Διαχείριση Συκοφαντίας
Δημοσιεύτηκε: Δευ Οκτ 04, 2010 4:42 am
Αδέλφια Καλημέρα!
Πως οφείλει να διαχειρίζεται μια συκοφαντία ο Χριστιανός;
Παράδειγμα.
Αν κάποιος σας συκοφαντίσει με συκοφαντία που αποτελεί αμαρτία π.χ. πόρνος, αρσενοκοίτης, κλέφτης, ψεύτης (βέβαια κάποιες αμαρτίες είναι πιο θανάσιμες από άλλες...) ποια πρέπει να είναι η εσωτερική Χριστιανική αντίδραση;
Σε ομιλία του π. Σάββα του Φιλοθείτου περί Ταπεινώσεως, ο αγαπητός πατέρα λέει ότι η λύση είναι η ταπείνωνση. Όμως εκτός από το να ρίξουμε το φταίξιμο στον εαυτό μας (δηλαδή να πούμε ότι όντως είμαστε αυτά που λέει ο αδελφός μας για εμάς) προτείνει και να παραβλέψουμε αυτά που μας λέει.
Η παράβλεψη όμως τω κατηγοριών προϋποθέτει ένα βαθμό εγωισμού από μέρους μας έτσι δεν είναι (ότι δηλαδή ο άλλος έχει άδικο και όχι δίκιο όπως στην περίπτωση που δεν παραβλέπουμε αλλά αποδεχόμαστε τα λεγόμενα);
Αν τα λεγόμενα του αδελφού είναι όντως άδικα προς το πρόσωπό μας, ποια είναι ή σωστή Ορθόδοξη αντίδταση; Να παραβλέψουμε ή να αποδεχτούμε;
Προσωπικά με αναπαύει πιο πολύ να αποδεχτώ αυτά που λέει ο άλλος. Συνήθως όταν συκοφαντούμαι λέω στον εαυτό μου, "δίκιο έχει ο άλλος έτσι είμαι, για να δούμε τώρα πως θα γίνει από δω και πέρα να διορθωθώ και να μην είμαι σε τέτοιο χάλι". Έτσι μου είναι εύκολο να συνεχίσω να αγαπώ και τον πλησίον μου διότι θα έχει και δίκο στο κάτω-κάτω.
Είναι σωστή η εσωτερική αυτή αντίδρση ή επικίνδυνη για την ψυχική υγεία;
Μήπως καλύτερη είναι η υπακοή στον Πνευματικό; (μπορεί να σου πει ότι ο άλλος έχει άδικο και υπακούοντας τον Πνευματικό να αναπαυθείς εκεί, στην υπακοή δηλ. και να κόψεις επαφές με τα πρόσωπα που σε αδικούν -αν σκανδαλίζεσαι-)
Μπορεί κάποιος αδελφός να παραθέσει πατερικά κείμενα περί συκοφαντίας, εξύβρισης κτλ.?
Ευχαριστώ.
Πως οφείλει να διαχειρίζεται μια συκοφαντία ο Χριστιανός;
Παράδειγμα.
Αν κάποιος σας συκοφαντίσει με συκοφαντία που αποτελεί αμαρτία π.χ. πόρνος, αρσενοκοίτης, κλέφτης, ψεύτης (βέβαια κάποιες αμαρτίες είναι πιο θανάσιμες από άλλες...) ποια πρέπει να είναι η εσωτερική Χριστιανική αντίδραση;
Σε ομιλία του π. Σάββα του Φιλοθείτου περί Ταπεινώσεως, ο αγαπητός πατέρα λέει ότι η λύση είναι η ταπείνωνση. Όμως εκτός από το να ρίξουμε το φταίξιμο στον εαυτό μας (δηλαδή να πούμε ότι όντως είμαστε αυτά που λέει ο αδελφός μας για εμάς) προτείνει και να παραβλέψουμε αυτά που μας λέει.
Η παράβλεψη όμως τω κατηγοριών προϋποθέτει ένα βαθμό εγωισμού από μέρους μας έτσι δεν είναι (ότι δηλαδή ο άλλος έχει άδικο και όχι δίκιο όπως στην περίπτωση που δεν παραβλέπουμε αλλά αποδεχόμαστε τα λεγόμενα);
Αν τα λεγόμενα του αδελφού είναι όντως άδικα προς το πρόσωπό μας, ποια είναι ή σωστή Ορθόδοξη αντίδταση; Να παραβλέψουμε ή να αποδεχτούμε;
Προσωπικά με αναπαύει πιο πολύ να αποδεχτώ αυτά που λέει ο άλλος. Συνήθως όταν συκοφαντούμαι λέω στον εαυτό μου, "δίκιο έχει ο άλλος έτσι είμαι, για να δούμε τώρα πως θα γίνει από δω και πέρα να διορθωθώ και να μην είμαι σε τέτοιο χάλι". Έτσι μου είναι εύκολο να συνεχίσω να αγαπώ και τον πλησίον μου διότι θα έχει και δίκο στο κάτω-κάτω.
Είναι σωστή η εσωτερική αυτή αντίδρση ή επικίνδυνη για την ψυχική υγεία;
Μήπως καλύτερη είναι η υπακοή στον Πνευματικό; (μπορεί να σου πει ότι ο άλλος έχει άδικο και υπακούοντας τον Πνευματικό να αναπαυθείς εκεί, στην υπακοή δηλ. και να κόψεις επαφές με τα πρόσωπα που σε αδικούν -αν σκανδαλίζεσαι-)
Μπορεί κάποιος αδελφός να παραθέσει πατερικά κείμενα περί συκοφαντίας, εξύβρισης κτλ.?
Ευχαριστώ.
