ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ: Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ξεσκεπάζεται.

[ΜΙΧΣ]

του Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά

Σκληραίνει ὁ Κύριος τὴν καρδιά αὐτοῦ, ποὺ ἐξαιτίας τῆς προαίρεσης ὁδηγεῖται στὴν ἀπώλεια. Συμβαίνει, ὅταν βλέπει, ὡς Παντογνώστης, ὅτι ἡ σκληροκαρδία παγιώθηκε καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίδα μετανοίας. Ἂν αὐτὸ ἰσχύει γιὰ κάθε ἀμετανόητο καὶ ἀσεβῆ ἄνθρωπο διαχρονικά, πολλῷ μᾶλλον ἰσχύει γιὰ τὴ σκληρόκαρδη καὶ ἀσεβεστάτη Ἐ. Ἑ., τὴν ὁποία Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας χαρακτήρισε καὶ παρομοίασε μὲ συνοθύλευμα πολλῶν κουρελούδων ραμμένων πρόχειρα καὶ προεφήτευσε ὅτι πολὺ γρήγορα θὰ ξηλωθοῦν οἱ κουρελοῦδες καὶ θὰ διαλυθοῦν εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθησαν.

Καὶ ἐξηγοῦμαι: Πολλὰ χρόνια πρίν, δεκαετίες, μὲ δόλιο τρόπο διέδιδαν ψευδῆ καὶ ἀνυπόστατα μαντᾶτα. Ὅτι δηλαδὴ ἀρχικὰ ἡ Ε. Ο. Κ. καὶ στὴ συνέχεια ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση εἶναι ἡ μοναδικὴ ἀπάντηση, ἡ μόνη ἐλπίδα στὰ δῆθεν προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζε ἡ χώρα μας, ὁ λαός μας, τὰ σύνορά μας. Θὰ μᾶς ἔβγαζαν, ἔλεγαν, ἀπὸ τὴ φτώχεια, τὴν ἀπομόνωση, τὴν ἀνεργία. Θὰ τρώγαμε, τόνιζαν, μὲ χρυσᾶ κουτάλια. Τοὺς ἦταν δὲ ἀρκετὸ ἐμεῖς ὡς ἀντίδωρο νὰ μὴν ἤμασταν τόσο «φανατικοί», Ὀρθόδοξοι, πατριῶτες, ρωμιοί, οἰκογενειάρχες, μὲ προσήλωση δηλαδὴ στὴν ἁγία μας δισχιλιετῆ Παράδοση, στὴν Ὀρθοδοξία μας. Δυστυχῶς πέσαμε στὴν παγίδα τους. Ἀλοίμονον!!! Πουλήσαμε τὴν ἐλευθερία μας, τὴν ψυχή μας, τὸ σῶμα μας, τὰ ἱερὰ καὶ ὅσιά μας, ἀφοῦ δυστυχῶς πρῶτα τοὺς πιστέψαμε, τρώγωντας παράλληλα τὰ ληγμένα τοξικὰ καὶ μὲ ὁρμόνες τρόφιμά τους, ἂν καὶ μυστικὰ ἢ φανερὰ πολλῶν οἱ καρδιὲς δὲν τοὺς ἔχουν ἀποδεχτεῖ καὶ ἀντιστέκονται. Καὶ τώρα πονᾶμε χωρὶς νὰ μποροῦμε, μᾶς ψιθυρίζουν, νὰ ἀντιδράσουμε. Ἔτσι δείχνουν δῆθεν πὼς εἶναι τὰ πράγματα, ὅμως τελικὰ δὲν εἶναι. Καὶ αὐτὸ γιατὶ ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς καὶ τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο ἐλπίζει καὶ περιμένει τὴν ἐπέμβαση Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, στὸ Ψαλτῆρι, μᾶς ἀποκαλύπτει τὰ ἑξῆς: «Ἐπὶ τῷ Κυρίῳ πέποιθα· πῶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου· μεταναστεύου ἐπὶ τὰ ὄρη ὡς στρουθίον; ὅτι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐνέτειναν τόξον, ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν τοῦ κατατοξεῦσαι ἐν σκοτομήνῃ τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ. ὅτι ἃ σὺ κατηρτίσω, αὐτοὶ καθεῖλον· ὁ δὲ δίκαιος τί ἐποίησε; Κύριος ἐν ναῷ ἁγίῳ αὐτοῦ· Κύριος ἐν οὐρανῷ ὁ θρόνος αὐτοῦ. οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἐπιβλέπουσι, τὰ βλέφαρα αὐτοῦ ἐξετάζει τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων. Κύριος ἐξετάζει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ, ὁ δὲ ἀγαπῶν τὴν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν. ἐπιβρέξει ἐπὶ ἁμαρτωλοὺς παγίδας, πῦρ καὶ θεῖον καὶ πνεῦμα καταιγίδος ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν. ὅτι δίκαιος Κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν, εὐθύτητας εἶδε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ.»(1) Μετάφρασις Π. Τρεμπέλα: «Ἐπὶ τοῦ παντοδυνάμου Κυρίου ἔχω στηρίξει τὴν πεποίθησιν καὶ ἐλπίδα μου. Καὶ πῶς σεῖς λέγετε εἰς ἐμέ: φεῦγε καὶ γίνε μετανάστης, πέταξε σὰν στρουθίον τρομαγμένον εἰς τὰ ὄρη, ζητῶν ἐκεῖ τὴν σωτηρίαν σου; Φεῦγε τὸ γρηγορώτερον, διότι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐτέντωσαν τὰ τόξα των, ἑτοίμασαν εἰς τὴν φαρέτραν βέλη ἀκονισμένα καὶ φαρμακερὰ διὰ νὰ τοξεύσουν μὲ λύσσαν καιροφυλακτοῦντες εἰς ἀπόκρυφα καὶ ἀθέατα καρτέρια τοὺς ἐναρέτους καὶ ἀπονηρεύτους ἀνθρώπους. Οἱ κόποι σου ἀποβαίνουν ἄσκοποι, διότι ὅσα σὺ ὁ δίκαιος μὲ κόπους πολλοὺς ἐπεμελήθης ἀρτίως καὶ τελείως νὰ οἰκοδομήσῃς, αὐτοὶ ἐν τῇ κακίᾳ καὶ τῷ φθόνῳ των τὰ κατεκρήμνισαν. Τί κατώρθωσε λοιπὸν μὲ τοὺς μόχθους αὐτοῦ ὁ δίκαιος; Αὐτὰ σεῖς, ὦ ὀλιγόπιστοι, μοῦ λέγετε. Ἀλλ’ ὁ Κύριος ζῇ καὶ ὑπάρχει εἰς τὸν ἐν οὐρανοῖς ἅγιον καὶ ὑπερκόσμιον ναόν του. Ἔχει ὁ Κύριος τὸν θρόνον του εἰς τὸν οὐρανόν, ὅπου κανὲνα βέλος δὲν δύναται νὰ φθάσῃ. Καὶ ἀπ’ ἐκεῖ τὰ μάτια του βλέπουν μὲ προστατευτικὴν εὐμένειαν τὸν πτωχόν, ποὺ ἐλπίζει εἰς αὐτὸν καὶ τὰ βλέφαρά του ἐξετάζουν καὶ διακρίνουν τοὺς ἀπογόνους τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος ἐξετάζει καὶ διαχωρίζει μὲ ἀκρίβειαν καὶ χωρὶς τὴν παραμικρὰν πλάνην τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ. Ὅποιος δὲ ἀγαπᾷ τὴν ἀδικίαν καὶ οὐχὶ ἐξ ἀδυναμίας, ἀλλ’ ἀπὸ ἔρωτα πρὸς αὐτὴν ἐνεργεῖ τὸ κακόν, αὐτὸς μισεῖ καὶ βλάπτει μόνον τὸν ἑαυτόν του. Ὁ Κύριος θὰ ἐξαπολύσῃ ἀπὸ τὸν οὐρανὸν σὰν βροχὴν ὀλεθρίους παγίδας ἐπὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. Θὰ ρίψῃ κατ’ αὐτῶν φωτιὰ καὶ θειάφι, ποὺ δὲν σβήνει εὔκολα, καὶ ἄνεμον βίαιον καὶ σφοδρόν, διὰ νὰ τὰ ἀναφυσᾷ καὶ νά τὰ ἀναρριπίζῃ. Αὐτὰ θ’ ἀποτελοῦν τὸ καταστρεπτικὸν μερίδιον ποὺ θὰ γεμίζῃ τὸ ποτήριον, τὸ ὁποῖον οἱ ἁμαρτωλοὶ θὰ ἀναγκασθοῦν νὰ πίουν. Διότι ὁ Κύριος εἶναι δίκαιος καὶ δικαιοσύνας ἀγαπᾶ, στρέφει τὸ πρόσωπόν του ἱλαρὸν καὶ εὐμενὲς εἰς τοὺς εὐθεῖς καὶ ἀγαθούς.»
Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν φανερώνουν ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα ποὺ θὰ ἐκπληρωθοῦν ὅλα ὅσα τὸ Ἅγιον Πνεῦμα προφητικὰ προκαταγγέλλει.
Τὸ λοιπόν, ὑπομονή, ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Χρειάζεται ὡστόσο προσοχὴ καὶ προσευχή, νὰ ἐπιμείνουμε καὶ νὰ παραμείνουμε καὶ τώρα καὶ πάντοτε πιστοὶ στὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μας. Γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἐντολὲς δὲν εἶναι βαρειὲς καὶ ἰσχύουν γιὰ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως, κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς (2). Οἱ ἅγιοι θεοφόροι Πατέρες μας μαρτυροῦν καὶ ἐμπειρικὰ διδάσκουν ὅτι τηρώντας τὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀποκτοῦμε συνείδησιν ἀκαταίσχυντον καὶ παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (3). Ἐπίσης ὁ ἔχων τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μὲ ταπεινὸ φρόνημα εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ προφητεύει καὶ ἐπιτελεῖ θαύματα ἐν τῷ ὀνόματι Κυρίου, διότι ὁ μένων στὶς ἅγιες ἐντολές, ποτὲ δὲν ἐκπίπτει. Ὁ Χριστός, ποὺ κρύπτεται μέσα στὶς ἐντολές ἀλλά καὶ ὅλος ὁ Τριαδικὸς Θεὸς κατοικοῦν μέσα στὴν ψυχή του, στὴν καρδιά του (4).
Ἔτσι προσφυέστατα εἶπε καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «ὁ μὲν τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ λόγος, ἑκάστῃ μυστικῶς ἐνυπάρχει τῶν οἰκείων ἐντολῶν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ Πατὴρ ὅλος ἐστιν ἀχώριστος ἐν ὅλῳ τῷ οἰκείῳ λόγῳ φυσικῶς· ὁ τοίνυν δεχόμενος τὴν θείαν ἐντολὴν καὶ φυλάσσων αὐτήν, τὸν ἐν αὐτῇ τοῦ Θεοῦ δέχεται λόγον, ὃν διὰ τῶν ἐντολῶν δεξάμενος δι’ Αὐτοῦ καὶ τὸν ἐν Αὐτῷ φυσικῶς ὄντα ἐδέξατο. Ἀμὴν γάρ φησι, λέγω ὑμῖν, ὁ λαμβάνων ἐάν τινα πέμψω, ἐμὲ λαμβάνει· ὁ δὲ ἐμὲ λαμβάνων, λαμβάνει τὸν πέμψαντά με· ὁ γοῦν ἐντολὴν δεξάμενος καὶ ποιήσας αὐτὴν λαβὼν ἔχει μυστικῶς τὴν Ἁγίαν Τριάδα.»(5)
Ἐν τούτοις ἐνδεχομένως μοῦ ἀπαντήσετε μὲ πόνο καὶ πικρία τὰ ἑξῆς: «Πάτερ μου, ποῦ βλέπετε σήμερα ἐλπίδα, αἰσιοδοξία; Μᾶς ἀφῄρεσαν τὸ θρήσκευμα ἀπὸ τὶς ταυτότητες, ἐξεδίωξαν τοὺς πνευματικοὺς πατέρες ἀπὸ τὰ σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας, ἄνοιξαν ἀνεξέλεγκτα τὰ σύνορα τῆς Πατρίδας μας καὶ ὅλοι, ξένοι ἀλλόθρησκοι, ἀλλόδοξοι, ἔχουν δικαιώματα ἐκτὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Μᾶς κλέπτουν, μᾶς ληστεύουν, μᾶς βιάζουν, μᾶς σκοτώνουν. Εἴμαστε ἀπροστάτευτοι. Μᾶς ἀρνοῦνται τὸ συνταγματικὸ δικαίωμα τῆς ἐργασίας, τῆς ἀσφάλειας, τῆς ἀπαραίτητης ἀξιοπρεποῦς σύνταξης στοὺς γέρους μας. Καταντήσαμε νὰ τοὺς ἐκλιπαροῦμε γιὰ λίγα ψίχουλα καὶ μᾶς ἀπαντοῦν μὲ περαιτέρω λιτότητα, ἐνῷ αὐτοὶ ζοῦνε σὲ χλιδὴ καὶ μὲ σπατάλη ἑτοιμάζοντας τὴν παγκόσμια δικτατορία τους. Ὄντως θηρία ἀδίστακτα οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας!»
Σᾶς ἀπαντῶ: Νοῦν Χριστοῦ ἔχουμε; Διαθέτουμε πατερικὸ νοῦν; Ὅλα αὐτὰ τὰ δεινὰ καὶ οἱ θλίψεις εἶναι μέρος τοῦ πνευματικοῦ μας κανόνα. Βλέπετε λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι. Δὲν εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐπιπόλαια τοὺς πιστέψαμε; Ἀλήθεια εἶναι, χαλαρώσαμε λίγο, καὶ στὰ ἤθη καὶ στὰ ἔθιμα τὰ Ὀρθόδοξα. Ξεχαστήκαμε καὶ ἀπομακρυνθήκαμε λίγο ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Πατέρων μας, τῶν ἁγίων μας, κυρίως τῶν Νεομαρτύρων. Μάλιστα εἴχαμε ἀρχίσει δειλὰ δειλὰ στὴν ἀρχή, καὶ μὲ περίσσεια ἀναίδεια στὸ τέλος, νὰ τοὺς πιστεύουμε καί νὰ τοὺς δεχόμαστε σὰ σωτῆρες. Ἐν τούτοις τώρα εἶναι ἡ ὥρα, νὰ δοξάσουμε τὸν Θεὸ καὶ τὸ Σωτῆρα μας Χριστό, ποὺ τοὺς ξεσκεπάζει κάθε μέρα καὶ πιὸ φανερά. Ἂς εἴμαστε λοιπὸν χαρούμενοι καὶ μὲ ὑπομονὴ ἂς περιμένουμε, διότι πλησιάζει ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν. Εἶναι ἐγγὺς ὁ καιρὸς ποὺ οἱ ἅγιες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας θὰ γεμίζουν καὶ πάλι ἀπὸ φιλότιμους νέους, γέρους καὶ παιδιά. Ἔρχεται ὁ χρόνος ποὺ στὰ σχολεῖα μας θὰ διδάσκονται οἱ βίοι καὶ τὸ ἦθος τῶν προστατῶν τῆς παιδείας μας, ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν, καθὼς καὶ τοῦ Μεγάλου ἁγίου παιδαγωγοῦ τοῦ αἰῶνος μας, Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ ἁγία Παράδοσή μας. Σᾶς παρακαλῶ, διαβάστε ξανὰ καὶ ξανὰ τὰ ψαλμικὰ χωρία ποὺ σᾶς παραθέτω πιὸ πάνω σὲ κείμενο καὶ μετάφραση, ἀκόμη διαβᾶστε τὸν ἅγιο Ἀπόστολο Παῦλο, Β΄ Κορ. κεφ. ι΄, στ. 3 – 5: «Ἐν σαρκὶ γὰρ περιπατοῦντες οὐ κατὰ σάρκα στρατευόμεθα· τὰ γὰρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλὰ δυνατὰ τῷ Θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· - λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καὶ αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ». Μετάφρασις Π. Τρεμπέλα: «Ἀλλ’ ὅσα λέγουν καθ’ ἡμῶν δὲν εἶναι ἀληθῆ. Διότι ἡμεῖς, μολονότι ἔχομεν σῶμα καὶ περιβαλλόμεθα ἀπὸ σάρκα, δὲν διεξάγομεν τὸν πνευματικὸν πόλεμον καὶ ἀγῶνα μας μὲ σαρκικὰ ἐλατήρια καὶ ὅπλα. Διότι τὰ ὅπλα τῆς ἐκστρατείας μας δὲν εἶναι ἀσθενῆ ἀνθρώπινα ὅπλα, ἀλλ’ εἶναι δυνατὰ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ κρημνίζουν ὀχυρώματα. Καὶ ὅταν λέγω ὀχυρώματα, δὲν ἐννοῶ πύργους ἢ φρούρια ὑλικά, ἀλλὰ πνευματικά. Δηλαδὴ ἀνατρέπομεν συλλογισμοὺς πονηροὺς καὶ κάθε ὑψηλοφροσύνην, ποὺ ὑψώνεται σὰν ἄλλος πύργος καὶ ἐμποδίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ γνωρίσουν τὸν ἀληθινὸν Θεόν. Ἀκόμη μὲ τὰ ὅπλα μας κατανικῶμεν σὰν ἄλλον ἄοπλον καὶ παραδομένον αἰχμάλωτον κάθε ἀνθρωπίνην ἐπινόησιν καὶ σοφιστείαν καὶ ὁδηγοῦμεν τοὺς παραπλανωμένους ἀπὸ αὐτὰς εἰς τὸ νὰ ὑπακούσουν εἰς τὸν Χριστόν.»
Συμπέρασμα: Οἱ ἀντίχριστοι αὐτοὶ νεοεποχῖτες τῆς Ἐ. Ἑ., ποὺ ἀφηνιάζουν στὸ ἄκουσμα τῶν λέξεων Χριστός, βασιλεύς, Σωτῆρας, μὲ περισσὸ μῖσος ἔχουν βάλει στόχο τὴν Πατρίδα μας, τὴν Ἑλλάδα μας, τὴν Ὀρθοδοξία μας (6). Τοὺς ξαναλέμε λοιπόν: Ζῇ Κύριος ὁ Θεός! Ὄχι μόνο θὰ ἀποτύχουν παταγωδῶς, ἀλλὰ καὶ σύντομα θὰ θερίσουν τοὺς καρποὺς τῆς ἀφροσύνης τους. Γένοιτο Κύριε, ἀμήν!

[1] Ψαλμ. ι΄, 1 – 7.
[2] «ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.» Ματθ. ια΄ 30. «ἃ δὲ ὑμῖν λέγω, πᾶσι λέγω», Μάρ. ιγ΄ 37.
[3] «τότε οὐ μὴ αἰσχυνθῶ ἐν τῷ με ἐπιβλέπειν ἐπὶ πάσας τὰς ἐντολάς σου», Ψαλμ. ριη΄ 6· «ἐὰν ἡ καρδία ἡμῶν μὴ καταγινώσκῃ ἡμῶν, παρρησίαν ἔχομεν πρὸς τὸν Θεόν», Α΄ Ἰω. γ΄ 21.
[4] Βλ. Ἰω. ιδ΄ 23.
[5] Παράθεση ἀπό: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν, ἐκδ. Ρηγοπούλου 1984, σ. 345.
[6] Περισσότερα γιὰ τὶς μεθοδεύσεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ἀλλὰ καὶ γενικότερα τοῦ δυτικοῦ κόσμου μὲ ἐπίκεντρο τὴν Ἀμερικὴ, ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν καταδολίευση ποὺ συντελεῖται γιὰ τὸ πέρασμα στὴ μετα – αμερικανικὴ ἐποχή, βλ. Λ. Ἀποσκίτη, «Ἡ κατάρρευση τῆς Δύσης καὶ ἡ μετα - ἀμερικανικὴ ἐποχή», Παρακαταθήκη 62 (Σεπτέμβριος - Ὀκτώβριος 2008), σσ. 9 – 13, 63 (Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2008), σσ. 12 – 15.

πηγή: http://www.orthros.org/Greek/Keimena/K- ... OTheos.htm

[filotas]

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι απάντηση σε όλα τα προβλήματα του λαού μας. Κανείς Χριστιανός φαντάζομαι δεν πιστεύει ότι υπάρχει επί της γης άνθρωπος ή φορέας που είναι λύση για όλα του τα προβλήματα. Όλοι έχουμε την ελπίδα μας στον Κύριο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τα προτερήματά της και τα μειονεκτήματά της είναι μια από τις λύσεις στα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Μέχρι τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε στρατηγική επιλογή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας και η ένταξη στο ευρώ οικονομική επιλογή. Για να πούμε ότι δεν αποτελούν πλέον λύση πρέπει:
1. Να έχουμε αποδείξεις ότι αυτή η λύση έχει αποτύχει με ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
2. Να έχουμε βρει άλλη καλύτερη λύση.

Επιπλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως οργανισμός, δεν αποτελείται από συγκεκριμένους ανθρώπους, για να μπορεί κάποιος να της προσάψει χαρακτηρισμούς και κρίσεις (νεοεποχίτες κλπ). Οι αποφάσεις και οι πολιτικές διαμορφώνονται από τους στιγμιαίους συσχετισμούς των ανθρώπων που εκπροσωπούν τα διάφορα μέλη, οι οποίοι εξαρτώνται και από τη θέληση των λαών, επομένως και από δική μας παρέμβαση.

Δυστυχώς τα προβλήματα που έχουμε μέχρι σήμερα στις σχέσεις μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη προκλήθηκαν από τα δικά μας λάθη και εν πολλοίς τη δική μας ηθική και πνευματική κατάπτωση. Αυτή δεν προκλήθηκε από τη σχέση μας με τους Ευρωπαίους, εκτός αν τους χρεώνουμε ότι μας έδωσαν πολλά λεφτά, χωρίς να πολυεξετάσουν τι τα κάναμε. Η ηθική και πνευματική κατάπτωσή μας προκλήθηκε από τα πάθη μας και ιδιαίτερα επειδή ξεχάσαμε το Θεό και αγαπήσαμε πολύ αυτό τον κόσμο, με τις πρόσκαιρες ηδονές του, και τη δόξα των ανθρώπων.

Εκεί πιστεύω ότι βρίσκεται και το κλειδί της σωτηρίας μας, τόσο από την παρούσα κρίση όσο και από τον πνευματικό θάνατο. Δηλαδή, πρέπει να μετανοήσουμε και να ξαναβρούμε το Θεό και τις Παραδόσεις μας σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Τότε μόνο μπορούμε να τοποθετήσουμε τις σχέσεις μας γενικότερα με τον κόσμο και τους άλλους λαούς και ειδικότερα με την Ε.Ε, στις σωστές βάσεις.

Αν τα δικά μας λάθη τα φορτώνουμε σε άλλους, τότε παραμένουμε αμετανόητοι και κινδυνεύουμε με ολοκληρωτική καταστροφή και προσωπική και εθνική.

Αυτό πιστεύω, ότι είναι το μήνυμα που πρέπει να εκπέμπουν όλοι οι άνθρωποι, κληρικοί ή λαϊκοί, που θέλουν να καθοδηγήσουν σωστά το λαό. Δεν έχει κανένα νόημα να κουνάμε το δάχτυλο στους ηγέτες ή τους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης, επειδή η κατάντια μας είναι δικό μας δημιούργημα και όχι δικό τους.

[ΜΙΧΣ]

Η κατάντια μας δεν είναι ολότελα δικό μας "προϊόν"... ναι σύμφωνοι βάλαμε κι εμείς τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας αλλά οι "σύμμαχοι" δεν μας έχουν αφήσει σε χλωρό κλαρί... τόσο αίμα ελληνορθόδοξο έβαψε τα χώματα της πατρίδος μας και πάλι δυνάστες είχαμε... από τον 'Αννα στον Καϊάφα μας πήγαιναν... Πότε ανασάναμε; Και για μια στιγμή που είχαμε σωστό Κυβερνήτη άνθρωπο πιστό, έξυπνο και Ορθόδοξο τον έφαγαν και αυτόν οι μασώνοι. Και μετά βρήκαν το κουμπί του κουρασμένου Ελληνα και κούναγαν το καρότο κι εμείς ακολουθούσαμε και γίνηκε η ζημιά ολότελα μιας και αυτό σήμανε και την απομάκρυνσή μας από το Θεό... ευτυχώς ΟΧΙ ΟΛΩΝ... γιατί για τις προσευχές ολίγων χρωστάμε που δεν έχουμε βουλιάξει εντελώς. ΤΕΣΠΑ... Τους μπαίνει στο μάτι η Ορθοδοξία και η ευλογία που έχουμε από το Θεό γεωπολιτικά. Δόξα τω Θεώ που ακόμα δεν μας έχει εγκαταλήψει... και μας σκέπει και η Παναγία μητέρα Του.

[filotas]

Ποιοι είναι αυτοί που μας επιβουλεύονται και θέλουν το κακό μας; Έχουν όνομα; Δεν έχει κανένα νόημα να κατηγορούμε τη βοή του ανέμου, επειδή φυσά πάνω μας. Κάθε μέλος της Ε.Ε. φροντίζει στην καλύτερη περίπτωση τα συμφέροντα του λαού του, όπως νομίζει. Ας κάνουμε κι εμείς το ίδιο.

Καμιά από τις αλλαγές που αφορούν τα θέματα πίστεως δεν προέρχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή η ανεξιθρησκεία είναι επιταγή του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Μάλιστα, όταν κάποια στιγμή βγήκε μια απόφαση για απόσυρση των θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία, η Ιταλία προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και κέρδισε την επαναφορά τους. Επομένως, ότι αλλαγές έχουν γίνει στην Ελλάδα κατά της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας δεν προέρχονταν από την Ε.Ε., αλλά από τα δικά μας καλόπαιδα.

Όσο για τα οικονομικά και τη σημερινή οικονομική μας εξαθλίωση, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να τη χρεώσουμε στην Ε.Ε. Αντίθετα οι άνθρωποι (όχι από την καλή τους την καρδιά) μας έδωσαν τα τελευταία 30 χρόνια πακτωλούς χρημάτων, υποτίθεται για να βοηθήσουν στην πρόοδό μας, αλλά εμείς, με κύρια ευθύνη των λαϊκίστικων ηγεσιών μας, τα ρίξαμε στην κατανάλωση και στις τσέπες των επιτήδειων. Σήμερα μας θεωρούν "κακά παιδιά" και αναξιόπιστους εταίρους. Φταίνε αυτοί γι αυτό ή εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα; Βεβαίως το να στέκονται απέναντί μας με τιμωρητική διάθεση δεν βοηθά ούτε εμάς ούτε εκείνους. Πρέπει όμως να τους πείσουμε, ότι στ' αλήθεια καταλάβαμε τα λάθη μας και έχουμε σκοπό να τα διορθώσουμε. Και για να το κάνουμε αυτό πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι όντως κάναμε λάθη και να πάψουμε να φορτώνουμε όλα τα στραβά κουλούρια στους άλλους.

Για δες το λίγο απ' τη δική τους οπτική γωνία. Και σπαταλούσαμε τόσα χρόνια τους πόρους της Ε.Ε. για να καλοπερνάμε και φωνάζουμε κι από πάνω ότι φταίνε αυτοί.

Αν δεν κοιτάξουμε προς τα μέσα, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, ο καθένας μέσα του και όλοι μαζί στο εσωτερικό της χώρας, για τις αιτίες, αλλά κοιτάμε πάντα προς τα έξω, δεν υπάρχει περίπτωση να βρούμε λύση στα προβλήματά μας.

[ΜΙΧΣ]

δεν τους ενδιαφέρουν τα χρήματα... δεν είναι η αποπληρωμή αυτό που "ποθούν" αν ήταν τα χρήματα δε θα μας είχαν δανίσει ποτέ. Τα χρήματά τους ήταν το καρότο... για να μας γλυκάνουν και να μας ρίξουν στο γκρεμό. Και έχεις δίκιο στα παραδείγματα που δίνεις. Ετσι βγάλαμε και βγάζουμε τα μάτια μας... και πολεμάμε την ίδια μας τη πατρίδα και στη γλώσσα και στη πίστη και δεν υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των παιδιών μας και αυτοί που κάνουν και έκαναν κουμάντο δυστυχώς δικοί τους είναι... δηλαδή των εχθρών της πατρίδας μας.

[filotas]

«Η σημερινή κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης»
Δημιουργήθηκε στις Παρασκευή, 30 Μάρτιος 2012 - Συντάχθηκε από τον/την Romfea.gr



του Μητροπολίτη Ναυπάκτου π. Ιεροθέου

Η έ­ντα­ξη της Ελ­λά­δος στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση δη­μιούρ­γη­σε νέ­ες συν­θή­κες ζω­ής και δια­φό­ρους προ­βλη­μα­τι­σμούς, που κα­λού­μα­στε πολ­λές φο­ρές να α­ντι­με­τω­πί­σου­με.

Έ­νας α­πό τους προ­βλη­μα­τι­σμούς συν­δέ­ε­ται με το ποιά εί­ναι η πο­λι­τι­στι­κή υ­πο­δο­μή της Ευ­ρώ­πης και τί σχέ­ση έ­χει αυ­τή η υ­πο­δο­μή με τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό, πό­σο και σε ποιά ση­μεί­α ε­πη­ρε­ά­στη­κε η Ευ­ρώ­πη α­πό τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό και κα­τά πό­σο τον εκ­φρά­ζει, αλ­λά και ποι­ές εί­ναι οι συν­θή­κες της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης στις η­μέ­ρες μας.

Το θέ­μα αυ­τό εί­ναι σο­βα­ρό και χρή­ζει α­ντι­με­τω­πί­σε­ως. Στην συ­νέ­χεια θα ε­κτε­θούν με­ρι­κές σύ­ντο­μες σκέ­ψεις, χω­ρίς πε­ραι­τέ­ρω α­να­λύ­σεις και χω­ρίς να δι­εκ­δι­κώ το α­πό­λυ­το.

1. Οι ό­ροι ε­νο­πo­ί­η­ση και ο­λο­κλή­ρω­ση

Ό­πως ε­πι­ση­μαί­νει ο Κα­θη­γη­τής Πα­να­γι­ώ­της Ι­ω­α­κει­μί­δης, που γνω­ρί­ζει πο­λύ κα­λά τα ευ­ρω­πα­ϊ­κά πράγ­μα­τα, ο ό­ρος «ε­νο­ποί­η­ση» (u­n­i­f­i­c­a­t­i­on) της Ευ­ρώ­πης χρη­σι­μο­ποι­εί­ται α­πό την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Ε­πι­τρο­πή σχε­δόν ταυ­τό­ση­μα με τον ό­ρο «ο­λο­κλή­ρω­ση» (i­n­t­e­g­r­a­t­i­on) της Ευ­ρώ­πης.

Ό­μως συ­νή­θως χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ο ό­ρος ε­νο­ποί­η­ση με έν­νοια οι­κο­νο­μι­κή, δη­λα­δή γί­νε­ται λό­γος για οι­κο­νο­μι­κή ε­νο­ποί­η­ση, και ο ό­ρος ο­λο­κλή­ρω­ση χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε με έν­νοια πο­λι­τι­κή και γί­νε­ται λό­γος για πο­λι­τι­κή ο­λο­κλή­ρω­ση.

Άν δη κα­νείς το θέ­μα α­πό πλευ­ράς γλώσ­σας, τό­τε θα δια­πι­στώ­ση ό­τι η ε­νο­ποί­η­ση (u­n­i­f­i­c­a­t­i­on) προ­έρ­χε­ται α­πό το ρή­μα u­n­i­fy που ση­μαί­νει δια­μόρ­φω­ση μιας ε­νό­τη­τας, και ο ό­ρος ο­λο­κλή­ρω­ση (i­n­t­e­g­r­a­t­i­on) προ­έρ­χε­ται α­πό το ρή­μα i­n­t­e­g­r­a­te που ση­μαί­νει συν­δυ­α­σμό δύ­ο δια­φο­ρε­τι­κών με­ρών σε έ­να σύ­νο­λο και ση­μαί­νει την «δια­δι­κα­σί­α της ο­λο­κλή­ρω­σης που ο­δη­γεί σε υ­πε­ρε­θνι­κές διαρ­θρώ­σεις».

Το γε­γο­νός αυ­τό ο­δη­γεί την σκέ­ψη μας στο τί ε­νο­ποί­η­ση ε­πι­δι­ώ­κε­ται: οι­κο­νο­μι­κή ή πο­λι­τι­κή, η έ­νω­ση λα­ών και ε­θνών ή η ε­νό­τη­τα υ­πε­ρε­θνι­κών διαρ­θρώ­σε­ων, και κα­τ’ ε­πέ­κτα­ση τί α­κρι­βώς ε­πι­ζη­τεί­ται: η ο­μο­σπον­δί­α της Ευ­ρώ­πης ή η συ­νο­μο­σπον­δί­α των Ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών;

Αυ­τό έ­χει σχέ­ση και με τον πο­λι­τι­σμό και τις ι­διαι­τε­ρό­τη­τες κά­θε λα­ού. Και γύ­ρω α­πό αυ­τό το θέ­μα γί­νε­ται με­γά­λη συ­ζή­τη­ση σή­με­ρα στην Ευ­ρώ­πη με­τα­ξύ γαλ­λο­γερ­μα­νι­κού και αγ­γλο­σα­ξω­νι­κού ά­ξο­να, χω­ρίς να έ­χουν κα­τα­λή­ξει σε συ­γκε­κρι­μέ­να συ­μπε­ρά­σμα­τα.

2. Το υ­πό­βα­θρο της ε­νο­ποί­η­σης - ο­λο­κλή­ρω­σης

Πολ­λοί έ­χουν υ­πο­γραμ­μί­σει, και ο γρά­φων, ό­τι η ι­δέ­α της ε­νο­ποί­η­σης της Ευ­ρώ­πης εί­ναι μια ζω­η­ρή α­νά­μνη­ση που ε­πι­κρα­τεί στην Ευ­ρώ­πη μέ­σα α­πό προ­ϋ­πο­θέ­σεις των λα­ών της Δυ­τι­κής και Βό­ρειας Ευ­ρώ­πης και αυ­τή εί­ναι η ι­δέ­α του Καρ­λο­μά­γνου.

Ε­κτός των δια­φό­ρων ει­δι­κών με­λε­τών η ε­φη­με­ρί­δα «Κα­θη­με­ρι­νή», πα­λαι­ό­τε­ρα σε ει­δι­κό α­φι­έ­ρω­μά της, έ­χει α­σχο­λη­θή με το θέ­μα και έ­χει συ­γκε­ντρώ­σει α­πό­ψεις δια­φό­ρων ε­πι­στη­μό­νων με τίτ­λο: «Ο Καρ­λο­μά­γνος και η ι­δέ­α της Ευ­ρώ­πης».

Τα κεί­με­να τα ο­ποί­α έ­χουν συ­μπε­ρι­λη­φθή για το θέ­μα αυ­τό κα­τα­λή­γουν στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι στους δυ­τι­κούς λα­ούς υ­πάρ­χει διά­χυ­τη η ι­δέ­α της προ­σω­πι­κό­τη­τας του Καρ­λο­μά­γνου που θε­ω­ρεί­ται ως πα­τέ­ρας της ι­δέ­ας της Ε­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης.

Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ον το κε­ντρι­κό κτή­ριο στις Βρυ­ξέλ­λες έ­λα­βε το ό­νο­μα του με­γά­λου αυ­τού αυ­το­κρά­το­ρα της Δύ­σε­ως, έ­χει θε­σπι­σθή και το βρα­βεί­ο του Καρ­λο­μά­γνου γι’ αυ­τούς που εν­δια­φέ­ρο­νται για την ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης, έ­χουν κα­θι­ε­ρω­θή υ­πο­τρο­φί­ες με το ό­νο­μά του, θε­ω­ρεί­ται πα­τέ­ρας του δυ­τι­κού εκ­παι­δευ­τι­κού συ­στή­μα­τος και ο προ­στά­της των μα­θη­τών.

Αυ­τό εί­ναι ά­ξιον υ­πο­γραμ­μί­σε­ως, για­τί ο Καρ­λο­μά­γνος συ­γκρό­τη­σε την «Α­γί­α Ρω­μα­ϊ­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α του Γερ­μα­νι­κού έ­θνους», έ­χει α­πο­κη­ρύ­ξει τις α­πο­φά­σεις της Ζ’ Οι­κου­με­νι­κής Συ­νό­δου, ει­σή­γα­γε το f­i­l­i­o­q­ue και ή­ταν α­ντί­θε­τος προς την Ρω­μη­ο­σύ­νη-Βυ­ζά­ντιο. Πρέ­πει αυ­τό το θέ­μα να με­λε­τη­θή α­πό πλευ­ράς Ορ­θο­δο­ξί­ας και ελ­λη­νι­σμού, για­τί συ­νι­στά την δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα των πο­λι­τι­σμών.

Ε­πί­σης, εί­ναι ση­μα­ντι­κό να ση­μει­ω­θή ό­τι κα­τά και­ρούς α­να­φύ­ο­νται ε­νω­τι­κές κι­νή­σεις στην Ευ­ρώ­πη με το ό­ρα­μα του Καρ­λο­μά­γνου, α­πό­δει­ξη ό­τι ο Φρά­γκος αυ­τός η­γε­μό­νας βρί­σκε­ται στο υ­πο­συ­νεί­δη­το της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης.

Ο π. Ι­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης α­πό έ­ρευ­νες που έ­χει κά­νει και στο θέ­μα αυ­τό έ­χει α­να­κα­λύ­ψει ό­τι «στήν α­κο­λου­θί­α της στέ­ψης του Να­πο­λέ­ο­ντα την 2α Δε­κεμ­βρί­ου του 1804 μνη­μο­νεύ­ε­ται στις προ­σευ­χές ο Καρ­λο­μά­γνος αρ­κε­τές φο­ρές».

Μά­λι­στα ο Μ. Να­πο­λέ­ων σε ε­πι­στο­λή του στον Καρ­δι­νά­λιο Φές την 7η Ι­α­νου­α­ρί­ου 1806 έ­γρα­φε: «Δεν δια­δέ­χθη­κα τον Λου­δο­βί­κο 14ον, αλ­λά τον Καρ­λο­μά­γνο. Εί­μαι ο Καρ­λο­μά­γνος, για­τί σaν τον Καρ­λο­μά­γνο ή­νω­σα τα στέμ­μα­τα της Φρα­γκί­ας σ' αυ­τήν της Λομ­βαρ­δί­ας και η αυ­το­κρα­το­ρί­α μου έ­χει ως σύ­νο­ρα την Α­να­το­λή».

Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι η ι­δέ­α και το ό­ρα­μα του Καρ­λο­μά­γνου δεν έ­χει ε­ξα­φα­νι­σθή α­πό την Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη, ό­πως το βλέ­που­με σή­με­ρα σε διά­φο­ρες ε­νέρ­γει­ες και κι­νή­σεις, και κα­τά και­ρούς εκ­φρά­ζε­ται ποι­κι­λο­τρό­πως, α­κό­μη και με την θε­ω­ρί­α «τής συ­γκρού­σε­ως των πο­λι­τι­σμών».

Ε­πί­σης, σή­με­ρα πρέ­πει να ε­ξε­τα­σθούν και τα θρη­σκευ­τι­κά ρεύ­μα­τα που ε­πι­κρα­τούν στην Ευ­ρώ­πη (Πα­πι­σμός-Προ­τε­στα­ντι­σμός), αλ­λά και οι ου­μα­νι­στι­κές και α­θε­ϊ­στι­κές κα­τευ­θύν­σεις, οι ο­ποί­ες δη­μιουρ­γούν διά­φο­ρα προ­βλή­μα­τα και στον δυ­τι­κό άν­θρω­πο και στην Ορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση.

3. Η σχέ­ση της Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξης Πα­ρά­δο­σης με την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή κουλ­τού­ρα

Στο ση­μα­ντι­κό βι­βλί­ο του Κων­στα­ντί­νου Βαμ­βα­κά με τίτ­λο «Οι θε­με­λι­ω­τές της δυ­τι­κής σκέ­ψης» α­να­λύ­ε­ται ό­τι η σκέ­ψη των προ­σω­κρα­τι­κών φι­λο­σό­φων συ­γκρό­τη­σε την σύγ­χρο­νη δυ­τι­κή σκέ­ψη. Βε­βαί­ως, δια­τυ­πώ­θη­καν και άλ­λες α­πό­ψεις σύμ­φω­να με τις ο­ποί­ες η δυ­τι­κή σκέ­ψη έ­χει ε­πη­ρε­α­σθή α­πό τους Ί­ω­νες φυ­σι­κούς ή τον Πρω­τα­γό­ρα και τους σχο­λα­στι­κούς, τον Ε­πί­κου­ρο ή έ­χει ε­πη­ρε­α­σθή α­πό τον Πλά­τω­να και τον Α­ρι­στο­τέ­λη.

Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι τα πο­λι­τι­στι­κά και ι­δε­ο­λο­γι­κά ρεύ­μα­τα που κυ­ριάρ­χη­σαν και κυ­ριαρ­χούν στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι πολ­λά, α­φού η Ευ­ρώ­πη πέ­ρα­σε δια­δο­χι­κά α­πό τον σχο­λα­στι­κι­σμό, την με­ταρ­ρύθ­μι­ση, την α­ντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση, τον ου­μα­νι­σμό, την α­να­γέν­νη­ση, τον δια­φω­τι­σμό, τον ρο­μα­ντι­σμό, τον μο­ντερ­νι­σμό, και τώ­ρα τον με­τα­μο­ντερ­νι­σμό.

Ό­λα αυ­τά τα ρεύ­μα­τα εκ­προ­σω­πού­νται και σή­με­ρα α­πό ευ­ρω­παί­ους δια­νο­η­τές ή και βι­ώ­νο­νται α­πό τους ευ­ρω­παί­ους πο­λί­τας στην πρά­ξη, με α­πο­τέ­λε­σμα να πα­ρα­τη­ρού­νται πολ­λές τά­σεις, ό­πως η με­τα­φυ­σι­κή, ο α­γνω­στι­κι­σμός, ο δε­ϊ­σμός, ο μυ­στι­κι­σμός, η α­θε­ΐ­α κλπ.

Ε­πί­σης, ο ελ­λη­νι­σμός δια μέ­σου των αι­ώ­νων πέ­ρα­σε α­πό πολ­λές εκ­φρά­σεις, ό­πως τις μα­γι­κές θρη­σκεί­ες, τον αν­θρω­πο­μορ­φι­σμό, τους Ί­ω­νες φυ­σι­κούς, τους σο­φι­στές, τον μυ­στι­κι­σμό, την ο­ντο­λο­γι­κή ερ­μη­νεί­α της φύ­σης, τον ι­δε­α­λι­σμό, την με­τα­κλασ­σι­κή πε­ρί­ο­δο (Στω­ϊ­κοί, Ε­πι­κού­ρειοι), τον νε­ο­πλα­τω­νι­σμό.

Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι στην Ευ­ρώ­πη, ως προς τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό, κυ­ριαρ­χούν πολ­λές εκ­φρά­σεις του ελ­λη­νι­σμού.

Κυ­ρί­ως ο πα­γα­νι­σμός, ο ορ­θο­λο­γι­σμός, ο ι­δε­α­λι­σμός και ο μυ­στι­κι­σμός. Γε­νι­κά μπο­ρεί κα­νείς να ε­ντο­πί­ση τό­σο το α­πολ­λώ­νειο πνεύ­μα του ελ­λη­νι­σμού με τον ορ­θο­λο­γι­σμό, ό­σο και το διο­νυ­σια­κό στοι­χεί­ο του με τον εκ­στα­σια­σμό. Ε­πο­μέ­νως, εί­ναι δύ­σκο­λο να ο­ρί­σου­με ποιά έκ­φρα­ση ελ­λη­νι­σμού έ­χει ε­πη­ρε­ά­σει την Ευ­ρώ­πη ο ε­ξελ­λη­νι­σμέ­νος Χρι­στια­νι­σμός (Χάρ­νακ) ή ο εκ­χρι­στια­νι­σμέ­νος ελ­λη­νι­σμός (Φλω­ρόφ­σκι).

Δεν θα ή­θε­λα, ό­μως, να εί­μαι α­παι­σι­ό­δο­ξος. Προ­σω­πι­κά πι­στεύ­ω ό­τι ό­πως ο ελ­λη­νι­σμός δια μέ­σου των αι­ώ­νων εκ­φρα­ζό­ταν με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους, έ­τσι και σε μια φά­ση του βί­ου του ε­μπο­τί­σθη­κε α­πό την Ορ­θο­δο­ξί­α των Πα­τέ­ρων και εκ­φρά­ζε­ται ως ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση. Ου­σια­στι­κά, τα ο­ντο­λο­γι­κά και κο­σμο­λο­γι­κά ε­ρω­τή­μα­τα που έ­θε­ταν οι αρ­χαί­οι φι­λό­σο­φοι α­πα­ντή­θη­καν α­πό την α­πο­κα­λυ­πτι­κή θε­ο­λο­γί­α των Πα­τέ­ρων της Εκ­κλη­σί­ας.

Προ­σω­πι­κά θε­ω­ρώ ό­τι σή­με­ρα στην Ευ­ρώ­πη υ­πάρ­χουν θε­ο­λό­γοι που εκ­φρά­ζουν αυ­τήν την Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση, κα­θώς ε­πί­σης υ­πάρ­χουν και πολ­λοί που την α­να­ζη­τούν.

Εί­ναι μια πα­ρά­δο­ση που κά­νει λό­γο για την α­ξί­α του αν­θρώ­που, την οι­κου­με­νι­κό­τη­τα, την α­πο­δο­χή του άλ­λου, τον σε­βα­σμό της ε­λευ­θε­ρί­ας, την α­πο­φυ­γή του φο­ντα­με­λι­σμού, κυ­ρί­ως εί­ναι μια πα­ρά­δο­ση που κά­νει λό­γο για έ­ναν ι­διαί­τε­ρο τρό­πο προ­σέγ­γι­σης του Θε­ού, που εί­ναι η ι­ε­ρά η­συ­χί­α, αυ­τό που πε­ρι­γρά­φε­ται στην Φι­λο­κα­λί­α των ι­ε­ρών Νη­πτι­κών και βέ­βαια μια πα­ρά­δο­ση που α­ντι­με­τω­πί­ζει τα πνευ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα του αν­θρώ­που, ό­πως εί­ναι το νό­η­μα της ζω­ής και του θα­νά­του.

Ε­πί­σης, με­λε­τώ­ντας τα κεί­με­να των α­γί­ων Πα­τέ­ρων, τον τρό­πο συ­γκρο­τή­σε­ως των κα­τά τό­πους Εκ­κλη­σι­ών που δια­σώ­ζουν τα αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κά πρό­τυ­πα συ­να­ντού­με την δια­φο­ρά της πα­ρα­δό­σε­ώς μας με τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό φε­ου­δα­λι­σμό.

Κυ­ρί­ως η Ευ­ρώ­πη σή­με­ρα έ­χει α­νά­γκη ό­χι α­πλώς α­πό τον ελ­λη­νι­σμό, αλ­λά α­πό την ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση σε δύ­ο ση­μεί­α.

Το πρώ­το εί­ναι η έν­νοια του προ­σώ­που στον Θε­ό, που α­ντι­πα­ρα­τί­θε­ται στον θε­ό της δυ­τι­κής με­τα­φυ­σι­κής (Θω­μάς Α­κι­νά­της) και του φε­ου­δα­λι­σμού (Άν­σελ­μος Κα­ντερ­βου­ρί­ας), και η αξία του ανθρώπου.

Και το δεύ­τε­ρο που έ­χει α­νά­γκη σή­με­ρα η Ευ­ρώ­πη εί­ναι η η­συ­χα­στι­κή-νη­πτι­κή πα­ρά­δο­ση με ό­λη την ση­μα­σί­α της λέ­ξε­ως, ό­πως πε­ρι­γρά­φε­ται στην Φι­λο­κα­λί­α των ι­ε­ρών Νη­πτι­κών και την ο­ποί­α με­τέ­φρα­σε στην αγ­γλι­κή γλώσ­σα οι P­a­l­m­er S­h­e­r­r­a­rd και W­a­re κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση του Νο­μπε­λί­στα ποι­η­τή E­l­i­ot. Φυ­σι­κά αυ­τό δεν έρ­χε­ται σε α­ντί­θε­ση με την θεί­α Ευ­χα­ρι­στί­α και την Εκ­κλη­σί­α, αλ­λά εί­ναι η α­πα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση βι­ώ­σε­ως και με­το­χής της.

Αυ­τό έ­χει α­νά­γκη ο σύγ­χρο­νος δυ­τι­κός και ευ­ρω­παί­ος άν­θρω­πος και αυ­τό το γνω­ρί­ζω α­πό προ­σω­πι­κή πεί­ρα. Ό­σοι α­γά­πη­σαν την Ελ­λά­δα και την Ορ­θο­δο­ξί­α το έ­κα­ναν μέ­σα α­πό νη­πτι­κούς Πα­τέ­ρες, μέ­σα α­πό πα­λαιούς και συγ­χρό­νους Στά­ρετς, μέ­σα α­πό την γνω­ρι­μί­α τους με το Ά­γιον Ό­ρος που εκ­φρά­ζει αυ­τήν την πα­ρά­δο­ση.

Έ­τσι η Ευ­ρώ­πη σή­με­ρα δεν θέ­λει α­πλώς ι­δε­ο­λο­γί­α, με­τα­φυ­σι­κή, κοι­νω­νιο­λο­γί­α και ω­ραί­ες λέ­ξεις, δεν θέ­λει α­πλώς την οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση, αλ­λά χρειά­ζε­ται την ζω­ή που εκ­φρά­ζει η Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση, θέ­λει έ­ναν ελ­λη­νι­σμό που έ­χει βα­πτι­σθή στην ορ­θό­δο­ξη η­συ­χα­στι­κή θε­ο­λο­γί­α.

Αυ­τό φαί­νε­ται α­πό τα ρεύ­μα­τα του υ­παρ­ξι­σμού, του σου­πε­ρε­α­λι­σμού και της ψυ­χα­νά­λυ­σης.

Έ­τσι, ε­μείς οι Έλ­λη­νες δεν εί­μα­στε οι φτω­χοί συγ­γε­νείς στην Ευ­ρώ­πη, δεν εί­μα­στε οι χρε­ω­κο­πη­μέ­νοι, αλ­λά ε­κεί­νοι που δια­θέ­του­με μια δυ­να­τή πα­ρά­δο­ση και μπο­ρού­με να νο­η­μα­το­δο­τή­σου­με τον βί­ο πολ­λών αν­θρώ­πων που α­να­ζη­τούν κά­τι κα­λύ­τε­ρο. Δεν πρέ­πει να αι­σθα­νό­μα­στε ό­τι βρι­σκό­μα­στε σε υ­πο­δε­έ­στε­ρη θέ­ση λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής ύ­φε­σης, αλ­λά ό­τι δια­θέ­του­με μια υ­ψη­λή μορ­φή πο­λι­τι­σμού.

4. Η οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση

Τόν τε­λευ­ταί­ο και­ρό λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής ύ­φε­σης που πα­ρα­τη­ρεί­ται στην Ελ­λά­δα, αλ­λά και σε άλ­λες χώ­ρες του ευ­ρω­πα­ϊ­κού νό­του, γί­νε­ται πο­λύς λό­γος, άλ­λο­τε για την αλ­λη­λεγ­γύ­η με­τα­ξύ των Κρα­τών, άλ­λο­τε για την α­πο­μά­κρυν­ση της Ελ­λά­δος α­πό την νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης.

Σί­γου­ρα εί­ναι έ­να με­γά­λο πρό­βλη­μα που σχε­τί­ζε­ται με δύ­ο ε­πί μέ­ρους προ­ο­πτι­κές.

Η πρώ­τη εί­ναι αν θα πα­ρα­μεί­νη η έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης στον οι­κο­νο­μι­κό πα­ρά­γο­ντα ή θα προ­χω­ρή­ση και στην πο­λι­τι­κή έ­νω­ση. Πά­ντως, ό­λες οι συ­ζη­τή­σεις που γί­νο­νται α­φο­ρούν την οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης και ό­χι την πο­λι­τι­κή. Καί, βέ­βαια, αυ­τή η οι­κο­νο­μι­κή έ­νω­ση έ­χει σχέ­ση με κυ­ρί­αρ­χα Κρά­τη και υ­πο­τε­λή-προ­τε­κτο­ρά­τα και εύ­κο­λα υ­πο­νο­μεύ­ε­ται, α­φού το χρή­μα και τα οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα δεν έ­χουν χρο­νι­κή διάρ­κεια.

Η δεύ­τε­ρη προ­ο­πτι­κή, συ­νέ­χεια της προ­η­γου­μέ­νης, εί­ναι «άν θα γί­νη πλή­ρως οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες της Ευ­ρώ­πης ή θα μεί­νη έ­να εί­δος μο­ντέρ­νας Α­γί­ας Ρω­μα­ϊ­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, έ­να συ­νον­θύ­λευ­μα με­τα­βλη­τής γε­ω­γρα­φί­ας, που αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα δια­λυ­θή» (N­i­a­ll F­e­r­g­u­s­on, κα­θη­γη­τής του Χάρ­βαρ­ντ, Τα Νέ­α, 10-11 Μαρ­τί­ου 2012). Η ε­πι­κρά­τη­ση της Γερ­μα­νί­ας στην Ευ­ρώ­πη δεί­χνει την τά­ση για μο­νο­κρα­το­ρί­α.

Η α­λή­θεια, ό­μως, εί­ναι ό­τι και ε­μείς οι Έλ­λη­νες λέ­με ό­τι α­νή­κου­με στην Ευ­ρώ­πη, εί­μα­στε μέ­λος της νο­μι­σμα­τι­κής Έ­νω­σης και ό­μως δεν συ­μπε­ρι­φε­ρό­μα­στε ως Ευ­ρω­παί­οι, δεν έ­χου­με ε­παρ­κή θε­σμι­κή ορ­γά­νω­ση και πει­θαρ­χί­α στους νό­μους και το δί­καιο, αλ­λά στην χώ­ρα μας κυ­ριαρ­χεί ο νό­μος του ι­σχυ­ρο­τέ­ρου και η τά­ση υ­πο­νό­μευ­σης των αρ­χών του δι­καί­ου και της νο­μι­μό­τη­τας.

Γε­νι­κά, πρέ­πει να ση­μει­ω­θή ό­τι στην Ευ­ρώ­πη ε­πι­κρα­τεί ο ου­μα­νι­σμός, η α­δια­φο­ρί­α και η α­πρό­σω­πη θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα. Ως προς τον Χρι­στια­νι­σμό η Ευ­ρώ­πη α­πο­τε­λεί­ται α­πό τον σχο­λα­στι­κι­σμό των Πα­πι­κών, τον η­θι­κι­σμό των Προ­τε­στα­ντών και μέ­σα σε αυ­τήν υ­πάρ­χουν και μι­κρά πο­σο­στά ορ­θο­δο­ξί­ας.

Αυ­τή η διαί­ρε­ση έ­χει σχέ­ση με την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, δι­ό­τι η κε­φα­λαιο­κρα­τί­α κυ­ριαρ­χεί ε­κεί που ε­πι­κρα­τεί ο Καλ­βι­νι­σμός, ο ο­ποί­ος στη­ρί­ζε­ται στα οι­κο­νο­μι­κά α­γα­θά, ό­πως έ­χει υ­πο­στη­ρί­ξει με ε­πι­χει­ρή­μα­τα ο Μάξ Βέ­μπερ.

Σί­γου­ρα τα προ­βλή­μα­τα σή­με­ρα εί­ναι πο­λυ­σύν­θε­τα, παί­ζο­νται γε­ω­πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια, κυ­ριαρ­χεί το δί­καιο του ι­σχυ­ρο­τέ­ρου και μέ­σα σε αυ­τό ε­μπλέ­κε­ται και η προ­σω­πι­κή ι­στο­ρί­α του κα­θε­νός μας.

Μιά προ­σέγ­γι­ση γε­ω­πο­λι­τι­κή έ­χει σχέ­ση με την ά­νο­δο του οι­κο­νο­μι­κού ε­πι­πέ­δου των α­να­το­λι­κών χω­ρών. Με­τά τον δεύ­τε­ρο πα­γκό­σμιο πό­λε­μο οι δυ­τι­κοί με­τέ­φε­ραν τα κε­φά­λαιά τους στην Ι­α­πω­νί­α, την Κί­να, την Τα­ϊ­βάν κλπ., ε­πει­δή το κό­στος πα­ρα­γω­γής στις χώ­ρες αυ­τές ή­ταν χα­μη­λό.

Αυ­τό εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα αφ' ε­νός μεν να α­νε­βή το οι­κο­νο­μι­κό ε­πί­πε­δο των α­να­το­λι­κών λα­ών και να γε­μί­ση η δυ­τι­κή α­γο­ρά α­πό τα προ­ϊ­ό­ντα τους, αφ' ε­τέ­ρου δε να κα­ταρ­ρεύ­ση η οι­κο­νο­μί­α των δυ­τι­κών χω­ρών.

Έ­τσι, α­πό ό,τι φαί­νε­ται ε­πι­δι­ώ­κε­ται η με­τα­φο­ρά των κε­φα­λαί­ων α­πό την Α­να­το­λή στην Δύ­ση, για να ε­πέλ­θη μια ι­σορ­ρο­πί­α στην οι­κο­νο­μι­κή α­γο­ρά. Αλ­λά για να γί­νη αυ­τό πρέ­πει να κα­τέ­βουν και γε­νι­κά το οι­κο­νο­μι­κό κό­στος ζω­ής του αν­θρώ­που.

Πά­ντως, το μό­νο σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι η ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης στη­ρί­ζε­ται σε οι­κο­νο­μι­κούς πα­ρά­γο­ντες και σφυ­ρη­λα­τεί­ται α­πό πο­λι­τι­κά πρό­τυ­πα έ­ξω α­πό την ελ­λη­νορ­θο­δο­ξί­α, ή­τοι δια­κα­τέ­χε­ται α­πό τον ά­θε­ο ου­μα­νι­σμό και τον δυ­τι­κό Χρι­στια­νι­σμό με ό­λες τις δια­κλα­δώ­σεις του.

Πι­θα­νόν ό­σοι Ορ­θό­δο­ξοι θέ­λουν να θε­ω­ρού­νται Ευ­ρω­παί­οι α­πο­γα­λα­κτί­ζο­νται α­πό την ι­διαί­τε­ρη πο­λι­τι­στι­κή και πνευ­μα­τι­κή ι­διο­μορ­φί­α και ταυ­τό­τη­τά τους. Ί­σως αυ­τό συ­νι­στά μια σύγ­χρο­νη προ­δο­σί­α.

5. Η ου­το­πί­α της ε­νό­τη­τας της Ευ­ρώ­πης

Ό­λοι οι α­να­λυ­τές πι­στεύ­ουν ό­τι το πρό­βλη­μα της Ευ­ρώ­πης δεν εί­ναι η Ελ­λά­δα μό­νον, ού­τε με­ρι­κές Χώ­ρες του νό­του, αλ­λά γε­νι­κά το ό­λο οι­κο­δό­μη­μα της Ευ­ρώ­πης και ει­δι­κό­τε­ρα η Ευ­ρω­ζώ­νη. Η Ε­φη­με­ρί­δα «Ε­στί­α» σε κύ­ριο άρ­θρο της (28-11-2011) ε­πι­σή­μα­νε το γε­γο­νός ό­τι η Ευ­ρω­ζώ­νη εί­ναι υ­πό διά­λυ­ση και γε­νι­κό­τε­ρα το οι­κο­δό­μη­μα της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης εί­ναι σφα­λε­ρό. Θε­ω­ρεί ό­τι οι «ου­μα­νι­στές της Η­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης και αρ­χι­τέ­κτο­νες του ση­με­ρι­νού οι­κο­δο­μή­μα­τος δι­έ­πρα­ξαν ι­στο­ρι­κά λά­θη». Ε­πι­ση­μαί­νει δε τρί­α α­πό αυ­τά.

Το πρώ­το λά­θος ή­ταν ό­τι η δι­εύ­ρυν­ση της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης και η έ­ντα­ξη νέ­ων Κρα­τών έ­γι­νε χω­ρίς να δια­σφα­λι­σθή α­πό την αρ­χή η λει­τουρ­γί­α της.

«Η Ε­ΟΚ των 6 κρα­τών-με­λών που προ­έ­κυ­ψε την δε­κα­ε­τί­α του 50 με την Συν­θή­κη της Ρώ­μης δι­ευ­ρύν­θη­κε την δε­κα­ε­τί­α του 70 σε 9 κρά­τη, την δε­κα­ε­τί­α του 80 σε 12 κρά­τη, την δε­κα­ε­τί­α του 90 σε 15 κρά­τη και την δε­κα­ε­τί­α του 2000 σε 27 κρά­τη.

Άλ­λο εί­ναι να λαμ­βά­νο­νται α­πο­φά­σεις α­πό η­γέ­τες 6 ή 10 κρα­τών που έ­χουν λί­γο-πο­λύ κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα και άλ­λο να πρέ­πει να συμ­φω­νή­σουν 27 η­γέ­τες κρα­τών με τό­σο α­ντι­κρου­ό­με­να συμ­φέ­ρο­ντα.

Άλ­λα ε­πι­δι­ώ­κουν σή­με­ρα η Γερ­μα­νί­α και τα α­νε­πτυγ­μέ­να κρά­τη του Βορ­ρά, άλ­λα τα κρά­τη του ευ­ρω­πα­ϊ­κού Νό­του και άλ­λα τα πρώ­ην κομ­μου­νι­στι­κά της Α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης. Μέ­σα σε αυ­τά τα πλαί­σια και χω­ρίς συ­γκε­κρι­μέ­νους κα­νό­νες εί­ναι α­δύ­να­τον να χα­ρα­χθή κοι­νή πο­λι­τι­κή».

Το δεύ­τε­ρο ι­στο­ρι­κό λά­θος α­να­φέ­ρε­ται στο Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα το ο­ποί­ο θα δι­έ­πη την λει­τουρ­γί­α της.

«Στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του 2000 άρ­χι­σε να κα­ταρ­τί­ζε­ται ο Κα­τα­στα­τι­κός Χάρ­της της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Ε­νώ­σε­ως.

Το 2003, ό­ταν υ­πε­γρά­φη στην Α­θή­να η συν­θή­κη προ­σχω­ρή­σε­ως των δέ­κα νέ­ων κρα­τών με τα ο­ποί­α η Ε. Ε. θα δι­ευ­ρύ­νε­το α­πό 15 σε 25 μέ­λη, ο αρ­χι­τέ­κτων του Συ­ντάγ­μα­τος και πρώ­ην Πρό­ε­δρος Ζι­σκάρ ντ’ Ε­σταίν ρω­τή­θη­κε για­τί δεν προ­η­γεί­το η ψή­φι­σις του Ευ­ρω­συ­ντάγ­μα­τος της δι­ευ­ρύν­σε­ως.

Α­πά­ντη­σε ό­τι για λό­γους δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τος ή­ταν ορ­θό­τε­ρο να έ­χουν συμ­φω­νή­σει στο Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα ό­λα τα κρά­τη-μέ­λη και ό­χι αυ­τό να έ­χη κα­ταρ­τι­σθή μό­νον α­πό τα πα­λαιά 15 κρά­τη-μέ­λη, τα δε υ­πό έ­ντα­ξιν 10 κρά­τη-μέ­λη να κλη­θούν να το υ­πο­γρά­ψουν εκ των υ­στέ­ρων.

Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν τε­λι­κώς να κα­τα­ψη­φι­σθή το Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα και η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­σις να ε­πε­κτα­θή χω­ρίς να δια­θέ­τη Κα­τα­στα­τι­κό Χάρ­τη».

Το τρί­το ση­μα­ντι­κό λά­θος ε­ντο­πί­ζε­ται στην διά­κρι­ση με­τα­ξύ της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης και της Ευ­ρω­ζώ­νης.

«Πού α­κού­σθη­κε να λει­τουρ­γή μί­α οι­κο­νο­μι­κή έ­νω­σις 27 χω­ρών (η Ε. Ε.) και εξ αυ­τών να έ­χουν κοι­νό νό­μι­σμα μό­νον οι μι­σές ή λί­γες πε­ρισ­σό­τε­ρες;

Ό­ταν θε­σπί­σθη­κε το 2002 το ε­νιαί­ο νό­μι­σμα συμ­με­τέ­σχον σε αυ­τό 12 κρά­τη, τα ο­ποί­α σή­με­ρα έ­χουν γί­νει 17.

Ό­μως στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση υ­πάρ­χουν και δε­δη­λω­μέ­νοι πο­λέ­μιοι του κοι­νού νο­μί­σμα­τος, ό­πως η Βρε­ταν­νί­α. Ά­ρα­γε πώς να λει­τουρ­γή­ση σω­στά το σύ­στη­μα ό­ταν οι μι­σοί εί­ναι ε­ντός και οι άλ­λοι μι­σοί ε­κτός; Βλέ­πε­τε τί γί­νε­ται κά­θε φο­ρά που συ­νέρ­χο­νται οι Ευ­ρω­παί­οι η­γέ­τες στις Βρυ­ξέλ­λες. Άλ­λη σύ­σκε­ψις σε ε­πί­πε­δο Ευ­ρω­πα­ϊ­κού Συμ­βου­λί­ου, ό­που συμ­με­τέ­χουν και τα 27 κρά­τη-μέ­λη, άλ­λη σύ­σκε­ψις στο ε­πί­πε­δο του E­u­r­o­g­r­o­up, ό­που συμ­με­τέ­χουν τα 17 κρά­τη-μέ­λη της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Πώς να υ­πάρ­ξη σύν­θε­σις και να λη­φθούν α­πο­φά­σεις υ­πό τέ­τοι­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις;­».

Αυ­τά τα τρί­α καί­ρια λά­θη, «ως προς την αρ­χι­τε­κτο­νι­κή και την ε­ξέ­λι­ξη του ευ­ρω­πα­ϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος» μέ­χρι τώ­ρα δεν ή­ταν εμ­φα­νή και δεν δια­κύ­βευ­αν την ύ­παρ­ξή της. Τώ­ρα ό­μως έ­χουν αλ­λά­ξει τα πα­γκό­σμια δε­δο­μέ­να. Η «Ε­στί­α» ε­πι­ση­μαί­νει: «Τώ­ρα ό­μως η πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή κρί­σις πλήτ­τει κυ­ρί­ως την Ευ­ρώ­πη.

Οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές οι­κο­νο­μί­ες δεν εί­ναι σε θέ­ση να α­ντα­γω­νι­σθούν τις α­να­πτυσ­σό­με­νες οι­κο­νο­μί­ες των κρα­τών της Ά­πω Α­να­το­λής και χά­νουν διαρ­κώς με­ρί­διο στον πα­γκό­σμιο κα­τα­με­ρι­σμό ει­σο­δη­μά­των, πλού­του και θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας. Για να α­ντι­με­τω­πι­σθή η κα­τά­στα­σις χρειά­ζε­ται να υ­πάρ­χουν κοι­νοί στό­χοι και πο­λι­τι­κή.

Τέ­τοιο πράγ­μα λοι­πόν, σή­με­ρα δεν υ­πάρ­χει. Άλ­λα θέ­λουν οι Γάλ­λοι και οι Γερ­μα­νοί, άλ­λα οι α­δύ­να­μες χώ­ρες. Έ­τσι, του­λά­χι­στον σε ό,τι α­φο­ρά το κοι­νό νό­μι­σμα, κοι­νή πο­λι­τι­κή δεν υ­πάρ­χει.

Υ­πό τις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες λει­τουρ­γί­ας της, η Ευ­ρω­ζώ­νη δεν φαί­νε­ται να μπο­ρή να ε­πι­βι­ώ­ση. Η πα­γκό­σμια κρί­σις ο­ξύ­νε­ται, τα πε­ρισ­σό­τε­ρα ευ­ρω­πα­ϊ­κά κρά­τη εί­ναι υ­περ­χρε­ω­μέ­να (μέ αιχ­μή την Ελ­λά­δα), οι χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κές α­γο­ρές πι­έ­ζουν και αυ­ξά­νουν διαρ­κώς τα ε­πι­τό­κια δα­νει­σμού, η δε Ευ­ρώ­πη ως ε­νιαί­α ο­ντό­της α­δυ­να­τεί να λά­βη α­πο­φά­σεις.

Πα­ρά τις πρω­το­βου­λί­ες Μέρ­κελ-Σαρ­κο­ζύ για την δη­μιουρ­γί­α νέ­ου Συμ­φώ­νου, ό­λα δεί­χνουν ό­τι το ευ­ρω­πα­ϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα κλο­νί­ζε­ται εκ θε­με­λί­ων. Ει­δι­κώς δε η Ευ­ρω­ζώ­νη τε­λεί υ­πό διά­λυ­σιν».

Ο π. Ι­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης ή­δη πριν τριά­ντα (30) πε­ρί­που χρό­νια, το έ­τος 1975, έ­γρα­φε: «Ως εί­ναι σή­με­ρον η τευ­το­νο­ποι­η­θεί­σα Ευ­ρώ­πη ου­δέ­πο­τε θα ε­νω­θή δι­ό­τι κυ­ριαρ­χεί­ται α­πό το ρα­τσι­στι­κόν, φυ­λε­τι­κόν, δια­σπα­στι­κόν, ευ­δαι­μο­νι­στι­κόν και ε­κμε­ταλ­λευ­τι­κόν πνεύ­μα των Τευ­τό­νων το ο­ποί­ον α­να­ζη­τεί την κα­θυ­πό­τα­ξιν και ε­κμε­τάλ­λευ­σιν των λα­ών υ­πό μι­κρών ι­διο­τε­λών ο­μά­δων».

Έ­τσι, θε­ω­ρού­σε ου­το­πί­α την έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης με τέ­τοι­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις, αλ­λά θε­ω­ρού­σε λι­γό­τε­ρο ου­το­πι­στι­κό να ε­πι­χει­ρη­θή ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης με βά­ση τους Ρω­μαί­ους προ­γό­νους των ση­με­ρι­νών Ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών, στους ο­ποί­ους ε­πι­κρά­τη­σε το «ρω­μαί­ϊ­κον φι­λό­τι­μον ως θε­μέ­λιον μιας α­πο­τευ­το­νο­ποι­η­θεί­σης δυ­τι­κής Ρω­μαιο­σύ­νης», ο­πό­τε «θά αμ­βλυν­θή ο ευ­δαι­μο­νι­σμός, ο ε­γω­κε­ντρι­σμός και η ι­διο­τέ­λεια των ση­με­ρι­νών Ευ­ρω­παί­ων». Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ο υ­πο­στή­ρι­ζε ό­τι η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση πρέ­πει να γί­νη με βά­ση την Ρω­μη­ο­σύ­νη που υ­πήρ­χε αι­ώ­νες στην Δύ­ση. Έ­γρα­φε: «Η πα­λαιά Φρα­γκιά δεν υ­πάρ­χει πλέ­ον.

Η εν τη Δύ­σει α­πό­γο­νοι των Ρω­μαί­ων ό­χι μό­νον α­νέ­τρε­ψαν την τα­ξι­κή ευ­γέ­νειαν και θε­ο­λο­γί­αν του φε­ου­δα­λι­σμού των κα­τα­κτη­τών των, αλ­λά εί­ναι ώ­ρι­μοι δι’ ε­πά­νο­δον εις την Ρω­μαιο­σύ­νην των προ­γό­νων των, την ο­ποί­αν οι εν Α­να­το­λή Ρω­μαί­οι δια­τη­ρούν μέ­χρι σή­με­ρον με το πλή­θος των πο­λι­τι­στι­κών των εκ­δη­λώ­σε­ων, το ο­ποί­ον υ­πήρ­χε και εις την δυ­τι­κήν Ρω­μαιο­σύ­νην».

Ε­πο­μέ­νως, εί­ναι ου­το­πί­α να κά­νη κα­νείς λό­γο για πραγ­μα­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή Έ­νω­ση σή­με­ρα της Ευ­ρώ­πης, αλ­λά λι­γό­τε­ρο ου­το­πι­στι­κό εί­ναι το ό­ρα­μα μή­πως δια μέ­σου της κοι­νής αρ­χαί­ας ρω­μαί­ϊ­κης πο­λι­τι­στι­κής πα­ρά­δο­σης, που α­να­ζη­τεί­ται α­πό πολ­λούς Ευ­ρω­παί­ους, ε­πι­τευ­χθή κά­ποια πο­λι­τι­στι­κή ε­νό­τη­τα.

Πά­ντως, αν δεν τε­θή η Έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης σε πνευ­μα­τι­κή, πο­λι­τι­στι­κή βά­ση θα κα­ταρ­ρεύ­ση, α­φού τα οι­κο­νο­μι­κά α­γα­θά, που στη­ρί­ζο­νται στο συμ­φέ­ρον και την ευ­δαι­μο­νί­α δεν μπο­ρούν να τί­θε­νται ως βά­ση ε­νώ­σε­ως.

Αλ­λά πώς μπο­ρεί να υ­πάρ­ξη κοι­νή πο­λι­τι­στι­κή πα­ρά­δο­ση σε μια κοι­νω­νί­α πο­λι­τι­στι­κά δια­σπα­σμέ­νη;

Ο προ­βλη­μα­τι­σμός εί­ναι έ­ντο­νος. Πώς μπο­ρεί η γερ­μα­νι­κή νο­ο­τρο­πί­α να κα­τα­λά­βη την α­ντί­στοι­χη ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη και το α­ντί­στρο­φο; Α­να­γκα­στι­κά, λοι­πόν, η βά­ση έ­νω­σης της Ευ­ρώ­πης θα στη­ρί­ζε­ται στο χρή­μα που θα προ­κα­λή συ­νε­χείς σει­σμι­κές δο­νή­σεις και διαρ­κείς συ­γκρού­σεις, έ­ως ό­του το οι­κο­δό­μη­μα κα­ταρ­ρεύ­σει.

Τε­λι­κά και ε­μείς οι Έλ­λη­νες α­ντί να τα πε­ρι­μέ­νου­με ό­λα α­πό τους άλ­λους και α­ντί να ζού­με ως φτω­χο­συγ­γε­νείς, άς μά­θου­με κά­πο­τε να ερ­γα­ζό­μα­στε για την θε­σμι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση του Κρά­τους, άς α­πο­βά­λου­με την ευ­δαι­μο­νι­στι­κή και φί­λαυ­τη νο­ο­τρο­πί­α μας και άς καυ­χό­μα­στε για την ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­σή μας που εί­ναι α­τί­μη­τος θη­σαυ­ρός και πρέ­πει να δια­πο­τί­ζη ό­λη μας την ζω­ή.–

Πηγή: romfea.gr