"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Αδελφοί μου καλημέρα και ο Θεός μαζί μας!!

Εδώ και καιρό προσπαθώ να σας παρουσιάσω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο "Ψίθυροι Αγγέλων" του κ.Ηλία Λιαμή.
Εχθές βρήκα λίγο χρόνο να αντιγράψω κάποια κομμάτια που είχα σημειώσει.
Ελπίζω να αρέσουν και να οφεληθούμε όλοι...

Το βιβλίο παρουσιάζει 7+1 "φανταστικούς" διαλόγους με Αγίους της Εκκλησίας μας. Είναι ένας πρωτότυπος τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει ο συγγραφέας το βίο και κάποια κομμάτια από τη διδασκαλία του κάθε Αγίου.

Τα παρακάτω είναι από τη "συνομιλία" του συγγραφέα με τον Άγιο Νεκτάριο, τον οποίο και "συνάντησε" στο κελί του στο μοναστήρι του Αγίου στην Αίγινα.

Στα 44 μου χρόνια ο Θεός μου φανέρωσε αυτό, που θα με κράταγε μέχρι τέλους της ζωής μου σταθερο στη στενή και τεθλιμμένη οδό που είχα επιλέξει: Το της «ατιμίας πώμα καθάρσιον» που λέει και ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης. Από τότε μέχρι την τελευταία μου αναπνοή ούτε στιγμή δεν μ’άφησε η συκοφαντία, η προσβολή, η περιφρόνηση. Δεν θέλω όμως να σου μιλήσω ούτε για περιστατικά, ούτε για πρόσωπα. Μπορεί να σε σκανδαλίσω με λογισμούς αγανάκτησης και κατάκρισης. Δεν θα μπορέσεις έτσι να καταλάβεις, ότι τη συκοφαντία και την προσβολή και την περιφρόνηση έφτασα ν’αγαπήσω. Απορείς; Κι όμως, έμαθα να τα βλέπω σαν τα καρφιά του σταυρού μου. Αυτή ήταν η οδός της ανάστασής μου. Να’ ναι ευλογημένα. Με μάθαν ν’ αγαπώ, απαλλαγμένος από την αγωνία να αρέσω, να γοητεύω, να τιμώμαι. Με μάθαν να στρέφω το βλέμμα στους ταπεινούς και καταφρονεμένους, στους απλούς ανθρώπους, στο χρυσάφι της Γης.

Ένα τελευταίο από την "κουβέντα" με τον Άγιο Νεκτάριο:

Θα με ρωτήσεις βέβαια ποιος είναι ο καλός μαργαρίτης. Πολλές φορές το σκέφτηκα και θα σου πω πού κατέληξα: ο καλός μαργαρίτης είναι η καλή απολογία. Η διαρκείς ανάμνηση της στιγμής, που θα βρεθείς μπροστά Του. Ούτε αστραπές ούτε βροντές. Μόνο μια ματιά Του, που θα σε διαπεράσει σαν γλυκόστομη ρομφαία και θα ξετυλίξει μπροστά στα μάτια σου, σε μια στιγμή ολόκληρη τη ζωή σου. Δε θα μιλήσει. Εσένα όμως σε πλημμυρίζει ένα βαρύ ερώτημα:
Άξιζε την τόση αγάπη του Πλάστη μου η ζωή που έζησα;
Άξιζε;
Άξιζε;
Θα ρωτήσει τόσες φορές όσοι και οι κόκκοι της άμμου. Κανείς δε θα βιάζεται. Ούτ’ εσύ ούτε αυτός. Ώρες μήνες αιώνες θα ρωτάς. Και κάποια στιγμή θ’ αποφασίσεις, αν μπορείς να Τον κοιτάξεις στα μάτια. Ξέρω τι σκέφτεσαι, ξέρω τι ρωτάς: είναι αυτή η στιγμή της κόλασης και του Παραδείσου; Και σου απαντάω: δεν ξέρω τι μου λες. Εγώ ξέρω ότι είν’ αβάσταχτο κρίμα να πικραίνεις ένα λατρεμένο σου σύντροφο, ένα φίλο, που σε νοιάστηκε πιο πολύ κι απ’ τη μάνα σου! Είναι αβάσταχτο κρίμα να πικραίνεις το Χριστό σου. Αυτός ήταν για μένα πάντοτε ο φόβος της κολάσεώς μου. Έτρεμα τη στιγμή που δεν θα άντεχα να Τον κοιτάξω στα μάτια. Γιατί, όταν όλα περάσουν, ένα πράγμα μένει στον άνθρωπο και ένα πράγμα θα μείνει στη Δημιουργία στο τέλος των αιώνων.
Το φιλότιμο.

Καλημέρα αδελφοί μου και ο Θεός μαζί μας!!

Στη συνέχεια θα σας μεταφέρω μερικά αποσπάσματα από τη "συνομιλία" του συγγραφέα με τον Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο.

Λέω «πατέρας» και κολλάει το στόμα μου, όπως κόλλαγε κάθε φορά που ξεκίναγα το «Πάτερ ημών». Εκεί έμενα… στο «Πάτερ…Πάτερ». Από τον γέροντά μου και από άλλους αδελφούς μου μοναχούς γνώριζα πως την ώρα του «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», το πάγγλυκο όνομα του Κυρίου καθήλωνε τα κέντρα και τις ασθήσεις της ύπαρξής τους, γέμιζε τα μάτια τους με δάκρυα και τους έφερνε σε καταστάσεις πέρα από κάθε περιγραφή. Εμένα παιδάκι μου, την ίδια επίδραση είχε πάνω μου αυτό το «Πάτερ». Τι να σου πω, η λεξούλα αυτή κυριολεκτικά με άρπαζε από αυτόν τον κόσμο. Ξέρεις γιατί; Κι εγώ, σιγά σιγά το κατάλαβα. Αυτό το «Πάτερ» ήταν που με κράταγε να αισθάνομαι παιδί, γιός. Σκέψου το λίγο: Μια προσευχή παραλάβαμε κατά λέξη από το στόμα του Κυρίου: Το «Πάτερ ημών». Κι αυτή η προσευχή, πριν από κάθε δοξολογία, πριν από κάθε αίτημα, αποκαλεί το Δημιουργό πατέρα!

Καταλαβαίνεις; Αυτός είναι ο ρόλος που ο Θεός επιλέγει για να μας προσεγγίσει. Είναι αυτός ο ρόλος που κρύβει την τρυφερότητα, αλλά και τα όρια που βάζει η πατρική παρουσία σ’ ένα σπίτι. Είναι αυτή η ασφάλεια που νιώθει ένα παιδάκι, όταν κρατάει το χέρι του γονιού του, την ώρα που περνάει ένα πολύβουο δρόμο. Φτάνει βέβαια κάποτε η κρίσιμη στιγμή που αποχαιρετάμε για πάντα την παιδική μας ηλικία. Σκληρή στιγμή. Τόσο σκληρή, όσο εκείνη που ο Αδάμ ακούει πίσω του την πόρτα της Εδέμ να κλείνει. Και γίνεται ακόμα σκληρότερη, όταν ακούγονται τα λόγια:
«Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με, και μη κωλύεται αυτά. Των γαρ εστίν η βασιλεία του Θεού».
Για καιρό με παίδευε αυτό το ερώτημα: Γιατί να προτιμάει τα παιδιά από τους μεγάλους; Γιατί άραγε να είναι αυτά που θα μπουν στη Βασιλεία των Ουρανών; Σε τι υπερέχουν; Τι επιπλέον έχουν; Πρέπει να ξαναγίνουμε 5 και 6 χρονών για να δούμε Θεού πρόσωπο; Κάποια στιγμή κατάλαβα: Το παιδί δεν είναι όρος που αφορά την ηλικία. Ούτε ο Χριστός μας κάλεσε πίσω στα παιδικά μας παιδιαρίσματα. Το παιδί είναι όρος που περιγράφει μια κατάσταση, Ένα παιδί είναι ένα πλάσμα που έχει πατέρα, είναι μια ύπαρξη με κέντρο αναφοράς. ‘Ένα ατίθασο, βίαιο, ανυπάκουο, μπορεί να είναι ότι θέλεις έχει όμως γεννήτορα, έχει γενεά, έχει «πριν» γι’ αυτό αισθάνεται ότι έχει «μετά», έχει μέτρο του εαυτού του, έχει κριτήριο των πράξεών του, έχει επίγνωση των περιορισμένων δυνατοτήτων του, έχει όμως και ευλογία των μελλοντικών του πεταγμάτων. Ένα παιδί έχει γονιό για να θαυμάσει, έχει γονιό για να ζητήσει συγνώμη, έχει γονιό για να μην νομίσει ότι είναι το κέντρο του κόσμου, έχει γονιό για ν’ αγαπήσει, έχει γονιό για να του μοιάσει. Γι αυτό κάθε παιδάκι είναι η ιδανική μας εικόνα, είναι αυτό που πρέπει να γίνουμε: Ώριμοι, ελεύθεροι, τέλειοι γιοί και θυγατέρες ενός τέλειου Πατέρα.

Έτσι μου λύθηκε και μια δεύτερη απορία: Γιατί τόσο σκληρά λόγια για όσους σκανδαλίζουν τα παιδιά; ( Θυμάσαι; Μυλόπετρα να δέσουν στο λαιμό τους λέει και να πέσουν να πνιγούν). Και τι είναι σκάνδαλο για ένα παιδί; Με μια λέξη θα στο πω: Η ορφάνια. Και σκανδαλιστές είναι όλοι εκείνοι που με χίλιους δύο τρόπους, με χίλιες δύο συμπεριφορές, με χίλιες δύο παραλείψεις, το οδηγούν σε αυτήν. Μα τώρα που το σκέφτομαι χίλια δύο δεν είναι. Μία είναι η αιτία του σκανδάλου: Η απιστία. Ο άνθρωπος που έχασε την πίστη του, είναι ένας πατροκτόνος. Σκότωσε μέσα του τον Πατέρα. Είναι ένας ορφανός. Είχε σημείο αναφοράς και κέντρο που νοηματοδοτούσε την ύπαρξή του. Τώρα κέντρο γίνηκε η καταδικασμένη στη φθορά και στο θάνατο ύπαρξή του. Είχε πρότυπο να μοιάσει, να διαλεχθεί, ακόμα και να αμφισβητήσει. Τώρα διαλέγεται με τον εαυτό του και και τρώγεται με τα ρούχα του. Είχε τη γαλήνη και την ταπεινοφροσύνη της ύπαρξης που έχει ξέρει ότι είναι μέρος της ζωής και η ύπαρξή του είναι δώρο. Τώρα κέρδισε την «αξιοπρέπεια» της ανεξαρτησίας του και αισθάνεται ότι όλοι και όλα του χρωστάνε. Είχε Θεό. Τώρα ψάχνει τις αιτίες. Είχε πατέρα και τώρα περιφέρει την ενοχή της πατροκτονίας. Ήταν παιδί και τώρα έγινε μεγάλος. Κάθε νέα γενιά μιλάει για το χάσμα των γενεών. Στο ξαναλέω όμως: δεν είναι ηλικιακό το θέμα. Είναι το χάσμα ανάμεσα στη γενιά των παιδιών που νιώθουν να έχουν γεννήτορα και στη γενεά των ορφανών. Για θυμήσου την πίκρα του Χριστού μπροστά στο αίτημα των ακροατών του για ένα θαύμα: «Ω γενεά άπιστη…ω, γενεά άπιστη»! Ε, λοιπόν, στο λέω, για να το μάθεις: Η άπιστη γενεά είναι η ορφανεμένη γενεά.

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+