Αγίου Νεκταρίου: Το Παπικό πρωτείο-αλάθητο είναι απαράδεκτα
Δημοσιεύτηκε: Κυρ Ιαν 21, 2007 12:50 pm
Αποσπάσματα από το έργο «Μελέτη Ιστορική περί τών αιτίων τού Σχίσματος», που έγραψε ο Θαυματουργός Άγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως.
Αυτό το δίτομο έργο τού Αγίου Νεκταρίου, εκδίδεται από τον Νεκτάριο Παναγόπουλο, στην Αθήνα.
Τα σχόλια μέσα στις παρενθέσεις, είναι δικά μου.
Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
«Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, συγκροτουμένη εκ τών κατά τόπους Εκκλησιών, ηνωμένων τή πίστει, τή ελπίδι, τή αγάπη και τή λατρεία υπήρξεν αείποτε ελευθέρα και ανεξάρτητος, ουδέ υπετάγη ποτέ τώ Πάπα Ρώμης, ούδ’ ανεγνώρισε ποτέ αυτώ μείζονα ιεραρχίαν και πνευματικά χαρίσματα και πνευματικήν υπεροχήν.[…]
Λέγοντας ο Πάπας πώς είναι η κεφαλή τής Εκκλησίας, εξώρισε από την δυτική Εκκλησία τόν Δεσπότη πάντων Χριστόν, και έτσι έμεινε η δυτική Εκκλησία χήρα από τόν Χριστό.
Δόγμα τών Παπικών είναι «το μή πιστεύειν είς τόν Πάπαν, ταυτόν έστι το μή πιστεύειν είς τόν Χριστόν», ωσάν να ήταν ο Πάπας και ο Χριστός έν κατά την ουσίαν, δηλαδή θεοποιεί ( ο Πάπας ) τόν εαυτόν του. Ο Πάπας είναι κτίσμα, και επειδή ζητεί προνόμιον οπού το έχει μόνος ο Θεός, το να πιστεύουν είς αυτόν τά κτίσματα, δεν είναι ιερόσυλος, και παντάπασι τυφλός, όταν ( ο Πάπας ) θέλει να είναι ανώτερος τών Συνόδων; όταν ( ο Πάπας ) φαντάζεται πώς είναι αναμάρτητος; τί άλλο όταν ( ο Πάπας ) διδάσκει πώς είναι μονάρχης τών Εκκλησιών; παρά το ότι ( ο Πάπας ) είναι Θεός; και διά τούτο μέ αναίσχυντον και άθεον απόφασιν ( ο Πάπας ) θέλει να προσκυνήται και να πιστεύεται ως Θεός; Τούτο τί άλλο είναι παρά φαντασία αθεΐας, τύφλωσις νοός ειδωλολάτρου;…ιδιοποιήται ( ο Πάπας ) τα Αποστολικά χαρίσματα…Αυτός ο υπερβολικός τύφος τού Πάπα, αυτή η μοναρχομανία του εγέννησε τόσες αιρέσεις. Πού η χρυσή παραγγελία πού μάς άφησε ο Κύριος, «μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τή καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών»; Πού ο μακαρισμός «μακάριοι οι πτωχοί τώ πνεύματι;» δηλαδή οι ταπεινοί; Πού τόσα και τόσα παραδείγματα χρυσά και λαμπρά τής ταπεινοφροσύνης;
Υπέκυψε ( ο Πάπας ) στον τρίτο και τελευταίο πειρασμό τού Κυρίου στην έρημο, σύμφωνα με τον οποίο, ο σατανάς έδειξε στον Κύριο όλες τις βασιλείες τού κόσμου και τού είπε: «ταύτα πάντα σοι δώσω, εάν πεσών προσκυνήσης μοι». Ο Χριστός, ως γνωστόν, τού απάντησε: «ύπαγε οπίσω μου σατανά».
Ο Πάπας όμως όχι μόνον υπέκυψε στον τρίτο πειρασμό τού Κυρίου, αλλά και κατελήφθηκε από ασυγκράτητο πάθος για την κατάκτηση τής απόλυτης κυριαρχίας και επιβολής, όχι μόνον επί τών εγκοσμίων, αλλά και τών επουρανίων και τών καταχθονίων. Μία κυριαρχία πού συμβολίζεται στην τριώροφη Παπική Τιάρα.
Μεγάλως άρα ήμαρτεν ο Μακαριώτατος Πάπας κηρύξας εαυτόν αλάθητον και αναμάρτητον. Ήμαρτε ( ο Πάπας ) διότι αφήρεσε τον ωραιότατον τής Εκκλησίας κόσμον ( στολίδι ), την τιμιωτέραν τής Νύμφης τού Χριστού αρετήν. Διά τής αποστερήσεως ταύτης η Αυτού Μακαριότης ( ο Πάπας ) εξευτελίζει και ατιμάζει τήν καθ’ όλου τού Χριστού Εκκλησίαν, διότι αποστερεί αυτή ( εις αυτή ) τήν χάριν τού Παναγίου Πνεύματος τού φωτίζοντος και ποδηγετούντος αυτήν…
Η Εκκλησία είναι η μόνη αναμάρτητος και αλάθητος και ταύτην μόνον ως τοιαύτην οφείλουσι πάντες ν’ αναγνωρίζωσι. Διότι τότε μόνον δύναται και οικουμενικάς να συγκροτήση Συνόδους και αλαθήτους αύται να δογματίσωσιν όρους. Άνευ τού ιδιάζοντος τούτου προσόντος τή Εκκλησία, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι ουδένα έχουσι λόγον κύρους εν ταίς συνειδήσεσι τών πιστών…».
Αυτό το δίτομο έργο τού Αγίου Νεκταρίου, εκδίδεται από τον Νεκτάριο Παναγόπουλο, στην Αθήνα.
Τα σχόλια μέσα στις παρενθέσεις, είναι δικά μου.
Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
«Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, συγκροτουμένη εκ τών κατά τόπους Εκκλησιών, ηνωμένων τή πίστει, τή ελπίδι, τή αγάπη και τή λατρεία υπήρξεν αείποτε ελευθέρα και ανεξάρτητος, ουδέ υπετάγη ποτέ τώ Πάπα Ρώμης, ούδ’ ανεγνώρισε ποτέ αυτώ μείζονα ιεραρχίαν και πνευματικά χαρίσματα και πνευματικήν υπεροχήν.[…]
Λέγοντας ο Πάπας πώς είναι η κεφαλή τής Εκκλησίας, εξώρισε από την δυτική Εκκλησία τόν Δεσπότη πάντων Χριστόν, και έτσι έμεινε η δυτική Εκκλησία χήρα από τόν Χριστό.
Δόγμα τών Παπικών είναι «το μή πιστεύειν είς τόν Πάπαν, ταυτόν έστι το μή πιστεύειν είς τόν Χριστόν», ωσάν να ήταν ο Πάπας και ο Χριστός έν κατά την ουσίαν, δηλαδή θεοποιεί ( ο Πάπας ) τόν εαυτόν του. Ο Πάπας είναι κτίσμα, και επειδή ζητεί προνόμιον οπού το έχει μόνος ο Θεός, το να πιστεύουν είς αυτόν τά κτίσματα, δεν είναι ιερόσυλος, και παντάπασι τυφλός, όταν ( ο Πάπας ) θέλει να είναι ανώτερος τών Συνόδων; όταν ( ο Πάπας ) φαντάζεται πώς είναι αναμάρτητος; τί άλλο όταν ( ο Πάπας ) διδάσκει πώς είναι μονάρχης τών Εκκλησιών; παρά το ότι ( ο Πάπας ) είναι Θεός; και διά τούτο μέ αναίσχυντον και άθεον απόφασιν ( ο Πάπας ) θέλει να προσκυνήται και να πιστεύεται ως Θεός; Τούτο τί άλλο είναι παρά φαντασία αθεΐας, τύφλωσις νοός ειδωλολάτρου;…ιδιοποιήται ( ο Πάπας ) τα Αποστολικά χαρίσματα…Αυτός ο υπερβολικός τύφος τού Πάπα, αυτή η μοναρχομανία του εγέννησε τόσες αιρέσεις. Πού η χρυσή παραγγελία πού μάς άφησε ο Κύριος, «μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τή καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών»; Πού ο μακαρισμός «μακάριοι οι πτωχοί τώ πνεύματι;» δηλαδή οι ταπεινοί; Πού τόσα και τόσα παραδείγματα χρυσά και λαμπρά τής ταπεινοφροσύνης;
Υπέκυψε ( ο Πάπας ) στον τρίτο και τελευταίο πειρασμό τού Κυρίου στην έρημο, σύμφωνα με τον οποίο, ο σατανάς έδειξε στον Κύριο όλες τις βασιλείες τού κόσμου και τού είπε: «ταύτα πάντα σοι δώσω, εάν πεσών προσκυνήσης μοι». Ο Χριστός, ως γνωστόν, τού απάντησε: «ύπαγε οπίσω μου σατανά».
Ο Πάπας όμως όχι μόνον υπέκυψε στον τρίτο πειρασμό τού Κυρίου, αλλά και κατελήφθηκε από ασυγκράτητο πάθος για την κατάκτηση τής απόλυτης κυριαρχίας και επιβολής, όχι μόνον επί τών εγκοσμίων, αλλά και τών επουρανίων και τών καταχθονίων. Μία κυριαρχία πού συμβολίζεται στην τριώροφη Παπική Τιάρα.
Μεγάλως άρα ήμαρτεν ο Μακαριώτατος Πάπας κηρύξας εαυτόν αλάθητον και αναμάρτητον. Ήμαρτε ( ο Πάπας ) διότι αφήρεσε τον ωραιότατον τής Εκκλησίας κόσμον ( στολίδι ), την τιμιωτέραν τής Νύμφης τού Χριστού αρετήν. Διά τής αποστερήσεως ταύτης η Αυτού Μακαριότης ( ο Πάπας ) εξευτελίζει και ατιμάζει τήν καθ’ όλου τού Χριστού Εκκλησίαν, διότι αποστερεί αυτή ( εις αυτή ) τήν χάριν τού Παναγίου Πνεύματος τού φωτίζοντος και ποδηγετούντος αυτήν…
Η Εκκλησία είναι η μόνη αναμάρτητος και αλάθητος και ταύτην μόνον ως τοιαύτην οφείλουσι πάντες ν’ αναγνωρίζωσι. Διότι τότε μόνον δύναται και οικουμενικάς να συγκροτήση Συνόδους και αλαθήτους αύται να δογματίσωσιν όρους. Άνευ τού ιδιάζοντος τούτου προσόντος τή Εκκλησία, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι ουδένα έχουσι λόγον κύρους εν ταίς συνειδήσεσι τών πιστών…».