Τα Ιερά Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος

[g_aggelos]

<b>ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ TOΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ</b>



Πρώτο και βασικό Μυστήριο για την ένταξη κάποιου προσώπου στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, είναι το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Η σύσταση του Μυστηρίου αυτού βρίσκεται στον ίδιο τον Θεάνθρωπο Χριστό μας ο οποίος, πριν ξεκινήσει το έργο του κηρύγματος Του, εμφανίστηκε στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον τελευταίο από τους Προφήτες και δέχθηκε το βάπτισμα του Ιωάννου από τα χέρια του. Κι αυτό για να δείξει σε όλους εμάς τύπο και υπογραμμό, ότι δηλαδή για να σωθούμε, πρέπει πρωτίστως να βαπτιζόμεθα στο όνομα της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος, δηλ. στον Πατέρα, στον Υιό και στο Αγιον Πνεύμα. Κατά το Βάπτισμα του Χριστού έχουμε Θεοφάνεια. Ο Χριστός στο νερό, το Αγιο Πνεύμα ως περιστέρι και ο Πατέρας με φωνή βροντερή να λέγει "Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ηυδόκησα".

Η τριπλή κατάδυση και ανάδυση στο ύδωρ κάθε βαπτιζομένου συμβολίζει την τριήμερο ταφή και Ανάσταση του Χριστού μας ως βίωμα και πράξη ζωής κάθε χριστιανού. Ο πιστός αποδέχεται ότι για να ενωθεί με τον εν Τριάδι Θεό θα πρέπει να θάπτει ότι παλαιό και φθοροποιό και να αναγεννάται εν πνεύματι.

Στην πρώτη αρχαία Εκκλησία το βάπτισμα γινόταν σε προχωρημένη ηλικία κυρίως μετά το 35ο έτος. Και τούτο, γιατί η Κατήχηση κατείχε πρωτεύουσα θέση. Έπρεπε εκείνος που θα βαπτιζόταν να γνωρίζει ολόκληρη τη χριστιανική διδασκαλία. Από τον 6ο αιώνα περίπου μ.Χ. καθιερώθηκε ο νηπιοβαπτισμός ο οποίος και επεκράτησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τη θέση του κατηχητού ανέλαβε ο ανάδοχος (=αυτός που αναδέχεται τον βαπτιζόμενο από την κολυμβήθρα) και ο οποίος πρέπει καθ' όλη την ενηλικίωση του νηπίου να το κατηχεί και να το καθοδηγεί στο Χριστό και στην Εκκλησία. Ως εκ τούτου ο θεσμός του αναδόχου είναι πολύ σημαντικός στη ζωή της Εκκλησίας. Για το λόγο αυτό ο ανάδοχος είναι πρόσωπο σεβαστό, πνευματικό και κυρίως μυστηριακό. Με πίστη και γνώση, του πόσο μεγάλη είναι η θέση του στην κατά Χριστόν μόρφωση του βαπτιζομένου, προχωρεί έχοντας ως γνώμονα την προσωπική του πρωτίστως πνευματική ανόρθωση με τη ζωή της μετανοίας - εξομομολογήσεως και τη ζωή των ιερών μυστηρίων.

Με το μυστήριο του βαπτίσματος ο άνθρωπος γίνεται γνήσιο μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μπορεί ανελλειπώς να συμμετέχει σ' όλα τα μυστήρια Της καθώς και σ' όλες τις ακολουθίες. Σημασία μεγάλη έχει το βάπτισμα να τελείται υπό κανονικών ιερέων δηλ. ιερέων που έχουν Αποστολική διαδοχή και όχι από σχισματικούς ή αιρετικούς. Με το βάπτισμα ανοίγει στον άνθρωπο η μυστηριακή κοινωνία, η συμμετοχή του στα άχραντα μυστήρια, εφ' όσον προηγηθεί το μυστήριο του Χρίσματος. "Ό πιστεύσας και βαπτισθείς ούτως σωθήσεται" λέγει ο Κύριος.

[g_aggelos]

<B>ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ</B>



Μαζί με το ιερό Μυστήριο του Βαπτίσματος και σχεδόν ταυτόχρονα, σύμφωνα με τη λειτουργική τάξη της κρατούσης Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ακολουθεί το ιερό Μυστήριο του Χρίσματος. Το Χρίσμα συμβολίζει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που δίδονται πλουσιοπάροχα σε κάθε βαπτιζόμενο από τον εν Τριάδι Θεό μας. Χαρίσματα όπως : αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, αγαθοσύνη, πραότητα, εγκράτεια, είναι δηλωτικά του πιστού και πνευματικού ανθρώπου. Όλα τα χαρίσματα ενεργοποιούνται θετικά, εφ' όσον και ο πιστός ασκεί την πνευματική ζωή, τον προσωπικό του αγώνα, που συνεπάγεται ζωή μετανοίας και εξομολογήσεως.

Το μυστήριο του αγίου Χρίσματος ως ορατά στοιχεία έχει το έλαιο το οποίο ως γνωστόν φέρει την ονομασία "Αγιον Μύρον" και φυλάσσεται σε ειδικό δοχείο που λέγεται "Μυροδοχείο". Η Εκκλησία και μητέρα πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών, το Σεπτόν Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως σε τακτά χρονικά διαστήματα, περίπου κάθε επτά έτη και ίσως και νωρίτερα, παρασκευάζει το Αγιον Μύρον με ειδική λατρευτική ακολουθία που φέρει την ονομασία "Τελετή καθαγιάσεως του Αγίου Μύρου". Η τελετή της εψήσεως του Αγίου Μύρου αρχίζει τις πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος και τελειώνει τη Μεγάλη Πέμπτη. Στην ακολουθία της εψήσεως του Αγίου Μύρου συμμετέχει σύμπασα η Ορθόδοξος Εκκλησία με εκπροσώπους των κατά τόπους ανά τον κόσμον Ορθοδόξων Εκκλησιών δηλούσα και ορατά με τον τρόπο αυτό την ενότητα της Ορθοδοξίας εν τη κοινωνία του Αγίου Μύρου. Δηλαδή όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες λαμβάνουν απ' αυτό το "Αγιον Μύρον" για τις ανάγκες των κατά τόπους Εκκλησιών τους.

Το "Αγιο Μύρο" εκτός του Μυστηρίου του Βαπτίσματος χρησιμοποιείται και στα εγκαίνια ναών και ιδιαιτέρως για τις καθιερώσεις των ιερών θυσιαστηρίων. Χρίση του Αγίου Μύρου επέκεινα των ως άνω δύο περιπτώσεων απαγορεύεται. Το "Μυροδοχείον" μετά πολλής προσοχής και ασφαλείας φυλάσσεται στο Σκευοφυλάκιον του κάθε Ιερού Ναού από τους ευλαβείς ιερείς. Κατά το μετά το βάπτισμα Χρίσμα οι ιερείς σφραγίζοντας το νεοβαπτιζόμενο στα κατάλληλα προς χρίση μέρη του σώματος επιλέγουν το "Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου αμήν".

[g_aggelos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ



1. Ερώτηση : Μπορεί να δίδεται στον βαπτιζόμενο όνομα που δεν είναι επακριβώς Χριστιανικό ;

Κατ’ αρχήν όχι. Πρέπει να αποφεύγονται ονόματα που υπενθυμίζουν πρόσωπα ή καταστάσεις αμαρτωλές ή αιρετικές ή εχθρικές, εγκληματικές πράξεις ή ειδωλολατρικές συνήθειες. Το μικρό ή το Κύριο όνομα το οποίο δίδεται στον βαπτιζόμενο (και κατ’ ακρίβεια τούτο έχει δοθεί κατά την ονοματοδοσία, που δεν συνδέεται με το Βάπτισμα), πρέπει να υπενθυμίζει ή να υποδειλώνει ένα γεγονός από την Αγία Γραφή, την ζωή του Χριστού, ή να είναι το όνομα ενός Αγίου από τους τόσους Αγίους άνδρες και γυναίκες που υπάρχουν στο Εορτολόγιο της Εκκλησίας μας. Σαφώς το τονίζουμε, ότι εφ’ όσον ζούμε στον πνευματικό χώρο της Χριστιανικής Εκκλησίας, τα ονόματα που δίδονται στα παιδιά πρέπει να είναι Χριστιανικά, ονόματα Αγίων, για αν προστατεύουν αφ’ ενός το νέο μέλος της Εκκλησίας, αφ’ ετέρου για να αποτελούν οι Αγιοι για τον άνθρωπο που φέρει το όνομά του πρότυπο αγιότητος βίου και παράδειγμα προς μίμηση αρετής και ευσέβειας προς τον Θεό.
Ο ιερός Χρισόστομος συμβουλεύει εν προκειμένω, οι πιστοί Χριστιανοί να απονέμουν «τοις εαυτών παιδίοις ου τας τυχούσας προσηγορίας, αλλά των αγίων ανδρών, των αρετή διαλαμψάντων, την πολλήν παρρησίαν προς τον Θεόν εσχηκότων» (Ομιλία εις την Γένεσιν, P.G. 53,179). Αλλά η Εκκλησία θα αγκαλιάσει κι άλλα ονόματα από την αρχαία μας Ελληνική Ιστορία, και το κάνει ήδη αυτό, με την ευχή και την ελπίδα ο νέος Χριστιανός που φέρει το αρχαιοελληνικό όνομα, να το αγιάσει και να το εξυψώσει στο θρόνο του Θεού. Ποιος ξέρει, μπορεί μία ημέρα ανά τους αιώνες, αυτός ο Χριστιανός να καταταγεί και επίσημα στους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έστω μπορούμε να δεχτούμε «κατ’ οικονομίαν» και ένα όνομα το οποίο εκφράζει κάποια αρετή.

πηγή : Περιοδικό "Τόλμη"

[g_aggelos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

2. Ερώτηση : Είναι σωστό να βαπτίζουμε τα νήπια καταστρατηγώντας έτσι τη θρησκευτική ελευθερία του ατόμου ;

Η ερ’ωτηση είναι λογικοφανής. Καταστρατηγούμε άραγε την ελευθερία του νηπίου όταν κάνουμε τα εμβόλια ή του δίδουμε φαγητό ή το ντύνουμε ή το εγγράφουμε στο σχολείο για να μάθει γράμματα ; Ασφαλώς και όχι. Οι αντιρρήσεις που προβάλλονται ενίοτε για τον νηπιοβαπτισμό, είναι εντελώς ανεδαφικές. Ο νηπιοβαπτισμός, που είναι παράδοση της φιλόστοργης μητέρας αγίας μας Εκκλησίας, στηρίζεται σε Θεολογικά ερείσματα. Η Εκκλησία ουδέποτε στέρησε του βαπτίσματος τα νήπια, διότι και αυτά, επειδή φέρουν το προπατορικό αμάρτημα, έχουν ανάγκη να λυτρωθούν από την «παλαιά γέννηση» και αν λάβουν τον νέο τρόπο υπάρξεως εν Χριστώ Ιησού. Ήδη στην Καινή Διαθήκη έχουμε έμμεσες, πλην όμως σαφείς, μαρτυρίες για το Βάπτισμα των νηπίων. Συγκεκριμένα στις «Πράξεις των Αποστόλων», αναφέρονται βαπτίσεις ολόκληρων οικογενειών. Αναφέρονται ο Κορνήλιος «και πας ο οίκος», η Λυδία «και ο οίκος αυτής», ο δεσμοφύλακας στους Φιλίππους «και οι αυτού πάντες», ο Κρίσπος στην Κόρινθο «συν όλω τω οίκω αυτού». Αλλά και ο Απ. Παύλος γράφει στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του για το Βάπτισμα του οίκου Στεφανά.
Επίσης οι ιεροί Κανόνες αναφέρονται στον νηπιοβαπτισμό. Εκτός κανόνες Οικουμενικών Συνόδων, ο 121ος κανών της Συνόδου της Καρθαγένης είναι πολύ χαρακτηριστικός : «Όστις δήποτε τα μικ΄ρα και νεογέννητα εκ των γαστέρων των μητέρων βαπτιζόμενα αρνείται ή λέγει εις άφεσιν αμαρτιών αυτά βαπτίζεσθαι μηδέν δε εκ της του Αδάμ έλκειν προγονικής αμαρτίας το οφείλων καθαρθήναι των λουτρώ της παλιγγενεσίας, ανάθεμα είη, διά γαρ τον κανόνα τούτο της πίστεως και οι μικροί έτι μην, οι μηδέν αμαρτημάτων εις εαυτούς έτι μην πλημμελείν δυνλαμενοι, εις άφεσιν αμαρτιών αληθινώς βαπτίζονται, ίνα καθαρθεί εν αυτοίς δια της παλιγγενεσίας, όπερ είλκυσαν εκ της αρχαιογονίας». Στο έργο «Διαταγαί των Αποστόλων» συναντούμε την πολύ χαρακτηριστική σύσταση : «Βαπτίζετε δε υμών και τα νήπια, και εκτρέφετε αυτά εν παιδεία ακι νουθεσία Θεού, άφετε γαρ, φησί, τα παιδία έρχεσθαι προς με και μη κωλύετε αυτά».
Ο Μεγ. Βασίλειος επιμένει στην έγκαιρη τέλεση του Βαπτίσματος και προτρέπει : «Νέος ει; Ασφαλίσαι την νεότητα τω του Βαπτίσματος χαλινώ», και διδάσκει : «Τις δε σοι και τον όρον της ζωής έπηξε; Τις σοι την προθεσμίαν του γήρως όρισε; Τις ούτως αξιόπιστος παρά σοι των μελλόντων εγυυητής; Ουκ έχει μίαν προθεσμίαν ο βίος».
Ο Αγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός συμβουλεύει τους γονείς και μάλιστα την μητέρα με τις εξής θέσεις του : «Νήπιον έστι σοι; Μη λαβέτω καιρόν η κακία, εκ βρέφους αγιασθήτω, εξ ονύχων καθιερωθήτω τω Πνεύματι».
Και ο ιερός Χρισόστομος δεν αποκλείει την άωρη ηλικία από το Βάπτισμα : «Η δε ημετέρα περιτομή, η του βαπτίσματος λέγω χάρις, ανώδυνον έχει την ιατρείαν και μυρίων αγαθών πρόξενος γίνεται ημίν, και της του Πνέυματος ημάς εμπίπλησι χάριτος, και ουδέ ορισμένον έχει καιρό, καθάπερ εκεί, αλλ’ έξεστι και εν αώρω ηλικία». Συνεπώς ο νηπιοβαπτισμός είναι θεάρεστη πράξη των χριστιανών και πολλαπώς οφέλιμη πνευματικός.

πηγή : Περιοδικό "Τόλμη"

[g_aggelos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

<b>3. Ερώτηση : Ποιοι δεν επιτρέπεται να είναι ανάδοχοι στην τέλεση του Μυστηρίου ου Βαπτίσματος ;</b>

Κατ’ αρχήν, ο ανάδοχος είναι το πρόσωπο που αναδέχεται τον βαπτιζόμενο (αναδεκτό) και συμμετέχει στις προπαρασκευαστικές πράξεις του Βαπτίσματος και σε όλη την ιερουργία του θείου Μυστηρίου, αναλαμβάνει δε την ευθύνη της χριστιανικής διαπαιδαγωγήσεως του νέου μέλους της Εκκλησίας. Ο ανάδοχος θεωρείται κατά κάποιο τρόπο ως ο εντολοδόχος για την επιτέλεση του σπουδαίου έργου της κατηχήσεως. Ο θεσμός του αναδόχουαναφέρεται από τον Τερτυλλιανό στο έργο του De Baptismo, όπου και μαρτυρείται ότι «προερχόταν από την τάξη των πιστών, ήταν συνήθως του ιδίου φύλου προς τον βαπτιζόμενο και προσωποποιούσε την ευθύνη του όλου σώματος της τοπικής Εκκλησίας για την ορθή κατήχηση του νέου μέλους της». Μετά την επικράτηση του νηπιοβαπτισμού, ο ανάδοχος χαρακτηρίζεται πλέον ως πνευματικός πατέρας (ή μητέρα) και ακριβώς έτσι τον ονομάζει ο ιερός Χρυσόστομος. Έχουν δε χρέος οι ανάδοχοι, υπογραμμίζει ο ίδιος, «πολλήν την αγρυπνίαν επιδείκνυσθαι...(προς τους αναδεκτούς) παραιτούντες και συμβουλεύοντες, διορθούντες, πατρικήν φιλοστοργίαν επιδεικνύμενοι».
Επειδή ακριβώς και σύμφωνα με την πράξη της Εκκλησίας ο ανάδοχος ασκεί υπεύθυνο έργο, «αναδεχόμενος δε τον εγγυώμενον κατά τε πίστιν και βίον», γι’ αυτό και πρέπει να είναι κατάλληλο πρόσωπο, πιστό μέλος της Εκκλησίας, Χριστιανός Ορθόδοξος. Γι’ αυτούς τους λόγους κωλύονται να είναι ανάδοχοι οι κάτωθι :
Α) Οι μη Χριστιανοί : δηλ. Δεν μπορούν να γίνουν ανάδοχοι οι αβάπτισθοι γενικώς («εθνικοί», αλλόθρησκοι, κ.λ.π. )
Β) Οι αιρετικοί, οι σχισματικοί, οι ετερόδοξοι.
Γ) Οι αφορισθέντες.
Δ) Οι τελέσαντες πολιτικό γάμο
Ε) Οι μη έχοντες συνείδηση των π΄ραξεών τους και οι ακαταλόγιστοι.
Στ) Τα νήπια, οι άνηβοι. Ειδικά με τους τελευταίους θα προτείναμε την συμπλήρωση περίπου του 12ου έτους της ηλικίας, ώστε να επιτραπεί η αναδοχή κατά την ποιμαντική διάκριση του Επισκόπου. Αποκλείονται βέβαια λόγω συγγένειας οι γονείς του τέκνου, ο σύζυγος ή η σύζυγος του βαπτιζομένου, και οι μοναχοί, για πνευματικούς λόγους που σχετίζονται με την μοναχική τους ιδιότητα.

[g_aggelos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

4. Ερώτηση : Τελείται εξόδιος ακολουθία στα αβάπτιστα νήπια ;

Βεβαίως, ένεκεν της φιλανθρώπου στάσεως της Εκκλησίας μας. Τα αβάπτιστα νήπια των γονέων που είναι Χριστιανοί, θεωρούνται ως οι κατηχούμενοι της αρχαίας Εκκλησίας και συμμετέχουν στις ακολουθίες Της. Αλλωστε είναι γνωστές και οι ευχές και οι δεήσεις στη θ. Λειτουργία υπέρ των κατηχουμένων.
Συνεπώς ψάλλεται η νεκρώσιμος ακολουθία με την ειδική ευχή «Ο φυλλάσων τα νήπια...», και πιστεύουμε ότι αυτά τα νήπια που δεν πρόλαβαν να τα βαπτίσουν, διετελούν υπό την σκέπη του Θεού και βρίσκονται στην αγκαλιά Του, επαφιέμενοι εμείς στη δικαιοκρισία, στην αγάπη και στο έλεός Του.

[g_aggelos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

5. Ερώτηση : Επιτρέπεται τα ενδύματα του νεοφωτίστου να έχουν άλλο χρώμα εκτός από λευκό, και η λαμπάδα να φέρει στολισμό με διάφορα αντικείμενα, όπως απομιμήσεις ζώων, παιχνίδια κ.λ.π. ;

‘Ολα έχουν τη σημασία τους και τον θεολογικό συμβολισμό τους. Τα ενδύματα του νεοφώτιστου πρέπει να είναι αποκλειστικώς λευκά, διότι έτσι συμβολίζεται η πνευματική καθαρότητα και λαμπρότητα που προήλθε από το άγιο Βάπτισμα. Είναι τα λευκά ενδύματα σύμβολα της αφέσεως κάθε αμαρτίας και της αφθαρσίας που παρέχεται στον εκ της κολυμβήθρας εξερχόμενο νεοφώτιστο από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος.
Έπειτα και η βαπτιστική λαμπάδα, που είναι σύμβολο της «εκείθεν φωταγωγίας» του πνευματικού φωτός που έλαμψε στον βαπτισθέντα, δεν μπορεί να επισκιάζεται με άκριτα και απαράδεκτα και συνάμα μη συμβατά με την σοβαρότητα του ιερού Μυστηρίου αντικείμενα του εμπορίου και της μόδας.

[g_aggelos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

6. Ερώτηση : Στην εξώπορτα μιας πολυκατοικίας βρέθηκε ένα νήπιο έκθετο. Επειδή δεν γνωρίζουμε εάν έχει βαπτισθεί, μπορούμε να το βαπτίσουμε ;

Βεβαίως, πρέπει το έκθετο νήπιο να βαπτισθεί, έστω και αν κατ’ αυτόν τον τρόπο βαπτισθεί για δεύτερη φορά. Σχετικά ο 84ος κανών της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου διακαλεύει τα εξής : «Τοις κανονικοίς των Πατέρων θεσμοίς κατακολουθούντες ορίζομεν και περί των νηπίων, οσάκις μη ευρίσκωνται βέβαιοι μάρτυρες, οι ταύτα αναμφιβόλως βαπτισθέντα είναι λέγοντες, και ουδέ αυτά δια την κείραν, περί της παραδοθείσης αυτοίς μυσταγωγίας αποκρίνασθαι επιτηδείως έχωσι, χωρίς τινός προσκόμματος οφείλειν ταύτα βαπτίζεσθαι, μήποτε ο τοιούτος δισταγμός αποστερήση αυτά της τοιαύτης του αγιασμού καθάρσεως».

[g_aggelos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ

1. Το νόημα του Μυστηρίου

Ή αναγέννηση του αγίου Βαπτίσματος είναι πλήρης, Αλά ό νεοφώτιστος είναι «νήπιος εν Χριστώ» καί έχει ανάγκη βοηθείας, πού δίδεται σ' αυτόν με το Αγιο Πνεύμα κατά την τέλεση του Χρίσματος. Το έργο του Αγίου Πνεύματος στο νεοφώτιστο, είναι ή ειδική καί ποικίλη χάρη, που αρχίζει σαν «Σφραγίδα δωρεάς Πνεύματος Αγίου».

[g_aggelos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ

2. Σύσταση του Μυστηρίου

Στήν Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει ρητή μαρτυρία παραδόσεως του Μυστηρίου από τον Κύριο. Οί Αγιοι Απόστολοι όμως μας παρέδωσαν την πράξη καί μας μιλούν γι' αυτο σαν ιδιαίτερο Μυστήριο: «Καί υμείς χρίσμα έχετε από του Αγίου, καί οίδατε πάντα» (Α' Ίω. β', 20), «εν ω καί ύμεΐς... πιστεύσαντες έσφραγίσθητε τω Πνεύματι τω Αγίω ός εστίν αρραβών της κληρονομιάς ημών» (Εφ. α', 13-14). Επίσης από τίς Πράξεις των Αποστόλων φαίνεται καθαρά ότι υπήρχαν βαπτισμένοι (από τους Διακόνους) χωρίς να έχουν λάβει το Αγιο Πνεύμα, οπότε οι Απόστολοι «επετίθουν τάς χείρας έπ' αυτούς καί ελάμβαναν Πνεύμα Αγιον» (Πράξ. η', 17). Για το Αγιο Πνεύμα ομιλεί καί ό Ευαγγελιστής Ιωάννης στο κεφ. ζ' 39, το οποίο θα ελάμβαναν κατά τους λόγους του Κυρίου «οί πιστεύοντες είς αυτόν», ενώ οι πρώτοι πού έλαβαν το Αγιο Πνεύμα είναι οί Απόστολοι κατά την Πεντηκοστή.