Πώς είναι στο Αγιο Όρος;

[savvas]

Χαίρετε. Η σελίδα σας είναι πάρα πολύ ωραία και ελπίζω να συνεχίσετε έτσι. Είμαι πολύ κοντά στον Θεό έτσι θέλω να πιστεύω. Από καιρό ήθελα να επισκεφθώ το Αγιο Όρος. Δυστυχώς όμως οι συγκυρίες της ζωής δεν με έχουν αφήσει να το πράξω. Ρωτώντας τον φίλο μου τακτικό επισκέπτη του Αγίου Όρους για το πώς είναι τι βρίσκει κάποιος εκεί, εκείνος δεν μου έδωσε τις λεπτομερειακές πληροφορίες που θα ήθελα παρά περιορίστηκε στις φράσεις τύπου: «Εκεί υπάρχει ο Θεός», «Μιλάμε για γαλήνη» κ.λ.π. Έτσι έχω μείνει με την απορία και θα παρακαλούσα εσάς τον Webmaster αλλά και τους φίλους της σελίδας που τυχόν έχουν πάει στο Αγιο Όρος να γράψουν τι μπορεί να βρει κάποιος εκεί, τι ακριβώς κάνουν κατά την διάρκεια της παραμονής των, ποιο είναι το πρόγραμμα που ακολουθούν κ.λ.π.

[medousa_athena]

ευλογητε,μια λεξη που θα ακουσεις στο Αγιο Ορος.ηταν η πρωτη μου επισκεψη και εμεινα μια βδομαδα σ'ενα κελι κοντα στης Καρυες.οι λεξεις γαληνη,ψυχικη ηρεμια,αγαπη,αλληλοβοηθεια ειναι λιγες σε εννοια και μεγεθος.Βρισκεσαι σ'ενα τοπο που θελεις συνεχεια να προσφερεις χωρις να ζητας ανταλλαγμα.Ακους τους γεροντες να σου διηγουνται παραξενες ιστοριες(για εμας τους κοσμικους) με ηρεμια και ενα τροπο μεταδοσης πολυ περιεργο που σε πιανει ριγος.
Το τυπικο που ακολουθουσαμε ηταν πολυ απλο:το πρωι περιπου 07.00 ειχαμε θεια λειτουργεια,μετα καφε και συζητηση και στη συνεχεια οτι δουλεια μπορεις να προσφερεις .Μεσημερι φαγητο και ευλογια απο τους γεροντες για ξεκουραση.Απογευμα με ηρεμια φτιαχναμε κομποσχοινια και συζηταγαμε για διαφορα θεματα μεχρι την ωρα του εσπερινου και του αποδειπνου.Μπορεις να διαβασεις βιβλια που θα βρεις στη βιβλιοθηκη.
Ειναι ενα απλο προγραμμα που βοηθαει (κατα την αποψη μου) εναν νεο προσκυνητη. Σε μονες ειναι πιο τυπικο προγραμμα με συγκεκριμενες ωρες, (θα το χαρακτηριζα σα στρατιωτικο προγραμμα).
Μην απογοητευεσε θα ερθει η ωρα να πας στο ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ,μη αγχωνεσαι θα σε καλεσει απο μονο του,καπως ετσι ξεκινησα.
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΛΑ.
Ο ΚΥΡΙΟΣ (ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΥΛΟΓΗΤΕ)

[g_aggelos]

Φίλε μου Σάββα, οι συγκιρίες της ζωής, πολλές φορές δεν μας αφήνουν να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Έτσι και εγώ, όταν προσπάθησα να επισκεφτώ το Αγιον Όρος, αντιμετώπισα πάρα πολλές δυσκολίες για να το πετύχω. Έστελνα συνεχώς fax στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου (γι' αυτήν είχα ακούσει πάρα πολλά και σε αυτήν ήθελα να πάω), αλλά οι απαντήσεις ήταν αποκαρδιωτικές. Δηλαδή, μου λέγανε ότι μπορούν να με φιλοξενήσουν μετά από 3 μήνες, και για μία μόνο ημέρα (πράγμα που ήταν ΄δύσκολο να γίνει για έναν που μένει στην Αθήνα και θέλει 8 ώρες ταξίδι για να φτάσει στην Ουρανούπολη). Μετά από πολλά fax και παρακάλια δικά μου, δεν βρήκα ανταπόκριση στο αίτημα μου. Έτσι "τσαντήστικα", έσκισα όλα τα χαρτιά που είχα γράψει για τα fax, και είπα "ΤΕΛΕΙΩΣΕ. ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ". Την ίδια μέρα το απόγευμα, ο κουμπάρος μου (θα πηγαίναμε μαζί στο Αγιο όρος), συνάντησε έναν πρώην συμμαθητή του, που είχε να τον δει χρόνια, ο οποίος είχε γνωστό μοναχό στην Ι.Μ. Φιλοθέου. Και το έφερε η κουβέντα, και του είπε ότι μπορεί να μας κανονίσει να πάμε. Και έτσι έγινε..... Πήγαμε και μείναμε και 4 ημέρες, που ήταν μέρες γαλήνης, ηρεμίας και κατάνυξης.....
Σ επόμενο μύνημα θα σου πω τι συναντήσαμε εκεί.....
Αυτό που σου έγραψα παραπάνω, σημαίνει ότι αν έχεις την πραγματική θέληση να επισκεφτείς το περιβόλι της Παναγιάς, θα στα φέρει έτσι ο Θεός, που θα το κάνεις.....
Νά' σαι πάντα καλά....

[savvas]

Σ επόμενο μύνημα θα σου πω τι συναντήσαμε εκεί.....

Πολύ θα ήθελα να μάθω περισσότερα.

[dompros]

Πολύ θα ήθελα να μάθω περισσότερα.[/quote]
αν θες πραγματικα, θα μαθεις

[g_aggelos]

Έψαχνα τόσο καιρό να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω το Αγιον Όρος. Σκεφτόμουνα, πως μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα όταν έφτασα εκεί. Μάταια όμως. Δεν μπορούσα να βρω τις κατάλληλες περιγραφές για τα συναισθήματα. Το εύκολο είναι να περιγράψεις το τοπίο, το καταπράσινο τοπίο, αλλά τα συναισθήματα δεν μπορώ να τα αποδώσω έτσι ακριβώς όπως τα ένιωσα.

Εχθές έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο από την Ιερά Μονή Γενεθλίου της Παναγίας το "Μια βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους". Το βιβλίο, περιγράφει μία συνομιλία με έναν Γέροντα του Όρους. Στο πρώτο κεφάλαιο κάνει μία περιγραφή του τι είδε και τι ένιωσε ο περιηγητής διασχίζοντας τα μονοπάτια μέχρι να φθάσει στο κελάκι του Γέροντα.

(Να με συγχωρέσετε που θα σασ δώσω το κείμενο σιγά σιγά σε κομμάτια, γιατί ο χρόνος μου είναι λίγο περιορισμένος, και στην δακτυλογράφηση δεν είμαι και πολύ καλός....)

Η σιωπή, ο Λόγος και η ζωή των Μοναχών

Το Αγιον Όρος είναι ένας τόπος μυστηρίου, που μιλάει πολύ έντονα η σιωπή, δηλ. Αυτή η ίδια η αιωνιότης, αφού η σιωπή είναι η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος. Όπως οι άγιοι Αγγελοι, έχουν μια μεγάλη ακατανόητη για μας νοερά δύναμη, που μεταδίσουν τα θεία νοήματα ο ένας στον άλλο (Μ. Βασίλειος), έτσι και οι επίγειοι Αγγελοι, που ζουν στο Αγιον Όρος και συναγωνίζονται τους ουρανίους και ασωμάτους στην ζωή και την προσευχή, έχουν μια άλλη δύναμη για να μεταδώσουν αυτά που ζουν. Και αυτή είναι η σιωπή, η οποία, ιδίως στο Όρος, είναι η ευγλωτότερη ρητορεία, μια «σιωπώσα παραίνεσις». Εκεί δε μιλούν πολύ, αλλά ζουν «εν σιωπή» τα μυστήρια του Θεού, βιώνουν την αποφατική εμπειρία της Ορθοδόξου Θεολογίας. Με την σιωπή ακούν την φωνή του Θεού και αποκτούν την αρετή. Κατά τον Αγιο Συμεών το νέο Θεολόγο «οδός ταχεία προς ανάληψιν αρετής η σιωπή έστι τοις εισαγωγικοίς των χειλέων και η μύσις των οφθαλμών και των ώτων η κώφευσις».

Η σιωπή των μοναχών σε διδάσκει. Διαβάζουμε στο Γεροντικό : «Ο Αρχιεπίσκοπος Θεόφιλος πήγε κάποτε στην σκήτη. Συνάχθηκαν όλοι οι αδελφοί και λέγουν στον αββά Παμβώ : Πες ένα λόγο στον πάπα για να ωφεληθή. Τους αποκρίνεται ο γέρων : «Αν δεν ωφελήται με την σιωπή μου, ούτε με τον λόγο μου πρόκειται να ωφεληθή». Στο Αγιον Όρος πρέπει να πας με την πρόθεση να ωφεληθείς με την σιωπή. Αν ξέρεις να διδάσκεσαι έτσι, τότε όλα θα σου μιλήσουν. Οι σιωπηλές μορφές των μοναχών, τα σπήλαια των ερημιτών, τα κατανυκτικά μοναστήρια, η φύση και τα άψυχα αντικείμενα θα σου πουν πολλές ιστορίες και θα σου μεταγγίσουν υπέροχες διδασκαλίες. Μ’ αυτό τον τρόπο ολόκληρο το Αγιον Όρος διαλέγεται «εν σιωπή».

Μερικές όμως φορές μιλούν και τότε ωφελούν γιατί έχουν βίον καλόν. Και «βίος (καλός) άνευ λόγου μάλλον ωφελείν πέφυκε ή λόγος ένευ βίου (καλού). Ο μεν γαρ και σιγών ωφελεί, ο δε και βοών ενοχλεί. Ει δε και λόγος και βίος συνδράμοιεν, εν φιλοσοφίας απάσης αποτελούσιν άγαλμα» (Ισίδωρος Πηλουσιώτης). Επειδή έχουν βίον άγιον και έχουν γίνει κιθάρες του Αγίου Πνεύματος και «μυστικαί σάλπιγγες» της Αγίας Τριάδος (Αγάπης, Λόγου, Σοφίας), γι’ αυτό και όταν μιλούν οπωσδήποτε ωφελούν. Έχουν «ρήματα» να πουν, γιατί έχουν άφθονες πράξεις. Και λέγουν τα «ρήματα» όταν ερωτηθούν. Είναι γνωστή από τα Πατερικά βιβλία η ερώτησι : «Αββά, ειπέ ρήμα πως σωθώ». Ρήμα ονομάζεται στην γλώσσα της ερήμου «ο εκστομιζόμενος και αυθεντικός» λόγος που βγαίνει από την καρδιά του εριμίτου σαν γέννημα του Αγίου Πνεύματος και ο ερωτών τον δέχεται σαν προϊόν της Χάριτος, χωρίς να τον επεξεργαστεί λογικά..........

[g_aggelos]

............Του είναι απαραίτητος αυτός ο λόγος από τον Πνευματικό Πατέρα για να ζήσει. Το ρήμα επομένως βγαίνει από θεοφιλή ψυχή, που έχει τρωθεί από τον Θείο έρωτα. Όπως η Παναγία εκ Πνεύματος αγίου συνέλαβε τον Λόγο του Πατρός και έτεκε τον Θεάνθρωπο Ιησού και επομένως έγινε η «χαρά όλης της δημιουργίας», έτσι και οι Πατέρες, λόγω της καθαρότητος, συνέλαβαν τον λόγο και τον μεταδίδουν σ’ εκείνους που διψούν και γίνονται η χαρά τους..... «Πλησίασαν κάποιοι αδελφοί τον αββά Φήλικα, έχοντας μαζί τους λαϊκούς. Και τον παρακάλεσαν να τους πει κάτι ωφέλιμο. Αλλά ο γέρων σιωπούσε. Αφού δε πολύ τον παρακάλεσαν, τους είπε : «Λόγο θέλετε να ακούσετε;» Του απαντούν : «Ναι αββά». Είπε λοιπόν ο γέρων : «Τώρα πλέον δεν υπάρχει λόγος. Όταν ρωτούσαν οι αδελφοί τους Γέροντες και έκαναν ότι εκείνοι τους έλεγαν, ο Θεός έδινε από πάνω την Χάρι, πως να μιλήσουν. Τώρα όμως, επειδή ρωτούν μεν, αλλά δεν κάνουν όσα ακούνε, ο Θεός πήρε την Χάρι του Λόγου από τους Γέροντες. Και δεν βρίσκουν τι να πουν, μια και δεν υπάρχει εκείνος όπου θα τα έκανε». Και ακούοντας αυτά οι αδελφοί στέναξαν και είπαν : «Προσευχήσου για μας Αββά» (Γεροντικό). Στο παράδειγμα αυτό φαίνεται ότι ο Λόγος είναι φωτισμός της Χάριτος. Η Χάρι φωτίζει καθαρούς και αγίους ανθρώπους και «σαρκώνει» την ζωή σε λόγια. Επίσης ότι λέγεται ανάλογα με την δίψα αυτού που ερωτά και ακόμη ότι οι μοναχοί γνωρίζουν να «συντρίβουν» προς το αγαθό και την πιο ψυχρή καρδιά, έστω και με τον διακριτικό έλεγχο. (Συνεχίζεται...)

[g_aggelos]

Όταν λοιπόν τους ρωτήσεις με απλότητα, ταπείνωσι και προθυμία να εφαρμόσεις, τότε θα ακούσεις τις «ελλάμψεις» της Χάριτος. Λόγια απλά, ταπεινά, γεμάτα όμως σοφία και Χάρι. Λόγια «χαριτωμένα».

........................................

Επισκέπτεσαι το Αγιον Όρος με την πρόθεσι να διδαχθείς περισσότερο με την σιωπή και λιγώτερο με τον λόγο.

........................................

[g_aggelos]

Οι ερημίτες αγιορείτες μοναχοί, τα ερημικά αυτά και τόσο μελωδικά πτηνά, βιώνουν την Ζωή. Κολυμπούν μέσα στον Παράδεισο. Αυτοί είναι πραγματικά «θεωμένοι», που ζουν όλη την ζωή του Χριστού «εν οστρακίνοις σκεύεσιν», μέσα δηλαδή σε σώματα ταλαιπωρημένα από την άσκηση και την διακονία. Εκεί βλέπει κανείς την , ας την ονομάσουμε, έμπρακτη θέωση και όχι την θεωρητική, που την διδάσκουν οι άγευστοι της Θεολογίας... Ζουν την πίστη και τα έργα. Γιατί ομολογουμένως η πίστη χωρίς τα έργα είναι φαντασία και τα έργα χωρίς την πίστη είναι ειδωλολατρεία. Πάνω στα τραχύτατα σώματά τους (αφού εξαφλανισαν τον κόσμο με τις υποκριτικές ευγένειες) είναι αποτυπωμένη η Χάρι του Θεού και η μορφή του Χριστού. Ο χορός των αγίων ασκητών «το παρα φύσιν διέφυγε, το κατά φύσιν διέσωσε και των υπέρ φύσιν ηξίωται χαρισμάτων» (Αγ. Νικόδημος)..........

[g_aggelos]

Δειλινό στο Όρος

Ο ήλιος έπεφτε στην δύση. Τα πρωϊνά του Όρους είναι μυρωμένα, μαγεμένα. Το σκοτάδι της νύκτας διαλύεται, ενώ οι μοναχοί βρίσκονται στα Καθολικά των Ιερών Μονών, λέγοντας το «Δόξα σοι τω δείξαντι το φως...». Το διώχνουν θα έλεγε κανείς οι γλυκύτατες μελωδικές φωνές, τα κλυκόηχα κτυπήματα των σημάντρων και τα ζεστά κτυπήματα των ταλάντων. Αλλά και τα απογευματινά στο Όρος είναι γεμάτα γαλήνη. Πέρασε μια μέρα πάλης και η νύκτα τώρα απλώνει το πέπλο της, μέσα στο οποίο ο μοναχός θα κρύψει πολλούς αγώνες, άφθονα δάκρυα και πολλές πνευματικές ασκήσεις. Πέφτει ο ήλιος, αλλά ο ήλιος που υπάρχει στην καρδιά των ασκητών δεν σβήνει. Μια διαρκής φωτόλουστη μέρα υπάρχει στην ολοκάθαρη καρδιά τους, χωρίς τα σύννεφα των παθών. Ω τα δειλινά του Όρους! Δειλινά γεμάτα «μαγεία», γεμάτα Χάρι, τυλιγμένα στη σιωπή.

Μετά τον εσπερινό μερικοί αθλητές, με αργές κινήσεις, με πρόσωπο σκυμμένο στην γη, βγαίνουν από τα καθολικά των Ιερών Μονών ή από τα μικρά εκκλησάκια των σπιτιών τους έξω στην φύσι για να ξεκουραστούν λίγο, κάθονται σε ένα λίθινο πεζούλι και αδολεσχούν στην προσευχή, στο γλυκύτατο όνομα του Χριστού. Θέλουν και επιμένουν να το ράψουν στην καρδιά τους με τα χρυσά της προσευχής γράμματα. Οι ώρες αυτές της γαλήνης, που και η φύση ηρεμεί, που μόνο η θάλασσα μερικές φορές ακούγεται να παίζει με τα βράχια, που ο Βασιλιάς ήλιος χρωματίζει τον ουρανό με όλα τα χρώματα, με συνεπαίρνουν. Η φύση στο Όρος έχει μια άλλη χάρη, απαύγασμα και αυτή της προσευχής και της αγιότητος. Ναι, η άκτιστη Χάρι περνά από την ψυχή στο σώμα κι απλώνεται μέσα στην άλογο φύση και σε όλη την δημιουργία. Τίποτε το άγριο δεν υπάρχει εκεί ή τουλάχιστον δεν το βλέπεις σαν άγριο....όλα είναι ήρεμα. Όλη την νύκτα και την μέρα το Όρος φλέγεται από την προσευχή. Και αυτή η φύση ημερεύει από τις καλλικέλαδες φωνές των μοναχών, τα γλυκόηχα σήμαντρα και από την υπακοή! «Εδώ και ύδατα καλλίροα και αήρ ευκραέστατος και αύρα ποντιάς, το περιέχον ημάς καταψύχουσα, άλση τε συνηρεφή και κατάσκια πανταχόθεν και χλόη αειθαλής, την όρασιν κατατέρπουσα, φυτών δε έιδη παντοία, ελαίαι, άμπελοι, δάφναι, μυρσίναι. Σιγώ τάλλα, τα μεν εις τροφήν, τα δε εις τρυφήν, γης υγιαινούσης βλαστήματα, και πτηνών στίφη καλλικελάδων, εν οις πολλή η αηδών και ο κόσσυφος και η χελιδών, ταις φωναίς των τήδε κακείσε περιϊόντων και επ’ αδεία μελετώντων μουσοτρόφων τούτων νεανίσκων συναμιλλώμενα» (Ευγένιος Βούλγαρις).

Δεν με έλκει πολύ η φύσις, αλλά η φύσι του Αγίου Όρους έχει μια άλλη χάρι. Ίσως γιατί την βλέπει κανείς μέσα από την προοπτική των θεωμένων μοναχών και φωτίζεται. Ίσως γιατί την θεωρεί όχι με το μάτι ή το μυαλό, αλλά με την θεωμένη καρδιά. Και η καρδιά ξέρει να αγαπά και να εκτιμά. Ίσως συντελεί πολύ η ησυχία, με όλην την σημασία της, γιατί «άφροντις βίος δια την εις Θεόν ελπίδα φυσικώς κινεί την ψυχήν προς κατανόησιν των κτισμάτων του Θεού» (Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς).