Αντιμιλητό

[dionysisgr]

Εψαξα να βρω ερημια,
ομως πουθενα, δεν φανηκε,
παρα μονο, σαν διαβηκα βαθια,
μεσ'την ψυχη μου.

Εκει την βρηκα,
απλα κ'ειρηνικα να με περιμενει,
την ιδια στιγμη αγια,
κι'αναθεματισμενη.

Δρομος δεν υπηρχε,
να πατησω, να σταθω,
και ετσι εθαρρησα σωστο,
πατησα. πανω στους αλλους,
περασα, διχως ενοχη,
και εφτασα σε τοπο ανοικειο, ξενο.

Κι ομως αυτος ο τοπος,
πατρογονικη κληρονομια,
ητανε,
αμαρτημα ξεχασμενο.

Πανω στην πετρα καθησα
να κλαψω τον καημο μου,
κ'ισως αν, ισως και τον καημο σου.

Κι η πετρα μου'πε πως:
ανθρωπε, αν με ανασηκωνες,
και στο χωμα εβλεπες,
θα βρισκες τον Θεο σου.

Βλαστημησες τον, ερημο,
τον μαυρο τον καιρο σου
λες:
ταχω με τους ανεμους, και με το κακο,
σαμπως καλυτερα θαρρω,
θα ητανε,
αντρικια, και καθαρα,
να τα'χεις με τον εαυτο σου.

Μαθε λοιπον, πως ολοι οι αερηδες και τα χτικια,
κρυβονται κι αλυχτουν,
καταβαθα εντος σου,
συνομωτουν και βουλευονται,
μεστης καρδιας το σπιτικο σου.

Ας ειχα, λες, μια θαλασσα, ολανοιχτη,
και μοναχα δικη μου,
βαθια πολυ, και ακαρδη,
να πνιγουν οι στεναγμοι μου.

Και δεν βαστηξες, να κανεις την καρδια σου,
πελαγο,
ανοιχτωσια, και τοπο να χαρουνε οι αδελφοι μου.

Και γω στην πετρα απαντω,

Δεν φταις εσυ, αερικο, που επαιξες μαζι μου,
φταιω εγω που σ'αφησα, να κυβερνας το νου μου.

Ποιος σου'δωσε δικαιωμα, να αρπαζεις τον Θεο,
στα μαρμαρενια χειλη σου,
και στην θεση Του,
απνοο κτισμα, εσυ να με δικαζεις,
πετρα εισαι αψυχη,
ματια δεν εχεις,
κι ομως, με κοιταζεις.

Ξαφνου θυμηθηκα, εξυπνησα,
κ'ειδα,
πως καμμια πετρα δεν υπηρχε,
μοναχα η ψυχη μου,
αυτη η πετρινη,
μονη παρεα μ'ειχε.

Κι αυτη η ολομοναχη ξερολιθιασμενη πετρα,
δεν ηταν παρα ολη μου η υποσταση,
με αστοχιες.. ενα σωρο,
πιασε τις και μετρα.

Το ελεος του Θεου καταδιωξει με,
πασας τας ημερας της ζωης μου,
ειθε τοπο να κανει ευφορο,
το αμμωδες της ψυχης μου.

Καλες υπομονες..

[nickzark]

Καλές υπομονες σε όλους