ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ TOΥ ΓΑΜΟΥ
Η ένωση δύο ανθρώπων με την ευλογία του Θεού και τη μυστηριακή υπόσταση που τελείται στον Ορθόδοξο Ναό αποκαλείται Γάμος. Γάμος είναι η εν Χριστώ κοινωνία δύο προσώπων, ως κοινή απόφαση ζωής, να ενωθούν με τα δεσμά του, με κέντρο και στήριγμα το Χριστό και την αγία Του Εκκλησία.
Ο άνδρας πρέπει ν'αγαπάει την γυναίκα του κι αντιστρόφως, όπως αγάπησε ο Χριστός την Εκκλησία Του δηλ. όπως αγάπησε τον πεσμένο στην αμαρτία άνθρωπο κι "ενηνθρώπησε ίνα ημείς θεοποιηθώμεν" κατά τον Μέγα Αθανάσιο.
Ο Γάμος σήμερα όσο ποτέ άλλοτε περνάει κρίση. Και η κρίση εντοπίζεται από πολλούς ως σημείο των καιρών. Όμως η βαθειά ουσία της κρίσης έγγειται στο γεγονός ότι ο εγωισμός των ανθρώπων δεν δίδει τόπο στην ταπείνωση και την ανοχή του ενός προς τον άλλο. Ο Γάμος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν είναι απόφαση μιας στιγμής. Μάλλον είναι απόφαση δια βίου. Για τον λόγο αυτό επειδή δεν μπορεί να εννοηθεί απόφαση με επιπολαιότητα ή πρόσκαιρο προχειρότητα, καλό είναι η απόφαση για το μυστήριο του γάμου να διακρίνεται για τη σοφία και τη σύνεση της.
Πολλοί νέοι ξεκινούν τη ζωή τους με το μυστήριο του γάμου χωρίς να έχουν ενωθεί ψυχικά. Ενώ αντιθέτως σωματικώς έχουν παραγνωρισθεί. Το σώμα δηλ. η σάρκα δεν συμβαδίζει και με το πνεύμα. Έτσι άλλο είναι η ώρα της σάρκας που διαρκεί λίγο χρόνο και άλλο η συμβίωση που διαρκεί το υπόλοιπο και μεγαλύτερο μέρος της ημέρας.
Ο Γάμος δόθηκε στον άνθρωπο για τη σωτηρία του και όχι για τον κολασμό του. Πρωτίστως τους νέους καλό είναι να τους διακατέχει ή αλληλοεκτίμηση και ο σεβασμός. Κάποιος άγιος γέροντας συμβούλευε ένα μελλοντικό ζεύγος, απευθυνόμενος πρώτα προς το νέο είπε : "Όταν βλέπεις τη γυναίκα σου πρέπει να τη σέβεσαι, όπως σέβεσαι κάποια Αγία που βρίσκεται αγιογραφημένη σε εικόνα". Και όταν απευθύνθηκε προς τη γυναίκα της είπε : "Και συ παιδί μου όταν βλέπεις τον άνδρα σου να τον τιμάς, όπως όταν προσκυνάς την εικόνα κάποιου Αγίου". Με το παραπάνω παράδειγμα καταλαβαίνουμε ότι προωταρχικό στοιχείο στο γάμο είναι ο σεβασμός, η εκτίμηση και η εν Χριστώ αγάπη του ενός προς τον άλλο. Καλό είναι να υπάρχει στο γάμο και Πνευματικός Πατέρας.
Συνήθως οι νέοι όταν είναι να παντρευτούν φροντίζουν για όλες τις λεπτομέρειες του γάμου, εκτός από το θέμα της σωτηρίας τους που είναι και το πιο απαραίτητο θεμέλιο για τη στερέωση του νέου τους σπιτικού. Και τούτο συνίσταται στην ανεύρεση Πνευματικού. Η ύπαρξη του Πνευματικού στο γάμο σώζει! Και δεν είναι υπερβολή. Σώζει εκείνος ο Πνευματικός που αγρυπνεί και δεν αφήνει να μαζεύονται σύννεφα στο γάμο.
Αποτέλεσμα της αγάπης στο γάμο είναι και η τεκνογονία. Ζευγάρια που αφήνουν το θέμα αυτό στο Θεό χαίρονται τη χαρά της τεκνοποιίας. Ο Θεός όμως πολλές φορές χαρίζει τέκνα σ' όσους είναι "ταπεινοί τη καρδία". Στους φτωχούς (ενν. στους ταπεινούς) δίδει περισσότερα παιδιά για να τους οδηγήσει γρηγορότερα στον Παράδεισο εξ αιτίας της επίγειας παίδευσης που απαιτεί η ανατροφή. Στους πλουσίους (ενν. σε όσους είναι υπερήφανοι και αλλαζόνες) δίνει λιγότερα παιδιά επειδή είναι σκληρόκαρδοι κι εγωιστές.
Ο Γάμος δεν είναι όμως μόνο η παιδοποιία, είναι πρωτίστως η ευτυχής συμβίωση δύο ανθρώπων κάτω από το θέλημα του Θεού. Υπάρχουν για παράδειγμα ζεύγη στα οποία ο Θεός δεν χάρισε παιδιά. Κι αυτά όμως τα ζευγάρια ζουν το γάμο τους με ευτυχία, αλληλοκατανόηση κι αγάπη. Ασχέτως εάν δοκιμάζονται με την ατεκνία.
Ο Γάμος δια της ευλογίας της Εκκλησίας είναι ο μόνος που αναγνωρίζει ο Θεός. Εκείνοι που αποφασίζουν την τέλεση πολιτικού γάμου αυτομάτως ξεκόβουν ή μάλλον διαγράφονται εγωιστικά από μόνοι τους από τη ζωή της Εκκλησίας. Και φυσικά όσοι τελούν πολιτικό γάμο εκ πεποιθήσεως, όχι εξ ανάγκης, δεν μπορούν να γίνουν ανάδοχοι σε βαπτίσεις, ούτε παράνυμφοι σε γάμους που τελούνται σε Ορθόδοξους Ναούς.
Τέλος, ο Γάμος είναι από κοινού συνύπαρξη, ανοχή, υπομονή, σήκωμα θλίψεων και στενοχώριων. Ταυτόχρονα είναι κοινή μετοχή στις χαρές και τις ευτυχίες. Ο Γάμος θεωρείται επιτυχημένος κατά το τέλος της ζωής των ζευγαριών, όταν βίος και των δύο είναι ανεπίληπτος και χριστιανικός. Ο στίχος "Κύριε, ο Θεός ημών δόξη και τιμή στεφάνωσων αυτούς" της ακολουθίας του γάμου συνιστά την πεποίθηση της Εκκλησίας μας ότι οι δύο νέοι πού προσέρχονται στο μυστήριο αξίζουν στεφάνια εξ αιτίας της αγνότητος και του αγώνος που πέτυχαν μέχρι το γάμο τους.
Το Ιερό Μυστήριο του Γάμου
Συντονιστής: Συντονιστές
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΜΟ
1. Το νόημα καί ή σύσταση του Μυστηρίου
Γάμος είναι ή τελετή της νόμιμης ενώσεως του άνδρα με τη γυναίκα. Είναι ένας θεσμός πού αποβλέπει στη ρύθμιση των σχέσεων των φύλων, στα πλαίσια μιας κοινής συμβιώσεως καί στον καθορισμό της νομικο-κοινωνικής θέσεως των μελλόντων να γεννηθούν παιδιών, με βάση την προσωπικότητα των γεννητόρων (υπηκοότητα, εθνικότητα, φυλή, θρησκεία κ.λπ.).
Νομικά ό γάμος είναι ισόβια κοινωνία βίου, με έντονο ηθικό κατά βάση χαρακτήρα, δύο φυσικών προσώπων διαφορετικού φύλου, πού αναγνωρίζεται, ρυθμίζεται καί προστατεύεται από την έννομο τάξη (Σύνταγμα 1975, Ν1329/ 1983).
Καταβλήθηκε προσπάθεια να διατυπωθούν περί γάμου διάφορες εξελικτικές θεωρίες. Κατά τη χριστιανική όμως Δογματική, ό γάμος δεν είναι ούτε απλή σύμβαση, ούτε απλός κοινωνικός δεσμός, αλλά θρησκευτικό μυστήριο, ένα από τα επτά. Ό Θεός το ευλόγησε από την πρώτη στιγμή της Δημιουργίας λέγοντας στους πρωτοπλάστους «Αύξάνεσθε καί πληθύνεσθε» (Γεν. α', 28), αλλά καί ως Θεάνθρωπος το ευλόγησε στο γάμο της Κανά (Ίω. β', 1-11).
Ό Απόστολος Παύλος χαρακτήρισε το γάμο «Μύστηριον μέγα εις Χριστόν καί είς την Έκκλησίαν» (Εφ. ε', 32), πού σημαίνει ότι ό γάμος εκτός του ότι είναι μυστήριο καί μάλιστα πολύ μεγάλο, είναι καί δεσμός τελείας ενώσεως καί αφοσιώσεως, ισόβιος καί αδιάλυτος: Αυτοί τους οποίους «ό Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω» (Ματθ. ιθ' 6).
Πηγή : pigizois.gr
1. Το νόημα καί ή σύσταση του Μυστηρίου
Γάμος είναι ή τελετή της νόμιμης ενώσεως του άνδρα με τη γυναίκα. Είναι ένας θεσμός πού αποβλέπει στη ρύθμιση των σχέσεων των φύλων, στα πλαίσια μιας κοινής συμβιώσεως καί στον καθορισμό της νομικο-κοινωνικής θέσεως των μελλόντων να γεννηθούν παιδιών, με βάση την προσωπικότητα των γεννητόρων (υπηκοότητα, εθνικότητα, φυλή, θρησκεία κ.λπ.).
Νομικά ό γάμος είναι ισόβια κοινωνία βίου, με έντονο ηθικό κατά βάση χαρακτήρα, δύο φυσικών προσώπων διαφορετικού φύλου, πού αναγνωρίζεται, ρυθμίζεται καί προστατεύεται από την έννομο τάξη (Σύνταγμα 1975, Ν1329/ 1983).
Καταβλήθηκε προσπάθεια να διατυπωθούν περί γάμου διάφορες εξελικτικές θεωρίες. Κατά τη χριστιανική όμως Δογματική, ό γάμος δεν είναι ούτε απλή σύμβαση, ούτε απλός κοινωνικός δεσμός, αλλά θρησκευτικό μυστήριο, ένα από τα επτά. Ό Θεός το ευλόγησε από την πρώτη στιγμή της Δημιουργίας λέγοντας στους πρωτοπλάστους «Αύξάνεσθε καί πληθύνεσθε» (Γεν. α', 28), αλλά καί ως Θεάνθρωπος το ευλόγησε στο γάμο της Κανά (Ίω. β', 1-11).
Ό Απόστολος Παύλος χαρακτήρισε το γάμο «Μύστηριον μέγα εις Χριστόν καί είς την Έκκλησίαν» (Εφ. ε', 32), πού σημαίνει ότι ό γάμος εκτός του ότι είναι μυστήριο καί μάλιστα πολύ μεγάλο, είναι καί δεσμός τελείας ενώσεως καί αφοσιώσεως, ισόβιος καί αδιάλυτος: Αυτοί τους οποίους «ό Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω» (Ματθ. ιθ' 6).
Πηγή : pigizois.gr
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΜΟ
2. Τα αισθητά σημεία του Μυστηρίου
Τα σημεία αυτά είναι τέσσερα:
(1) Ή ελεύθερη συγκατάθεση των νεόνυμφων.
(2) Το στεφάνωμα των νεόνυμφων.
(3) Ή άρμοση των χεριών τους.
(4) Ή ευλογία της Εκκλησίας.
Ό λόγος για τον όποιο ή Εκκλησία στεφανώνει τους νεόνυμφους είναι ό ίδιος με εκείνον, για τον όποιο στεφανώνονται καί οί αθλητές των διαφόρων αγωνισμάτων. Δέχονται οί λίγοι αθλητές από τους πολλούς πού αγωνίστηκαν στα κεφάλια τους τα στεφάνια, ως σύμβολο νίκης καί θριάμβου, επειδή αγωνίστηκαν σκληρά καί τελικά νίκησαν δεν ηττήθηκαν. Το αντικείμενο της νίκης του νέου ζεύγους πού προσέρχεται στο Μυστήριο του γάμου είναι ή εγκράτεια καί ή αγνότητα του. Καί στεφανώνονται, επειδή αγωνίστηκαν ως νέοι ενωρίτερα, αλλά καί κατά την περίοδο των αρραβώνων τους, με αποτέλεσμα να μην προχωρήσουν στίς προγαμιαίες σχέσεις. Αυτοί θεωρούνται πραγματικοί νικητές καί μάλιστα αήττητοι. Καί σ' αυτούς ή ευλογία της Εκκλησίας πού παρέχεται στο Μυστήριο του γάμου είναι πλήρης λαμβάνουν την πρώτη ευλογία του Θεού καί της Εκκλησίας «κατ' εύδοκίαν». Όσοι νέοι δεν επιτυγχάνουν σ' αυτόν τον αγώνα καί ηττώνται, δηλαδή δημιουργούν καί έχουν σαρκικές σχέσεις πρίν από το γάμο τους, τυπικά στεφανώνονται λαμβάνουν τη δεύτερη ευλογία του Θεού καί της Εκκλησίας «κατά παραχώρησιν».
Πηγή : pigizois.gr
2. Τα αισθητά σημεία του Μυστηρίου
Τα σημεία αυτά είναι τέσσερα:
(1) Ή ελεύθερη συγκατάθεση των νεόνυμφων.
(2) Το στεφάνωμα των νεόνυμφων.
(3) Ή άρμοση των χεριών τους.
(4) Ή ευλογία της Εκκλησίας.
Ό λόγος για τον όποιο ή Εκκλησία στεφανώνει τους νεόνυμφους είναι ό ίδιος με εκείνον, για τον όποιο στεφανώνονται καί οί αθλητές των διαφόρων αγωνισμάτων. Δέχονται οί λίγοι αθλητές από τους πολλούς πού αγωνίστηκαν στα κεφάλια τους τα στεφάνια, ως σύμβολο νίκης καί θριάμβου, επειδή αγωνίστηκαν σκληρά καί τελικά νίκησαν δεν ηττήθηκαν. Το αντικείμενο της νίκης του νέου ζεύγους πού προσέρχεται στο Μυστήριο του γάμου είναι ή εγκράτεια καί ή αγνότητα του. Καί στεφανώνονται, επειδή αγωνίστηκαν ως νέοι ενωρίτερα, αλλά καί κατά την περίοδο των αρραβώνων τους, με αποτέλεσμα να μην προχωρήσουν στίς προγαμιαίες σχέσεις. Αυτοί θεωρούνται πραγματικοί νικητές καί μάλιστα αήττητοι. Καί σ' αυτούς ή ευλογία της Εκκλησίας πού παρέχεται στο Μυστήριο του γάμου είναι πλήρης λαμβάνουν την πρώτη ευλογία του Θεού καί της Εκκλησίας «κατ' εύδοκίαν». Όσοι νέοι δεν επιτυγχάνουν σ' αυτόν τον αγώνα καί ηττώνται, δηλαδή δημιουργούν καί έχουν σαρκικές σχέσεις πρίν από το γάμο τους, τυπικά στεφανώνονται λαμβάνουν τη δεύτερη ευλογία του Θεού καί της Εκκλησίας «κατά παραχώρησιν».
Πηγή : pigizois.gr
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΜΟ
3. Ή ειδική χάρη του Μυστηρίου.
Με την ευλογία της Εκκλησίας, ό φυσικός δεσμός γίνεται ισόβια πνευματική ένωση, ικανή με την άγιαστική καί δημιουργική χάρη του Θεού να εκπληρώσει τους θείους σκοπούς του γάμου πού είναι:
(1) Ή αλληλοβοήθεια, ή αλληλοσυμπλήρωση καί ό έξαγιασμός του ζεύγους των συζύγων με τελικό σκοπό τη σωτηρία τους.
(2) Ή διαιώνιση του ανθρώπινου γένους καί ή ανατροφή των παιδιών «εν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου» (Εφ. στ',4).
Πηγή : pigizois.gr
3. Ή ειδική χάρη του Μυστηρίου.
Με την ευλογία της Εκκλησίας, ό φυσικός δεσμός γίνεται ισόβια πνευματική ένωση, ικανή με την άγιαστική καί δημιουργική χάρη του Θεού να εκπληρώσει τους θείους σκοπούς του γάμου πού είναι:
(1) Ή αλληλοβοήθεια, ή αλληλοσυμπλήρωση καί ό έξαγιασμός του ζεύγους των συζύγων με τελικό σκοπό τη σωτηρία τους.
(2) Ή διαιώνιση του ανθρώπινου γένους καί ή ανατροφή των παιδιών «εν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου» (Εφ. στ',4).
Πηγή : pigizois.gr
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΜΟ
4. Σύζυγος καί Συζυγία.
Οί λέξεις αυτές προέρχονται από το ρήμα ζεύγνυμι ή ζευγνύω πού σημαίνει ενώνω, συνδέω, βάζω κάτω από το ζυγό τους ίππους ή τα βόδια κ.λπ. Συζεύγνυμαι σημαίνει παντρεύομαι, συνδέομαι με το δεσμό του γάμου. Παράγωγα των ρημάτων αυτών είναι οί λέξεις ζεύγος, ζυγός, ζευγάρι, ευζυγος κ.λπ. Ζυγός σημαίνει α) τη ζυγαριά, β) το ζυγό στη στρατιωτική παράταξη, γ) τη δουλεία του κατακτητού καί δ) το εγκάρσιο ξύλο στο αλέτρι οπού ζεύονται τα άλογα ζώα για το όργωμα.
Σύζυγος λοιπόν σημαίνει τον (την) έζευγμένο (η) στον ίδιο ζυγό καί συζυγία σημαίνει το ζυγό στον οποίο μπαίνει το νέο ζευγάρι των νεόνυμφων μετά το γάμο τους. Όσον δέχονται (καί υπομένουν) έτσι το ζυγό, συμπορεύονται με το ταίρι τους καί αισθάνονται άνεση καί ελευθερία. Όσοι τον παρομοιάζουν με το ζυγό του κατακτητού, αισθάνονται καταπίεση καί δουλεία.
Για να οργωθεί ένα χωράφι χρειάζεται εκτός από τα δύο ζώα καί γεωργός για την κατεύθυνση τους, σε περιπτώσεις πού «παραστρατούν» καί βουκέντρα45 στο χέρι. Αλλά καί στο γάμο χρειάζεται «γεωργός» (λόγω αγνοίας καί απειρίας), εάν θέλουμε να είναι επιτυχημένος. Όχι «γεωργός» πού θα ικανοποιεί τίς συμφεροντολογικές, οικονομικές ή επαγγελματικές ανάγκες του ζεύγους, αλλά «γεωργός» πού πρωτίστως θα εξασφαλίζει τίς πνευματικές. Όποιοι αποφασίζουν να δεχθούν στη συζυγία τους σαν «γεωργό» τον Θεό, πού διαθέτει καί «βουκέντρα», επιτυγχάνουν ΑΡΙΣΤΑ, διότι αυτός ό γεωργός ζητά από τον άνθρωπο λίγα καί δίνει ΠΟΛΛΑ. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού καί την δικαιοσύνην αυτού καί ταύτα πάντα (εννοεί τα υλικά αγαθά) προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ', 33).
45. Βουκέντρα είναι μακριά ράβδος, πού καταλήγει σε σιδερένια μύτη, με την οποία ό γεωργός «κεντά», κτυπά καί κατευθύνει το ζευγάρι τών ζώων, οπότε «παραστρατεί».
Πηγή : pigizois.gr
4. Σύζυγος καί Συζυγία.
Οί λέξεις αυτές προέρχονται από το ρήμα ζεύγνυμι ή ζευγνύω πού σημαίνει ενώνω, συνδέω, βάζω κάτω από το ζυγό τους ίππους ή τα βόδια κ.λπ. Συζεύγνυμαι σημαίνει παντρεύομαι, συνδέομαι με το δεσμό του γάμου. Παράγωγα των ρημάτων αυτών είναι οί λέξεις ζεύγος, ζυγός, ζευγάρι, ευζυγος κ.λπ. Ζυγός σημαίνει α) τη ζυγαριά, β) το ζυγό στη στρατιωτική παράταξη, γ) τη δουλεία του κατακτητού καί δ) το εγκάρσιο ξύλο στο αλέτρι οπού ζεύονται τα άλογα ζώα για το όργωμα.
Σύζυγος λοιπόν σημαίνει τον (την) έζευγμένο (η) στον ίδιο ζυγό καί συζυγία σημαίνει το ζυγό στον οποίο μπαίνει το νέο ζευγάρι των νεόνυμφων μετά το γάμο τους. Όσον δέχονται (καί υπομένουν) έτσι το ζυγό, συμπορεύονται με το ταίρι τους καί αισθάνονται άνεση καί ελευθερία. Όσοι τον παρομοιάζουν με το ζυγό του κατακτητού, αισθάνονται καταπίεση καί δουλεία.
Για να οργωθεί ένα χωράφι χρειάζεται εκτός από τα δύο ζώα καί γεωργός για την κατεύθυνση τους, σε περιπτώσεις πού «παραστρατούν» καί βουκέντρα45 στο χέρι. Αλλά καί στο γάμο χρειάζεται «γεωργός» (λόγω αγνοίας καί απειρίας), εάν θέλουμε να είναι επιτυχημένος. Όχι «γεωργός» πού θα ικανοποιεί τίς συμφεροντολογικές, οικονομικές ή επαγγελματικές ανάγκες του ζεύγους, αλλά «γεωργός» πού πρωτίστως θα εξασφαλίζει τίς πνευματικές. Όποιοι αποφασίζουν να δεχθούν στη συζυγία τους σαν «γεωργό» τον Θεό, πού διαθέτει καί «βουκέντρα», επιτυγχάνουν ΑΡΙΣΤΑ, διότι αυτός ό γεωργός ζητά από τον άνθρωπο λίγα καί δίνει ΠΟΛΛΑ. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού καί την δικαιοσύνην αυτού καί ταύτα πάντα (εννοεί τα υλικά αγαθά) προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ', 33).
45. Βουκέντρα είναι μακριά ράβδος, πού καταλήγει σε σιδερένια μύτη, με την οποία ό γεωργός «κεντά», κτυπά καί κατευθύνει το ζευγάρι τών ζώων, οπότε «παραστρατεί».
Πηγή : pigizois.gr
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΜΟ
5. Πρακτικές συμβουλές Γάμου
(1) Τη ζωή του ζεύγους πρέπει να διακρίνει ή προσφορά του ενός προς τον άλλον. Ετσι «εξαφανίζεται» το ΕΓΩ καί το ΕΣΥ καί μετατρέπονται σε ΕΜΕΙΣ.
(2) Προσπαθεί ό καθείς στο ζεύγος να κάνει το θέλημα καί την επιθυμία του αλλού, όπως ακριβώς καί όταν ήσαν πρωτοερωτευμένοι.
(3) Δε λέει κανείς στο ταίρι του «δεν έχεις δίκαιο», τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, αλλά στον κατάλληλο χρόνο με τον κατάλληλο τρόπο.
(4) Ψάχνει να βρει καί επαινεί ο,τι καλό βλέπει, παραβλέποντας τα κακά. Ή γκρίνια είναι δηλητήριο πού... σκοτώνει σιγά - σιγά καί ύπουλα.
(5) Παίρνει απόφαση ό καθείς να δέχεται ο,τι έγινε καί δεν μπορεί να αλλάξει. Ζει την κάθε ήμερα όπως ακριβώς είναι. Σκέπτεται περισσότερο αυτά πού έχει καί λιγότερο αυτά πού έχασε.
(6) Βλέπει στα υλικά αγαθά πόσα έχει καί όχι πόσα του λείπουν καί στα πνευματικά πόσα του λείπουν καί όχι πόσα έχει. Ετσι ηρεμεί πρίν αγχωθεί.
(7) Φροντίζει να χρησιμοποιεί καθημερινά περισσότερο από κάθε άλλη λέξη, τη λέξη συγγνώμη. Ζητά συγγνώμη για το δικό του λάθος.
(8) Καταπολεμεί την υποκρισία, την αγνοία καί τίς παρεμβάσεις τρίτων. Εφαρμόζει την ειλικρίνεια, τη γνώση -αλήθεια για το κάθε τι καί φροντίζει το ταίρι του περισσότερο από όλους καί από όλα.
(9) Εφαρμόζει την αύτομεμψία: βρίσκει σε κάθε «διαμάχη» τα δικά του λάθη καί τα διορθώνει.
(10) Σέ κάθε διαφωνία - αδιέξοδο καταφεύγουν στη διαιτησία στον Πνευματικό. Ή αποδοχή της γνώμης του Πνευματικού, θίγει λιγότερο τον εγωισμό μας καί τελικά γίνεται ο,τι θέλει ό Θεός!
Πηγή : pigizois.gr
5. Πρακτικές συμβουλές Γάμου
(1) Τη ζωή του ζεύγους πρέπει να διακρίνει ή προσφορά του ενός προς τον άλλον. Ετσι «εξαφανίζεται» το ΕΓΩ καί το ΕΣΥ καί μετατρέπονται σε ΕΜΕΙΣ.
(2) Προσπαθεί ό καθείς στο ζεύγος να κάνει το θέλημα καί την επιθυμία του αλλού, όπως ακριβώς καί όταν ήσαν πρωτοερωτευμένοι.
(3) Δε λέει κανείς στο ταίρι του «δεν έχεις δίκαιο», τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, αλλά στον κατάλληλο χρόνο με τον κατάλληλο τρόπο.
(4) Ψάχνει να βρει καί επαινεί ο,τι καλό βλέπει, παραβλέποντας τα κακά. Ή γκρίνια είναι δηλητήριο πού... σκοτώνει σιγά - σιγά καί ύπουλα.
(5) Παίρνει απόφαση ό καθείς να δέχεται ο,τι έγινε καί δεν μπορεί να αλλάξει. Ζει την κάθε ήμερα όπως ακριβώς είναι. Σκέπτεται περισσότερο αυτά πού έχει καί λιγότερο αυτά πού έχασε.
(6) Βλέπει στα υλικά αγαθά πόσα έχει καί όχι πόσα του λείπουν καί στα πνευματικά πόσα του λείπουν καί όχι πόσα έχει. Ετσι ηρεμεί πρίν αγχωθεί.
(7) Φροντίζει να χρησιμοποιεί καθημερινά περισσότερο από κάθε άλλη λέξη, τη λέξη συγγνώμη. Ζητά συγγνώμη για το δικό του λάθος.
(8) Καταπολεμεί την υποκρισία, την αγνοία καί τίς παρεμβάσεις τρίτων. Εφαρμόζει την ειλικρίνεια, τη γνώση -αλήθεια για το κάθε τι καί φροντίζει το ταίρι του περισσότερο από όλους καί από όλα.
(9) Εφαρμόζει την αύτομεμψία: βρίσκει σε κάθε «διαμάχη» τα δικά του λάθη καί τα διορθώνει.
(10) Σέ κάθε διαφωνία - αδιέξοδο καταφεύγουν στη διαιτησία στον Πνευματικό. Ή αποδοχή της γνώμης του Πνευματικού, θίγει λιγότερο τον εγωισμό μας καί τελικά γίνεται ο,τι θέλει ό Θεός!
Πηγή : pigizois.gr
-
konstantinoupolitis
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1080
- Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
- Τοποθεσία: Μακεδονία
Παραθέτω μια μικρή μελέτη μου/περιγραφή των βασικών του Μυστηρίου(έχοντας κυρίως ως πηγή τον Ι.Μ.Φουντούλη αλλά και τα Πρακτικά σχετικού Συνεδρίου που εξεδόθησαν απο την Ιερά Σύνοδο), ώστε να συμπεριλάβουμε στο όλο θέμα και τη Μοιχεία. Όχι μόνο αυτά που νομίζουμε ως Μοιχεία αλλά και τους "νόμιμους Γάμους" που παρανόμως σήμερα τελούνται και γι΄αυτό η ευθύνη βαρύνει τόσο τους Ιερείς όσο και εμάς τους λαϊκούς.
Τέλος θέτω προς προβληματισμό και 4 παραδείγματα που χαρακτηρίζουν την σημερινή κατάσταση:
1) Το γεγονός πως εκλιπών μεγάλος ηθοποιός χαρακτηρίσθηκε εξαίρετος οικογενειάρχης με δεδομένο διαζύγιο απο μοιχεία και χαρακτηριστική άνεση να ομολογεί την τέτοια διάπραξη απο άνδρες μέσα στο Γάμο("Όποιος δεν το ομολογεί είναι ψεύτης" δήλωνε σε τηλεοπτική συνέντευξη το 1994). Και το σχόλιο του δημοσιογράφου ήταν "αντρίκιο".
2) Αναφορικά με την πρόσφατη δολοφονία του διοικητού του Ι.Κ.Α. μεγάλη εφημερίδα έγραψε: "Κηδεύτηκέ ο ευπατρίδης". Σημειωτέον πως τόσο ο δολοφόνος όσο και η σύζυγος του και ερωμένη του εκλιπόντος, ομολόγησαν την ενυπάρχουσα Μοιχεία.
3) Σε κώμη της Ελλαδικής, επετράπη σχετικά πρόσφατα η τέλεση 2ου Γάμου όπου αμφότεροι οι προσερχόμενοι διέλυσαν τις οικογένειές τους.
4) Σε Γάμο ή σε νυμφικό τραπέζι(ή και στα δύο δεν θυμάμαι καλά) δύο πασίγνωστων δημοσιογράφων, παραβρέθηκε και χοροστάτησε Αρχιερεύς της Ελλαδικής Εκκλησίας(δεν έχει σημασία το ποιός).
[color=darkred]ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ
Ιστορική Εξέλιξη:
Η Εκκλησία από την σύστασή της, εξαίρει τον Γάμο, καθαγιάζοντάς τον ως Μυστήριο μεταδοτικό της Θ. Χάριτος. Όμως δεν έχουμε στοιχεία περί ευλογίας αυτού καίτοι ο Απόστολος Παύλος πραγματοποίησε ιδιαιτέρα αναφορά στο Μυστήριο και στην θέση που τα μέλη του οφείλουν να έχουν απέναντί του. Πάντως ο Γάμος αποτελεί μια τελετή πανανθρώπινη. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί οι Ιουδαίοι ή οι Εθνικοί που προσήλθαν στον Χριστιανισμό να έπραξαν ένα Γάμο χωρίς ουσιαστική ακολουθία, όταν οι θρησκείες που απαρνήθηκαν διέθεταν συγκεκριμένη λατρεία και τάξει.
Πάντως το θέμα είναι πολύπλοκό, δεδομένου πως στον Χριστιανισμό προσέρχονταν και ήδη έγγαμοι. Για παράδειγμα, δεν είναι γνωστό τι γίνονταν σε περίπτωση που ένα ήδη ζεύγος προσέρχονταν στον Χριστιανισμό. Παντρεύονταν ξανά ή υπήρχε ανοχή του εξωχριστιανικού Γάμου; Ή σε άλλη περίπτωση, τι γινόταν όταν από ένα ζεύγος μόνο ο ένας προσέρχονταν; Η απάντηση του Αποστόλου Παύλου να μην διαλύεται ο γάμος τους, δίδει πιθανότητες της υπό όρους ανοχής του αυτού γάμου.
Η εξ εθνών επίδραση, ίσως είναι ο λόγος για την μη ιδιαιτέρα ανάπτυξη και μαρτυρία συγκεκριμένης ακολουθίας κατά την Πρωτοχριστιανική Περίοδο.
Η πρώτη πληροφορία για τον Γάμο, θα έρθει στα όρια 1ου και 2ου αιώνος(Ιγνάτιος ο Θεοφόρος{+113}), με την οποία προτρέπεται η ευλογία και συγκατάβαση του επισκόπου στην σύναψη του Γάμου.
Η επίθεση των χειρών του ιερέως, μαρτυρείται προ του 215(Κλήμης Αλεξανδρεύς).
Πολύ ενδιαφέρουσα για την περίοδο αυτή είναι η παρατήρηση του π. Κωνσταντίνου Καραϊσαρίδη, πως φράσεις του Ωριγένους(+254) για τον Γάμο είναι κοινές με την Ευχολογία του Βαρβερινού κώδικος 336, του αρχαιοτέρου δηλαδή(Η΄ αιών) ολοκληρωμένου Λειτουργικού Κώδικος που υπάρχει. Αυτό δύο τινά μπορεί να σημαίνει: α) πως το λεξιλόγιο αυτό του Ωριγένους, αναφέρεται σε εν χρήσει Ευχολόγιο Γάμου ή β) πως η θεολογία του Ωριγένους περί το Βάπτισμα επηρέασε την όλη ακολουθία.
Ο Γάμος, όπως και κάθε Μυστήριο, ήταν συνδεδεμένο με την Θ. Λειτουργία. Το πότε ακριβώς έγινε αυτή η σύζευξη είναι άγνωστο, εντούτοις οι έμμεσες πηγές τείνουν προς τον 4ο αιώνα το αργότερο, ενώ οι παλαιότερες άμεσες πηγές είναι Λατινικές και ανάγονται στον 5ο αιώνα(Ευχολόγιο Λέοντος{440–461}, Γελασιανό Ευχολόγιο{492–496}).
Η συνήθης Μετάληψη, προέρχονταν εκ Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων, χωρίς να λείπει η Μετάληψη από την Τελεία Λειτουργία που ακολουθούσε. Εντούτοις τα εν λόγω Προηγιασμένα Δώρα, δεν Προ–αγιάζονταν με τρόπο ανάλογο της εν Σαρακοστή Τελετής.
Επίσης και κατά την Ύστερη Βυζαντινή Εποχή(ΙΒ΄ αιών), εφαρμόσθηκαν και Ακολουθίες Γάμου που δεν εμπεριείχαν Μετάληψη, αλλά απλά το αυτό κοινό ποτήριο οίνου.
Ως προς το Εισόδιο του ζεύγους και την στιγμή που αυτό κοινωνούσε, δεν υπάρχει σταθερά. Πάντως ο Θεόδωρος ο Στουδίτης, καταγράφει την πρακτική της εποχής του(δεν ξέρω αν και για τον Γάμο μπορούμε να μιλήσουμε για Μοναχικό και Κοσμικό Τυπικό{φαντάζομαι πως όχι}). Κατ΄ αυτήν, οι Μελλόνυμφοι παρέμεναν στον Νάρθηκα μέχρι και το πέρας της Θ. Λειτουργίας και κοινωνούσαν αμέσως. Κατά την διάρκεια του Εισοδίου, ψέλνονταν όλος ο ρκζ΄ Ψαλμός: «Μακάριοι πάντες οι φοβούμενοι τον Κύριο…».
Του Εισοδίου έπονταν οι καλεσμένοι(προφανώς από τα πλάγια κλίτη και όχι από το Κεντρικό). Μέχρι να ολοκληρωθεί η πομπική ακολουθία τους και να ασπασθούν όλοι το Ευαγγέλιο και τα Στέφανα, ψέλνονταν(προφανώς μετά ή πολύ μετά τον Η΄ αιώνα) τα Αναστάσιμα Θεοτοκία «Εν τη Ερυθρά Θαλάσση…» ή «Την Παγκόσμιο Δόξα…».
Πρώτα γινόταν η Στέψη και μετά η Άρμοση(Σιναϊτικός Κώδιξ 958 10ου αιώνος).
Τα Γραφικά Αναγνώσματα που υπάρχουν και σήμερα, επιλέχθηκαν το αργότερο τον ΙΔ΄ αιώνα.
Ο Κυκλικός Χορός Καθοσιώσεως δεν εντόπησα προσωπικά το πότε καθιερώθηκε. Δεν αποκλείεται πάντως να έχει και πανάρχαιες ρίζες, αναγόμενο είτε στην Π.Δ., είτε στην Αρχαία Ελλάδα όπου η Νύμφη περιφέρονταν γύρω από την οικογενειακή Εστία.
Δεύτερος Γάμος: Κριτήρια ώστε να είναι νόμιμος
Είναι άγνωστο το πότε καταρτίστηκε ιδιαιτέρα Ακολουθία εις Δίγαμον, δηλαδή δευτέρου Γάμου. Το αργότερο πάντως τον Δ΄ αιώνα και αναμφίβολα υποδεεστέρα από την αντίστοιχη του 1ου Γάμου(Χρυσόστομος). Η Εκκλησία πάντως και παρά την συγκατάβαση, υπήρξε πολύ επιφυλακτική στην Διγαμία και εννοείται για περιπτώσεις χηρείας(σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο για χήρες γυναίκες "ταις χήραις") ! Πάντως στην Ακολουθία αυτή, δεν επιτρέπεται Κανονικά α) η Παρουσία επισκόπου, β) η Τέλεση Στέψεως και γ) η Συμμετοχή του ιερέως στη συνεστίαση–γλέντι. Η αρνητική στάση αυτή, υπήρξε κοινή για Ανατολή και Δύση.
Τέλος, πολύ σημαντική στιγμή για το Εκκλησιαστικό Δίκαιο, είναι η πράξη του Ιουστινιανού του 537, όπου και αστικά κατοχυρώνεται ο θρησκευτικός Γάμος.
Παράλληλα βέβαια, ο Γάμος μπορούσε να τελεστεί με πολιτική έγγραφη βεβαίωση, ή με προφορική βεβαίωση μεταξύ φίλων.
Αργότερα, με την Νεαρά 89 του Λέοντος του ΣΤ΄(τέλη 9ου αιώνος), Ιεροτελεστία και Γάμος γίνονται ένα. Το υποχρεωτικό αυτό του θρησκευτικού, παρέμεινε μέχρι το 1982.
Σχόλια επί της σημερινής τελέσεως:
Η Ακολουθία, ήδη από τον ΙΣΤ΄ αιώνα, τελείται πλην εξαιρέσεων αυτόνομα και εκτός της Θ. Λειτουργίας. Οι λόγοι εντοπίζονται είτε σε συχνή διαπίστωση προγαμιαίων σχέσεων, είτε σε συχνή τέλεση Γάμου μεταξύ εξαδέλφων και κυρίως γιατί κατά την Τουρκοκρατία συχνά τελούνταν ο Γάμος κατ΄ οίκον.
Συνεχίζει να τελείται εκτός πενθίμων περιόδων και κατά κανόνα Σάββατο ή Κυριακή, περισσότερο πάντως για να βολεύονται οι προσκεκλημένοι ή το γλέντι, και όχι τόσο ώστε να είναι σε ημέρα Θ. Λειτουργίας προς παροχή δυνατότητος Μεταλήψεως.
Κατά το Εισόδιο, ψέλνεται το Άξιον Εστί πλέον και όχι ο Ψαλμός ρκζ΄. Ο τελευταίος βέβαια, δεν έχει πλήρως απαλειφθεί, αφού ο πρώτος στίχος ψέλνεται αμέσως μετά.
Η Άρμοση, πλέον, τελείται προ της Στέψεως.
Ο Χαιρετισμός γίνεται στο τέλος, όπου και έχουν μεταφερθεί τα Αναστάσιμα Θεοτοκία.
Κανονικές Προϋποθέσεις του Γάμου:
Ο Γάμος για να τελεστεί απαιτεί, σε σχέση με άλλα Μυστήρια, την πλήρωση συγκεκριμένων προϋποθέσεων. Όπως: α) η μη βίαια προσαγωγή της Νύμφης ή του Νυμφίου προς Γάμο(Α΄ Λαοδικείας, ΚΖ΄ Δ΄ Οικουμενικής). Και η συγκατάθεση των γονέων επιβάλλεται, τουλάχιστον κατά του Κανόνες του Μ. Βασιλείου(ΛΗ΄ & ΜΒ΄).
Κυρίως, όμως, επιβάλλεται η μη ύπαρξη Κωλύματος. Και αυτά συνοπτικά είναι:
Ύπαρξη Χειροτονίας είτε εν ισχύ είτε εν καθαιρέσει αφού παραμένει αδιάλειπτη.
Ύπαρξη Μοναχικής Κουράς.
Ύπαρξη συγκεκριμένου Βαθμού Συγγενείας.
Τέλεση Μοιχείας.
Εν ισχύ Γάμος ή Μνηστεία εξ Ιερολογίας.
Τέλεση ήδη τριών Γάμων.
Το Ετερόδοξο ή Αιρετικό του Νυμφίου ή της Νύμφης.
Η προσωρινά Πένθιμη Περίοδος(π.χ. Σαρακοστή)
Ως προς τα παραπάνω, να σχολιάσουμε μόνο τα εξής:
α) Πολλά από τα παραπάνω κωλύματα σήμερα καταστρατηγούνται,
β) ο δεύτερος Γάμος –Διγαμία–, επιτρέπονταν κατά παραχώρηση και για λόγους μόνο χηρείας. Αργότερα επετράπη ο τρίτος και η χηρεία είτε παρακάμφθηκε άμεσα, είτε προκρίθηκε η βίαια προσαγωγή των γυναικών σε Μονές,
γ) στην πορεία επετράπη και ο τρίτος Γάμος,
δ) ως προς τον τέταρτο Γάμο, είναι γνωστή η Ιστορία Κωνσταντινουπολίτη Αυτοκράτορα, ο οποίος προσωρινά επέβαλε και τον 4ο Γάμο ως δυνατό, κάτι που η Δύση τότε για λόγους πολιτικής επέτρεψε.
ε) είναι συζητήσιμο σήμερα, κατά πόσο ιερεύς ή μοναχός που αποποιήθηκε την ιδιότητά του ή καθηρέθη θα εμποδισθεί κατά την σύναψη Γάμου και
στ) ο Γάμος με ετερόδοξο σήμερα παρατύπως και κατ΄ εξαίρεση(sic) επιτρέπεται.
Θεολογία ή συμβολική των τελουμένων:
Το Δαχτυλίδι επείχε ήδη από τα Προϊστορικά χρόνια θέση σφραγίδος και ιδιότητος. Λέγεται βέβαια πως αποτελεί κατάλοιπο αλυσίδος, κάτι που ως ειδωλολατρικό έθιμο καταπολέμησε ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς. Και τα δύο βέβαια μπορεί να έχουν βάση, αφού το δαχτυλίδι μπορεί να αποτελεί τόσο αλληγορία του Βασιλικού αξιώματος που φέρουν οι Νεόνυμφοι, μην λησμονούμε την είσοδό τους εκ της Βασιλείου πύλης, όσο και ως κρίκος, δηλώνοντας την ασφάλεια και το απαραβίαστο του Γάμου. Ζητούμενα εν προκειμένω εκ των ων ούκ άνευ.
Η Τριπλή Αλλαγή των δακτυλιδιών της Μνηστείας, εκτός από τον καθαρά Τριαδολογικό χαρακτήρα, έχει συσχετιστεί μεταφορικά με το Βάπτισμα. Γιατί όπως το Βάπτισμα είναι προοίμιο της Θ. Ευχαριστίας, έτσι και τα δύο παραπάνω ταυτίζονται κατ΄ αντιστοιχία με την Μνηστεία και τον Γάμο.
Το Θυμίαμα, γενικά σχετίζεται με την πνευματική ευωδία της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος και γενικά ως πανάρχαιο προνόμιο αποκλειστικό πρόσφορο προς τον Θεό ή τους θεούς.
Ο Προπομπός των Λαμπάδων, σχετίζεται είτε με το παράδειγμα των φρονίμων παρθένων, είτε με το Εισόδιο της Θεοτόκου και τον σχετικό ψαλμό «Εξηρεύξατο η καρδία μου».
Η Άρμοση των χειρών, είτε αντλεί από τον Τωβίτ(«και λαβών της χειρός αυτής παρέδωκεν αυτή…»), είτε προβάλει την υπό του Θεού σύζευξη κατά τον Γάμο.
Γενικά η Στέψη σχετίζεται με την Χριστιανική Νίκη(είτε ως Παρθενία, είτε ως Μαρτύριο, είτε Σωτηρία), με το Βασιλικό αξίωμα και τις σχετικές περί Στέφους αναφορές της Κ.Δ. Την προς την παρθενία πάντως Ερμηνευτική, υποδεικνύει μάλλον η απαγόρευση Στέψεως κατά την Διγαμία.
Το σημερινό κοινό ποτήριο οίνου είναι κατάλοιπο της συνδέσεως του Γάμου με την Θ. Κοινωνία. Πάντως δύο ποτήρια οίνου, υπάρχουν στον Γάμο του Ταλμούδ και δεν θα πρέπει να αποκλείεται η επιρροή από τον Εβραϊκό Γάμο.
Ο Νυμφικός χορός, είναι ένας κατεξοχήν θριαμβευτικός χορός, ο οποίος πάντως δεν στέκεται μόνο στην παρούσα χαρά, αλλά και στην Νίκη επί του Θανάτου και την Παρθενία(«Ησαΐα χόρευε η Παρθένος… ») και το έπαθλο που θα λάβουν εάν ως έγγαμοι αγωνιστούν τον αγώνα τον καλό και τηρήσουν την Πίστη(«Άγιοι Μάρτυρες, οι καλώς αθλήσαντες…»).
Τέλος η κατάθεση των Στεφάνων επί της Αγίας Τραπέζης, σχετίζεται με το αδιάσπαστο του Γάμου και ίσως με την υπενθύμιση πως δίδεται Όρκος επί του Θυσιαστηρίου με ότι αυτό συνεπάγεται σύμφωνα με τον Λόγο του Κυρίου.
Με εκτίμηση Κόττης Κωνσταντίνος
Τέλος θέτω προς προβληματισμό και 4 παραδείγματα που χαρακτηρίζουν την σημερινή κατάσταση:
1) Το γεγονός πως εκλιπών μεγάλος ηθοποιός χαρακτηρίσθηκε εξαίρετος οικογενειάρχης με δεδομένο διαζύγιο απο μοιχεία και χαρακτηριστική άνεση να ομολογεί την τέτοια διάπραξη απο άνδρες μέσα στο Γάμο("Όποιος δεν το ομολογεί είναι ψεύτης" δήλωνε σε τηλεοπτική συνέντευξη το 1994). Και το σχόλιο του δημοσιογράφου ήταν "αντρίκιο".
2) Αναφορικά με την πρόσφατη δολοφονία του διοικητού του Ι.Κ.Α. μεγάλη εφημερίδα έγραψε: "Κηδεύτηκέ ο ευπατρίδης". Σημειωτέον πως τόσο ο δολοφόνος όσο και η σύζυγος του και ερωμένη του εκλιπόντος, ομολόγησαν την ενυπάρχουσα Μοιχεία.
3) Σε κώμη της Ελλαδικής, επετράπη σχετικά πρόσφατα η τέλεση 2ου Γάμου όπου αμφότεροι οι προσερχόμενοι διέλυσαν τις οικογένειές τους.
4) Σε Γάμο ή σε νυμφικό τραπέζι(ή και στα δύο δεν θυμάμαι καλά) δύο πασίγνωστων δημοσιογράφων, παραβρέθηκε και χοροστάτησε Αρχιερεύς της Ελλαδικής Εκκλησίας(δεν έχει σημασία το ποιός).
[color=darkred]ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ
Ιστορική Εξέλιξη:
Η Εκκλησία από την σύστασή της, εξαίρει τον Γάμο, καθαγιάζοντάς τον ως Μυστήριο μεταδοτικό της Θ. Χάριτος. Όμως δεν έχουμε στοιχεία περί ευλογίας αυτού καίτοι ο Απόστολος Παύλος πραγματοποίησε ιδιαιτέρα αναφορά στο Μυστήριο και στην θέση που τα μέλη του οφείλουν να έχουν απέναντί του. Πάντως ο Γάμος αποτελεί μια τελετή πανανθρώπινη. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί οι Ιουδαίοι ή οι Εθνικοί που προσήλθαν στον Χριστιανισμό να έπραξαν ένα Γάμο χωρίς ουσιαστική ακολουθία, όταν οι θρησκείες που απαρνήθηκαν διέθεταν συγκεκριμένη λατρεία και τάξει.
Πάντως το θέμα είναι πολύπλοκό, δεδομένου πως στον Χριστιανισμό προσέρχονταν και ήδη έγγαμοι. Για παράδειγμα, δεν είναι γνωστό τι γίνονταν σε περίπτωση που ένα ήδη ζεύγος προσέρχονταν στον Χριστιανισμό. Παντρεύονταν ξανά ή υπήρχε ανοχή του εξωχριστιανικού Γάμου; Ή σε άλλη περίπτωση, τι γινόταν όταν από ένα ζεύγος μόνο ο ένας προσέρχονταν; Η απάντηση του Αποστόλου Παύλου να μην διαλύεται ο γάμος τους, δίδει πιθανότητες της υπό όρους ανοχής του αυτού γάμου.
Η εξ εθνών επίδραση, ίσως είναι ο λόγος για την μη ιδιαιτέρα ανάπτυξη και μαρτυρία συγκεκριμένης ακολουθίας κατά την Πρωτοχριστιανική Περίοδο.
Η πρώτη πληροφορία για τον Γάμο, θα έρθει στα όρια 1ου και 2ου αιώνος(Ιγνάτιος ο Θεοφόρος{+113}), με την οποία προτρέπεται η ευλογία και συγκατάβαση του επισκόπου στην σύναψη του Γάμου.
Η επίθεση των χειρών του ιερέως, μαρτυρείται προ του 215(Κλήμης Αλεξανδρεύς).
Πολύ ενδιαφέρουσα για την περίοδο αυτή είναι η παρατήρηση του π. Κωνσταντίνου Καραϊσαρίδη, πως φράσεις του Ωριγένους(+254) για τον Γάμο είναι κοινές με την Ευχολογία του Βαρβερινού κώδικος 336, του αρχαιοτέρου δηλαδή(Η΄ αιών) ολοκληρωμένου Λειτουργικού Κώδικος που υπάρχει. Αυτό δύο τινά μπορεί να σημαίνει: α) πως το λεξιλόγιο αυτό του Ωριγένους, αναφέρεται σε εν χρήσει Ευχολόγιο Γάμου ή β) πως η θεολογία του Ωριγένους περί το Βάπτισμα επηρέασε την όλη ακολουθία.
Ο Γάμος, όπως και κάθε Μυστήριο, ήταν συνδεδεμένο με την Θ. Λειτουργία. Το πότε ακριβώς έγινε αυτή η σύζευξη είναι άγνωστο, εντούτοις οι έμμεσες πηγές τείνουν προς τον 4ο αιώνα το αργότερο, ενώ οι παλαιότερες άμεσες πηγές είναι Λατινικές και ανάγονται στον 5ο αιώνα(Ευχολόγιο Λέοντος{440–461}, Γελασιανό Ευχολόγιο{492–496}).
Η συνήθης Μετάληψη, προέρχονταν εκ Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων, χωρίς να λείπει η Μετάληψη από την Τελεία Λειτουργία που ακολουθούσε. Εντούτοις τα εν λόγω Προηγιασμένα Δώρα, δεν Προ–αγιάζονταν με τρόπο ανάλογο της εν Σαρακοστή Τελετής.
Επίσης και κατά την Ύστερη Βυζαντινή Εποχή(ΙΒ΄ αιών), εφαρμόσθηκαν και Ακολουθίες Γάμου που δεν εμπεριείχαν Μετάληψη, αλλά απλά το αυτό κοινό ποτήριο οίνου.
Ως προς το Εισόδιο του ζεύγους και την στιγμή που αυτό κοινωνούσε, δεν υπάρχει σταθερά. Πάντως ο Θεόδωρος ο Στουδίτης, καταγράφει την πρακτική της εποχής του(δεν ξέρω αν και για τον Γάμο μπορούμε να μιλήσουμε για Μοναχικό και Κοσμικό Τυπικό{φαντάζομαι πως όχι}). Κατ΄ αυτήν, οι Μελλόνυμφοι παρέμεναν στον Νάρθηκα μέχρι και το πέρας της Θ. Λειτουργίας και κοινωνούσαν αμέσως. Κατά την διάρκεια του Εισοδίου, ψέλνονταν όλος ο ρκζ΄ Ψαλμός: «Μακάριοι πάντες οι φοβούμενοι τον Κύριο…».
Του Εισοδίου έπονταν οι καλεσμένοι(προφανώς από τα πλάγια κλίτη και όχι από το Κεντρικό). Μέχρι να ολοκληρωθεί η πομπική ακολουθία τους και να ασπασθούν όλοι το Ευαγγέλιο και τα Στέφανα, ψέλνονταν(προφανώς μετά ή πολύ μετά τον Η΄ αιώνα) τα Αναστάσιμα Θεοτοκία «Εν τη Ερυθρά Θαλάσση…» ή «Την Παγκόσμιο Δόξα…».
Πρώτα γινόταν η Στέψη και μετά η Άρμοση(Σιναϊτικός Κώδιξ 958 10ου αιώνος).
Τα Γραφικά Αναγνώσματα που υπάρχουν και σήμερα, επιλέχθηκαν το αργότερο τον ΙΔ΄ αιώνα.
Ο Κυκλικός Χορός Καθοσιώσεως δεν εντόπησα προσωπικά το πότε καθιερώθηκε. Δεν αποκλείεται πάντως να έχει και πανάρχαιες ρίζες, αναγόμενο είτε στην Π.Δ., είτε στην Αρχαία Ελλάδα όπου η Νύμφη περιφέρονταν γύρω από την οικογενειακή Εστία.
Δεύτερος Γάμος: Κριτήρια ώστε να είναι νόμιμος
Είναι άγνωστο το πότε καταρτίστηκε ιδιαιτέρα Ακολουθία εις Δίγαμον, δηλαδή δευτέρου Γάμου. Το αργότερο πάντως τον Δ΄ αιώνα και αναμφίβολα υποδεεστέρα από την αντίστοιχη του 1ου Γάμου(Χρυσόστομος). Η Εκκλησία πάντως και παρά την συγκατάβαση, υπήρξε πολύ επιφυλακτική στην Διγαμία και εννοείται για περιπτώσεις χηρείας(σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο για χήρες γυναίκες "ταις χήραις") ! Πάντως στην Ακολουθία αυτή, δεν επιτρέπεται Κανονικά α) η Παρουσία επισκόπου, β) η Τέλεση Στέψεως και γ) η Συμμετοχή του ιερέως στη συνεστίαση–γλέντι. Η αρνητική στάση αυτή, υπήρξε κοινή για Ανατολή και Δύση.
Τέλος, πολύ σημαντική στιγμή για το Εκκλησιαστικό Δίκαιο, είναι η πράξη του Ιουστινιανού του 537, όπου και αστικά κατοχυρώνεται ο θρησκευτικός Γάμος.
Παράλληλα βέβαια, ο Γάμος μπορούσε να τελεστεί με πολιτική έγγραφη βεβαίωση, ή με προφορική βεβαίωση μεταξύ φίλων.
Αργότερα, με την Νεαρά 89 του Λέοντος του ΣΤ΄(τέλη 9ου αιώνος), Ιεροτελεστία και Γάμος γίνονται ένα. Το υποχρεωτικό αυτό του θρησκευτικού, παρέμεινε μέχρι το 1982.
Σχόλια επί της σημερινής τελέσεως:
Η Ακολουθία, ήδη από τον ΙΣΤ΄ αιώνα, τελείται πλην εξαιρέσεων αυτόνομα και εκτός της Θ. Λειτουργίας. Οι λόγοι εντοπίζονται είτε σε συχνή διαπίστωση προγαμιαίων σχέσεων, είτε σε συχνή τέλεση Γάμου μεταξύ εξαδέλφων και κυρίως γιατί κατά την Τουρκοκρατία συχνά τελούνταν ο Γάμος κατ΄ οίκον.
Συνεχίζει να τελείται εκτός πενθίμων περιόδων και κατά κανόνα Σάββατο ή Κυριακή, περισσότερο πάντως για να βολεύονται οι προσκεκλημένοι ή το γλέντι, και όχι τόσο ώστε να είναι σε ημέρα Θ. Λειτουργίας προς παροχή δυνατότητος Μεταλήψεως.
Κατά το Εισόδιο, ψέλνεται το Άξιον Εστί πλέον και όχι ο Ψαλμός ρκζ΄. Ο τελευταίος βέβαια, δεν έχει πλήρως απαλειφθεί, αφού ο πρώτος στίχος ψέλνεται αμέσως μετά.
Η Άρμοση, πλέον, τελείται προ της Στέψεως.
Ο Χαιρετισμός γίνεται στο τέλος, όπου και έχουν μεταφερθεί τα Αναστάσιμα Θεοτοκία.
Κανονικές Προϋποθέσεις του Γάμου:
Ο Γάμος για να τελεστεί απαιτεί, σε σχέση με άλλα Μυστήρια, την πλήρωση συγκεκριμένων προϋποθέσεων. Όπως: α) η μη βίαια προσαγωγή της Νύμφης ή του Νυμφίου προς Γάμο(Α΄ Λαοδικείας, ΚΖ΄ Δ΄ Οικουμενικής). Και η συγκατάθεση των γονέων επιβάλλεται, τουλάχιστον κατά του Κανόνες του Μ. Βασιλείου(ΛΗ΄ & ΜΒ΄).
Κυρίως, όμως, επιβάλλεται η μη ύπαρξη Κωλύματος. Και αυτά συνοπτικά είναι:
Ύπαρξη Χειροτονίας είτε εν ισχύ είτε εν καθαιρέσει αφού παραμένει αδιάλειπτη.
Ύπαρξη Μοναχικής Κουράς.
Ύπαρξη συγκεκριμένου Βαθμού Συγγενείας.
Τέλεση Μοιχείας.
Εν ισχύ Γάμος ή Μνηστεία εξ Ιερολογίας.
Τέλεση ήδη τριών Γάμων.
Το Ετερόδοξο ή Αιρετικό του Νυμφίου ή της Νύμφης.
Η προσωρινά Πένθιμη Περίοδος(π.χ. Σαρακοστή)
Ως προς τα παραπάνω, να σχολιάσουμε μόνο τα εξής:
α) Πολλά από τα παραπάνω κωλύματα σήμερα καταστρατηγούνται,
β) ο δεύτερος Γάμος –Διγαμία–, επιτρέπονταν κατά παραχώρηση και για λόγους μόνο χηρείας. Αργότερα επετράπη ο τρίτος και η χηρεία είτε παρακάμφθηκε άμεσα, είτε προκρίθηκε η βίαια προσαγωγή των γυναικών σε Μονές,
γ) στην πορεία επετράπη και ο τρίτος Γάμος,
δ) ως προς τον τέταρτο Γάμο, είναι γνωστή η Ιστορία Κωνσταντινουπολίτη Αυτοκράτορα, ο οποίος προσωρινά επέβαλε και τον 4ο Γάμο ως δυνατό, κάτι που η Δύση τότε για λόγους πολιτικής επέτρεψε.
ε) είναι συζητήσιμο σήμερα, κατά πόσο ιερεύς ή μοναχός που αποποιήθηκε την ιδιότητά του ή καθηρέθη θα εμποδισθεί κατά την σύναψη Γάμου και
στ) ο Γάμος με ετερόδοξο σήμερα παρατύπως και κατ΄ εξαίρεση(sic) επιτρέπεται.
Θεολογία ή συμβολική των τελουμένων:
Το Δαχτυλίδι επείχε ήδη από τα Προϊστορικά χρόνια θέση σφραγίδος και ιδιότητος. Λέγεται βέβαια πως αποτελεί κατάλοιπο αλυσίδος, κάτι που ως ειδωλολατρικό έθιμο καταπολέμησε ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς. Και τα δύο βέβαια μπορεί να έχουν βάση, αφού το δαχτυλίδι μπορεί να αποτελεί τόσο αλληγορία του Βασιλικού αξιώματος που φέρουν οι Νεόνυμφοι, μην λησμονούμε την είσοδό τους εκ της Βασιλείου πύλης, όσο και ως κρίκος, δηλώνοντας την ασφάλεια και το απαραβίαστο του Γάμου. Ζητούμενα εν προκειμένω εκ των ων ούκ άνευ.
Η Τριπλή Αλλαγή των δακτυλιδιών της Μνηστείας, εκτός από τον καθαρά Τριαδολογικό χαρακτήρα, έχει συσχετιστεί μεταφορικά με το Βάπτισμα. Γιατί όπως το Βάπτισμα είναι προοίμιο της Θ. Ευχαριστίας, έτσι και τα δύο παραπάνω ταυτίζονται κατ΄ αντιστοιχία με την Μνηστεία και τον Γάμο.
Το Θυμίαμα, γενικά σχετίζεται με την πνευματική ευωδία της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος και γενικά ως πανάρχαιο προνόμιο αποκλειστικό πρόσφορο προς τον Θεό ή τους θεούς.
Ο Προπομπός των Λαμπάδων, σχετίζεται είτε με το παράδειγμα των φρονίμων παρθένων, είτε με το Εισόδιο της Θεοτόκου και τον σχετικό ψαλμό «Εξηρεύξατο η καρδία μου».
Η Άρμοση των χειρών, είτε αντλεί από τον Τωβίτ(«και λαβών της χειρός αυτής παρέδωκεν αυτή…»), είτε προβάλει την υπό του Θεού σύζευξη κατά τον Γάμο.
Γενικά η Στέψη σχετίζεται με την Χριστιανική Νίκη(είτε ως Παρθενία, είτε ως Μαρτύριο, είτε Σωτηρία), με το Βασιλικό αξίωμα και τις σχετικές περί Στέφους αναφορές της Κ.Δ. Την προς την παρθενία πάντως Ερμηνευτική, υποδεικνύει μάλλον η απαγόρευση Στέψεως κατά την Διγαμία.
Το σημερινό κοινό ποτήριο οίνου είναι κατάλοιπο της συνδέσεως του Γάμου με την Θ. Κοινωνία. Πάντως δύο ποτήρια οίνου, υπάρχουν στον Γάμο του Ταλμούδ και δεν θα πρέπει να αποκλείεται η επιρροή από τον Εβραϊκό Γάμο.
Ο Νυμφικός χορός, είναι ένας κατεξοχήν θριαμβευτικός χορός, ο οποίος πάντως δεν στέκεται μόνο στην παρούσα χαρά, αλλά και στην Νίκη επί του Θανάτου και την Παρθενία(«Ησαΐα χόρευε η Παρθένος… ») και το έπαθλο που θα λάβουν εάν ως έγγαμοι αγωνιστούν τον αγώνα τον καλό και τηρήσουν την Πίστη(«Άγιοι Μάρτυρες, οι καλώς αθλήσαντες…»).
Τέλος η κατάθεση των Στεφάνων επί της Αγίας Τραπέζης, σχετίζεται με το αδιάσπαστο του Γάμου και ίσως με την υπενθύμιση πως δίδεται Όρκος επί του Θυσιαστηρίου με ότι αυτό συνεπάγεται σύμφωνα με τον Λόγο του Κυρίου.
Με εκτίμηση Κόττης Κωνσταντίνος
Καλησπερα σε ολους. Ειμαι νεο μελος και γραφτηκα εδω για να ρωτησω που μπορω να βρω την μεταφραση στην νεοελληνικη οσων διαβαζονται απο τον ιερεα κατα την διαρκεια του μυστηριου του γαμου και πανω στα οποια ορκιζεται το νεο ζευγαρι ενωπιων Θεου και ανθρωπων. Δεν θελω να προσβαλλω κανεναν με αυτο , απλα επειδη ειμαι 30 χρονων και μεσα στην επομενη δεκαετια της ζωης μου θα ηθελα να κανω δικη μου οικογενεια θελω πρωτα να σιγουρευτω οτι θα μπορω να τηρησω αυτα που θα δεσμευτω κατα το μυστηριο.
