Ο Παπουλάκος των Μανιατών

[Μ.Δ.Κ.]

Ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ ΤΩΝ ΜΑΝΙΑΤΩΝ

Μια αγνή και αγία μορφή που στήριξε με την θυσία της το έθνος μας, σε πραγματικά δύσκολες εποχές, όταν αποδεκατισμένο και με ανοιχτές τις πληγές του αγώνα του 21, έκανε τα πρώτα του βήματα, και γραφόταν ξανά στον κατάλογο των εθνών, όπως έλεγε ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ήταν ο Παπουλάκος.
Δεύτερος Κοσμάς Αιτωλός ο Παπουλάκος είχε σχεδόν την ίδια αποστολή, να δώσει κουράγιο και να εμψυχώσει, να στηρίξει στην πίστη τον Ελληνισμό, που είχε την αφελή ελπίδα ότι θα απολάμβανε επιτέλους τους καρπούς της λευτεριάς, για την οποία είχε κάνει τόσες θυσίες.
Αυτή τη φορά ο εχθρός ήταν πιο ύπουλος και δόλιος, ενδιαφερόταν να ξεριζώσει με τα άθεα γράμματα και την αίρεση από την ψυχή του Έλληνα την Ορθοδοξία. Ο πόλεμος που είχαν αρχίσει ( καλή ώρα…..), ήταν συστηματικός. Με νομοθετικά διατάγματα έκλεισαν όλα τα μοναστήρια, και άφησαν να λειτουργούν μόνο ελάχιστα, θέτοντας ως προϋπόθεση λειτουργίας υψηλό αριθμό εγκαταβιούντων, έτσι ώστε ήταν αδύνατο να συνεχίσει να λειτουργεί το κάθε μοναστήρι, όταν η λειψανδρία ήταν εμφανής λόγω των πεσόντων στον αγώνα του 21. Έγινε κατάσχεση της Μοναστηριακής και Εκκλησιαστικής περιουσίας, ενώ κατασχέθηκαν και όλα τα πολύτιμα ιερά σκεύη. Οι Βαυαροί Αντιβασιλείς του Όθωνα εφάρμοσαν κατά γράμμα την συνταγή για την νέα «αποικία», τα περίφημα 3Μ, από τις Αγγλικές λέξεις Μέρτσαντ ( Εμπόριο ), Μίλιτερυ ( Στρατιωτική δύναμη ), Μισιονέρυ (Ιεραποστολή ), που εξυπηρετούσε απόλυτα τα κοντόφθαλμα συμφέροντα τους .
Έφεραν και Προτεστάντες Ιεραποστόλους ( ακόμα και από Αμερική ) για να δείξουν το σωστό Χριστιανικό δρόμο στους ημιάγριους Έλληνες, που είχαν την ευγένεια της ψυχής να υπομείνουν ζυγό αιώνων, και να διατηρήσουν για χιλιάδες χρόνια την ίδια αμόλευτη πίστη την Ορθόδοξη. Ήθελαν να διδάξουν στους Έλληνες το δικό τους ήθος, το ελαστικό, του αλλάζω δηλαδή το πιστεύω μου κατά που φυσάει ο άνεμος . Εκείνη την εποχή έκλεισαν στη φυλακή όχι μόνο αγωνιστές, αλλά και μοναχούς και ιερείς.
Ένας από αυτούς ήταν και ο Παπουλάκος, μοναχός και « λαϊκός» ιεροκήρυκας.
Περιδιάβαινε την Πελοπόννησο και τα κοντινά νησιά διδάσκοντας την ουσία της πίστεως μας, γιατρεύοντας θαυματουργικά ασθενείς, προφητεύοντας, φέρνοντας τη ειρήνη όπου υπήρχαν διαμάχες, δίδοντας ελπίδα.
Η τότε Ιεραρχία υποταγμένη στον Καίσαρα δεν τον διευκόλυνε όταν το ζήτησε, το κράτος τον καταδίωξε ως επαναστάτη και απειθή στα άνομα κελεύσματα του.
Ο λαός όμως τον αγκάλισε γιατί αναγνώρισε τον γνήσιο οδηγό, τον αληθινό, τον βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα του. Σήμερα οι ιστορικές αναφορές σ’ αυτόν είναι σπάνιες όπως σ’ όλες τις ηρωικές μορφές της πατρίδας μας, αν και για χρόνια τόσο η Πελοπόννησος όσο και ορισμένα νησιά εδονούντο από το κήρυγμα και τη δράση του, και τον υπερασπίζονταν από την κρατική εξουσία, οργανώνοντας ομάδες περιφρουρήσεως του, με αποκορύφωμα τους Μανιάτες που τον συνόδευαν ένοπλοι κατά χιλιάδες, και έτρεπαν σε φυγή τα αποσπάσματα της χωροφυλακής και του στρατού που είχαν εντολή να τον συλλάβουν.
Ο Παπουλάκος αγράμματος αυτός, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος συγκλόνιζε το λαό, την ίδια στιγμή που οι «λογικοί» και οι «παραμορφωμένοι»
που ήταν ταγμένοι στη φύλαξη Θερμοπυλών, ακολουθούσαν την οδό του συμβιβασμού και της υποχώρησης απέναντι στον Καίσαρα. Έτσι με την βοήθειά τους και ύστερα από προδοσία του έμπιστου ακόλουθου του Παπουλάκου Παπα-Βασίλαρου, ο Παπουλάκος συνελήφθη, βασανίστηκε, και κλείστηκε διαδοχικά στις φυλακές του Μεντρεσέ στην Αθήνα και στη φυλακή του Ρίου Πατρών. Στη συνέχεια εξορίστηκε στο μοναστήρι της Παναχράντου στην Άνδρο, όπου πίσω του έπεσε και κλειδώθηκε η σιδερένια μπάρα του κελιού του, ενώ διατάχθηκε χωροφύλακας να φυλάει απ’ έξω νυχθημερόν. Εκεί έγινε και ένα από τα ποιο γνωστά παράδοξα του Αγίου.
Ένα χωριό της Άνδρου, η Άρνη, δοκιμαζόταν από τις κλοπές, το ψέμα, τη μοιχεία, που είχαν γίνει τρόπος ζωής των κατοίκων της, σε βαθμό η ζωή τους να έχει γίνει αφόρητη. Ζητήθηκε η βοήθεια του γέροντα, ο οποίος όμως δεν ήταν τρόπος να μεταβεί εκεί λόγω του εγκλεισμού του. Όμως όπου Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις. Ο γέροντας ξαφνικά ευρίσκεται να διδάσκει στην Άρνη, ενώ η πόρτα του κελιού του είναι αμπαρωμένη, η εξώπορτα κλειστή, και ο χωροφύλακας στη θέση του. Η έρευνα των αρχών για το από που βγήκε δεν καταλήγει πουθενά, η μάλλον καταλήγει στο ότι η φύλαξή του είναι περιττή, αφού χαραμίζανε χρόνο φυλάγοντας έναν Άγιο, που εάν έπρεπε να φύγει θάφευγε ούτως η άλλως. Η Άρνη μετανοεί και χαράζει καινούργια πορεία για το μέλλον, ενώ ο χωροφύλακας που φύλαγε τον Παπουλάκο γίνεται μοναχός.
Το θαύμα διαδόθηκε σαν αστραπή σ’όλη την Πελοπόννησο και τα νησιά και έγινε αφορμή να αναζωπυρωθεί η αφοσίωση του λαού στο πρόσωπό του. Η πίστη του στο Θεό εκδηλώθηκε με παρακλήσεις, λιτανείες, λειτουργίες, προσευχές, οι εκδηλώσεις αγάπης να διαδέχονται η μία την άλλη, ακόμα και στις τοποθεσίες όπου απλώς είχε σταθεί για να κηρύξει, το δε μοναστήρι της Παναχράντου έγινε τόπος προσκυνήματος για όλους τους Έλληνες που έφθαναν εκεί με κάθε μέσον.
Οι δοκιμασίες του όμως δεν τελείωναν, τον ακολουθούσαν μέχρι την τελευταία του στιγμή. Ο γέροντας κοιμήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1861, στο μοναστήρι της Παναχράντου στην Άνδρο.
Η προσφορά του αν και δεν αποτιμήθηκε από τα όργανα του Καίσαρα και του κόσμου, εκτιμήθηκε από τους Χριστιανούς Έλληνες, αλλά πιστεύουμε κυρίως από τον Δικαιοκρίτη Ιησού Χριστό, στον οποίο ήταν αφιερωμένη η ζωή και η δράση, του ιδιαίτερα αγαπημένου στους Μανιάτες, του Παπουλάκου τους.


Δεύτερη δημοσίευση για τον ιστοχώρο Άγιο Όρος.

Μ.Δ.Κ.