Τα περσινά Χριστούγεννα
Δημοσιεύτηκε: Δευ Δεκ 26, 2016 11:29 am
Τα περσινά Χριστούγεννα
Δημοσιεύουμε με συγκίνηση τις εντυπώσεις μιας Σύριας, μέλους της ομάδας αγάπης, γραμμένες από την Ίδια, στα Ελληνικά.
ΟΙ ΜΑΓΟΙ, ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ
Νύχτα... Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο μου, βλέπω τη θάλασσα με πόνο και λέω στον εαυτό μου: Μη βλέπεις μόνο την τρικυμία... Μη βλέπεις μόνο τον πόνο... Μη σκέφτεσαι μόνο την καταστροφή... Μη θυμάσαι μόνο το αίμα των σκοτωμένων... Μη σκέφτεσαι μόνο το χθεσινό λεπτό... Μην αγχώνεσαι για το αύριο... Μην ξεχνάς το παρόν...
Έχε μόνο την εμπιστοσύνη σου στο Θεό, γιατί πάντα Εκείνος εργάζεται, είτε κρυφά είτε φανερά. H εμπιστοσύνη στο Θεό μάς αξίωσε φέτος να ζήσουμε μία μοναδική εμπειρία! Ήταν το ταξίδι μας στη Συρία...
- Ετοιμάσου, πάμε στη Συρία, είπε ό Γέροντας.
- Που πάμε; Απάντησα με φόβο κι αγωνία.
Απέναντι από το παράθυρο, τη νύχτα εκείνη έγραψα: Τά Χριστούγεννα στην πατρίδα μου δεν φτάνουν οι Μάγοι, τα Χριστούγεννα στη χώρα μου δεν φαίνεται το αστέρι. Τα Χριστούγεννα στη χώρα μου δεν ακούγονται οι άγγελοι.
Ακούγεται μόνο ό Θόρυβος του πολέμου... κλάματα μητέρων... όλοι φεύγουν με την Παναγία και με το βρέφος, όλοι θέλουν να σκοτώσουν το βρέφος... κάθε βρέφος «σώματος και ψυχής».
Τα Χριστούγεννα στην πατρίδα μου σημαίνει ξενιτιά και σκοτάδι... τα Χριστούγεννα στη χώρα μου κάθε μέρα φεύγουν για τον ουρανό νέοι, γέροι, παιδιά...
Που πάμε; Πώς να ετοιμαστώ; Τί μου λέει; σκέφτομαι.
- Μα δεν ξέρετε ότι το δέντρο των Χριστουγέννων είναι στολισμένο με φωτογραφίες μαρτύρων; τον ρωτώ.
- Ναι, παιδί μου, αλλά ό Θεός, ό παντοδύναμος Θεός και Πατέρας, πάντα γεννιέται στις χειρότερες συνθήκες.
- Κι αν εσείς, Γέροντα, πάθετε κάτι;
- Δεν είναι σπουδαίο πράγμα. Το πιο σπουδαίο είναι να βρεθούμε κοντά τους εκεί τέτοιες μέρες.
Πάλι από το παράθυρο μου βλέπω τη θάλασσα με δακρυσμένα μάτια, με νοσταλγία καρδιάς για τα πάντα...
- Που πάτε; μάς ρωτάει μια κυρία στο αεροδρόμιο.
- Για μία αποστολή πάμε, απαντάμε. Στη Συρία πάμε!
- Αυτοί οι τρελοί πάνε στην Συρία, λένε κάποιοι.
Μα η συντροφιά είχε τον Γέροντα, πού έμοιαζε σε αυτό το ταξίδι στον δίκαιο Ιωσήφ. Είχε για όλους μας συνεχή προστασία και φροντίδα.
Κάποτε φτάσαμε -κοίτα, φτάσαμε στη Βηρυτό σε μιάμιση ώρα. Πότε πέρασε ή ώρα; Μόνο το αστέρι ξέρει...
Η παρουσία του Γέροντα ήταν για μάς πατρική ειρήνη, χαμόγελο κι αγάπη.
Χτυπούν οι καμπάνες των Αγγέλων, ετοιμαστείτε, μπαίνουμε στη Συρία.
Εκεί, στο σκοτάδι της πονεμένης πατρίδας και μάνας μας, η αγαπημένη μου Συρία. Εκεί, στους δρόμους των αναμνήσεών μας, δάκρυσαν τα μάτια μου. Εκεί πού τρέχαμε και περπατούσαμε νύχτα και μέρα. Εκεί πού τραγουδούσαμε. Τώρα είναι άλλοι δρόμοι, γεμάτοι με τη θυσία των στρατιωτών μας. Μέσα στη νύχτα, στο κρύο, μεγάλη θυσία.
Φτάσαμε στην Κοιλάδα των χριστιανών. Η αγάπη όλων ήταν στρωμένη παντού.
Στον άγιο Γεώργιο, στο αγαπημένο μας μοναστήρι. Εκεί πού βαπτιστήκαμε, εκεί έχουμε γράψει τις πιο ωραίες παιδικές αναμνήσεις μας... Εκεί ερχόμασταν από το Χαλέπι και κάναμε κατασκηνώσεις.
- Χάσαμε την πίστη μας, Γέροντα, φώναζαν οι πονεμένες ψυχές!
- "Όχι, μην το λέτε αυτό. Χάσατε την αντοχή σας, και είναι πού φυσιολογικό, στις σκληρές συνθήκες πού ζείτε".
Συνέχεια ήταν μαζί τους ελπιδοφόρος και θεοφόρος.
Είδαμε κηδείες παιδιών και μαρτύρων. Πόνο προσφύγων και χαμένων...
Έξω επικρατούσε κρύο. Μέσα, αγάπη πολλή!
Το αστεράκι στάθηκε σε κάθε ψυχή και έδωσε σε κάθε διψασμένη καρδιά ένα ποτηράκι κουράγιο. «Να προσευχηθείτε για μάς. Μη μάς ξεχάσετε στην προσευχή σας».
Παντού μάς συνόδευε το αστέρι, παντού.
Τώρα πάμε στην Έμεσα... όλοι είπανε: «Θα κλάψετε πολύ εκεί, γιατί η καταστροφή της Εμέσας δεν συγκρίνεται με του Χαλεπιού».
Όντως παγώσαμε από αυτά πού είδαμε.
Αχ, πατρίδα μου...
Όμως οι άγιοι φυλάνε τον τόπο τους. Ο αγαπημένος μας μάρτυρας, ο άγιος Ιουλιανός, μας αξίωσε πάλι να τόν χαιρετήσουμε, να ψάλουμε στο ναό του και να προσκυνήσουμε το άγιο λείψανό του.
Εκεί, σ΄ένα μοναστηράκι, μέχρι τον Απρίλιο του 2014 ζούσε η αγάπη, η οποία δεν ήξερε να διακρίνει τον ένα από τον άλλο. Έμενε εκεί ο π. Φρανς. Για δύο χρόνια η περιοχή αποκλείστηκε. Φώναζε σ΄ όλο τον κόσμο: «Βοηθήστε την Έμμεσα, πεθαίνουμε από την πείνα». Με το ποδήλατο του πήγαινε και χτυπούσε τις πόρτες όλων. Ήταν από την Ολλανδία, έζησε 50 χρόνια στη Συρία. Έμαθε καλά τα αραβικά και δεν δέχτηκε να φύγει ποτέ από την Έμμεσα, αλλά έμεινε κοντά στους ανθρώπους, τούς μουσουλμάνους και τους χριστιανούς. Ήταν μάρτυρας αγάπης από την αρχή, κι έφυγε μάρτυρας στον ουρανό. Έμεινε φτωχός με τούς φτωχούς, πεινούσε με τούς πεινασμένους, προσευχόταν με όλους.
Μέσα στήν Έμμεσα νιώσαμε ιδιαίτερη χάρη κι ευλογία. Είναι γεμάτη από αίμα μαρτύρων.
Φύγαμε γρήγορα, γιατί πέρασε ή ώρα, και με τούς Μάγους φτάσαμε στα χωριά της Δαμασκού, στη Σαιντνάγια. Εκεί τη νύχτα, μαζί με τούς ύμνους των Αγγέλων ακούγονταν οι βόμβες. Μέσα μας σιωπή και προσευχή.
Εκεί τα Χριστούγεννα ήταν όντως στο σπήλαιο, στη φάτνη του πόνου. Αλλά και με την προσμονή ότι η θεία γέννηση είναι μόνο και μόνο μέσα στην καρδιά.
Έτσι περάσανε οι μέρες κι ήρθε ή ώρα της αναχωρήσεως, η όγδοη ημέρα. «Και είδε ο Θεός ότι τα πάντα έγιναν καλά». Πάλι βρεθήκαμε στο Λίβανο, στο μοναστήρι του άγιου Γεωργίου. Εκεί ήταν το τελευταίο όμορφο μήνυμα των Αγγέλων: «Να χαίρεστε! Το σώμα του π. Ηλία είναι άφθαρτο!». Αυτό το φως του μικρού κελιού του δεν θα σβήσει ποτέ.
Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, με τα μάτια σταθερά στη σοφία, στην αγάπη και στην πίστη. Μ αυτά φτάσανε φέτος οι Μάγοι, οι άγγελοι και το αστέρι στη Συρία...
Σ. Κ.
Περιοδικό η δράσις μας, "Δεκέμβριος 2016"
http://www.orthmad.gr
Δημοσιεύουμε με συγκίνηση τις εντυπώσεις μιας Σύριας, μέλους της ομάδας αγάπης, γραμμένες από την Ίδια, στα Ελληνικά.
ΟΙ ΜΑΓΟΙ, ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ
Νύχτα... Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο μου, βλέπω τη θάλασσα με πόνο και λέω στον εαυτό μου: Μη βλέπεις μόνο την τρικυμία... Μη βλέπεις μόνο τον πόνο... Μη σκέφτεσαι μόνο την καταστροφή... Μη θυμάσαι μόνο το αίμα των σκοτωμένων... Μη σκέφτεσαι μόνο το χθεσινό λεπτό... Μην αγχώνεσαι για το αύριο... Μην ξεχνάς το παρόν...
Έχε μόνο την εμπιστοσύνη σου στο Θεό, γιατί πάντα Εκείνος εργάζεται, είτε κρυφά είτε φανερά. H εμπιστοσύνη στο Θεό μάς αξίωσε φέτος να ζήσουμε μία μοναδική εμπειρία! Ήταν το ταξίδι μας στη Συρία...
- Ετοιμάσου, πάμε στη Συρία, είπε ό Γέροντας.
- Που πάμε; Απάντησα με φόβο κι αγωνία.
Απέναντι από το παράθυρο, τη νύχτα εκείνη έγραψα: Τά Χριστούγεννα στην πατρίδα μου δεν φτάνουν οι Μάγοι, τα Χριστούγεννα στη χώρα μου δεν φαίνεται το αστέρι. Τα Χριστούγεννα στη χώρα μου δεν ακούγονται οι άγγελοι.
Ακούγεται μόνο ό Θόρυβος του πολέμου... κλάματα μητέρων... όλοι φεύγουν με την Παναγία και με το βρέφος, όλοι θέλουν να σκοτώσουν το βρέφος... κάθε βρέφος «σώματος και ψυχής».
Τα Χριστούγεννα στην πατρίδα μου σημαίνει ξενιτιά και σκοτάδι... τα Χριστούγεννα στη χώρα μου κάθε μέρα φεύγουν για τον ουρανό νέοι, γέροι, παιδιά...
Που πάμε; Πώς να ετοιμαστώ; Τί μου λέει; σκέφτομαι.
- Μα δεν ξέρετε ότι το δέντρο των Χριστουγέννων είναι στολισμένο με φωτογραφίες μαρτύρων; τον ρωτώ.
- Ναι, παιδί μου, αλλά ό Θεός, ό παντοδύναμος Θεός και Πατέρας, πάντα γεννιέται στις χειρότερες συνθήκες.
- Κι αν εσείς, Γέροντα, πάθετε κάτι;
- Δεν είναι σπουδαίο πράγμα. Το πιο σπουδαίο είναι να βρεθούμε κοντά τους εκεί τέτοιες μέρες.
Πάλι από το παράθυρο μου βλέπω τη θάλασσα με δακρυσμένα μάτια, με νοσταλγία καρδιάς για τα πάντα...
- Που πάτε; μάς ρωτάει μια κυρία στο αεροδρόμιο.
- Για μία αποστολή πάμε, απαντάμε. Στη Συρία πάμε!
- Αυτοί οι τρελοί πάνε στην Συρία, λένε κάποιοι.
Μα η συντροφιά είχε τον Γέροντα, πού έμοιαζε σε αυτό το ταξίδι στον δίκαιο Ιωσήφ. Είχε για όλους μας συνεχή προστασία και φροντίδα.
Κάποτε φτάσαμε -κοίτα, φτάσαμε στη Βηρυτό σε μιάμιση ώρα. Πότε πέρασε ή ώρα; Μόνο το αστέρι ξέρει...
Η παρουσία του Γέροντα ήταν για μάς πατρική ειρήνη, χαμόγελο κι αγάπη.
Χτυπούν οι καμπάνες των Αγγέλων, ετοιμαστείτε, μπαίνουμε στη Συρία.
Εκεί, στο σκοτάδι της πονεμένης πατρίδας και μάνας μας, η αγαπημένη μου Συρία. Εκεί, στους δρόμους των αναμνήσεών μας, δάκρυσαν τα μάτια μου. Εκεί πού τρέχαμε και περπατούσαμε νύχτα και μέρα. Εκεί πού τραγουδούσαμε. Τώρα είναι άλλοι δρόμοι, γεμάτοι με τη θυσία των στρατιωτών μας. Μέσα στη νύχτα, στο κρύο, μεγάλη θυσία.
Φτάσαμε στην Κοιλάδα των χριστιανών. Η αγάπη όλων ήταν στρωμένη παντού.
Στον άγιο Γεώργιο, στο αγαπημένο μας μοναστήρι. Εκεί πού βαπτιστήκαμε, εκεί έχουμε γράψει τις πιο ωραίες παιδικές αναμνήσεις μας... Εκεί ερχόμασταν από το Χαλέπι και κάναμε κατασκηνώσεις.
- Χάσαμε την πίστη μας, Γέροντα, φώναζαν οι πονεμένες ψυχές!
- "Όχι, μην το λέτε αυτό. Χάσατε την αντοχή σας, και είναι πού φυσιολογικό, στις σκληρές συνθήκες πού ζείτε".
Συνέχεια ήταν μαζί τους ελπιδοφόρος και θεοφόρος.
Είδαμε κηδείες παιδιών και μαρτύρων. Πόνο προσφύγων και χαμένων...
Έξω επικρατούσε κρύο. Μέσα, αγάπη πολλή!
Το αστεράκι στάθηκε σε κάθε ψυχή και έδωσε σε κάθε διψασμένη καρδιά ένα ποτηράκι κουράγιο. «Να προσευχηθείτε για μάς. Μη μάς ξεχάσετε στην προσευχή σας».
Παντού μάς συνόδευε το αστέρι, παντού.
Τώρα πάμε στην Έμεσα... όλοι είπανε: «Θα κλάψετε πολύ εκεί, γιατί η καταστροφή της Εμέσας δεν συγκρίνεται με του Χαλεπιού».
Όντως παγώσαμε από αυτά πού είδαμε.
Αχ, πατρίδα μου...
Όμως οι άγιοι φυλάνε τον τόπο τους. Ο αγαπημένος μας μάρτυρας, ο άγιος Ιουλιανός, μας αξίωσε πάλι να τόν χαιρετήσουμε, να ψάλουμε στο ναό του και να προσκυνήσουμε το άγιο λείψανό του.
Εκεί, σ΄ένα μοναστηράκι, μέχρι τον Απρίλιο του 2014 ζούσε η αγάπη, η οποία δεν ήξερε να διακρίνει τον ένα από τον άλλο. Έμενε εκεί ο π. Φρανς. Για δύο χρόνια η περιοχή αποκλείστηκε. Φώναζε σ΄ όλο τον κόσμο: «Βοηθήστε την Έμμεσα, πεθαίνουμε από την πείνα». Με το ποδήλατο του πήγαινε και χτυπούσε τις πόρτες όλων. Ήταν από την Ολλανδία, έζησε 50 χρόνια στη Συρία. Έμαθε καλά τα αραβικά και δεν δέχτηκε να φύγει ποτέ από την Έμμεσα, αλλά έμεινε κοντά στους ανθρώπους, τούς μουσουλμάνους και τους χριστιανούς. Ήταν μάρτυρας αγάπης από την αρχή, κι έφυγε μάρτυρας στον ουρανό. Έμεινε φτωχός με τούς φτωχούς, πεινούσε με τούς πεινασμένους, προσευχόταν με όλους.
Μέσα στήν Έμμεσα νιώσαμε ιδιαίτερη χάρη κι ευλογία. Είναι γεμάτη από αίμα μαρτύρων.
Φύγαμε γρήγορα, γιατί πέρασε ή ώρα, και με τούς Μάγους φτάσαμε στα χωριά της Δαμασκού, στη Σαιντνάγια. Εκεί τη νύχτα, μαζί με τούς ύμνους των Αγγέλων ακούγονταν οι βόμβες. Μέσα μας σιωπή και προσευχή.
Εκεί τα Χριστούγεννα ήταν όντως στο σπήλαιο, στη φάτνη του πόνου. Αλλά και με την προσμονή ότι η θεία γέννηση είναι μόνο και μόνο μέσα στην καρδιά.
Έτσι περάσανε οι μέρες κι ήρθε ή ώρα της αναχωρήσεως, η όγδοη ημέρα. «Και είδε ο Θεός ότι τα πάντα έγιναν καλά». Πάλι βρεθήκαμε στο Λίβανο, στο μοναστήρι του άγιου Γεωργίου. Εκεί ήταν το τελευταίο όμορφο μήνυμα των Αγγέλων: «Να χαίρεστε! Το σώμα του π. Ηλία είναι άφθαρτο!». Αυτό το φως του μικρού κελιού του δεν θα σβήσει ποτέ.
Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, με τα μάτια σταθερά στη σοφία, στην αγάπη και στην πίστη. Μ αυτά φτάσανε φέτος οι Μάγοι, οι άγγελοι και το αστέρι στη Συρία...
Σ. Κ.
Περιοδικό η δράσις μας, "Δεκέμβριος 2016"
http://www.orthmad.gr