Βlack holes και Ήλιοι λαμπροί
Δημοσιεύτηκε: Δευ Νοέμ 27, 2006 10:46 am
του θεολόγου Δ.Παπαχριστοδούλου
Μαύρες τρύπες. Αστρικά σώματα με εξαιρετικά ισχυρό πεδίο βαρύτητας. Προέρχονται από το "θάνατο" μεγάλων άστρων και έχουν τόσο ισχυρό πεδίο βαρύτητας που δεν επιτρέπουν ούτε στο φως να διαφύγει. Απόλυτο σκοτάδι.
Στην ηθική δεν υπάρχει άσπρο μαύρο.
Μπορεί ένας να κάνει δέκα θαύματα και να πάει στη κόλαση, και άλλος δέκα εγκλήματα και να πάει στο παράδεισο, όπως έλεγε ο π. Παΐσιος.
Ποιός ξέρει σε τί πεζοδρόμια μεγάλωσε ο δεύτερος και ήταν να κάνει εκατό εγκλήματα, ένιωθε όμως ότι κάτι δεν πάει καλά, προσπάθησε να κρατηθεί και η περιορισμένη, κτιστή ανθρώπινή του δύναμη τόσο κατάφερε, έκανε μόνο δέκα εγκλήματα.
Επειδή έτυχε να μεγαλώσει μακρυά από την Εκκλησία δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την παντοδύναμη θεία Χάρη, την άκτιστη, πανσθενουργό, θεραπευτική δύναμη που δωρεάν προσφέρει ο Χριστός μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας Του.
Κοινωνικά είναι εγκληματίας, για το Θεό ό,τι μπορούσε έκανε. Πηγαίνει στον παράδεισο. Ο πρώτος, πάλι, ποιός ξέρει σε τί εκκλησίες μεγάλωσε και αν ανταποκρινόταν θα έκαμνε εκατό θαύματα. Ας πούμε για να κάνει ένα θαύμα έπρεπε να προσευχηθεί δύο ώρες. Βαρέθηκε, δεν αξιοποίησε όλες τις ευκαιρίες που είχε. Ενώ μπορούσε να κάνει εκατό έκανε μόνο δέκα θαύματα. Για τη κοινωνία είναι άγιος, για το Θεό δεν ανταποκρίθηκε και πάει στη κόλαση.
Ο ένας ξεκινάει από το σύν εκατό και καταλήγει στο σύν τριάντα. Η κίνηση του είναι αρνητική κατά μείον εβδομήντα. Ο άλλος ξεκινάει από το μείον εκατό και καταλήγει στο μείον εξήντα. Η κίνηση του είναι θετική κατά σύν σαράντα. Για όποιον κρίνει στηριζόμενος σε αντικειμενικά ηθικά κριτήρια, στα φαινόμενα, στα εξωτερικά γεγονότα, το σύν τριάντα είναι ανώτερο από το μείον εξήντα.
Ο Θεός όμως ο ετάζων καρδίας και νεφρούς, ο παντογνώστης Κύριος, που γνωρίζει το πλάσμα του όπως κανένας άλλος, κρίνει δίκαια. Το "μή κρίνετε ίνα μη κριθήτε" δεν είναι ηθικός κανόνας, μια οδηγία καλής συμπεριφοράς.
Το να κρίνουμε απλώς είναι αντιεπιστημονικό.
Ούτε για τον εαυτό μας δεν ξέρουμε από που ξεκινήσαμε, τί θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει και τί σημαίνει η όποια προσπάθεια κάναμε.
Κάποιος έλεγε ότι στη Μέλλουσα Κρίση θα συγκλονιστούμε όταν θα δούμε τί θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και τί κάναμε. Πώς θα μπορούσαμε να είχαμε περάσει τη ζωή μας αν ποθούσαμε να γίνεται το θέλημα Του και δεν αλλιώναμε το δρόμο της ζωής μας με τα χαζά μας θέλω, νομίζω, ξέρω. Θα δούμε το χάλι μας και τί ζημιά προκλήθηκε εξαιτίας μας στο κόσμο όλο και από την άλλη το πώς θα είμασταν και τί αποτελέσματα θα είχε φέρει αυτό στην ανθρωπότητα αν εν μετανοία περνούσαμε το βίο μας.
Στην ηθική λοιπόν δεν υπάρχει άσπρο μαύρο γιατί η ανθρώπινη κρίση είναι ελλιπής, δεν διαθέτει ο άνθρωπος τις απαραίτητες προϋποθέσεις, πληροφορίες για να εκφέρει δίκαιη κρίση.
Βλέπει μόνο την κορυφή του παγόβουνου, τα φαινόμενα, τις πράξεις, άντε και κανά δυο εσωτερικές κινήσεις άμα κατέχει από ψυχαναλυτικά κολπάκια. Δεν μπορεί όμως να ξέρει, ούτε για τον εαυτό του, τί θα μπορούσε να έκαμνε και σε ποιό βαθμό ανταποκρίθηκε. Όμως "ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει· ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά".
Υπάρχει άσπρο μαύρο στη καρδιά μας. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Κάθε μας επιλογή και η πιο ουδέτερη ηθικά τείνει προς μια κατεύθυνση. Δύο είναι τα άκρα, το φως και το σκοτάδι. Το άκτιστο θείο φως η αληθινή ζωή, χαρά, έμπνευση, και το σκοτάδι, τα ψεύτικα κτιστά φώτα της ηδονής, του πλούτου, της δόξας που ή σε λίγο σβήνουν ή μετά από λίγο τα συνηθίζουμε και θέλουμε και άλλο, και άλλο, και πιο πολύ, και καταλήγει ο ταλαίπωρος θνητός αιχμάλωτος της ίδιας της ζωής του, σαν εκείνες τις κόρες του Δαναού που τιμωρήθηκαν ξεπατωμένα κιούπια να γεμίζουν.
Πλαστήκαμε για να γίνουμε δεύτεροι ήλιοι και όταν ο Αδάμ παράκουσε, κατάντησε μια μαύρη τρύπα (black hole). Φυσική μας κατάσταση είναι, η αγάπη σαν τον ήλιο να ακτινοβολεί και να θερμαίνει, να ζωογονεί το γύρω χώρο. Κανονικά, η αγάπη πρέπει να λάμπει προς τα έξω, φιλοθεία και φιλανθρωπία, αγάπη για όλους και για όλα και τα πιο ασήμαντα και τα πιο μικρά, αγάπη δίκαιη με ιεράρχηση, όχι οικολογία, κούφια λόγια περί του οίκου μας (γιά να γλυτώσει ένα δένδρο σκοτώνω δυο ανθρώπους), αλλά παροχή ενέργειας που φέρνει τη ζωή, καθρέπτης που τα κτιστά τα σώζει, τα λούζει με το άλλο φώς· την Αυτοζωή.
Λόγω της πτώσης, όμως, πάθαμε βραχυκύκλωμα. Η αγάπη στρέφεται ξανά στον εαυτό της. Αγαπάμε υπερβολικά τον εαυτούλη μας. Αντί να κατευθύνεται προς τα έξω στριφογυρνά προς τα μέσα. Γίνεται φιλαυτία. Το μόνο που ζητάμε είναι να μας αγαπάνε, να μάς, να μάς. Το φυσικό μας ήταν, τρεφόμενοι από το άκτιστο να ακτινοβολούμε σαν άλλοι ήλιοι, αλλά το "εγώ ξέρω" μας κατάντησε black hole. Δεν αφήνει τίποτα να διαφύγει. Φίλαυτα, εγωκεντρικά όλα και όλοι για μένα ωφείλουν να υπάρχουν. Πλανητάρχης, ο καθένας μας.
Ριχτήκαμε στη γη και ζούμε βιώνοντας το θάνατο. Όλη μας η ζωή μια προπόνηση. Κάθε στιγμή καλούμαστε να διαλέγουμε το Θεό ή το μαμωνά. Με ποιόν θα πάμε και ποιόν θα αφήσουμε. Σιγά σιγά εθιζόμαστε. Συνηθίζουμε.
Άλλος μαθαίνει να είναι δεκτικός στη θεία Χάρη, στην άκτιστη θεία ενέργεια· άλλος εξοικιώνεται με το κτιστό σκοτάδι, το φως της αμαρτίας. Σε ακραίες περιπτώσεις (μάγοι, σατανιστές, πλανεμένοι), ο άνθρωπος έχει να κάνει με σατανική ενέργεια. Κτιστή ενέργεια δηλαδή που προέρχεται από συγκεκριμένο δαίμονα. Συνήθως όμως συμβαίνει κάτι άλλο. Αμαρτία είναι η κίνηση του ανθρώπου προς λάθος κατεύθυνση (αμαρτία=αστοχία).
Λέω, εγώ ξέρω, δεν έχω ανάγκη το θέλημα Του, και προσπαθώ να γίνω θεός με κτιστά μέσα. Αυτό είναι λάθος όχι ηθικό αλλά επιστημονικό, πραγματικό, οντολογικό. Ανάμεσα στα κτίσματα και τον άκτιστο Θεό υπάρχει τεράστια διαφορά, τεράστια απόσταση, άβυσσος.
Το κτιστό είναι αδύνατον να προσεγγίσει το άκτιστο. Εκτός εάν το άκτιστο θελήσει και φανερωθεί. Η όποια αυτόνομη προσπάθεια του ανθρώπου να πετύχει την αυτοθεοποίηση του είναι ανοησία, αμαρτία. Κάθε αμαρτία σβήνει το φώς, νεκρώνει τη ψυχή, είναι θάνατος.
Η ηδονή, η όποια χαρά προκαλείται, δεν είναι αληθινή. Μά αφού χαίρομαι, "τή βρίσκω" πραγματικά, είναι αυτό ψέμα; Δεν είναι ψέμα, πραγματικό είναι, αλλά δεν είναι αληθινό με την αρχική σημασία της λέξης. Αλήθεια = α+λήθη· αλήθεια, αυτό που δεν ξεχνιέται που δεν τελειώνει ποτέ. Το μόνο που μπορεί να δώσει αληθινή χαρά, ζωή, απόλαυση, έμπνευση είναι το άκτιστο θείο φώς, αυτό που δεν φθείρεται, παρά μόνο, από την αμαρτία σβήνει.
Έτσι, αμαρτάνοντας, ο άνθρωπος συνηθίζει, εξοικειώνεται, εθίζεται να έχει πάρε δώσε με δαιμονιώδη πλέον ενέργεια. Δαίμονας είναι άγγελος χωρίς θεία Χάρη. Η ψυχή είναι σαν άγγελος και όταν αμαρτάνει χάνει τη θεία Χάρη, η όποια δηλαδή ενέργειά της είναι πλέον δαιμονιώδης (δαίμων+είδος)· όχι δαιμονική, δεν υπάρχει συγκεκριμμένος δαίμονας που την προκαλεί αλλά είναι της ίδιας τάξεως, του ίδιου είδους, δαιμονική ως προς το είδος, δαιμονιώδης.
Όταν ξεψυχήσουμε θα κληθούμε να διαλέξουμε, μια για πάντα, με ποιόν θα πάμε και ποιόν θα αφήσουμε. Εκείνη η επιλογή μας θα έχει αιώνιες συνέπειες. Από τη μιά, με κάποιο τρόπο, ο Χριστός, η θεία Χάρη· εκκλησία, εικόνες, θυμιατά, απλώς ένα ωραίο φως στο βάθος του τούνελ ... Κύριος οίδεν.
Από την άλλη τα "τελώνια", η ζωή μας όλη, χρήματα, δόξες, ηδονές, φαντάσματα, τα όποια πάθη μας. Όπου διαλέξουμε να πάμε εκεί θα μείνουμε για πάντα. Στη κόλαση· τυφλοί και με εγκαύματα, στον ήλιο να μας καίει. Ή στο παράδεισο· τον ίδιο ήλιο να χαιρόμαστε θεραπευμένοι, με μάτια υγιή.
Θα πει κανείς: "κοίτα να σού πώ, δεν πιστεύω αυτά που λέει η Εκκλησία για Μέλλουσα Κρίση και αιώνια ζωή. Αλλά για το ένα τοις εκατό που τυχόν θα είναι έτσι τα πράγματα, θα το θυμάμαι, θα το βάλω καλά στο μυαλό μου.
Αν τυχόν μετά που θα πεθάνω δώ
ότι είχε δίκιο η Εκκλησία, χαζός είμαι; Θα πάω με τον Χριστό". Μόνο που τότε δεν θα λειτουργεί το μυαλουδάκι μας, το κομπιούτερ θα έχει κλείσει. Τότε αυθόρμητα η ψυχή θα πάει εκεί που έχει συνηθίσει να πηγαίνει.
Γιʼ αυτό η Εκκλησία μας τονίζει, στη καρδιά παίζεται το παιχνίδι. Καρδιά, το κέντρο. Το κέντρο του σώματος, το κέντρο της ψυχής (ότι έχει απομείνει από την ταλαίπωρη ψυχή μας ζωντανό, εν ενεργεία). "Καρδιά ο χώρος που δημιουργείται με την άσκηση και στον οποίο φανερώνεται ο Θεός". Το ναί, το λέμε, ή με την αγάπη, ή με την άσκηση (όταν δεν έχω ακόμη αποκτήσει την αγάπη), και έτσι συνηθίζουμε τη σχέση με τη θεία Χάρη, στη καρδιά με πόνο και με κόπο, με πένθος ή και ζάλη.
Ο Χριστός ήρθε για να νικήσει το θάνατο. Θανάτω θάνατον πατήσας.
Σαν άνθρωποι, απόγονοι του Αδάμ γεννιόμαστε μαύρες τρύπες, άσχετα με την τυχόν ατομική αξία μας ηθική ή άλλη. Καλοί κακοί, ενάρετοι καθάρματα, γλυκούληδες και άξεστοι, μέσα μας κουβαλάμε το θάνατο. Ριγμένοι στη ζωή προς θάνατον.
Ο πατέρας μας έπαθε Aids, μοιραία το κληρονομήσαμε και μείς. Δεν κληρονομήσαμε την ενοχή αλλά τη συνέπεια. Από αυτή τη συνέπεια ήρθε να μας γλυτώσει ο Χριστός. Να ενώσει το κτιστό με το άκτιστο, ο Θεάνθρωπος. Έλαμψε ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης, ήρθε ο νέος Αδάμ.
Τώρα όσοι θέλουν, με το βάπτισμα, διαλέγουν να γίνουν απόγονοί Του, και με τη συνεχή μετάνοια, την αλλαγή του νού, το "εγώ φταίω", κατεβαίνουν σιγά σιγά στην αντεστραμμένη πυραμίδα, που είναι η ανθρωπότης όλη, με κορυφή της, κάτω, τον Χριστό ο οποίος φορτώνεται τις αμαρτίες όλων των θνητών.
Στην αρχή αναλαμβάνουν τα δικά τους λάθη, μετά του άλλου, του διπλανού, του παραδίπλα και τέλος πενθούν με δάκρυα καυτά της μετανοίας για όλων των θνητών τη νέκρωση, τον Άδη.
Δια της προσευχής υπέρ του κόσμου όλου, των ανθρώπων που έζησαν και θα ζήσουν από τον Αδάμ μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, πλησιάζουν στη κορυφή της αντεστραμμένης πυραμίδας και από φίλαυτες black holes γίνονται φιλότιμα παιδιά του Ήλιου, ήλιοι λαμπροί που τα κτιστά φωτίζουν.
Μάρτιος 1999
Μαύρες τρύπες. Αστρικά σώματα με εξαιρετικά ισχυρό πεδίο βαρύτητας. Προέρχονται από το "θάνατο" μεγάλων άστρων και έχουν τόσο ισχυρό πεδίο βαρύτητας που δεν επιτρέπουν ούτε στο φως να διαφύγει. Απόλυτο σκοτάδι.
Στην ηθική δεν υπάρχει άσπρο μαύρο.
Μπορεί ένας να κάνει δέκα θαύματα και να πάει στη κόλαση, και άλλος δέκα εγκλήματα και να πάει στο παράδεισο, όπως έλεγε ο π. Παΐσιος.
Ποιός ξέρει σε τί πεζοδρόμια μεγάλωσε ο δεύτερος και ήταν να κάνει εκατό εγκλήματα, ένιωθε όμως ότι κάτι δεν πάει καλά, προσπάθησε να κρατηθεί και η περιορισμένη, κτιστή ανθρώπινή του δύναμη τόσο κατάφερε, έκανε μόνο δέκα εγκλήματα.
Επειδή έτυχε να μεγαλώσει μακρυά από την Εκκλησία δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την παντοδύναμη θεία Χάρη, την άκτιστη, πανσθενουργό, θεραπευτική δύναμη που δωρεάν προσφέρει ο Χριστός μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας Του.
Κοινωνικά είναι εγκληματίας, για το Θεό ό,τι μπορούσε έκανε. Πηγαίνει στον παράδεισο. Ο πρώτος, πάλι, ποιός ξέρει σε τί εκκλησίες μεγάλωσε και αν ανταποκρινόταν θα έκαμνε εκατό θαύματα. Ας πούμε για να κάνει ένα θαύμα έπρεπε να προσευχηθεί δύο ώρες. Βαρέθηκε, δεν αξιοποίησε όλες τις ευκαιρίες που είχε. Ενώ μπορούσε να κάνει εκατό έκανε μόνο δέκα θαύματα. Για τη κοινωνία είναι άγιος, για το Θεό δεν ανταποκρίθηκε και πάει στη κόλαση.
Ο ένας ξεκινάει από το σύν εκατό και καταλήγει στο σύν τριάντα. Η κίνηση του είναι αρνητική κατά μείον εβδομήντα. Ο άλλος ξεκινάει από το μείον εκατό και καταλήγει στο μείον εξήντα. Η κίνηση του είναι θετική κατά σύν σαράντα. Για όποιον κρίνει στηριζόμενος σε αντικειμενικά ηθικά κριτήρια, στα φαινόμενα, στα εξωτερικά γεγονότα, το σύν τριάντα είναι ανώτερο από το μείον εξήντα.
Ο Θεός όμως ο ετάζων καρδίας και νεφρούς, ο παντογνώστης Κύριος, που γνωρίζει το πλάσμα του όπως κανένας άλλος, κρίνει δίκαια. Το "μή κρίνετε ίνα μη κριθήτε" δεν είναι ηθικός κανόνας, μια οδηγία καλής συμπεριφοράς.
Το να κρίνουμε απλώς είναι αντιεπιστημονικό.
Ούτε για τον εαυτό μας δεν ξέρουμε από που ξεκινήσαμε, τί θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει και τί σημαίνει η όποια προσπάθεια κάναμε.
Κάποιος έλεγε ότι στη Μέλλουσα Κρίση θα συγκλονιστούμε όταν θα δούμε τί θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και τί κάναμε. Πώς θα μπορούσαμε να είχαμε περάσει τη ζωή μας αν ποθούσαμε να γίνεται το θέλημα Του και δεν αλλιώναμε το δρόμο της ζωής μας με τα χαζά μας θέλω, νομίζω, ξέρω. Θα δούμε το χάλι μας και τί ζημιά προκλήθηκε εξαιτίας μας στο κόσμο όλο και από την άλλη το πώς θα είμασταν και τί αποτελέσματα θα είχε φέρει αυτό στην ανθρωπότητα αν εν μετανοία περνούσαμε το βίο μας.
Στην ηθική λοιπόν δεν υπάρχει άσπρο μαύρο γιατί η ανθρώπινη κρίση είναι ελλιπής, δεν διαθέτει ο άνθρωπος τις απαραίτητες προϋποθέσεις, πληροφορίες για να εκφέρει δίκαιη κρίση.
Βλέπει μόνο την κορυφή του παγόβουνου, τα φαινόμενα, τις πράξεις, άντε και κανά δυο εσωτερικές κινήσεις άμα κατέχει από ψυχαναλυτικά κολπάκια. Δεν μπορεί όμως να ξέρει, ούτε για τον εαυτό του, τί θα μπορούσε να έκαμνε και σε ποιό βαθμό ανταποκρίθηκε. Όμως "ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει· ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά".
Υπάρχει άσπρο μαύρο στη καρδιά μας. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Κάθε μας επιλογή και η πιο ουδέτερη ηθικά τείνει προς μια κατεύθυνση. Δύο είναι τα άκρα, το φως και το σκοτάδι. Το άκτιστο θείο φως η αληθινή ζωή, χαρά, έμπνευση, και το σκοτάδι, τα ψεύτικα κτιστά φώτα της ηδονής, του πλούτου, της δόξας που ή σε λίγο σβήνουν ή μετά από λίγο τα συνηθίζουμε και θέλουμε και άλλο, και άλλο, και πιο πολύ, και καταλήγει ο ταλαίπωρος θνητός αιχμάλωτος της ίδιας της ζωής του, σαν εκείνες τις κόρες του Δαναού που τιμωρήθηκαν ξεπατωμένα κιούπια να γεμίζουν.
Πλαστήκαμε για να γίνουμε δεύτεροι ήλιοι και όταν ο Αδάμ παράκουσε, κατάντησε μια μαύρη τρύπα (black hole). Φυσική μας κατάσταση είναι, η αγάπη σαν τον ήλιο να ακτινοβολεί και να θερμαίνει, να ζωογονεί το γύρω χώρο. Κανονικά, η αγάπη πρέπει να λάμπει προς τα έξω, φιλοθεία και φιλανθρωπία, αγάπη για όλους και για όλα και τα πιο ασήμαντα και τα πιο μικρά, αγάπη δίκαιη με ιεράρχηση, όχι οικολογία, κούφια λόγια περί του οίκου μας (γιά να γλυτώσει ένα δένδρο σκοτώνω δυο ανθρώπους), αλλά παροχή ενέργειας που φέρνει τη ζωή, καθρέπτης που τα κτιστά τα σώζει, τα λούζει με το άλλο φώς· την Αυτοζωή.
Λόγω της πτώσης, όμως, πάθαμε βραχυκύκλωμα. Η αγάπη στρέφεται ξανά στον εαυτό της. Αγαπάμε υπερβολικά τον εαυτούλη μας. Αντί να κατευθύνεται προς τα έξω στριφογυρνά προς τα μέσα. Γίνεται φιλαυτία. Το μόνο που ζητάμε είναι να μας αγαπάνε, να μάς, να μάς. Το φυσικό μας ήταν, τρεφόμενοι από το άκτιστο να ακτινοβολούμε σαν άλλοι ήλιοι, αλλά το "εγώ ξέρω" μας κατάντησε black hole. Δεν αφήνει τίποτα να διαφύγει. Φίλαυτα, εγωκεντρικά όλα και όλοι για μένα ωφείλουν να υπάρχουν. Πλανητάρχης, ο καθένας μας.
Ριχτήκαμε στη γη και ζούμε βιώνοντας το θάνατο. Όλη μας η ζωή μια προπόνηση. Κάθε στιγμή καλούμαστε να διαλέγουμε το Θεό ή το μαμωνά. Με ποιόν θα πάμε και ποιόν θα αφήσουμε. Σιγά σιγά εθιζόμαστε. Συνηθίζουμε.
Άλλος μαθαίνει να είναι δεκτικός στη θεία Χάρη, στην άκτιστη θεία ενέργεια· άλλος εξοικιώνεται με το κτιστό σκοτάδι, το φως της αμαρτίας. Σε ακραίες περιπτώσεις (μάγοι, σατανιστές, πλανεμένοι), ο άνθρωπος έχει να κάνει με σατανική ενέργεια. Κτιστή ενέργεια δηλαδή που προέρχεται από συγκεκριμένο δαίμονα. Συνήθως όμως συμβαίνει κάτι άλλο. Αμαρτία είναι η κίνηση του ανθρώπου προς λάθος κατεύθυνση (αμαρτία=αστοχία).
Λέω, εγώ ξέρω, δεν έχω ανάγκη το θέλημα Του, και προσπαθώ να γίνω θεός με κτιστά μέσα. Αυτό είναι λάθος όχι ηθικό αλλά επιστημονικό, πραγματικό, οντολογικό. Ανάμεσα στα κτίσματα και τον άκτιστο Θεό υπάρχει τεράστια διαφορά, τεράστια απόσταση, άβυσσος.
Το κτιστό είναι αδύνατον να προσεγγίσει το άκτιστο. Εκτός εάν το άκτιστο θελήσει και φανερωθεί. Η όποια αυτόνομη προσπάθεια του ανθρώπου να πετύχει την αυτοθεοποίηση του είναι ανοησία, αμαρτία. Κάθε αμαρτία σβήνει το φώς, νεκρώνει τη ψυχή, είναι θάνατος.
Η ηδονή, η όποια χαρά προκαλείται, δεν είναι αληθινή. Μά αφού χαίρομαι, "τή βρίσκω" πραγματικά, είναι αυτό ψέμα; Δεν είναι ψέμα, πραγματικό είναι, αλλά δεν είναι αληθινό με την αρχική σημασία της λέξης. Αλήθεια = α+λήθη· αλήθεια, αυτό που δεν ξεχνιέται που δεν τελειώνει ποτέ. Το μόνο που μπορεί να δώσει αληθινή χαρά, ζωή, απόλαυση, έμπνευση είναι το άκτιστο θείο φώς, αυτό που δεν φθείρεται, παρά μόνο, από την αμαρτία σβήνει.
Έτσι, αμαρτάνοντας, ο άνθρωπος συνηθίζει, εξοικειώνεται, εθίζεται να έχει πάρε δώσε με δαιμονιώδη πλέον ενέργεια. Δαίμονας είναι άγγελος χωρίς θεία Χάρη. Η ψυχή είναι σαν άγγελος και όταν αμαρτάνει χάνει τη θεία Χάρη, η όποια δηλαδή ενέργειά της είναι πλέον δαιμονιώδης (δαίμων+είδος)· όχι δαιμονική, δεν υπάρχει συγκεκριμμένος δαίμονας που την προκαλεί αλλά είναι της ίδιας τάξεως, του ίδιου είδους, δαιμονική ως προς το είδος, δαιμονιώδης.
Όταν ξεψυχήσουμε θα κληθούμε να διαλέξουμε, μια για πάντα, με ποιόν θα πάμε και ποιόν θα αφήσουμε. Εκείνη η επιλογή μας θα έχει αιώνιες συνέπειες. Από τη μιά, με κάποιο τρόπο, ο Χριστός, η θεία Χάρη· εκκλησία, εικόνες, θυμιατά, απλώς ένα ωραίο φως στο βάθος του τούνελ ... Κύριος οίδεν.
Από την άλλη τα "τελώνια", η ζωή μας όλη, χρήματα, δόξες, ηδονές, φαντάσματα, τα όποια πάθη μας. Όπου διαλέξουμε να πάμε εκεί θα μείνουμε για πάντα. Στη κόλαση· τυφλοί και με εγκαύματα, στον ήλιο να μας καίει. Ή στο παράδεισο· τον ίδιο ήλιο να χαιρόμαστε θεραπευμένοι, με μάτια υγιή.
Θα πει κανείς: "κοίτα να σού πώ, δεν πιστεύω αυτά που λέει η Εκκλησία για Μέλλουσα Κρίση και αιώνια ζωή. Αλλά για το ένα τοις εκατό που τυχόν θα είναι έτσι τα πράγματα, θα το θυμάμαι, θα το βάλω καλά στο μυαλό μου.
Αν τυχόν μετά που θα πεθάνω δώ
ότι είχε δίκιο η Εκκλησία, χαζός είμαι; Θα πάω με τον Χριστό". Μόνο που τότε δεν θα λειτουργεί το μυαλουδάκι μας, το κομπιούτερ θα έχει κλείσει. Τότε αυθόρμητα η ψυχή θα πάει εκεί που έχει συνηθίσει να πηγαίνει.
Γιʼ αυτό η Εκκλησία μας τονίζει, στη καρδιά παίζεται το παιχνίδι. Καρδιά, το κέντρο. Το κέντρο του σώματος, το κέντρο της ψυχής (ότι έχει απομείνει από την ταλαίπωρη ψυχή μας ζωντανό, εν ενεργεία). "Καρδιά ο χώρος που δημιουργείται με την άσκηση και στον οποίο φανερώνεται ο Θεός". Το ναί, το λέμε, ή με την αγάπη, ή με την άσκηση (όταν δεν έχω ακόμη αποκτήσει την αγάπη), και έτσι συνηθίζουμε τη σχέση με τη θεία Χάρη, στη καρδιά με πόνο και με κόπο, με πένθος ή και ζάλη.
Ο Χριστός ήρθε για να νικήσει το θάνατο. Θανάτω θάνατον πατήσας.
Σαν άνθρωποι, απόγονοι του Αδάμ γεννιόμαστε μαύρες τρύπες, άσχετα με την τυχόν ατομική αξία μας ηθική ή άλλη. Καλοί κακοί, ενάρετοι καθάρματα, γλυκούληδες και άξεστοι, μέσα μας κουβαλάμε το θάνατο. Ριγμένοι στη ζωή προς θάνατον.
Ο πατέρας μας έπαθε Aids, μοιραία το κληρονομήσαμε και μείς. Δεν κληρονομήσαμε την ενοχή αλλά τη συνέπεια. Από αυτή τη συνέπεια ήρθε να μας γλυτώσει ο Χριστός. Να ενώσει το κτιστό με το άκτιστο, ο Θεάνθρωπος. Έλαμψε ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης, ήρθε ο νέος Αδάμ.
Τώρα όσοι θέλουν, με το βάπτισμα, διαλέγουν να γίνουν απόγονοί Του, και με τη συνεχή μετάνοια, την αλλαγή του νού, το "εγώ φταίω", κατεβαίνουν σιγά σιγά στην αντεστραμμένη πυραμίδα, που είναι η ανθρωπότης όλη, με κορυφή της, κάτω, τον Χριστό ο οποίος φορτώνεται τις αμαρτίες όλων των θνητών.
Στην αρχή αναλαμβάνουν τα δικά τους λάθη, μετά του άλλου, του διπλανού, του παραδίπλα και τέλος πενθούν με δάκρυα καυτά της μετανοίας για όλων των θνητών τη νέκρωση, τον Άδη.
Δια της προσευχής υπέρ του κόσμου όλου, των ανθρώπων που έζησαν και θα ζήσουν από τον Αδάμ μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, πλησιάζουν στη κορυφή της αντεστραμμένης πυραμίδας και από φίλαυτες black holes γίνονται φιλότιμα παιδιά του Ήλιου, ήλιοι λαμπροί που τα κτιστά φωτίζουν.
Μάρτιος 1999