Γιατί η Εκκλησία δεν κηδεύει αυτούς που αυτοκτονούν;

[Domna]

Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, που κινεί πολλούς ενάντια στην Εκκλησία (ακόμη και πιστούς ορθόδοξους χριστιανούς), είναι η ιδέα της Εκκλησίας ότι οι αδελφοί μας που αυτοκτονούν (αυτόχειρες) δεν πρέπει να κηδεύονται, αλλά να θάβονται χωρίς κηδεία.
Δυστυχώς, δεν ξέρω ούτε μία περίπτωση, που οι εξοργισμένοι κατά της Εκκλησίας άνθρωποι να σκέφτονται πως η ψυχή του αυτόχειρα αδελφού τους χρειάζεται την τελετή της κηδείας (που είναι μια τελετή προσευχής) για την ανάπαυσή της, πως η κηδεία θα την ωφελήσει στο ταξίδι της προς τον άλλο κόσμο. Αυτό δε φαίνεται να τους απασχολεί καθόλου – ίσως να μην πιστεύουν καν ότι υπάρχει αιώνια ζωή ή να ισχυρίζονται πως «δεν ξέρουμε» τι υπάρχει μετά το θάνατο, αγνοώντας πως και ο Χριστός έχει πει πολλά γι’ αυτό το θέμα, αλλά και οι άγιοι έχουν καταθέσει τις δικές τους γνώσεις και εμπειρίες, ως ενωμένοι που είναι με τον Τριαδικό Θεό και με όλα τα πλάσματα.
Πάντα η επίθεση ενάντια στους «παπάδες» έχει ως αιτία ότι πληγώνονται οι συγγενείς ή «προσβάλλεται η μνήμη του νεκρού» μπροστά στην κοινωνία – καμιά ανησυχία για τη μεταθανάτια ωφέλειά του. Αυτό όμως φανερώνει επιπολαιότητα και εγωισμό, που μαζί με την επιθετικότητα (που μερικές φορές φτάνει τα όρια της βαρβαρότητας), τους κάνει να χάνουν το δίκιο τους, ακόμη κι αν πιστέψουμε πως έχουν δίκιο.


Ποια είναι όμως η αιτία που η Εκκλησία δεν επιθυμεί να κηδεύονται οι αυτόχειρες;
Είναι αστείο να υποθέτει κάποιος (ακόμη κι αν είναι «άθεος» – και τότε είναι διπλά αστείο) πως ο ένας ή ο άλλος ιδιώτης αγαπάει περισσότερο το νεκρό φίλο ή συγγενή του απ’ ό,τι τον αγαπούν οι ορθόδοξοι άγιοι Πατέρες, που έδωσαν τα πάντα για το συνάνθρωπο και που θέσπισαν το τι κάνει η Εκκλησία σε κάθε περίπτωση. Ό,τι κάνει η Εκκλησία είναι για το συμφέρον της ψυχής του ανθρώπου (όχι για να μασήσει λεφτά ο παπάς – άλλωστε αν αρνηθεί μια κηδεία… χάνει λεφτά, οπότε κάτι άλλο συμβαίνει) και καλό είναι ο άνθρωπος να το ψάχνει και να ρωτάει, αλλά όχι να παριστάνει πως «επαναστατεί» και «καταγγέλλει» τη δήθεν «σκληρότητα» και «υποκρισία» των παπάδων, νομίζοντας πως τα ξέρει όλα, ενώ στην πραγματικότητα έχει μεσάνυχτα για τα πιο πολλά πνευματικά («θρησκευτικά») θέματα.
Συνήθως προβάλλεται ως αιτία που, αν αυτοκτονήσω (μη γένοιτο), δε θα με κηδέψουν, ότι αρνήθηκα το χριστιανισμό και συνεπώς δε μπορώ να συμμετάσχω σε μια χριστιανική τελετή. Η ίδια η πράξη της αυτοκτονίας είναι άρνηση του Θεού, αφού είναι πράξη απελπισίας, ενώ ο χριστιανός πάντα ελπίζει. Γι’ αυτό και ο Ιούδας (το λέω παρεμπιπτόντως) δε σώθηκε, γιατί αυτοκτόνησε από απελπισία (βλέποντας το σκοτάδι που τον είχε κυριεύσει), όχι από μετάνοια. Αν μετανοούσε, σίγουρα θα είχε σωθεί (ότι ο Ιούδας δεν σώθηκε, το έχει προφητέψει ο ίδιος ο Χριστός στο Ματθ. 26, 24).
Η παραπάνω σκέψη (ότι αυτόχειρας = μη χριστιανός) είναι εύλογη. Το ίδιο και ότι αυτό συμβαίνει ως παράδειγμα προς αποφυγήν, για να το βλέπουν οι ζωντανοί και έστω κάποιοι να αποφεύγουν την αυτοκτονία!... Όμως υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό, που τον αυτόχειρα τον αγκαλιάζει ως αδελφό χριστιανό, δεν τον «πετάει έξω» ως αρνησίθρησκο.
Η τελετή της κηδείας, εκτός από προσευχή, είναι μια απόδοση τιμής στο νεκρό. Στερώντας η Εκκλησία απ’ αυτή την τιμή τον άνθρωπο που αυτοκτόνησε, προσπαθεί να του δώσει ένα πλεονέκτημα στο ταξίδι της ψυχής του: εμείς εδώ δεν τον τιμάμε, για να τον τιμήσει ο Θεός – Του τον στέλνουμε όπως είναι, για να είναι η ψυχή του άδεια από τιμές και να μπορέσει ίσως Εκείνος να του ελαφρώσει το φορτίο του σκοταδιού, που έχει μαζέψει μέσα του με την πράξη του. Ελπίζουμε έτσι ότι τουλάχιστον η κόλαση, που θα ζήσει, θα είναι κάπως ελαφρύτερη από ό,τι θα ήταν κανονικά [περί κόλασης, εδώ].
Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο αυτόχειρας, γενικά μιλώντας, φοβόμαστε πως πάει για την κόλαση, γιατί πράγματι έχει κλωτσήσει το Θεό από την καρδιά του. Αν δεν Τον κλωτσούσε, δε θα είχε απελπιστεί. Αυτή είναι η αιτία της κόλασης του (ότι ο ίδιος έδιωξε το Θεό και η κόλαση είναι η χωρίς Θεό αιωνιότητα, όπου το θείο Φως το βλέπει κάποιος ως πυρ) και όχι «νομικές αιτίες», όπως ότι «αρνήθηκε το θείο δώρο της ζωής» ή ότι «διέπραξε φόνο» (το δικό του) «και δεν πρόλαβε να μετανοήσει» κ.τ.λ. Ο άνθρωπος μπαίνει στην κόλαση μόνος του, με αυτά που έχει στην καρδιά του, ενώ η πόρτα του παραδείσου είναι ανοιχτή για όλους.
(Αλλάζει το πράγμα όταν ο άνθρωπος πάσχει από ψυχικά προβλήματα τόσο, ώστε να μην έχει τη συναίσθηση των πράξεών του).
Σημειωτέον, ότι δε δίνουμε το όνομά του για μνημόνευση στη λειτουργία ή σε σαρανταλείτουργο, δεδομένου ότι ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης έφαγε χαστούκι από άγγελο μέσα στο Ιερό, όταν μνημόνευε το όνομα ενός αυτόχειρα στην πρόθεση (αναφέρεται στη βιογραφία του, που έχει συντάξει ο π. Μωυσής ο Αγιορείτης – για το κατά πόσο πρέπει να δίνουμε βάση σε τέτοιες «υπερφυσικές» διηγήσεις, δες σχετικό post).


ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ


Αν έχεις κάποιον δικό σου ή γνωστό σου που αντιμετωπίζει προβλήματα, άρρωστο, απελπισμένο, δυστυχισμένο, βοήθησέ τον πριν είναι αργά. Ένας λόγος αγάπης, μια επίσκεψη ή μια προσευχή μπορεί να σώσουν τη ζωή του και την ψυχή του!
Μπορεί να σώσουν και τη δική σου ψυχή, γιατί όλοι έχουμε ευθύνη όταν ένας άνθρωπος αυτοκτονεί. Ο Θεός να με συγχωρέσει, κι εγώ έχω ευθύνη για άλλους, γνωστούς ή συγγενείς μου, που αυτοκτόνησαν και εύχομαι να αναπαυθεί η ψυχή τους.
Αν έχεις κάποιον δικό σου ή γνωστό σου, που έδωσε τέρμα στη ζωή του, σε ρωτώ: θέλεις να σωθεί η ψυχή του; Αν ναι, παράτα την εγωιστική επίθεση κατά «των παπάδων» (που ίσως γίνεται για ν’ αποκοιμίσεις τη συνείδησή σου, αν δεν προσπάθησες να σώσεις τη ζωή του) και άκου τι έχει να σου πει «ένας παπάς».


Ο αγιασμένος αγωνιστής π. Σεραφείμ Ρόουζ, πρώην άθεος και μελετητής της ανατολικής φιλοσοφίας και του ζεν, και τελικά ορθόδοξος ιερομόναχος και συγγραφέας στα δάση της Καλιφόρνιας, μας προσφέρει μια σημαντική αναφορά, από τη διδασκαλία και τον αγώνα δυο μεγάλων αγίων γυναικών της ορθόδοξης Ρωσίας.
Η αγία Αναστασία (Αθανασία) Λονγκάτσεβα, που ασκήτεψε νέα στα ρωσικά δάση και αναδείχτηκε σε μεγάλη δασκάλα της ορθόδοξης πνευματικότητας, είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο, ο οποίος κρεμάστηκε σε στιγμή μέθης. Η Αναστασία, θέλοντας να προσευχηθεί γι’ αυτόν, ζήτησε τη συμβουλή μιας άλλης μεγάλης ασκήτριας, της αγίας Πελαγίας Ιβάνοβνας, της διά Χριστόν σαλής. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να νηστέψει και να προσευχηθεί για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλο σου».
Το σαρανταήμερο αυτό, με νηστεία και προσευχή, επαναλήφθηκε τρεις φορές. Κάθε φορά η αγία έβλεπε σε όραμα ένα αιμάτινο βράχο πάνω από μια άβυσσο και πάνω κείτονταν δυο άντρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο Παύλος. Τη δεύτερη φορά ο Παύλος, αν και ακόμα αλυσοδεμένος, ενώ την τρίτη φορά δεν ήταν πια στο βράχο. Ο άλλος άντρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ, έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη».
Όταν ανέφερε το όραμά της στην αγία Πελαγία, εκείνη απάντησε: «Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δε μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου» (βλ. π. Σ. Ρόουζ, Η ψυχή μετά το θάνατο – Οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της Ορθόδοξης διδασκαλίας, 12η έκδ., Μυριόβιβλος 2008, σελ. 292-293· αναφέρεται και στο Οσία Αθανασία, μτφρ. Πέτρου Μπότση, Αθήνα 1998, σελ. 69-73).
Ο π. Σεραφείμ προσθέτει:
Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε Βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες, με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δε «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκην τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά το θάνατο· πρόκειται περισσότερο για εικόνες, οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτίωσης της κατάστασης της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.
Ο άγιος Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των λεπρών και άλλων βαριά ασθενών, στο νοσοκομείο λοιμωδών νοσημάτων, στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών, και που προσευχόταν στο Χριστό να σώσει «όλους τους καθολικούς και όλους τους προτεστάντες και τους μουσουλμάνους και τους άθεους και τους ανθρώπους απ' όλες τις θρησκείες...», άρχισε να προσεύχεται για τη σωτηρία ενός υπαλλήλου του νοσοκομείου που αυτοκτόνησε (δίνονται πλήρη στοιχεία του, μικρό όνομα Μιχάλης) και τον οποίο έβλεπε για 40 μέρες ν' ανεβαίνει μ' ένα πήδημα στον τρούλο της εκκλησίας και να κατρακυλάει κάτω κάνοντας τούμπες, μετά να ξανανεβαίνει κ.ο.κ.
Και παρακαλούσε το Χριστό λέγοντας: «Να τον πας υποχρεωτικά (=οπωσδήποτε) στον παράδεισο. Δε μπορώ να τον βλέπω άλλο. Κι αυτόν και όλους όσοι θα πεθάνουν μέχρι το τέλος του αιώνος, να τους πας όλους στον παράδεισο» (Σίμωνος Μοναχού, π. Ευμένιος, Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, Αθήνα 2010, σελ. 276-278, βλ. & 133-134).
Ίσως, επειδή τους αγίους τους φανταζόμαστε λανθασμένα σαν υπερφυσικά όντα, κάποιος σκεφτεί: "Καλά, και περίμενε ο άγιος αυτός να τρομάξει απ' το όραμα για ν' αρχίσει να προσεύχεται για κείνη την ψυχή;". Όμως ίσως το όραμα να του δώθηκε απ' το Θεό, ακριβώς για ν' αρχίσει να προσεύχεται για κείνη την ψυχή, ώστε να σωθεί!
Δεν αναφέρεται ότι ο Γέροντας έλαβε κάποια πληροφορία για την τύχη του αυτόχειρα. Εύχεστε και γι' αυτόν, αδελφοί.


ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΣΙΚΑ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ


Ο άγιος γέροντας Παΐσιος κάνει μια συγκλονιστική αναφορά (από εδώ):
Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνη κάτι ο Καλός Θεός και γι’ αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πως έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σε τι κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή. Μπορεί, την ώρα που ξεψυχούσαν, να μετάνοιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή η μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους να την παρέλαβε Άγγελος Κυρίου.
Είχα ακούσει ότι ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήση την κατσίκα τους. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξη. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. «Να πας να βρης την κατσίκα, του είπε. Αν δεν την βρης, να πας να κρεμασθής».
Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάη να ψάξη. Βράδιασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένο σε ένα δένδρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δένδρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι.

Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ’ έξω, για να φρενάρη όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνη, αν το βάλη μέσα στον Παράδεισο.


ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ


Πλέον σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ίσως στις περισσότερες, οι ιερείς υποχωρούν και κηδεύουν τον αυτόχειρα. Πολλές φορές δεν αναφέρουν καν το ενδεχόμενο να θαφτεί χωρίς κηδεία, παρακάμπτοντας τη θλίψη της σύγκρουσης με τους δικούς του, οι οποίοι όμως, όπως είπαμε στην αρχή, ελάχιστα έχουν στο μυαλό τους την ανάπαυση της ψυχής του και πιο πολύ την κοινωνική κατακραυγή. Επίσης μπορεί ο ιερέας να αρνείται να τελέσει την κηδεία και οι συγγενείς να προσφεύγουν στον επίσκοπο, ο οποίος δίνει εντολή να κηδευτεί.
Όπως θεωρώ πως η Εκκλησία από σοφή φιλανθρωπία θέσπισε την άρνηση της κηδείας στον αυτόχειρα, έτσι δε μπορώ να κρίνω και την απόφαση ενός παπά ή επισκόπου να τελέσει την κηδεία. Αν έτσι κρίνει πως θα βοηθηθούν οι συγγενείς στη δική τους σωτηρία, καλά κάνει. Οι κανόνες της Εκκλησίας δεν είναι άκαμπτοι νόμοι, αλλά θεραπευτικές συνταγές, που ο αρμόδιος γιατρός (ο παπάς ή –περισσότερο ακόμη– ο επίσκοπος) μπορεί να τις μεταβάλλει όπως νομίζει πως θα ωφελήσει περισσότερο το λαό του. αρκεί όλα να γίνονται από σύνεση και αγάπη, όχι από εγωισμό ή μικροψυχία. Αυτό ισχύει βέβαια όχι μόνο για τους ιερείς, αλλά και για το λαό, ο οποίος, ενώ τα απαιτεί όλα από τους ορθόδοξους ιερείς, δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει σε τίποτα προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του, όποιες κι αν είναι…
Ο Θεός να αναπαύσει όλους τους αδελφούς μας, και ιδιαίτερα τους αυτόχειρες.
Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τους δούλους σου.
Αμήν.

ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!


Αν σου περνάει απ' το μυαλό να βάλεις τέρμα στη ζωή σου, αδελφέ μου, αδελφή μου, ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Είναι μια σκέψη-παγίδα, που σου την έχει ρίξει ο διάβολος, για να σε καταδικάσει αιώνια.
Ό,τι προβλήματα κι αν έχεις, δε θα λυθούν έτσι. Αντίθετα, θα γίνουν απείρως χειρότερα, γιατί δεν υπάρχει θάνατος και ΔΕΝ πρόκειται να ξεφύγεις από πουθενά. Θα πας στην αιώνια ζωή, αλλά αυτή η ζωή θα είναι για σένα η κόλαση.
Ο Χριστός σε περιμένει να Του απλώσεις το χέρι και να σε βοηθήσει να σηκώσεις το σταυρό σου, όπως κι Εκείνος σήκωσε το δικό Του σταυρό για σένα.
Αν είσαι συνεχώς θλιμμένος, ΜΗ ΔΙΣΤΑΣΕΙΣ & ΜΗ ΝΤΡΑΠΕΙΣ να ζητήσεις βοήθεια από έναν ειδικό!!! Αν είσαι μόνος, αν έχεις καταστραφεί οικονομικά, άν έχεις κάνει μεγάλα και τρομερά λάθη στη ζωή σου, ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ. Προσευχήσου στο Χριστό, στην Παναγία και στον άγιο του ονόματός σου ή στον άγιο της εκκλησίας της περιοχής σου. Άνοιξε την Καινή Διαθήκη και διάβασε κάτι από το Ευαγγέλιο ή τις Πράξεις των αποστόλων. Πήγαινε σ' ένα χριστιανικό βιβλιοπωλείο ή ψάξε στο Ίντερνετ και πάρε την παράκληση & τους Χαιρετισμούς της Παναγίας (ή το βιβλίο Θησαυρός Αγίων, εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, που περιέχει προσευχές σε πολλούς αγίους, ονομαστικά). Άρχισε κάθε μέρα να διαβάζεις κι από μία, ή την ίδια, ξανά και ξανά - έτσι η καρδιά σου θα στραφεί προς το Χριστό, όπως το ηλιοτρόπιο προς τον ήλιο. Αναζήτησε τον παπά της ενορίας σου και εξομολογήσου σ' αυτόν. ΑΓΩΝΙΣΟΥ. Συγχώρεσε τους εχθρούς σου - και, αν δε μπορείς, ζήτα απ' το Χριστό τη δύναμη, να σε βοηθήσει να συγχωρέσεις. Κι έτσι θα μπορείς να Του ζητήσεις να σε συγχωρέσει κι Εκείνος για όλα τα λάθη ή τις παραλείψεις σου. Θα χρειαστείς αγώνα, αλλά ΘΑ ΔΩΘΕΙ ΛΥΣΗ!
ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΘΕΛΕΙ ΘΑΡΡΟΣ, ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΙΑ.


http://armenisths.blogspot.com/2010/12/ ... _6940.html

[lovethink]

Υπάρχουν ψυχολογικοί λόγοι ,ψυχιατρικοί λόγοι ,και πράγματα που δεν βάζει ο νους μας που μπορούν να συμβούν στην ζωή ενός ανθρώπου
Ιστορίες που δεν φανταζόμαστε
Από τη μία λέμε "η εκκλησία δεν κηδεύει" κι από την άλλη διάβασα κάπου "ακόμα και αν δεν κηδευτεί κάποιος Χριστιανικά, αυτό δεν σημαίνει πως κολάζεται! Αυτό εξαρτάται από τον Θεό, και όχι από τους ανθρώπους"
Αρα αφού εξαρτάται από Τον Θεό (και δικαίως) κι όχι από τους ανθρώπους τότε γιατί να μην κηδευτεί κάποιος που αυτοκτόνησε ;
Η μόνη απάντηση που έχω είναι ώστε αυτό να λειτουργεί σαν φρένο σε όσους έχουν τέτοιες τάσεις
Eίναι μεγάλο το θέμα της αυτοκτονίας
Ενα παιδάκι προχθές μικρό στην Αγγλία το κορόιδευαν οι συμμαθητές του και το παιδάκι έφτασε σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση άσχημη που αυτοκτόνησε
Δεν άντεξε τις κοροϊδίες και τις προσβολές
Ναι η αυτοκτονία είναι αμαρτία πόσες φορές η ίδια η κοινωνία ο κοινωνικός περίγυρος δεν οδήγησε κάποιον άνθρωπο στην αυτοκτονία ; Μήπως είμαστε και εμείς υπεύθυνοι για την ψυχολογική κατάσταση των συνανθρώπων μας όταν με την δική μας συμπεριφορά μπορεί να τους ρίξουμε στην κατάθλιψη ; Oταν δεν αφουγκραστούμε την ανάγκη τους για να βγουν από το ψυχολογικό αδιέξοδο,όταν μόνο τους επικρίνουμε ;

[ΜΑΡΙΑ]

Μάνο με κάλυψες..δεν έχω τίποτα άλλο να πω..ο Θεός να φωτίζει και να ενισχύει όλον τον κόσμο ούτως ώστε να μην έχουμε τέτοια λυπηρά γεγονότα..και η εκκλησία ας προσεύχεται και ας κηδεύει αυτά τα άτομα..γιατί την ώρα που ξεψυχεί κάποιος δεν ξέρουμε αν έχει ζητήσει έστω και την τελευταία στιγμή συγχώρεση από τον Θεό..τουλάχιστον αν μην μεταβεί στην άλλη ζωή χωρίς "εφόδια"..

[paulina]

ΑΓΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΑΝ

Στις 4 Οκτωβρίου γιορτάζει η αγία Δομνίνα με τις κόρες της Βερνίκη και Προσδόκη. Έζησαν στα χρόνια των διωγμών των Ρωμαίων ειδωλολατρών εναντίον των Χριστιανών. Ενώ αυτές πίστευσαν στον Χριστό, ο σύζυγος της Δομνίνας και πατέρας των δυό κοριτσιών, παρέμεινε ειδωλολάτρης και τις πίεζε συνεχώς να αλλαξοπιστήσουν. Αυτές κατοικούσαν κοντά στην Αντιόχεια και καταλαβαίνοντας ότι θα έχουν να αντιμετωπίσουν οξύ ενδοοικογενειακό πόλεμο, εκτός του διωγμού των ειδωλολατρών, έφυγαν στην Έδεσσα της Βορείου Μεσοποταμίας. Οι ειδωλολάτρες, ειδοποιηθέντες από τον πατέρα, τις κατεδίωξαν και αφού τις συνέλαβαν άρχισαν να τις μεταφέρουν προς την Ιεράπολη της Φρυγίας όπου θα προσπαθούσαν δια της βίας και των βασανισμών να τις εξαναγκάσουν νʼ αρνηθούν τον Χριστό.

Συνέβαινε όμως κάτι φοβερό τότε στην περίοδο των διωγμών. Μερικοί ειδωλολάτρες ικανοποιούσαν τις σαρκικές ορέξεις τους πάνω στις υποψήφιες γυναίκες μάρτυρες καταλαβαίνοντας ότι αυτό τις στοίχιζε πάρα πολύ και ότι ήταν ένα είδος εξουθενωτικού μαρτυρίου προ του κυρίως μαρτυρίου. Και πράγματι για τις πιστές γυναίκες αυτό ήταν το σοβαρώτερο και χειρότερο μαρτύριο. Ήταν ατιμωτικό και εξευτελιστικό• ήταν μία ιδιότυπη άρνηση του Χριστού, αφού εξαναγκαζόταν να κάνουν κάτι που ήταν αμαρτία, αν και χωρίς την θέληση τους βέβαια. Όταν λοιπόν έφθασαν σʼ ένα μέρος που ενωνόταν οι ποταμοί Λύκος και Μαίανδρος και καθίσανε να διανυκτερεύσουν, η Δομνίνα αντελήφθη ότι άρχισαν να τις κοιτάζουν οι στρατιώτες, κατά ένα τρόπο δηλωτικό του τι έμελλε να επακολουθήσει. Τότε αντιλαμβανόμενη την κρισιμότητα της καταστάσεως, βρήκε μία δικαιολογία, και πήρε τις κόρες της να πάνε προς τη συμβολή των ποταμών δήθεν για να πλυθούν, και εκεί αφού έκαναν την προσευχή τους έπεσαν και πνίγηκαν. Αυτοκτόνησαν για να μη σπιλωθούν τα σώματά τους έστω και χωρίς τη θέλησή τους. Κι ενώ η Εκκλησία μας δεν επιτρέπει την αυτοκτονία και δεν τελεί την νεκρώσιμο ακολουθία στον αυτόχειρα (ΙΔ΄ κανών Τιμοθέου Αλεξανδρείας) παρά μόνον στη περίπτωση που είναι ψυχοπαθής και δεν έχει συναίσθηση των πράξεών του, στην περίπτωση που εξετάζουμε όχι μόνο την επιτρέπει αλλά και την τιμά.



Ο οικουμενικός και μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σε ομιλία του λέγει ότι η Δομνίνα υπήρξε για τις κόρες της νυμφαγωγός προς τον Χριστό και έκανε ένα βάπτισμα-εννοεί τον πνιγμό- το οποίο «δευτέροις ρύποις ου μολύνεται» κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Η Δομνίνα προσέφερε τα παιδιά της θυσία στον Θεό όπως ο Αβραάμ και έπειτα τον ίδιο τον εαυτό της. Υπήρξε θύτης και θύμα συγχρόνως. Όχι γιατί φοβήθηκε το μαρτύριο αλλά γιατί θέλησε να διαφυλάξει την αγνότητά τους από βεβήλωση που θα συνέβαινε αν και παρά τη θέλησή τους. Ευαισθησίες και λεπτότητες που η Εκκλησία μας προσέχει και τιμά δεόντως.


Στις 8 Οκτωβρίου γιορτάζει μία άλλη αγία, η Πελαγία, η οποία ζούσε και αυτή στην Αντιόχεια την περίοδο των διωγμών, ήταν ορφανή και μόλις 15 ετών. Όταν ήρθαν να την συλλάβουν οι ειδωλολάτρες επειδή ήταν χριστιανή, γνωρίζοντας τι συνέβαινε στις περιπτώσεις αυτές, ζήτησε άδεια από τους στρατιώτες να την επιτρέψουν να ντυθεί με τα ρούχα εξόδου. Όταν εκείνη την επέτρεψαν, ανέβηκε στο ψηλότερο μέρος του οίκου της και έπεσε κάτω και σκοτώθηκε.

Ο ιερός Χρυσόστομος υπήρξε και στη περίπτωση αυτή ο ανυπέρβλητος εγκωμιαστής.

Γράφει μεταξύ άλλων τα εξής: «Όπως τα ελάφια όταν περικυκλωθούν από τους κυνηγούς και κινδυνεύουν να αιχμαλωτισθούν ή να φονευθούν και να γίνουν βορρά των κυνηγών, πέφτουν στις άγριες χαράδρες που ζούν και τσακίζονται, έτσι και η Πελαγία -η ελαφίνα του Χριστού- ξέφυγε τους χαμερπείς κυνηγούς της. Όπως σηκώνεται ένα τεράστιο κύμα και προσπαθεί να καταποντίσει ένα μαργαριτοφόρο καράβι και εν τέλει αντί να το καταποντίσει το σπρώχνει και κείνο εισέρχεται νωρίτερα στο λιμάνι, έτσι και οι διώκτες της Πελαγίας κυνηγώντας την, την ανάγκασαν να εισέλθει νωρίτερα στον παράδεισο. Όπως ο Ιωσήφ στην Αίγυπτο έφυγε αφήνοντας το χιτώνα του στα χέρια της κυρίας του, έτσι και η ψυχή της Πελαγίας έφυγε αμόλυντη αφήνοντας το σώμα στα χέρια των διωκτών. Η πτώση της Πελαγίας ήταν κεραυνός που κατέκαψε το διάβολο. Κτύπημα απροσδόκητο και αναπάντεχο στους διώκτες της που νόμισαν ότι ήταν δική τους. Παρθενία και μαρτύριο τα στολίδια της Πελαγίας. Μʼ αυτά ας στολίζουμε και εμείς το σώμα μας. »

http://egolpio.wordpress.com/2008/04/08/suicide/

[Merkourios]

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2712
ΠΕΡΙ ΚΗΔΕΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΧΕΙΡΩΝ
(με ελαφρά μετάφραση δύσκολα κατανοητών στους απλούς όρων… )

Πρός
Τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ή Διαρκής Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, κατά τήν Συνεδρίαν Αυτής τής 6ης Μαρτίου έ.έ., γνωρίζει ύμίν τά ακόλουθα:

Ή αυτοκτονία τυγχάνει έκ τών μεγίστων τών αμαρτημάτων, αντίθετον πρός τό φυσικόν καί ηθικόν καθήκον τής διατηρήσεως τής ύπό τού Θεού δωρηθείσης ζωής.

Ό αύτοκτονών άσεβεί πρός τόν Δοτήρα τής ζωής Θεόν. Δώρον τού Δημιουργού ή ζωή τού ανθρώπου, ως λέγει ό ιερός Χρυσόστομος:, «ό Θεός έπί τούτω είς τόν κόσμον έξ άγάπης ήγαγε τόν άνθρωπον καί ψυχήν αυτώ ένέπνευσεν άθάνατον, ίνα όσίως πολιτευσάμενος καί τής αιωνίου τύχη ζωής και βασιλείας».
Κύριος τής ζωής είναι μόνον ό Θεός (Σοφ. Σειράχ 23,1.4.2. Μακκαβ. 14,46), ό οποίος καί μόνον δύναται νά αφαιρέση αυτήν όταν θελήση.

Πλείστοι όσοι έκ τών ιερών Πατέρων καί συγγραφέων είδαν τήν άπαγόρευσιν τής αυτοκτονίας μέσα στήν ρητή εντολή τού Θεού «ού φονεύσεις» (Έξόδ. 20,13), καί ότι,
«ναός Θεού έσμέν καί τό πνεύμα τού Θεού οίκεί έν ήμίν, ει τις τόν ναόν τού Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ό Θεός ό γάρ ναός τού Θεού άγιός έστιν, οίτινές έσμεν ήμείς» (Α' Κορ. 3,16-17).

Πολλές καί διάφορες μεν είναι αί άφορμές καί αίτίες τής αυτοκτονίας (ανίατος νόσος, απώλεια τής περιουσίας ή τής ελευθερίας, διάψευσις έλπίδος, φόβος επικειμένου κακού οιουδήποτε άφορήτου θεωρουμένου ύπό τού αύτόχειρος κ.λπ.) άλλά κυρίως μία καί μόνη είναι ή κυρία καί θεμελιώδης αιτία ή εις τήν αύτοκτονίαν οδηγούσα.

Είναι ή έλλειψις ακραδάντου πίστεως εις τόν Θεόν καί υποταγής εις τό θέλημα καί τήν Πρόνοιαν αύτού…

Έτσι λοιπόν ό αληθινός Χριστιανός πιστεύοντας, ότι όσα συμβαίνουν στον κόσμο και στον εαυτό του, συμβαίνουν μόνο κατά τάς βουλάς τού Θεού, άλλα κατ' εύδοκίαν, καί άλλα κατά παραχώρησιν Αύτού, αποδέχεται όσα του συμβαίνουν ώς παρά τού Θεού αποστελλόμενα, ή παραχωρούμενα, υποτάσσεται είς την Θείαν θέληση καί έγκαρτερεί μεθ' υπομονής έν παντί καί πάντοτε…

Έτσι λοιπόν ή Ιερά Σύνοδος έχουσα πρό οφθαλμών τόν ύπό τής έν Τρούλλω ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου κυρωθέντα ΙΔ' Κανόνα τού Τιμοθέου Αλεξανδρείας περί τών αύτοχείρων, καταδικάζει τήν αύτοκτονίαν ώς πράξιν πολεμίαν τής αληθούς Ευαγγελικής κατά Χριστόν ζωής καί πολιτείας, άπαγορεύουσα τήν Έκκλησιαστικήν Ταφήν εις τούς υγιείς στο μυαλό αύτοκτονούντας, συμφώνως και με τόν μνημονευθέντα Κανόνα τού Τιμοθέου Αλεξανδρείας, διότι ούτοι εξέρχονται τού βίου έν απιστία καί άμετανοησία, μή έπιρρίπτοντες έπί Κύριον τήν μέριμναν αυτών καί συμπεριφέρονται ώς « και οί λοιποί, οί μή έχοντες ελπίδα» (Α' Θεσσαλ. 4,13).

Ή Ιερά Σύνοδος έκρινεν μετά καί τήν έμπεριστατωμένην πρός Αυτήν είσήγησιν τής Συνοδικής Επιτροπής Νομοκανονικών καί Δογματικών Ζητημάτων όπως τής απαγορεύσεως ταύτης έξαιρούνται καί κηδεύωνται εκκλησιαστικώς, εάν συντρέχη εις τό πρόσωπον αυτών ένας έκ τών κατωτέρω λόγων:

1.Όταν ό αύτόχειρας, κατά τόν χρόνον τής αυτοχειρίας αυτού είναι «έκφρενής», όταν δηλαδή πάσχει έκ πνευματικής νόσου τοιαύτης, ώστε νά μή δύναται νά άντιληφθή τήν σημασίαν τής πράξεως αύτού.

2.Όταν ό αύτόχειρ «δεν έχει εαυτόν», δηλαδή όταν δι' οιονδήποτε λόγον δέν έχει συνείδησιν τών πραττομένων ύπ' αυτού καί προκαλεί τόν θάνατον λόγω πλήρους απάλειψης τής συνειδήσεως αυτού. Περιπτώσεις θανάτου αύτοχείρων έν ύπνοβασία, έν καταστάσει παραισθήσεων, σεληνιασμού, άναισθησίας, πλήρους άνυπαιτίου μέθης κ.λπ.

3.Όταν προκαλεί κάποιος τόν θάνατον κατά την άσκησιν άλλου καθήκοντος αύτού, πού όμως βγαίνει μέσα άπό τήν κανονικήν διδασκαλίαν τής Όρθοδόξου Πίστεως, ή βασιζόμενη έπ' αυτής, ή συγχωρούμενη ύπ' αυτής.
Περιπτώσεις πχ. εκουσίου μαρτυρίου υπέρ άλλων ανθρώπων καί πρός σωτηρίαν τής ζωής αυτών καί γενικώς εις πάσαν περίπτωσιν κατά τήν οποίαν συντρέχει λόγος δυνάμενος νά θεμελίωση εις έκάστην συγκεκριμένην περίπτωσιν τήν άρσιν τού αδίκου χαρακτήρος τής πράξεως τής αυτοκτονίας, ή τήν άρσιν τού καταλογισμού.

4.Όταν ό αύτόχειρας προκαλεί τόν θάνατόν του, έξ άνακλαστικής κινήσεως τήν οποίαν δέν ελέγχει, άν καί έχει συνείδησιν τών πρατομένων, ώς έπί θανατηφόρου κινήσεως «σπαστικού» άτομου.

5.Όταν ό αύτόχειρας προκαλεί τόν θάνατόν του έξ αμελείας, ή τυχαίως (περιπτώσεις διαφόρων ατυχημάτων).

6.Όταν ό αύτόχειρας μετανοήσει διά τήν πράξιν του, κατά πάντα χρόνον καί μέχρι τού ( πλήρους ) θανάτου του.

7.Οσάκις υφίσταται αμφιβολία υπάρξεως ή μη, ενός εκ τών ανωτέρω λόγων εις τό πρόσωπον τού αύτόχειρος.

Έάν δηλαδή αμφιβάλλει κατά συνείδησιν ό έχων τήν εύθύνην τής λήψεως τής αποφάσεως Εκκλησιαστικής Κηδεύσεως τού αύτόχειρος, δηλαδή ό οικείος Επίσκοπος, ώς πρός τό εάν κατά τόν χρόνον τής αυτοκτονίας συνέτρεχεν ένας εκ τών ανωτέρω λόγων, έν τοιαύτη αμφιβολία οφείλει νά άποφασίση τήν κήδευσιν τού αύτόχειρος.

Είς πάσαν άλλην περίπτωσιν, πλήν τών ανωτέρω αναφερομένων, ό αύτόχειρας δέν κηδεύεται έκκλησιαστικώς κατ' έφαρμογήν τού 14ου Κανόνος τού "Αγίου Τιμοθέου Αλεξανδρείας.

Στίς περιπτώσεις τής ένεκα αλλοιώσεως καί παθήσεως τών φρενών ελλείψεως τής συνειδήσεως τών πραττομένων καί όταν ό αύτόχειρας «δέν έχει εαυτόν» ( είναι εκτός εαυτού ), πρέπει να βεβαιώνουν εγγράφως δύο τουλάχιστον Επιστήμονες Ιατροί, πού έχουν δώσει τόν διά ιατροδικαστικάς πράξεις νενομισμένον όρκον.

† Ὁ Ἀθηνῶν Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Δ Ο Υ Λ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ό Λαγκαδά Σπυρίδων
† Ό Πολυανής καί Κιλκισίου Απόστολος
† Ό Σισανίου καί Σιατίστης Αντώνιος
† Ό Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου Προκόπιος
† Ό Νέας Κρήνης καί Καλαμαριάς Προκόπιος
† Ό Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως Διονύσιος
† Ό Καλαβρύτων καί Αιγιαλείας Αμβρόσιος
† Ό Τρίκκης καί Σταγών Αλέξιος
† Ό Άττικής Παντελεήμων
† Ό Καρπενησίου Νικόλαος
† Ό Μονεμβασίας καί Σπάρτης Ευστάθιος
† Ό Ήλείας Γερμανός
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς.
† Αρχιμ. Θεολόγος Αποστολίδης.

12η ΜΑΡΤΙΟΥ 2001

[efthumhs]

Στο βιβλίο ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ του αρχιμανδρίτου Βασιλείου Μπακογιάννη (εκδόσεις Θαβωρ) αναφέρει πως το γεγονός το οτι η εκκλησία δεν κηδεύει τους αυτοκτονούντες το κανει για τους εξής λόγους:

α) Όταν κάποιος αυτοκτονεί, τότε απο μόνος του και εν γνωσει του, θετει τον εαυτό του εκτός του "χωρου" του Θεού που είναι η εκκλησία ("αντικατοπτρισμός" του Παραδείσου) οπότε η εκκλησία με το να μην το κηδεύει, απλά σέβεται την επιλογή του

β) Για να είναι παραδειγμα προς αποφυγη και για τους άλλους που σκεπτονται το ίδιο, αφού ειναι αποκαρδιωτικό το θεαμα η εκκλησία να είναι παρούσα σε ολες τις σημαντικες στιγμες της ζωής του (βαπτιση, γαμος) και στο πιο σηματικό (αιωνιότητα) να απουσιαζει επειδη το θελησε ο αυτοχειρας

γ) Ο Άγιος Νεκταριος λεει πως όταν κηδευει η εκκλησία τον αυτοχειρα ψευδεται ενωπιον του Θεού μέσα στην εκκλησία όταν λεει στα τροπάρια (περιπου τα μεταφερω) "...εσύ Κύριε που καλεσες τον δουλον σου εκ της γης.."

δ) Την απόφαση αυτή (για την μη κηδεία των αυτοκτονούντων) την ελαβαν άγιοι πατερες.

ε) Ο εν λόγω Ιερέας προτείνει, οσο αναφορά τους αυτοχειρες που αυτοκτονούν ενω δεν εχουν τα λογικά τους (πιθανως ομως και για όλους) ότι ίσως ειναι καιρός να συνταχθει μια ειδική νεκρωσιμη ακολουθία και για αυτούς (προς αποφυγη των σκανδαλισμών)

[stathis73]

Παιδια, παρα πολυ ομορφα ολα αυτα που μας παραθετετε πιο πανω αλλα ας αφησουμε το πιος πρεπει και πιος δεν πρεπει να εχει κανονικη κηδεια στους Ιερεις -Μητροπολιτες και ας κοιταξουμε τους εαυτους μας που "ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ" καθημερινα με την αθλεια ζωη που κανουμε και στεναχωρουμε Τον Ουρανιο πατερα μας και ολους τους ανθρωπους που μας αγαπανε και βλεπουν την κατάντια μας.

Δεν τα λεω ολα αυτα για να σας αποπροσανατολισω απο το θεμα που ειναι πολυ σωστο οπως και ολα αυτα που γραφτηκαν αλλα δεν νομιζω κανενας νας μας εβαλε κριτες στο ποιος πρεπει να κυδευτει και εαν αυτο που εκανε ηταν αυτοκτονια καθαρη ή οχι.

Ας αφησουμε Τον καρδιογνωστη Θεό να το κανει που γνωριζει νεφρους και καρδιαν.

[Andreasmas]

Παιδια, παρα πολυ ομορφα ολα αυτα που μας παραθετετε πιο πανω αλλα ας αφησουμε το πιος πρεπει και πιος δεν πρεπει να εχει κανονικη κηδεια στους Ιερεις -Μητροπολιτες και ας κοιταξουμε τους εαυτους μας που "ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ" καθημερινα με την αθλεια ζωη που κανουμε και στεναχωρουμε Τον Ουρανιο πατερα μας και ολους τους ανθρωπους που μας αγαπανε και βλεπουν την κατάντια μας.

Δεν τα λεω ολα αυτα για να σας αποπροσανατολισω απο το θεμα που ειναι πολυ σωστο οπως και ολα αυτα που γραφτηκαν αλλα δεν νομιζω κανενας νας μας εβαλε κριτες στο ποιος πρεπει να κυδευτει και εαν αυτο που εκανε ηταν αυτοκτονια καθαρη ή οχι.

Ας αφησουμε Τον καρδιογνωστη Θεό να το κανει που γνωριζει νεφρους και καρδιαν.

Μπράβο βρε Στάθη.
Μέσα σε λίγες σειρές είπες πάρα πολλά και σωστά.
Κι έτσι πρέπει και οφείλουμε να είμαστε .
Αν θέλουμε λοιπόν να πιστεύουμε σ`αυτά που λέει η Εκκλησία μας ,ας μη το <<σκαλίζουμε και το ψιλοκοσκινίζουμε >>,γιατί αυτό καταντάει Απιστία .

[Domna]

ΜΕ ΚΗΔΕΙΑ ή ΟΧΙ ;

Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, που κινεί πολλούς ενάντια στην Εκκλησία (ακόμη και πιστούς Ορθόδοξους χριστιανούς), είναι η ιδέα της Εκκλησίας ότι οι αδελφοί μας που αυτοκτονούν (αυτόχειρες) δεν πρέπει να κηδεύονται, αλλά να θάβονται χωρίς κηδεία.

Δυστυχώς, δεν ξέρω ούτε μία περίπτωση, που οι εξοργισμένοι κατά της Εκκλησίας άνθρωποι να σκέφτονται πως η ψυχή του αυτόχειρα αδελφού τους χρειάζεται την τελετή της κηδείας μόνο καί μόνο για την ανάπαυσή της, καί πως η κηδεία θα την ωφελήσει στο ταξίδι της προς τον άλλο κόσμο. (Αυτά οί περισσότεροι δεν τα πιστεύουν, σκέπτονται μόνο τα τυπικά για την κηδεία καί τί θα πεί ο κόσμος...)

Αυτό δε φαίνεται να τους απασχολεί καθόλου – ίσως να μην πιστεύουν καν ότι υπάρχει αιώνια ζωή, ή να ισχυρίζονται πως «δεν ξέρουμε» τι υπάρχει μετά το θάνατο, αγνοώντας πως και ο Χριστός έχει πει πολλά γι’ αυτό το θέμα, αλλά και οι άγιοι έχουν καταθέσει τις δικές τους γνώσεις και εμπειρίες, ως ενωμένοι που είναι με τον Τριαδικό Θεό και με όλα τα πλάσματα.

Πάντα η επίθεση ενάντια στους «παπάδες» έχει ως αιτία ότι πληγώνονται οι συγγενείς ή «προσβάλλεται η μνήμη του νεκρού» μπροστά στην κοινωνία – καμιά ανησυχία για τη μεταθανάτια ωφέλειά του. Αυτό όμως φανερώνει επιπολαιότητα και εγωισμό, που μαζί με την επιθετικότητα (που μερικές φορές φτάνει τα όρια της βαρβαρότητας), τους κάνει να χάνουν το δίκιο τους, ακόμη κι αν πιστέψουμε πως έχουν δίκιο.

Ποια είναι όμως η αιτία που η Εκκλησία δεν επιθυμεί να κηδεύονται οι αυτόχειρες;

Είναι αστείο να υποθέτει κάποιος (ακόμη κι αν είναι «άθεος» – και τότε είναι διπλά αστείο) πως ο ένας, ή ο άλλος ιδιώτης αγαπάει περισσότερο το νεκρό φίλο ή συγγενή του απ’ ό,τι τον αγαπούν οι Ορθόδοξοι άγιοι Πατέρες, που έδωσαν τα πάντα για το συνάνθρωπο και που θέσπισαν το τι κάνει η Εκκλησία σε κάθε περίπτωση.

Ό,τι κάνει η Εκκλησία είναι για το συμφέρον της ψυχής του ανθρώπου (όχι για να μασήσει λεφτά ο παπάς – άλλωστε αν αρνηθεί μια κηδεία… χάνει λεφτά, οπότε κάτι άλλο συμβαίνει) και καλό είναι ο άνθρωπος να το ψάχνει και να ρωτάει, αλλά όχι να παριστάνει πως «επαναστατεί» και «καταγγέλλει» τη δήθεν «σκληρότητα» και «υποκρισία» των παπάδων, νομίζοντας πως τα ξέρει όλα, ενώ στην πραγματικότητα έχει μεσάνυχτα για τα πιο πολλά πνευματικά («θρησκευτικά») θέματα.

Συνήθως προβάλλεται ως αιτία που, αν αυτοκτονήσω (μη γένοιτο), δε θα με κηδέψουν, ότι αρνήθηκα το χριστιανισμό και συνεπώς δε μπορώ να συμμετάσχω σε μια χριστιανική τελετή.

Η ίδια η πράξη της αυτοκτονίας είναι άρνηση του Θεού, αφού είναι πράξη απελπισίας, ενώ ο χριστιανός πάντα ελπίζει. Γι’ αυτό και ο Ιούδας δεν σώθηκε διότι αυτοκτόνησε από απελπισία βλέποντας το σκοτάδι που τον είχε κυριεύσει…

Αν μετανοούσε, σίγουρα θα είχε σωθεί (ότι ο Ιούδας δεν σώθηκε, το έχει προφητέψει ο ίδιος ο Χριστός στο Ματθ. 26, 24).
Η παραπάνω σκέψη (ότι αυτόχειρας = μη χριστιανός) είναι εύλογη.

Χρησιμεύει όμως καί ως παράδειγμα προς αποφυγήν, για να το βλέπουν οι ζωντανοί και έστω κάποιοι να αποφεύγουν την αυτοκτονία!... Όμως υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό, που τον αυτόχειρα τον αγκαλιάζει ως αδελφό χριστιανό, δεν τον «πετάει έξω» ως αρνησίθρησκο.


Η τελετή της κηδείας λοιπόν, εκτός από προσευχή, είναι και μια απόδοση τιμής στο νεκρό.

Στερώντας η Εκκλησία απ’ αυτή την τιμή τον άνθρωπο που αυτοκτόνησε, προσπαθεί να του δώσει ένα πλεονέκτημα στο ταξίδι της ψυχής του και είναι σαν να λέμε:

«Κύριε, εμείς εδώ όπως βλέπεις δεν τιμάμε τον νεκρό αυτόν, τίμησέ τον σε παρακαλούμε Εσύ και συγχώρησέ τον για την πράξη του αυτή…»

Τού τον στέλνουμε λοιπόν έτσι όπως είναι, άδειο από τιμές, υμνολογίες, και περιποιήσεις, ώστε να θελήσει ίσως Εκείνος να του ελαφρώσει το φορτίο του σκοταδιού, που έχει μαζέψει μέσα του μ΄ αυτή του την πράξη...

Ελπίζουμε έτσι, ότι τουλάχιστον η κόλαση, που θα ζήσει, θα είναι κάπως ελαφρύτερη από ό,τι θα ήταν κανονικά…

Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο αυτόχειρας, γενικά μιλώντας, φοβόμαστε πως πάει για την κόλαση, γιατί πράγματι έχει κλωτσήσει τον Θεό από την καρδιά του. Αν δεν Τον κλωτσούσε, δε θα είχε απελπιστεί.

Αυτή είναι και η αιτία της κόλασης του όπου είναι τόπος χωρίς Θεό. Άλλωστε και ο ίδιος έδιωξε το Θεό από πάνω του…

Έτσι λοιπόν δεν είναι μόνο οί «νομικές αιτίες» της πράξης του, όπως ότι «αρνήθηκε το θείο δώρο της ζωής», ή ότι «διέπραξε φόνο του εαυτού του», ή ότι «δεν πρόλαβε να μετανοήσει» κ.τ.λ.

Ο άνθρωπος μπαίνει στην κόλαση μόνος του, με αυτά που έχει στην καρδιά του, ενώ η πόρτα του παραδείσου είναι ανοιχτή για όλους.

Βεβαίως αλλάζει το πράγμα όταν ο άνθρωπος πάσχει από ψυχικά προβλήματα τόσο, ώστε να μην έχει τη συναίσθηση των πράξεών του…

Σημειωτέον, ότι δε δίνουμε το όνομά του για μνημόνευση σε Θεία Λειτουργία, ή σε σαρανταλείτουργο, δεδομένου ότι ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης έφαγε χαστούκι από άγγελο μέσα στο Ιερό, όταν μνημόνευε το όνομα ενός αυτόχειρα μέσα στην Ιερά Πρόθεση όπως αναφέρεται και στη βιογραφία του…

( από τόν Ορθόδοξο Τύπο )



ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ


Αν έχεις κάποιον δικό σου ή γνωστό σου που αντιμετωπίζει προβλήματα, άρρωστο, απελπισμένο, δυστυχισμένο, βοήθησέ τον πριν είναι αργά. Ένας λόγος αγάπης, μια επίσκεψη ή μια προσευχή μπορεί να σώσουν τη ζωή του και την ψυχή του!
Μπορεί να σώσουν και τη δική σου ψυχή, γιατί όλοι έχουμε ευθύνη όταν ένας άνθρωπος αυτοκτονεί. Ο Θεός να με συγχωρέσει, κι εγώ έχω ευθύνη για άλλους, γνωστούς ή συγγενείς μου, που αυτοκτόνησαν, και εύχομαι να αναπαυθεί η ψυχή τους.

Ο αγιασμένος αγωνιστής π. Σεραφείμ Ρόουζ, πρώην άθεος και μελετητής της ανατολικής φιλοσοφίας και του Ζεν, και τελικά Ορθόδοξος ιερομόναχος και συγγραφέας στα δάση της Καλιφόρνιας, μας προσφέρει μια σημαντική αναφορά, από τη διδασκαλία και τον αγώνα δυο μεγάλων αγίων γυναικών της Ορθόδοξης Ρωσίας.

Η Αγία Αναστασία (Αθανασία) Λονγκάτσεβα, που ασκήτεψε νέα στα ρωσικά δάση και αναδείχτηκε σε μεγάλη δασκάλα της Ορθόδοξης πνευματικότητας, είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο, ο οποίος κρεμάστηκε σε στιγμή μέθης.

Η Αναστασία, θέλοντας να προσευχηθεί γι’ αυτόν, ζήτησε τη συμβουλή μιας άλλης μεγάλης ασκήτριας, της Αγίας Πελαγίας Ιβάνοβνας, της διά Χριστόν σαλής. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να νηστέψει και να προσευχηθεί για τον αδελφό της, και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλο σου».

Το σαρανταήμερο αυτό, με νηστεία και προσευχή, επαναλήφθηκε τρεις φορές. Κάθε φορά η αγία έβλεπε σε όραμα ένα αιμάτινο βράχο πάνω από μια άβυσσο και πάνω κείτονταν δυο άντρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο Παύλος.

Τη δεύτερη φορά ο Παύλος, ήταν ακόμα αλυσοδεμένος, ενώ την τρίτη φορά δεν ήταν πια στο βράχο. Ο άλλος άντρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ, έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη».

Όταν ανέφερε το όραμά της στην αγία Πελαγία, εκείνη απάντησε: «Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δε μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου» (βλ. π. Σ. Ρόουζ, Η ψυχή μετά το θάνατο – Οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της Ορθόδοξης διδασκαλίας, 12η έκδ., Μυριόβιβλος 2008, σελ. 292-293· αναφέρεται και στο Οσία Αθανασία, μτφρ. Πέτρου Μπότση, Αθήνα 1998, σελ. 69-73).

Ο άγιος Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των λεπρών και άλλων βαριά ασθενών, στο νοσοκομείο λοιμωδών νοσημάτων, στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών, και που προσευχόταν στο Χριστό να σώσει «όλους τους καθολικούς και όλους τους προτεστάντες και τους μουσουλμάνους και τους άθεους και τους ανθρώπους απ' όλες τις θρησκείες...», άρχισε να προσεύχεται για τη σωτηρία ενός υπαλλήλου του νοσοκομείου που αυτοκτόνησε (δίνονται πλήρη στοιχεία του, μικρό όνομα Μιχάλης) και τον οποίο έβλεπε για 40 μέρες ν' ανεβαίνει μ' ένα πήδημα στον τρούλο της εκκλησίας και να κατρακυλάει κάτω κάνοντας τούμπες, μετά να ξανανεβαίνει κ.ο.κ.

Και παρακαλούσε το Χριστό λέγοντας: «Να τον πας υποχρεωτικά (=οπωσδήποτε) στον παράδεισο. Δε μπορώ να τον βλέπω άλλο. Κι αυτόν και όλους όσοι θα πεθάνουν μέχρι το τέλος του αιώνος, να τους πας όλους στον παράδεισο» (Σίμωνος Μοναχού, π. Ευμένιος, Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, Αθήνα 2010, σελ. 276-278, βλ. & 133-134).

Ίσως, επειδή τους αγίους τους φανταζόμαστε λανθασμένα σαν υπερφυσικά όντα, κάποιος σκεφτεί: "Καλά, και περίμενε ο άγιος αυτός να τρομάξει απ' το όραμα για ν' αρχίσει να προσεύχεται για κείνη την ψυχή;". Όμως ίσως το όραμα να του δόθηκε απ' το Θεό, ακριβώς για ν' αρχίσει να προσεύχεται για κείνη την ψυχή, ώστε να σωθεί!
Δεν αναφέρεται ότι ο Γέροντας έλαβε κάποια πληροφορία για την τύχη του αυτόχειρα. Εύχεστε και γι' αυτόν, αδελφοί.


ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΣΙΚΑ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ


Ο Άγιος γέροντας Παΐσιος κάνει μια συγκλονιστική αναφορά παρακάτω για κάτι παρόμοιο. Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνη κάτι ο Καλός Θεός και γι’ αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πως έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σε τι κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή.

Μπορεί, την ώρα που ξεψυχούσαν, να μετάνιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή η μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους να την παρέλαβε Άγγελος Κυρίου.

Λέει λοιπόν:

«Είχα ακούσει ότι ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήσει την κατσίκα τους. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξη. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. «Να πας να βρης την κατσίκα, του είπε. Αν δεν την βρης, να πας να κρεμαστής».

Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάη να ψάξη. Βράδιασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένο σε ένα δένδρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δένδρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι.

Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ’ έξω, για να φρενάρει όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνη, αν το βάλει μέσα στον Παράδεισο.




SOS -- 801 801 99 99


Όμως, πάντα υπάρχουν άνθρωποι γύρω σας που μπορούν να είναι μαζί σας αυτή τήν φρικτή περίοδο, που δεν θα σας κρίνουν, που δεν θα φιλονικήσουν μαζί σας, ή δεν θα σας στείλουν σε ένα νοσοκομείο. Απλά θα σας φροντίσουν. Βρείτε έναν από αυτούς. Τώρα. Αξιοποιείστε το εικοσιτετράωρό σας ή την εβδομάδα σας και πέστε σε κάποιον τι συμβαίνει με σας. Είναι σωστό να ζητήσετε βοήθεια.

Προσπαθήστε:

Στείλετε ένα μήνυμα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στη ΚΛΙΜΑΚΑ ακόμη και ανώνυμο: aytoktonia@klimaka.org.gr

Καλέστε τον αριθμό 801 801 99 99 με αστική χρέωση

Επιλέξτε προσεκτικά έναν φίλο, ή κάποιον άλλο που είναι πιθανό να σας ακούσει.

Μην αναλαμβάνετε το πρόσθετο φορτίο της προσπάθειας να ασχοληθείτε με το πρόβλημα μόνοι.

Τώρα, και ενώ αυτή η σελίδα μπορεί να σας έχει προσφέρει κάποια μικρή ανακούφιση, η καλλίτερη βοήθεια που μπορούμε να σας δώσουμε είναι ένας άλλος άνθρωπος να μιλήσει μαζί σας. Εάν βρείτε κάποιον που θέλει να ακούσει, και να του πείτε πώς αισθάνεστε και πώς φτάσατε σε αυτό το σημείο, θα έχετε αποκτήσει περισσότερο κουράγιο. Ευτυχώς το πρώτο πρόσωπο που θα επιλέξετε δεν θα είναι και το τελευταίο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω που θέλουν πραγματικά να σας ακούσουν. Είναι καιρός να αρχίσετε να ψάχνετε γύρω σας για έναν από αυτούς ή καλέστε μας στο τηλέφωνο

801 801 99 99

Τώρα, θα σας παρακαλούσαμε να καλέσετε κάποιον.

Και ενώ βρίσκεσθε σ’ αυτό το σημείο, μπορείτε ακόμα να παραμείνετε για λίγο μαζί μας. Συνεχίστε την περιήγησή σας στην ιστοσελίδα μας αν θέλετε να μιλήσετε με έναν Ειδικό με Στιγμιαία Ηλεκτρονική Συνομιλία (Chat).


http://www.kivotoshelp.gr/Pages/kosmosNea.htm#TORA

[Dimitris39]

Αν δεν έγραφα απο κινητο θα σου έκανα μια παράθεση
Να διαβάσεις κάτι Δομνα για να σου δημιουργουσα τέτοιες τύψεις
Που δεν θα ξανά ακουμπουσες θέμα με αυτοχειρες

Ο σκοπός μας ειναι οι αμαρτίες οι δικές μας μιας και ειμαστε ανάξιοι
Να βοηθησουμε τέτοιες ψυχές που υποφέρουν
Αλλα ασχοληθηκαμε με την καλοπέραση μας και οι συνάνθρωπο μας
Αυτοκτονουν

Ε ρε σφαλιάρες που θα φάμε την ώρα τις κρισεως
Και αυτοί θα πρεσβευουν για εμάς στον Θεό για να μας ελεηση
Εμείς είμασταν υγειης και αυτοί ασθενείς
Θα φάμε καλα
Συγνώμη