Εαν επιτρεπεται να πω και εγω τον λογισμο μου περι αυτου, ως ελαχιστη συμβολη στο θεμα.
Λεει ο Πλατων: Αρχη σοφιας, ονοματων επισκεψις.
Οποτε εαν δουμε το θεμα ετυμολογικα-λεξικογραφικα-εννοιακα: τι σημαινει
επιουσιος;
επιούσιος -α -ο [epiúsios] Ε6 : μόνο στην έκφραση ο ~ (άρτος), το καθημερινό ψωμί και με επέκταση τα απολύτως αναγκαία για τη διαβίωση του ανθρώπου: Δουλεύει / αγωνίζεται για τον επιούσιο. Kερδίζει τον επιούσιο.
(παραθετω απο απο την Ηλεκτρονικη Πυλη για την Ελληνικη γλωσσα http://www.greek-language.gr/greekLang/ ... %BF%22&dq=)
Βεβαια θα πει καποιος αυτο ισως αφορα μεταγενεστερη χρηση του ορου "επιουσιος" απο αυτον των ευαγγελιων. Πιθανον.
Ομως καθε φορα, μεσα στο γραμμα, πρεπει να ψηλαφουμε με καθε ικμαδα μας, με κοπο και με υπομονη το πνευμα, που ειναι η ουσια.
Δηλαδη να παμε περα απο την αμφισημια του ορου.
Για το εαν αφορα το ψωμι της ημερας (με οτι συμπεριλαμβανει για την επιβιωση), η τον Επουρανιο Αρτο της Ζωης, κατα το Κυριακο Λογιο: Ουκ επ'αρτω μονον ζησεται Ανθρωπος.. Νομιζω πρεπει να παμε περα απο το διλημμα.
Ας αναρωτηθουμε γιατι τρωει ο ανθρωπος; Μα θα πειτε, φυσικα για να ζησει.
Μα οσο και να φαει θα ερθει μερα που δεν θα ζει... Και τοτε η τροφη οσο πλουσια και εαν του παρεχεται,
θα του ειναι παντελως αχρηστη.
Ειναι σαν να τρωνε οι οικειοι και οι φιλοι σου, πλουσια γευματα στην μνημη σου, και εσυ εισαι δυο μετρα κατω απο το χωμα, χωμενος σε ενα ξυλινο κουτι.. Δωρον αδωρον!
Εδω λοιπον ειναι το ερμηνευτικο κλειδι.
Ο αρτος ο καθημερινος, απλα παει αγκομαχωντας, και σπρωχνοντας λιγο παραπερα την ημερα μας.
Την ζωη μας, ως επι-βιωση. Δειτε λιγο αυτο το "επι".. Βιωνουμε ομως "επι", ποιου; Επι τινος;
Bιωνουμε επι του θανατου, επι της φθορας, επι της αναγκης, της αρχαιας "παντοδυναμης αφεντρας" αναγκης,
που στην οποια ολοι πειθονταν ακομα και οι "θεοι", κατα τους αρχαιους. Aυτη κυβερνουσε τα παντα, τα θεια και τα ανθρωπινα στην συνειδηση ολων.
Μεχρι που το Φως ηρθε και διελυσε τα σκοταδια του κοσμου. Ο Χριστος απαλλαξε μια για παντα τον ανθρωπο, απο την σκλαβια της αναγκης.
Ειναι ο αρτος της επιβιωσης. Θα φαω, θα παρω δυναμη, θα εκπληρωσω τις σωματικες λειτουργικες αναγκες, και θα ξημερωσω την επομενη μερα συν Θεω.
Επιβιωση..
Απο μονος του ο ορος αυτος προκαλει τον οικτο, για καθε θεοειδες ον, που θελει να λεγεται και να ειναι ανθρωπος, ως εικονα του Αρρητου.
Ομως ο Ανθρωπος, δεν εχει δημιουργηθει απλα για να επι-βιωνει. Να αγκομαχα κερδιζοντας με το στανιο αλλη μια μερα, εστω και με τον τιμιο κοπο του.
Μην ξεχναμε οτι εδω, και αυτο ειναι δογμα πιστεως για εμας τους Χριστιανους, δεν ειναι η αληθινη πατριδα μας, τροπικα κυριως και οχι τοσο τοπικα.
Δεν ειναι ο εκπληρωμενος κατα την ενδελεχεια του, λογος-τροπος-δυναμικη της υπαρξεως μας. Δεν μας σχεδιαζε γιαυτο ο Κυριος.
Αλλα για απειρως παραπανω και επισης απειρως περισσοτερο πληρωμα και ποιοτητα ζωης, θεια και αιωνια ποιοτητα ζωης.
Ευλογηθηκε, η ζωη εδω του ανθρωπου παρα τον ξεπεσμο της. Παρα την αστοχια, απο τις θεοειδεις προδιαγραφες της.
Κατα την ανειπωτα αγαπητικη συγκαταβαση, κατα την απειρη θεια και φιλανθρωπη, του Κυριου,
που αποδεχτηκε το αποτελεσμα των πραξεων της ελευθεριας του αθρωπου, και μεσα απο τις ιερες γραφες μας λεει ουσιαστικα: Παιδια Μου, Τεκνια Μου,
εδω πεσατε, εδω κυλιεστε, εδω ειναι το αδιεξοδο σας, αλλα ακριβως ΕΔΩ, θα ερθω να σας βρω, εδω θα θυσιαστω για Εσας,
εδω θα κοινωνησω μαζι σας, εδω θα σας διδαξω, εδω θα δωσω το χερι Μου, και το Σωμα και το Αιμα Μου, για να ΖΗΣΕΤΕ.
Οχι για να επι-ζησετε.
Ετσι λοιπον, ο αρτος δεν μπορει να ειναι απλα ο καθημερινος. Ειναι αναγκαιος και αυτος. Αχρι καιρου ομως.
Μεχρι εκει που οριζουν οι χρονοι και καιροι του καθενος μας. Μεχρι εκει που εχει λαδι το καντηλακι της ενθαδε υπαρξεως μας.
Αυτος που θα μας περασει απεναντι, αυτος που θα μας κανει να Ζουμε και οχι να επιζουμε απλα,
αυτος που θα μας εισαγει στην Βασιλεια Του,οπου δεν υπαρχει επι-βιωση, δεν υπαρχει το καθημερινο αχθος,
αλλα υφισταται το "καθως" της Αρχιερατικης προσευχης του Χριστου:
ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν.. Ιωαννην κεφ17.
Αυτος ο Επουρανιος Αρτος, ο Χριστος, που κοινωνοντας Τον, και μετεχοντας σε Αυτον, γινομενοι Ενα με Αυτον,
μας χαριζει οχι την επιβιωση, αλλα την βιωση των απειρων, ατελευτητων, απερινοητων, αιωνιων, ακαταλυτων αγαθων της Βασιλειας Του.
Κατα συνεπεια, ο αρτος ο επιουσιος, ξεκινα απο την καθημερινη αναγκη, αλλα δειχνει, σημαινει δηλαδη, εκει οπου ειναι το σημαινομενο, εκει οπου ειναι ο προορισμος μας.
Απο την προσκαιρη επιβιωση, στην αιωνια Εν Χριστω-εμβιωση, που ομως ξεκινα και εχει την θεμελιακη αφετηρια της στην παρουσα ζωη μας.
Οποτε ο αθρωπος, εαν δεν κοινωνησει τον Επουρανιο Αρτο τον Χριστο,
και μεινει μονο στον επιγειο, βιοτικο, -αναγκαιο μεν-, αλλα πλην ελλειπεστατο αρτο, ειναι ηδη νεκρος.
Και ας τρωει..
Αυτα λεει ο δικος μου λογισμος, στην αγαπη σας.