα ο π. Ιουστίνος ζούσε, συνέβη το ακόλουθο περιστατικό. Μια γυναίκα από το χωριό Lelich, βρισκόταν στον θάλαμο των λεχουσών του νοσοκομείου Valjevo. Μετά τη γέννα έπαθε ψυχολογικά και μεταφέρθηκε στον ψυχιατρικό θάλαμο. Όταν την επισκέφτηκαν ο σύζυγος και οι γονείς της σοκαρίστηκαν από την τροπή που πήραν τα γεγονότα. Κατάφεραν να την πάρουν από το νοσοκομείο και να την μεταφέρουν στο μοναστήρι ώστε ο π. Ιουστίνος να της διαβάσει ευχές. Μόλις τέλειωσαν οι προσευχές, συνήλθε και ένιωθε καλύτερα. Από τότε έχει συνέλθει σωματικά και ψυχικά.

1979

Τη γιορτή του Αγίου Σάββα βρίσκονταν πολλοί προσκυνητές στην εκκλησία. Υπήρχαν και πολλά παιδιά, κάπου τριάντα πέντε, τα οποία διάβαζαν μικρά αποσπάσματα από ομιλίες. Ο π. Ιουστίνος στο κήρυγμα του είπε: «Σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για να γιορτάσουμε τον Άγιο Σάββα. Μακάρι να βρεθούμε όλοι μαζί, γύρω του στον παράδεισο! Μακάρι να τον γιορτάσουμε όλοι μαζί στον ουρανό!» Όλοι ακούσαμε αυτά τα λόγια και παρόλο που μας έκαναν να ανατριχιάσουμε, δεν είπαμε τίποτα. Όταν κοιμήθηκε ο π. Ιουστίνος, τα θυμηθήκαμε και συμπεράναμε ότι γνώριζε ότι θα πέθαινε και ότι η γιορτή αυτή του Αγίου Σάββα θα ήταν η τελευταία του στη γη . Πολλοί από τους προσκυνητές είπαν στις αδελφές ότι ο π. Ιουστίνος προγνώρισε τον θάνατό του γιατί σε προηγούμενες γιορτές πάντοτε έλεγε: « Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο γιατί πολλοί από σας βρίσκονται στην εκκλησία και ειδικά πολλά παιδιά. Ας γιορτάσουμε σήμερα τον Άγιο Σάββα εδώ στη γη και για πολλά ακόμη χρόνια!»

Την Τρίτη μέρα από τον θάνατό του πραγματοποιήθηκε το πρώτο θαύμα.

Βρισκόμαστε όλοι μαζεμένοι γύρω από το φέρετρό του και διαβάζαμε τηλεγραφήματα συλλυπητηρίων. Όλες οι αδελφές δάκρυζαν και έκλαιγαν όταν ξαφνικά ένα κύμα δυνατής , ευχάριστης ευωδίας μας συνεπήρε. Είχαμε όλοι ξαφνιαστεί, και είπαμε ταυτόχρονα: « Μια ευωδία!» Λίγο αργότερα η ίδια ευωδία έγινε και πάλι αισθητή.
Την ημέρα της κηδείας του, ο επίσκοπος Jovan του Shabac-Valjevo μπήκε στην εκκλησία και επειδή ευλαβούταν πολύ τον π. Ιουστίνο, έσκυψε το κεφάλι του πάνω στο ξύλο όπου βασταζόταν το φέρετρο. Έμεινε εκεί πολλή ώρα γονατιστός και έκλαιγε. Όταν σηκώθηκε είπε: « Ο π. Ιουστίνος κοιμάται. Δεν έχει πεθάνει». Το πρόσωπό του πατρός Ιουστίνου ήταν φωτεινό κι ας είχε κοιμηθεί τέσσερεις μέρες νωρίτερα.
Την ημέρα της ταφής του π. Ιουστίνου, ο επίσκοπος Domentijan είπε στην ομιλία του ότι ο π. Ιουστίνος αναφέρθηκε ονομαστικά σε κάποιον που δεν γνώριζε προηγουμένως και ότι αυτό το άτομο το είχε αναφέρει τον επίσκοπο.
Ο Π. από το Βελιγράδι ήταν σοβαρά άρρωστος. Είχε έλκος στον οισοφάγο και ήταν πολύ αναιμικός. Προσπαθούσαν να τον κάνουν καλά για πολλά χρόνια αλλά στο τέλος τον οδήγησαν σε νοσοκομείο για να χειρουργηθεί. Κατά τη διάρκεια του τεσσαρακοστού μνημόσυνου του π. Ιουστίνου, ήρθε και προσευχήθηκε στον τάφο του. Ένιωσε ότι κάτι τον έκαιγε στο στομάχι. Την επόμενη μέρα πήγε στο νοσοκομείο για τις προκαταρτικές εξετάσεις ( αναλύσεις και ακτινογραφίες). Ωστόσο είχε γίνει ένα μεγάλο θαύμα. Οι ακτινογραφίες δεν έδειξαν ούτε σημάδι από το έλκος και οι άλλες αναλύσεις δεν βρήκαν ούτε ίχνος οποιασδήποτε ασθένειας. Οι γιατροί, όλοι εξειδικευμένοι χειρούργοι και πολύ ικανοί επιστήμονες, έμειναν κατάπληκτοι όταν σύγκρινα τις παλιές με τις νέες ακτινογραφίες. Από τότε ο Π είναι απόλυτα υγιής.

Απο το http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/ ... d%cf%81-2/

Μέρος Γ

1980

Η Novka Matich από το χωριό Οsechine , είχε ένα γιό τον Zharko. Ο Zahrko είχε μπλέξει με τη χειρότερη παρέα και σύχναζε τον περισσότερο χρόνο του στα μπαρ. Η μητέρα του ισχυριζόταν ότι κάποιος τον καταράστηκε για να κάνει τέτοιες παρέες. Για τρία χρόνια δεν ερχόταν στο σπίτι και απειλούσε να σκοτώσει τους γονείς του. Πάντοτε φορούσε μαύρα και όταν τον ρωτούσαν έλεγε ότι ‘πενθεί για τους γονείς του’. Η μητέρα του άκουσε για τον π. Ιουστίνο και ήρθε να προσευχηθεί στον τάφο του κάποια Κυριακή. Μετά από λίγο, μίλησε στη μητέρα του γλυκά και την αποκάλεσε «Μάμα»! Την επόμενη Τρίτη τη ρώτησε: « Μάμα, θα μου πεις κάτι ειλικρινά;» Όταν του απάντησε καταφατικά, τη ρώτησε ξανά: «Που ήσουν την περασμένη Κυριακή;» Η μητέρα του αργότερα είπε ότι έτρεμε ενώ στεκόταν δίπλα του γιατί πάντοτε την απειλούσε ότι θα την σκότωνε αλλά εκείνη τη στιγμή είχε αποφασίσει να του τα πει όλα. «Γιε μου, μιας και με ρωτάς , η μητέρα σου θα σου τα πει. Πήγα στον τάφο του π. Ιουστίνου, στο μοναστήρι Chelije». Τότε αυτός της είπε: «Ένιωσα ότι ελευθερώθηκα από κάτι!»

Από τότε έχει παντρευτεί και έκανε μια κόρη. Σέβεται τους γονείς του και προστατεύει ολόκληρη την οικογένεια.

1981

Η Jovanka, μια νοσοκόμα από την πόλη Valjevo, έφερε στο μοναστήρι την άρρωστη κόρη της, Snezhana, η οποία εδώ και ένα χρόνο υπέφερε από μια νευρολογική ασθένεια. Ήταν σχεδόν λιπόθυμη και έπρεπε να μεταφερθεί στα χέρια από κάποιους για να πάει στον τάφο του π. Ιουστίνου. Μετά από αυτό έγινε εντελώς καλά. Τέλειωσε τις σπουδές της που είχαν διακοπεί, βρήκε δουλειά, παντρεύτηκε και έκανε και ένα ευλογημένο γιό.

1982

O Κrstivoj Αntinijevich από το χωριό Βogatish επρόκειτο να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Ήρθε να προσευχηθεί στον τάφο του π. Ιουστίνου. Έγινε εντελώς καλά και δεν χρειάστηκε να υποβληθεί σε καμιά εγχείρηση.

Ο Mihailo από το χωριό Osechinice κοντά στον ποταμό Ντρίνα, ήταν είκοσι τριών χρονών και πολύ άρρωστος. Έπρεπε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση εξ αιτίας μια πληγής. Όπως είπε η μητέρα του, οι γιατροί είχαν προειδοποιήσει ότι ακόμα και η επέμβαση μπορεί να μην τον βοηθούσε. Ήρθαν και οι δύο στον τάφο του π. Ιουστίνου, γονάτισαν και προσευχήθηκαν. Ο νέος έγινε εντελώς καλά και δεν υπήρχε ούτε ένα σημάδι από την πληγή του. Έρχεται από τότε συχνά στο μοναστήρι.

1983

Η Ljubica Begovich από την Brezovice στην περιοχή της πόλης Ub έπασχε διανοητικά. Δεν είχε συναίσθηση του εαυτού της και συχνά μιλούσε παράξενα. Ο γιός και η κόρη της την έφεραν στο μοναστήρι. Κοντά στον τάφο του π. Ιουστίνου καθώς και στην εκκλησία προσπάθησε να ελευθερωθεί και κατάφερε να φύγει από το μοναστήρι. Την πρόλαβε η κόρη της. Όταν έφτασε στο σπίτι συνήλθε και από τότε είναι εντελώς υγιής. Τα μέλη της οικογένειας της έρχονται συχνά στο μοναστήρι .

1984

Η Zagorka από το Shabac, σύζυγος ενός στρατιωτικού, ήταν πολύ άρρωστη. Η αρρώστια είχε επηρεάσει τους νεφρούς και την καρδιά της, ενώ είχε ψηλή πίεση και αναιμία. Είχε τόσο αδυνατήσει από την ασθένεια ώστε έπρεπε να την κρατούν δύο άνθρωποι για να μπορεί να κινείται στο δωμάτιο της. Άκουσε για τα θαύματα που επιτελούνται στον τάφο του π. Ιουστίνου και από τότε ένιωθε πιο δυνατή. Μια μέρα, ενώ βρισκόταν μόνη στο σπίτι, σηκώθηκε κρυφά και πήγε στο σταθμό του λεωφορείου.

Ταξιδεύοντας με το λεωφορείο για το Valjevo, πήγε στο χωριό Prisada και κατηφόρισε με τα πόδια στο μοναστήρι « σαν να την κρατούσε κάποιος». Περπάτησε για δύο χιλιόμετρα προς το μοναστήρι, γονάτισε στον τάφο του π. Ιουστίνου, και ύστερα περπάτησε προς τον σταθμό του τραίνου που βρισκόταν ένα χιλιόμετρο από τη μονή. Επέστρεψε στο σπίτι της στις 9 το βράδυ και εξιστόρησε στην οικογένεια της τι είχε κάνει. Ο σύζυγος της, της είπε: « Μακάρι να γίνεις και πάλι καλά!» Επέστρεψε και πάλι στο μοναστήρι, και Δόξα να έχει ο Κύριος, έγινε εντελώς καλά!


1985

Μια Ελληνίδα δεν έκανε παιδιά. Όταν ήρθε στον τάφο του π. Ιουστίνου, πήρε μια χούφτα χώμα και το πήρε μαζί της . Το ανακάτεψε με λίγο νερό και το ήπιε. Κατόπιν έμεινε έγκυος και γέννησε παιδί. Με τις προσευχές του π. Ιουστίνου πολλές γυναίκες που ήταν στείρες, κατόρθωσαν να κάνουν παιδιά. Αυτό συνέβαινε ακόμα και μετά τον θάνατό του.

Ο Miodrag Kotarac από το χωριό Zlatarich στην περιοχή Valjevo, υπέφερε για τρία χρόνια από μια μόλυνση στους νεφρούς. Πραγματοποίησε ένα προσκύνημα στον τάφο του π. Ιουστίνου και από τότε είναι εντελώς καλά.

Δύο νέοι άνδρες, o Radivoj και ο Milovan Kotarac από το χωριό Zlatarich μόλις είχαν επιστρέψει από τη στρατιωτική τους θητεία. Ο δεύτερος κρεμάστηκε και ο πρώτος εμποδίστηκε την ώρα που προσπαθούσε να κρεμαστεί. Από τότε έπρεπε να τον προσέχουν συνέχεια γιατί όλη την ώρα είχε αυτή την επιθυμία να θέσει τέρμα στη ζωή του. Ο πατέρας του ήρθε στον τάφο του π. Ιουστίνου και γονάτισε στο όνομα του παιδιού του. Από τότε ο Radivoj ελευθερώθηκε από αυτή την τάση.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2010/07/ ... %84%cf%82/