"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ... ΜΟΝΑΔΙΚΗ (ΕΣΥ τ.23)




Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές πηγαίνουμε στον Ιερό Ναό να εκκλησιαστούμε και ενώ ψυχικά προετοιμαζόμαστε γι' αυτή την ουράνια συνάντηση, επίγειες συναντήσεις με τους συνανθρώπους μας δεν μας αφήνουν να προσηλωθούμε σ' αυτό. Το «πρόβλημα» όμως βρίσκεται στον άλλο ή σε εμάς;

Ξεκίνησα κάπως νωρίς από το σπίτι μου, πήρα το λεωφορείο που με κατέβασε λίγα μέτρα μακρυά. Προχώρησα, μπήκα μέσα στο Ναό, πήρα ένα κεράκι, προσκύνησα το εικόνισμα και άναψα το κερί. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια ενός φίλου μου ιερέα ο οποίος μου έλεγε μια μέρα ότι το κεράκι που ανάβουμε συμβολίζει τον εαυτό μας που πρέπει «ν' ανάβει» καθημερινά και να σκορπίζει το «φως» στους συνανθρώπους, όπως ακριβώς κάνει και το κερί, και αναρωτήθηκα αν εγώ κάνω έτσι. Η απάντηση ήρθε αμέσως. Όχι.

Με τις σκέψεις αυτές προχώρησα στο βάθος του Ναού, ο οποίος κυριολεκτικά σε πήγαινε αλλού αφού τα λιγοστά καντήλια αποτελούσαν το μοναδικό φωτισμό. Έψαξα να βρω μια γωνιά, δεν μπορώ την πολύ φασαρία, να καθίσω για να παρακολουθήσω την Θεία Λειτουργία.

Πραγματικά τι κατανυκτικά που ένοιωθα... όλα σε προέτρεπαν να προσευχηθείς. Να φύγεις από αυτόν τον κόσμο... Βέβαια η ησυχία έπαιζε τον κυριότερο ρόλο. 'Αφησα λοιπόν λίγο το μυαλό μου και όλη μου την ψυχή να αγγίξει λίγο αυτό που λέγεται Θεία Λειτουργία. Τα κεράκια, τα καντήλια, έτσι αμυδρά που φώτιζαν σε έκαναν ν' αναζητήσεις κάτι έξω από τα υλικά στοιχεία. Ακόμα και οι εικόνες συντελούσαν σ' αυτό. Επαγγέλονταν έναν άλλο κόσμο. Πανέμορφο. Θεϊκό.

Το πρώτο πράγμα που κατάλαβα από την Θεία Λειτουργία ήταν ότι ο ιερέας παρακαλούσε το Θεό για συλλογικά αιτήματα και όχι για ιδιωτικά. Προσευχόταν για την ειρήνη όλου του κόσμου. Έπειτα βγαίνει έξω από το Ιερό Βήμα με το Ευαγγέλιο στα χέρια και διαβάζει ένα απόσπασμα. Κάπως έτσι θα ήταν και ο Ιησούς όταν έβγαινε στον κόσμο και κήρυττε το Ευαγγέλιο! Πω, πω, όμως πόσο καθαρά το διάβαζε, λες και το ζούσε! Η ψυχή μου πλέον είχε αρχίσει να φτερουγίζει! Τι να το κάνεις όμως που δίπλα μου το παιδάκι είχε τρελαθεί να ενοχλεί τη μαμά του. Καημένη μαμά, σκέφθηκα, τι τραβάς; 'Ασε τις γιαγιάδες που «έτρωγαν με τα μάτια τους» κάθε πιστό που έμπαινε στο ναό, παρατηρώντας τον απ' την κορυφή μέχρι τα νύχια: τι φοράει, πως προσκυνά, πως κάθεται κλπ. Κι απ’ την άλλη, έχεις και την κάθε κουτσομπόλα που έρχεται στην εκκλησία να ασκήσει το χόμπι της (ποιο; Μα φυσικά κοινωνική κριτική!). Δεν πρέπει να παραλείψει να πει στη διπλανή της πού πήγε το προηγούμενο βράδυ, πού είδε τον τάδε και με ποια ήταν, τι θα μαγειρέψει το μεσημέρι κλπ.! Αποσπάστηκε η προσοχή μου για λίγο, αλλά επανήλθε σύντομα σκεπτόμενος ότι δεν γίνεται αλλιώς. 'Αλλωστε για άλλο λόγο ήρθα εδώ.

Γύρισα τα μάτια μου και έστρεψα την προσοχή μου στη Θεία Λειτουργία. Ο ιερέας πλέον είχε βγει πάλι έξω κρατώντας στα χέρια του το δισκοπότηρο και το δισκάριο. Μέσα λοιπόν στο δισκοπότηρο σε λίγο το κρασί (νάμα) θα μετουσιωθεί σε αίμα Χριστού, ενώ ο άρτος θα μετουσιωθεί σε Σώμα Χριστού. Μου θύμισε λοιπόν πάλι ο ιερέας τον Ιησού, όταν κουβαλούσε τον Σταυρό Του μέσα στα Ιεροσόλυμα, και σε λίγο θα πραγματοποιούταν η μεγαλύτερη θυσία των εποχών. Η σταυρική θυσία του Ιησού, που έσωσε τον κόσμο.

Πλέον τα πράγματα σοβάρευαν αρκετά και μετά δυσκολίας μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου στεγνά. Θεέ μου, σκέφθηκα, φαίνονται τόσο απλά πράγματα και κρύβουν τόσο μεγάλο νόημα; Ο ιερέας μ' έστειλε κυριολεκτικά, λίγο αργότερα, όταν άκουσα τη φωνή του να τρεμοπαίζει ελαφρά, αφήνοντας την αίσθηση ότι κυριολεκτικά ζούσε αυτή τη στιγμή. Και ο ψάλτης δεν έμεινε πίσω. Όλα αυτά συνεχίστηκαν με την εκφώνηση του «Πιστεύω» που στην προτροπή του Ιερέα να το πούμε όλοι μαζί δεν δίστασα. Αντίθετα ένοιωσα ότι εκείνη την ώρα ομολογούσα δυνατά τι ακριβώς πιστεύω. Όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο νοσταλγούσα αυτό για το οποίο είχα έρθει. Ανυπομονούσα τόσο! «...άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», λέμε μετά στην Κυριακή Προσευχή («Πάτερ ημών»), και συνειδητοποιώ ότι πρώτα απ' όλα οφείλω να συγχωρώ τους άλλους αφού κι εγώ θέλω να με συγχωρούν εκείνοι.

Επιτέλους, η ώρα της Θ. Κοινωνίας έφθασε και πήγα στη σειρά μου. Πανικός, βέβαια, μπροστά μου για το ποιος θα πάει πρώτος. Ο ένας σπρώχνει τον άλλο, λες και θα τελειώσει η Θ. Κοινωνία! Έμεινα πίσω, τελευταίος...'Αλλωστε γιατί να βιαστώ; Περιμένοντας υπομονετικά σκέφθηκα πως όλο αυτό μου θυμίζει το Μυστικό Δείπνο που ο Χριστός έδωσε στους μαθητές του να φάνε το Σώμα Του και να πιουν το Αίμα Του. Τι φοβερό πράγματι μυστήριο! Ο Θεός να θυσιάζεται και να γίνεται τροφή για τους ανθρώπους! Απίστευτο! Και να τώρα που κι εγώ συμμετέχω σ' αυτό! Δεν αισθάνομαι όμως σε καμιά περίπτωση άξιος. Ετοιμάζομαι να φύγω. Δεν είμαι άξιος λέω... Όμως τα λόγια του πνευματικού μου πατέρα στον οποίο εναπόθεσα την ψυχή μου «Να κοινωνήσεις παιδί μου» με έκαναν να προχωρήσω στη Θεία Κοινωνία. Να κοινωνήσω; Μα τι σημαίνει κοινωνώ; Δε σημαίνει επίκοινωνώ, έρχομαι δηλαδή σε επίκοινωνία με κάποιον; Με ποιόν; Μα τώρα σε λίγο, με τον Χριστό! Φοβερό δεν είναι; Mυστήριο, πραγματικά!

Συνάμα έφθασε η ώρα. Η καρδιά μου φτερουγίζει και αισθάνομαι ότι προχωρώ αργά προς τη Βασιλεία του Θεού... Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, μονολογώ. Δόξα τω Θεώ, κοινώνησα! Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευτυχία λες κι είναι Λαμπρή! Τι αγαλλίαση, Θεέ μου! Βγαίνω απ' τον Ναό κι όλα γύρω μου είναι διαφορετικά! Την προηγούμενη φορά που είχα κοινωνήσει δεν αισθανόμουν έτσι, μονολογώ. Τι άλλαξε άραγε; Μήπως εγώ; Μάλλον. Γιατί ο Χριστός ήταν είναι και θα είναι ο ίδιος. Για πάντα. Εμείς αλλάζουμε. Εκείνος όμως έχει πάντα ανοιχτή την αγκαλιά του για όλους μας και περιμένει να πάμε κοντά Του!
Εμείς είμαστε αλλού!


Δημήτρης Λάμπρου

Ενότητα : ΕΣΥ Ο,ΤΙ ΠΕΙΣ...
Συγγραφέας : Δημήτρης Λάμπρου
Ημερομηνία : 01/10/2002
πηγή:
http://www.freemonks.gr/peggr/h030/pegi ... arthro|168

Αυτή είναι η διαφορά του κόσμου των ανθρώπων, από τον κόσμο του Θεού. Κάπως έτσι νιώθω κάθε φορά που πάω σε μοναστήρι....

Evi_J έγραψε:Αυτή είναι η διαφορά του κόσμου των ανθρώπων, από τον κόσμο του Θεού. Κάπως έτσι νιώθω κάθε φορά που πάω σε μοναστήρι....

ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Φίλε Intergalactic γειά σου .Πρώτα να κάνω μία παρατήρηση. Είμαστε μερικοί αγράμματοι εδώ και με λίγο την ελληνική νοοτροπία ξεχασμένη δυσκολευόμαστε να μπούμε σε ένα νόημα Καταλαβαίνω ότι αυτό που γράφεις για την Θ.Λειτουργία είναι εμπηρία δική σου. Στο τέλος όμως το σημειώνεις με όνομα Λαμπρόπουλος και ημερομηνία 2002. τι είναι τελικά; Τώρα ¨η τότε δικό σου ¨η ξένο; Συγνώμη για την ενόχληση. Δεν έχω κανένα πονηρό λογισμό στο όλο θέμα. Και πάμε στο κείμενο για το κερί που συμβολίζει τον εαυτόν σου και πρέπει να είναι συνέχεια αναμμένο κ.τ.λ. Από τα πρώτα μου χρόνια στον χριστιανισμό ρωτούσα όποιον έβλεπα και φόραγε ράσο να μου πει την ερμηνεία του κεριού. Θες πίστεψε. κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Μελετώντας και περνώντας τα χρόνια βρήκα αυτό που με γέμιζε. Στην Θ. Λειτουργία. Ζητήσαμε από τον Χριστό να μας φωτίσει με το Φώς της θεογνωσία. Επειδή Αυτός είναι ο φωτισμός των ψυχών και των σωμάτων μας. Αυτόν τον φωτισμό τον Χριστό συμβολίζει το φως των λαμπάδων των καντηλίων, των λίχνων που χρησιμοποιούμε στην Θ. Λειτουργία και Ιερές ακολουθίες. Όμως εδώ σε πιάνω να ατακτείς και εσύ μαζί με τους άλλους. Έβλεπες κάποιες γυναίκες που κουτσομπόλευαν κ.τ.π. δηλαδή έκανες αυτό που κάνουν οι άλλοι . Τι να κάνεις για να το αποφύγεις. Αν σου αρέσει η συνταγή μου κάνετο ¨η δοκίμασε τουλάχιστον.
Στο κάθισμα που είμαι συνήθως στο ίδιο κάθε φορά, γεμίζουν πρώτα όλα τα άλλα και τελευταίο γεμίζει το δοκό μου γιατί ξέρουν ότι δεν αφήνω κανέναν να μιλάει γύρο μου. Το άλλο το σπουδαίο από την ώρα που θα μπώ στην Εκκλησία και θα πάρω την θέση μου μέχρι τέλος ειμί με τα μάτια κλειστά και βλέπω με τα μάτια τη ψυχής. Ώ! Τι όμορφα, και έτσι αποφεύγω να βλέπω τις ατσαλιές γύρο μου Λες ότι ήθελες να φύγεις γιατί αισθανόσουν ότι δεν ήσουν άξιος. Και πιος σου είπε καλέ μου φίλε ότι ήμαστε άξιοι; Μας δέχεται για να μας κάνει άξιους της μεγαλοσύνης Του. Υπάρχουν πολές προσευχές που τις λέει ο σωστό χριστιανός πριν και μετά την Θ. Μετάληψη. Δεν λέω καμία από αυτές αλλά λέω αυτό που νιώθω μέσα μου από κάποια κομμάτια των Γραφών. Δηλαδή στο Ησαΐα ΣΤ-6 λέει ο Ησαΐας-έλαβεν ο Άγγελος με την λαβίδα από το θυσιαστήριο άνθρακα και το έφερε στα χείλι μου και έκαψε τις αμαρτίες μου και δεν κάηκα εγώ καθόλου. Και από εκεί πήρε το αξίωμα του Προφήτου. Φίλε μπορείς να συλάβεις το μέγεθος αυτού του κομματιού; Επήρε άνθρακα με την λαβίδα. Τι μάθαμε εμείς για την Αγία Κοινωνία δεν καίγει αυτούς που κοινωνούν απροετοίμαστοι;. με την λαβίδα επήρε τον άνθρακα. Ο Ιερέας με τι πήρε τον άλλο ΄ανθρακα, την Θ. κοινωνία; Με την λαβίδα. Βλέπεις ότι τίποτα δεν είναι μέσα στην λατρία μας ξεκάρφωτο. Ο ιερέας έρχεται με τα ΄για δώρα και σου θύμισε τον Κύριο που ήρθε μέσα στην Αγία πολη να θυσιαστεί. Ναι ακριβός έτσι είναι. Εκείνη την στιγμή ο ιερέας γίνεται ο όνος που κάθισε ο Κύριος πάνω και μπήκε στην Αγία πόλη και το μαντίλιο που έχει στους όμους του συμβολίζει τον ίδιο τον Χριστό
Ήταν τόση η αγαλλίαση που αισθανόσουν που δεν μπορούσες να κρατήσεις τα μάτια σου στεγνά. Αυτό πράγματι μαρτυρεί ότι έζησες μια πραγματική . Λειτουργία. Και θα το κάνετε αυτό δια την ειμί ανάμνηση, μέσω της Θ. Λειτουργίας.
Αυτά είχα να πω και συχώρα με αν κάνω λάθη Χάρης

Χάρη,
Το λάδι στο καντήλι είναι οι προσευχές μας και η φλόγα είναι η επιθυμία μας να γίνουν οι προσευχές μας φως και να φτάσουν στον Κύριο.
Έτσι και η φλόγα του κεριού.
Συμφωνείς γι αυτήν την άποψη? Κάπου το διάβασα βέβαια, δεν είναι δικό μου, αλλά δεν ξέρω αν τολέω καλά.

Συγνώμη, αλλά να ξεκαθαρίσω κάτι.

Το κείμενο δεν το έγραψα εγώ, απλά το είδα στο διαδίκτυο, μου άρεσε και είπα να το δείτε και εσείς.

Εξάλου γράφω και την πηγή του κειμένου.
Μακάρι να μπορούσα να γράψω τόσο όμορφα.

123 έγραψε:Χάρη,
Το λάδι στο καντήλι είναι οι προσευχές μας και η φλόγα είναι η επιθυμία μας να γίνουν οι προσευχές μας φως και να φτάσουν στον Κύριο.
Έτσι και η φλόγα του κεριού.
Συμφωνείς γι αυτήν την άποψη? Κάπου το διάβασα βέβαια, δεν είναι δικό μου, αλλά δεν ξέρω αν τολέω καλά.

Καλή μου ξανθούλα, στην φωτογραφία όμως φένεσε μελαχρινή
Προς Θεού μη θυμόσεις.
Ωραία είναι και αυτή η ερμηνία αφού ο κάθε ένας πάει με την γνώμη του. Είναι και Ορθόοξος τρόπος
Το πιο σταθερό για το λάδι στα καντίλια βρίσκεται στο Λευϊτικό -ΚΔ-3,4
Λέει οΚύριος στον Μωυσή. Διέταξε τους Ισραηλήτες να σου φέρουν λάδι καθαρό ελιάς, και θα καίει με αυτό η Λυχνία, και το σπουδαίο είναι ότι η διαταγή είναι αυστηρή, γιαί λέει στην συνέχεια. Αυτός θα είναι νόμος αιώνιος εις τις γενεές σας Ακόμη και στην παραβολή των δέκα παρθένων μας είπε να τον περιμένουμε με αναμένα τα λυχνάρια Γιαυτό προσπαθώ στο κοιμητήριο που γίνετα χαμός τα 95% τα καντίλια είναι αναμένα με πετρέλαιο και τους το πουλανε ότι ίναι λάδι και θυσαυρίζουν μερικοί γιατί με όποιον έχω κάνει συζήτηση γιααυτό έχουν μαύρα μεσάνχτα, ακόμη και κάποιος από το Αγ. ¨Ορος
Στο κοιητήριο ο παπάς ΄χι ένα μαγαζάκι και πουλάει λουλούδια, και μαζί με αυτά πουλάει και το πετρέλαιο με όλλα τα ανταλακτιά
Μια άλλη φορά θα πούμε τα ωραία του θυμιάματος, όχι γνώμη κάποιου, αλλά ίδιες διαταγές του Θεού Παλαιά και Νεα

Χάρης για τους φίλους μς