Ο Πρύτανις και η Ελληνορθοδοξία
Δημοσιεύτηκε: Τρί Ιαν 16, 2007 4:35 pm
Ο Πρύτανις και η Ελληνορθοδοξία
Ζούμε σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από την κρίση των αξιών, από την έλλειψη προτύπων για τους νέους μας, από την σύγχυση ως προς την πολιτιστική μας ταυτότητα, από την αμφισβήτηση θεμελιωδών ιστορικών και παραδοσιακών αρχών του λαού μας. Σε μία εποχή, κατά την οποία ορισμένες θορυβώδεις μειοψηφίες πιστεύουν ότι κερδίζουν εύσημα «προοδευτικότητος» συκοφαντώντας την Ελληνορθόδοξη Παράδοση, την Εκκλησία και συγκεκριμένα εκκλησιαστικά πρόσωπα. Σε μία εποχή, κατά την οποία όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας αναμένουν και απαιτούν από τους πνευματικούς ανθρώπους να λάβουν θέση και να αντισταθούν με θάρρος σε εκείνους που ξεριζώνουν καθημερινά τις ρίζες του Έθνους μας. Σε μία τέτοια εποχή έρχεται σαν βάλσαμο η παρρησία και η παρουσία του διακεκριμένου γλωσσολόγου και δασκάλου, του Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεωργίου Μπαμπινιώτη.
Μιλώντας στις 7/6/2006 κατά την βράβευσή του από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος ο κ. Μπαμπινιώτης προέβη σε μία συγκλονιστική κατάθεση ψυχής, την οποία ο ίδιος χαρακτήρισε Ομολογία Πίστεως. Δήλωσε ότι πιστεύει στον Τριαδικό Θεό και στις παραδόσεις της Ορθοδοξίας και θυμήθηκε με νοσταλγία τα νεανικά του χρόνια στο κατηχητικό με κατηχητή τον –λαϊκό τότε- Αναστάσιο Γιαννουλάτο, σημερινό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας. Πιστεύω ότι αξίζει να παραθέσουμε αυτούσιες ορισμένες επισημάνσεις του, οι οποίες υπογραμμίζουν το ήθος, το θάρρος και την ευρυμάθεια του Πρυτάνεως. Είπε σχετικά με την προσφορά του κλήρου και την έννοια της Ελληνορθοδοξίας:
«Λέω ότι οφείλουμε οι πνευματικοί άνθρωποι να σταθούμε κοντά στην Εκκλησία και να πάρουμε θέση. Να πάρουμε θέση σ’ αυτούς που λιθοβολούν την Εκκλησία και τα πρόσωπα ως δήθεν συντηρητικούς. Και βγαίνω και διδάσκω: Πού είναι αυτός ο συντηρητισμός; Είναι στη γλώσσα; Εγώ μιλάω για εκκλησιαστικό δημοτικισμό. Οι ιερωμένοι ήταν αυτοί που μπήκαν μπροστά στον φωτισμό του Γένους, στο Νεοελληνικό Διαφωτισμό. Μπορεί να είναι ο Κοραής από τη μια, αλλά την κύρια δουλειά , τα κείμενα, τον φωτισμό, τον έκανα ιερωμένοι από τους Επισκόπους μέχρι απλούς μοναχούς. Άνθιμος Γαζής, Νεόφυτος Δούκας, Ευγένιος Βούλγαρις, Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων. Ό,τι πάρετε από τα βιβλία αυτά και τις εκδόσεις και τη διδασκαλία προέρχονται από τον χώρο του κλήρου........Η Ελληνορθόδοξη Παράδοση ιστορικά ξεκινά με τους Πατέρες της Εκκλησίας, που σπουδάζουν στην Αθήνα και που συμφιλιώνουν τον Ελληνισμό, την ελληνική παιδεία με το Χριστιανισμό...... Προχώρησε μέσα από το Βυζάντιο και έφτασε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας μ’ αυτά τα μεγάλα μυαλά, τα οποία έδειξαν ότι τα κλασικά γράμματα δεν είναι αντίθετα με τη Χριστιανική διδασκαλία και μέσα από τα κλασικά γράμματα ξεσήκωσαν το Γένος........ Δεν είναι σύνθημα η έννοια του ελληνορθόδοξου, είναι ιστορική πραγματικότητα».
Επειδή από ορισμένους χώρους τίθεται κατά καιρούς το αίτημα να μη διδάσκονται τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά, αλλά ένα συνονθύλευμα γνώσεων που θα ονομάζεται Θρησκειολογία, ο κ. Μπαμπινιώτης με τη μεγάλη παιδαγωγική του εμπειρία τονίζει: «Ναι, διδάσκω τα Θρησκευτικά, ελάτε να συζητήσουμε με ποιο τρόπο μπορώ να τα διδάξω ώστε να έχουν άμεση απήχηση, ώστε να προσφέρουν στο παιδί. Αυτό είναι συζητήσιμο. Αλλά άλλο είναι αυτό και άλλα να πω ότι διώχνω τα Θρησκευτικά ή ότι διδάσκω Ιστορία των Θρησκειών. Μα τί είναι τα Θρησκευτικά, γνώσεις, πληροφορίες είναι; Αν είναι πληροφορίες μπορεί να τις πάρει από οπουδήποτε. Με ενδιαφέρει να δω τί είναι ο Ινδουισμός; Να μάθω τί είναι ο Ινδουισμός, δεν θα μου κάνει κακό, αλλά άλλη είναι η πίστη μου. Έχω τον λόγο του Αποστόλου Παύλου που μεταφρασμένος ή στο πρωτότυπο με ανεβάζει, με κάνει ον που σκέπτεται , που προβληματίζεται, γιατί αυτός ο λόγος δεν ξεπερνιέται με τίποτε».
Έχει δίκαιο ο κ. Πρύτανις. Τα Θρησκευτικά ως σχολικό μάθημα δεν αποσκοπούν στην συσσώρευση γνώσεων, αλλά στην διάπλαση χαρακτήρων, στην δια –μόρφωση προσωπικοτήτων. Αν μας απασχολεί σήμερα η παιδική εγκληματικότητα μήπως πρέπει να ενισχύσουμε περισσότερο τον ρόλο της Ορθοδόξου Χριστιανικής διδασκαλίας με τα κατάλληλα βιβλία, διδάγματα και παραδείγματα; Αντί να θρηνούμε για την κρίση της κοινωνίας μας είναι καιρός να συνδυάσουμε τις αρχές του συγχρόνου ευρωπαϊκού πολιτισμού με τις ελληνορθόδοξες αξίες του τόπου μας. Ο κ. Μπαμπινιώτης είναι σαφής. Η θαρραλέα φωνή του ας προβληματίσει άρχοντες και αρχομένους
Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων
Ζούμε σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από την κρίση των αξιών, από την έλλειψη προτύπων για τους νέους μας, από την σύγχυση ως προς την πολιτιστική μας ταυτότητα, από την αμφισβήτηση θεμελιωδών ιστορικών και παραδοσιακών αρχών του λαού μας. Σε μία εποχή, κατά την οποία ορισμένες θορυβώδεις μειοψηφίες πιστεύουν ότι κερδίζουν εύσημα «προοδευτικότητος» συκοφαντώντας την Ελληνορθόδοξη Παράδοση, την Εκκλησία και συγκεκριμένα εκκλησιαστικά πρόσωπα. Σε μία εποχή, κατά την οποία όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας αναμένουν και απαιτούν από τους πνευματικούς ανθρώπους να λάβουν θέση και να αντισταθούν με θάρρος σε εκείνους που ξεριζώνουν καθημερινά τις ρίζες του Έθνους μας. Σε μία τέτοια εποχή έρχεται σαν βάλσαμο η παρρησία και η παρουσία του διακεκριμένου γλωσσολόγου και δασκάλου, του Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεωργίου Μπαμπινιώτη.
Μιλώντας στις 7/6/2006 κατά την βράβευσή του από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος ο κ. Μπαμπινιώτης προέβη σε μία συγκλονιστική κατάθεση ψυχής, την οποία ο ίδιος χαρακτήρισε Ομολογία Πίστεως. Δήλωσε ότι πιστεύει στον Τριαδικό Θεό και στις παραδόσεις της Ορθοδοξίας και θυμήθηκε με νοσταλγία τα νεανικά του χρόνια στο κατηχητικό με κατηχητή τον –λαϊκό τότε- Αναστάσιο Γιαννουλάτο, σημερινό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας. Πιστεύω ότι αξίζει να παραθέσουμε αυτούσιες ορισμένες επισημάνσεις του, οι οποίες υπογραμμίζουν το ήθος, το θάρρος και την ευρυμάθεια του Πρυτάνεως. Είπε σχετικά με την προσφορά του κλήρου και την έννοια της Ελληνορθοδοξίας:
«Λέω ότι οφείλουμε οι πνευματικοί άνθρωποι να σταθούμε κοντά στην Εκκλησία και να πάρουμε θέση. Να πάρουμε θέση σ’ αυτούς που λιθοβολούν την Εκκλησία και τα πρόσωπα ως δήθεν συντηρητικούς. Και βγαίνω και διδάσκω: Πού είναι αυτός ο συντηρητισμός; Είναι στη γλώσσα; Εγώ μιλάω για εκκλησιαστικό δημοτικισμό. Οι ιερωμένοι ήταν αυτοί που μπήκαν μπροστά στον φωτισμό του Γένους, στο Νεοελληνικό Διαφωτισμό. Μπορεί να είναι ο Κοραής από τη μια, αλλά την κύρια δουλειά , τα κείμενα, τον φωτισμό, τον έκανα ιερωμένοι από τους Επισκόπους μέχρι απλούς μοναχούς. Άνθιμος Γαζής, Νεόφυτος Δούκας, Ευγένιος Βούλγαρις, Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων. Ό,τι πάρετε από τα βιβλία αυτά και τις εκδόσεις και τη διδασκαλία προέρχονται από τον χώρο του κλήρου........Η Ελληνορθόδοξη Παράδοση ιστορικά ξεκινά με τους Πατέρες της Εκκλησίας, που σπουδάζουν στην Αθήνα και που συμφιλιώνουν τον Ελληνισμό, την ελληνική παιδεία με το Χριστιανισμό...... Προχώρησε μέσα από το Βυζάντιο και έφτασε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας μ’ αυτά τα μεγάλα μυαλά, τα οποία έδειξαν ότι τα κλασικά γράμματα δεν είναι αντίθετα με τη Χριστιανική διδασκαλία και μέσα από τα κλασικά γράμματα ξεσήκωσαν το Γένος........ Δεν είναι σύνθημα η έννοια του ελληνορθόδοξου, είναι ιστορική πραγματικότητα».
Επειδή από ορισμένους χώρους τίθεται κατά καιρούς το αίτημα να μη διδάσκονται τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά, αλλά ένα συνονθύλευμα γνώσεων που θα ονομάζεται Θρησκειολογία, ο κ. Μπαμπινιώτης με τη μεγάλη παιδαγωγική του εμπειρία τονίζει: «Ναι, διδάσκω τα Θρησκευτικά, ελάτε να συζητήσουμε με ποιο τρόπο μπορώ να τα διδάξω ώστε να έχουν άμεση απήχηση, ώστε να προσφέρουν στο παιδί. Αυτό είναι συζητήσιμο. Αλλά άλλο είναι αυτό και άλλα να πω ότι διώχνω τα Θρησκευτικά ή ότι διδάσκω Ιστορία των Θρησκειών. Μα τί είναι τα Θρησκευτικά, γνώσεις, πληροφορίες είναι; Αν είναι πληροφορίες μπορεί να τις πάρει από οπουδήποτε. Με ενδιαφέρει να δω τί είναι ο Ινδουισμός; Να μάθω τί είναι ο Ινδουισμός, δεν θα μου κάνει κακό, αλλά άλλη είναι η πίστη μου. Έχω τον λόγο του Αποστόλου Παύλου που μεταφρασμένος ή στο πρωτότυπο με ανεβάζει, με κάνει ον που σκέπτεται , που προβληματίζεται, γιατί αυτός ο λόγος δεν ξεπερνιέται με τίποτε».
Έχει δίκαιο ο κ. Πρύτανις. Τα Θρησκευτικά ως σχολικό μάθημα δεν αποσκοπούν στην συσσώρευση γνώσεων, αλλά στην διάπλαση χαρακτήρων, στην δια –μόρφωση προσωπικοτήτων. Αν μας απασχολεί σήμερα η παιδική εγκληματικότητα μήπως πρέπει να ενισχύσουμε περισσότερο τον ρόλο της Ορθοδόξου Χριστιανικής διδασκαλίας με τα κατάλληλα βιβλία, διδάγματα και παραδείγματα; Αντί να θρηνούμε για την κρίση της κοινωνίας μας είναι καιρός να συνδυάσουμε τις αρχές του συγχρόνου ευρωπαϊκού πολιτισμού με τις ελληνορθόδοξες αξίες του τόπου μας. Ο κ. Μπαμπινιώτης είναι σαφής. Η θαρραλέα φωνή του ας προβληματίσει άρχοντες και αρχομένους
Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων