Ἀλήθεια τί ἔχει προσφέρει στην ἀπολογητική της Ἐκκλησίας ὁ συγκεκριμένος κληρικός μπροστά σέ αὐτά πού προσέφερε ὁ π. Ἀντώνιος γιά νά δικαιοῦται νά τόν κρίνει καί μάλιστα μέ φράσεις τοῦ τύπου «κατάπτυστο ἄρθρο» ἤ «διαβάστε καί λίγο ἱστορία δέν βλάπτει»; Καί τί ἐπιχειρήματα παραθέτει ἐναντίον τῶν ἀπολύτως τεκμηριωμένων στοιχείων πού παραθέτει ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος; Ὅταν ὁ π. Ἀντώνιος ἀναλωνόταν γιά κάθε λέξη πού ἔγραφε σέ συστηματική ἔρευνα μέσα ἀπό στοιχεῖα πού μέ κόπο συγκέντρωνε ἀπό τίς ἴδιες τίς ὁμάδες, ὁ π. Στάχυς ἀπαντᾶ σέ ἕναν κεκοιμημένο χωρίς καν νά διαβάσει τίς δέκα γραμμές πού ἔγραψε, χωρίς καν νά διαβάσει τό ὄνομα τοῦ συντάκτου! Ἀπό τήν προσφώνηση ἀκόμη τῆς ἐπιστολῆς γίνεται φανερό τό γεγονός ὅτι ὁ σεβαστός κληρικός δέν μπῆκε καν στόν κόπο νά ἀναγνώσει τήν ἀνάρτηση καί βιάστηκε νά κάνει ὁμολογία τῆς ἀλλοιωμένης πίστης του. Τό κείμενο τό ὁποῖο κρίνει ὀνομάζοντάς το „κατάπτυστο ἄρθρο” εἶναι καρπός ἐπισταμένης μελέτης καί ἔρευνας τοῦ σύγχρονου ἀπολογητοῦ πατρός τῆς Ἐκκλησίας μᾶς π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔχει κοιμηθεῖ ἀπό τό 1996. Σέ ποιόν π. Βασίλειο, λοιπόν, ἀπευθύνεται ὁ π. Στάχυς καί γιά ποιόν ἀκριβῶς λόγο; Ἀκόμη κι ἄν ἀπευθυνόταν στόν π. Ἀντώνιο καί πρόκειται περί ἀβλεψίας θά ὄφειλε πρίν „ἀναμετρηθεί” μαζί του νά ἔχει ἐρευνήσει λίγο καί τότε θά ἔβλεπε ὅτι συνομιλεῖ μέ ἕναν νεκρό πού, ἐν τούτοις, ἔχει τήν δύναμη ἀκόμη καί ἀπό τόν τάφο νά ἀποστομώσει τόν ἐπιπόλαιο κληρικό.
Ἄς μποῦμε, ὅμως, λίγο καί στήν οὐσία τοῦ πράγματος:
Ἀρχικῶς, καί γιά τήν ἀνάγκη τοῦ διαλόγου, ἄς δεχθοῦμε ὡς δεδομένο ὅτι οἱ Ναΐτες δέν ἔχουν καμία ἀπολύτως σχέση μέ τόν τεκτονισμό. Αὐτό ἀσφαλῶς δέν σημαίνει αὐτομάτως ὅτι μπορεῖ ὁ καθένας νά μετάσχει ὡς μέλος τοῦ τάγματος αὐτοῦ. Θά ἐπιχειρήσουμε, λοιπόν, μέσα ἀπό τά κείμενα πού δημοσιεύει τό ἴδιο τό τάγμα στήν ἐπίσημη ἰστοσελίδα του, νά ἀνιχνεύσουμε πόσο συμβατή εἶναι ἡ ἁπλή παρουσία, πολύ δέ περισσότερο ἡ ἐνεργός συμμετοχή ὡς μέλος, ἑνός ὀρθοδόξου χριστιανοῦ καί μάλιστα κληρικοῦ.
Καί ἀρχικῶς ἄς δοῦμε τί ἀκριβῶς εἶναι τό συγκεκριμένο τάγμα.
Κατά τόν π. Στάχυ «εἶναι μία παγκόσμια Χριστιανική Ὀργάνωση ἀνεγνωρισμένη ἀπό τόν Ο.Η.Ἐ μέ σκοπό τήν βοήθεια συνανθρώπων μας πού ἔχουν ἀνάγκη καί πάντα σέ συνεργασία μέ τόν Ἐρυθρό Σταυρό». Καί χαιρόμαστε ἀπίστευτα πού ὁ πατήρ μᾶς βγάζει ἀπό τήν ὑποχρέωση νά ἀποδείξουμε ὅτι πρόκειται γιά μία θρησκευτική ὀργάνωση, γιά μία αἵρεση στήν πραγματικότητα, στήν ὁποία ἀσφαλῶς δέν νοεῖται νά μετέχει ὀρθόδοξος πιστός. Ὁ θρησκευτικός χαρακτήρας ἀποδεικνύεται τόσο μέ τήν δήλωση τοῦ πανοσιολογιωτάτου ἀρχιμανδρίτου, ἡ ὁποία σημειωτέον εἶναι σύμφωνη μέ τά κείμενα τοῦ τάγματος, ὅσο καί ἀπό τό γεγονός ὅτι τό τάγμα ἔχει εἰδικές τελετές, οἱ ὁποῖες μάλιστα τελοῦνται κατά τόν τύπο συγκεκριμένων τυπικῶν, καί εἰδικές τελετουργικές ἀμφιέσεις. Ἀκόμη καί ὁ κοινός νοῦς ἀντιλαμβάνεται μέ τήν πρώτη ματιά ὅτι δέν πρόκειται γιά ἕνα ἁπλό φιλανθρωπικό σωματεῖο.
Ἔχει ἐπίσης τό τάγμα συγκεκριμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις πού εἶναι «ὁ οἰκουμενικός χριστιανισμός»1. Ἄς μᾶς ἀπαντήσει ὅμως ὁ πατέρας Στάχυς ἀπό πότε οἱ Ὀρθόδοξοι ἀποδεχόμαστε τό δόγμα τοῦ «οἰκουμενικοῦ χριστιανισμοῦ»; Ἀπό πότε ἀπορρίπτουμε τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μᾶς ἀποδεχόμενοι τίς πλάνες τῶν αἱρετικῶν «χριστιανικῶν» δογμάτων; Ἀπό πότε ἔγινε ἕνωση τῶν δογμάτων αὐτῶν ὥστε νά νομιμοποιεῖται ὀρθόδοξος κληρικός νά αὐτοπροσδιορίζεται ὡς «μέγας ἐφημέριος του Κυριάρχου Ἰπποτικοῦ Τάγματος Τοῦ Ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων»; Καί ἄν ὁ παππούλης εἶχε τέτοια ἀγάπη γιά τούς Ἁγίους Τόπους καί τό Ναό τῶν Ἱεροσολύμων δέν θά ἦταν φυσιολογικό ἀντί νά μετέχει σέ ἕνα τέτοιο τάγμα νά πάει νά διακονήσει ἐκεῖ ὅπου ἡ λειψανδρία ἀπειλεῖ τά πανάγια προσκυνήματα; Τά δέ περί τῆς εὐλογίας τοῦ οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τά περί φιλανθρωπίας σέ φορεῖς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, οὐδόλως παρέχουν οὐσιαστική «εὐλογία» στήν ὀργάνωση αὐτή ἀφοῦ εἶναι γνωστό τοῖς πάσι ὅτι ὅλες οἱ μασονικές ὀργανώσεις καί τά παρακλάδια τούς ἀναλίσκονται στό ἔργο τῆς φιλανθρωπίας ἀλλά καί ὅτι πολλές φορές οἱ «εὐλογίες» αὐτές ἀποσπῶνται ἤ γενικεύονται ἐνῶ ἀφοροῦν συγκεκριμένες δραστηριότητες.
Ἐξίσου ἄστοχα εἶναι τά ὅσα ὁ πατήρ ἀναφέρει περί «πλειοψηφίας» ὀρθοδόξων χριστιανῶν μεταξύ τῶν Ἑλλήνων μελῶν τοῦ τάγματος ἤ περί ἐναρκτήριου προσευχῆς «καί δή μέ τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική τάξη καί πάντα μέ τά σύμβολα τῆς πίστεώς μας τόν Σταυρό, τό Ἅγιο Δισκοπότηρο καί τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο». Κατ’ ἀρχήν νά ἐξηγήσουμε στόν πατέρα Στάχυ ὅτι πλειοψηφία δέν σημαίνει τό ὅλον καί ἄρα ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ ὅτι στό τάγμα μετέχουν καί ὀπαδοίἄλλων «χριστιανικῶν» δογμάτωνμέ τούς ὁποίους καυχᾶται ὅτισυμπροσεύχεται χρησιμοποιώντας μάλιστα τά Ἱερά Ἐκκλησιαστικά σκεύη. Ἐξάλλου μᾶς εἶναι πολύ δύσκολο νά πιστεύσουμε ὅτι στίς Μεγάλες Γενικές Συνόδους οἱ ὁποῖες ἄρχονται καί λήγουν ἐπίσης μέ προσευχή2ἡ προσευχή γίνεται μέ τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική τάξη. Βέβαια ἀκόμη καί ἄν αὐτό συνέβαινε, ὅπως φαίνεται ὅτι συμβαίνει στήν χώρα μας, αὐτό ὄχι μόνο δέν ἀποδεικνύει τήν ὀρθοδοξία τοῦ τάγματος ἀλλά ἀντιθέτως εἶναι ἄξιο μεγαλύτερηςκατακρίσεως ἡ συγκριτιστική χροιά πού δίδεται στήν «ὀρθόδοξη» προσευχή. Ἀλήθεια ποιά ἐκκλησιαστική τάξη προσευχῆς ὑπάρχει γιά τήν ἔναρξη τελετῶν συγκριτιστικῶν – οἰκουμενιστικῶν ταγμάτων; Σέ ποιό τυπικό ἀναφέρεται ὁ σεβαστός κληρικός;
Ἐξίσου ἀξιοκατάκριτη, ὅσο καί συγκριτιστική, εἶναι καίἡ χρήση τῶν Ἱερῶν Σκευῶν τῆς Ἐκκλησίας μας στίς τελετές τοῦ τάγματος. Ἀπ’ ὅτι γνωρίζουμε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ὁ Σταυρός καί ἀκόμη περισσότερο τό ἅγιο δισκοπότηρο χρησιμοποιοῦνται στήν ὀρθόδοξη λατρεία ὄχι ὡς σύμβολα ἀλλά ὡς λειτουργικά σκεύη καί μόνον ὅταν ἡ χρήση τούς εἶναι ἀπαραίτητη. Ἡ χρήση τους ὡς συμβόλων ἀποτελεῖ βέβυλη πράξη ἡ ὁποία μάλιστα παραπέμπει, εἰδικῶς τοῦ ἁγίου ποτηρίου, σέ μυστικιστικές θεωρίες περί «ἱεροῦ δισκοπότηρου» τίς ὁποῖες, προφανῶς ματαίως, προσπαθοῦν οἱ ἴδιοι οἱ Ναΐτες νά ἀποσυνδέσουν ἀπό τό τάγμα τους. Νά θυμίσουμε δέ στόν πατέρα ὅτι σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνεςἡ χρήση τῶν ἱερῶν σκευῶν γιά κοινούς σκοπούς ἀποτελεῖ βεβύλωση καί τιμωρεῖται, σύμφωνα μέ τόν ΟΓ΄ Ἀποστολικό, μέ ἀφορισμό, πολύ δέ περισσότερο ἡ χρήση τους σέ τελετές πού ἔρχονται σέ εὐθεία ἀντίθεση μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί ἀκυρώνουν τήν ἀποστολή τοῦ κληρικοῦ πού εἶναι νά κηρύττει καί ὄχι νά ἀκυρώνει τήν Μία Ἀλήθεια. Νά τοῦ θυμίσουμε ἐπίσης ὅτι σέ σατανιστικές τελετές ἐπίσης ἐπιδιώκεται ἡ χρήση ἱερῶν σκευῶν ἀκριβῶς διότι ἡ βεβήλωσή τους ἱκανοποιεῖ περισσότερο τόν ἐμπνευστή τους.
Ἄξιο, ὅμως, ἀπορίας τυγχάνει καί τό γεγονός ὅτι ὁ π. Στάχυς μᾶς μιλάει γιάπνευματικό του τάγματος. Πνευματικό τῶν πεντηκοστιανῶν, εὐαγγελικῶν, παπικῶν καί μονοφυσιτῶν; Καί τί ἐξομολογοῦνται οἱ ἄνθρωποι αὐτοί; Καί μετέχουν σέ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ αἱρετικοί; Μήπως λαμβάνουν καί τήν ἄδεια νά κοινωνήσουν; Βλέπετε ἀγαπητέ πάτερ σέ τί συλλογισμούς ὁδηγοῦν οἱ παραδοξολογίες πού γράφετε καί τίς ὁποῖες, εἶναι πολύ πιθανόν, νά βιώνετε καί νά ἀληθεύουν; Βλέπετε γιατί οἱ κληρικοί πρέπει νά ἀκολουθοῦν πιστά καί νά συμμορφώνονται στούς Κανόνες καί τίς Παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας;
Ἐπισκεπτόμενοι ὅμως, κατά τήν προτροπή τοῦ Ἀρχιμανδρίτου, τήν ἰστοσελίδα τοῦ τάγματος βρήκαμε καί κάποια ἄλλα ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα πού ἀποδεικνύουν τό ἄτοπό της διπλῆς ἰδιότητος ὡς μέλους τῆς Ἐκκλησίας, καί μάλιστα κληρικοῦ, καί ταυτοχρόνως ὡς «Ναΐτου» καί μάλιστα «ἐφημερίου» του τάγματος.
Στό πρῶτο τεῦχος, λοιπόν τοῦ περιοδικοῦ «Ναΐτικα Νέα» (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2010) ἔχουμε τίς ἀπαντήσεις ἐπί συχνῶν ἐρωτήσεων οἱ ὁποῖες ἔχουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον.
- Εἶναι τό τάγμα, τάγμα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας;
Ὄχι, μᾶς ἀπαντάει τό περιοδικό, εἶναι «οἰκουμενική ὀργάνωση». Αὐτά βέβαια τά ἔχουμε ἤδη σχολιάσει δέν μποροῦμε ὅμως νά μήν ἀναφερθοῦμε στό γεγονός ὅτι τό τάγμα ἀναγνωρίζει ὡς πνευματικό του πατέρα, σύμφωνα μέ τήν διακήρυξη τῶν Βρυξελῶν, τόν ψευτοάγιοBernand Clairvaux, τοῦ ὁποίου μάλιστα τά ἰδανικά καί τόν κώδικα ἱπποσύνης καί τό προσωπικό χριστιανικό κανόνα ἐπιδιώκουν οἱ σημερινοί Ναΐτες «νά μεταφέρουν ἔμπρακτα στό σύγχρονο κόσμο»3. Ἡ ἀπόλυτη διγλωσσία! Δέν εἶναι καθολικό τάγμα ἀλλά προβάλλει τά ἰδανικά ἑνός ἁγίου του Παπισμοῦ! Ἀλήθεια ὁ π. Στάχυς ἔχει ποτέ ἀκούσει ὅτι σύμφωνα μέ τόνΛδ΄ κανόνα τῆς ἐν Λαοδικεία Συνόδουἀναθεματίζονται ὅσοι προσκυνοῦν τούς μάρτυρες τῶν αἱρετικῶν; Καί ἄν ἀναθεματίζονται οἱ ἁπλοί προσκυνητές ψευτοαγίων, καί μάλιστα πού ἔχουν μαρτυρήσει γιά τόν Χριστό – ὅπως αὐτοί τουλάχιστον τόν πίστευαν, πόσο αὐτοαναθεματίζονται αὐτοί οἱ ὁποῖοι μετέχουν σέ ὁμάδες οἱ ὁποῖοι ἱδρύθηκαν γιά νά προβάλλουν τίς ζωές καί τά «ἰδανικά» ψευτοαγίων; Καί μπορεῖ κληρικός νά διδάσκει τέτοια «ἰδανικά»;
Εἶναι ἀξιοσημείωτο καί τό γεγονός ὅτι τό τάγμα, στό «τυπικό εἰσδοχῆς δοκίμων», ἀναφέρεται εὐθέως στό δόγμα τοῦκαθαρτηρίου πυρόςτό ὁποῖο, προφανῶς, ὁμολογοῦν ὅτι ἀποδέχονται ὅλοι οἱ μετέχοντες διά τῆς παρουσίας τους καί τῆς σιωπῆς τους στήν τελετή καί τήν ἰδιότητα τοῦ μέλους. «Θά ὑπομείνουμε τό πῦρ τοῦ καθαρμοῦ, ὄχι ὡς τιμωρία, ἀλλά μέ τήν ἴδια ἔννοια τῆς δημιουργίας τοῦ ξίφους, γιά νά γίνουμε καθαροί, ἰσχυροί καί χρήσιμοι συμφώνως πρός τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ»4.
- Μπορεῖ ἕνας ἰνδουιστής νά εἶναι μέλος τοῦ τάγματος;
Ὄχι, ἀπαντᾶ τό περιοδικό, διότι εἶναι χριστιανικό τάγμα ἐν τούτοις, ὅμως, δέν παραλείπει νά τονίσει ὅτι «θεωροῦμε τόν Χριστιανικό πολιτισμό ὡς ἕναν μεταξύ ἄλλων μεγάλων πολιτισμῶν ἀντάξιων διατήρησης, καί ὄχι ἀπαραίτητα ἀνώτερο ἀπό τούς ἄλλους». Διγλωσσίας συνέχεια λοιπόν! Χριστιανικό μέν τάγμα ἀλλά ὁ Χριστιανικός πολιτισμός ὄχι ἀπαραίτητα ἀνώτερος τῶν ἄλλων! Ἐξάλλου, σύμφωνα μέ τήν προαναφερθεῖσα διακήρυξη τῶν Βρυξελλῶν,στόχος τοῦ τάγματος εἶναι νά βοηθήσει τόν διαθρησκειακό διάλογο. Βέβαια, θά πεῖ κάποιος, μιλάει γιά τόν Χριστιανικό πολιτισμό καί ὄχι τήν πίστη ὅμως τά πράγματα ξεκαθαρίζουν μέ τήν ἑπόμενη ἐρώτηση καί ἀπάντηση.
- Εἶναι τό τάγμα ἐσωτερική λατρεία;
Καί τί θά ἀπαντοῦσε τό περιοδικό φυσικά; Ὄχι. Καί ἡ συνέχεια «ὁ κόσμος τῶν νέο-Ναϊτῶν μετρᾶ σέ ἑκατοντάδες μικρῶν ἤ μεγάλων ὀργανώσεων πού ἐκτείνονται ἀπό γαστρονομικούς συλλόγους καί ἀδελφότητες πανεπιστημιακῶν σπουδαστῶν, ὡς τίς ὀργανώσεις πού ἐργάζονται στήν μελέτη καί διδασκαλία μυστικῶν-ἐσωτερικῶν ἐπιστημῶν». Διγλωσσία πλέον σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο! Δέν εἶναι ἐσωτερική ὀργάνωση ἀλλά ἀναγνωρίζει ὡς ἐπιστῆμες καί ὡς «ἐργασία» τήν ἐνασχόληση μέ τόν ἐσωτερισμό!
Βέβαια κατατοπιστικά εἶναι στό θέμα αὐτό καί τά παρακάτω:
Ι. Τό τυπικό περικόσμησης τό ὁποῖο «μυεῖ» τούς Ναΐτες προτρέποντάς τους νά διαλογίζονται στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. «Νά θυμάστε πάντα ἀδελφοί μου καί ἀδελφές μου ὅτι εἶστε Ναΐτες, καταγόμενοι ἀπό τούς Πτωχούς ἱππότες τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων. Συνήθειά τους ἦταν ὁ διαλογισμός ἐπί τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ ὅπως περιλαμβάνεται στήν Καινή Διαθήκη καί ὁ διαλογισμός ἐπί τῶν νοημάτων τοῦ Ναοῦ»5. Στή συνέχεια δέ, ἀφοῦ γίνεται σύσταση νά ἀποφεύγετε ὁ «στεῖρος δογματισμός», διακηρύσσεται στό τυπικό ὅτι δέν πρέπει νά λησμονεῖται ὅτι «ὁ Ναός τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἴδιος σας ὁ ἐαυτός». Δέν εἶναι αὐτό ἐσωτερισμός; Οὔτε ἡ συστηματική προβολή τοῦ διαλογισμοῦ, πού συνεχίζεται συστηματικά καί ἔντονα καί παρακάτω, μέ τήν ὑπόσχεση ὅτι διά μέσου αὐτοῦ θά ἔρθει «ἡ εἰρήνη τοῦ Πνεύματος»;
ΙΙ.Ἡ πίστη στό τρισύνθετο τοῦ ἀνθρώπου, πού ἐμπεριέχεται στό ἴδιο κείμενο ὡς οἱ «ἀρχές τῆς ζωῆς» ὅπως διδάχθηκαν ἀπό τόν ψευδοάγιο Βερνάρδο. «Αὐτές εἶναι», ὅπως λέει τό κείμενο τοῦ τάγματος «ἡ φροντίδα τοῦ σώματος, ἡ φροντίδα τῆς ψυχῆς καί ἡ φροντίδα τοῦ πνεύματος».
Πρόκειται περί αἱρετικῆς διδασκαλίας, πού διατυπώθηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τό λαϊκό ἱεροκήρυκα Ἀπόστολο Μακράκη. Σύμφωνα μέ αὐτήν ἡ ἀνθρώπινη φύση ἀποτελεῖται ἀπό τρία συστατικά στοιχεῖα: α) τό σῶμα, β) τήν ψυχή, καί γ) τό πνεῦμα (πού, κατά τό Μακράκη, εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο καί κατοικεῖ σέ κάθε ἄνθρωπο). Κατά τό Μακράκη, λοιπόν, ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ἀθάνατη καί αἰώνια, ἀλλά θνητή, γι’ αὐτό καί μετά ἀπό τό σωματικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου ἐπιστρέφει, ὅπως, ἀκριβῶς, καί τό σῶμα του, στό χῶμα. Στό σημεῖο αὐτό, δηλαδή, ὁ Μακράκης ταυτίζει ἀπόλυτα τήν "ψυχή" τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν "ψυχή" (ἤ, καλύτερα, μέ τό "εἶδος ψυχῆς") τῶν ἄλογων ζώων, ἡ ὁποία, κατά τούς Πατέρες, ἐπιστρέφει στό χῶμα μαζί μέ τό σῶμα τούς μετά ἀπό τό θάνατό τους. Ὅταν ὅμως οἱ ἅγιοι Πατέρες μιλοῦν γιά τό σῶμα, τήν ψυχή καί τό πνεῦμα, «δέν ἐννοοῦν τό τρισύνθετο τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μέ τήν λέξη πνεῦμα ἐννοοῦν τό χάρισμα, δηλαδή τήν θεία Χάρη πού χαριτώνει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Χωρίς τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος λέγεται ψυχικός ἤ σαρκικός, ἐνῶ μέ τήν ὕπαρξη τῆς Χάριτος λέγεται πνευματικός».6Τό ἀθάνατο στοιχεῖο τῆς ἀνθρώπινης φύσης εἶναι, πάντα κατά τό Μακράκη, τό "πνεῦμα" τοῦ ἀνθρώπου, πού μετά ἀπό τό σωματικό θάνατο ἐπιστρέφει στό Θεό. Ὁ μακαριστός γέρων Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης7κατήγγειλε ἐπίσημα τή διδασκαλία αὐτή ὡς αἱρετική καί ἀναίρεσε μέ ἀπόλυτη ἐπιτυχία ὅλη τήν ἐπιχειρηματολογία της.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος μέ τήν ὑπ’ Ἀριθμ. 2469/21.12.1878, ἐγκύκλιό Της, καταδίκασε καί τό τρισύνθετο. Μία θεωρία ἡ ὁποία σύμφωνα μέ τόν καθηγητή τῆς θεολογικῆς σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Λέων Μπράνγκ, ὁδηγεῖ στόν Πανθεϊσμό!8
ΙΙΙ. Ἀπό τά «Τυπικά Συνεδριάσεων Κλειστῆς»9, ὅπου οἱ βρίθουν ἀναφορῶν σέἀπόκρυφες γνώσεις καί αἰώνια φῶτα, τά ὁποῖα ἀσφαλῶς καί δέν ταυτίζονται μέ τόν μόνο ἀληθινό Φῶς πού εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός. Στό «τυπικό», λοιπόν αὐτό πέραν τῆς ὁμολογίας ὅτι οἱ Ναΐτες «ἀναζητοῦν» νά ὑπερασπισθοῦν μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις τήν κυριαρχία τοῦ Παναγίου Τάφου στό Ναό τῶν Ἱεροσολύμων ὑπάρχουν καί οἱ ἑξῆς «ἀναζητήσεις»:
«Τί ἄλλο ἀναζητᾶμε στήν ἀποστολή μᾶς αὐτή ἀδελφέ Ἀναπληρωτά;»
«Τό Φῶς…Τό Αἰώνιο Φῶς τῆς γνώσεως τῆς ὕπαρξής μας…» στό ὁποῖο κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει μέ ἀκρίβεια διότι «μέ τήν πάροδο τῶν αἰώνων λόγω τῶν διώξεων τάς ὁποίας ὑπέστη τό Τάγμα πολλές ἐκ τῶν ἀρχῶν αὐτῶν ἔχουν ἀπολεσθεῖ ὁριστικά»! Ἄλλες βέβαια, κατά τό κείμενο πάντα, διατηροῦνται καί ἔτσι μποροῦν νά ὁδηγήσουν στό Αἰώνιο αὐτό Φῶς καί μέρος τῶν ὁποίων, ὅμως, μπορεῖ νά ἀνακοινώσειμόνον ὁ Ἀνώτατος Ἄρχων. Στή συνέχεια ὁ ἀνώτατος ἄρχωνἀνακοινώνει μία σειρά δογμάτων μέ μπόλικη δόση νέας ἐποχῆς καί μυστικισμοῦ οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν στό «μονοπάτι τοῦ Αἰωνίου Φωτός», δόγματα, ἀρχές κατά τήν ὁρολογία τους, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν «ἀρχέγονη γνώση πού μεταδόθηκε στούς ἀναζητώντας τό Φῶς» ἤ μᾶλλον «ψήγματα αὐτῆς».
Μιλᾶμε, λοιπόν, γιάἀρχέγονη γνώση πού ὁδηγεῖ στό Φῶςκαί πού κατέχει τό τάγμα ἀλλά καί πού μεταδίδει τό Τάγμα. Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθεῖ ἐσωτερισμός – ἀποκρυφισμός πέραν ὅλων αὐτῶν; Καί φυσικά θά ἀνοίγαμε μεγάλη «πληγή» ἄν προσπαθούσαμε νά κρίνουμε τίς «ἀρχές» αὐτές τοῦ τύπου «ὁ κόσμος ἐγεννήθη», δέν ἐπλάσθη, «γιά τόν ἄνθρωπο», «ἡ ψυχή δέν κινεῖται πάντα ἀλλά κινεῖ ὅλα τά ὄντα», «τό ἀγαθό δέν ὑφίσταται στή γῆ», «ὁ ἄνθρωπος εἶναι κακός» , ἡ διάκριση «διαλυτοῦ» καί «ἀδιάλυτου» σώματος κ.α.
ΙV. To ἱστορικό κείμενο τοῦ Κῶν/ου Μπούρα πού καταλήγει ὅτι σκοπός τῶν Ναϊτῶν εἶναι νά λειτουργήσουν ὡς διπλωμάτες τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης καί νά ἐξασφαλίσουν τήν λειτουργία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης γιά τό καλό της ἀνθρωπότητος καί «τή μετάβαση τοῦ γήινου πολιτισμοῦ σέ ἀνώτερο ἐπίπεδο ἐξέλιξης».
V. Στήν δημοσιευμένη ὁμιλία τοῦ ἴδιου κυρίου μέ τίτλο «Ἀπό τούς Ὀλύμπιους Θεούς στήν Παναγία-Πανγαία κι ὁ ρόλος τῶν Ἱπποτῶν στή Γεφύρωση Κόσμων, Πολιτισμῶν καί Θρησκειῶν»10, διά τῆς ὁποίας ἐκφράζει, μεταξύ πολλῶν ἄλλων, τίς ἑξῆς θέσεις:
-Ὅτι περίπου κάθε 2.000 χρόνια παρακμάζουν τά θρησκεύματα. Βασική θέση τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἀπό τήν ὁποία καί παίρνει τό ὄνομά της.
-Οἱ Ἱππότες κάηκαν στήν πυρά γιατί κατεῖχαν τήνμυστική γνώσηκαί ἀπειλοῦσαν τούς «τά φαιά φοροῦντες» ἤ κοινῶς τό «παπαδαριό» καί κάθε π.Στάχυ.
-Κάηκαν ἐπίσης διότι γνώριζαν τά περί Μαγδαληνῆς πού δέν βόλευαν τόν Παπισμό ὁ ὁποῖος ἤθελε μόνον ἄντρες στό ἱερατεῖο καί ἀπέρριψε τό θηλυκό στοιχεῖο σέ ἀντίθεση μέ κάθε ἄλλη θρησκεία. Θέση πού σαφῶς δικαιολογεῖ τήν χρήση τοῦ ἁγίου ποτηρίου στίς τελετές τῶν Ναϊτῶν !
Στήν ἐν λόγω δέ ὁμιλία ὁ σεβαστός κύριος δέν παραλείπει νά ὁμολογήσει ὅτι τό σύμβολο τῶν Ναϊτῶν, πού ὁ πατήρ Στάχυς μέ καμάρι φέρει, ὁ «Σταυρός τῆς Μάλτας» ἤ «Σταυρός τῆς Ἀμάλφης» ἀρχικῶςἐκπροσωποῦσε τοῦ τέσσερις θεούς τῆς Ἀσσυρίας(Ρᾶ, Ἄνου , Βῆλο, Ἔα), στή συνέχεια μεγάλοι μάγγιστροι ἔδωσαν τήν ἑρμηνεία ὅτιοἱ ὀκτώ ἀκμές τοῦ συμβολίζουν ὀκτώ ἰπποτικές ἀρετές ἤ τούς ὀκτώ μεγάλους μαγγίστρους.Ἡ ἀποκρυφιστική ἑρμηνεία τοῦ σταυρικοῦ σχήματος ταιριάζει μέ ὅσα γράφει ἡ Ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ τοῦ Mackey. Αὐτή ὑποστηρίζει ὅτι σέ φιλοσοφικούς καί «ἀνέκφραστους» (“Ineffable”) βαθμούς τῆς Μασονίας (δηλ. στούς βαθμούς 4ο ὡς 14ο τῆς Στοᾶς Τελειοποιήσεως) ἔχει γίνειχρήση τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ χάρη στή σημασία πού εἶχε σέ προχριστιανικές, φυσικές θρησκεῖες, ὅπου θεωροῦνταν ὡς ἱερό σύμβολο, ὅπως στήν Αἴγυπτο, Ἀσσυρία, Περσία καί Ἰνδουστᾶν, μεταξύ τῶν Δρυϊδῶν, κ.α. (π.χ. καί “... the religious use of the cross by several of the aboriginal tribes of this continent, where the allusion, it must be confessed, seems evidently to be to the four cardinal points, or the four winds, or four spirits of the earth”)11. Στό ἴδιο μῆκος κύματος καί ὁ θεοσοφιστής Charles W. Leadbeater στό βιβλίο του «Ἡ κρυμμένη ζωή στή Μασονία» (“The hidden life in Freemasonry”) τοῦ 1926, ἐκθέτει στήν παράγραφο 772 (ψηφιακῆς ἔκδοσης) τήν ἄποψη ὅτιὁ σταυρός ἐκφράζει τό δυαλισμό στό σύμπανκαί εἶναι ἔμβλημα τοῦ τετραπλοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης, ἀναφέρει ὅτι γιά τούς Ροδοσταυρούς στό μεσαίωναοἱ τέσσερις κεραῖες τοῦ σταυροῦ συμβόλιζαν τά τέσσερα στοιχεῖα τῆς φύσηςκαί τά τέσσερα ζῶα γύρω ἀπό τό θρόνο τοῦ Θεοῦ σέ συσχετισμό μέ τίς τέσσερις σημαῖες τοῦ Τάγματος12. Ἡ σύγχρονη ἐσωτεριστική ἑρμηνεία θέλει τόν σύμβολο αὐτό «γράφημα τῶν ἐνεργειακῶν (ὄχι βαρυτικῶν) κέντρων τῆς Γής σέ συνδυασμό μέ τίς οὐράνιες ἐνεργειακές πύλες ἀπό τίς ὁποῖες εἰσρέει στόν πλανήτη πού κατοικοῦμε τό Πρωταρχικό Δημιουργικό Φῶς, διαπερνώντας τό Πέπλο». Τό ἴδιο κυνικά γίνεται ἡ ὁμολογία ὅτι οἱ ἱππότες «ἐκτός ἀπό τόν ἰσλαμικό μυστικισμό, ἐπικοινώνησαν καί μέ τήν μεγάλη μαγική παράδοση τῆς Ἀνατολῆς…».
Ἀπό ὅλα τά παραπάνω νομίζουμε ὅτι γίνεται ἀπολύτως ἐμφανές ὅτι εἶναι ἀπολύτως ἀσυμβίβαστη ἡ ἰδιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου μέ τήν ἰδιότητα τοῦ μέλους τοῦ τάγματος τῶν Ναϊτῶν, ὅτι ἡ συμμετοχή στό τάγμα ἀποτελεῖ συμμετοχή σέ ἄλλη θρησκεία καί κυρίως ὅτι ὅσοι, μετά βέβαια ἀπό ἐνημέρωση πού θά τούς γίνει, ἐπιμένουν νά μετέχουν στά τάγματα τῶν Ναϊτῶν αὐτομάτως θέτουν τούς ἑαυτούς τούς ἐκτός Ἐκκλησίας καί πρέπει νά ὑποστοῦν τίς κανονικές κυρώσεις πού γιά τούς κληρικούς δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄλλη ἀπό τήνκαθαίρεση. Σημειωτέον ὅτι γιά τούς μετανοοῦντες πού ἔχουν ὑποστεῖ τήν «μύηση», πού ἔχουν εἰσαχθεῖ διά τελετῆς εἰσδοχῆς δηλαδή στό τάγμα, ἀπαιτεῖται ἐκκλησιαστικός κανόνας καίἍγιονΧρίσμα.
