Γάμος

[theodorosuper]

Καλησπέρα σε όλους,

ήθελα παραπέμψω σε ένα περιστατικό με τον Άγιο Παϊσιο και να κάνω μια ερώτηση.

"Μια φορά ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου είπε ότι είχε προβλήματα με την γυναίκα του. Πήγαιναν για χωρισμό.
Δεν ήθελε να δη ο ένας τον άλλον. Ήσαν και οι δύο δάσκαλοι, είχαν και δύο παιδάκια. Δεν έτρωγαν ποτέ στο σπίτι. Σε άλλο εστιατόριο έτρωγε ο ένας μετά το Σχολείο, σε άλλο ο άλλος, και αγόραζαν και κάτι σάντουιτς, για να φάνε τα παιδιά.
Τα καημένα, όταν οι γονείς γύριζαν στο σπίτι, πήγαιναν και έψαχναν στις τσέπες και στις τσάντες τους, για να δουν τι τους έφεραν απ' έξω να φάνε. Περνούσαν μεγάλο δράμα! Αυτός έκανε και τον ψάλτη. Σε άλλη εκκλησία πήγαινε η γυναίκα του, σε άλλη έψαλλε αυτός. Τόσο πολύ! «τι να κάνω, πάτερ, μου λέει, σηκώνω μεγάλο σταυρό, πολύ μεγάλο. Κάθε μέρα έχουμε φασαρίες στο σπίτι».

«Πήγες στον Πνευματικό;», τον ρωτάω. «Ναι, πήγα, μου λέει, και μου είπε: Υπομονή να κάνης σηκώνεις μεγάλο σταυρό». «Για να δω, του λέω, ποιος σηκώνει μεγάλο σταυρό. Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν παντρευτήκατε, μαλώνατε έτσι;». «Όχι, μου λέει. Οκτώ χρόνια ήμασταν πολύ αγαπημένοι. Λάτρευα την γυναίκα μου περισσότερο από τον Θεό! Μετά εκείνη άλλαξε. Έγινε γκρινιάρα, ιδιότροπη...». Ακούς; Την λάτρευε περισσότερο από τον Θεό! «Έλα εδώ, του λέω. Λάτρευες την γυναίκα σου περισσότερο από τον Θεό! Ή γυναίκα σου φταίει τώρα ή εσύ, που φθάσατε σ' αυτήν την κατάσταση; Εξ αιτίας σου πήρε την Χάρη Του ο Θεός από την γυναίκα σου. Και τι σκέφτεσαι να κάμεις τώρα;», τον ρωτάω. «Μάλλον να χωρίσουμε», μου λέει. «Μήπως έμπλεξες και με καμιά άλλη;». «Ναι, έχω ύπ' όψιν μου κάποια», μου λέει. «Βρε, δεν καταλαβαίνεις ότι εσύ είσαι ο φταίχτης; Να ζητήσεις πρώτα συγχώρεση από τον Θεό, γιατί λάτρευες την γυναίκα σου περισσότερο από Εκείνον. Μετά να πάς να ζητήσεις συγχώρεση από την γυναίκα σου. Να με συγχωρέσης, να της πεις, εγώ έγινα αιτία να δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση στο σπίτι και να ταλαιπωρούνται και τα παιδιά. Έπειτα να πας να εξομολογηθείς και να λατρεύεις τον Θεό σαν Θεό και να αγαπάς την γυναίκα σου σαν γυναίκα σου, και θα δεις, τα πράγματα θα πάνε καλά». Τον τράνταξα. Άρχισε να κλαίει. Μου υποσχέθηκε πώς θα με ακούσει. Ήρθε μετά από λίγο καιρό χαρούμενος. «Σ' ευχαριστώ, πάτερ, μας έσωσες, μου λέει. Είμαστε μια χαρά, κι εμείς και τα παιδιά μας». Βλέπεις; Να είναι αυτός ο φταίχτης και να νομίζει κιόλας ότι σηκώνει πολύ μεγάλο σταυρό!..."

Να σας πω το λογισμό μου.
Νομίζω ότι αρκετοί άνθρωποι, και σε σχέση, αλλά και αφού παντρευτούν, λατρεύουν τον/την σύντροφό τους περισσότερο από τον Θεό, όπως στην παραπάνω περίπτωση.
Οπότε, να ρωτήσω, πως διαχειρίζεται κάποιος/κάποια τα αισθήματά του/της μεταξύ της αγάπης του/της για την γυναίκα του ή τον άντρα της, και του Θεού;

[stathisekp]

Κι αν το ερώτημα σχετικά με την αγάπη / λατρεία για τον ή την σύντροφο μπορείς να το απαντήσεις, με τα παιδιά τι απαντάς;
Όμως πιστεύω ότι τα πράγματα είναι πιο απλά.
Νομίζω ότι άλλη αγάπη δίνεις στο Θεό και άλλη σε άνθρωπο. Άλλωστε δύσκολα πιστεύω να τεθεί σε κάποιον το δυικό ερώτημα ή το Θεό ή εγώ.
Αν σου το θέσει έτσι κάποιος, φαίνεται ότι δε σε αγαπά όσο νομίζεις, αφού εύκολα μπορεί να σε στερηθεί.
Όμως, αν θυμάμαι καλά ο Άγιος Πορφύριος, είχε επικρίνει κάποια γυναίκα επειδή από υπερβάλλοντα λατρευτικό προς τον Θεό ζήλο (συνεχώς καταγινόταν ολημερίς με τα "αγιωτικά" της) παραμελούσε τον σύζυγο ο οποίος αν και αυτός ήταν Θεοσεβούμενος, έφτασε σε σημείο να τον "καταπνίγει" η παραμέλησή του από τη γυναίκα του και η υπερβολική ενασχόληση με τα "αγιωτικά" της.
Ευτυχώς όμως η αγάπη που μπορούμε ως άνθρωποι να δώσουμε δεν έχει κάποιο όριο ώστε, αν δώσουμε στο Θεό πολύ να λείψει από τη γυναίκα και αντίστροφα.
Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτό το οποίο έγραψες (ή μάλλον που είπε ο Άγιος Παϊσιος) "να λατρεύεις τον Θεό σαν Θεό και να αγαπάς την γυναίκα σου σαν γυναίκα σου" είναι η χρυσή τομή και συνάδει με το «τα του Θεού τω Θεώ και τα του καίσαρος τω καίσαρι» δηλ. τον άνθρωπο.
(Βέβαια μη πολυλαμβάνεις τοις μετρητοίς τη δική μου γνώμη γιατί με τη γυναίκα μου γνωριζόμαστε μια 35ετία οπότε καταλαβαίνεις…. Με το προηγούμενο καθεστώς συνταξιοδότησης ήμασταν έτοιμοι για πλήρη σύνταξη… )

[aposal]

Νομίζω ότι το απόσπασμα που έβαλες theodorosuper είναι πολύ καθαρό και διευκρινιστικό. Ό,τι πράττουμε στη ζωή πρέπει να γίνεται με γνώμονα ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού που είναι ο μόνος που λατρεύουμε.

[nickzark]

Ναι ότι πράττουμε να γίνεται με γνώμονα το θέλημα του Θεού. Πιστεύω ότι είναι λογικό κ θεμιτό να αγαπάς την γυναίκα σου. Άλλο ή αγάπη σε αυτήν κ άλλη στον θεό. Αλλά να μην παραμελείς κ τα του Θεού. Αν ή γυναίκα δεν είναι ας πούμε θρησκευόμενη για χάρη της να πάψεις κ εσύ

[theodorosuper]

(Βέβαια μη πολυλαμβάνεις τοις μετρητοίς τη δική μου γνώμη γιατί με τη γυναίκα μου γνωριζόμαστε μια 35ετία οπότε καταλαβαίνεις…. Με το προηγούμενο καθεστώς συνταξιοδότησης ήμασταν έτοιμοι για πλήρη σύνταξη… )

[Captain Yiannis]

Κατά Ματθαίο 10:33-39
“........ Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί την γήν. δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Διότι ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής. και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού. Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού. και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού. και όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, δεν είναι άξιος εμού. Όστις εύρη την ζωήν αυτού θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι’ εμέ θέλει ευρεί αυτήν.”

Και άμα λοιπον δεν είμαστε άξιοι Αυτού , ........ τίνος είμαστε άξιοι, ... τίνος;;;

Μας περιλαμβάνει το ταγκαλάκι μας .....και ........Κύριε ελέησον..

[dionysisgr]

Λεει ο Ιερος Χρυσοστομος, o αγιος Κωνσταντινουπολεως Iωαννης, ο μεγαλυτερος ιεροκυρηξ των αιωνων:
"ούκ έστι τούτο ανθρωπινον, αλλ' ο Θεός τους έρωτας τούτους εγκατέσπειρε".

Αυτη, η πρωτη κινηση της ελξης μεταξυ των ανθρωπινων προσωπων,
μεταξυ ανδρος και γυναικος,
γιατι ετσι οπως καταντησαμε πρεπει και αυτο να το ξεκαθαριζουμε πλεον,
αυτο που λεμε "ερωτικο καλεσμα", με φυσιολογικη προοδο,
την βαθμηδον τελειωση στην αγαπη και την συζυγια εν Χριστω,
και οχι με την διαστροφικη του εννοια,
δηλαδη αυτην της απλως σαρκικης επιδιωξης των ηδονων και της ικανοποιησης του εγωτικου συμφεροντος,
δεν ειναι παρα μια αντανακλαση και εικονα, της πληρους,
ουσιωδους και αιωνιας ερωτικης κινησης-αγαπης-ενωσεως, του ανθρωπου με τον Θεο,
στο Θεανδρικο προσωπο του Χριστου,
και κατα συνεπεια με τον Ολον Τριαδικο Θεο μας.

H συζυγια, αρα ειναι μια συν-οδοιπορια. Εχει αρχη και τελος.
Τελος της, -με το νοημα του σκοπου-, και οχι της ακυρωσης της, εντελεχεια της δηλαδη,
αλλα και συναμα αρχετυπικο προτυπο της, ειναι η ενωση των μελων της, με τον Χριστο.

Γιαυτο ο Αποστολος των Εθνων, θα ονομασει τον γαμο, μυστηριο και μαλιστα μεγα, εις Χριστον και εις Εκκλησιαν.

Η τεκνοποιϊα, η διατροφη, η παιδαγωγια των παιδιων και το να βασταει ο ενας τα βαρη του αλλου,
ειναι η ευλογημενη διακονια, αλλα και ο σταυρος, μεσα στον γαμο, οπως δοθηκε απο τον Κυριο.

Και αυτος που τα σηκωνει εως τελους σωζεται και ευαρεστει τον Θεον.
Αυτη ειναι η οδος σωτηριας των εγγαμων. Δεν υπαρχει αλλη.

Η πασης λογης φυγη, η αποφυγη, και η αδιαφορια, μεσα στον γαμο,
εχουν ολεθριες συνεπειες χωρισμου τοσο μεσα στον γαμο, οσο και χωρισμου εκ του Θεου.

Απο την αλλη, αυτος/αυτη, που απολυτοποιει, και ειδωλοποιει το προσωπο με το οποιο εχει ενωθει,
σαφως αμαρτανει και αστοχει ενωπιον του Θεου. "Ποιει ειδωλον", και παυει ετσι, εργω και λογω, να λατρευει τον Θεο, ως οφειλε.

Τον συζυγο, τα παιδια, ολα τα υλικα και εμψυχα αγαθα, τα παντα, εως και την επομενη αναπνοη μας, πρεπει να τα θεωρουμε δωρεες του Θεου.
Τιποτα δεν ειναι δικο μας, και κατορθωμα μας, παρα αγαθο αποτελεσμα της συνεργειας μας, με την χαρη του Θεου.

Συνεπως, αυτοι που αλλαζουν ρολο, και τον Χριστο τον βαζουν στο παρασκηνιο, τοποθετωντας τον/την συζυγο εμπροσθεν Του,
εχουν χασει το νοημα, ολων αυτων των ευλογιων-ευκαιριων-δρομων και λογων, σωτηριας που εχει προνοησει ο Χριστος για τον καθενα/καθεμια μας.

Αρα ο γαμος ειναι το ευλογημενο απο τον Θεο, μεσο σωτηριας και τεκνοποιϊας, για οποιον θελει να τον ακολουθησει.
Ο Θεος εχει δωσει και αλλους δρομους. Οπως τον Μοναχισμο.
Αλλα ολοι οι δρομοι, δεν παυουν να οδηγουν στο ιδιο σημειο.
Δηλαδη στην Βασιλεια του Θεου.

Πολλες φορες οπως τονισαν και αλλοι αδελφοι, τα ιδια τα προσωπα της οικογενειας, της συγγενειας, της φιλιας,
μπορει να αποτελεσουν αφορμες, πιεσεις, αιτιες, χωρισμου μας απο τον Χριστο.

Ο πειρασμος δεν εχει αργιες, αλλα δεν χανει και ευκαιριες.
Προσπαθει ακαταπαυστα με καθε μεσο και μεσα απο καθε προσωπο,
να μας απομακρυνει απο την κοινωνια και την ενωση μας με τον Χριστο.

Και εμεις ολιγορωντας και ραθυμωντας, μεσα στην καθημερινοτητα του δινουμε εδαφος.

Χρειαζεται προσοχη, και προσευχη, για να μην χανουμε απο τα ματια μας, αυτο το οποιο "ου εστιν η χρεια",
να μην γινομαστε πολυμεριμνες και εξωτερικες "Μαρθες", αλλα φρονιμες και συνετες "Μαριες", παρα τους ποδες του Ιησου.

Αυτος ειναι ο αγωνας μας, και μεσα απο αυτον, η, θα στεφανωθουμε, η, θα διαβολοφαγωθουμε..

Ουτως, η αλλως, η πνευματικη ζωη, ειτε στον γαμο, ειτε στο μοναστηρι, ειναι μια αιματινη διαδρομη,
ειναι μια ακροβασια, μια σχοινοβασια, ενα μπρος-πισω, πανω κατω, μια ανοιχτη μαχη, στον πυρηνα της υπαρξεως μας,
οπου ολα παιζονται, χανονται και κερδιζονται ανα πασα στιγμη, αναλογα με το που γερνει η καρδια μας.

"Ανευ Εμου, ου δυνασθε ποιειν ουδεν!"
Μας νουθετει ο Κυριος.

Οποτε με τον Χριστο εμπροσθεν, προχωραμε, και ελπιζουμε να βγουμε νικητες.
Ουδεις, ποτε, και πουθενα, δεν ηλπισε στον Χριστο, και καταισχυνθηκε η ηττηθηκε εν τελει.

Και εαν προσκαιρα επεσε, ηττηθηκε και φανηκε ακομα και να αγγιζει τα κρασπεδα της απωλειας,
εν τελει χαρη στον Χριστο, που μας σκεπαζει με την απειρη μακροθυμια και την ακαταληπτη σοφια Του, βγηκε στο τελος θριαμβευτης.

Μην ξεχνατε οτι στο τελος τελος, αμα δεν τα καταφερνετε στα υπολοιπα πνευματικα-ασκητικα-λειτουργικα,
μπορειτε να σωθειτε και απο τον γαμο, ως εκουσιοι πεθερο-μαρτυρες.

Απο οτι εχω ακουσει, εχει αποτελεσμα, δεν γραφω προσωπικα βιωματα,
γιατι εχει κανει ηδη αιτηση για συνδεση με ιντερνετ η πεθερα μου,
οποτε καταλαβαινετε, οτι δεν θελω, να αποκτησω συναξαρι, μια ωρα αρχιτερα, του τυπου:

"Εν τη, ταδε, του αυτου Μηνος,
Διονυσιος, o κοπριτο-φιλοσοφος,
ο πεθεροκτονημενος,
δια ψαξιματος στο Google,
τελειουται,
παρα της πεθερας αυτου.."

Ας φυλαγομαστε και λιγο.

[dimitris_79]

ο Θεός μας δίνει το άλλο μας μισό ώστε να παλέψουμε μαζί...να βοηθήσει ο ένας τον άλλο στον αγώνα που κάνουμε να σώσουμε τις ψυχούλες μας ,να είναι ο ένας το στήριγμα του άλλου και μαζί και οι δύο όταν έρθει η ώρα αν είμαστε ικανοί να συναντήσουμε τον Πατέρα μας.

Τώρα ο διαχωρισμός της αγάπης ,προς το ένα και το άλλο, δεν νομίζω πως πρέπει να γίνεται καθώς είναι διαφορετική.

Υπάρχουν ζευγάρια στα οποία π.χ ο άνδρας νομίζει ότι η γυναίκα του ,του κόβει την πνευματική πρόοδο και τη θεωρεί εμπόδιο στον πνευματικό του αγώνα...εκεί ας κάτσει να σκεφτεί ο άνδρας μήπως κάπου σφάλει...! Ας δίνουμε όση αγάπη μπορούμε παντού, καθώς όπως προείπε κάποιος...η αγάπη που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος είναι απεριόριστη!

[Captain Yiannis]

Καλησπέρα σε όλους,

Οπότε, να ρωτήσω, πως διαχειρίζεται κάποιος/κάποια τα αισθήματά του/της μεταξύ της αγάπης του/της για την γυναίκα του ή τον άντρα της, και του Θεού;

Τα του Καισαρα τω Καισαρι και τα του Θεου τω Θεω.

[Μ.Δ.Κ.]

Και ο Απόστολος Πέτρος εκ των πρωτοκορυφαίων, ήταν έγγαμος, είχε και ….πεθερά. H ίασή της, ούσας πυρρέρουσας και κλινήρους αναφέρεται στο ευαγγέλιο. Πιθανώς να είχε και παιδιά και γυναίκα εν ζωή δεν γνωρίζουμε. Το ίδιο και για τους υπόλοιπους Αποστόλους. Λίγα επίσης αναφέρονται σχετικά για τους περισσότερους ΄΄αδελφούς΄΄ και ΄΄αδελφές΄΄ του Κυρίου. Οι ΄΄συγγενείς΄΄ και Του Κυρίου και των Αποστόλων είναι αφανείς ( πλήν ελαχίστων όπως π.χ. του αγίου μάρτυρος και πρώτου Επισκόπου Ιεροσολύμων Ιακώβου του αδελφοθέου) και δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτούς, για να μην επεκταθούμε υπενθυμίζοντας τον λόγο του Αποστόλου Ιωάννου, « ουδέ οι συγγενείς αυτού επίστευαν εις αυτόν» ………..ας βγάλει τα συμπεράσματά του ο καθένας.
Η εγκατάλειψη της οικογενειακής εστίας και τέτοιου είδους δημόσια δράση, ασφαλώς και δεν είχε αντιμετωπιστεί ευμενώς από αυτούς, ο Κύριος με πολλούς λόγους είχε τοποθετηθεί επι του θέματος….



ΥΓ
Προσοχή στην αδιακρισία του να νομίζει κανείς ότι εγκαταλείποντας την οικογένεια του επιτελεί πνευματικό έργο ή θα επιτελέσει, πραγματοποιώντας ίδιον θέλημα και πονηρές στοχεύσεις, καταστρέφοντας τα παιδιά του και την οικογένειά του, νομίζω θα δώσει λόγο γι’αυτό στο Θεό.
Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που πραγματικά υπάρχει όντως κλίση από τον Θεό.