7/6 «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος». (Ιωάν. 7, 37-52. 8, 12)
Δημοσιεύτηκε: Κυρ Ιουν 07, 2020 9:00 pm
7/6 «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος». (Ιωάν. 7, 37-52. 8, 12)
Στη σειρά των Κυριακών του Πάσχα, η Κυριακή της Πεντηκοστής είναι η τελευταία.
Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής μας φέρνει στο νου μια μεγάλη γιορτή των Εβραίων. Τη γιορτή της Σκηνοπηγίας. Τη γιορτή, που γιορταζόταν αρχές Οκτωβρίου και κρατούσε οκτώ ημέρες. Σ’ αυτή τη γιορτή όλοι οι Εβραίοι έβγαιναν από τα σπίτια τους και έμεναν σε σκηνές, που έστηναν πάνω σε ταράτσες, σε αυλές, σε δρόμους και πλατείες, και τις στόλιζαν με κλαδιά. Έτσι η Ιερουσαλήμ έπαιρνε την όψη μιας μεγάλης κατασκήνωσης. Ενός μεγάλου στρατοπέδου. Αυτό το έκαναν οι Εβραίοι για να θυμούνται τους προγόνους τους, που στην πορεία τους, από την Αίγυπτο προς την Παλαιστίνη, έμεναν σε σκηνές σαράντα χρόνια.
Την τελευταία μέρα της γιορτής, που ήταν η πιο επίσημη, σάλπιζαν σάλπιγγες και μαζευόταν πολύς λαός. Ανάμεσα στον πολύ λαό της ημέρας αυτής ήταν και ο Ιησούς. Και σε κάποια στιγμή, που ο Αρχιερέας πήρε νερό από την πηγή του Σιλωάμ και ράντισε το θυσιαστήριο και το λαό, ο Ιησούς πήρε το λόγο και μίλησε για το αθάνατο πνευματικό νερό, που ξεδιψά την πνευματική δίψα του ανθρώπου.
Η διδαχή αυτή έκανε μεγάλη αίσθηση στο λαό. Πολλοί έλεγαν: «Ούτος εστιν αληθώς ο προφήτης». Άλλοι διεκήρυτταν: «Ούτος εστιν ο Χριστός». Μερικοί ήταν επιφυλακτικοί στο να εκφράσουν το θαυμασμό τους για το μεγάλο Διδάσκαλο. Κι αυτό, γιατί νόμιζαν πως ο Ιησούς γεννήθηκε στη Ναζαρέτ κι όχι στη Βηθλεέμ. Και έλεγαν αυτοί: «Μη γαρ εκ της Γαλιλαίας ο Χριστός έρχεται;». Μεταξύ όμως του λαού υπήρχαν και εχθροί του Χριστού, που ήθελαν να τον πιάσουν. Σαν άκουσαν όμως τη θεία διδαχή του Ιησού, παρέλυσαν οι δυνάμεις τους. Μάλιστα οι υπηρέτες των Αρχιερέων, που ήρθαν στη γιορτή με μοναδικό σκοπό να συλλάβουν τον Ιησού, γύρισαν άπρακτοι. Και στην επίπληξη, γιατί δεν τον έφεραν δεμένο, οι υπηρέτες γοητευμένοι από τη διδασκαλία του Χριστού τους είπαν: «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος».
* * *
Έτσι είναι. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν μίλησε άλλος άνθρωπος «ούτως». Έτσι. Με τόση σοφία. Με τόση δύναμη. Με τόση εξουσία. Αλλά και ούτε θα μιλήσει ποτέ. Γιατί ο Ιησούς είναι ασυναγώνιστος. Είναι απαράμιλλος Διδάσκαλος.
Απαράμιλλος:
* Στη ζωή του.
Ο Ιησούς είναι αναμάρτητος. Είναι άδολος. «Αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α΄ Πέτρ. 2, 22). Είναι «όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών» (Εβρ. 7, 26). Δεν έχει ίχνος κακίας και πονηρίας. Είναι αμόλυντος από κάθε κηλίδα αμαρτίας. Είναι σαν τον ήλιο. Και είναι ο μοναδικός, που μπόρεσε και είπε για τον εαυτό του: «τίς εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 8, 46). Ο φιλόσοφος Ρουσσώ έκανε την εξής ομολογία για την αναμαρτησία του Ιησού: «Ομολογώ ότι το μεγαλείο του Ιησού μ’ εκπλήττει, η δε αγιότης του Ευαγγελίου ομιλεί μέσα στην καρδιά μου… Ποία εγκράτεια παθών! Πού είναι ο σοφός, ο οποίος ξεύρει να ζει και να πάσχει και ν’ αποθνήσκει χωρίς ελαττώματα και επιδείξεις;». Και ο Μ. Ναπολέων είπε κάποτε:«Εάν ο Σωκράτης έμπαινε στην αίθουσά μας, θα σηκωνόμασταν να τον τιμήσουμε. Εάν ο Ιησούς Χριστός έμπαινε στην αίθουσά μας, θα γονατίζαμε να Τον προσκυνήσουμε».
* Στη διδασκαλία του.
Όταν στην ηλικία των δώδεκα χρόνων βρέθηκε ανάμεσα στους διαβασμένους Διδασκάλους της Ιερουσαλήμ, προκάλεσε το θαυμασμό σ’ όλους για τις ερωτήσεις που έκανε και τις απαντήσεις που έδινε. «Εξίσταντο δε πάντες οι ακούοντες αυτού»(Λουκ. 2, 46-47). Όταν τελείωσε την περίφημη ομιλία του πάνω στο όρος της Γαλιλαίας, «εξεπλήσσοντο οι όχλοι επί τη διδαχή αυτού» (Ματθ. 7, 28). Η τέλεια ηθική, η σοφία, η αυθεντία, δημιούργησαν στο λαό βαθιά έκπληξη. Στη γιορτή της Σκηνοπηγίας γοήτευσε όλο το λαό με τη θεία του διδασκαλία. Και στη μέση της γιορτής. Και στο τέλος. Πρωτάκουστη διδαχή. Διδαχή, που ικανοποιούσε κάθε άνθρωπο και δημιουργούσε ανάλογα βιώματα. Δικαιολογημένα εκείνη η ανώνυμη γυναίκα, γεμάτη θαυμασμό για τη διδαχή του Ιησού, φώναξε και είπε: «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε…» (Λουκ. 11, 27). Μακάρια η μητέρα που σε γέννησε και σε έθρεψε. Απαράμιλλος ο Ιησούς και στη διδασκαλία του.
Να πώς περιγράφει ένας σύγχρονος συγγραφέας το μεγαλείο της διδασκαλίας του Ιησού: «Ω! αν ήταν δυνατό τα αρμονικότερα κομμάτια των πιο μεγάλων μουσουργών να ενωθούν σε μια μουσική ραψωδία κι αν η ραψωδία αυτή ήταν δυνατό να εκτελεστεί από τους διασημότερους μουσικούς του κόσμου, μόλις η αρμονική μελωδία της ιδανικότερης αυτής συμφωνίας, θα μας έδινε κάποια εικόνα της πνευματικής μελωδίας που αναπηδά από κάθε φράση του Ιησού».
* Στα αποτελέσματα.
Η διδαχή του Χριστού δεν εντυπωσίαζε μόνο τους ανθρώπους. Αλλά επιδρούσε και στις ψυχές τους. Και εξακολουθεί να επιδρά και να καλυτερεύει τις καρδιές χιλιάδων, εκατομμυρίων ανθρώπων. Άνθρωποι από κάθε τάξη, γεωργοί, βοσκοί, κηπουροί, μάγειροι, ράπτες, βαφείς, υποδηματοποιοί, ζωγράφοι, χαράκτες, διδάσκαλοι, ιατροί, αστρονόμοι, δικαστές, βουλευτές, βασιλείς, δεσμοφύλακες, δήμιοι, στρατιωτικοί, έγιναν άγιοι. Μόνον οι μάρτυρες του Χριστού υπολογίζονται, μέχρι σήμερα, εξήντα εκατομμύρια. Οι άλλοι, πόσοι; Μόνον ο Θεός τους ξέρει. Ποιος άλλος Διδάσκαλος είχε και έχει τόσους μαθητές; Απαράμιλλος ο Ιησούς και στα αποτελέσματα.
Αδελφοί,
Ο Ιησούς είναι ο απαράμιλλος Διδάσκαλος. Τιμή μας να γίνουμε κι εμείς μαθητές δικοί Του. Μαθητές καλοί και τέλειοι, όπως μας το είπε με τούτο το λόγο Του:«Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστιν» (Ματθ. 5, 48).
Εξαποστειλάριον
Το Πανάγιον Πνεύμα,
το προϊόν εκ του Πατρός,
και δι’ Υιού ενδημήσαν,
τοις αγραμμάτοις Μαθηταίς,
τους σε Θεόν επιγνόντας,
σώσον, αγίασον πάντας.
Ω Πανάγιο Πνεύμα, Συ που προέρχεσαι και εκπορεύεσαι από τον Πατέρα και διά του Υιού στάλθηκες και κάθισες σαν πύρινες γλώσσες στα κεφάλια των μαθητών, που ήταν αγράμματοι και έγιναν πάνσοφοι με τη δική Σου επιφοίτηση. Ω Πανάγιο Πνεύμα, σώσε και αγίασε όλους, όσοι Σε γνωρίζουν και Σε προσκυνούν σαν αληθινό Θεό.
Διακονία Φυλακών / http://aktines.blogspot.gr
Στη σειρά των Κυριακών του Πάσχα, η Κυριακή της Πεντηκοστής είναι η τελευταία.
Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής μας φέρνει στο νου μια μεγάλη γιορτή των Εβραίων. Τη γιορτή της Σκηνοπηγίας. Τη γιορτή, που γιορταζόταν αρχές Οκτωβρίου και κρατούσε οκτώ ημέρες. Σ’ αυτή τη γιορτή όλοι οι Εβραίοι έβγαιναν από τα σπίτια τους και έμεναν σε σκηνές, που έστηναν πάνω σε ταράτσες, σε αυλές, σε δρόμους και πλατείες, και τις στόλιζαν με κλαδιά. Έτσι η Ιερουσαλήμ έπαιρνε την όψη μιας μεγάλης κατασκήνωσης. Ενός μεγάλου στρατοπέδου. Αυτό το έκαναν οι Εβραίοι για να θυμούνται τους προγόνους τους, που στην πορεία τους, από την Αίγυπτο προς την Παλαιστίνη, έμεναν σε σκηνές σαράντα χρόνια.
Την τελευταία μέρα της γιορτής, που ήταν η πιο επίσημη, σάλπιζαν σάλπιγγες και μαζευόταν πολύς λαός. Ανάμεσα στον πολύ λαό της ημέρας αυτής ήταν και ο Ιησούς. Και σε κάποια στιγμή, που ο Αρχιερέας πήρε νερό από την πηγή του Σιλωάμ και ράντισε το θυσιαστήριο και το λαό, ο Ιησούς πήρε το λόγο και μίλησε για το αθάνατο πνευματικό νερό, που ξεδιψά την πνευματική δίψα του ανθρώπου.
Η διδαχή αυτή έκανε μεγάλη αίσθηση στο λαό. Πολλοί έλεγαν: «Ούτος εστιν αληθώς ο προφήτης». Άλλοι διεκήρυτταν: «Ούτος εστιν ο Χριστός». Μερικοί ήταν επιφυλακτικοί στο να εκφράσουν το θαυμασμό τους για το μεγάλο Διδάσκαλο. Κι αυτό, γιατί νόμιζαν πως ο Ιησούς γεννήθηκε στη Ναζαρέτ κι όχι στη Βηθλεέμ. Και έλεγαν αυτοί: «Μη γαρ εκ της Γαλιλαίας ο Χριστός έρχεται;». Μεταξύ όμως του λαού υπήρχαν και εχθροί του Χριστού, που ήθελαν να τον πιάσουν. Σαν άκουσαν όμως τη θεία διδαχή του Ιησού, παρέλυσαν οι δυνάμεις τους. Μάλιστα οι υπηρέτες των Αρχιερέων, που ήρθαν στη γιορτή με μοναδικό σκοπό να συλλάβουν τον Ιησού, γύρισαν άπρακτοι. Και στην επίπληξη, γιατί δεν τον έφεραν δεμένο, οι υπηρέτες γοητευμένοι από τη διδασκαλία του Χριστού τους είπαν: «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος».
* * *
Έτσι είναι. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν μίλησε άλλος άνθρωπος «ούτως». Έτσι. Με τόση σοφία. Με τόση δύναμη. Με τόση εξουσία. Αλλά και ούτε θα μιλήσει ποτέ. Γιατί ο Ιησούς είναι ασυναγώνιστος. Είναι απαράμιλλος Διδάσκαλος.
Απαράμιλλος:
* Στη ζωή του.
Ο Ιησούς είναι αναμάρτητος. Είναι άδολος. «Αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α΄ Πέτρ. 2, 22). Είναι «όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών» (Εβρ. 7, 26). Δεν έχει ίχνος κακίας και πονηρίας. Είναι αμόλυντος από κάθε κηλίδα αμαρτίας. Είναι σαν τον ήλιο. Και είναι ο μοναδικός, που μπόρεσε και είπε για τον εαυτό του: «τίς εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 8, 46). Ο φιλόσοφος Ρουσσώ έκανε την εξής ομολογία για την αναμαρτησία του Ιησού: «Ομολογώ ότι το μεγαλείο του Ιησού μ’ εκπλήττει, η δε αγιότης του Ευαγγελίου ομιλεί μέσα στην καρδιά μου… Ποία εγκράτεια παθών! Πού είναι ο σοφός, ο οποίος ξεύρει να ζει και να πάσχει και ν’ αποθνήσκει χωρίς ελαττώματα και επιδείξεις;». Και ο Μ. Ναπολέων είπε κάποτε:«Εάν ο Σωκράτης έμπαινε στην αίθουσά μας, θα σηκωνόμασταν να τον τιμήσουμε. Εάν ο Ιησούς Χριστός έμπαινε στην αίθουσά μας, θα γονατίζαμε να Τον προσκυνήσουμε».
* Στη διδασκαλία του.
Όταν στην ηλικία των δώδεκα χρόνων βρέθηκε ανάμεσα στους διαβασμένους Διδασκάλους της Ιερουσαλήμ, προκάλεσε το θαυμασμό σ’ όλους για τις ερωτήσεις που έκανε και τις απαντήσεις που έδινε. «Εξίσταντο δε πάντες οι ακούοντες αυτού»(Λουκ. 2, 46-47). Όταν τελείωσε την περίφημη ομιλία του πάνω στο όρος της Γαλιλαίας, «εξεπλήσσοντο οι όχλοι επί τη διδαχή αυτού» (Ματθ. 7, 28). Η τέλεια ηθική, η σοφία, η αυθεντία, δημιούργησαν στο λαό βαθιά έκπληξη. Στη γιορτή της Σκηνοπηγίας γοήτευσε όλο το λαό με τη θεία του διδασκαλία. Και στη μέση της γιορτής. Και στο τέλος. Πρωτάκουστη διδαχή. Διδαχή, που ικανοποιούσε κάθε άνθρωπο και δημιουργούσε ανάλογα βιώματα. Δικαιολογημένα εκείνη η ανώνυμη γυναίκα, γεμάτη θαυμασμό για τη διδαχή του Ιησού, φώναξε και είπε: «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε…» (Λουκ. 11, 27). Μακάρια η μητέρα που σε γέννησε και σε έθρεψε. Απαράμιλλος ο Ιησούς και στη διδασκαλία του.
Να πώς περιγράφει ένας σύγχρονος συγγραφέας το μεγαλείο της διδασκαλίας του Ιησού: «Ω! αν ήταν δυνατό τα αρμονικότερα κομμάτια των πιο μεγάλων μουσουργών να ενωθούν σε μια μουσική ραψωδία κι αν η ραψωδία αυτή ήταν δυνατό να εκτελεστεί από τους διασημότερους μουσικούς του κόσμου, μόλις η αρμονική μελωδία της ιδανικότερης αυτής συμφωνίας, θα μας έδινε κάποια εικόνα της πνευματικής μελωδίας που αναπηδά από κάθε φράση του Ιησού».
* Στα αποτελέσματα.
Η διδαχή του Χριστού δεν εντυπωσίαζε μόνο τους ανθρώπους. Αλλά επιδρούσε και στις ψυχές τους. Και εξακολουθεί να επιδρά και να καλυτερεύει τις καρδιές χιλιάδων, εκατομμυρίων ανθρώπων. Άνθρωποι από κάθε τάξη, γεωργοί, βοσκοί, κηπουροί, μάγειροι, ράπτες, βαφείς, υποδηματοποιοί, ζωγράφοι, χαράκτες, διδάσκαλοι, ιατροί, αστρονόμοι, δικαστές, βουλευτές, βασιλείς, δεσμοφύλακες, δήμιοι, στρατιωτικοί, έγιναν άγιοι. Μόνον οι μάρτυρες του Χριστού υπολογίζονται, μέχρι σήμερα, εξήντα εκατομμύρια. Οι άλλοι, πόσοι; Μόνον ο Θεός τους ξέρει. Ποιος άλλος Διδάσκαλος είχε και έχει τόσους μαθητές; Απαράμιλλος ο Ιησούς και στα αποτελέσματα.
Αδελφοί,
Ο Ιησούς είναι ο απαράμιλλος Διδάσκαλος. Τιμή μας να γίνουμε κι εμείς μαθητές δικοί Του. Μαθητές καλοί και τέλειοι, όπως μας το είπε με τούτο το λόγο Του:«Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστιν» (Ματθ. 5, 48).
Εξαποστειλάριον
Το Πανάγιον Πνεύμα,
το προϊόν εκ του Πατρός,
και δι’ Υιού ενδημήσαν,
τοις αγραμμάτοις Μαθηταίς,
τους σε Θεόν επιγνόντας,
σώσον, αγίασον πάντας.
Ω Πανάγιο Πνεύμα, Συ που προέρχεσαι και εκπορεύεσαι από τον Πατέρα και διά του Υιού στάλθηκες και κάθισες σαν πύρινες γλώσσες στα κεφάλια των μαθητών, που ήταν αγράμματοι και έγιναν πάνσοφοι με τη δική Σου επιφοίτηση. Ω Πανάγιο Πνεύμα, σώσε και αγίασε όλους, όσοι Σε γνωρίζουν και Σε προσκυνούν σαν αληθινό Θεό.
Διακονία Φυλακών / http://aktines.blogspot.gr