"Εκεί όπου δεν φαίνεται ο Θεός"

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου με τίτλο: «Εκεί όπου δεν φαίνεται ο Θεός». Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.

Θεραπεία του παραλυτικού της Βηθεσδά – «άνθρωπον ουκ έχω» (σελ. 20- 32)
Ανάμεσα σε όλους και ένας παράλυτος για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. «Τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον», τον βλέπει διερχόμενος από την κολυμβήθρα της Βηθεσδά ο Κύριος, τον πλησιάζει και του λέει: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Τι απλή ερώτηση! Και εκείνος δεν απαντά ευθέως, «φυσικά, θέλω», αλλά λέει : «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμβήθραν», δεν έχω κάποιον άνθρωπο, ώστε μόλις ταραχθεί το ύδωρ να μου δώσει μια σπρωξιά και να μπω εγώ στο νερό πρώτος. Ενώ δε πλησιάζω, «άλλος προ εμού καταβαίνει», κάποιος άλλος με προλαβαίνει. Ο Κύριος δεν του λέει τίποτε άλλο παρά μόνο: «Έγειραι, άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει». Και μ’ αυτόν τον τρόπο με έναν απλούστατο, εντελώς διαφορετικό απ‘ όλο αυτό το σκηνικό τρόπο, ο Κύριος του δίνει την υγεία του, τον σηκώνει από την κλίνη της οδύνης και της δοκιμασίας. Και όχι μόνον αυτό, του δίνει και τη δύναμη να σηκώσει το κρεβάτι του και να πάει στην ευχή του Θεού. Χωρίς καμιά κίνηση! Με έναν μόνο λόγο! Ύστερα από τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια! Ύστερα από μια ολόκληρη ζωή.
Συνήθως μένουμε στο δεύτερο μέρος, στον εντυπωσιασμό του θαύματος και ομολογούμε τη δύναμη του Θεού, τη δυνατότητά Του να υπερβαίνει και τις θαυματουργικές δυνάμεις με αιφνιδιασμούς μειζόνων ενεργειών, που σοφά θεραπεύουν μαζί με το σώμα και τη ψυχή. Αν όμως αφήσουμε τη σκέψη μας στην περιγραφή της εισαγωγής της περικοπής, τα εσωτερικά μας αισθήματα είναι πολύ διαφορετικά.
Η εικόνα είναι φοβερή. Το θέαμα αποκρουστικό. Τα ερωτήματα αδυσώπητα. Ο άγγελος απροειδοποίητα, «κατά καιρόν», ταράσσει το νερό και μόνον «ο πρώτος» βρίσκει ίαση.
Εδώ τελειώνει το θαύμα, εδώ εξαντλείται και το έλεος του Θεού. Εδώ αρχίζει το δράμα της σκέψης και της λογικής. Πόνος τεράστιος, αδικία ανεξήγητη, ερωτήματα αναπάντητα. Το έλεος του Θεού ελάχιστο, μόνο για τον ένα, για τον πρώτο. Πώς να συμβαδίσει αυτό με τη λογική μας; Πώς να ερμηνεύσει την αγάπη του Θεού; Τη δικαιοσύνη, την ταπείνωσή Του; Πώς να πείσει για τη παρουσία Του; Μάλλον προκαλεί με την απουσία Του.
Πώς είναι δυνατόν να πιστεύσει κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο ο Θεός επιλέγει να δείξει την θεότητά Του και να θεραπεύσει; Γιατί θα έπρεπε – ας φανταστούμε το θέαμα – να κατέβει ο άγγελος να ταράξει το νερό σε άγνωστη στιγμή, ώστε δίχως καμία προετοιμασία, ξαφνικά αυτοί οι δύστυχοι άνθρωποι, τυφλοί, χωλοί, άρρωστοι και ανάπηροι, να σέρνονται, να ανταγωνίζονται μάλιστα ποιος θα μπει πρώτος για να θεραπευτεί; Μόνο για έναν υπήρχε το έλεος του Θεού; Όχι για τον δεύτερο; Και με ποιο κριτήριο αυτό προσφέρεται; Τη φυσική ετοιμότητα και επιδεξιότητα των αναπήρων και όχι την αρετή; Την επιτυχία στην ανταγωνιστικότητα και όχι στην ταπείνωση και τον πνευματικό αγώνα; Γιατί στον πρώτο και όχι στον καλύτερο; Όλο αυτό δεν καταδεικνύει λίγη αγάπη και καθόλου δικαιοσύνη;
Εκτός τούτων, ποιος άγγελος του Θεού θα μπορούσε να προκαλέσει αυτήν την ταραχή, να αντικρίσει αυτό το φαινόμενο και στη συνέχεια να επιστρέψει αναπαυόμενος ότι εξεπλήρωσε το θέλημα του Θεού; Τελικά τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Η χαρά της θεραπείας του ενός ή το δράμα της τραγωδίας των πολλών; Και πώς ο ένας που θεραπεύτηκε, αν μάλιστα επιβραβεύεται για την πίστη του ή την αρετή του, είναι δυνατόν να χαρεί τη θεραπεία του, όταν οι υπόλοιποι συνάνθρωποί του, οι συμπάσχοντες ως τώρα μαζί του, όχι μόνο δεν λυτρώνονται, αλλά αντικρίζουν την παράξενη αυτή εύνοια του Θεού να σκεπάζει τον έναν μόνο και μάλιστα όχι τον πιο καλό ή τον πιο ασθενή, αλλά τον πιο «τυχερό»; Δεν προκαλεί αυτό; Είναι δυνατόν όλα αυτά να γίνονται κάτω από το βλέμμα του Θεού και σύμφωνα με το θέλημά Του;
Είναι πολύ ανθρώπινη η ζήλια, όταν θεραπεύεται ο γείτονάς σου και πνίγεσαι από την αίσθηση ότι έχασες εσύ την ευκαιρία. Δεν ξέρω αν αυτή η ζήλια είναι αμαρτία που κολάζει, σίγουρα όμως είναι μαρτύριο που αφόρητα βασανίζει. Γιατί το επιτρέπει τόσο προκλητικά ο Θεός;

[toula]

Εξαιρετικό βιβλίο ! Το διάβασα το περασμένο καλοκαίρι. Το συστήνω σε όλους ανεπιφύλακτα.
Μαζί με το βιβλίο να προμηθευτείτε και ένα μεγάλο πακέτο χαρτομάντηλα.

[aposal]

Πρώτα απ' όλα ας πει κάποιος ότι έχει έτοιμες τις απαντήσεις για τα ερωτήματα που θέτει ο εξαίρετος Μητροπολίτης.

[dionysisgr]

Για την συνεχιση της ενδιαφερουσας αυτης, συζητησης,
και βασει της καλης "προκλησεως" του Αποστολου, περι απαντησεων..

Δεν ειναι απαραιτητο να υπαρχουν παντα απαντησεις.

Υπομονη και προσευχη να υπαρχει. Αυτο εχει νοημα.

Αυτο ποναει, πολλους, και ενοχλει, ειναι αγκαθι στο μυαλο.
Δεν βασταζεται ευκολα, και σχεδον απορριπτεται ασυζητητι,
απο τον συγχρονο ειδικα, λογο-κρατουμενο και διανοουμενο, ανθρωπο,
του ορθολογισμου, του τεχνοκρατικου, πολιτισμου, που εχει ταχα μου, για ολα απαντησεις,
και ολο και χειροτερα τα κανει τα πραγματα, απο την πολλη "σοφια" του..

Οχι σου λεει ο αλλος, πρεπει να υπαρχει "λογικη" απαντηση, στην απορια μου, την Χ, η την Ψ! Το "απαιτω"!

Μα τον Θεο, πρεπει να "απαιτεις" βρε ανθρωπε,
και του Θεου ανθρωπος να θελεις να εισαι, οχι των ερωταπαντησεων..

Μα ακριβως γιαυτο σου βαζει ο Θεος τις "ερωτησεις", μπροστα σου,
τις καταστασεις, τις συγκυριες, τα προσωπα, τις πασης λογης αντιξοοτητες, η τις ευκαιριες.

Για να απαντησεις το μονο ερωτημα,
που πρεπει να προλαβει να απαντησει στην ζωη του ο ανθρωπος.

Ποιο ερωτημα; Βρηκες τον Χριστο; Ε, Ναι! Τον Βρηκα, η μαλλον, με βρηκε Εκεινος!

Γιατι με σηκωσε, απο την κοπρια, με αναστησε απο την σταχτη, απο τον θανατο, απο την κατηφορα της απωλειας,
απο τα αδιεξοδα μου, απο τον αφανισμο μου, απο τον ψευτο-κυκλο, των χαμενων απαντησεων..

Eτσι απανταει ο Χριστος! Μια για παντα.

Και ετσι απαντησε, σε καθεναν απο εμας, που μας περιμαζεψε, ο Χριστος, σε καποια στιγμη της ζωης μας,
οταν ειχαμε χασει τα αυγα και τα πασχαλια, και μας ειπε: Ελα εδω, βρε παιδακι μου, ελα εδω, που μου πας, να ξεφυγεις!!

Ετσι μενει να απαντησει και σε αυτους, που πανε, τωρα να Του, ξεφυγουν..

Τι να το κανω εγω, να λυσω τις αποριες μου, και να χασω τον Θεο;

Και μετα να μου, μεινει το μεγα ερωτημα, αιωνιως:"Τι εκανα λαθος, και εχασα τον Θεο";
Και μετα αυτο ποιος θα μου το απαντησει;

Συνεπως.

Δεν ειναι τηλεπαιχνιδι ερωταποκρισεων η Πιστη μας. Αλλες μπορει. Η δικη μας οχι.
Mυστηριο την καλυπτει. Μυστηριο Ευσεβειας. Μυστηριο Προνοιας Θεου. Μυστηριο των ακαταληπτων Βουλων Του.

Το θεμα, δεν ειναι να καλυψουμε τις αποριες μας, επι παντος επιστητου,
αλλα να γνωρισουμε τον Χριστο και να γνωριστουμε υπ'Αυτου,
Να σωθουμε εν Χριστω, και να Χριστοποιηθουμε.

Δεν εχουμε απαντησεις για ολα, και εαν πολλες φορες, προσπαθουμε λιγο εγωϊστικα, και επιπολαια ακομα,
να απαντησουμε, και να καλυψουμε, τον αδερφο μας, που ζητα, και αναζητα,
ειναι γιατι καποτε, ημασταν και εμεις στην θεση του,
καποτε, ολα μας φαινοταν, ακατανοητα, περιεργα, παραδοξα, και συμπασχουμε και καταλαβαινουμε.

Ας μας συγχωρει ο Χριστος και γιαυτο, αναμεσα στα μυρια αλλα.

Και σε αυτο δεν υπαρχουν στον κοσμο αυτο πληρεις και "ικανοποιητικες", απαντησεις,
αλλα υπαρχει μια αιωνιοτητα που απομενει να την κερδισουμε, και να μας λυνει για παντα,
την μονη απορια, που εχει αξια, να ρωταμε τοτε.

Δηλαδη: Θα φτασει μια ολοκληρη αιωνιοτητα, για να σε αγαπω Θεε μου,
και για να γνωριζω τα Μυστηρια, της Δοξας και της Aγαπης Σου;

Aυτη και εαν ειναι απορια..

[ψυχουλα]

Πρώτα απ' όλα ας πει κάποιος ότι έχει έτοιμες τις απαντήσεις για τα ερωτήματα που θέτει ο εξαίρετος Μητροπολίτης.

εγω δεν εχω απαντηση αλλα παντως ολο αυτο που περιγραφεται γινεται προ Καινης Διαθηκης και μεχρι την εμφανιση του Ιησου και σιγουρα αυτο εχει τη σημασια του εστω κι αν δεν μπορω να την αντιληφθω επακριβως.

[ψυχουλα]

Μπορουμε να σκεφτουμε παντως οτι μεχρι να ερθει ο Χριστος μας στρεφομασταν σε ανθρωπους να μας βοηθησουν κι αν δεν ειχαμε ανθρωπους τοτε μεναμε αβοηθητοι σε τραγικο αδιεξοδο.
Μετα ομως ηρθε ο Κυριος και μας σωζει δια της πιστης μας σε Αυτον και δε χρειαζομαστε πια τιποτε αλλο παρα Εκεινον κι εχουμε ελπιδα σωτηριας ειτε εχουμε φιλους κ συγγενεις είτε όχι αρκει να μενουμε κοντα Του δια της πιστης, του ποιειν το θελημα Του, των μυστηριων και της προσευχης. Γιατι Εκεινος ειναι η αμπελος και εμεις τα κληματα και τα κληματα ζουν οσο ειναι πανω στην αμπελο αλλιως ξεραινονται.

[ravniotis]

με το συγκεκριμενο βιβλιο ήταν η πρωτη φορα που την πατησα! ημουν σε ασχημη ψυχολογικη διαθεση και επιθυμουσα να διαβασω ψυχοφελη αναγνωσματα.ξεκινησα με το "φωνη αυρας λεπτης" που περιεχει αφηγησεις,αγιορειτικες και μη, του μητροπολιτη νικολαου. μου αρεσε αρκετα οποτε αποφασισα να αγορασω και το 'εκει που δεν φαινεται ο Θεος" χωρις να γνωριζω το περιεχομενο του. και εκει αρχιζει το δραμα...διαβαζω το πρωτο κεφαλαιο και νιωθω ενα σφιξιμο στη καρδια. Μπαινω στο λεωφορειο, ξεκιναω το δευτερο κεφαλαιο και με πιανουν τα κλαματα...Λεω θα το παλεψω, διαβαζω το τριτο κεφαλαιο στο σπιτι μου, θλιβομαι βαθια,οποτε αποφασιζω να το παρατησω.
Τωρα ,αφου περασε καιρος απο τοτε, καταλαβα οτι μπορει να με εθλιβε το συγκεκριμενο βιβλιο αλλα ενδομυχα με βοηθησε να σταματησω τη δικη μου κλαψα...Υπαρχει τοση θλιψη και πονος στον κοσμο που τα δικα μας φαινονται παιχνιδακια...
Το συγκεκριμενο βιβλιο θωρακιζει την πιστη μας και το συστηνω ανεπιφυλαχατα και εγω.
Γιατι ας μην ξεχναμε οτι περα απο την απολυτη απελπισια υπαρχει ο Θεος

[ΜΑΡΙΑ]

Φοβερό το βιβλίο!Πραγματικά τα γεγονότα που καταθέτει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, είναι συγκλονιστικά!Μερικά από αυτά μας τα έχει περιγράψει και ο ίδιος στις ομιλίες του ..Να τον έχει ο Θεός καλά αυτόν τον άνθρωπο..είναι ευλογία να τον έχουμε Επίσκοπο στην περιοχή μας!

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου με τίτλο: «Εκεί όπου δεν φαίνεται ο Θεός». Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.

Θεραπεία του παραλυτικού της Βηθεσδά – «άνθρωπον ουκ έχω» (σελ. 20- 32)

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

Ο παράλυτος ομολογεί ότι «άνθρωπον ουκ έχω». Τριάντα οκτώ χρόνια παράλυτος ζει με μια ελπίδα. Να μπει πρώτος στη δεξαμενή μετά την ταραχή του ύδατος για να θεραπευτεί. Πώς όμως συμβαδίζει η αγάπη του Θεού με την τόσο μακρά διάρκεια της αναπηρίας του παραλύτου; Γιατί να ζήσει ως ανάπηρος τα νιάτα του και να είναι υγιής στα γηρατειά του;….
Γιατί ο Θεός επιτρέπει τόσο πόνο και μάλιστα τόσο άδικα και άνισα κατανεμημένο; Και ενώ τελικά φαίνεται ότι κάνει ένα θαύμα – που αναντίρρητα είναι θαύμα – στην ουσία η όλη ατμόσφαιρα δημιουργεί μια αίσθηση απουσίας, όχι τόσο ανθρώπου – αυτή μπορεί να κατανοηθεί – όσο απουσίας του Θεού; Αυτή με κανέναν τρόπο δεν δικαιολογείται. Φαίνεται η δύναμή Του, αλλά δεν διακρίνεται η αγάπη Του. Πώς αυτός ο Θεός συνυπάρχει με τον Θεό του υπόλοιπου Ευαγγελίου;…
Αν ανοίξουμε το Ψαλτήρι, αν φυλλομετρήσουμε και μερικά πατερικά βιβλία, θα δούμε πόσο αυτή η αίσθηση της φαινομενικής απουσίας του Θεού πολλές φορές εκφράζεται από τα χείλη και του Δαυίδ και των αγίων. Λέει κάπου ο Δαυίδ: «ίνα τι Κύριε απέστης μακρόθεν» - γιατί κάθεσαι από μακριά; «υπεροράς εν ευκαιρίαις εν θλίψεσι;» - γιατί με περιφρονείς εκεί που πρέπει να έλθεις δίπλα μου, στις θλίψεις και στις ανάγκες μου; (Ψαλμ. Θ΄22). Νιώθω ξεχασμένος νιώθω εγκαταλελειμμένος. Μιλάω και δεν έρχεσαι, σε φωνάζω και δεν με ακούς, σε προσδοκώ και μένεις μακριά. Απών ο Θεός από τη ζωή μου, τη στιγμή που Τον ζητώ, τη στιγμή που Τον έχω ανάγκη. «Χριστός καθεύδει», όπως λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Επιστολή Π΄ Ευδοξίω Ρήτορι). Δεν είναι απών ο Θεός από το μαρτύριο των μαρτύρων; Δεν είναι απών ο Θεός από τον κόσμο της ταραχής, των διενέξεων, των πολέμων, των αδικιών, των ασθενειών, των αμαρτιών, των παθών; Δεν είναι απών ο Θεός ακόμη και από το πάθος του Κυρίου, από τη σταύρωση και από την ταφή Του; Ο Ίδιος ο Χριστός δεν είπε: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;» (Ματθ. κζ΄ 46). Πώς όμως γίνεται ο πανταχού και πάντοτε Παρών να είναι απών;

Άραγε ο Θεός είναι πράγματι απών; Τόσο απών; Ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει; Μήπως πίσω από το λογικό σκάνδαλο κρύβεται μια λεπτή πνευματική λογική που συνδυάζει την αγάπη Του με την πτώση μας, τη δύναμή Του με την ασθένειά μας, την Θεότητά Του με τη λογική αδυναμία μας, τη σοφία Του με την ανικανότητά μας να κατανοήσουμε το μυστήριό Του; Τι σημαίνει ότι το κήρυγμα του σταυρωμένου Θεού είναι «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρία, αυτοίς δε τοις κλητοίς Ιουδαίοις τε και Έλλησι Θεού δύναμις και Θεού σοφία» (Α΄ Κορ. α΄ 23,24). Μήπως η ταπεινή αποδοχή του πεπτωκότος κόσμου κρύβει όχι μόνο σοφία αλλά και θεϊκή δύναμη;…
Φως σε όλα αυτά δίνει το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού και μόνο.
Αν προσέξουμε στις ευαγγελικές περικοπές που περιγράφουν την παρουσία του Θεού, θα διαπιστώσουμε ότι οι ευαγγελιστές αντί να χρησιμοποιούν τη λέξη «ήλθεν» ο Κύριος – σαν να ήταν κάπου και ήλθε – προτιμούν την έκφραση εμφανίζει ή φανερώνει ο Χριστός τον εαυτό Του. Αυτό σημαίνει ότι το ερώτημα δεν είναι αν ο Χριστός, ο Θεός, είναι παρών, αλλά πότε Αυτός μας εμφανίζεται και πώς εμείς Τον βλέπουμε και ο καθένας μας Τον αισθάνεται. Αν ήμασταν εμείς στη κολυμβήθρα και βλέπαμε τον άλλον να θεραπεύεται, θα λέγαμε ότι αυτό αποτελεί φανέρωση Θεού; Ή θα το ομολογούσαμε μόνο αν θεραπευόμασταν εμείς οι ίδιοι; Αν δούμε το θαύμα στον διπλανό μας, αυτό δεν είναι φανέρωση του Θεού; Μόνον αν συμβεί στον εαυτό μας είναι; Μόνο αν εμφανιστεί στον χρόνο με τον τρόπο και τις προϋποθέσεις τις δικές μας είναι πειστική η παρουσία Του; Γιατί η ικανοποίηση της δικής μας επιθυμίας και όχι το γεγονός να είναι καθοριστικό της θεϊκής φανέρωσης τι αξίζει περισσότερο; Το έλασσον που είναι η θεραπεία μας, ή το μείζον που είναι η φανέρωση του Θεού και στους διπλανούς μας; Μήπως ο εγωισμός μας με κάποιον τρόπο αποτελεί την κύρια αιτία της παραμορφώσεως της ουσίας και της βαθύτερης αλήθειας των γεγονότων;
Ο Θεός δεν είναι απών που έρχεται αλλά είναι παρών που κρύβεται. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ρήμα που συνήθως οι ευαγγελιστές και οι πατέρες μας χρησιμοποιούν είναι ότι εμφανίζεται, βγαίνει από το κρύψιμό Του και μας φανερώνεται. Και μας φανερώνεται στους ανθρώπους που μπορούν να βλέπουν. Πρέπει να υπάρξει μια συνεργασία της στιγμής του Θεού για την ψυχή μας και της καθαρότητος των οφθαλμών μας για να αναγνωρίσουμε τον εμφανιζόμενο Θεό.

[Captain Yiannis]

Δεν τα διάβασα όλα που γράψατε, όμως έχω να διευκρινήσω κάτι το οποίον θεωρώ Θεμελιώδες, και αφορά τον τίτλο και μόνο :
Πρέπει να προσέξουμε σε ένα σημείο ,

Ότι δεν φαίνεται , δεν σημαίνει και ότι δεν Υπάρχει (είναι).

Αυτά γιά τους κακοθελητές, και τους πλανεμένους,.... και μόνο.

Δόξα τω Θεώ!