"Ο Καθολικισμός χειρότερος απο τον αθεισμό"
Δημοσιεύτηκε: Τρί Νοέμ 07, 2006 3:10 pm
Κεντρική ομιλία στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας
κατά της επισκέψεως του πάπα στην Ελλάδα *
του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση
Είχα σχεδιάσει και έχω σχεδόν ολοκληρώσει την ομιλία που επρόκειτο να εκφωνήσω εδώ. Δεν θα στηριχθώ σʼ αυτήν. Ίσως την δημοσιεύσω αργότερα. Σκέφτηκα ότι σε παρόμοιες συνάξεις πρέπει να υπάρχει κατάθεση καρδιάς και αγωνιστικότητος. Ακούσαμε άλλωστε τόσα πολλά αυτές τις ημέρες για τον πάπα, τον Παπισμό, την Ουνία. Τα οικονόμησε ο Θεός, με αφορμή την απευκταία επίσκεψη του πάπα, να μάθει ο ελληνικός λαός τι σημαίνει Παπισμός, να συνειδητοποιήσουν ακόμη και πολλοί θεολόγοι και κληρικοί ότι ο Παπισμός είναι αίρεση και παναίρεση, ότι πρέπει να μη διστάζουμε να αποκαλούμε τον πάπα αιρεσιάρχη, όπως τον αποκαλούν οι Άγιοι Πατέρες.
Η οικουμενιστική διάβρωση και εκκοσμίκευση, που σχεδιάστηκε και οργανώθηκε συστηματικά ενέπλεξε πολλούς σε αμοιβαίες με τους ετεροδόξους φιλοξενίες και φιλίες, ακόμη και σε συμπροσευχές και ευχαριστηριακές συνάξεις, στη διάμορφωση του εκκλησιολογικού μοντέλου «τών αδελφών εκκλησιών». Εκπλήσσονται πολλοί, ακόμη και Αρχιερείς, όταν ακούν ότι ο πάπας δεν έχει Ιερωσύνη, δεν έχει μυστήρια, δεν έχει χάρη. Μα πώς είναι δυνατόν να έχει κανείς κανονική ιερωσύνη και έγκυρα μυστήρια, όταν ευρίσκεται εκτός της Εκκλησίας; Όλη η Εκκλησία, η θριαμβεύουσα και η στρατευομένη, βρίσκεται μέσα στο δισκάριο της Προσκομιδής. Ποιος από τους Επισκόπους και τους ιερείς μνημονεύει τον πάπα, όταν κάνει Προσκομιδή; Επειδή διακόπηκε η αλήθεια της πίστεως, διακόπηκε και η Αποστολική Διαδοχή. Η Αποστολική Διαδοχή δεν είναι κάτι απλώς χρονικό και μηχανικό, συνδέεται με την διαδοχή και τη συνέχιση της αληθείας. Όταν διακόπτεται η αλήθεια με την αίρεση, δεν υπάρχει Αποστολική Διαδοχή, δεν υπάρχει ιερωσύνη.
Με ποιόν λοιπόν «προκαθήμενο», ποιας «εκκλησίας» θα συναντηθεί ο Αρχιεπίσκοπος;
Είναι εκκλησία το Βατικανό, όπως θα ερωτούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ; Ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι γράφει ότι «ο Ρωμαϊκός Καθολικισμός δεν είναι πια Χριστιανισμός… ο Καθολικισμός είναι πίστη μη χριστιανική, είναι χειρότερος από τον αθεϊσμό».
Ο πάπας και οι διπλωμάτες του Βατικανού θέλουν να μας αναγκάσουν να τους αναγνωρίσουμε, οι Ορθόδοξοι, ως εκκλησία, να τους νομιμοποιήσουμε εκκλησιαστικά, να τους δώσουμε εκκλησιαστική κάλυψη.
Η Εκκλησία της Ελλάδος εθεωρείτο μέχρι τώρα ως μία από τις πιο αντιπαπικές Εκκλησίες και οι Έλληνες ως διακατεχόμενοι από μια αποστροφή προς τη Ρώμη. Τώρα εκτιμούν οι παπικοί ότι κερδίζουν το στοίχημα. Ότι το απόρθητο κάστρο της Ορθόδοξης Ελλάδος πέφτει. Μέσα στις πολλές άλλες επιτυχίες του πάπα Βοϊτύλα που τις αριθμούν με καμάρι, θα καταγράφουν στο εξής ότι επέτυχε την άλωση της απροσπέλαστης Ορθόδοξης Ελλάδος― και μάλιστα πάλι σε μήνα Μάιο, όπως προετοίμασαν την άλωση της Πόλης το 1453 με τις επαίσχυντες σταυροφορίες, για τις οποίες μέχρι τώρα δεν ζήτησαν συγγνώμη. Η τρίτη χιλιετία, που την περιμέναμε και την οραματιζόμασταν όλοι ως ευκαιρία για μια δυναμική εμφάνιση της Ορθοδοξίας, αρχίζει με μία ταπεινωτική συνθηκολόγηση.
Πολιορκούμαστε τώρα, επί δύο μήνες, με επιτροπές, με επιθέσεις, με απαιτήσεις, με προσθήκες στα συμφωνηθέντα. Ζητούν πολλά οι έμπειροι διπλωμάτες του Βατικανού και κάνουν δήθεν υποχωρήσεις για να είμαστε και ευχαριστημένοι. Και εκείνο που κυρίως επεδίωκαν ήταν να συγκατατεθεί η Εκκλησία να πατήσει ο πάπας στην Ελλάδα, να πέσει το κάστρο της αρνήσεως, να μην ακουσθεί το ΟΧΙ. Και επέτυχαν συγχρόνως και κάτι άλλο, για να μας δυσφημήσουν στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης: με τις προβλεπόμενες αντιδράσεις των πιστών Ορθοδόξων, του συνόλου σχεδόν των μοναχών, των κληρικών και του λαού, να μας εμφανίσουν ως επαρχιώτες και γραφικούς, όπως έσπευσε να τους προσφέρει επιχειρήματα η Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, που ξέκοψε και ξεστράτισε από τον Ορθόδοξο δρόμο τον 20ο αι., και ενοχλείται, γιατί εμείς ακολουθούμε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως των προηγουμένων αιώνων, την Κωνσταντινούπολη που εγέννησε και ανέθρεψε τον Μέγα Φώτιο, τον Γρηγόριο Παλαμά, τον Ιωσήφ Βρυέννιο, τον Μάρκο Ευγενικό, τον Κοσμά Αιτωλό, τον Νεκτάριο Κεφαλά και όλους τους άλλους αγίους.
Δεν θα ζητήσουμε τώρα ευθύνες για το ποιοι ανοίγουν κερκόπορτες. Μέχρι την τελευταία στιγμή της πολιορκίας εμείς θα παραμείνουμε στις επάλξεις και θα αγωνιζόμαστε. Ελπίζουμε οι στρατηγοί μας να φωτισθούν, να αντιληφθούν το λάθος, να σημάνουν συναγερμό, να αφήσουν ελεύθερους τους ιερείς, τους εφημερίους των ενοριών να έλθουν μαζί μας. Πολλοί από αυτούς νοιώθουν σαν λιοντάρια κλεισμένα μέσα στα σιδερένια κλουβιά των συνοδικών και αρχιερατικών απαγορεύσεων και συστάσεων. Είναι σωματικά απόντες, αλλά ουσιαστικά παρόντες. με εκατοντάδες τηλεφωνήματα αυτές τις ημέρες και με προσωπικές, μυστικές συναντήσεις μας διαβεβαιώνουν ότι είναι μαζί μας, ότι συμφωνούν, ότι προσεύχονται να επιτύχει ο αγώνας μας. Όλη η Εκκλησία είναι εδώ. Η πλειονότης των αρχιερέων δεν θέλει τον πάπα, η ψήφος των πλειόνων πρέπει να εκφρασθεί. Το Άγιον Όρος με επανειλημμένες αποφάσεις και με την πολυμελή σήμερα εδώ παρουσία λογίων και εναρέτων ηγουμένων και μοναχών, διαδηλώνει την λύπη και την πικρία του για την απόφαση της Συνόδου και ζητεί να την αποσύρουν. Το ίδιο ζητούν εκατοντάδες άλλων ηγουμένων, μοναχών και μοναζουσών και πλήθος λαού. Θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί ποτέ ότι θα τολμούσε ο πάπας να κάνει επίσκεψη στο Άγιον Όρος, με την Ορθόδοξη ευαισθησία και την παραδειγματική αφοσίωση των μοναχών στην παράδοση των Αγίων Πατέρων; Όλη η Ελλάδα πρέπει να αποτελέσει πνευματική προέκταση του Αγίου Όρους, γιατί είναι χώρα Αγίων, τόπος άγιος και ιερός, που δεν πρέπει να τον παραδώσουμε σε ανίερους και εχθρούς της πίστεως. Προπαντός όμως είναι εδώ μαζί μας όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας, που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων, και ιδιαίτερα εκείνοι που αγωνίστηκαν εναντίον του πάπα και των Λατίνων.
Βγαίνουν αυτές τις ημέρες στο ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας και στα τηλεοπτικά κανάλια ομότιμοι καθηγητές των Θεολογικών Σχολών και καταπικραίνουν και εξοργίζουν τον Ορθόδοξο λαό μέχρις αγανακτήσεως. Ρωτούν δήθεν αγνοούντες, μάλλον όμως προσωποληπτούντες και επιδιώκοντες όχι τα θεάρεστα αλλά τα αρέσκοντα στους ανθρώπους. Ένας μάλιστα εξ αυτών με ρώτησε και προσωπικά σε τηλεοπτικό κανάλι. «Τι μου συνιστάς να κάνω, π. Θεόδωρε, να μην υπακούσω, να μην πειθαρχήσω στην Ιερά Σύνοδο;». Την απάντηση την γνωρίζουν, αλλά εμφανίζουν τους εαυτούς τους υπάκουους και ευπειθείς, για να παρασύρουν όσους δεν γνωρίζουν. Η απάντηση είναι απλή.
Σε θέματα πίστεως και Ορθοδόξων παραδόσεων δεν υπακούουμε ούτε στους Επισκόπους, ούτε στις Συνόδους, ούτε ακόμη και αν κατεβεί κανένας άγγελος από τον ουρανό και μας διδάξει διαφορετικά από ό,τι παραλάβαμε από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. «Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρʼ ό ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1,8). Διαφορετικά θα είχε επικρατήσει η αίρεση και η πλάνη, γιατί υπάρχουν και σύνοδοι και πατριάρχες και άλλοι επίσκοποι που έπεσαν σε αίρεση και πλάνη. τι θα γινόταν, αν τους ακολουθούσαν και τους υπάκουαν όλοι; Θα υπήρχε Ορθοδοξία και Αλήθεια; Την Εκκλησία και τους Αγίους να ακολουθούμε σε θέματα πίστεως και όχι τους διδάσκοντας διαφορετικά από τους Αγίους Πατέρας, έστω και αν είναι σύνοδοι, πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι.
Στο θέμα του πάπα, λοιπόν, πρέπει να ακολουθούμε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που εκφράζει και τους προηγουμένους αγίους και να καταρώμεθα και να αναθεματίζουμε τον πάπα.
Είμαστε, λέγουν, οι αντιδρώντες μικρή μερίδα του λαού. Καλά, ψηφοφορία θα κάνουμε σε θέματα πίστεως; Θα απορρίψουμε το Σύμβολο της Πίστεως και την διδασκαλία της Εκκλησίας, αν κάποτε βρεθούν πολλοί που θα το θελήσουν; Θα δεχθούμε την Ιερωσύνη του πάπα και θα τιμήσουμε ένα μεγάλο αιρεσιάρχη, θα αναγνωρίσουμε το πρωτείο εξουσίας, το αλάθητο, το Filioque, τα άζυμα, το κ
αθαρτήριο πυρ, τις κτιστές ενέργειες και όλα τα νεώτερα δόγματα του Παπισμού, επειδή σήμερα με την παγκοσμιοποίηση και τον συγκρητισμό έχουν ισοπεδωθεί όλα και οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ή αδιαφορούν για τα θέματα της πίστεως; Στη Φερράρα-Φλωρεντία, στην επαίσχυντη αυτή ενωτική σύνοδο όλοι υπέγραψαν, ο αυτοκράτωρ και όλοι οι επίσκοποι και οι άλλοι αξιωματούχοι. Και μόνο ένας, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, έμεινε απροσκύνητος και ανυποχώρητος, εξέφρασε όμως τη συνείδηση της Εκκλησίας και δικαιώθηκε από το Θεό και τους ανθρώπους. Αυτός δεν ήταν ούτε μικρή μερίδα, ήταν μόνος και ένας. Ας πήγαν οι άλλοι, και ας πηγαίνουν πάντοτε, οι πολλοί με τους πολλούς. Ο Θεός θα διασώζει το μικρό λήμμα. Θα διαφυλάττει το μικρό ποίμνιο και θα αναδεικνύει ομολογητάς και διδασκάλους.
Μας ρώτησε, λέγουν, ευγενικά ο πάπας, αν έχουμε αντίρρηση για το προσκύνημά του, και εμείς ευγενικά ανταποκριθήκαμε. Γιατί να μας ρωτήσει; Όταν εμείς πάμε στη Ρώμη και στο Κάιρο και στη Βαγδάτη, ρωτούμε κανέναν; Ας πάρει το αεροπλάνο και ας έλθει να προσκυνήσει. Γιατί θέλει φιέστες και τιμές και υποδοχές και επισημότητες; Γιατί εμπλέκει εμάς τους Ορθοδόξους; Ας τον υποδεχθούν οι παπικοί των νησιών και οι ουνίτες. Ποιος έχει γιʼ αυτό αντίρρηση; Ο πάπας όμως, όπως ελέχθη, δεν έρχεται για να προσκυνήσει, αλλά για να τον προσκυνήσουμε εμείς οι Ορθόδοξοι. Έρχεται για να μας διαιρέσει και να μας διχάσει. Διήρεσε και δίχασε τον Χριστιανισμό στην Δύση― θέλει να κάνει το ίδιο και στην Ανατολή. Η επίσκεψή του στη Ρουμανία και στη Γεωργία προκάλεσε αγιάτρευτες πληγές. Στην Ουκρανία κατάφερε με την πίεση της πολιτείας να πείσει το σχισματικό τμήμα του αρχιεπισκόπου Φιλαρέτου να τον καλέσει σε επίσκεψη. Το ίδιο απειλεί να πράξει και στη Βουλγαρία, να τον καλέσουν οι σχισματικοί, αν δεν τον καλέσει ο πατριάρχης Μάξιμος. Είναι αυτό χριστιανική αγάπη και φροντίδα για τους άλλους; Να τους υποχρεώνεις με τη βία να σε δεχθούν και να σε τιμήσουν; Δεν θα έπρεπε, μόλις έγιναν γνωστές οι αντιδράσεις των ορθοδόξων πιστών στην Ελλάδα, να σκεφθεί ευγενικά και φιλότιμα και να πει απλά και αγαπητικά: «Aφού δε με θέλουν, δεν θα πάω. Γιατί να προκαλέσω σχίσματα και διαιρέσεις και να φέρω σε δύσκολη θέση τον Αρχιεπίσκοπο και την Ιερά Σύνοδο;» Ο Χριστός συνέστησε στους Αποστόλους, όταν πηγαίνουν σε κάποια πόλη και δεν τους δέχονται, να φεύγουν και να τινάσσουν και τον κονιορτό των υποδημάτων τους. Ο αλάθητος πάπας διορθώνει το Ευαγγέλιο και θέλει με το ζόρι να τον τιμήσουμε και να τον υποδεχθούμε, περιφρουρούμενο από χιλιάδες αστυνομικούς και προστατευόμενο από αλεξίσφαιρο ειδικό κάλυμμα στο αυτοκίνητό του. Ποιους φοβάται ο πάπας; ποιοι τον εχθρεύονται και γιατί τον εχθρεύονται; Φαντάζεσθε τον Χριστό, τους Αποστόλους και τους Αγίους κατά τις επισκέψεις του στις διάφορες πόλεις να φρουρούνται από αστυνομικούς και στρατιώτες; Ο Χριστός παραδόθηκε μόνος του στον όχλο των Ιουδαίων που πήγαν να τον συλλάβουν, έχοντας επί κεφαλής τον Ιούδα, μολονότι θα μπορούσε να καλέσει μυριάδες αγγέλων να τον προστατεύσουν. Είναι όλα αυτά γνωρίσματα πνευματικού αρχηγού, ειρηνικού, πράου, υποχωρητικού, ευεργετικού ή κοσμικού δυνάστου που καταπιέζει και αδικεί και εκβιάζει άτομα και λαούς και γιʼ αυτό φοβάται και προστατεύεται;
Το κείμενο της κοινής δήλωσης Αρχιεπισκόπου και πάπα που θα αναγνωσθεί στον Άρειο Πάγο, όπου θα μεταβεί ο πάπας δήθεν να προσκυνήσει στον τόπο που εκήρυξε ο Απόστολος Παύλος προς τους Αθηναίους, είναι ένα κείμενο που θα καταγραφεί στην ιστορία της Εκκλησίας ως συμφυρμός και σύγχυση της Εκκλησίας με την πλάνη, ως ταύτιση της Ορθοδοξίας και της αιρέσεως, ως αναγνώριση του πάπα υπό πλήρη εκκλησιολογική γνησιότητα και αυθεντία. σαν να μην έχει αποσχισθεί ο πάπας από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, σαν να μην υπάρχει επί χίλια τώρα χρόνια το τραύμα του χωρισμού και της διαιρέσεως, σαν να είναι ενωμένος με την Ορθόδοξη Εκκλησία, σαν να έχει συντελεσθεί ήδη η ένωση και να είναι ο πάπας ένας αρχηγός αυτοκεφάλου ορθοδόξου Εκκλησίας, νομιμοποιείται εκκλησιολογικά και συμπαρατάσσεται με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, με επίκληση μάλιστα της Αγίας Τριάδος, το δόγμα της οποίας έχουν καταστρέψει οι Παπικοί με την αίρεση του Filioque. Γράφει το κείμενο: «Εμείς, ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄ και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, στεκόμενοι ενώπιον του ιερού βήματος του Αρείου Πάγου, από το οποίο ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος, “κλητός Απόστολος αφωρισμένος στο Ευαγγέλιο του Θεού” δίδαξε στους Αθηναίους τον ένα και αληθινό Θεό, Πατέρα Υιό και Άγιο Πνεύμα, και τους κάλεσε στην πίστη και στη μετάνοια…». («Το Βήμα», Κυριακή 29 Απριλίου 2001, Α 38).
Δεν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό οι Παπικοί και οι Ορθόδοξοι, για να Τον επικαλούμεθα και να Τον ευχαριστούμε από κοινού. Είναι άλλη η Αγία Τριάδα των Παπικών, με μειωμένο και υποτιμημένο το Άγιο Πνεύμα, και άλλη η Αγία Τριάδα των Ορθοδόξων, όπως αυτό φαίνεται ακόμη και στις εικόνες της Αγίας Τριάδος.
Έπειτα πώς ισχυριζόμαστε ότι αποφεύγουμε τις συμπροσευχές, όταν ενώπιον όλου του κόσμου, συνεστώτες και συμπάρεδροι, ο πάπας και ο Αρχιεπίσκοπος ευχαριστούν το Θεό «για το γεγονός της συνάντησής τους στο κλεινόν Άστυ των Αθηνών» και στο τέλος από κοινού εύχονται «ο Θεός και Πατήρ ημών και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να κατευθύνει το δρόμο και να στηρίζει τις καρδιές του πληρώματος της Εκκλησίας του». Εκτός του ότι παραλείπεται στην ευχετήρια αυτή κατακλείδα εμφαντικώς το Άγιο Πνεύμα, το οποίο πάντοτε υποτιμούν οι Λατίνοι, μας εντάσσουν όλους αδιακρίτως στο «πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού». Είμαστε λοιπόν όμοια, εμείς και οι Παπικοί, πλήρωμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας; Είναι και οι αιρέσεις Εκκλησία; Δεν πιστεύουμε πλέον ότι μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία; Γιατί τότε αγωνίστηκαν οι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες εναντίον των αιρέσεων σε Οικουμενικές Συνόδους και διώχθηκαν και φυλακίστηκαν οι Άγιοι Ομολογητές, μερικοί μάλιστα και εμαρτύρησαν, όπως οι Αγιορείτες Μάρτυρες από τον λατινόφρονα Πατριάρχη Βέκκο και οι Άγιοι 13 μάρτυρες της Καντάρας της Κύπρου; Υπάρχουν ακολουθίες και ύμνοι της Εκκλησίας που αναθεματίζουν και καταρώνται τους Λατίνους μαζί με τους άλλους αιρετικούς. Άλλα θα ομολογούμε στη λατρεία και άλλα θα πιστεύουμε; Θα διασπάσουμε και ως προς αυτό την ενότητα της Εκκλησίας; Δεν ισχύει πλέον το lex oranti, lex credenti; Ο νόμος της προσευχής, το περιεχόμενο της προσευχής δεν είναι και περιεχόμενο της πίστεως; Θα διασπάσουμε ακόμη την διαχρονική ενότητα στην πίστη; Διαφορετικά θα πιστεύουν για τους Λατίνους ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, οι νέοι αυτοί τρεις Ιεράρχες, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Νεκτάριος και τόσοι άλλοι, και διαφορετικά θα πιστεύουμε εμείς; Θα προδώσουμε και θα αλλάξουμε την πίστη των Αγίων Πατέρων; Δεν ισχύει πια το ότι, αληθινό και ορθόδοξο είναι «ό,τι πάντοτε, πανταχού και υπό πάντων επιστεύθη»; Προσχωρεί τώρα και η Ελλαδική Εκκλησία στους υπογράψαντες το κείμενο του Balamand και αποδέχεται το εκκλησιολογικό μοντέλο των «αδελφών εκκλησιών», το οποίο η ίδια η Ρώμη εγκαταλείπει;
Σε ένα άρθρο του που δημοσίευσε το 1992, ως Μητροπολίτης Δημητριάδος, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος, (με τίτλο «Η Ουνία, Δούρειος Ίππος του Παπισμού» ,ΤΟ ΒΗΜΑ, 19 Ιανουαρίου 1992, Α17) έγραφε προσφυώς ότι «η παπική τιάρα όντως “καπελώνει” την Ενωμένη Ευρώπη και τις πρώην κομμουνιστικές χώρες και εξοβελίζει τους Ορθοδόξους». Τώρα καπελώνει και εμάς τους Έλληνες και δεν μας εξοβελίζει βέβαια από την Ενωμένη Ευρώπη, αλλά μας αναγκάζει να τον τιμήσουμε μέσα στη χώρα μας, να εξοβελίσουμε την Ορθοδοξία από τη χώρα μας, για να υπάρχει μόνο ο Παπισμός στην Ευρώπη. Στη συνέχεια διαπιστώνει ότι ο πάπας ασκεί «ιδιόρρυθμη ιεραποστολή στις παραδοσιακές ορθόδοξες χώρες με όπλα την Ουνία, τη διπλωματία και την ιδική μας αφασία». Τα ίδια όπλα χρησιμοποιεί και τώρα κατά την επίσκεψή του στη χώρα μας. Ήθελε στην συνοδεία του και ουνίτη επίσκοπο, τους Ουνίτες των Αθηνών θα ενισχύσει και θα ενθαρρύνει. Οι διπλωμάτες του Βατικανού δεν βρήκαν καμιά αντίδραση από τους ιδικούς μας, οι οποίοι ηττήθησαν κατά κράτος εί
τε από σκοπιμότητα, είτε από άγνοια.
Και το χειρότερο όλων: Η ιδική μας τώρα αφασία. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας δεν ακούγονται αντιπαπικές γνώμες, μάλλον φιλοπαπικές και λατινοφρονούσες. Τα κείμενα της Ιεράς Συνόδου υποστηρίζουν τις θέσεις του Βατικανού. Ποιος θα φωνάξει, ποιος θα θραύσει την αφασία; Ποιος θα οδηγήσει τον πικραμένο και ταλαιπωρημένο από την δίμηνη πολιορκία λαό, ποιος θα ενθαρρύνει τους φρουρούς και τους φύλακες; Είναι δικό σας έργο, Μακαριώτατε, και μπορείτε και γνωρίζετε να το επιτελείτε με τα χαρίσματα που σας έδωσε ο Θεός καλύτερα από κάθε άλλο. Σάς περιμένουμε εδώ απόψε κοντά μας. Γιʼ αυτό ήλθαμε στην πλατεία της Μητροπόλεως, κοντά στην Αρχιεπισκοπή, για να ακούσετε την φωνή μας και να μας δείτε. Αν μερικές φορές μιλήσαμε σκληρά, το κάναμε για να σας ταρακουνήσουμε και να σκεφθείτε καλύτερα. Πετάξτε τα σουδάρια και τα οθόνια των υποχρεώσεων και των δεσμεύσεων. Μπροστά στην πίστη και την Ορθοδοξία δεν ισχύει καμία υπογραφή και κανένα πρωτόκολλο. Αχρηστεύστε τα και ακυρώστε τα σεις, γιατί θα τα ακυρώσει η ιστορία εις βάρος σας. Αντιστρέψτε τα όλα με αποφασιστικότητα. Κάντε στροφή 180 μοιρών. Αφήστε τον Ποντίφηκα να ξεκουραστεί περισσότερες ημέρες, πριν πάει στη Δαμασκό. μη τον υποδέχεσθε στην Αθήνα. Φαντάζεσθε τον εορτάζοντα σήμερα Μεγάλο Αθανάσιο, τον στύλο της Ορθοδοξίας, που πέρασε τα περισσότερα έτη της αρχιερατείας του σε εξορίες και διωγμούς εναντίον του Αρείου πόσο πικραμένος θα είναι μαζί σας; Γιατί αλλάζετε τον τρόπο αντιμετωπίσεως των αιρετικών και ακυρώνετε τους δικούς του αγώνες; μην παρατείνετε την Μεγάλη Παρασκευή που κρατά από τις 7 Μαρτίου. Δεν θέλουμε άλλη άλωση, άλλον πικρό Μάιο. Απαντήστε στον αλάθητο του Βατικανού ότι στην Ορθοδοξία δεν έχουμε αλάθητο αρχιεπίσκοπο και αλάθητους επισκόπους― φύλακας της Εκκλησίας και της πίστεως είναι το σώμα της Εκκλησίας, ο κλήρος και ο λαός. Αναστηθείτε και αναστείστε τους πεσμένους και δειλούς, μη μείνετε θαμμένος στον τάφο των καρδιών, όσων σας αγάπησαν και σας εμπιστεύθηκαν. Αν ακούσετε τις προτροπές και τις παρακλήσεις μας, αύριο, μεθαύριο, το Σάββατο, την Κυριακή και όλες τις ημέρες, όλα θα είναι διαφορετικά και αναστάσιμα. μην ακούτε τους ευρωλιγούρηδες και τους ευρωτσιγγάνους. Όλος ο κόσμος θα μιλάει γιʼ αυτήν την αντίσταση στον ολοκληρωτισμό και στην απολυταρχία του Παπισμού, για την νέα νίκη της Ορθοδοξίας στην αρχή της τρίτης χιλιετίας. Θα ευφράνετε τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνετε τους κακοδόξους.
Η Φραγκοσύνη δεν πρέπει να νικήσει την Ρωμιοσύνη, να την εξευτελίσει. Πριν από την άλωση μας έβαλαν να προδώσουμε την πίστη μας στη Φερράρα-Φλωρεντία, για να μας βοηθήσουν, χωρίς να κάνουν τίποτε. Πριν να μπούμε στην Ε.Ο.Κ., μας υποχρέωσαν να αναγνωρίσουμε το κοσμικό κράτος του Βατικανού με την σύναψη διπλωματικών σχέσεων. Τώρα που είμαστε στην Ενωμένη Ευρώπη, μας φοβερίζουν και μας τρομοκρατούν με τις ανακατατάξεις στα Βαλκάνια και με τις αλλαγές συνόρων. Οι σταυροφόροι του ΝΑΤΟ επελαύνουν εναντίον της Ορθοδόξου Σερβίας με τις ευλογίες του πάπα, προς όφελος των Κροατών και των Μουσουλμάνων. Θα μας εξευτελίσουν με το προσκύνημα του πάπα, χωρίς ούτε μια φραστική αναφορά στο μέγιστο εθνικό θέμα της Κύπρου. τι κερδίσαμε; Χάσαμε την ενότητά μας και την αξιοπρέπεια μας, προδώσαμε και προσβάλαμε τους Αγίους μας, την χιλιόχρονη ιστορία μας.
Εμείς πάντως ούτως ή άλλως δεν θα προσκυνήσουμε τον πάπα, το θηρίο της Αποκαλύψεως. Και αν στερηθούμε αυτής της χαράς, να αποφύγουν οι ποιμένες μας να προσκυνήσουν τον νέο Βάαλ, το νέο είδωλο του θρησκευτικού συγκρητισμού, θα ζούμε με την χαρά της νίκης του Αρνίου επί του Θηρίου, με τα μάτια μας στο γλυκοχάραγμα του ανεσπέρου Πάσχα, της Βασιλείας των Ουρανών και της κοινωνίας μετά πάντων των Αγίων. Καλύτερα με τους Αγίους σε μια μικρή απόμερη γωνιά, για να απολαμβάνουμε κάποιες ανταύγειες της δόξας του Θεού, παρά με τον πάπα, που τον στέλνει ο Άγιος Νεκτάριος να τιμωρείται στην κόλαση αιωνίως, για το μίσος που τρέφει εναντίον του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Την Μεγάλη Παρασκευή, που μας έφερε η απόφαση της Ιεράς Συνόδου την μετριάζει και την φαιδρύνει ο αναστάσιμός μας παιάνας, το Χριστός Ανέστη, το οποίο παρακαλώ να ψάλλουμε όλοι μαζί: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
----------------
* Πλατεία Μητροπόλεως Αθηνών, 2 Μαΐου 2001
κατά της επισκέψεως του πάπα στην Ελλάδα *
του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση
Είχα σχεδιάσει και έχω σχεδόν ολοκληρώσει την ομιλία που επρόκειτο να εκφωνήσω εδώ. Δεν θα στηριχθώ σʼ αυτήν. Ίσως την δημοσιεύσω αργότερα. Σκέφτηκα ότι σε παρόμοιες συνάξεις πρέπει να υπάρχει κατάθεση καρδιάς και αγωνιστικότητος. Ακούσαμε άλλωστε τόσα πολλά αυτές τις ημέρες για τον πάπα, τον Παπισμό, την Ουνία. Τα οικονόμησε ο Θεός, με αφορμή την απευκταία επίσκεψη του πάπα, να μάθει ο ελληνικός λαός τι σημαίνει Παπισμός, να συνειδητοποιήσουν ακόμη και πολλοί θεολόγοι και κληρικοί ότι ο Παπισμός είναι αίρεση και παναίρεση, ότι πρέπει να μη διστάζουμε να αποκαλούμε τον πάπα αιρεσιάρχη, όπως τον αποκαλούν οι Άγιοι Πατέρες.
Η οικουμενιστική διάβρωση και εκκοσμίκευση, που σχεδιάστηκε και οργανώθηκε συστηματικά ενέπλεξε πολλούς σε αμοιβαίες με τους ετεροδόξους φιλοξενίες και φιλίες, ακόμη και σε συμπροσευχές και ευχαριστηριακές συνάξεις, στη διάμορφωση του εκκλησιολογικού μοντέλου «τών αδελφών εκκλησιών». Εκπλήσσονται πολλοί, ακόμη και Αρχιερείς, όταν ακούν ότι ο πάπας δεν έχει Ιερωσύνη, δεν έχει μυστήρια, δεν έχει χάρη. Μα πώς είναι δυνατόν να έχει κανείς κανονική ιερωσύνη και έγκυρα μυστήρια, όταν ευρίσκεται εκτός της Εκκλησίας; Όλη η Εκκλησία, η θριαμβεύουσα και η στρατευομένη, βρίσκεται μέσα στο δισκάριο της Προσκομιδής. Ποιος από τους Επισκόπους και τους ιερείς μνημονεύει τον πάπα, όταν κάνει Προσκομιδή; Επειδή διακόπηκε η αλήθεια της πίστεως, διακόπηκε και η Αποστολική Διαδοχή. Η Αποστολική Διαδοχή δεν είναι κάτι απλώς χρονικό και μηχανικό, συνδέεται με την διαδοχή και τη συνέχιση της αληθείας. Όταν διακόπτεται η αλήθεια με την αίρεση, δεν υπάρχει Αποστολική Διαδοχή, δεν υπάρχει ιερωσύνη.
Με ποιόν λοιπόν «προκαθήμενο», ποιας «εκκλησίας» θα συναντηθεί ο Αρχιεπίσκοπος;
Είναι εκκλησία το Βατικανό, όπως θα ερωτούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ; Ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι γράφει ότι «ο Ρωμαϊκός Καθολικισμός δεν είναι πια Χριστιανισμός… ο Καθολικισμός είναι πίστη μη χριστιανική, είναι χειρότερος από τον αθεϊσμό».
Ο πάπας και οι διπλωμάτες του Βατικανού θέλουν να μας αναγκάσουν να τους αναγνωρίσουμε, οι Ορθόδοξοι, ως εκκλησία, να τους νομιμοποιήσουμε εκκλησιαστικά, να τους δώσουμε εκκλησιαστική κάλυψη.
Η Εκκλησία της Ελλάδος εθεωρείτο μέχρι τώρα ως μία από τις πιο αντιπαπικές Εκκλησίες και οι Έλληνες ως διακατεχόμενοι από μια αποστροφή προς τη Ρώμη. Τώρα εκτιμούν οι παπικοί ότι κερδίζουν το στοίχημα. Ότι το απόρθητο κάστρο της Ορθόδοξης Ελλάδος πέφτει. Μέσα στις πολλές άλλες επιτυχίες του πάπα Βοϊτύλα που τις αριθμούν με καμάρι, θα καταγράφουν στο εξής ότι επέτυχε την άλωση της απροσπέλαστης Ορθόδοξης Ελλάδος― και μάλιστα πάλι σε μήνα Μάιο, όπως προετοίμασαν την άλωση της Πόλης το 1453 με τις επαίσχυντες σταυροφορίες, για τις οποίες μέχρι τώρα δεν ζήτησαν συγγνώμη. Η τρίτη χιλιετία, που την περιμέναμε και την οραματιζόμασταν όλοι ως ευκαιρία για μια δυναμική εμφάνιση της Ορθοδοξίας, αρχίζει με μία ταπεινωτική συνθηκολόγηση.
Πολιορκούμαστε τώρα, επί δύο μήνες, με επιτροπές, με επιθέσεις, με απαιτήσεις, με προσθήκες στα συμφωνηθέντα. Ζητούν πολλά οι έμπειροι διπλωμάτες του Βατικανού και κάνουν δήθεν υποχωρήσεις για να είμαστε και ευχαριστημένοι. Και εκείνο που κυρίως επεδίωκαν ήταν να συγκατατεθεί η Εκκλησία να πατήσει ο πάπας στην Ελλάδα, να πέσει το κάστρο της αρνήσεως, να μην ακουσθεί το ΟΧΙ. Και επέτυχαν συγχρόνως και κάτι άλλο, για να μας δυσφημήσουν στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης: με τις προβλεπόμενες αντιδράσεις των πιστών Ορθοδόξων, του συνόλου σχεδόν των μοναχών, των κληρικών και του λαού, να μας εμφανίσουν ως επαρχιώτες και γραφικούς, όπως έσπευσε να τους προσφέρει επιχειρήματα η Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, που ξέκοψε και ξεστράτισε από τον Ορθόδοξο δρόμο τον 20ο αι., και ενοχλείται, γιατί εμείς ακολουθούμε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως των προηγουμένων αιώνων, την Κωνσταντινούπολη που εγέννησε και ανέθρεψε τον Μέγα Φώτιο, τον Γρηγόριο Παλαμά, τον Ιωσήφ Βρυέννιο, τον Μάρκο Ευγενικό, τον Κοσμά Αιτωλό, τον Νεκτάριο Κεφαλά και όλους τους άλλους αγίους.
Δεν θα ζητήσουμε τώρα ευθύνες για το ποιοι ανοίγουν κερκόπορτες. Μέχρι την τελευταία στιγμή της πολιορκίας εμείς θα παραμείνουμε στις επάλξεις και θα αγωνιζόμαστε. Ελπίζουμε οι στρατηγοί μας να φωτισθούν, να αντιληφθούν το λάθος, να σημάνουν συναγερμό, να αφήσουν ελεύθερους τους ιερείς, τους εφημερίους των ενοριών να έλθουν μαζί μας. Πολλοί από αυτούς νοιώθουν σαν λιοντάρια κλεισμένα μέσα στα σιδερένια κλουβιά των συνοδικών και αρχιερατικών απαγορεύσεων και συστάσεων. Είναι σωματικά απόντες, αλλά ουσιαστικά παρόντες. με εκατοντάδες τηλεφωνήματα αυτές τις ημέρες και με προσωπικές, μυστικές συναντήσεις μας διαβεβαιώνουν ότι είναι μαζί μας, ότι συμφωνούν, ότι προσεύχονται να επιτύχει ο αγώνας μας. Όλη η Εκκλησία είναι εδώ. Η πλειονότης των αρχιερέων δεν θέλει τον πάπα, η ψήφος των πλειόνων πρέπει να εκφρασθεί. Το Άγιον Όρος με επανειλημμένες αποφάσεις και με την πολυμελή σήμερα εδώ παρουσία λογίων και εναρέτων ηγουμένων και μοναχών, διαδηλώνει την λύπη και την πικρία του για την απόφαση της Συνόδου και ζητεί να την αποσύρουν. Το ίδιο ζητούν εκατοντάδες άλλων ηγουμένων, μοναχών και μοναζουσών και πλήθος λαού. Θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί ποτέ ότι θα τολμούσε ο πάπας να κάνει επίσκεψη στο Άγιον Όρος, με την Ορθόδοξη ευαισθησία και την παραδειγματική αφοσίωση των μοναχών στην παράδοση των Αγίων Πατέρων; Όλη η Ελλάδα πρέπει να αποτελέσει πνευματική προέκταση του Αγίου Όρους, γιατί είναι χώρα Αγίων, τόπος άγιος και ιερός, που δεν πρέπει να τον παραδώσουμε σε ανίερους και εχθρούς της πίστεως. Προπαντός όμως είναι εδώ μαζί μας όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας, που αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων, και ιδιαίτερα εκείνοι που αγωνίστηκαν εναντίον του πάπα και των Λατίνων.
Βγαίνουν αυτές τις ημέρες στο ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας και στα τηλεοπτικά κανάλια ομότιμοι καθηγητές των Θεολογικών Σχολών και καταπικραίνουν και εξοργίζουν τον Ορθόδοξο λαό μέχρις αγανακτήσεως. Ρωτούν δήθεν αγνοούντες, μάλλον όμως προσωποληπτούντες και επιδιώκοντες όχι τα θεάρεστα αλλά τα αρέσκοντα στους ανθρώπους. Ένας μάλιστα εξ αυτών με ρώτησε και προσωπικά σε τηλεοπτικό κανάλι. «Τι μου συνιστάς να κάνω, π. Θεόδωρε, να μην υπακούσω, να μην πειθαρχήσω στην Ιερά Σύνοδο;». Την απάντηση την γνωρίζουν, αλλά εμφανίζουν τους εαυτούς τους υπάκουους και ευπειθείς, για να παρασύρουν όσους δεν γνωρίζουν. Η απάντηση είναι απλή.
Σε θέματα πίστεως και Ορθοδόξων παραδόσεων δεν υπακούουμε ούτε στους Επισκόπους, ούτε στις Συνόδους, ούτε ακόμη και αν κατεβεί κανένας άγγελος από τον ουρανό και μας διδάξει διαφορετικά από ό,τι παραλάβαμε από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. «Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρʼ ό ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1,8). Διαφορετικά θα είχε επικρατήσει η αίρεση και η πλάνη, γιατί υπάρχουν και σύνοδοι και πατριάρχες και άλλοι επίσκοποι που έπεσαν σε αίρεση και πλάνη. τι θα γινόταν, αν τους ακολουθούσαν και τους υπάκουαν όλοι; Θα υπήρχε Ορθοδοξία και Αλήθεια; Την Εκκλησία και τους Αγίους να ακολουθούμε σε θέματα πίστεως και όχι τους διδάσκοντας διαφορετικά από τους Αγίους Πατέρας, έστω και αν είναι σύνοδοι, πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι.
Στο θέμα του πάπα, λοιπόν, πρέπει να ακολουθούμε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που εκφράζει και τους προηγουμένους αγίους και να καταρώμεθα και να αναθεματίζουμε τον πάπα.
Είμαστε, λέγουν, οι αντιδρώντες μικρή μερίδα του λαού. Καλά, ψηφοφορία θα κάνουμε σε θέματα πίστεως; Θα απορρίψουμε το Σύμβολο της Πίστεως και την διδασκαλία της Εκκλησίας, αν κάποτε βρεθούν πολλοί που θα το θελήσουν; Θα δεχθούμε την Ιερωσύνη του πάπα και θα τιμήσουμε ένα μεγάλο αιρεσιάρχη, θα αναγνωρίσουμε το πρωτείο εξουσίας, το αλάθητο, το Filioque, τα άζυμα, το κ
αθαρτήριο πυρ, τις κτιστές ενέργειες και όλα τα νεώτερα δόγματα του Παπισμού, επειδή σήμερα με την παγκοσμιοποίηση και τον συγκρητισμό έχουν ισοπεδωθεί όλα και οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ή αδιαφορούν για τα θέματα της πίστεως; Στη Φερράρα-Φλωρεντία, στην επαίσχυντη αυτή ενωτική σύνοδο όλοι υπέγραψαν, ο αυτοκράτωρ και όλοι οι επίσκοποι και οι άλλοι αξιωματούχοι. Και μόνο ένας, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, έμεινε απροσκύνητος και ανυποχώρητος, εξέφρασε όμως τη συνείδηση της Εκκλησίας και δικαιώθηκε από το Θεό και τους ανθρώπους. Αυτός δεν ήταν ούτε μικρή μερίδα, ήταν μόνος και ένας. Ας πήγαν οι άλλοι, και ας πηγαίνουν πάντοτε, οι πολλοί με τους πολλούς. Ο Θεός θα διασώζει το μικρό λήμμα. Θα διαφυλάττει το μικρό ποίμνιο και θα αναδεικνύει ομολογητάς και διδασκάλους.
Μας ρώτησε, λέγουν, ευγενικά ο πάπας, αν έχουμε αντίρρηση για το προσκύνημά του, και εμείς ευγενικά ανταποκριθήκαμε. Γιατί να μας ρωτήσει; Όταν εμείς πάμε στη Ρώμη και στο Κάιρο και στη Βαγδάτη, ρωτούμε κανέναν; Ας πάρει το αεροπλάνο και ας έλθει να προσκυνήσει. Γιατί θέλει φιέστες και τιμές και υποδοχές και επισημότητες; Γιατί εμπλέκει εμάς τους Ορθοδόξους; Ας τον υποδεχθούν οι παπικοί των νησιών και οι ουνίτες. Ποιος έχει γιʼ αυτό αντίρρηση; Ο πάπας όμως, όπως ελέχθη, δεν έρχεται για να προσκυνήσει, αλλά για να τον προσκυνήσουμε εμείς οι Ορθόδοξοι. Έρχεται για να μας διαιρέσει και να μας διχάσει. Διήρεσε και δίχασε τον Χριστιανισμό στην Δύση― θέλει να κάνει το ίδιο και στην Ανατολή. Η επίσκεψή του στη Ρουμανία και στη Γεωργία προκάλεσε αγιάτρευτες πληγές. Στην Ουκρανία κατάφερε με την πίεση της πολιτείας να πείσει το σχισματικό τμήμα του αρχιεπισκόπου Φιλαρέτου να τον καλέσει σε επίσκεψη. Το ίδιο απειλεί να πράξει και στη Βουλγαρία, να τον καλέσουν οι σχισματικοί, αν δεν τον καλέσει ο πατριάρχης Μάξιμος. Είναι αυτό χριστιανική αγάπη και φροντίδα για τους άλλους; Να τους υποχρεώνεις με τη βία να σε δεχθούν και να σε τιμήσουν; Δεν θα έπρεπε, μόλις έγιναν γνωστές οι αντιδράσεις των ορθοδόξων πιστών στην Ελλάδα, να σκεφθεί ευγενικά και φιλότιμα και να πει απλά και αγαπητικά: «Aφού δε με θέλουν, δεν θα πάω. Γιατί να προκαλέσω σχίσματα και διαιρέσεις και να φέρω σε δύσκολη θέση τον Αρχιεπίσκοπο και την Ιερά Σύνοδο;» Ο Χριστός συνέστησε στους Αποστόλους, όταν πηγαίνουν σε κάποια πόλη και δεν τους δέχονται, να φεύγουν και να τινάσσουν και τον κονιορτό των υποδημάτων τους. Ο αλάθητος πάπας διορθώνει το Ευαγγέλιο και θέλει με το ζόρι να τον τιμήσουμε και να τον υποδεχθούμε, περιφρουρούμενο από χιλιάδες αστυνομικούς και προστατευόμενο από αλεξίσφαιρο ειδικό κάλυμμα στο αυτοκίνητό του. Ποιους φοβάται ο πάπας; ποιοι τον εχθρεύονται και γιατί τον εχθρεύονται; Φαντάζεσθε τον Χριστό, τους Αποστόλους και τους Αγίους κατά τις επισκέψεις του στις διάφορες πόλεις να φρουρούνται από αστυνομικούς και στρατιώτες; Ο Χριστός παραδόθηκε μόνος του στον όχλο των Ιουδαίων που πήγαν να τον συλλάβουν, έχοντας επί κεφαλής τον Ιούδα, μολονότι θα μπορούσε να καλέσει μυριάδες αγγέλων να τον προστατεύσουν. Είναι όλα αυτά γνωρίσματα πνευματικού αρχηγού, ειρηνικού, πράου, υποχωρητικού, ευεργετικού ή κοσμικού δυνάστου που καταπιέζει και αδικεί και εκβιάζει άτομα και λαούς και γιʼ αυτό φοβάται και προστατεύεται;
Το κείμενο της κοινής δήλωσης Αρχιεπισκόπου και πάπα που θα αναγνωσθεί στον Άρειο Πάγο, όπου θα μεταβεί ο πάπας δήθεν να προσκυνήσει στον τόπο που εκήρυξε ο Απόστολος Παύλος προς τους Αθηναίους, είναι ένα κείμενο που θα καταγραφεί στην ιστορία της Εκκλησίας ως συμφυρμός και σύγχυση της Εκκλησίας με την πλάνη, ως ταύτιση της Ορθοδοξίας και της αιρέσεως, ως αναγνώριση του πάπα υπό πλήρη εκκλησιολογική γνησιότητα και αυθεντία. σαν να μην έχει αποσχισθεί ο πάπας από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, σαν να μην υπάρχει επί χίλια τώρα χρόνια το τραύμα του χωρισμού και της διαιρέσεως, σαν να είναι ενωμένος με την Ορθόδοξη Εκκλησία, σαν να έχει συντελεσθεί ήδη η ένωση και να είναι ο πάπας ένας αρχηγός αυτοκεφάλου ορθοδόξου Εκκλησίας, νομιμοποιείται εκκλησιολογικά και συμπαρατάσσεται με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, με επίκληση μάλιστα της Αγίας Τριάδος, το δόγμα της οποίας έχουν καταστρέψει οι Παπικοί με την αίρεση του Filioque. Γράφει το κείμενο: «Εμείς, ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄ και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, στεκόμενοι ενώπιον του ιερού βήματος του Αρείου Πάγου, από το οποίο ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος, “κλητός Απόστολος αφωρισμένος στο Ευαγγέλιο του Θεού” δίδαξε στους Αθηναίους τον ένα και αληθινό Θεό, Πατέρα Υιό και Άγιο Πνεύμα, και τους κάλεσε στην πίστη και στη μετάνοια…». («Το Βήμα», Κυριακή 29 Απριλίου 2001, Α 38).
Δεν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό οι Παπικοί και οι Ορθόδοξοι, για να Τον επικαλούμεθα και να Τον ευχαριστούμε από κοινού. Είναι άλλη η Αγία Τριάδα των Παπικών, με μειωμένο και υποτιμημένο το Άγιο Πνεύμα, και άλλη η Αγία Τριάδα των Ορθοδόξων, όπως αυτό φαίνεται ακόμη και στις εικόνες της Αγίας Τριάδος.
Έπειτα πώς ισχυριζόμαστε ότι αποφεύγουμε τις συμπροσευχές, όταν ενώπιον όλου του κόσμου, συνεστώτες και συμπάρεδροι, ο πάπας και ο Αρχιεπίσκοπος ευχαριστούν το Θεό «για το γεγονός της συνάντησής τους στο κλεινόν Άστυ των Αθηνών» και στο τέλος από κοινού εύχονται «ο Θεός και Πατήρ ημών και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να κατευθύνει το δρόμο και να στηρίζει τις καρδιές του πληρώματος της Εκκλησίας του». Εκτός του ότι παραλείπεται στην ευχετήρια αυτή κατακλείδα εμφαντικώς το Άγιο Πνεύμα, το οποίο πάντοτε υποτιμούν οι Λατίνοι, μας εντάσσουν όλους αδιακρίτως στο «πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού». Είμαστε λοιπόν όμοια, εμείς και οι Παπικοί, πλήρωμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας; Είναι και οι αιρέσεις Εκκλησία; Δεν πιστεύουμε πλέον ότι μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία; Γιατί τότε αγωνίστηκαν οι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες εναντίον των αιρέσεων σε Οικουμενικές Συνόδους και διώχθηκαν και φυλακίστηκαν οι Άγιοι Ομολογητές, μερικοί μάλιστα και εμαρτύρησαν, όπως οι Αγιορείτες Μάρτυρες από τον λατινόφρονα Πατριάρχη Βέκκο και οι Άγιοι 13 μάρτυρες της Καντάρας της Κύπρου; Υπάρχουν ακολουθίες και ύμνοι της Εκκλησίας που αναθεματίζουν και καταρώνται τους Λατίνους μαζί με τους άλλους αιρετικούς. Άλλα θα ομολογούμε στη λατρεία και άλλα θα πιστεύουμε; Θα διασπάσουμε και ως προς αυτό την ενότητα της Εκκλησίας; Δεν ισχύει πλέον το lex oranti, lex credenti; Ο νόμος της προσευχής, το περιεχόμενο της προσευχής δεν είναι και περιεχόμενο της πίστεως; Θα διασπάσουμε ακόμη την διαχρονική ενότητα στην πίστη; Διαφορετικά θα πιστεύουν για τους Λατίνους ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, οι νέοι αυτοί τρεις Ιεράρχες, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Νεκτάριος και τόσοι άλλοι, και διαφορετικά θα πιστεύουμε εμείς; Θα προδώσουμε και θα αλλάξουμε την πίστη των Αγίων Πατέρων; Δεν ισχύει πια το ότι, αληθινό και ορθόδοξο είναι «ό,τι πάντοτε, πανταχού και υπό πάντων επιστεύθη»; Προσχωρεί τώρα και η Ελλαδική Εκκλησία στους υπογράψαντες το κείμενο του Balamand και αποδέχεται το εκκλησιολογικό μοντέλο των «αδελφών εκκλησιών», το οποίο η ίδια η Ρώμη εγκαταλείπει;
Σε ένα άρθρο του που δημοσίευσε το 1992, ως Μητροπολίτης Δημητριάδος, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος, (με τίτλο «Η Ουνία, Δούρειος Ίππος του Παπισμού» ,ΤΟ ΒΗΜΑ, 19 Ιανουαρίου 1992, Α17) έγραφε προσφυώς ότι «η παπική τιάρα όντως “καπελώνει” την Ενωμένη Ευρώπη και τις πρώην κομμουνιστικές χώρες και εξοβελίζει τους Ορθοδόξους». Τώρα καπελώνει και εμάς τους Έλληνες και δεν μας εξοβελίζει βέβαια από την Ενωμένη Ευρώπη, αλλά μας αναγκάζει να τον τιμήσουμε μέσα στη χώρα μας, να εξοβελίσουμε την Ορθοδοξία από τη χώρα μας, για να υπάρχει μόνο ο Παπισμός στην Ευρώπη. Στη συνέχεια διαπιστώνει ότι ο πάπας ασκεί «ιδιόρρυθμη ιεραποστολή στις παραδοσιακές ορθόδοξες χώρες με όπλα την Ουνία, τη διπλωματία και την ιδική μας αφασία». Τα ίδια όπλα χρησιμοποιεί και τώρα κατά την επίσκεψή του στη χώρα μας. Ήθελε στην συνοδεία του και ουνίτη επίσκοπο, τους Ουνίτες των Αθηνών θα ενισχύσει και θα ενθαρρύνει. Οι διπλωμάτες του Βατικανού δεν βρήκαν καμιά αντίδραση από τους ιδικούς μας, οι οποίοι ηττήθησαν κατά κράτος εί
τε από σκοπιμότητα, είτε από άγνοια.
Και το χειρότερο όλων: Η ιδική μας τώρα αφασία. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας δεν ακούγονται αντιπαπικές γνώμες, μάλλον φιλοπαπικές και λατινοφρονούσες. Τα κείμενα της Ιεράς Συνόδου υποστηρίζουν τις θέσεις του Βατικανού. Ποιος θα φωνάξει, ποιος θα θραύσει την αφασία; Ποιος θα οδηγήσει τον πικραμένο και ταλαιπωρημένο από την δίμηνη πολιορκία λαό, ποιος θα ενθαρρύνει τους φρουρούς και τους φύλακες; Είναι δικό σας έργο, Μακαριώτατε, και μπορείτε και γνωρίζετε να το επιτελείτε με τα χαρίσματα που σας έδωσε ο Θεός καλύτερα από κάθε άλλο. Σάς περιμένουμε εδώ απόψε κοντά μας. Γιʼ αυτό ήλθαμε στην πλατεία της Μητροπόλεως, κοντά στην Αρχιεπισκοπή, για να ακούσετε την φωνή μας και να μας δείτε. Αν μερικές φορές μιλήσαμε σκληρά, το κάναμε για να σας ταρακουνήσουμε και να σκεφθείτε καλύτερα. Πετάξτε τα σουδάρια και τα οθόνια των υποχρεώσεων και των δεσμεύσεων. Μπροστά στην πίστη και την Ορθοδοξία δεν ισχύει καμία υπογραφή και κανένα πρωτόκολλο. Αχρηστεύστε τα και ακυρώστε τα σεις, γιατί θα τα ακυρώσει η ιστορία εις βάρος σας. Αντιστρέψτε τα όλα με αποφασιστικότητα. Κάντε στροφή 180 μοιρών. Αφήστε τον Ποντίφηκα να ξεκουραστεί περισσότερες ημέρες, πριν πάει στη Δαμασκό. μη τον υποδέχεσθε στην Αθήνα. Φαντάζεσθε τον εορτάζοντα σήμερα Μεγάλο Αθανάσιο, τον στύλο της Ορθοδοξίας, που πέρασε τα περισσότερα έτη της αρχιερατείας του σε εξορίες και διωγμούς εναντίον του Αρείου πόσο πικραμένος θα είναι μαζί σας; Γιατί αλλάζετε τον τρόπο αντιμετωπίσεως των αιρετικών και ακυρώνετε τους δικούς του αγώνες; μην παρατείνετε την Μεγάλη Παρασκευή που κρατά από τις 7 Μαρτίου. Δεν θέλουμε άλλη άλωση, άλλον πικρό Μάιο. Απαντήστε στον αλάθητο του Βατικανού ότι στην Ορθοδοξία δεν έχουμε αλάθητο αρχιεπίσκοπο και αλάθητους επισκόπους― φύλακας της Εκκλησίας και της πίστεως είναι το σώμα της Εκκλησίας, ο κλήρος και ο λαός. Αναστηθείτε και αναστείστε τους πεσμένους και δειλούς, μη μείνετε θαμμένος στον τάφο των καρδιών, όσων σας αγάπησαν και σας εμπιστεύθηκαν. Αν ακούσετε τις προτροπές και τις παρακλήσεις μας, αύριο, μεθαύριο, το Σάββατο, την Κυριακή και όλες τις ημέρες, όλα θα είναι διαφορετικά και αναστάσιμα. μην ακούτε τους ευρωλιγούρηδες και τους ευρωτσιγγάνους. Όλος ο κόσμος θα μιλάει γιʼ αυτήν την αντίσταση στον ολοκληρωτισμό και στην απολυταρχία του Παπισμού, για την νέα νίκη της Ορθοδοξίας στην αρχή της τρίτης χιλιετίας. Θα ευφράνετε τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνετε τους κακοδόξους.
Η Φραγκοσύνη δεν πρέπει να νικήσει την Ρωμιοσύνη, να την εξευτελίσει. Πριν από την άλωση μας έβαλαν να προδώσουμε την πίστη μας στη Φερράρα-Φλωρεντία, για να μας βοηθήσουν, χωρίς να κάνουν τίποτε. Πριν να μπούμε στην Ε.Ο.Κ., μας υποχρέωσαν να αναγνωρίσουμε το κοσμικό κράτος του Βατικανού με την σύναψη διπλωματικών σχέσεων. Τώρα που είμαστε στην Ενωμένη Ευρώπη, μας φοβερίζουν και μας τρομοκρατούν με τις ανακατατάξεις στα Βαλκάνια και με τις αλλαγές συνόρων. Οι σταυροφόροι του ΝΑΤΟ επελαύνουν εναντίον της Ορθοδόξου Σερβίας με τις ευλογίες του πάπα, προς όφελος των Κροατών και των Μουσουλμάνων. Θα μας εξευτελίσουν με το προσκύνημα του πάπα, χωρίς ούτε μια φραστική αναφορά στο μέγιστο εθνικό θέμα της Κύπρου. τι κερδίσαμε; Χάσαμε την ενότητά μας και την αξιοπρέπεια μας, προδώσαμε και προσβάλαμε τους Αγίους μας, την χιλιόχρονη ιστορία μας.
Εμείς πάντως ούτως ή άλλως δεν θα προσκυνήσουμε τον πάπα, το θηρίο της Αποκαλύψεως. Και αν στερηθούμε αυτής της χαράς, να αποφύγουν οι ποιμένες μας να προσκυνήσουν τον νέο Βάαλ, το νέο είδωλο του θρησκευτικού συγκρητισμού, θα ζούμε με την χαρά της νίκης του Αρνίου επί του Θηρίου, με τα μάτια μας στο γλυκοχάραγμα του ανεσπέρου Πάσχα, της Βασιλείας των Ουρανών και της κοινωνίας μετά πάντων των Αγίων. Καλύτερα με τους Αγίους σε μια μικρή απόμερη γωνιά, για να απολαμβάνουμε κάποιες ανταύγειες της δόξας του Θεού, παρά με τον πάπα, που τον στέλνει ο Άγιος Νεκτάριος να τιμωρείται στην κόλαση αιωνίως, για το μίσος που τρέφει εναντίον του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Την Μεγάλη Παρασκευή, που μας έφερε η απόφαση της Ιεράς Συνόδου την μετριάζει και την φαιδρύνει ο αναστάσιμός μας παιάνας, το Χριστός Ανέστη, το οποίο παρακαλώ να ψάλλουμε όλοι μαζί: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
----------------
* Πλατεία Μητροπόλεως Αθηνών, 2 Μαΐου 2001