Όταν η αγάπη των πολλών δεν έχει ακόμα ψυγεί...

[toula]

Όταν η αγάπη των πολλών δεν έχει ακόμα ψυγεί...

Τον Ιανουάριο του 2008 ο Τζόνι Μπέντζαμιν ήταν μόλις 26 ετών, όταν διαγνώστηκε με σχιζοσυναισθηματική διαταραχή. Είχε μόλις βγει από νοσοκομείο του Λονδίνου, όπου είχε νοσηλευτεί για ένα μήνα μετά τη διάγνωση του, και το μέλλον του διαγραφόταν ζοφερό. Αποφά­σισε να βάλει τέλος στη ζωή του και ετοιμαζό­ταν να πηδήσει από τη γέφυρα Γουότερλου του Λονδίνου. Εκείνη την ώρα τον πλησίασε δια­κριτικά ένας άλλος νέος, που έτυχε να περνά από τη γέφυρα.

«Ήταν μία πολύ κρύα ημέρα, μία ημέρα με πολύ δυνατό αέρα, και ο Τζόνι φορούσε ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και καθόταν στην άκρη της γέφυρας και ήταν φανερό γιατί βρι­σκόταν εκεί», θυμάται ο διασώστης του. «Πήγα από πίσω του, τον πλησίασα προσε­κτικά και του είπα: "Γεια σου φίλε, μπο­ρείς να μου πεις γιατί κάθεσαι στη γέφυρα;". Εκείνος μου απάντησε ότι θα έβαζε τέλος στη ζωή του εκείνη την ημέρα. Άνοιξα συζήτηση μαζί του, προσπαθώντας να τον ηρεμήσω λέγοντάς του "μπορείς να το ξεπεράσεις, μπορείς να γίνεις καλύτερα". Μετά τον πήρα να πιούμε καφέ».

Αργότερα ήρθε ή αστυνομία να βοηθήσει τον Μπέντζαμιν, και ο διασώστης αναχώρησε διακριτικά, όπως είχε έρθει. Πέρασαν χρόνια από τότε, και ο Μπέντζαμιν κατόρθωσε να αντιμετωπίσει την ασθένεια του και να ενταχθεί στην κοινωνία. Γεμάτος ευγνωμοσύνη αναζήτησε μέσω του διαδικτύου το σωτήρα του, χωρίς καν να γνωρίζει το όνομα του. Τελικά τον βρήκε. Ήταν ο 31 ετών Ν. Λέιμπουρν, και τώρα ετοιμάζονται να γυρίσουν σχετικό ντοκιμαντέρ για να βοηθηθούν κι άλλοι άνθρωποι.

Η Δράση μας, Τεύχος 520, ΙΟΥΝΙΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ 2014

www.orthmad.gr

[vasilisalt]

Συζητώντας με μια φίλη μου που ασχολείται πολύ με τα ψυχολογικά
και της έχω μεγάλη αδυναμία και εμπιστοσύνη, μου έλεγε πως είναι
πολύ σημαντικές οι ΄΄πρώτες βοήθειες΄΄ στον ψυχικά ασθενή και πονεμένο,
αλλά το βασικό είναι η παραπέρα υποστήριξη και αν είναι δυνατόν η θεραπεία.
Και εκεί είναι το πολύ δύσκολο. Το χάος για την ακρίβεια.
Οι περισσότεροι ψυχίατροι και ψυχολόγοι είναι άσχετοι και επικίνδυνοι.
Ομοίως και οι περισσότεροι ιερείς. Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν, ξέρουν και έχουν τη διάθεση.
Συμφώνησε πως ένας καλός ιερέας που γνωρίζει ψυχολογία είναι πολύ καλή περίπτωση.
Επέμενε πάρα πολύ στα σεμινάρια των γονιών με τα βασικά.
Με την αλφαβήτα.
Θεωρεί ιδανική θεραπεία την ψυχανάλυση.
Συμφώνησε μαζί μου πως η εξομολόγηση σε πολλές περιπτώσεις είναι η καλύτερη ψυχανάλυση

[toula]

H εξομολόγηση είναι για να λέμε τα αμαρτήματά μας και να παίρνουμε συγχώρεση. Δεν είναι για ψυχανάλυση. Άλλο αν κάποιος με το να εξομολογηθεί τα αμαρτήματά του ανακουφίζεται και το θεωρεί ο ίδιος σδαν ένα είδος ψυχανάλυσης.

Έχω ακούσει ιερείς που δυσανασχετούν και μου έχουν πει ότι "τώρα στον καιρό της κρίσης που οι άνθρωποι δεν έχουν χρήματα για να πάνε σε ψυχολόγο έρχονται σε εμάς και αντί να μας πουν τα αμαρτήματά τους και να φύγουν ξαλαφρωμένοι, μας λένε με τις ώρες ολόκληρες πονεμένες ιστορίες και μας καθυστερούν και εμάς αλλά και τον κόσμο που περιμένει να εξομολογηθεί".

[aposal]

Αν οι πιστοί διαθέτουμε μετάνοια, εξομολογούμαστε ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ (όλα τα λεφτά είναι σ' αυτή τη λέξη) και κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού με τη σύμφωνη γνώμη του πνευματικού μας, περιορίζουμε στο ελάχιστο (μέχρις εξαφάνισης) οποιαδήποτε ψυχική παρέκκλιση.

[pAntonios]

Πολλά θα μπορούσαμε να πουμε για την περίπτωση, για το χρέος της κοινωνίας, των δομών, της Εκκλησίας κ.ο.κ.
Το σημαντικό όμως εδώ είναι ότι όλη τη δουλειά την έκανε ένας περαστικός, ένας τυχαίος αλλά σπουδαίος νέος!!!
Είναι ανάγκη ο καθένας μας να κάνει το χρέος του σε κάθε περίσταση, όπως θα θέλαμε να το κάνουν και για μας οι άλλοι,
για να θυμηθούμε και λίγο τα λόγια του Χριστού στο Ευαγγέλιο...
Από εκεί και μετά όταν θέλεις, βρίσκεις και καλό γιατρό και καλό ψυχίατρο και καλό πνευματικό.
Ρωτώντας πας και στην Πόλη!
Η εξομολόγηση δεν ειναι φυσικά ψυχανάλυση άσχετα αν πολλοί χριστιανοί την βλέπουν έτσι, αλλά είναι μεγάλο λάθος.
Άλλο οι αμαρτίες και άλλο πράγμα τα κόπμλεξ...