Η μεγάλη μας παρηγοριά καί ἀπαντοχή

[toula]

Η μεγάλη μας παρηγοριά καί ἀπαντοχή

Από τίς πιό λαμπρές καί χαρμόσυνες ἑορτές τοῦ Λειτουργικοῦ ἔτους εἶναι ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου κατά τήν ὁποία σύμπας ὁ λαός τοῦ Θεοῦ βιώνει τή δόξα τῆς ἀναστάσεως καί ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Παναγίας ὑπερβαίνει τή φθαρτότητα τῶν ἐπιγείων. «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι» καί «κλίμαξ πρός οὐρανόν ὁ τάφος γίνεται».

Ἡ Πάναγνη καί Ἄσπιλη Μητέρα τοῦ Χριστοῦ ἀκολουθεῖ τόν ἴδιο δρόμο πού ἀκολούθησε ὁ Υἱός Της. Διέρχεται ἀπό τόν θάνατο χωρίς νά ὑφίσταται καμμιά φθορά καί ἀνέρχεται στήν αἰωνιότητα τῆς Βασιλείας τῆς Τρισηλίου Θεότητος. Χαρά καί ἀγαλλίαση μᾶς πληροῖ ἡ ζωοκοίμητη μετάσταση τῆς Θεομήτορος. Ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ νικᾶ μέ τήν ἁγιωσύνη της τό ἀρχέκακο ἐχθρό τοῦ ἀνθρώπου καί ἀναδεικνύεται Βασίλισσα τοῦ Οὐρανοῦ, πεποικιλμένη μέ θεία δόξα, περιβεβλημένη τόν ἥλιο, Μητέρα τῶν ζώντων. Αὐτή τήν πίστη ὡς ἄρωμα εὐλαβείας ἐναποθέτει ἡ Ἐκκλησία μας πρό τῆς μορφῆς τῆς παναμώμου Κόρης καί ἐκδηλώνει μέ θαυμασίους τρόπους τήν εὐγνωμοσύνη της. Πιστεύει ὅτι τά μεγαλεῖα Της εἶναι «ἡ ἐπ’ αὐτῆς ἀνάκλασις τῶν μεγαλείων τοῦ Τόκου Της» καί συνδέει πάντοτε τήν πρός αὐτήν εὐλάβεια μέ τήν μυστηριακή ζωή στήν ὁποία ὁ Χριστός «παρ’ οὖ πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον» εἶναι τό κέντρο τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ. Ὁ σύνδεσμος τῆς Θεοτόκου μέ τόν Κύριο εἶναι ἡ πνευματική συγγένεια πού καθιστᾶ τήν Παναγία Μεσίτρια καί πρέσβειρα τῶν ἀνθρώπων πρός τόν Θεό. Ἡ σαρκική συγγένεια θά ἦταν ἀδύναμη ἐάν δέν ὑπῆρχε ὁ σύνδεσμος τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς, σύμφωνα μέ τήν ρήση τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου: «τίς ἔστιν ἡ μήτηρ μου καί τίνες εἰσίν οἱ ἀδελφοί μου; Ἰδού ἡ μήτηρ μου καί οἱ ἀδελφοί μου. Ὅστις γάρ ἄν ποιήση τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφός καί ἀδελφή καί μήτηρ ἐστίν» (Ματθ. 12, 49).

Ἡ Παναγία εἶναι τό πρότυπο τῆς πνευματικῆς τελειώσεως. Καμμιά λογική δέν μπορεῖ νά χωρέσει τό ὕψος τῆς ἀρετῆς Της. Ἡ ἀγάπη Της πρός τόν Θεό ὑπερβαίνει αὐτή τῶν μαθητῶν καί ἐκείνη τῶν ἀγγέλων. Ἡ ἁγιότητά της εἶναι ἡ ἀπαρχή τοῦ τέλους τῆς κυριαρχίας τοῦ κακοῦ στόν κόσμο. Μέ τήν ἀρετή της ἀνατρέπεται ἡ κυριαρχία τοῦ διαβόλου καί ἀνακόπτεται ἡ πορεία τῶν παθῶν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μέ αὐτά τά λόγια ἐγκωμιάζει τό πνευματικό κάλλος τῆς Θεοτόκου: «Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὅτι καλλιωτέρα σύ τῶν Χερουβίμ, καθαρωτέρα σύ ὑπέρ τόν φαίνοντα ἥλιον, εὐγενεστέρα σύ πάντων τῶν ὑφ’ ἡλίου ἀνατολῶν, χαῖρε ἀγαθωτέρα σύ ὑπέρ ἐκείνην ὄντως τήν ἀγαθήν καί πολλήν γῆν» (PG 105,1113 A).

Ἡ ἐξαγνισμένη μορφή τῆς Παναγίας εἶναι ἡ μεγάλη μας παρηγοριά καί ἀπαντοχή. Μέσα στόν πνευματικό καύσωνα τῆς κοινωνίας μας, ὅπου ἀναζητοῦμε τόπο δροσιᾶς καί ἀνακουφίσεως, ἡ ἑορτή τῆς Παναγίας ἀποβαίνει γιά ὅλους μας ἰατρεῖο ἀνανήψεως. Ἄς τήν παρακαλέσουμε νά ἐνδυναμώσει τίς νοερές κινήσεις καί ἐνέργειες τῆς ψυχῆς μας καί νά τίς προσανατολίσει πρός τό αἰώνιο πρωτότυπο κάλλος. Ἄς τήν ἱκετεύσωμε νά χορηγήσει ἐκπλήρωση τῶν αἰτημάτων μας, νά θέσει τέλος στό χειμῶνα τῶν δοκιμασιῶν μας καί νά μᾶς ποτίσει μέ τό καθαρό καί ἄρρητο ὕδωρ πού θεραπεύει τούς ἀσθενοῦντας, ἀνορθώνει τούς πεπτωκότας καί ἀνασταίνει τούς νεκρούς.

«Πρόσδεξαι δεήσεις ἁμαρτωλῶν καί μή ἀπορρίψης Θεοτόκε τάς προσευχάς τῶν ἐπικαλουμένων τό θεῖον Ὄνομά Σου. Πλήρωσον τάς αἰτήσεις Ἄχραντε Δέσποινα» (Μεγαλυνάριο ἀπό τό Θεοτοκάριο τοῦ ἁγίου Νεκταρίου).

† Ὁ Φθιώτιδος ΝΙΚΟΛΑΟΣ

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/