από www.xfd.gr
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας βασιλιάς που ήταν πολύ πλούσιος και πολύ καλός. Κάθε πρωί πήγαινε στην αίθουσα των ακροάσεων του παλατιού του και άκουγε με προσοχή και συγκατάβαση τα προβλήματα των υπηκόων του. Οι περισσότεροι από αυτούς τού προσέφεραν και ένα δώρο, ο καθένας με τις δυνατότητές του. Πίσω από τον θρόνο του βασιλιά στεκόταν όρθιος ο θησαυροφύλακας, στον οποίο παρέδιδε ο βασιλιάς το δώρο που του προσφερόταν, και αυτός το μετέφερε στο θησαυροφυλάκιο.
Κάθε πρωί περνούσε μπροστά από τον βασιλιά και ένας ταπεινός άνθρωπος, ο οποίος όμως δεν ζητούσε τίποτε, μόνο προσέφερε στο βασιλιά ως δώρο ένα μήλο. Ο βασιλιάς αδιάφορος για το ευτελές δώρο το παρέδιδε στον θησαυροφύλακά του και αυτός περιφρονητικά το πετούσε μέσα από ένα φεγγίτη στο υπόγειο.
Ο ταπεινός ανθρωπάκος έκανε αυτή τη δουλειά κάθε μέρα επί πολλά χρόνια, χωρίς να του δώσει κανείς σημασία. Επάνω στο δέκατο χρόνο, ένα παρόμοιο πρωινό ακροάσεων, παρουσιάστηκε έξαφνα μπροστά στο θρόνο του βασιλιά ο πίθηκός του. Είχε ξεφύγει από τα πίσω διαμερίσματα του παλατιού. Διέκρινε αμέσως το βασιλιά μέσα από το πλήθος των υπηκόων, έτρεξε προς αυτόν και κάθισε στο βραχίονα του θρόνου του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή περνούσε ο ταπεινός μας άνθρωπος και παρέδιδε στον άρχοντα του τόπου το καθιερωμένο μήλο και αμέσως εξαφανίστηκε μέσα στο πλήθος. Προτού ο βασιλιάς προλάβει να δώσει το ευτελές δώρο στον θησαυροφύλακά του, το αρπάζει ο πίθηκος και το δαγκώνει για να το φάει. Όμως τα δόντια του προσέκρουσαν σε σκληρό αντικείμενο. Το αντελήφθη ο βασιλιάς, παίρνει το μήλο από το στόμα του πιθήκου και με τα χέρια του το ανοίγει στα δυο. Και τι να δει! Στο κέντρο υπήρχε ένα θαυμάσιο διαμάντι! Ρωτάει αμέσως το θησαυροφύλακα, πού έριχνε τα προηγούμενα μήλα. Ο θησαυροφύλακας του είπε στο υπόγειο και τρέχουν και οι δύο προς τα εκεί. Και τι να δουν! Ένας μεγάλος σωρός από αστραφτερά διαμάντια ανάμεσα σε σαπισμένα μήλα.
Εδώ σταματάει το παλιό παραμύθι που αντιγράφει σύγχρονος Έλληνας διανοούμενος (Χρήστος Μαλεβίτσης) για να σχολιάσει την κρυμμένη του σοφία. «Το παραμύθι λοιπόν λέει πως κάθε ημέρα της ζωής μας έρχεται προς εμάς ταπεινή και χωρίς να μας ζητήσει τίποτε. Μας προσφέρει σιωπηλά το πολύτιμο δώρο της, που εμείς το θεωρούμε ευτελές και το απορρίπτουμε. Και νομίζουμε πως τα κριτήριά μας είναι άσφαλτα επειδή είναι βασιλικά...»
Το παραμύθι είναι ινδικό αλλά σαν όλα τα παραμύθια έχει παγκοσμιότητα. Φαίνεται, σαν όλα τα παραμύθια, πως γράφτηκε για τα μικρά παιδιά αλλά το αληθινό του νόημα είναι για τους πολύ μεγάλους, τότε που γίνονται οι άνθρωποι ικανοί να βλέπουν «τη ζωή σε απόσταση» (Κωνσταντίνος Τσάτσος) και ν’ αναμετρούν νηφάλια και αληθινά τις μέρες τους.
Τα παιδιά βλέπουν τις μέρες μεγάλες, το χρόνο να περνάει αργά, βιάζονται τόσο να μεγαλώσουν. Βλέπουν μπροστά, στο μέλλον, που τους φαντάζει πολύ μακρινό, όπως πολύ μακρινό, παμπάλαιο τους φαίνεται το παρελθόν των μεγάλων. Μικροί και μεγάλοι συχνά προσπερνούν την απροσμέτρητη αξία που έχει το παρόν. Το παρόν είναι το βάθρο για το άλμα στο μέλλον και μαζί εκείνο που δίνει αξία στο μικρό ή μεγάλο παρελθόν μας. Όμως το παρόν φορτίζεται από την ενοχή του παρελθόντος και από την αγωνία του μέλλοντος. Μόνο ο Θεός μπορεί να μας χαρίσει τη συγγνώμη για το παρελθόν και θάρρος για το μέλλον, για να μπορεί ο καθένας μας μ’ επιμονή και υπομονή στο καθημερινό παρόν να προοδεύει.
Στο παραμύθι με τα μήλα ο σοφός, ταπεινός άνθρωπος προσφέρει καθημερινά στον βασιλιά τον κόπο, το κόστος, το χάρισμα με ευγένεια και σιωπή. Ο άσοφος βασιλιάς μόλις το δέχεται, αγνοώντας την απροσμέτρητη αξία του, το περιφρονεί. «Οι μετρημένες ημέρες της ζωής μας είναι οι ίδιες διαμάντια. Η άπειρη αξία τους όμως μας διαφεύγει», γράφει στην ερμηνεία του παραμυθιού.
Το παραμύθι μας έχει τέλος καλό, αφού κάτι απρόσμενο και παραμικρό ανοίγει τα μάτια του βασιλιά που τρέχει να βρει τον περιφρονημένο θησαυρό του, αφήνοντας σε όλους μας την ελπίδα και τη βεβαιότητα ότι μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε το θησαυρό της κάθε ημέρας, να εξαγοράσουμε με κόπο, με κόστος, με αντοχή και σοφία το επίγειο και το αιώνιο μέλλον μας.
