"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Λιγες σκεψεις και προβληματισμοι γυρω απο την Πιστη και την Λογικη,
καθως εχουν βγει καποια θεματακια σχετικα τις τελευταιες μερες,
και για να μην χαλαμε σχετικα θεματα, ανοιγουμε αυτο.

Οποιος θελει μπορει να συμμετεχει σε αυτους τους συ-λλογισμους..

Ψαλλει στο θεοπνευστο Ψαλτηριον του, ο Προφηταναξ Δαυϊδ,
αρκετους αιωνες ηδη, προ της Σαρκωσεως του Λογου:
" Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα.."

Ορμωμενος απο την ιδια υπερλογη αφετηρια, θα βεβαιωσει, προσωπικα,
με το κυρος και την αυθεντια, (αυθεντια, κατα το πεπερασμενο ανθρωπινο μετρο παντα),
του φωτισθεντος και θεουμενου πνευματικου οδηγου και πατερα,
την νεοσυσταθεισα Εκκλησια της Κορινθου, αιωνες αργοτερα,
ο μεγας Παυλος, ο Αποστολος των Εθνων, στην Επιστολη του, προς Κορινθιους Β' 4,13:
"Ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον
ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν.."


Βλεπουμε, εδω οτι ο λογος, ως παραγωγο του νοος, ειναι γεννημα,
και απορροια της βεβαιωμενης εμπειριας του ολου ανθρωπου ομως,
δηλαδη και νοητικα και αισθητικα και καρδιακα που ειναι πρωτιστως η Πιστη.

Πιστη δεν σημαινει απλα πιστευω κατι, καποιον και περιμενω να δικαιωθω.. Οχι. Τουλαχιστον οχι μονο αυτο.

Αυτο ισχυει σε ενα δευτερο ας πουμε επιπεδο.
Επεται απο την εμπειρια του βιωματος εν Προσωπω.
Αποτελει τοτε μια ποιοτικη και συνεχιζομενη, βιωματικη σχεση μαζι του.

Το Προσωπο, ως σημειο αναφορας, οριζει και νοηματοδοτει, εμπνεει την Πιστη,
η οποια οριζεται αξιωματικα ως εμπιστοσυνη σε αυτο το Προσωπο.

Δεν υπαρχει αφηρημενη Πιστη, παρα μονο συγκεκριμενη και σε Προσωπο.
Αλλιως ειναι απλα μια ιδεολογια. Νεκρη-απροσωπη και ανωφελη. Μιλαμε παντα πνευματικα.

Τοσο θεολογικα λοιπον, οσο και συναλλακτικα, κοσμικα, εμπορικα, ακομα, ισχυει το αξιωμα της ζωσης Πιστεως.

Δεν πιστευεις, δεν συναλλασεσαι, δεν δανειζεις, δεν πουλας, δεν κανεις καμμια πραξη, ακομα και απλη καθημερινη,
αφου ουτε νερο απο την βρυση δεν πινεις, εαν δεν τελεις εν τελεια πιστει,
οτι δεν στο εχουν ποτισει με υδροκυανιο,
ωστε να πεθανεις σε 45'' εν μεσω φρικτων πονων απο την καταποση του,
αλλα στο εχουν καθαρισει τελεια και ενσυνειδητα.

Δεν πιστευεις, λοιπον, δεν πας ουτε στον Ιατρο, εαν δεν τον εμπιστευεσαι,
οτι εχει την γνωση και την εμπειρια να σε θεραπευσει.

Πρακτικα παραδειγματα, τα παραπανω μας βεβαιωνουν οτι,
τοσο κοσμικα οσο και πνευματικα:

Δεν πιστευεις, δεν λατρευεις, δεν ελπιζεις, δεν προσκυνας,
δεν πιστευεις, δεν ζεις, ουτε τον Θεο, ουτε τους ανθρωπους.

Γιατι ποιος ζει μια σχεση οταν δεν πιστευει, δεν εμπιστευεται δηλαδη αυτον με τον οποιο σχετιζεται,
ειτε φιλια ειναι, ειτε γαμος ειτε οποιαδηποτε σχεση, ακομα και μοναχου-γεροντος, να ειναι.

Εχασε ο μοναχος την πιστη στον Γεροντα, οτι ειναι εις τυπον και τοπον υπακοης Θεου; Tα εχασε ολα.

Συνεπως,

Η Πιστη ως ηγεμονευουσα, και θεοπρεπεστατη περιεκτικη δυναμη, της νοερας και πολυδυναμης ψυχης,
ειναι η μονη δυνατοτητα που εχει ο ανθρωπος, ειναι ο καλος αγωγος ωστε να κοινωνησει,
να διοχετευσει στο ειναι του, κατα το μετρο της δεκτικοτητος του,
τα Ακτιστα και Υπερ παντα νουν και λογον μυστηρια του Θεου.

Για την ακριβεια, οχι απλα τα μυστηρια, αλλα τον ιδιο τον Θεο, ως Προσωπο,
με την επιφανεια Του αισθητη, κατενωπιον του κοινωνουντος, αφου: "Εν το φωτι Σου, οψομεθα Φως."

Ο Κυριος Ιησους Χριστος, πριν απο καθε σημειο Του, ζητουσε την Πιστη των ανθρωπων.
Αφου επαιρνε ελευθερα και θεληματικα, την θετικη διαβεβαιωση των ανθρωπων, Ενεργουσε κατα την Πιστη τους.

Οπως βεβαιωνει ο θεοπτης, Αγιος Συμεων ο Νεος Θεολογος, δια μεσου της Πιστεως
και της προσευχης την οποια αυτη εμπνεει, ο ανθρωπος φθανει να ζει τον Θεο,
εως μυελου οστεων, πασων αρμων και μυχιων μοριων του ειναι του.

Τα μελη και ο κορμος, τα οστα και ο νους, γινονται ολα θεϊκα και ετσι θεοπρεπεστατα, ζουν και αναπνεουν τον Θεον.

Μεταποιει λοιπον, ανεπαισθητα, πριν προλαβει να αντιληφθει ο νους, με ακτιστη Του ενεργεια, ο Θεος,
τις αιθησεις σε καθολικο επιπεδο, του ολου ανθρωπου, και με την ανακραση αυτη, φωτιζεται ο νους,
προσαρμοζεται το χοϊκο σωμα, και ζει την Χαρη, και μπορει να βιωσει αυτην, χωρις να διαλυθει στα εξ'ων συνετεθη,
την Προσωπικη Υποστατικη Παρουσια του Τριαδικου Οντος, οπως Αυτος αυτοπροσδιοριζεται ως ο ΩΝ.

Ο λογος βεβαιωνει, μεταφερει-κοινωνει, κομιζει το μυνημα, αφου το εχει βιωσει. Ετσι λειτουργουν οι θεουμενοι καθε εποχης.

Το υπαρκτο βιωμα και γεγονος, κοινωνειται με τον λογο, αλλα εχει ηδη βιωθει με την δυναμη της Πιστεως.

Πρωτιστως και δυναμικα, η Πιστη, ζει, αισθανεται, αναπνεει, και αποπνεει τον Θεον,
τρεφεται και ζωογονειται μυστικα και κλιμακουμενα απο την χαρη Του,
αλλα δεν υπαρχει αλλος τροπος να εξωτερικευσει το βιουμενο, εκτος απο τον λογο, (που υπακουει στην λογικη),
που κοσμει και ξεχωριζει την ανθρωπινη φυση, απο καθε αλλη κτιστη φυση μεσα στην δημιουργια.

Για τα ανθρωπινα μετρα, ο λογος εαν δεν ειναι λογικος, δεν συνοδευεται δηλαδη απο λογικη αλληλουχια, ειρμο, νοημα,
και ορθη διατυπωση, ειναι αλογος, μη κατανοητος αρα και μη κοινωνουμενος.

Οταν ο λογος καλειται να εκφρασει πεπερασμενα και βασει προτυπων νοηματα, κτιστα δηλαδη, γινεται πληρως αντιληπτως,
και αποδεκτος απο την αντικειμενη ανθρωπινη υποσταση στην οποια απευθυνεται.

Γιατι η ανθρωπινη φυση νοει και κατανοει βασει υπαρκτων προτυπων και παραστασεων. Κτιστων δηλαδη νοηματων.

Μιλω για ιστορια, μιλω για φυσικη, μιλω για μουσικη και φυση, κλπ, και γινομαι αντιληπτος και αποδεκτος.

Γιατι; Γιατι οι απεναντι μου, εχουν εστω και μια φορα μοναδικη, δει, ακουσει, διαβασει, εχουν νοημα υπ'οψιν.

Οταν ομως "καλουμαι", να μιλησω για βιωματα (οχι εγω, ρητορικο ειναι το σχημα), υπερλογα και πνευματικα,
πως θα κοινωνησω την εμπειρια αυτη, αφου δεν εχει η εμπερια αυτη κανενα προτυπο και καμμια αντιστοιχη αναγωγη,
στην κτιστη φυση που μας περιβαλλει, και απο την οποια αποκλειστικα αντλει νοηματα ο νους του ανθρωπου,
για να λειτουργησει διαλεκτικα;

Εκει αρχιζουν τα προβληματα. Αρχιζει η ακατανοησια, η δυσπιστια και η μη αποδοχη η ακομα χειροτερα αντιδραση.

Θα πουμε παρακατω γιαυτα.

Εδω εχει νοημα να υπογραμμισουμε συμπερασματικα,
οτι η Πιστη δεν ειναι επ'ουδενι στο ιδιο επιπεδο με την λογικη,
αλλα κατα πολυ ανωτερη ως δυναμη, καθως ερευνα και ζει πραγματικοτητες περαν και μακραν της λογικης,
τις οποιες εν συνεχεια δια αυτης και μεταφερει.

Αρα και ειναι ατοπο και λαθος να αντιπαρατιθεται μαζι της,
σε ενα ανοητο ψευδοδιλημμα, διαχρονικα,
και εννοειται φυσικα οτι δεν ειναι κατωτερη, η υποδεεστερη ταχα,
οπως ο συγχρονος νενεκρωμενος πνευματικα, ορθολογιστης ανθρωπος θεωρει, εντελως λανθασμενα.

dionysisgr έγραψε:Το υπαρκτο βιωμα και γεγονος, κοινωνειται με τον λογο, αλλα εχει ηδη βιωθει με την δυναμη της Πιστεως.

+1.

Βεβαιότατα η Πίστη προηγείται της κάθε λογικής..

Θα συμπλήρωνα όμως, πως πριν ακόμα και από αυτή την ίδια την Πίστη, βρίσκεται αυτό το "σκίρτημα" της ίδιας της Πίστεως..
Εκεί που ο κάθε άνθρωπος, είτε έχοντας μεγαλώσει μέσα σε συνθήκες Πίστεως, είτε μεταστρεφόμενος από πιθανή αθεία ή δεν ξέρω και γω τι, θα νιώσει το κάτι παραπάνω, που εντός του θα λειτουργήσει σαν χιλιάδες ταυτόχρονες ζωντανές αποδείξεις, που θα του πουν: "φίλε ΟΝΤΩΣ πιστεύεις"..

Και αυτό το "σκίρτημα", δε νομίζω ότι μπορεί να είναι κάτι άλλο από την Χάρη της Αγάπης.
Της πραγματικής και αληθινής Αγάπης.
Η οποία μπορεί να είναι κατ' ευθείαν προς τον Θεό, μπορεί να είναι προς κάποιον άνθρωπο, ή μπορεί να είναι προς κάποια κατάσταση ή ιδέα.
Αλλά (τη στιγμή κατά την οποία μιλάμε για πραγματική, άδολη Αγάπη, απολύτως στερουμένης του "εγώ"), όποια και νάναι η αφετηρία Της, στην ουσία κατευθύνεται προς Αυτόν τον Ίδιο τον Θεό, ο οποίος ΕΙΝΑΙ ο Ίδιος Αγάπη..

Γι' αυτό πιστεύω πως η σειρά είναι Αγάπη - Πίστη - μετά έρχονται όλα τα υπόλοιπα όπως ο λόγος, η σκέψη και η λογική, και μετά όλα αυτά ξανασυντίθενται εκ νέου σε Αγάπη και ούτω καθεξής....

Παναγιωτη η Αγαπη ειναι οντως οτι ανωτερο υπαρχει, αρχη και τελος ολων των οντων.

Απο Αγαπη ο Θεος εδημιουργησε, απο Αγαπη μακροθυμει και αναμενει, απο Αγαπη Εσαρκωθηκε και Σταυρωθηκε,
και τελος απο Αγαπη θα δωσει καποια στιγμη ενα Τελος, στην ταλαιπωρια που μονοι μας ζουμε και προκαλεσαμε,
και θα καλεσει οσους Τον Αγαπησαν, πλεον να συμβασιλευουν μαζι Του εις τον Αιωνα.

Αλλα και παλι οσους δεν Τον αγαπησαν, θα τους καιει η ελλειψη της αγαπης τους, προς τον Θεον,
και προς τους ανθρωπους κατ'επεκτασιν, γιατι οποιος δεν αγαπα τον Θεον,
ουτε τους ανθρωπους αγαπα, και το αντιστροφο φυσικα, βεβαιωμενο απο τον Αγιο Ιωαννη τον Θεολογο,
και οχι ο ιδιος ο Θεος ιδια προθεσει.

Ομως εδω απλως προσπαθουμε να εξετασουμε ισως λιγο, ειναι αληθεια,
"τεχνικα", μπορει για καποιους ακομα και "σχολαστικα",
εμεις παντως δεν εχουμε τετοια προθεση, αλλα θελουμε να προβληματισθουμε,
επανω στην πλανη, ενος ψευδοανταγωνιστικου διαχρονικα, διπολου,
την αντιθετη δηλαδη κατ'επιφαση σχεση, για εμενα, μεταξυ Πιστης και Λογικης,
την οποια οι 9 στους 10 εχουν διαστρεψει, μεσα στο μυαλο τους.

Πιστευω προσωπικα, οτι ειναι μεγιστη πλανη και συνειδητα προωθειται αυτη.

Αυτο ειναι το ζητουμενο, και πανω σε αυτο προωθουμε την σκεψη και την συζητηση μας.

Και προσπαθουμε να αποδειξουμε, οτι οχι μονο δεν ξιφομαχουν, αυτες οι δυο,
δηλαδη η Πιστη με την Λογικη,
σαν την ορμητικη νυφη, με την αλαθητη πεθερα της,
που τρωγονται νυχθημερον, με καθε αιτια και αφορμη,
αλλα αντιθετα με οτι πιστευουν πολλοι, μπορουν να ειναι οι καλυτεροι συμμαχοι και φιλοι,
προς την πνευματικη τελειωση και σωτηρια εν τελει του ανθρωπινου οντος,
και διαμεσου αυτου του συμπαντος κοσμου..

Σ' ευχαριστώ αδελφέ Διονύση, πολύ με αναπαύεις..
Και συμφωνώ, εννοείται, πως είναι μέγιστη η πλάνη της υποτιθέμενης ανταγωνιστικότητας Πίστεως-λογικής..

Το ότι η δεύτερη είναι απείρως υποδεέστερη της πρώτης, δεν σημαίνει ότι πρέπει και να την έχει αντίπαλο σώνει και καλά..

Απλά πολλές φορές επειδή άνθρωποι είμαστε, ε, τι να κάνουμε, πρέπει κατ' ανάγκην με ανθρώπινα και "ελάχιστα" μέσα, ανθρωποπαθή και "γήινα" και ανεπαρκέστατα, να χρησιμοποιήσουμε εκφραστικά μέσα περιγραφής των απεριγράπτων και θαυμαστών του Θεού..
Και αυτό ακριβώς πολλοί, αντιστρέφοντάς το, το διαστρέφουν..

Θα ειθελα να συμετασχω αλλα ,δεν ξερω περι τινος συζητατε........

Dimitris39 έγραψε:Θα ειθελα να συμετασχω αλλα ,δεν ξερω περι τινος συζητατε........

Και όμως μόλις συμμετείχες Δημήτρη μου, αποδεικνύοντας μάλιστα άθελά σου, του λόγου το αληθές περί μη ανταγωνιστικότητας απλού-σύνθετου, δηλαδή λογικής και Πίστεως....

Ειπαμε και παραπανω λοιπον, οτι η Πιστη, δεν ειναι απλα ενα προσδοκωμενο,
μια ελπιζομενη ουτοπια, μια αξιοκατακριτη "καταφυγη" των απεγνωσμενων, αυτης της ζωης,
των περιστασεων και δυσκολιων, η του αρχεγονου φοβου του θανατου,
οπως πολλοι λαθεμενα καταγγελουν, απο αγνωσια και αμαθεια,
πραγμα που εαν το συνεχισουν εως τελους,
θα καταδικασει χωρις ομως αυτην την φορα, "καταφυγη", τους ιδιους,
αλλα στην ολοτητα της,
η Πιστη ειναι ενα βιουμενο εμπειρικο αποτελεσμα, και δια μεσου αυτου,
ενισχυεται, παλι και παλι, και ανεβαινει εκ δυναμεως εις δυναμην,
καθ'εξιν και επιμονη και παραγει λογο και νοηματα.

"Πίστις ἐστίν, ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων"
Αποστολος Παυλος στην Προς Εβραιους 11,1

Υπαρχουν αυτα που θεωρει η Πιστη. Δεν τα δημιουργει η ιδια.
Ξερει οτι ειναι εκει και ας μην τα "αισθανεται", αισθητικα.

Ψηλαφει η Πιστη, αυτα που για τον απιστο ειναι αψηλαφητα αρα και ανυπαρκτα.
Θεωρει με εναργεια, μια αναντιρρητη πραγματικοτητα αλλης οντολογικης υφης και ταξεως.

Βασικο ερμηνευτικο κλειδι ειναι η εκ Θεου Αποκαλυψη.
Αυτη ανοιγει τους οφθαλμους του ανθρωπου. Ανευ Θεου, ουδεν. Σκοτος ψηλαφητο..

Η Πιστη (ακομα και σε περιπτωσεις που δεν ειναι αντικειμενο γνωσης, κυρηγματος, θεωριας, βιωματος),
αρχικα ελκυει τον Θεο, και ο Θεος εν συνεχεια, αποκαλυπτει στον πιστευοντα, αλλα και επι-μενοντα εις Αυτον,
(πολλες φορες μαλιστα οχι στον ευθεως πιστευοντα και ομολογουντα Αυτον),
αλλα και σε ανθρωπους με κατα βαθεια και προαιωνιως διεγνωσμενη αγαθη προαιρεση),
αρρητα ρηματα, καταστασεις και νοηματα.

Παραδειγμα, ο Αβραμ, ο οποιος οντας Χαλδαιος, δεν επιστευε στις παγιωμενες πλανες,
των ομοφυλων του, αλλα βαθια μεσα του ειχε την προσδοκια, την βεβαιοτητα,
την πεποιθηση οτι ο αληθινος Θεος υπαρχει καπου εκει εξω,
ειναι απολυτα Προσωπικος, δηλαδη ζειται και βιωνεται εν Προσωπω,
και δεν ειναι η ανοητη συμμορια των ειδωλων και των κακοδοξιων των ανθρωπων της εποχης του.

Ετσι απαντωντας στην κλιση του Αβραμ, πραγματοποιει την δικη Του κληση, ο Θεος,
και τον καλει να γινει Γεναρχης του λαου Του, που υπηρχε εως τοτε στον Νου, του Θεου,
του Ισραηλ δηλαδη, και τον μετονομαζει μαλιστα σε Αβρααμ,
αναβαπτιζοντας τον σε μια νεα πραγματικοτητα, σωτηριολογικη, εντασσοντας τον στο σχεδιο Του,
δηλαδη την κοινωνια απο-καταλλαγης και αναγεννησης της ζωογονου σχεσης μεταξυ Θεου και ανθρωπων,
Προσωπο προς Προσωπο, πλεον,
και οχι εμμεσα δια μεσου φιλοσοφιων, αναζητησεων, και δοξασιων, κ.α.

Παρομοια, με τον Ιουδαιο Σαουλ, που εδιωκε ακαταπαυστα τους πρωτους πιστους του Ιησου Χριστου,
απο ακρατητη ζηλωτικη ορμη, και αγνη αφοσιωση προς την πατρογονικη πιστη των φαρισαιων, πλην ομως εκτραπεισα πιστη,
και γιαυτο και πλεον λανθασμενη, και αστοχη, αφου απετυχαν να πιστεψουν στον Αληθινο Υιο του Θεου,
και μονο Μεσσια, της ανθρωπινης ιστοριας, ο Θεος και Κυριος,
βλεποντας την αγαθη του προαιρεση και την δυναμικη της προσωπικοτητας του,
τον συναντα στην πορεια προς την Δαμασκο, και τον κανει απο διωκτη, μεγα Αποστολο Παυλο πλεον, των Εθνων.

Παλι τον μετονομαζει, για να τον εκκινησει στην νεα οντολογικη πραγματικοτητα,
που ομως ηταν αποτελεσμα και δικαιος κοπος, της βαθειας πιστεως του,
και αυτο αποδειχθηκε με τους μετεπειτα αγωνες του,
και εν τελει το μαρτυριο του δια Χριστον.

Ετσι βλεπουμε οτι πρωτιστως ο Θεος απαιτει Πιστη.
Οχι λογικη, ουτε επιχειρηματα, και φιλοσοφιες.
Ουτε εξυπνα μυαλα και "χαρισματικους", με τα μετρα του κοσμου, ανθρωπους.

Αφου δυναται με την Παντοδυναμια Του, να αναστησει, απο εναν ψαρα, εναν Αποστολο,
απο εναν αμαρτωλο, εναν Ασκητη,
απο μια πορνη, μια Αγια της Ερημου,
απο εναν εγκληματια, εναν σεσωσμενο πρωτοοικιστη του παραδεισου.

Ομως απαιτει Πιστη. Γιατι;

Γιατι Γνωριζει ως Πανσοφος και ως Βλεπων, αχρονως και Παντοκρατορικως, με την Παντεποπτικη ματια Του,
οτι ειναι η μονη σχεση, που αντεχει καθε κλυδωνισμο, καθε πειρασμο, καθε περασμα χρονου, και καιρου,
οτι ειναι η ζωογονος αλυσιδα που ενωνει τον Θεο με τον ανθρωπο, αυτο ειναι η Πιστη.

Ειναι αρρητη οντολογικη συνδεση, σε αρρητο πνευματικο υπεραισθητο επιπεδο. Θεου και ανθρωπου.

Ειναι μια αορατη αλυσιδα, φοβερη στην κατασκευη της, και απολυτα ανθεκτικη,
που την κραταει απο την μια ο Θεος, και απο την αλλη ο ανθρωπος.

Κανεις δεν βλεπει την ιδια την αλυσιδα, αλλα μπορει ο καθενας, εαν δεν ειναι κατα ιδια θεληση του, τετυφλωμενος,
και πεπορρωμενος εις τελους, να δει τα ευεργετικα αποτελεσματα της χρησης της συνεκτικης αυτης αλυσιδας.

Η αλυσιδα αυτη τραβα αργα αλλα σταθερα τον ανθρωπο προς τον ουρανο. Με την επιμονη και την εμμονη,
την θεληση και την εμπιστοσυνη προς την αλλη ακρη της, ο ανθρωπος κλιμακωνει ανοδικα την τελειωση του.

Ετσι φθανει εν χρονω, η Πιστη να ειναι πιο βεβαια, και σιγουρη,
και απο ενα μηλο που στεκεται μπροστα μας σε ενα τραπεζι.

Ποιος αμφισβητει ενα μηλο, που ειναι μπροστα μας, σε ενα τραπεζι;
Αφου το βλεπουμε, θα πρεπει μονο ενας τρελλος να λεει οτι δεν υπαρχει.

Και ομως. Και το μηλο αυτο δεν ειναι παρα μια ψευδαισθηση. Ε
νας κτιστος λογος που γινεται και απογινεται, εν χρονω.

Γιατι το δεδομενο αυτο μηλο, προϊοντος του χρονου, θα φαγωθει, αφενος, η θα σαπισει, εαν μεινει,
θα διαλυθει στα εξ'ων συνετεθη, και θα εξαφανισθει απο την θεα, αυτου που το θεωρει.

Παραγεται δηλαδη κατα το σχημα του κοσμου τουτου, που επισης παραγεται, αποχωρει και απογινεται δηλαδη,
συμφωνα με τον Αποστολο Παυλο.

Ομως η Πιστη και τα αποτελεσματα της, οι καρποι της, μενουν εις τον αιωνα. Δεν απογινονται.

Γιατι επι τη βασει της Πιστεως, χτιζεται μια σχεση, που ειναι κεκλημενη να κρατησει αιωνια.
Πανω απο χρονο και φθορα, πανω απο καθε αντιθεη και αντιθετη θεληση, πανω απο ολους και ολα.

Αλλωστε ειπε ξεκαθαρα και σαφεστατα ο Κυριος μας στον Σιμωνα-Πετρο:
"..και επί ταύτη τη πέτρα..

(δηλαδη την Πιστη σου, την ομολογια σου, αρα και την παραδοχη Μου,
οριστικα και με πληρη ανυποκριτη εμπιστοσυνη εκ μερους σου,)

..οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής.
Και δώσω σοι τας κλεις της βασιλείας των ουρανών, και ο εάν δήσης επί της γης,
έσται δεδεμένον εν ουρανοίς, και ο εάν λύσης επί της γης, έσται λελυμένον εν τοις ουρανοίς.»

Ο Κυριος στο Κατά Ματθαίον 16 ιστ 16-19

Βλεπουμε λοιπον οτι η Πιστη ειναι γενεσιουργος αιτια, της κινησεως και φορας προς τον Θεον,
συντηρητικη επισης ενεργεια αυτων, αλλα και εργαλειο που λυνει τα χερια του Θεου,
ωστε να σωσει τον ανθρωπο.

Μεσα στο πλαισιο αυτο, εντασσεται πλεον μετεπειτα και νομοτελειακα,
ο λογος και η λογικη, που ξεκινουν απο την Λατρεια μας, προς τον Θεο,
φτανουν μεχρι την προφορικη και γραπτη παραδοση που γεννησαν τις γραφες και τα πατερικα κειμενα,
τους υμνους και ολο τον θησαυρο που διαθετει η Εκκλησια μας,
ωστε να μας οδηγησει με ασφαλεια στο λιμανι της σωτηριας.

Ετσι λοιπον,

Πιστευει, εκλογικευει και εκλογικευεται, σωζεται ο ανθρωπος, και χαριτωνεται,
μεσα στον λειτουργικο χρονο, και τον καιρο μετανοιας που του διδεται,
κατα την αγαπη και το ελεος του Θεου και Πατρος.

Ανευ Πιστεως, καμμια πνευματικη προοδος και ελπιδα, η αποτελεσμα, δεν υπαρχει,
οσο λογικος και εαν ειναι ο ανθρωπος, με τα μετρα του κοσμου.

Αντιθετως ενας ανθρωπος που πιστευει και ειναι λογικος, εχει λογο, και νοημα να προσφερει,
παντα εμπνεομενα ομως απο τον Δωρεοδοτη Θεο,
μπορει και πρεπει να δικαιωσει και να καθ-ιερωσει την παρουσια του σε αυτον εδω τον κοσμο..

Δηλαδή Διονύση, μπορούμε να πουμε ότι η Πίστη είναι μια "δύναμη" που μας οδηγεί στο Θεό
και κάνοντας εμείς το πρώτο βήμα, βάζοντας τον θεμέλιο λίθο, ελκύουμε τη Χάρη του Θεού.
Και όσο ελκύουμε Χάρη, τόσο πιο πολύ πιστεύουμε. Και όσο πιο πολύ πιστεύουμε τόσο πιο πολύ Χάρη ελκύουμε.
Το λέω αυτό γιατί έχω ακούσει σε κηρύγματα ότι πάντοτε πρέπει να αυξάνουμε την πίστη μας.
Όμως αναρωτιέμαι αν η θέληση κάποιου να αυξήσει την πίστη του, μέσα από τον αγώνα του φυσικά,
είναι κάτι που εξαρτάται από την προαίρεσή του ή είναι ένας συνδυασμός Θεού και ανθρώπου.
Δηλαδή ο άνθρωπος παλεύει, προσπαθεί, αγωνίζεται και έτσι ελκύει περισσότερο τον Θεό, που ο Ίδιος του "αποκαλύπτεται" με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να "σιγουρεύεται", και να πιστεύει πιο πολύ.
Τι εννοώ με ένα παράδειγμα.
Όλοι οι Άγιοι Πατέρες που έφτασαν στην θέωση και είδαν την Δόξα του Θεού, είχαν την ακλόνητη και ακράδαντη πίστη απο πριν (πέρα φυσικά από όλες τις άλλες αρετές και αγώνες)
ή επειδή "είδαν" τον Θεό πίστεψαν περισσότερο και "σιγουρεύτηκαν" και εδραιώθηκαν στην πίστη και στην αγάπη για τον Θεό;

Α! Και κάτι τελευταίο. Μπορούμε ποτέ να ισχυριστούμε ότι κάποιος άνθρωπος έχει 100% πίστη;
Ή είναι κάτι που συνεχώς αυξάνεται και δεν υπάρχει τέλος και κορεσμός (αν μπορούμε να το πούμε έτσι);
Ας πούμε οι Άγιοι μας, είχαν περιθώρια να πιστέψουν κι άλλο ή είχαν φτάσει στο αποκορύφωμα της Πίστεως;