Με αφορμη την παρακατω συγκλονιστικη εικονα που αλιευσα
απο τον ευλογημενο ιστοτοπο του αδερφου εν Χριστω, Keliotis:
(agioritikesmnimes.blogspot.gr)..
θα ηθελα να παρακαλεσω τους αδελφους μου φιλαγιορειτες,
να γραψουν ο καθενας, απο μια σκεψη, ενα κειμενo οσο θελει ο καθενας,
ως αναθημα και αφιερωμα για την Πορταϊτισσα Παναγιά,
την εφεστια και θαυματουργη εικονα του Αθω,
εικονα συμβολο της προστατιδας και εφορου Θεοτοκου,
προς τους ορθοδοξους μοναστας και λαϊκους αδερφους.
ΤΗΝ ΣΕΠΤΗΝ ΣΟΥ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ,
Η ΔΙΑ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΕΠΕΣΤΗ,
ΘΑΥΜΑΣΤΩΣ ΕΝ ΤΗ ΠΟΙΜΝΗ ΣΟΥ,
ΤΙΜΩΜΕΝ ΩΣ ΑΓΙΑΣΜΑ ΣΕΠΤΟΝ ,
ΚΑΙ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ ΣΟΥ ΠΙΣΤΩΣ.
ΕΞ ΑΥΤΗΣ ΓΑΡ ΑΝΑΒΛΥΖΕΙΣ ΤΑΣ ΔΩΡΕΑΣ,
ΤΟΙΣ ΠΟΘΩ ΕΚΒΟΩΣΙ ΣΟΙ.
ΔΟΞΑ ΤΟΙΣ ΘΑΥΜΑΣΙΟΙΣ ΣΟΥ ΑΓΝΗ,
ΔΟΞΑ ΤΗ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ ΣΟΥ,
ΔΟΞΑ ΤΗ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΣΟΥ ΠΛΟΥΣΙΑ ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΙ.
Γραψτε οτι αγαπαει η ψυχη σας,
οτι σας ερχεται πρωτα στο νου,
και στην καρδια,
χωρις ντροπη και δισταγμο.
Ας ειναι το καθε κειμενο μια προσευχη,
μια πρωτη κινηση και σκεψη προς τα ανω,
τα αγια και τα ιερα, αυτα που μας στηριζουν,
και μας δινουν νοημα να ζουμε και να ελπιζουμε.
Ποτε μου δε θα ξεχάσω την πρωτη στιγμη που αντίκρυσα το άγιο εικόνισμα της Παναγίας μας. Συγκλονίστηκα , ένοιωσα αποσβωλομένος και μπορω να πω πως για κάποιες στιγμες "πάγωσα".
Δε θα ξεχάσω πως μπροστά μου ήταν ένας πολυ΄γνωστός μπασκετμπολίστας 2 μετρα και βάλε που ειχε γονατισει κάτω στο δάπεδο και απλώθηκε στη γη προσκυνώντας την.
Και φυσικά όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και μια παράκληση στο εκκλησάκι της ΠορταΊτισσας , αυτη την εμπειρία θα τη θυμάται για πάντα .
Μεγάλη η χαρη της , άφθαστη η αγάπη της , η μάνα όλου του κόσμου , το λιμάνι κάθε ψυχής ...
ο θεος να μας δίνει τη χαρά να την επισκεπτόμαστε όσο πιο συχνά γίνεται...
Από μένα πιο πολύ ανάξιος δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι Στάθη.
Διονύση
για την αγάπη της Παναγίας μας αναδημοσιεύω το παρακάτω που είχα γράψει
στο Θέμα Το σπίτι της Πορταίτισσας
Σ" ευχαριστώ γι' αυτή σου την πρόταση
petrosathonas έγραψε:Είχα ακούσει τόσα πολλά για τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πορταίτισσας.
Τώρα ερχόταν και η στιγμή να την αντικρύσω με τα ανάξια μάτια μου και να την φιλήσω με τα βρωμερά μου χείλη.
Προετοιμάστηκα όσο ήταν δυνατόν για μένα πνευματικά. Πριν από τρεις μέρες ο Πνευματικός μου σε άλλο μοναστήρι του Άθωνα δε μ' άφησε να κοινωνήσω αμέσως. Όταν με ρώτησε για το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα μου είπε να κοινωνήσω τελικά στη μονή Ιβήρων τη μεθεπόμενη. Το είχα κρυφή μου επιθυμία και τώρα γινόταν πραγματικότητα.
Διαβαίνοντας τη μεγάλη πύλη της μονής Ιβήρων και τον τεράστιο προθάλαμο εισήλθαμε στην αυλή του μοναστηριού ψάχνοντας με τα μάτια μας το παρεκκλήσι της Πορταίτισσας. Αυτό βισκεται αριστερά, δίπλα από την παλιά χτισμένη πύλη του μοναστηριού. Εκείνη την ώρα ήταν κλειδωμένο.
Στον πίνακα ανακοινώσεων στο αρχονταρίκι έγραφε πως στο παρεκκλήσι της Πορταίτισσας θα γίνει μόνο η παράκληση και το απόδειπνο αργά το απόγευμα. Η Θεία Λειτουργία θα γινόταν στο μεγάλο καθολικό.
Το πρόγραμμα ακολουθήθηκε κανονικά. Τακτοποίηση στα δωμάτια, ξεκούραση, καθάρισμα σκόρδων και κρεμμυδιών στην κουζίνα, εσπερινός, ξενάγηση στο καθολικό, τράπεζα, προσκύνηση ιερών λειψάνων, παράκληση και απόδειπνο. Λίγο πριν κλείσουν οι πύλες του μοναστηριού πήγαμε στο αγίασμα που τρέχει από τότε που έβγαλαν την εικόνα της Παναγίας από τη θάλασσα και την απόθεσαν στην ακτή. Αυτό βρίσκεται σε απόσταση περίπου μισού χιλιομέτρου από τη μονή, δίπλα εκεί που σκάει το κύμα.
Γύρω στις τρεις σηκωθήκαμε για το μεσονυκτικό. Το καθολικό της μονής Ιβήρων είναι μεγαλοπρεπέστατο. Και τα στασίδια ακόμα είναι πιο μεγάλα και άνετα από τα άλλα μοναστήρια. Εγώ από μέσα μου ευχαριστούσα το Θεό που με καταδεχόταν να κοινωνήσω στη μονή Ιβήρων. Βέβαια η Θεία Κοινωνία είναι το ίδιο είτε λαμβάνεται στο ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα είτε στο ερειπωμένο ξωκκλήσι του πιο απόμερου χωριού. Όμως είναι και η επιθυμία του να κοινωνήσεις κάπου ειδικά. Δεν πειράζει που η Θεία Λειτουργία θα γινόταν στο καθολικό. Αρκεί που είδα και προσκύνησα τη θαυματουργό εικόνα. Δεν ήταν όμως έτσι.
Στις εξίμισυ περίπου τελείωσε ο όρθρος. Ενώ περιμέναμε να ακούσουμε "Ευλογημένη η βασιλεία ....", βλέπουμε να κλείνουν οι πόρτες και οι κουρτίνες του Ιερού και όλοι οι μοναχοί να εγκαταλείπουν το καθολικό.
Ξαφνικά ένας γέροντας που καθόταν στον αριστερό χορό έρχεται προς εμάς και λέει "Η Θεία Λειτουργία θα γίνει στη Πορταίτισσα" και φεύγει με ταχύ βήμα.
...!!!Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Δεν το πίστευα. Άλλαξε το πρόγραμμα. Θα κοινωνούσα τελικά κάτω από το βλέμμα της Παναγίας. Σ' ευχαριστώ Παναγία μου, σ' ευχαριστώ Θεέ μου έλεγα συνέχεια.
Το παρεκκλησάκι της Πορταίτισσας δεν χωράει ούτε δέκα άτομα και αυτά όρθια. Τα στασίδια ελάχιστα και αυτά πιασμένα από γεροντότερους. Μέσα στο ταπεινό εκκλησάκι δεσπόζει η τεράστια εικόνα.
Στεκόμουν όρθιος μπροστά της, σε μία απόσταση όχι πάνω από πέντε μέτρα. Ακίνητος σε όλη τη διάρκεια της Θείας λειτουργίας. Είχα ξεχάσει ότι ήμουν τσακισμένος από το μεσονυκτικό και τον όρθρο. Μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Εκεί θέλησε να βρίσκεται. Μέσα σε ένα ταπεινό εκκλησάκι. Την πήγαιναν οι μοναχοί που την βρήκαν στο μεγάλο καθολικό για να την τιμήσουν όπως της έπρεπε. Αλλά αυτή έφευγε και πήγαινε και καθόταν πάνω στην παλιά πύλη του μοναστηριού. Δεν ήθελε τιμές. Ήθελε να υπηρετεί. Να διακονεί. Επέμεναν οι μοναχοί σκεφτόμενοι ως άνθρωποι. Τελικά εμφανίστηκε στον ηγούμενο και του είπε να μην την ξαναπάρουν από την πύλη γιατί ήρθε εκεί για να τους προτατεύει αυτή και όχι οι μοναχοί εκείνη στο καθολικό. Γι' αυτό και ονομάστηκε Πορταίτισσα.
Από τότε βρίσκεται στο "σπίτι" της η Πορταίτισσα. Στο μικρό εκκλησάκι. Καλοσωρίζει όσους έρχονται και ευλογεί όσους φεύγουν. Όλους ανεξαιρέτους. Καθημερινά.Όλους τους ακούει. Για όλους προσεύχεται. Αυτή είναι η Παναγία μας. Έθεσε από την αρχή όλο της το είναι στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Από ταπείνωση και υπακοή στον Θεό.
Την ευχαρίστησα που με δέχτηκε και μου εκπλήρωσε την επιθυμία να κοινωνήσω μπροστά της.
Άκουσε την σκέψη μου και την επιθυμία μου χωρίς καν να το προφέρω με τα χείλη μου.
Γλυκιά μου Παναγιά, εσύ που είσαι το στήριγμα και η σκέπη όλου του κόσμου, βοήθα με και μένα την αμαρτωλή και αχρεία ! Χάρισέ μου ψυχική και σωματική υγεία και δίνε μου δύναμη για να τηρώ πάντα τις εντολές του Υιού σου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού !
Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν θα πρέπει να απαιτεί από τους άλλους τελειότητα.
Όλοι ως ατελείς πορευόμαστε και με ατέλειες συμπορευόμαστε.
Η τελειότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους παρά μονάχα στον Θεό.
H Κορη η ταπεινη απο την Ναζαρετ.
Το Ροδον το αμαραντον.
Η Κυρα της υπομονης.
Η Παρηγορητρα του πονου.
Το Μουραγιο της οδυνης.
Ο Ηλιοσταλαχτος θρονος του Νοητου Ηλιου.
Η Μανα των οπου γης ορφανων.
Η Χαρα των πενθουντων.
Η Σκεπη των καταδιωκομενων.
Η Προστασια των κινδυνευοντων.
Το Ονομα που σωζει και πρωτο ερχεται στα χειλη.
Η Συντροφια των ασκουμενων, και ο Υμνος των προσευχομενων.
Ο Στεναγμος ο αλαλητος, η Παρακληση, η ενυποστατη Κατανοηση,
το διεξοδο στα αδιεξοδα στενα των επιλογων μας.
Παναγια μου, και Παναγια του κοσμου! Ποιος να διηγηθει τα θαυμασια σου;
Ποια λογια να γραψει καποιος, οταν θωρει την εικονα σου την σεπτη και την αγια;
Απο την θαλασσα ερχεται, απο σεμνα ευλαβικα χερια,
ριγμενη στο υγρο στοιχειο, απεραντο κι'αυτο, οπως η αγκαλια Της,
περα μακρια απο τους αιωνες της μεγαλης μαχης των εικονων,
θα φανει τροπαιο και σημειο εξ ουρανου, να περιμενει τον αξιο,
τον ταπεινο και ξεχασμενο, να Την παρει ανα χειρας να Την αποθεσει,
στο θρονι Της, να περιφρουρει τον κοσμο, τον αγιο και τον δαιμονισμενο,
μεσα στο χωραφι που εμοιαζε με την χαμενη Εδεμ, και το λεγανε Αθωνα.
Βρεφοκρατει τον Κτιστη, και Τον παραμυθει.
Και με σεμνη παρρησια Τον ερωτα,
σκυβοντας απαλα τη Θεομητορικη κεφαλη Της,
επι των Παντοκρατορικων ωτων Του:
"Κυριε μου, Υιε μου και Θεε μου, σε παρακαλω απαντησε μου."
"Πως κρατουν απαλα τα μικρα κερινα κτιστα μου χερια,
τον Ακτιστο, το Πυρ το καταναλισκον, Αυτον που περικρατει τα συμπαντα εν τη δρακι Του;"
"Ποσα ρηματα αρρητα απο Σενα, εχω κρατησει στην καρδια μου, την παρθενικη,
και με αυτα πορευομαι στον αχρονο χρονο, μεσα στο Φως Σου, το Ανεσπερο,
δεν εχω αλλο λογισμο, δεν εχω αλλο στεναγμο, εχω ονειρο τον κοσμο, σεσωσμενο να τον δω."
"Μετρω τα ταματα και τα αναθηματα των ανθρωπων, μετρω τον πονο τους, και τον αναμετρω με τον δικο μου,
Υιε μου, και θυμαμαι τον Σταυρο Σου, θυμαμαι τον πονο Σου, θυμαμαι την εσχατη Πνοη Σου."
Δεν μενω στον ουρανο, περιδιαβαινω τις πολιτειες,
τα βουνα, με το μαφωρι μου, καλυπτω τον κοσμο,
με την ευχη Σου, ειμαι παντου οπου με καλουν.
Στις ιερες λειτανιες μου, ειμαι εκει.
Σε μικρους Εσπερινους ειμαι εκει.
Στο δακρυ και τον πονο ειμαι εκει.
Στα κελια των αγωνων και των μετανοιων ειμαι εκει.
Στην μοναξια, και στην μονωση κλαιω και εγω μαζι.
Στον χαμο και στον θρηνο στεκομαι και παρηγορω.
Στην χαρα και το πανηγυρι, τιμωμαι, επιχαιρω και ευλογω.
Την αρρωστια θεραπευω, στο δρομο της ζωης το φως χαριζω.
Δινω προσευχη σε αυτον που δεν εχει. Δινω χαρη στον αποκαμωμενο.
Παντου με αγαπουν, καποιοι με βλασφημουν, μακροθυμω και παρακαλω Σε, να τους συγχωρεις.
Χερια με κρατουν κουρασμενα, ροζιασμενα, ταπεινα, του λαου, της ευσεβειας, των νεων και των αναγκεμενων.
Με εχουν στην μεση των Ναων, στις στιγμες των λυγμων, δοξα και τιμη, με χαιρετιζουν με ευχαριστουν.
Κανδηλια καινε, δωματια σκοτεινα, ψιθυροι, κερια κερινα καθαρα απο το υστερημα αναμμενα,
θυμιαμα αγιορειτικο, αγαπες και προσευχες, ελπιδα, κρεμασμενη υπομονη, τελευταια καταφυγη,
θεοτοκαρια και προσευχες, ολα μαζι και καθε ψυχη ενωμενα, σε μενα διαβαινουν.
Μα εγω Υιε μου, σε σενα τα αφηνω, στα Αχραντα ποδια Σου, τα τρυπημενα, τα εναποθετω.
Πορταϊτισσα με λενε, και ετσι με υμνουν,
και εγω εσενα και το Ελεος Σου, ανοιγω και εκχεω,
σαν Πορτα, σαν Πορτα του Ουρανου.
Εχω τα κλειδια και Σε ανοιγω, μπορω με την παρρησια μου,
να αλλαζω ακομα το θελημα σου το Αγιο,
και να ελεω και να σωζω ψυχες που με παρακαλουν.
Γιατι ξερω, απο τοτε που Σε βασταξα στην αγκαλια μου,
πριν υπαρξω με προεγνωσες, πριν ανασανω με διαλεξες,
οτι Εσυ εισαι η Πορτα η απαγουσα στην Βασιλεια των Ουρανων.
Ανθρωπε. Ακουσε με. Στασου και δες με. Κρατα το νου και τον λογισμο σου για λιγο.
Πλασμα τετιμημενο, ομοουσιε μου, κτιστε θεε κατα χαριν, εγω η Μεσιτρια σου,
σε κραζω με φωνη μεγαλη.
Εσυ ανθρωπε που με εχεις ασημωσει, με εχεις στολισει με χρυσα περιτεχνα πουκαμισα,
με εχεις στις Εκκλησιες σου, στην πνοη σου, στην καρδια σου, και στα αγια τα βιβλια σου,
που εγραψες αφθαστα αριστουργηματα για να με Χαιρετιζεις, που με ακουμπας ολο πιστη και ελπιδα, ακουσε με:
Να μ'αγαπας.
Να δινεις, να χαριζεις.
Να ελεεις να φροντιζεις.
Να εισαι ταπεινος και πραος.
Να συγχωρεις.
Να με επικαλεισαι.
Να ελπιζεις.
Να μην αποκαμεις.
Να με περιμενεις.
Να με ψαλλεις.
Και εγω η Παναγια σου,
η Μανα σου, Η κυρα σου,
θα ειμαι εκει.
Μεχρι να τελειωσει ο κοσμος.
Και παλι μετα, εκει θα ειμαι.
Την πορτα της καρδιας σου,
θα την ανοιγω ταπεινα, αθορυβα,
για να περασει ο Υιος μου,
ο Θεος μου και Θεος σου, ο Κυριος μας,
η Πορτα η χρυση,
και η ουρανια,
Η Πορτα της σωτηριας σου.
Είμαι ανάξιος να γράψω κάτι.το μόνο που μπορώ είναι δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που την είδα πριν 13 χρόνια περίπου.την προστασία τής και ευλογία της να έχουμε
