H πιο διαδεδομένη αρρώστια.

[toula]

Η πιο διαδεδομένη αρρώστια.

Μὴν πάει ὁ νοῦς σας μόνο στὸν καρκίνο καὶ στὶς διάφορες καρδιοπάθειες, ποὺ δίνουν καὶ παίρνουν στὶς μέρες μας. Οὔτε στοὺς ρευματισμοὺς καὶ στὰ ἀρθριτικά, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὑποφέρουν ὅλοι σχεδὸν οἱ ἡλικιωμένοι. Ἡ ἀρρώστια γιὰ τὴν ὁποία θὰ κάνουμε λόγο στὸ ἄρθρο μας εἶναι παγκόσμια. Προσβάλλει ἀνθρώπους κάθε φυλῆς καὶ χρώματος καὶ γλώσσας, ἀπὸ τὴ βρεφικὴ μέχρι καὶ τὴ γεροντικὴ ἡλικία. Εἶναι ἀρρώστια δυσκολοθεράπευτη, διότι γεννιόμαστε ἔχοντας τὸ μικρόβιό της μέσα μας καὶ ἐκδηλώνεται ξαφνικά, μόλις παρουσιασθεῖ κάποια κατάλληλη εὐκαιρία.

Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη ὀνομάζεται ψυχοσωματικὴ ἰατρική, διότι ὑπάρχει ἀλληλεξάρτηση μεταξὺ σώματος καὶ ψυχῆς καὶ ἡ ὑγεία ἢ ἡ ἀσθένεια τοῦ σώματος ἐπηρεάζει τὴν ψυχὴ καὶ ἀντιστρόφως. Αὐτὸ φαίνεται καὶ στὴν ἀρρώστια, γιὰ τὴν ὁποία ἀρχίσαμε νὰ γράφουμε. Αὐτὸς ποὺ πάσχει ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀσθένεια, ποὺ βασικὰ εἶναι ἐσωτερική, ψυχική, ὅταν τὸν κυριεύσει, κιτρινίζει ἀπὸ τὸ κακό του, λέει ὁ λαός μας. Ἀσπρίζει τὸ πρόσωπό του. Ταλαιπωρεῖται ψυχικά, χάνει τὴν εἰρήνη του καὶ ἐκδηλώνεται αὐτὸ καὶ στὴν ὄψη του. Ἐπηρεάζεται δηλαδὴ καὶ τὸ σῶμα του.

Ἐπιπλέον κάτι παθαίνει καὶ ἡ ὅρασή του. Τὸ βλέμμα του δὲν εἶναι εὐθυτενές. Δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν συνάνθρωπό του κατάματα. Χαμηλώνει τὸ βλέμμα του ἢ στρέφει ἀλλοῦ πρὸς ἄλλη κατεύθυνση τὰ μάτια του. Τὸ πολὺ χειρότερο, ἡ ἀρρώστια αὐτὴ ἐξασθενίζει, ἀδυνατίζει ἢ καὶ ἀχρηστεύει ἐντελῶς τὴν ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ κρίνει ὀρθὰ καὶ ἀμερόληπτα. Μπορεῖ νὰ βλέπει κάτι ποὺ εἶναι ὡραῖο καὶ νὰ μὴν τοῦ ἀρέσει καὶ νὰ μὴν τὸ ἐπαινεῖ. Μπορεῖ νὰ ἀκούει κάτι τὸ ὁποῖο ἄλλοι θεωροῦν εὐχάριστο καὶ ἀξιόλογο, καὶ αὐτὸς νὰ τὸ ὑποτιμᾶ τελείως, εἴτε σιωπηλὰ εἴτε φανερά.

Τὸ δὲ θλιβερότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἀρρώστιας εἶναι ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀποκαλύψει, νὰ πεῖ δηλαδὴ σὲ κάποιον φίλο του ὅτι πάσχει ἀπὸ αὐτὴ καὶ νὰ ζητήσει τὴ βοήθειά του. Ντρέπεται νὰ φανερώσει τὴν κατάστασή του καὶ λιώνει μὲ τὸ πάθος του. Τὸ κρατάει κρυμμένο μέσα του καὶ τὸν τρώει.

Ὑπάρχει κάτι ἐλεεινότερο ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο; ἐρωτᾶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Εἶναι καλύτερα, ἔλεγε, νὰ ἔχεις μέσα σου ἕνα φίδι νὰ κυκλοφορεῖ στὰ σπλάχνα σου, παρὰ νὰ ἔχεις φθόνο στὴν ψυχή σου (ΕΠΕ 20, 70-72).

Αὐτὰ κάνει, ἀγαπητέ ἀναγνώστη, ὁ φθόνος. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρρώστια ποὺ ἀναφέραμε στὸ ἄρθρο μας. Ἐξαιτίας της ἔχουν διαλυθεῖ φιλίες καὶ οἰκογένειες, ἔχουν κλείσει ἑταιρεῖες καὶ σύλλογοι, ἔχουν χυθεῖ αἵματα, ἔχουν ἀποξενωθεῖ κι ἔγιναν ἐχθροὶ μεταξύ τους ἀδελφοί, ἔχουν μείνει μισοτελειωμένα κοινοτικὰ καὶ δημοτικὰ ἔργα, ἔχουν χαθεῖ ἐθνικὲς μάχες καὶ θρίαμβοι.

Μᾶς ἔχει μπολιάσει ὁ σατανὰς ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα μ’ αὐτὸ τὸ μικρόβιο καὶ τὸ κουβαλᾶμε μέσα μας ἀπὸ τὰ γεννοφάσκια μας. Καὶ βλέπετε μόλις σὲ μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἔχει ἕνα βρέφος προστεθεῖ καὶ δεύτερο, ἀμέσως τὸ πρῶτο ἀρχίζει νὰ ζηλεύει, ἀκόμη καὶ νὰ φθονεῖ τὸ δεύτερο. Ἀπὸ φθόνο δὲν ἔγινε καὶ ὁ πρῶτος φόνος καὶ μάλιστα ἀδελφοκτονία στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου; Φθόνησε ὁ Κάϊν τὸν ἀδελφό του τὸν Ἄβελ καὶ τὸν φόνευσε. Καὶ γιατί τὸν φθόνησε καὶ τὸν φόνευσε; Διότι ὁ Θεὸς ἔκρινε καλύτερη τὴ θυσία τοῦ Ἄβελ ἀπὸ τὴ δική του. Ἀντὶ νὰ διδαχθεῖ καὶ νὰ

παραδειγματισθεῖ καὶ νὰ προσφέρει ἄλλοτε καλὲς θυσίες, αὐτὸς σκοτίστηκε ἀπὸ τὸν φθόνο καὶ προχώρησε στὸν φόνο. Τί ἔκανε πράγματι ὁ σατανὰς μὲ τὴν εἰσβολή του στὴ ζωή τῶν Πρωτοπλάστων! (βλ. Γεν. δ ́ 1-16).

Χρειάζεται προσοχή, διότι ὅλοι μπορεῖ νὰ προσβληθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀρρώστια αὐτή. Ὁ φθόνος ξεκινάει ἀπὸ τὴ ζήλεια. Εἶναι τὸ ἀποκορύφωμα, ἡ κατάληξη τῆς ζήλειας. Κι ἂν ἡ ζήλεια δὲν καταπολεμηθεῖ, μπορεῖ νὰ φθάσουμε στὸν φθόνο, πράγμα φοβερό!

Ἂς καλοσκεφθοῦμε ὅμως ψύχραιμα καὶ μεῖς, γιατί ἄραγε ζηλεύουμε ὅσοι ζηλεύουμε, γιατί φθονοῦμε ὅσοι φθονοῦμε; Ὑπάρχει λόγος; Γιὰ τὸ ὅτι παραδείγματος χάριν τὰ παιδιὰ τοῦ γείτονα εἶναι καλὰ καὶ προοδεύουν καὶ ἔχουν καλὲς δουλειὲς καὶ ἔκαναν καλὲς οἰκογένειες, τί χάνουμε ἢ τί κερδίζουμε ἐμεῖς μὲ τὸ νὰ τὰ ζηλεύουμε; Δὲν ἀφαίρεσαν κάτι ἀπὸ μᾶς γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν. Ἀγωνίσθηκαν καὶ πέτυχαν στὴ ζωή τους. Δὲν θὰ ἦταν καλύτερο νὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ βοηθήσει νὰ γίνουν καὶ τὰ δικά μας παιδιὰ σὰν ἐκεῖνα; Γιατί νὰ ζηλεύουμε καὶ νὰ φθονοῦμε ἐπίσης, ἂν κάποιος ἔχει ὡραία φωνή, ἂν μιλάει ὡραῖα, ἂν τὸν τιμοῦν οἱ ἄλλοι, ἂν προβάλλεται; Τὰ χαρίσματα τὰ χαρίζει στὸν κάθε ἄνθρωπο ὁ Θεός. Δὲν παίρνει ἑπομένως αὐτὸς ποὺ προβάλλεται κάτι δικό μας. Καὶ εἶναι παράλογο νὰ λυπόμαστε ἐπειδὴ τὸν τιμοῦν οἱ ἄλλοι. Ἡ ζήλεια καὶ ὁ φθόνος μας δείχνει τὴν ἀσχήμια καὶ τὸ καρκίνωμα τῆς ψυχῆς μας.

Δὲν ὑπάρχει ἄραγε φάρμακο γι’ αὐτὴ τὴ βασανιστικὴ πραγματικὰ ἀρρώστια; Δὲν ὑπάρχει θεραπεία; Ἀσφαλῶς καὶ ὑπάρχει! Χορηγεῖται μάλιστα δωρεὰν σ’ ὅσους καταφεύγουν καὶ τὸ ζητοῦν στὸ ἰατρεῖο τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶναι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ θεραπεύει κάθε ψυχικὴ ἀσθένεια, κάθε δηλαδὴ ἁμαρτία, μπορεῖ νὰ θεραπεύσει καὶ τὴ σκληρὴ ἀσθένεια τῆς ζήλειας καὶ προπαντὸς τοῦ φθόνου. Ὅσοι ἐξομολογοῦνται τακτικά, εἰλικρινὰ καὶ ταπεινὰ καὶ κοινωνοῦν εὐλαβικά, ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀρρώστια καὶ νὰ γεμίσουν τὴν καρδιά τους μὲ ἀγάπη καὶ πρὸς αὐτοὺς ἀκόμη ποὺ ζήλευαν καὶ φθονοῦσαν προηγουμένως.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ»
Τεύχος 2039
15 Φεβρουαρίου 2012