"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Στην ζωή υπάρχει περίπτωση να αποκτήσουμε κάποιο παιδί με γεννητικό πρόβλημα. Από την ημέρα που θα γεννηθεί στεναχωριόμαστε και λέμε συνέχεια "γιατί Θεέ μου". Άλλες φορές σκεφτόμαστε ότι εμείς φταίμε που βγήκε έτσι το παιδί γιατί του κληρονομήσαμε τα δικά μας γονίδια. Τότε είναι που στεναχωριόμαστε ακόμα ποιο πολύ.

Τι γίνεται όμως όταν καμιά φορά συμβαίνει το αντίθετο;
Διαβάστε αυτό το άρθρο και μετά πείτε μου: Τι γνώμη έχετε; Συμφωνείτε; Διαφωνείτε;

Πολλά από αυτά τα παιδία , πιστεύω , κερδίζουν πιο εύκολα μια θέση στον Παράδεισο και κοντά σε αυτά και οι γονείς που δεν παύουν στιγμή να τα διακονούν . Κάθετα αντίθετος σε ότι επεμβαίνει στο "θαύμα της ζωής" . Ο Μεγαλοδύναμος γνωρίζει πολύ καλύτερα τι πρέπει να γίνει και τι όχι . Πάντως οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα είναι άξιοι θαυμασμού και αν θα έπρεπε να είναι κάτι αντικείμενο προβληματισμού είναι όχι το αν θα επέμβουμε ή όχι για να μην γεννηθούν "προβληματικοί" , αλλά πως αυτοί οι άνθρωποι θα αποτελούν πλήρη και ενεργά μέλη της κοινωνίας μας και πως δεν θα αισθάνονται "άσχημα" και "παραγκωνισμένοι" για κάτι για το οποίο δεν έφταιξαν ποτέ . 'Εχω δει ανάπηρο άνθρωπο χωρίς άνω άκρα στην Εκκλησία της Παναγίας της Λαγκουβαρδιώτισσας (της Φιδούς) στην Κεφαλονιά να γωνατίζει ασταμάτητα..και να προσκυνάει την Παναγία και δάκρυσα..Αυτός έδινε την μαρτυρία του για τον Θεό και δεν βαρυγκομούσε για τίποτα .

Αγαπητέ Σφακιανέ πιο καλύτερα για μένα δεν θα μπορούσες να τα πείς...Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και επαυξάνω...Είχα συγκινηθεί πάρα πολύ όταν διάβασα ένα ανάλογο περιστατικό σε ένα βιβλίο με τους λόγους του π.Πα'ι'σίου(από την Σουρωτή) όπου είχε βγεί έξω ο Γέροντας και θα κάνανε αγρυπνία στον Αγ.Αρσένιο.Σε μια γωνιά είδε έναν πατέρα με το παιδάκι του που ήταν ανάπηρο,σε καροτσάκι πλησίασε και του είπε :είσαι ένας άγγελος και γύρισε και είπε ο καλός παππούλης στον πατέρα:τιμή σου να διακονείς έναν άγγελο και ο καημένος ο πατέρας παρηγορήθηκε πολύ...Με συγχωρείτε κάπως έτσι..θα ψάξω να το βρω και θα σας το μεταφέρω όπως έχει γραφτεί...και επίσης θα σας γράψω και ένα ακόμη περιστατικό που με σημάδεψε πάλι από τους λόγους του Γέροντα..

-Μπορεί Γέροντα κάποιος που είναι λειψός στο μυαλό να έχει ταπείνωση και καλωσύνη;-Πως δεν μπορεί!Να,αυτό το παιδάκι που έρχεται συχνά εδώ στο μοναστήρι μπορεί να είναι διανοητικά καθυστερημένο,αλλά την καλωσύνη που έχει αυτό,ποιος λογικός άνθρωπος την έχει;Τι προσευχή,τι μετάνοιες κάνει!Όταν με την κήλη δυσκολευόμουν να κάνω μετάνοιες,του είπαν οι γονείς του:''ο Παππούλης είναι άρρωστος'δεν μπορή να κάνει μετάνοιες''.''Κάνω 'γω'',είπε εκείνο,και έκανε μετά μετάνοιες για μένα και γινόταν μούσκεμα στον ιδρώτα.Πόσο φιλότιμο,πόση αρχοντιά έχει!Μια φορά το έδειρε ένα παιδί στην γειτονιά,κι εκείνο,αφού έφαγε το ξύλο,του έδωσε το χέρι και του είπε:''Γειά χαρά!''.Ακούς;Ποιός γνωστικός το κάνει αυτό,κι ας έχη διαβάσει Ευαγγέλιο κι ένα σωρό πνευματικά βιβλία.Να,και πρίν από λίγες μέρες που είχε έρθει εδώ όλη η οικογένεια του να με δή,αυτό κάθησε δίπλα μου και η αδερφούλα του πιο πέρα.Μόλις είδε την αδερφούλα του που κάθησε μακριά μου,''έλα κοντά Παππούλη'',της λέει και την έβαλε δίπλα μου.Πολύ με συγκίνησε και του έδωσα ευλογία έναν μεγάλο φιλντισένιο σταυρό που μου είχαν φέρει από τα Ιεροσόλυμα.Μόλις τον πήρε στα χέρια του,''γιαγιά'',είπε και έδειξε πως θα τον βάλη στον τάφο της γιαγιάς του!Φοβερό!Τίποτε δεν θέλει για τον εαυτό του'όλα για τους άλλους!Αυτό θα πάη με τα τσαρούχια στον Παράδεισο,αλλά θα βάλη και τους γονείς του στον Παράδεισο.Σελ.238,τόμος 4ος,''Οικογενειακή ζωή''

Ωραιο, Ολγα, πολυ συγκινιτικο

Sfakianos έγραψε:Πάντως οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα είναι άξιοι θαυμασμού και αν θα έπρεπε να είναι κάτι αντικείμενο προβληματισμού είναι όχι το αν θα επέμβουμε ή όχι για να μην γεννηθούν "προβληματικοί" , αλλά πως αυτοί οι άνθρωποι θα αποτελούν πλήρη και ενεργά μέλη της κοινωνίας μας και πως δεν θα αισθάνονται "άσχημα" και "παραγκωνισμένοι" για κάτι για το οποίο δεν έφταιξαν ποτέ . 'Εχω δει ανάπηρο άνθρωπο χωρίς άνω άκρα στην Εκκλησία της Παναγίας της Λαγκουβαρδιώτισσας (της Φιδούς) στην Κεφαλονιά να γωνατίζει ασταμάτητα..και να προσκυνάει την Παναγία και δάκρυσα..Αυτός έδινε την μαρτυρία του για τον Θεό και δεν βαρυγκομούσε για τίποτα .

Πολύ ωραίο αδελφέ αυτό που έγραψες. Είναι συγκλονιστικό να ακούς "δόξα σοι ο Θεός" από ανθρώπους που δοκιμάζονται σκληρά στη ζωή τους. Προς γνώση και συμμόρφωση (δική μου...).

Ένας ιδιοκτήτης pet-shop στην Αυστρία, είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω από τη κατάστημα του, που έγραφε: ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΟΥΤΑΒΙΑ.
Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας:
"Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι";
Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 δολάρια.
Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε: "
Δυστυχώς έχω μόνο 2 δολάρια, μπορώ τουλάχιστον να χαζέψω λίγο τα κουτάβια ";
Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά.
Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια.
Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από τα άλλα κουταβάκια.
Τότε ο μικρός ρώτησε: "Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει";
Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα στο γοφό και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή.
Ο μικρός ενθουσιασμένος είπε στον μαγαζάτορα:
"θέλω να το αγοράσω" του φώναξε αποφασιστικά.
Ο άντρας γέλασε και του είπε: "Όχι, δεν νομίζω να θέλεις ένα τέτοιο κουτσό κουτάβι. Αλλά αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω"...
Ο μικρός ήταν περήφανος και του είπε ότι θα προτιμούσε να αγοράσει το κουτάβι έστω και με ευκολίες και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να ξεπληρώσει το χρέος του στον ιδιοκτήτη του pet shop, δίνοντας ένα ποσό κάθε μήνα.
Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε: " το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο, πραγματικά δεν σου χρειάζεται, ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να παίξει μαζί σου όπως τα άλλα σκυλιά...".
Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να ξεπροβάλλει το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα μεταλλικό σίδερο.
"Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί του... επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει...".
Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει.
Δακρυσμένος, προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε: "εύχομαι... όλα τα κουτάβια να βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα"...
Στην ζωή δεν μετράει το ποιος είσαι αλλά το αν κάποιος σε αγαπά, σε δέχεται και σε εκτιμά γι' αυτό που είσαι χωρίς όρους.

Είναι δυνατόν να υπάρχουν ανάπηροι κλπ οι οποίοι έχουν βιώσει την απαξίωση της κοινωνίας , την τεράστια δυσκολία της καθημερινότητας , και να θέλουν να φέρουν στο κόσμο παιδιά όμοιά τους ? επεμβαίνοντας μάλιστα στο έργο της ζωής ? μάλλον δεν θα έχουν σχέση με την λογική .τι σαδισμός είναι αυτός ? συγγνώμην δεν μπορώ να σκεφθώ κάτι το θετικό σε αυτήν την παρέμβαση .η επιστήμη αγωνίζεται για να αποκαταστήσει γενετικές ανωμαλίες και αυτοί αγωνίζονται για να τις δημιουργήσουν ?
Από την άλλη υπάρχουν γονείς με ανάπηρα παιδιά που ανεβαίνουν καθημερινά τον γολγοθά τους δοξάζοντας τον Θεό, χωρίς γογγυσμό.
Και ανάπηρα παιδιά - έφηβοι που βιώνουν την μαρτυρική καθημερινότητά τους ολομόναχα , με στραμμένο το βλέμμα της ψυχής του στον Θεό .απ όπου και παίρνουν δύναμη για να συνεχίζουν .
Αυτά σε αντίθεση με ορισμένους ( βλέπε ραχήλ ) που είναι συνώνυμα της αχαριστίας απέναντι στις ευλογίες του .

Πριν πολλά χρόνια βάφτισα ένα κοριτσάκι με σύνδρομο ντάουν.
Την καλωσύνη του, το φιλότιμό του, την ομορφιά της ψυχής του, δεν την έχω βρει πουθενά, μα πουθενά.
Όταν την φέρνω στο νου μου, η ψυχή μου γαληνεύει κι ο κόσμος γίνεται ομορφότερος.

"Προσκυνώ την χάρη σου λαέ μου
σκύβω το κεφάλι στα μαρτυρία σου
και θαυμάζω λαέ μου, τα έργα σου......"


διαβάζω τα παραπάνω και σκέφτομαι πως στην "άλλη όχθη" θα μου απονεμηθεί με βεβαιότητα ΜΒΑ Αγνωμοσύνης και Ph.D. Αχαριστίας μετά καρναβαλικού τιμητικού διπλώματος ....

θα ηθελα να συμπληρωσω μονο,πως πολλές ελληνικες οικογενειες επιλεγουν να υιοθετησουν παιδια με aids,νοητικη υστερηση,τυφλά,βαρήκοα....παιδια που οι φυσικές οικογενειες τους εγκατέλειψαν ή δεν μπορουν να φροντίσουν...