Μητρ. Πειραιώς Σεραφείμ διάφορες ομιλίες /ανακοινώσεις
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Ιουν 08, 2013 7:25 pm
Ανακοινωθέν Μητροπολίτου Πειραιώς για την "προοδευτικότητα" της Δ. Ευρώπης (Κτηνοβασία, παιδεραστία, ομοφυλοφιλία)
http://www.impantokratoros.gr/85F5CDA2.el.
Ἡ «πρόοδος» λοιπόν τῆς ἀνθρωπότητος συντελεῖται μέ τά παραπάνω γεγονότα ἀλλά διαφεύγουν ἀπό τούς «προοδευτικούς» τῶν ἡμερῶν μας ἡμεδαπούς καί ἀλλοδαπούς τά ἑξῆς:
Στό βιβλίο τῆς Γενέσεως (κεφ. 19,1-5) πού συνεγράφη τό 2.369 π.Χ. ἐξιστορεῖται ἡ «προοδευτικότης» τῶν Σοδόμων καί Γομόρων μέ τά ἀκόλουθα: «Ἦλθον δὲ οἱ δύο ἄγγελοι εἰς Σόδομα ἑσπέρας· Λὼτ δὲ ἐκάθητο παρὰ τὴν πύλην Σοδόμων. ἰδὼν δὲ Λώτ, ἐξανέστη εἰς συνάντησιν αὐτοῖς καὶ προσεκύνησε τῷ προσώπῳ ἐπὶ τὴν γῆν. 2 καὶ εἶπεν· ἰδοὺ κύριοι, ἐκκλίνατε εἰς τὸν οἶκον τοῦ παιδὸς ὑμῶν καὶ καταλύσατε καὶ νίψασθε τοὺς πόδας ὑμῶν, καὶ ὀρθρίσαντες ἀπελεύσεσθε εἰς τὴν ὁδὸν ὑμῶν. καὶ εἶπαν· οὐχί, ἀλλ᾿ ἐν τῇ πλατείᾳ καταλύσομεν. 3 καὶ κατεβιάζετο αὐτούς, καὶ ἐξέκλιναν πρὸς αὐτὸν καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. καὶ ἐποίησεν αὐτοῖς πότον, καὶ ἀζύμους ἔπεψεν αὐτοῖς, καὶ ἔφαγον. 4 πρὸ τοῦ κοιμηθῆναι δέ, οἱ ἄνδρες τῆς πόλεως οἱ Σοδομῖται περικύκλωσαν τὴν οἰκίαν ἀπὸ νεανίσκου ἕως πρεσβυτέρου, ἅπας ὁ λαὸς ἅμα. 5 καὶ ἐξεκαλοῦντο τὸν Λὼτ καὶ ἔλεγον πρὸς αὐτόν· ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα; ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ἡμᾶς, ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς».
Στό βιβλίο τῆς Πεντατεύχου Λευϊτικόν στό 20ο κεφ. στό 15ο στίχο περιγράφεται τό κακούργημα τῆς κτηνοβασίας: «καὶ ὃς ἂν δῷ κοιτασίαν αὐτοῦ ἐν τετράποδι, θανάτῳ θανατούσθω, καὶ τὸ τετράπουν ἀποκτενεῖτε. 16 καὶ γυνή, ἥτις προσελεύσεται πρὸς πᾶν κτῆνος βιβασθῆναι αὐτὴν ὑπ᾿ αὐτοῦ, ἀποκτενεῖτε τὴν γυναῖκα καὶ τὸ κτῆνος· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσιν».
Μία μικρή «λεπτομέρεια» διασώζεται ἀπό τόν Ρωμαῖο ἱστορικό Κάσσιο Δίονα (163 μ.Χ) στήν περίφημη Ρωμαϊκή Ἱστορία του, τῆς ὁποίας τήν ἀλήθεια ἐπιμαρτυροῦν καί οἱ συγχρόνοι τοῦ γεγονότος ἱστορικοί Τάκιτος καί Σουητώνιος, κατά τήν ὁποία ὁ φρενοβλαβής αὐτοκράτωρ τῆς Ρώμης Νέρων συνῆψε γάμο μέ δύο Ἕλληνες ἀπελεύθερους, τόν «εὔσωμο καί ἀνδρώδη» Πυθαγόρα, καί τόν «λεπτόσωμο καί γυναικώδη» Σπόρο, τόν ὁποῖο κατέστησε ἐκτομία καί μετωνόμαστε σέ Σαβίνα…»
Ὁ μεγαλειώδης Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του (κεφ. ΣΤ΄, 9-10) πού συνεγράφη τό 54 μ.Χ. διαβεβαιώνει ἀπολύτως ὅτι: «... ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται 10 οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι...»
Ὁ οἰκουμενικός Ἱεράρχης Μ. Βασίλειος τό 370 μ.Χ. μέ τάς κανονικάς του ἐπιστολάς καί τόν 7ο ἱερό του κανόνα ἐπικυρωθέντα ἀπό τόν 2ο κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διακηρύσσει:
«Ἀρρενοφθόροι καὶ ζωοφθόροι καὶ φονεῖς καὶ φαρμακοὶ καὶ μοιχοὶ καὶ εἰδωλολάτραι τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσὶν ἠξιωμένοι, ὥστε ὅν ἔχεις ἐπὶ τῶν ἄλλων τύπον καὶ ἐπὶ τούτων φύλαξον...».
Ὁ αὐτάδελφός του Ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης τό 378 μ.Χ. μέ τήν κανονική του ἐπιστολή πρός Λητόϊο ἐπίσκοπο Μελιτίνης μέ τόν 4ο κανόνα του ἐπικυρωθέντα ὡσαύτως ἀπό τόν 2ο κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀποκαλεῖ τήν παιδεραστία καί τήν κτηνοβασία: «ἐπιβουλήν τε καί ἀδικίαν τοῦ ἀλοτρίου. Ἐν ταύτῃ δέ καί τήν ζωοφθορίαν καί παιδερασίαν εἶναι λογίζονται, διότι καί ταῦτα φύσεώς ἐστι μοιχεία εἰς γάρ τό ἀλλότριόν τε καί παρά φύσιν γίνεται ἡ ἀδικία».
Οἱ αὐτοκράτορες Κωνστάντιος καί Κώνστας στήν ἀπό τοῦ ἔτους 342 μ.Χ. διάταξίν των, πού περιελήφθη στό νόμο 30 (31) τοῦ Ἰουστινιανείου Κώδικος 9,9 ἀποφαίνονται διά τήν παιδεραστία: “cum vir nubit in feminam, femina viros proiectura quid cupiat? ubi sexus perdidit locum, ubi scelus est id quod non proficit scire, ubi Venus mutatur in alteram formam,ubi Amor quaeritur nec videtur” καί τό βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο ἀπειλεῖ διά τό κακούργημα τόν διά ξίφους θάνατο, Νόμος 6 Θεοδοσ. Κωδ. 9.7, Νεαρά ΟΖ΄Κεφ. Α΄, Νεαρά ΡΜΑ΄ κεφ. Α΄, Ἁρμενόπ. γ΄ΣΤ΄Δ΄.
Ἡ ἐν Ἀγκύρᾳ τῆς Γαλατίας τοπική Σύνοδος τοῦ 315 μ.Χ. τῆς ὁποίας οἱ κανόνες ἐπικυρώθηκαν ἀπό τόν 2ο κανόνα τῆς Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μέ τούς ιστ΄καί ιζ΄ κανόνας της ἐξομοιώνει τούς «ἀλογευσαμένους» ἤ «ἀλογευομένους» (κτηνοβάτας) μέ τούς λεπρούς. Τό δέ ξ΄ βιβλίο τῶν Βασιλικῶν τίτλος 37 προστάζει ὅτι «τῶν ἀλογευομένων, ἤτοι τῶν κτηνοβατῶν νά κόπτεται ὁ καυλός». Τήν αὐτήν ποινή τῆς καυλοκοπίας ἐπέβαλε τό βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο μέ τίς διατάξεις: Ἐκλογ. ΙΞ΄, λθ΄, Βασιλικ. πε΄, Ξ΄, ΛΖ΄, Προχειρ. ΛΘ΄, οδ΄, Ἁρμενόπ. δ΄, ΣΤ΄ Δ΄, Ματθ. Βλάσταρ. Συντ. ΣΤ΄ σ. 79.
Ὁ αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανός τόν 6ο αἰ. μέ τήν ΟΖ΄Νεαρά του κεφ. Α΄ἀποφαίνεται τήν παιδεραστίαν «διαβολικήν καί ἄτοπον ἀσέλγειαν», μέ τήν Νεαρά ΡΜΑ΄ κεφ. Α΄ «ἀσεβῆ καί ἀνοσίαν πράξιν, ἥν οὐδέ ἐν ἀλόγοις ἁμαρτανομένην ἐστί εὑρεῖν».
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω παρατιθεμένων ἐκ τοῦ τεραστίου ὑλικοῦ ἀναφορᾶς στάς κακουργίας τῆς παρά τήν φύσιν ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας ἀποδεικνύεται πασίδηλα ὅτι ἡ δῆθεν σχετική πρόοδος καί δημοκρατική εὐαισθησία, τά δῆθεν σχετικά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἡ δῆθεν διαφορετικότης καί ὁ δῆθεν ἐλεύθερος αὐτοπροσδιορισμός καί προσανατο-λισμός περί τό γενετήσιο ἔνστικτο καί τήν ταυτότητα τοῦ φύλου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ καταβαράθρωσις καί ὁ καταποντισμός τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας καί ἀξιοπρεπείας καί ὁ πλήρης εὐτελισμός τῆς ἐννοίας ἄνθρωπος πού στήν ἑλληνική γλώσσα σύγκειται ἀπό τό ἐπίρρημα ἄνω καί τό ρῆμα θρώσκω πού σημαίνει ἄνω βλέπω, ἄνω φέρομαι.
Συμπέρασμα ὅλα τά ἀνωτέρω περιγραφέντα ἀνόσια καί φρικώδη γεγονότα τῆς Γαλλίας, Γερμανίας καί Ὀλλανδίας, τοῦ δῆθεν προηγμένου πολιτιστικῶς δυτικοῦ κόσμου ἀποτελοῦν τραγικωτάτη παλινδρόμηση τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ σέ ἐρέβη εἰδεχθέστερα τοῦ 2.396 π.Χ., πού ἐπενδύονται μέ ψιμύθια φαιδρότητος καί ἀμαυρώνουν τήν ἀνθρώπινη ὀντότητα ὅπως θά συμβεῖ στήν αἱματοπότιστη ἀπό Ἁγίους, Μάρτυρες καί Ἥρωες γῆ τῆς Θεσσαλονίκης προσεχῶς.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
http://www.impantokratoros.gr/85F5CDA2.el.
Ἡ «πρόοδος» λοιπόν τῆς ἀνθρωπότητος συντελεῖται μέ τά παραπάνω γεγονότα ἀλλά διαφεύγουν ἀπό τούς «προοδευτικούς» τῶν ἡμερῶν μας ἡμεδαπούς καί ἀλλοδαπούς τά ἑξῆς:
Στό βιβλίο τῆς Γενέσεως (κεφ. 19,1-5) πού συνεγράφη τό 2.369 π.Χ. ἐξιστορεῖται ἡ «προοδευτικότης» τῶν Σοδόμων καί Γομόρων μέ τά ἀκόλουθα: «Ἦλθον δὲ οἱ δύο ἄγγελοι εἰς Σόδομα ἑσπέρας· Λὼτ δὲ ἐκάθητο παρὰ τὴν πύλην Σοδόμων. ἰδὼν δὲ Λώτ, ἐξανέστη εἰς συνάντησιν αὐτοῖς καὶ προσεκύνησε τῷ προσώπῳ ἐπὶ τὴν γῆν. 2 καὶ εἶπεν· ἰδοὺ κύριοι, ἐκκλίνατε εἰς τὸν οἶκον τοῦ παιδὸς ὑμῶν καὶ καταλύσατε καὶ νίψασθε τοὺς πόδας ὑμῶν, καὶ ὀρθρίσαντες ἀπελεύσεσθε εἰς τὴν ὁδὸν ὑμῶν. καὶ εἶπαν· οὐχί, ἀλλ᾿ ἐν τῇ πλατείᾳ καταλύσομεν. 3 καὶ κατεβιάζετο αὐτούς, καὶ ἐξέκλιναν πρὸς αὐτὸν καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. καὶ ἐποίησεν αὐτοῖς πότον, καὶ ἀζύμους ἔπεψεν αὐτοῖς, καὶ ἔφαγον. 4 πρὸ τοῦ κοιμηθῆναι δέ, οἱ ἄνδρες τῆς πόλεως οἱ Σοδομῖται περικύκλωσαν τὴν οἰκίαν ἀπὸ νεανίσκου ἕως πρεσβυτέρου, ἅπας ὁ λαὸς ἅμα. 5 καὶ ἐξεκαλοῦντο τὸν Λὼτ καὶ ἔλεγον πρὸς αὐτόν· ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα; ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ἡμᾶς, ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς».
Στό βιβλίο τῆς Πεντατεύχου Λευϊτικόν στό 20ο κεφ. στό 15ο στίχο περιγράφεται τό κακούργημα τῆς κτηνοβασίας: «καὶ ὃς ἂν δῷ κοιτασίαν αὐτοῦ ἐν τετράποδι, θανάτῳ θανατούσθω, καὶ τὸ τετράπουν ἀποκτενεῖτε. 16 καὶ γυνή, ἥτις προσελεύσεται πρὸς πᾶν κτῆνος βιβασθῆναι αὐτὴν ὑπ᾿ αὐτοῦ, ἀποκτενεῖτε τὴν γυναῖκα καὶ τὸ κτῆνος· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσιν».
Μία μικρή «λεπτομέρεια» διασώζεται ἀπό τόν Ρωμαῖο ἱστορικό Κάσσιο Δίονα (163 μ.Χ) στήν περίφημη Ρωμαϊκή Ἱστορία του, τῆς ὁποίας τήν ἀλήθεια ἐπιμαρτυροῦν καί οἱ συγχρόνοι τοῦ γεγονότος ἱστορικοί Τάκιτος καί Σουητώνιος, κατά τήν ὁποία ὁ φρενοβλαβής αὐτοκράτωρ τῆς Ρώμης Νέρων συνῆψε γάμο μέ δύο Ἕλληνες ἀπελεύθερους, τόν «εὔσωμο καί ἀνδρώδη» Πυθαγόρα, καί τόν «λεπτόσωμο καί γυναικώδη» Σπόρο, τόν ὁποῖο κατέστησε ἐκτομία καί μετωνόμαστε σέ Σαβίνα…»
Ὁ μεγαλειώδης Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του (κεφ. ΣΤ΄, 9-10) πού συνεγράφη τό 54 μ.Χ. διαβεβαιώνει ἀπολύτως ὅτι: «... ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται 10 οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι...»
Ὁ οἰκουμενικός Ἱεράρχης Μ. Βασίλειος τό 370 μ.Χ. μέ τάς κανονικάς του ἐπιστολάς καί τόν 7ο ἱερό του κανόνα ἐπικυρωθέντα ἀπό τόν 2ο κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διακηρύσσει:
«Ἀρρενοφθόροι καὶ ζωοφθόροι καὶ φονεῖς καὶ φαρμακοὶ καὶ μοιχοὶ καὶ εἰδωλολάτραι τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσὶν ἠξιωμένοι, ὥστε ὅν ἔχεις ἐπὶ τῶν ἄλλων τύπον καὶ ἐπὶ τούτων φύλαξον...».
Ὁ αὐτάδελφός του Ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης τό 378 μ.Χ. μέ τήν κανονική του ἐπιστολή πρός Λητόϊο ἐπίσκοπο Μελιτίνης μέ τόν 4ο κανόνα του ἐπικυρωθέντα ὡσαύτως ἀπό τόν 2ο κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀποκαλεῖ τήν παιδεραστία καί τήν κτηνοβασία: «ἐπιβουλήν τε καί ἀδικίαν τοῦ ἀλοτρίου. Ἐν ταύτῃ δέ καί τήν ζωοφθορίαν καί παιδερασίαν εἶναι λογίζονται, διότι καί ταῦτα φύσεώς ἐστι μοιχεία εἰς γάρ τό ἀλλότριόν τε καί παρά φύσιν γίνεται ἡ ἀδικία».
Οἱ αὐτοκράτορες Κωνστάντιος καί Κώνστας στήν ἀπό τοῦ ἔτους 342 μ.Χ. διάταξίν των, πού περιελήφθη στό νόμο 30 (31) τοῦ Ἰουστινιανείου Κώδικος 9,9 ἀποφαίνονται διά τήν παιδεραστία: “cum vir nubit in feminam, femina viros proiectura quid cupiat? ubi sexus perdidit locum, ubi scelus est id quod non proficit scire, ubi Venus mutatur in alteram formam,ubi Amor quaeritur nec videtur” καί τό βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο ἀπειλεῖ διά τό κακούργημα τόν διά ξίφους θάνατο, Νόμος 6 Θεοδοσ. Κωδ. 9.7, Νεαρά ΟΖ΄Κεφ. Α΄, Νεαρά ΡΜΑ΄ κεφ. Α΄, Ἁρμενόπ. γ΄ΣΤ΄Δ΄.
Ἡ ἐν Ἀγκύρᾳ τῆς Γαλατίας τοπική Σύνοδος τοῦ 315 μ.Χ. τῆς ὁποίας οἱ κανόνες ἐπικυρώθηκαν ἀπό τόν 2ο κανόνα τῆς Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μέ τούς ιστ΄καί ιζ΄ κανόνας της ἐξομοιώνει τούς «ἀλογευσαμένους» ἤ «ἀλογευομένους» (κτηνοβάτας) μέ τούς λεπρούς. Τό δέ ξ΄ βιβλίο τῶν Βασιλικῶν τίτλος 37 προστάζει ὅτι «τῶν ἀλογευομένων, ἤτοι τῶν κτηνοβατῶν νά κόπτεται ὁ καυλός». Τήν αὐτήν ποινή τῆς καυλοκοπίας ἐπέβαλε τό βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο μέ τίς διατάξεις: Ἐκλογ. ΙΞ΄, λθ΄, Βασιλικ. πε΄, Ξ΄, ΛΖ΄, Προχειρ. ΛΘ΄, οδ΄, Ἁρμενόπ. δ΄, ΣΤ΄ Δ΄, Ματθ. Βλάσταρ. Συντ. ΣΤ΄ σ. 79.
Ὁ αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανός τόν 6ο αἰ. μέ τήν ΟΖ΄Νεαρά του κεφ. Α΄ἀποφαίνεται τήν παιδεραστίαν «διαβολικήν καί ἄτοπον ἀσέλγειαν», μέ τήν Νεαρά ΡΜΑ΄ κεφ. Α΄ «ἀσεβῆ καί ἀνοσίαν πράξιν, ἥν οὐδέ ἐν ἀλόγοις ἁμαρτανομένην ἐστί εὑρεῖν».
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω παρατιθεμένων ἐκ τοῦ τεραστίου ὑλικοῦ ἀναφορᾶς στάς κακουργίας τῆς παρά τήν φύσιν ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας ἀποδεικνύεται πασίδηλα ὅτι ἡ δῆθεν σχετική πρόοδος καί δημοκρατική εὐαισθησία, τά δῆθεν σχετικά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἡ δῆθεν διαφορετικότης καί ὁ δῆθεν ἐλεύθερος αὐτοπροσδιορισμός καί προσανατο-λισμός περί τό γενετήσιο ἔνστικτο καί τήν ταυτότητα τοῦ φύλου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ καταβαράθρωσις καί ὁ καταποντισμός τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας καί ἀξιοπρεπείας καί ὁ πλήρης εὐτελισμός τῆς ἐννοίας ἄνθρωπος πού στήν ἑλληνική γλώσσα σύγκειται ἀπό τό ἐπίρρημα ἄνω καί τό ρῆμα θρώσκω πού σημαίνει ἄνω βλέπω, ἄνω φέρομαι.
Συμπέρασμα ὅλα τά ἀνωτέρω περιγραφέντα ἀνόσια καί φρικώδη γεγονότα τῆς Γαλλίας, Γερμανίας καί Ὀλλανδίας, τοῦ δῆθεν προηγμένου πολιτιστικῶς δυτικοῦ κόσμου ἀποτελοῦν τραγικωτάτη παλινδρόμηση τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ σέ ἐρέβη εἰδεχθέστερα τοῦ 2.396 π.Χ., πού ἐπενδύονται μέ ψιμύθια φαιδρότητος καί ἀμαυρώνουν τήν ἀνθρώπινη ὀντότητα ὅπως θά συμβεῖ στήν αἱματοπότιστη ἀπό Ἁγίους, Μάρτυρες καί Ἥρωες γῆ τῆς Θεσσαλονίκης προσεχῶς.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ