Περί των αφορισμένων λατινοφρόνων
Δημοσιεύτηκε: Τετ Ιαν 10, 2007 10:32 pm
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ
Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του 'Άθωνος, οι όποιοι έδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, τόν Λατινόφρονα Πατριάρχην.
Είχε άμφιβολίαν αν είναι πράγματι αληθώς, καί πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς νά τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτες μάρτυς διά νά πεισθή από την αμφιβολίαν οπού είχε καί από τους πολλούς οπού ερώτησε τοϋ είπαν ότι ό Πνευματικός τους έχει ιδεί, καί ήρθε καί με έρώτησε έάν γνωρίζω καί εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, καί τον έπληροφόρησα ότι τους είδα' καί είναι βεραιότατα, επειδή εγω ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών εικοσί' μετά δύο έτη, επειδή έτυχε νά πάρωμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, έπηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας νά τό περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού.
Επήγαμε τό εσπέρας καί έμείναμε εις τόν άρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως τό πρωΐ έξακολουθήσωμε τό ταξίδιόν μας, καθώς καί έγινε. Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από τήν Λαύραν, ακούω καί μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός, «παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι άφωρισμένοι, οι όποιοι έδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, καί συνελλειτούογησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, καί τους μετ' αύτού τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί καί άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνει κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί οτι ψέμματα, είναι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε άφωρισμένοι, αλλά τά λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό νά πάμε, νά τους ίδης ιδίοις όμμασι,νά μή πιστεύης ότι καί αν σου λέγουν, διότι καί ή Αγία Γραφή λέει, ό οφθαλμός είναι πιστότερος των ώτων λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, έφθάσαμεν εις ενα άπότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τόν ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, καί μού λέγει, «εδώ είναι», εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τους ιδώ καί τόν λέγω «με κοροϊδεύεις;»
Λοιπόν έγέλασε καί μού λέγει, «τί νομίζεις, εΐναι Σταυρός ή Εικόνες νά βλέπουν οι άνθρωποι νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους; Ένώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θά ίδης και τότε θά πιστωθης».
Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την άπότομον έκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλοϋ, εβγήκαμε έ'ξω καί μέ τά είκοσι νύχια, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε καί βλέπω έλεεινόν θέαμα: Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τόν βράχον, όρθιοι, μέ τά ρούχα ράσα καί ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, ή κόμη καί τό γένειον καί των τριών μακρύ καί κατάλευκον, τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα της φούμας, ομοίως καί αι χείρες προς τά κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον έστραμμένοι προς τά μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι των δε ποδών δεν έφαίνοντο,
επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια.
Μάλιστα ηθέλησα νά τους ψηλαφήσω νά ιδώ αν πραγματικά τό σώμα ήτο μαλακό ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά, αλλά δέν μου άφησε ό Γέρων μου λέγει, «μή βαλης χέρι επι την οργήν του Θεού». Εις ολα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν μόνον χέρι δέν έβαλα. Καί τότε διόλου δεν έδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου καί δεν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ήιιερόνυκτα ούτε νά φάγω δύο καί τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έ'βαλα τίποτε εις τόν νουν μου.
Γράφω ίδια χειρί εις τάς 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός εκ τον Ίβηριτικον Κελλιον «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».
(Άγιορειτικόν Έγκόλπιον - Ήμερολόγιον τού έτους 2004)
(Σημείωσις: Ό π. Γαβριήλ ήτο μνημονευτής καί ουχί ζηλωτής)
Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του 'Άθωνος, οι όποιοι έδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, τόν Λατινόφρονα Πατριάρχην.
Είχε άμφιβολίαν αν είναι πράγματι αληθώς, καί πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς νά τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτες μάρτυς διά νά πεισθή από την αμφιβολίαν οπού είχε καί από τους πολλούς οπού ερώτησε τοϋ είπαν ότι ό Πνευματικός τους έχει ιδεί, καί ήρθε καί με έρώτησε έάν γνωρίζω καί εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, καί τον έπληροφόρησα ότι τους είδα' καί είναι βεραιότατα, επειδή εγω ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών εικοσί' μετά δύο έτη, επειδή έτυχε νά πάρωμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, έπηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας νά τό περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού.
Επήγαμε τό εσπέρας καί έμείναμε εις τόν άρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως τό πρωΐ έξακολουθήσωμε τό ταξίδιόν μας, καθώς καί έγινε. Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από τήν Λαύραν, ακούω καί μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός, «παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι άφωρισμένοι, οι όποιοι έδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, καί συνελλειτούογησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, καί τους μετ' αύτού τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί καί άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνει κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί οτι ψέμματα, είναι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε άφωρισμένοι, αλλά τά λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό νά πάμε, νά τους ίδης ιδίοις όμμασι,νά μή πιστεύης ότι καί αν σου λέγουν, διότι καί ή Αγία Γραφή λέει, ό οφθαλμός είναι πιστότερος των ώτων λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, έφθάσαμεν εις ενα άπότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τόν ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, καί μού λέγει, «εδώ είναι», εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τους ιδώ καί τόν λέγω «με κοροϊδεύεις;»
Λοιπόν έγέλασε καί μού λέγει, «τί νομίζεις, εΐναι Σταυρός ή Εικόνες νά βλέπουν οι άνθρωποι νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους; Ένώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θά ίδης και τότε θά πιστωθης».
Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την άπότομον έκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλοϋ, εβγήκαμε έ'ξω καί μέ τά είκοσι νύχια, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε καί βλέπω έλεεινόν θέαμα: Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τόν βράχον, όρθιοι, μέ τά ρούχα ράσα καί ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, ή κόμη καί τό γένειον καί των τριών μακρύ καί κατάλευκον, τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα της φούμας, ομοίως καί αι χείρες προς τά κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον έστραμμένοι προς τά μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι των δε ποδών δεν έφαίνοντο,
επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια.
Μάλιστα ηθέλησα νά τους ψηλαφήσω νά ιδώ αν πραγματικά τό σώμα ήτο μαλακό ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά, αλλά δέν μου άφησε ό Γέρων μου λέγει, «μή βαλης χέρι επι την οργήν του Θεού». Εις ολα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν μόνον χέρι δέν έβαλα. Καί τότε διόλου δεν έδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου καί δεν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ήιιερόνυκτα ούτε νά φάγω δύο καί τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έ'βαλα τίποτε εις τόν νουν μου.
Γράφω ίδια χειρί εις τάς 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός εκ τον Ίβηριτικον Κελλιον «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».
(Άγιορειτικόν Έγκόλπιον - Ήμερολόγιον τού έτους 2004)
(Σημείωσις: Ό π. Γαβριήλ ήτο μνημονευτής καί ουχί ζηλωτής)
