"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

ΕΜΕΝΑ ΕΝΑ ΑΓΙΟΡΙΤΗΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΓΙΑ ΤΗ ΠΛΑΝΗ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΦΩΤΑ -ΜΥΣΤΗΡΙΑ Κ.Τ.Λ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΑΝΗΘΟΥΜΕ ΚΑΘΟΤΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕΙ ΣΕ ΑΓΓΕΛΟ ΦΩΤΟΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΟΥΤΕ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ.

Ενα απο τα μεγαλυτερα οφελη που ειχα απο την ευχη (και κακως δεν το εγραψα σε εκεινο το θεμα αλλα ας οψεται η αδυνατη μνήμη μου) είναι ακριβώς ότι μου κατέδειξε την πλανη μεσα στην οποια κολυμπούσα αμέριμνη.

Μετά από καιρό, ξαφνικά έρχεται η στιγμή που σα να πεφτουν λεπια απο τα ματια της ψυχής σου και αποκτας διαφορετικη οπτικη των πραγματων. Πραγματα που σου φαινονταν αθωα, ακομα και δεδομένα, μηνυματα απο παντου μεσα στον κοσμο, ερεθίσματα, ιδεες, εικονες, γεγονότα, συμπεριφορές, συνήθειες που φαίνονταν απο αδιαφορες ως αθωες ή εστω οχι τοσο βλαβερες ξαφνικα σου γινεται αντιληπτο ποσο δολο κρυβουν, με ποση τεχνη εχουν τοποθετηθει σα παγιδες παντου γυρω σου και τελικα συνειδητοποιεις οτι βαδιζεις μεσα σε ενα ναρκοπεδιο!

μπορει να φαινεται υπερβολικο αλλα ειναι απλως η προσωπικη μου εμπειρια. Δεν ειναι αποτελεσμα λογικης διεργασίας, οτι το σκεφτηκα απο δω, το σκεφτηκα απο εκει και κατεληξα οτι αυτο ειναι κακο, εκεινο ειναι δαιμονικο κτλ. απλως οσο συνεχιζει και περνα ο καιρος λεγοντας την ευχη μου συμβαινει ακουσια αυτο, οπως ειπα πριν σα να ημουν τυφλη μεσα στην πλανη ενω νομιζα οτι εβλεπα καλα και οτι διεκρινα συνηθως τι υπαρχει πισω απο αυτο που βλεπω, τελικα δεν εβλεπα ουτε καν τη στραβομαρα μου!

δε συνειδητοποιουσα καν σε τι αμαρτιες επεφτα και αυτο ειναι μεγαλη παγιδα γιατι αν δε συνειδητοποιεις καποια σφαλματα πως θα μετανοιωσεις και πως θα τα εξομολογηθεις; μενεις δεσμιος τους. ακομα και καποια που ηξερα ξερα οτι θεωρουνται μη αποδεκτα απο το Θεό δεν το δεχοταν ομως η καρδια μου γιατι δεν μπορουσα να καταλαβω που ειναι το κακο. Όμως λεγοντας την ευχη καταλαβα και με την καρδια που βρισκεται η κακια σε πραγματα που φαινονταν αθωα και δεδομενα.

και βλεποντας πια αυτα βλεπω κι ενα κλοιο να σφιγγει ολο και πιο πολυ ολο και πιο γρηγορα και ο κοσμος προχωρα σφυριζοντας αμεριμνα.

panosgreece έγραψε:......ΠΡΟΣΟΧΗ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΜΑς ΤΡΑΒΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΜΑς ΡΙΧΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΝΗ

Κατά τη διάρκεια της προσευχής ή γενικότερα της όποιας πνευματικής σκέψης ή αναρώτησης, θα γίνουν πολλές "διεργασίες" εντός μας.

Η Ψυχούλα τα ανέλυσε αρκετά, αλλά για αυτήν.

Για κάποιον άλλον, είναι διαφορετικά ίσως τα μεγέθη ή οι παραστάσεις.

Οσο το παλεύουμε, τόσο προοδεύουμε βέβαια.

Αλλά όσο ευκολότερη μπορεί να φαίνεται η πρόοδος, τόσο ευκολότερο γίνεται και το να κάνουμε πολύ σοβαρά λάθη.

Ενα βραδυ βαριομουνα να κανω προσευχη,η αληθεια ειναι οτι πολλα ειναι τα βραδια που βαριεμαι,με πιανει κουραση,νυστα,ολα τα κακα....και λεω θα πω μονο την ευχη μεχρι να με παρει ο υπνος.
Με το που ξεκιναω με πιανει μια φοβια,σαν να ηταν καποιος μεσα στο δωματιο,ανοιγω ολα τα φωτα,φερνω γυρω γυρω ολο το σπιτι και μια κ δυο φορες ο φοβος μεγαλωνε με αποτελεσμα να μη μπορω να ηρεμησω και να με πιασει τρεμουλα και ταχυκαρδια.
Φτανω μπροστα στα εικονισματα και ξεκιναω να κανω το αποδειπνο,μου φυγαν ολα και η βαρεμαρα και η νυστα κ ολα,παω να κανω το σταυρο μου,αδυνατον,σαν ενα χερι να μου κραταγε το χερι και να μη μαφηνει να τον κανω,ειχα μουδιασει ολοκληρη και δεν ανεβαινε το χερι μου να κανω το σχημα του σταυρου.
Πιστευα οτι θα λιποθυμουσα απ τη ταραχη μου ειχα ασπρισει ολοκληρη,παραταω το αποδειπνο και ξεκιναω να λεω φωναχτα την ευχη,μετα απο λιγο νιωθω τους παλμους μου κι ειχαν επανελθει στα φυσιολογικα τους,αρχιζα σιγα σιγα και ηρεμουσα μεχρι που καταφερα στην τελικη να κανω εκεινη την μερα οχι μονο το αποδειπνο αλλα να διαβασω και τους χαιρετισμους της Παναγιας.Δε μπορω να εξηγησω τι συνεβει η αληθεια ειναι οτι μετα απο ολο αυτο εγω ενιωσα ξαλαφρωμα....τωρα μου φανηκε οτι ηταν ξαλαφρωμα?ηταν αυτο που λεει ο Πανος πλανη?αγνωστον.....

Τι ηταν ολο αυτο που περασα?....ο πνευματικος μου μου ειπε να μη δινω σημασια σε φοβιες που με πιανουν και γενικα στα τερτιπια που κανει ο πονηρος για να μας αποσυντονισει....αλλα ειμαι πολυ φοβιτσιαρα απο μικρη και δε νομιζω να το ξεπερασω αυτο ποτε,εχουν περασει απο τοτε 2 χρονια,το αποτελεσμα ολου αυτου του γεγονοτος που μου συνεβη ειναι να μη μπορω να προσευχηθω μονη μου στο σπιτι,θελω να χω καποιον διπλα μου,εστω να νιωθω οτι υπαρχουν ανθρωποι στο σπιτι μεσα.

Μη φοβάσαι Ελπίδα μου..

Ο πονηρός φοβάται πολύ περισσότερο την ευχή.....

Πάντως κι' εγώ μερικές φορές αισθάνομαι μιά ανασφάλεια και ένα άσχημο αίσθημα συνύπαρξης με κάτι που δεν είναι καλό..

Ακόμα και στο Αγιο Ορος, προτιμώ να μην είμαι μόνος.....

Αλλά με την ευχή ξεπερνιούνται όλα αυτά, με τη Βοήθειά Του.....

Δεν πρέπει να έχουμε νομίζω εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στην άποψή μας, στα βιώματά μας, στις σκέψεις μας, αλλά στην Εκκλησία.
Ακόμα και ο απ. Παύλος είχε αυτή την αγωνία μήπως δεν διδάξει τα σωστά. Γιαυτό θέλει συνεχή εγρήγορση και ταπείνωση, Διότι όπως Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος τίποτε δεν είναι ευκολότερο από το να εξαπατάς τον εαυτό σου, αφού κάθε άνθρωπος κρίνει τον εαυτό του χαριστικά, θεωρώντας ως συμφέροντα τα ευχάριστα.