"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Η μεγάλη παρεξήγηση βρίσκεται στο τι είναι αμαρτία. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη και Χριστιανοί, νομίζουν ότι έχουν υποχρέωση να τηρούν κάποιους κανόνες ηθικής ή καλής συμπεριφοράς κι αν το κάνουν δεν έχουν αμαρτίες. Όμως αμαρτία σημαίνει αστοχία. Χριστιανός είναι όποιος αγαπά το Χριστό. Επομένως ο στόχος κάθε Χριστιανού είναι να εκφράσει την αγάπη αυτή τηρώντας το θέλημά Του. Κάθε τι που κάνουμε ή δεν κάνουμε σ' αυτή τη ζωή, που δεν είναι μέσα στο στόχο αυτό είναι αμαρτία. Κάθε λεπτό της ζωής μας που δεν υπηρετεί το στόχο αυτό είναι αμαρτία.

Οι περισσότεροι από μας, όχι μόνο δεν έχουμε αφιερωμένη κάθε στιγμή της ζωής μας στο Χριστό, αλλά κάνουμε συμβιβασμούς ακόμη και στην τήρηση των 12 εντολών, ως ελάχιστων προϋποθέσεων για τη διατήρηση της πορείας μας εντός στόχου. Δηλαδή και δεν βάζουμε το Θεό πάνω απ' όλα και τους γονείς μας δεν τιμούμε όπως τους αξίζει και πορνεύουμε με το μυαλό μας και επιθυμούμε αυτά που έχει ο πλησίον μας, αλλά δεν έχουμε εμείς, και κλέβουμε απ' αυτούς που δεν έχουν αυτά που εμάς μας περισσεύουν και ... Αν κάνουμε μια αυστηρή κριτική της ζωής μας σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, θα δούμε ότι πολύ συχνά ξεφεύγουμε από την τήρηση του θελήματός Του. Άρα πολύ συχνά αντί να κάνουμε βήματα προς το Χριστό, απομακρυνόμαστε απ' Αυτόν.

Όμως εμείς οι άνθρωποι των εσχάτων χρόνων έχουμε την ευλογία να μπορούμε κάνουμε διόρθωση πορείας, να απαλλαγούμε από τις αμαρτίες μας με την Εξομολόγηση και να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το Χριστό με τη βοήθεια του Πνευματικού μας. Το να αρνούμαστε αυτή την ευκαιρία στον εαυτό μας, που μας την εξασφάλισε με το Αίμα Του ο Χριστός, είναι μάλλον αφροσύνη προερχόμενη από κακώς νοούμενη υπερηφάνεια. Δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε τον εαυτό μας σαν φταίχτη και χρεώστη απέναντι στον Ουράνιο Πατέρα μας. Όμως χρεώστες είμαστε σ' Αυτόν ούτως ή άλλως, γιατί, ότι κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε την άπειρη Αγάπη Του προς εμάς. Μπορούμε όμως με ταπείνωση να Τον παρακαλέσουμε να παραβλέψει τη αδυναμία μας και τη ανεπάρκειά μας και να μας χαρίσει την απαλλαγή από τις αμαρτίες μας και τη Βασιλεία Του, που ετοίμασε για μας από την αρχή του κόσμου.

Ειναι η πλεον κλασσικη δικαιολογια-αυτοδικαιωση που προτασσει, καποιος ο οποιος δεν εχει σχεση με τον Χριστο.

Κατα κανονα, καποιος αυτο, δεν το κανει απο κακη, προθεση η δολο, αλλα απο πληρη αγνοια της ουσιας των πραγματων.

Και ποια ειναι η ουσια των πραγματων;
Eιναι οτι η μεγαλυτερη και βαρυτερη αμαρτια, ειναι να μην εχει καποιος σχεση με τον Χριστο.

Εαν δεν το μεταδωσουμε με εμφαση αυτο, οτι σαφως και περα απο καθε αμφιβολια,
πανω και περα απο ολα ο Κυριος Ιησους Χριστος ειναι Το Θεανδρικο Ζωντανο Προσωπο, τοτε και τωρα και παντοτε,
που επιζητα ζωντανη σχεση ζωης -και περισσον αυτης- μαζι μας, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, δηλαδη μια κοινωνια Προσωπο προς προσωπο,
σχεση απειρως στενοτερη απο αυτην που εχουμε με τον περιγυρο μας, δηλαδη οικογενεια, και παραεξω,
δεν γινεται τιποτα..
Δεν εννοει να το καταλαβει ο αδελφος/η, που τυχον διαλεγεται μαζι μας,
με καμμια ηθικη/συστημα αξιων/θεωρια οσο τελεια και εαν ειναι αυτα.

Η ηθικη στην εποχη μας, ειναι νεκρο γραμμα. Οχι γιατι δεν ειναι ανεκτιμητης αξιας για τον ανθρωπο.
Ισα ισα. Χωρις ηθικη ο ανθρωπος ειναι κτηνος και χειροτερος.

Αλλα γιατι η ηθικη ως σταση ζωης και εννοια, εχει τοσο φθαρει και διαστραφει και γινει αντικειμενο εκμεταλλευσης στους αιωνες,
ωστε και μονο το ακουσμα της, απωθει τον συγχρονο ανθρωπο, που θεωρει στο απογειο της υποκειμενικης θεωρησης του,
οτι ειναι το κεντρο του κοσμου, πως τα παντα του επιτρεπονται εαν ταχα δεν βλαπτει κανεναν..

Επειδη η ηθικη ειναι αληθινα ηθικη και ζωντανη οταν απορρεει απο την εσωτερικη πνευματικη καλλιεργεια, ως ανθος ευοσμο, που γινεται απο θεοκινητο φιλοτιμο,και δεν επιβαλλεται στανικα, εξωτερικα σαν κωδικας συμπεριφορας (αυτα καποτε γινοντουσαν, τωρα οχι),
αποτελει ταμπου, και αναχωμα,για τον μετανεωτερικο ανθρωπο, της αυτοδικαιωσης και της εσχατης φιλαυτιας.

Γιαυτο οταν στην συζητηση, ανακινησουμε θεμα, περι αμαρτιων, υπο μορφη καταλογου, η απαγορευμενων πραξεων, ο αλλος,
αμεσως τιναζει το θεμα στον αερα, γιατι εσωτερικα μοιαζει να γκρεμιζεται το ειδωλο-οικοδομημα, που με επιμελεια εχει χτισει, και εχει περιχαρακωθει μεσα του, θεωρωντας οτι ολα ειναι καλως καμωμενα, και δεν χρειαζεται να αλλαξει ο ιδιος, αλλα ο κοσμος εξω απο αυτον.

Η ουσιαστικη διαφορα αναμεσα στον ανεξομολογητο, και τον δυναμικα μετανοουντα, οχι αυτον που απλως μεταμεληθηκε,
ειναι οτι ο πρωτος, δηλαδη ο ανεξομολογητος επειδη τυγχανει αφωτιστος και μακραν της θειας χαριτος, θεωρει οτι το κακο, και η αμαρτια ειναι κατι εξω απο αυτον, και επομενως πρεπει να δοθει λυση εξωτερικη με συμμετοχη μαλιστα δικη του, ως λυτη..

Ενω ο μετανοων, ξερει πολυ καλα, με υπαρξιακη επιγνωση, δια της χαριτος,
οχι με απλη λεκτικη αυτομεμψια, και ευτελη ευσεβισμο,
οτι αυτος ο ιδιος, ειναι εσωτερικα, μεσα του, μια απο τις αιτιες για το κακο, και την αστοχια του κοσμου.
Ξερει οτι ο ιδιος ειναι μερος του προβληματος, και οχι η λυση του..
Και γιαυτο ακριβως μετανοει, προσπαθωντας να αλλαξει πρωτα ο ιδιος,
και επειτα ως φυσικη συνεπεια να αλλαξει επι το αγαθον, ο κοσμος.

Ενω ο πρωτος, δεν εχει ιδεα, για το οτι ειναι μεσα στο προβλημα, και ας νομιζει οτι το κοιταει απ΄εξω.

Ενα απο τα πρωτα συγκλονιστικα αποτελεσματα της δωρεας του Θεου, στον ανθρωπο που εξομολογειται,
ειναι οτι σαν ενας δυνατος προβολεας, η Χαρις, φωτιζει και δειχνει με εναργεια ολη την σαπιλα-σαβουρα-κατακαθισμενη βρωμια,
που εχει συσσωρευσει η ψυχη του, στα χρονια που ηταν μακρια απο το Πετραχηλι.

Αυτο γινεται σταδιακα, δυναμικα και οσο παει ο καιρος, λεπταινει η εξεταση, και φωτιζονται και τα πιο μικρα και απομερα "δρομακια".
Στην αρχη ο ανθρωπος, βλεπει τα χοντρα και επειτα τα πιο "δευτερα", και φτανει αργοτερα να ασχολειται ακομα και σε επιπεδο λογισμων,
οπου παιζεται ολο το παιχνιδι, ωστε να κραταει νηψη και προσοχη κατα το μετρο του, και την ποιοτητα της βουλησεως του.

Ομως και παλι, ολα αυτα ειναι ανωφελα και θεωρητικα, εαν δεν δει πρακτικα, οχι θεωρητικα, ο συνομιλων, με εμας,
οτι αυτο για το οποιο γινονται ολα, δηλαδη η εξομολογηση, ο εκκλησιασμος, η μελετη, η προσευχη, τα Μυστηρια, η Μεταληψη,
ειναι για να οικοδομηθει και να εδραιωθει η ΣΧΕΣΗ, με τον Σωτηρα Χριστο, που αποτελει το Αρχετυπο και το Εσχατολογικο μας Προτυπο.

Εαν δεν πεισθει μεσα απο τα πραγματα και την ζωη μας, σαν ζωντανα παραδειγματα, οτι ερχομαστε απο τον Χριστο,
και κατευθυνομαστε στον Χριστο, με οχημα και αξονα πορειας την ζωοπαροχο χαρη του Χριστου.

Δεν θα παει κανενας να εξομολογηθει για αυτα που θεωρει οτι δεν εχει κανει.
Δεν θα παει κανενας να εξομολογηθει κατα κυριο λογο, εαν πρωτα δεν τον "αγγιξει" με την χαρη Του, ο ιδιος ο Χριστος.
Επειδη ομως ο Χριστος ενεργει μεσα απο τα πραγματα και τους ανθρωπους, οφειλουμε να εχουμε συμμετοχη σε αυτο.

Δηλαδη εαν καποιος εχει αρχισει και το σκεφτεται, και συζητα, (απο εκει φαινεται συνηθως οτι κατι εχει κινηθει-ζωντανεψει μεσα του),
οφειλουμε να του το καλλιεργησουμε, και να προβαλλουμε ορθο κατα Χριστον παραδειγμα, χωρις διδασκαλικο και αυτοδικαιωμενο υφακι.

Αλλα δειχνοντας του, οτι ειμαστε ομοιοι κατα παντα, μαζι του, πλην του οτι εμεις, ειδαμε Φως, το οποιο μπορει εαν θελει να δει και ο ιδιος.

Συνηθως πολλοι λανθασμενα στεκονται με μια λανθανουσα, οπτικη ανωτερωτητας, επειδη ειναι "μεσα" στα πραγματα, και αυτο το αντιλαμβανεται μυστικα η ψυχη του αλλου, με αποτελεσμα να κλεινεται εκ νεου λογω εγωϊσμου, παλι στο καβουκι της.

Λεξη κλειδι ειναι η ταπεινωση, οχι εν σχηματι, αλλα εν αληθεια,
ωστε ο αλλος να καταλαβει υπαρξιακα, οχι διανοητικα,
οτι βραζουμε ολοι στο ιδιο καζανι με τις ακαθαρσιες της ζωης μας.

Απλως τυγχανει, αλλοι βλεπουν το ψυχικο καζανι με τις ακαθαρσιες να βραζει,
και αλλοι νομιζουν οτι ειναι σε καμμια πισινα σε καποιο πολυτελες SPA..

Οπως ειπα καποτε σε συγγενη μου που με ρωτησε: σε τι νομιζετε οτι διαφερετε εσεις "της Εκκλησιας", απο εμας;

Αδελφε του ειπα, και οι δυο μας, μεσα στα σκατα κολυμπαμε! Και ας το παιζουμε καθαροι.

Η μονη μας ουσιαστικη-εσωτερικη διαφορα ειναι οτι εμεις ξερουμε -χαριτι Θεου- οτι ειμαστε εως την κορυφη μεσα στην κοπρια,
ενω εσεις νομιζετε απο πανω και οτι σας περιβαλλουν μυρια ανθη, ομορφα και μυροβολα.. Οτι ολα βαινουν καλως.

Αυτο λοιπον πρεπει να καταλαβει ο υποψηφιος προς εξομολογηση. Οτι υπαρχει γενικο προβλημα. Και μερος ειναι ο ιδιος.

Οτι μονο εαν μετασχει με ειλικρινεια στο μυστηριο, θα φωτισθει και θα δει οχι μονο πραγματα, που αγνοουσε,
αλλα και θα εκπλαγει πληρως με το τερας που εκρυβε και περιεθαλπε με τοση στοργη επι δεκαετιες..

Απο εκει και περα, εχει τον λογο μετα ο Χριστος, και ολα θα βρουν τον δρομο τους.

Αλλα με ηθικολογιες, και μη και δεν πρεπει, αποτελεσμα στην εποχη μας, δεν βγαινει, ξεχαστε το.

Παραδειγμα θελει ο κοσμος, με λογια, δεν ακουει κανενας κανεναν, πλην σπανιων εξαιρεσεων,
οπου καποιες αγαθες ψυχουλες, κινουνται και θερμαινονται απο απλα πραγματα και λογους.

Ας δωσει ο Χριστος, να φωτισθουν οι ανθρωποι, να πανε να γονατισουν κατω απο το πετραχηλι,
γιατι ο καιρος μαζευει, και αγριευει και θα χαθουν πολλοι, εν πληρη αγνοια, χωρις καν να παρουν χαμπαρι τι και πως και γιατι..

Να μας ελεησει ο Κυριος, να δουμε την Αληθεια, και να την ζησουμε πανω απο ολα.
Δηλαδη να τον ΖΗΣΟΥΜΕ Τον ιδιο τον Κυριο μας, τον Σωτηρα Χριστο μας.

Έννοια και είδη της αμαρτίας στην Ορθόδοξη πίστη

Σε αντίθεση με την εντύπωση που έχουν πολλοί, η αμαρτία δεν είναι ενοχή και κατάκριση. Δεν είναι δικαστήριο και προσβολή της Θείας Δικαιοσύνης. Δεν είναι ντροπή και καταδίκη. Είναι ελεύθερη πορεία και αυτοδιάθεση. Είναι δυνατότητα να επιλέξει το πλάσμα ελεύθερα, την ύπαρξη χωρίς τον Δημιουργό του, ή μαζί Του. Με όλες τις συνέπειες στις οποίες αυτή η επιλογή οδηγεί...

1. Το ερώτημα της ελευθερίας
2. Η σημασία της λέξης: "αμαρτία"
3. Τα τρία βασικά είδη αμαρτίας
4. Η αμαρτία ως πνευματική ασθένεια


1. Το ερώτημα της ελευθερίας
"Θα σε τιμωρήσει ο Θεός που έκανες αυτό το πράγμα!" Ακούμε συχνά να λέει κάποιος. Λες και ο Θεός δεν κάνει άλλη δουλειά, παρά κρατάει σε ντεφτέρι τις πράξεις μας για να αποδώσει εκδίκηση. Γιατί αυτοί που τα λένε αυτά, δεν έχουν καταλάβει, ότι ανάλογες φράσεις στη Χριστιανική γραμματεία, λέγονται ανθρωποπαθώς, και κρύβουν από πίσω τους μεγάλη συζήτηση. Αλλά το σημαντικότερο, δεν έχουν καταλάβει οι άνθρωποι αυτοί, τι είναι η αμαρτία!

Πώς είναι δυνατόν, ο Θεός που μας έφτιαξε ελεύθερους, να μας περιμένει "στη γωνία" για να μας τιμωρήσει για τις επιλογές μας; Δεν είμαστε ελεύθεροι; Γιατί τότε θα πρέπει να νιώθει ο άπιστος ενοχή, για την έστω και αρνητική άσκηση της ελευθερίας του αυτής, την οποία ο Θεός του έδωσε;

Αυτό είναι ένα βασικό ερώτημα, το οποίο θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις όλους όσους θέλουν να βλέπουν τον Θεό ως Εισαγγελέα. Και δεν προσέχουν τα λόγια του Κυρίου Ιησού, που ξεκαθάρισε, ότι ούτε ο Ίδιος, αλλά ούτε ο Θεός Πατέρας θα κρίνουν τον κόσμο, αλλά κριτής θα είναι ο λόγος Του (Ιωάννης 8/η: 15. Ιωάννης 12/ιβ: 47,48. Ιωάννης 5/ε: 22).

Πώς θα μπορούσαμε να είμαστε ελεύθεροι, αν πάνω από τα κεφάλια μας κρέμεται διαρκώς ο πέλεκυς της τιμωρίας για κάθε παρέκκλιση από το θέλημα του Θεού; Ελευθερία είναι αυτό ή δικτατορία; Ή μήπως, αυτό που ονομάζουμε "τιμωρία", είναι οι συνέπειες της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ αντίθεης πορείας, στην οποία ο Θεός απλώς δεν επεμβαίνει, και έτσι δεν σώζει με το ζόρι αυτόν που θέλει τον Θεό έξω από τη ζωή του;


2. Η σημασία της λέξης: "αμαρτία"
Τώρα που είδαμε την αντίφαση στη δικανική αντίληψη της αμαρτίας, είναι ώρα να δούμε και τη σημασία της ίδιας της αμαρτίας.

"Αμαρτία" σημαίνει: "αστοχία". Και "αμαρτάνω" σημαίνει: "αστοχώ".

Όταν όμως μιλάμε για αστοχία, είναι φυσικό να υπονοείται η ύπαρξη ενός στόχου. Και κάθε μας ενέργεια, είτε είναι εύστοχη, είτε άστοχη σε κάποιο βαθμό. Ποιος όμως είναι ο στόχος; Και τι είναι η ευστοχία και η αστοχία;

Φυσικό είναι, ο στόχος στον οποίο αποσκοπούν οι ενέργειές μας, να αντιπροσωπεύει το κέντρο όλης μας της ύπαρξης. Ο στόχος να είναι ο σκοπός της ίδιας της ζωής μας! Και ποιος είναι ο σκοπός της ζωής για τον άνθρωπο; Μα φυσικά η ομοίωση με τον Θεό! Πλασθήκαμε κατ' εικόνα Του, για να οδηγηθούμε ελεύθερα στο καθ' ομοίωσιν. Το κατ' εικόνα είναι η δυνατότητα να του μοιάσουμε, μια δυνατότητα την οποία στερούνται τα ζώα. Και το καθ' ομοίωσιν, είναι Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ αυτού του στόχου. Να γίνουμε όμοιοι με τον Θεό κατά χάριν.

Κάθε άνθρωπος, είναι ελεύθερος, να αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα που του δίνει ο Θεός με την ύπαρξη που του έχει χαρίσει. Κάθε άνθρωπος, είναι ελεύθερος, να "ΣΤΟΧΕΥΣΕΙ" με τη ζωή και τις πράξεις του στη Θέωση, ή να δαπανάει τη ζωή του "στο γάμο του Καραγκιόζη", στοχεύοντας σε κάθε τι άλλο, εκτός από το ίδιο το νόημα και το σκοπό της ζωής του!

Κάθε μας ενέργεια και κίνηση, είτε μας φέρνει πιο κοντά στο στόχο, στο ποθούμενο της Θέωσης, είτε μας απομακρύνει από αυτό το στόχο. Και κάθε ενέργεια που μας φέρνει πιο κοντά, είναι μια ευλογημένη από τον Θεό επιτυχία. Ενώ κάθε αστοχία από το στόχο αυτό, είναι ΑΜΑΡΤΙΑ.

Όπως αντιλαμβάνεστε, όλα αυτά είναι πολύ διαφορετικά από την εντύπωση του δικαστηρίου και του "αυστηρού κριτή" που έχουν πολλοί στο μυαλό τους. Κι όμως αυτή είναι η έννοια της αμαρτίας στη Χριστιανική πίστη, όπως την έχει διατηρήσει αναλλοίωτη η Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου μας. Κανένας δεν μας υποχρεώνει να Θεωθούμε, και κανένας δεν μας υποχρεώνει να επιλέξουμε μια διαφορετική πορεία ζωής. Αλλά ό,τι επιλέξουμε, αυτό είναι που θα καθορίσει το αιώνιο μέλλον της ύπαρξής μας. Και στο βαθμό που θα πλησιάσουμε τη Θέωση, θα αμοιφθούμε με τη βίωση της ζωής του Ιδίου του Θεού που θα χαρίσει σε όσους αγωνίστηκαν στον αγώνα αυτό της "σκοποβολής". Ενώ αντίθετα, στο βαθμό που θα διώξουμε τον Θεό από τη ζωή μας, και θα τον κρατήσουμε μακριά, στον ίδιο βαθμό θα στερηθούμε τα δώρα που θα δώσει Αυτός στους νικητές. Αυτή είναι η "τιμωρία" των κακών ή αμελών σκοπευτών. Η στέρηση του δώρου!


3. Τα τρία βασικά είδη αμαρτίας
Βέβαια δεν είναι δυνατόν να ταξινομήσουμε ακριβώς τις αμαρτίες, και ούτε είναι κάθε αμαρτία ίδια με μια άλλη, όπως κάθε προσωπικότητα είναι διαφορετική από κάθε άλλη προσωπικότητα. Αλλά για να καταλαβαίνουμε τι λέμε, οι άγιοι της Εκκλησίας μας, κάνουν συχνά τρεις διαφορετικές διακρίσεις μεταξύ των αμαρτιών, ανάλογα με τον κάθε άνθρωπο.

1. Οι θανάσιμες αμαρτίες: Οι αμαρτίες αυτές, είναι οι αμαρτίες που γίνονται με έργο. Είναι αυτές που κάνουν οι αδιάφοροι προς τον Θεό, ή όσοι βρίσκονται ακόμα στο στάδιο της κάθαρσης, δηλαδή στα αρχικά στάδια της Χριστιανικής ζωής. Στους ανθρώπους αυτούς, κυριαρχούν τα πάθη και όχι ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Οι άνθρωποι αυτοί φέρονται και κατευθύνονται στη ζωή τους, από τις σαρκικές και ψυχικές κατώτερες βιολογικές δυνάμεις, και όχι από τις ανώτερες του Αγίου Πνεύματος. Οι αμαρτίες αυτές, διατηρούν την ψυχή του ανθρώπου νεκρή, εμποδίζοντας το Άγιο Πνεύμα από το να λειτουργήσει και να ανυψώσει τον άνθρωπο.

2. Οι μη θανάσιμες αμαρτίες: Λέει για κάποιες αμαρτίες ο απόστολος Ιωάννης "Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν μη προς θάνατον, αιτήσει, και δώσει αυτώ ζωήν" (Α΄ Ιωάννου 5/ε: 16). Υπάρχουν λοιπόν κάποιες αμαρτίες που δεν είναι θανάσιμες. Αυτές είναι κυρίως όσες γίνονται με τη σκέψη. Είναι οι ελαφρές αμαρτίες όσων βρίσκονται στον φωτισμό, που έχουν ξεφύγει από το στάδιο της κάθαρσης, και οι αμαρτίες τους είναι λιγότερο σοβαρές. Αυτές ξεπερνιούνται και με τη βοήθεια της προσευχής των αδελφών μας.

3. Οι αμαρτίες του μη καλού: Αυτές είναι οι αμαρτίες των τελείων. Όσων δηλαδή βρίσκονται τόσο μπροστά στην πνευματική πορεία, που ούτε καν με τη σκέψη δεν αμαρτάνουν στον Θεό. Κρατούν το λογισμό τους καθαρό, και δεν διανοούνται καν το κακό. Παρ' όλα αυτά, ακόμα και αυτοί, κάνουν στη ζωή τους μικρότερες αστοχίες. Και οι αστοχίες αυτές, είναι το τι θα μπορούσαν να κάνουν, και τι τελικά έκαναν! Ενώ θα μπορούσαν να "χτυπήσουν κέντρο" στο στόχο, χτύπησαν ένα χιλιοστό πιο έξω! Για παράδειγμα, θα μπορούσε κάποιος απ' αυτούς τους αγίους να προσευχηθεί περισσότερο, αλλά δεν το έκανε. Θα μπορούσε να εργασθεί περισσότερο για να βοηθήσει έναν ακόμα φτωχό, όμως δεν το έκανε. Θα μπορούσε να πάει στην Εκκλησία ενωρίτερα, αλλά δεν πήγε... Μικρές αστοχίες, που όμως δεν παύουν να είναι αστοχίες, για κάποιον που έχει φθάσει στο σημείο να είναι δοσμένος ολοκληρωτικά στο στόχο της ζωής του, που είναι η ένωση με τον Θεό.


4. Η αμαρτία ως πνευματική ασθένεια
Ένα τελευταίο πράγμα που είναι χρήσιμο να πούμε σε αυτό το άρθρο, είναι ο τρόπος που πρέπει να βλέπουμε την αμαρτία. Όχι ως ενοχή, αλλά ως ασθένεια. Όχι ως πράξη, αλλά ως σύμπτωμα. Ας το εξηγήσουμε λίγο αυτό.

Όταν έχουμε βήχα και πάμε στο γιατρό, ο γιατρός κάνει διάγνωση, και μας λέει, για παράδειγμα, ότι έχουμε: "γρίπη", ή "κρυολόγημα", ή "πνευμονία"! Δεν είναι ο βήχας αρρώστια. Ο βήχας είναι σύμπτωμα! Προκαλείται από κάποια αρρώστια, στην οποία ο οργανισμός μας αντιδρά με βήχα. Και ο βήχας, είναι ενδεικτικός της βαθύτερα κρυμμένης αυτής αρρώστιας, και ένας γιατρός, από τον βήχα και από άλλα συμπτώματα, καταλαβαίνει την κατάσταση του οργανισμού μας. Το ίδιο συμβαίνει και με την πνευματική ασθένεια, και την Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία μας.

Όταν ο πνευματικός μας γιατρός, μας εξομολογεί, στην πραγματικότητα ακροάζεται τα συμπτώματα! Δεν αντιμετωπίζει ως ασθένεια αυτή καθεαυτή την πράξη που θα του εξομολογηθούμε. Δεν είναι η πράξη το αληθινό πρόβλημα, αλλά υπάρχει κάτι βαθύτερο, το οποίο οδήγησε τον ψυχοσωματικό μας οργανισμό σε αυτή την πράξη. Πρόκειται για κάποιο πάθος, ριζωμένο μέσα μας, το οποίο αγωνίζεται ο πνευματικός να ξεριζώσει με τη συμβουλή, με τον κανόνα, και με την πορεία που μας δίνει. Ανιχνεύει ο πνευματικός, ποιος είναι ο λόγος της "αστάθειας" που κάνει το χέρι μας να στοχεύει λάθος, και να ξεφεύγει από το στόχο. Και μας προτείνει το κατάλληλο φάρμακο.

Με τον ίδιο τρόπο μας βλέπει και μας αντιμετωπίζει και ο Θεός όταν αμαρτάνουμε. Όχι σαν κατάδικους, αλλά σαν ασθενείς. Όχι σαν ενόχους, αλλά σαν άρρωστα και αγαπητά του παιδιά. Αν το δούμε έτσι, αμέσως αντιλαμβανόμαστε, ότι κανείς μας δεν πρέπει να φοβάται νοσηρά τον Θεό, τον ουράνιο Πατέρα και ιατρό των ψυχών μας. Αλλά αντίθετα, με χαρά να ακολουθούμε τις προτροπές Του, και των ιατρών που Εκείνος έχρισε με το Πνεύμα του το Άγιο, να μας θεραπεύουν.

Αν αντιλαμβανόμαστε έτσι, με το πραγματικό της πρόσωπο την αμαρτία, ΔΕΝ θα κατακρίνουμε και δεν θα μισούμε κανέναν αμαρτάνοντα συνάνθρωπό μας. Θα τον βλέπουμε σαν έναν ασθενή αδελφό μας, που αδυνατεί να τεντώσει σωστά το τόξο του, και να επιτύχει τον ποθούμενο στόχο τού σκοπού της ζωής.

Και εδώ είναι το μεγάλο θαύμα! Γιατί αυτή καθεαυτή η αντίληψη της πραγματικής έννοιας της αμαρτίας, ταυτόχρονα θεραπεύει και εμάς, που έτσι δεν μισούμε κανέναν, δεν κατακρίνουμε, δεν μνησικακούμε, δεν επικρίνουμε, δεν ζητάμε εκδίκηση, αλλά αντιθέτως βοηθάμε, μακροθυμούμε, αγαπάμε, συγχωρούμε, προσευχόμαστε, αγωνιούμε για τον ασθενή αδελφό μας. Και γινόμαστε έτσι όμοιοι με τον Θεό της αγάπης και ρίχνουμε σταθερά τα βέλη μας στο στόχο. Και ελπίζουμε ότι θα λάβουμε μια μέρα από τον Δίκαιο Κριτή του αγώνα, τον έπαινο για τον κατά Θεόν αγώνα μας.


http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/amartia1.htm