Nύχτα Χριστουγέννων
Δημοσιεύτηκε: Τετ Δεκ 21, 2016 8:53 pm
Νύχτα Χριστουγέννων.
Ένας άγιος και σοφός ασκητής προσεύχεται από ώρα γονατιστός μέσα στο άγιο Σπήλαιο, στη Βηθλεέμ.
Στο σπήλαιο που πριν από περίπου 400 χρόνια είχε φιλοξενήσει τον νεογέννητο Χριστό μας.
Ο ασκητής δεν είναι άλλος από τον μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας μας, τον άγιο Ιερώνυμο, που κατέγραψε και τα όσα συνέβησαν εκεί.
Εκείνη τη νύχτα ο Όσιος είχε αφήσει το ασκητήριο του, που ήταν κοντά στο άγιο Σπήλαιο, και είχε αποφασίσει να την περάσει ξάγρυπνος και προσευχόμενος μπροστά στην αγία Φάτνη.
Η καρδιά του ήταν γεμάτη ευγνωμοσύνη για τη μεγάλη δωρεά του Θεού: να έλθει ο Ίδιος στη γη, να γίνει άνθρωπος, για να μας γλυτώσει από τη δουλεία της αμαρτίας, από την τυραννία του διαβόλου και τα νύχια του θανάτου!
Απόλυτη σιωπή επικρατούσε μέσα στη νύχτα στον ιερό χώρο...
Ξαφνικά ακούστηκε να προφέρει το όνομά του μια γλυκιά φωνή:
–Ιερώνυμε!
Ξαφνιάστηκε ο Όσιος... Κοίταξε παραξενεμένος γύρω του... Τίποτε... Δεν υπήρχε κανείς.
–Ιερώνυμε! ξανακούστηκε η φωνή...
Ναί! Ερχόταν από την αγία Φάτνη... και έκανε την καρδιά του να τρέμει συγκλονισμένη.
–Ιερώνυμε, τι δώρο θα μου κάνεις απόψε στη γιορτή μου;
Ήταν πράγματι η γλυκιά φωνή του Ιησού.
Ξέσπασε σε λυγμούς ο Άγιος:
–Ω Κύριε, το ξέρεις ότι για Σένα τα άφησα όλα: το παλάτι του αυτοκράτορα, τα μεγαλεία της Ρώμης, τις ανέσεις. Η καρδιά μου, η σκέψη μου, όλα σε Σένα είναι στραμμένα! Τι άλλο μπορώ να Σού προσφέρω; Δεν έχω τίποτε!
–Και όμως, Ιερώνυμε, έχεις κάτι ακόμα που μπορείς και πρέπει να μου το προσφέρεις... Αυτό θα με ευχαριστήσει πιο πολύ από όλα τα άλλα, και αυτό θέλω...
Έπεσε σε συλλογή ο Όσιος... Πέρασαν λίγα λεπτά και μετά τόλμησε να ψελλίσει:
–Κύριε, δεν βρίσκω κάτι... Πες μου, τι θα μπορούσα ακόμη να Σού προσφέρω και δεν μπορώ να το σκεφτώ;
Μεσολάβησε μικρό διάστημα σιγής και η φωνή του Χριστού ξανακούστηκε:
–Ιερώνυμε, τις αμαρτίες σου θέλω. Δώσε μου τις αμαρτίες σου!
–Τις αμαρτίες μου; Τι να τις κάνεις, Κύριε, τις αμαρτίες μου;
–Θέλω τις αμαρτίες σου για να σού τις συγχωρήσω, αφού γι᾿ αυτό ήρθα στον κόσμο, απάντησε ο Ιησούς και επικράτησε βαθιά σιωπή.
Συγκλονισμένος ο άγιος Ιερώνυμος αφησε τα δάκρυά του, δάκρυα ευγνωμοσύνης, να πλημμυρίσουν τον ιερό χώρο όλη τη νύχτα.
Άφησε και σε μας την έμπρακτη παραγγελία να μη λησμονούμε κάθε Χριστούγεννα το ωραιότερο δώρο προς τον Σωτήρα μας, τη μετάνοιά μας για τις αμαρτίες μας.
Αυτός είναι ο καλύτερος εορτασμός της μεγάλης εορτής...
ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τεύχ. 2057.
Ένας άγιος και σοφός ασκητής προσεύχεται από ώρα γονατιστός μέσα στο άγιο Σπήλαιο, στη Βηθλεέμ.
Στο σπήλαιο που πριν από περίπου 400 χρόνια είχε φιλοξενήσει τον νεογέννητο Χριστό μας.
Ο ασκητής δεν είναι άλλος από τον μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας μας, τον άγιο Ιερώνυμο, που κατέγραψε και τα όσα συνέβησαν εκεί.
Εκείνη τη νύχτα ο Όσιος είχε αφήσει το ασκητήριο του, που ήταν κοντά στο άγιο Σπήλαιο, και είχε αποφασίσει να την περάσει ξάγρυπνος και προσευχόμενος μπροστά στην αγία Φάτνη.
Η καρδιά του ήταν γεμάτη ευγνωμοσύνη για τη μεγάλη δωρεά του Θεού: να έλθει ο Ίδιος στη γη, να γίνει άνθρωπος, για να μας γλυτώσει από τη δουλεία της αμαρτίας, από την τυραννία του διαβόλου και τα νύχια του θανάτου!
Απόλυτη σιωπή επικρατούσε μέσα στη νύχτα στον ιερό χώρο...
Ξαφνικά ακούστηκε να προφέρει το όνομά του μια γλυκιά φωνή:
–Ιερώνυμε!
Ξαφνιάστηκε ο Όσιος... Κοίταξε παραξενεμένος γύρω του... Τίποτε... Δεν υπήρχε κανείς.
–Ιερώνυμε! ξανακούστηκε η φωνή...
Ναί! Ερχόταν από την αγία Φάτνη... και έκανε την καρδιά του να τρέμει συγκλονισμένη.
–Ιερώνυμε, τι δώρο θα μου κάνεις απόψε στη γιορτή μου;
Ήταν πράγματι η γλυκιά φωνή του Ιησού.
Ξέσπασε σε λυγμούς ο Άγιος:
–Ω Κύριε, το ξέρεις ότι για Σένα τα άφησα όλα: το παλάτι του αυτοκράτορα, τα μεγαλεία της Ρώμης, τις ανέσεις. Η καρδιά μου, η σκέψη μου, όλα σε Σένα είναι στραμμένα! Τι άλλο μπορώ να Σού προσφέρω; Δεν έχω τίποτε!
–Και όμως, Ιερώνυμε, έχεις κάτι ακόμα που μπορείς και πρέπει να μου το προσφέρεις... Αυτό θα με ευχαριστήσει πιο πολύ από όλα τα άλλα, και αυτό θέλω...
Έπεσε σε συλλογή ο Όσιος... Πέρασαν λίγα λεπτά και μετά τόλμησε να ψελλίσει:
–Κύριε, δεν βρίσκω κάτι... Πες μου, τι θα μπορούσα ακόμη να Σού προσφέρω και δεν μπορώ να το σκεφτώ;
Μεσολάβησε μικρό διάστημα σιγής και η φωνή του Χριστού ξανακούστηκε:
–Ιερώνυμε, τις αμαρτίες σου θέλω. Δώσε μου τις αμαρτίες σου!
–Τις αμαρτίες μου; Τι να τις κάνεις, Κύριε, τις αμαρτίες μου;
–Θέλω τις αμαρτίες σου για να σού τις συγχωρήσω, αφού γι᾿ αυτό ήρθα στον κόσμο, απάντησε ο Ιησούς και επικράτησε βαθιά σιωπή.
Συγκλονισμένος ο άγιος Ιερώνυμος αφησε τα δάκρυά του, δάκρυα ευγνωμοσύνης, να πλημμυρίσουν τον ιερό χώρο όλη τη νύχτα.
Άφησε και σε μας την έμπρακτη παραγγελία να μη λησμονούμε κάθε Χριστούγεννα το ωραιότερο δώρο προς τον Σωτήρα μας, τη μετάνοιά μας για τις αμαρτίες μας.
Αυτός είναι ο καλύτερος εορτασμός της μεγάλης εορτής...
ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τεύχ. 2057.