"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Σοφία Σειράχ» ή «Σοφία Ιησού, υιού Σειράχ» λέγεται ένα από τα θεόπνευστα βιβλία της Π. Διαθήκης. Το διδακτικώτατο δε αυτό και ελκυστικώτατο βιβλίο έγραψεν ο Ιουδαίος κάτοικος της Ιερουσαλήμ Ιησούς υιός του Σειράχ περί το 190 έως 180 π.Χ. και σε μιαν εποχήν που η Παλαιστίνη ευρίσκετο κάτω από την εξουσίαν και πολιτικήν διακυβέρνησιν των Πτολεμαίων, διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου.
Ο Ιησούς του Σειράχ ανήκε στην τάξιν των γραμματισμένων και πλουσίων αλλά και ευσεβών Ιουδαίων. Είχε μελετήσει τον Μωσαϊκόν Νόμον και τα άλλα θεόπνευστα βιβλία της Π. Διαθήκης καθώς και την εθνικήν παράδοσιν του λαού του. Εταξείδευσεν επίσης, σε ώριμην πια ηλικίαν, σε διάφορες ξένες χώρες και εγνώρισε τα ήθη και έθιμα και τον τρόπον ζωής και σκέψεως των ανθρώπων πολλών χωρών. Από την επικοινωνίαν του δε αυτήν με ειδωλολάτρες ανθρώπους όχι μόνον δεν επηρεάσθηκε δυσμενώς αλλά τουναντίον αγάπησεν ακόμη περισσότερον την θείαν σοφίαν και εξετίμησε βαθύτερα τις θείες ευεργεσίες και επλημμύρισεν η καρδιά του από απέραντην ευγνωμοσύνην προς τον μόνον αληθινόν Θεόν των πατέρων του.



Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο σοφός και έμπειρος «Σειραχίδης» εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ιερουσαλήμ και άνοιξεν ιδικήν του σχολήν, διά να διδάσκη τους συμπατριώτες του την Αγ. Γραφήν και να τους ενισχύη στην ηθικήν ζωήν. Κατά την περίοδον αυτήν έγραψε στην εβραϊκήν γλώσσαν και το βιβλίο του, με σκοπόν και πόθον να προφύλαξη τους ανθρώπους του έθνους του από την πλάνην των ειδώλων και να τους ενίσχυση στις θλίψεις, που εδοκίμαζαν και να στήριξη όλους, ιδιαίτερα δε τους νέους, στην βίωσιν των αληθειών του Νόμου του Θεού.
Το βιβλίο αυτό μετέφρασε στην ελληνικήν γλώσσαν το 132 π.Χ. ο εγγονός του θεοπνεύστου συγγραφέως Ιησούς, που ευρίσκετο τότε με πολλούς άλλους Ιουδαίους στην Αίγυπτον. Ο μεταφραστής στον πρόλογόν του δίδει σημαντικές πληροφορίες τόσον διά την προσωπικότητα του παππού του όσον και διά τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες ζούσαν τότε οι συμπατριώτες του στην Αίγυπτον, καθώς και διά τον άμεσον κίνδυνον να αφομοιωθούν αυτοί με τους ειδωλολάτρες κατοίκους της. Υπογραμμίζει δέ ότι κατά το διάστημα της μεταφράσεως αγρύπνησε και Εκουράσθηκε πολύ προς χάριν των συμπατριωτών του της διασποράς, που ήθελαν να μελετούν τα ιερά βιβλία και ήσαν πρόθυμοι να συμμορφώνουν την ζωήν τους σύμφωνα με τον Νόμον του Κυρίου.
Παρ' όλον όμως που το βιβλίο του σοφού Σειράχ απευθύνετο προς ανθρώπους της προχριστιανικής εποχής, είναι διδακτικώτατο και διά τους Χριστιανούς. Διότι τα σοφά γνωμικά του και τα εμπνευσμένα διδάγματα του γύρω από ζητήματα της πρακτικής ζωής ανταποκρίνονται σχεδόν στο σύνολο τους στις ανάγκες και στις διαθέσεις της συνειδήσεως των Χριστιανών.
Μερικά λοιπόν από τα διδάγματα της Σοφίας Σειράχ εκρίναμε χρήσιμο και ωφέλιμο να μεταφέρουμε και να αναλύσουμε στο βιβλίο μας αυτό προς πνευματικήν οικοδομήν των αναγνωστών του.


Α' Η σοφία

Η σοφία είναι η βασική ιδέα του βιβλίου του Σειράχ. Αυτή κατευθύνει την σκέψιν του. Αυτήν και προβάλλει στους αναγνώστες του βιβλίου του σαν τρόπον ζωής και σαν βάσιν και προυπόθεσιν διά την βίωσιν των ηθικών αληθειών και σαν μέσο κατακτήσεως της πραγματικής ευτυχίας. Ποια όμως είναι η σοφία, που τόσον συγκινεί τον θεόπνευστον Σειράχ;

1) Η πηγή και το μεγαλείο της σοφίας.

«Πάσα σοφία παρά Κυρίου και μετ' αυτού έστιν εις τον αιώνα... Κύριος αυτός έκτισεν αυτήν και είδε και εξηρίθμησεν αυτήν και εξέχεεν αυτήν επί πάντα τα έργα αυτού, μετά πάσης σαρκός κατά την δόσιν αυτού, και εχορήγησεν αυτήν τοις αναπώσιν αυτόν» ( α', 1,9-10 ).
Διακηρύσσει κατ' αρχήν ο σοφός Σειράχ ότι η πηγή κάθε είδους σοφίας είναι ο Κύριος και Θεός και ότι σ' Αυτόν η σοφία είναι αιώνια, όπως αιώνιος είναι και ο ίδιος ο Θεός. Ο Κύριος ο ίδιος δημιούργησε την σοφία και την κατέχει και την εξερευνά σ' όλο της το βάθος, αλλά και την χορηγεί σ' όλα του τα πλάσματα. Σύμφωνα δε με το μέτρο της χάριτος του την βάζει μέσα σε κάθε άνθρωπον. Ιδιαίτερα όμως την χορηγεί στους ανθρώπους, που τον αγαπούν. Είναι δε η σοφία του Θεού μεγάλη και ανεξερεύνητη στο ανθρώπινο λογικό. Διά τούτο και ο σοφός Σειράχ τονίζει:
«Άμμον θαλασσών και σταγόνας υετού και ημέρας αιώνος τις εξαριθμήσει; ύψος ουρανού και πλάτος γης και άβυσσον και σοφία τις εξιχνιάσει;... Ρίζα σοφίας τίνι απεκαλύφθη; και τα πανουργεύματα αυτής τις έγνω;» ( α', 2-3.6 ).
Όσον λοιπόν είναι δυνατόν στον άνθρωπον να μετρήση τους κόκκους της άμμου των θαλασσών ή τις σταγόνες της βροχής ή τις ήμερες των αιώνων του παρελθόντος, ή όσον θα ημπορούσαν ένας να εξιχνιάση το ύψος του ουρανού ή το πλάτος της γης ή τα βάθη της αβύσσου, άλλο τόσον θα ήτο δυνατόν σε κάποιον να μετρήση την σοφία του Θεού σ' όλην της την έκτασιν. Και όπως κανένας δεν θα εύρη ποτέ την αρχήν του Θεού, αφού είναι άναρχος, έτσι και κανένας δεν θα ανακαλύψη την ρίζαν της θείας σοφίας με βάσιν την οποίαν εκαταρτίσθησαν και επραγματοποιήθησαν τα σχέδια της δημιουργίας του κόσμου.

2) Σοφία και θεοσέβεια.

Παρ' όλον όμως που η θεία σοφία είναι ανεξιχνίαστη, είναι δυνατόν να κατακτηθή και από τους ανθρώπους. Διότι αυτή έχει και πρακτικήν αξίαν και έννοιαν. Και χαρακτηρίζει την συμπεριφοράν και την νοοτροπίαν των θεοφοβούμενων και δικαίων ανθρώπων. Γράφει δε σχετικά ο σοφός Σειράχ:
«Αρχή σοφίας φοβείσθαι τον Κύριον... Πλησμονή σοφίας φοβείσθαι τον Κύριον... Στέφανος σοφίας φόβος Κυρίου... Ρίζα σοφίας φοβείσθαι τον Κύριον». ( α, 14, 16, 18, 20 ). « Ο φοβούμενος Κύριον ποιήσει αυτό, και ο εγκρατής του νόμου καταλήψεται αυτήν και υπαντήσεται αυτή ως μήτηρ και ως γυνή παρθενίας προσδέξεται αυτόν... Ου μη καταλήψονται αυτήν άνθρωποι ασύνετοι, και άνδρες αμαρτωλοί ου μη ίδωσιν αυτήν μακρόν έστιν υπερηφανίας, και άνδρες ψεύσται ου μη μνησθήσονται αυτής» ( ιε', 1-2, 7-8 ).
Αρχίζει δηλαδή ένας να γίνεται σοφός από την ώραν που τρέφει μέσα του φόβον και σεβασμόν προς τον Κύριον. Όσην δε περισσότερην ευλάβεια έχει κάποιος προς τον Κύριον, τόσον και πιο σοφός αποδεικνύεται. Και ολοκληρωμένη και τέλεια σοφία είναι η θεοσέβεια. Πραγματικά, ρίζα και αρχή της σοφίας είναι η ευλάβεια και ο φόβος προς τον Κύριον. Διά τούτο και όποιος στην πραγματικότητα φοβείται τον Κύριον, θα κάμνη αυτό, που η σοφία του υποδεικνύει. Όποιος δε μελετά και γνωρίζει καλά τον νόμον του Θεού, θα καταλάβη και θα κάμη κτήμα του την σοφία. Αυτή δε θα τον προϋπαντήσει και θα τον υποδεχθή, κατά τον τρόπον που η μητέρα υποδέχεται το παιδί της και η νεαρή σύζυγος υποδέχεται τον αγαπημένον της σύζυγον. Ενώ όμως οι θεοσεβείς κατακτούν την σοφία, οι ασεβές είναι ανίκανοι να την κατακτήσουν και να την απολαύσουν. Και οι αμαρτωλοί ούτε να την ατενίσουν θα ημπορέσουν. Και οι υπερήφανοι θα μείνουν μακριά της. Και οι άνθρωποι του ψεύδους ούτε καν θα την ενθυμηθούν.
Μόνον οι ευσεβείς λοιπόν και μόνον όσοι μελετούν και εμβαθύνουν και εφαρμόζουν τα διδάγματα και παραγγέλματα του θείου νόμου είναι σε θέσιν να εκτιμήσουν την αξίαν της θείας σοφίας και να γίνουν κατά Θεόν σοφοί.

3) οι καρποί της σοφίας.

Ποιο όμως είναι το κέρδος και οι πρακτικές ωφέλειες, που έχουν όσοι κατακτούν την θείαν σοφία; στο ερώτημα αυτό ο σοφός Σειράχ απαντά ως ακολούθως:
«Μεθύσκει αυτούς από των καρπών αυτής» ( α', 16 ). «Η σοφία υιούς αυτής ανύψωσε και επιλαμβάνεται των ζητούντων αυτήν. Ο αγαπών αυτήν αγαπά ζωήν, και οι ορθρίζοντες προς αυτήν εμπλησθήσονται ευφροσύνης. Ο κρατών αυτής κληρονομήσει δόξαν, και ού εισπορεύεται, ευλογήσει Κύριος. Οι λατρεύοντες αυτή λειτουργήσουσιν αγίω, και τους αγαπώντας αυτήν αγαπά ο Κύριος. Ο υπακούων αυτής κρίνει έθνη, και ο προσεχών αυτή κατασκηνώσει πεποιθώς. Εάν εμπιστεύση, κατακληρονομήσει αυτήν, και εν κατασχέσει έσονται αι γενεαί αυτού» ( ιδ', 11-16 ). «Ψωμιεί αυτόν άρτον συνέσεως και ύδωρ σ
οφίας ποτίσει αυτόν. Στηριχθήσεται επ' αυτήν και ού μή κλιθή, και επ' αυτής έφεξα και ού μή καταισχυνθή• και υψώσει αυτόν παρά τους πλησίον αυτού και εν μέσω εκκλησίας ανοίξει στόμα αυτού. Ευφροσύνην και στέφανον αγαλλιάματος και όνομα αιώνιον κατακληρονομήσει» ( ιε', 3-6 ). «Τω φοβουμένω τον Κύριον ευ έσται επ' εσχάτων, και εν ημέρα τελεστής αυτού ευρήσει χάριν» ( α', 13 ).
Χορταίνουν οι ευσεβείς με το παραπάνω από τους γλυκείς καρπούς, που τους χαρίζει η θεία σοφία. Και όσοι την αποκτούν ευφραίνονται πνευματικά. Διότι η σοφία, σαν φιλόστοργη μητέρα και τροφός και παιδαγωγός, ανυψώνει και δοξάζει τα παιδιά της. Και φροντίζει δι' εκείνους, που ζητούν να την κατακτήσουν. Όσοι αγαπούν την σοφία, στην πραγματικότητα αγαπούν την ειρηνική και ευτυχισμένη ζωήν. Και όσοι σηκώνονται πολύ πρωί, διά να μελετούν και να εμβαθύνουν στα νοήματα της, αυτοί θα γεμίζουν από χαράν. Όσοι δε κατέχουν την σοφία του Θεού και ζουν σύμφωνα με τις εντολές της,αυτοί θα κληρονομήσουν και την πραγματική δόξα. Διότι σ' όποιον εισέλθη η σοφία, σ' αυτόν ο Κύριος χαρίζει και την ευλογία του. Όσοι υπηρετούν την σοφία, αυτοί και προσφέρουν στον άγιον Θεόν λατρείαν ευάρεστην. και όσοι αγαπούν την θείαν σοφία, θα αγαπηθούν και από τον Κύριον. Έτσι η σοφία γίνεται ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των ευσεβών και του Κυρίου. Αλλά και ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, όποιος εμπνέεται από την σοφία του Θεού, αναδεικνύεται επιφανής και ικανός να κατευθύνη άλλους. Και όποιος προσέχει στα παραγγέλματα της θείας σοφίας, αυτός θα κατοική ήσυχος και ασφαλισμένος στο σπίτι του και δεν θα αισθάνεται κανένα φόβον. Όποιος δε εμπιστεύεται τον εαυτόν του στην σοφία, και ο ίδιος θα κληρονομήση τα δώρα της, αλλά και τους απογόνους του θα βοηθήση να γίνουν μέτοχοι σ' αυτά.
Ακόμη η θεία σοφία χορταίνει τον κάτοχόν της με τα πνευματικά της δώρα. Του χαρίζει, σαν πνευματικόν άρτον, την σύνεσιν και, σαν πνευματικό ποτό, την θεογνωσία. Έτσι ο κάθε θεοσεβής θα στηρίζεται πάνω στην σοφία και δεν θα κλονισθή ποτέ. Θα προσκολληθή σ' αυτήν και έτσι ποτέ δεν θα εντροπιασθή, αφού δεν θα παρασυρθή σε ατοπήματα και αμαρτήματα. Η σοφία τον θεοσεβή άνθρωπον θα τον αναδείξη ανάμεσα στους ανθρώπους του περιβάλλοντος του και θα τον βοηθά να ανοίγη το στόμα του με θάρρος και να διδάσκη τα ορθά ανάμεσα σε συνάξεις του λαού του.
Τονίζει ιδιαίτερα ο σοφός Σειράχ ότι η εσωτερική ευφροσύνη και η ολοκληρωμένη δόξα και η τιμή και καλή φήμη θα συνοδεύουν αιώνια τον θεοφοβούμενον άνθρωπον. Διότι αυτός όχι μόνον στις ήσυχες ημέρες της ζωής του θα νοιώθη ευτυχισμένος, αλλά και θα εξασφαλίση καλά και ανεπαίσχυντα τέλη της επίγειας ζωής του. Το σπουδαιότερο δε, κατά την ημέραν του θανάτου του, θα εύρη χάριν ενώπιον του Θεού και θα λάβη σαν κληρονομίαν την αιώνιαν ευτυχίαν της Βασιλείας των ουρανών.

4) από την νεανικήν ηλικίαν.

Διά την κατάκτησιν της θείας σοφίας χρειάζονται προσπάθειες παρατεταμένες και κόποι πολλοί. Κατά τον σοφόν Σειράχ, οι προσπάθειες διά την απόκτησιν της σοφίας πρέπει να αρχίζουν από την νεανικήν ηλικίαν και να συνεχίζωνται μέχρι τέλους της ζωής κάθε άνθρωπου. Διά τούτο και συμβουλεύει:

«Τέκνον, εκ νεότητας σου επίλεξαι παιδείαν, και έως πολιών ευρήσεις σοφία. Ως ο αροτριών και ο σπείρων πρόσελθε αυτή και ανάμενε τους αγαθούς καρπούς αυτής• εν γαρ τη εργασία αυτής ολίγον κοπιάσεις και ταχύ φάγεσαι γεννημάτων αυτής... Εν πάση ψυχή σου πρόσελθε αυτή και εν όλη δυνάμει σου συντήρησον τας οδούς αυτής. Εξίχνευσον και ζήτησον και γνωσθήσεταί σοι, και εγκρατής γενόμενος μή αφής αυτήν επ' εσχάτων γαρ ευρήσεις την ανάπαυσιν αυτής, και στραφήσεταί σοι εις ευφροσύνην» ( στ', 18-19.26-28 )

Παιδί μου, δηλαδή, από την νεαρή σου ηλικία διάλεξε την καλήν διαπαιδαγώγησιν και έτσι μέχρις ότου ασπρίσουν οι τρίχες της κεφαλής σου θα επιτύχης την αληθινή σοφία.
Όπως κοπιάζει εκείνος που οργώνει και σπέρνει, έτσι και συ πλησίασε την σοφία με την απόφασιν να κουρασθής και περίμενε στον κατάλληλον χρόνον τους καλούς της καρπούς. Διότι πρέπει πρώτα να κοπιάσης ολίγον, διά να απόλαυσης γρήγορα τους καρπούς της. Πλησίασε λοιπόν μ' όλην σου την καρδιάν την σοφία και μ' όλες σου τις
δυνάμεις βάδισε τους δρόμους της. Ακολούθησε τα ίχνη της. Αναζήτησέ την και θα την εύρης. Και όταν πια θα την κατακτήσης, μή την αφήσης ποτέ. Διότι στο τέλος των προσπαθειών σου θα εύρης σ' αυτήν ανάπαυσιν. Και τότε αυτή θα μεταβληθή σε αφορμήν χαράς και αγαλλιάσεως σου.

Στον καθένα λοιπόν και από μας ο σοφός Σειράχ θα υπεδείκνυεν ότι, αν πραγματικά θέλουμε να γίνουμε άνθρωποι συνετοί και φρόνιμοι, πρέπει πρώτα να εφαρμόσουμε τις θείες εντολές. Και τότε ο Κύριος, τονίζει, θα μας χαρίση την ιδικήν του σοφία.«Επεθύμησας σοφία; διατήρησον εντολάς, και Κύριος χορηγήσει σοι αυτήν» ( α', 26 ).

Β' Θλίψεις και δοκιμασίες



Oι θλίψεις και οι δοκιμασίες και οι πειρασμοί της ζωής είναι φαινόμενο πανανθρώπινο και πρόβλημα σοβαρώτατο. Δικαιολογημένα λοιπόν και ο σοφός Σειράχ τονίζει την σκληρήν αυτήν πραγματικότητα στους αναγνώστες του βιβλίου του και επισημαίνει σ' αυτούς τις πιο συνηθισμένες αφορμές των ανθρωπίνων δοκιμασιών.

1) Όλοι δοκιμάζονται σκληρά.

«Ασχολία μεγάλη έκτισται παντί ανθρώπω και ζυγός βαρύς επί υιούς Αδάμ αφ' ημέρας εξόδου εκ γαστρός μητρός αυτών έως ημέρας επιστροφής εις μητέρα πάντων... Από καθήμενου επί θρόνου εν δόξη και έως τεταπινωμένου εν γη και σποδώ, από φορούντος υάκινθον και στέφανον και έως περιβαλλόμενου ωμόλινον... Ολίγον, ως ουδέν εν ανάπαυσα, και απ' εκείνου εν ύπνοις ως εν ημέρα σκοπιάς τεθορυβημένος εν δράσει καρδίας αυτού, ως εκπεφευγώς από προσώπου πολέμου» ( μ', 1,3,6 ).
Σ' όλους δηλαδή τους ανθρώπους, κατά παραχώρησιν Θεού, επεβλήθησαν πολυάριθμες στενοχώριες και μέριμνες. Και πάνω σ' όλους τους απογόνους του Αδάμ επιβάλλεται βαρύ φορτίο θλίψεων, από την ημέραν που θα γεννηθούν μέχρι και την ημέραν που θα αποθάνουν και θα επιστρέψουν στην κοινήν μητέρα όλων μας γήν. Συμβαίνει δε αυτό σ' όλους γενικά τους ανθρώπους, από τους πιο τρανούς, που κάθονται πάνω σε ένδοξον θρόνον, μέχρι και τους πιο άσημους, που κάθονται πάνω σε χώμα και στάκτην. Από τους άρχοντες που φορούν πολύτιμο και κόκκινο ένδυμα και φέρουν στεφάνι στην κεφαλήν τους, μέχρι και τους πιο πτωχούς, που περιβάλλονται με χονδροκαμωμένα λινά υφάσματα. Είναι δε τόσες οι σκοτούρες κάθε άνθρωπου, ώστε να είναι αναπαυμένος ολίγον, μάλλον δε να μή αναπαύεται καθόλου. Ακόμη και κατά τον ύπνον του ο άνθρωπος πολιορκείται από μέριμνες και μοιάζει με τον φρουρόν, που στέκεται πάνω σε φυλάκιο και περιστοιχίζεται από εχθρούς. Αναστατώνεται δε τόσον από τις φαντασιώσεις της διανοίας του, ώστε να αισθάνεται σαν εκείνον, που έχει διασωθή από τον πόλεμον.

2) Αφορμές θλίψεων.

Ποικίλες και πολλές είναι και οι αφορμές, που προκαλούν σ' όλους τους ανθρώπους τόσες σκληρές δοκιμασίες. Μερικές μνημονεύει και ο σοφός Σειράχ. Και γράφει:
«Τους διαλογισμούς αυτών και φόβον καρδίας, επίνοια προσδοκίας, ημέρα τελευτής... Θυμός και ζήλος και ταραχή και σάλος και φόβος θανάτου και μηνίασμα και έρις... Θάνατος και αίμα και έρις και ρομφαία, επαγωγοί, λιμός και σύντριμμα και μάστιξ επί τους ανόμους εκτίσθη ταύτα πάντα" ( μ',2,5,9 - 10 ).

Βασικά, τονίζει ο θεόπνευστος συγγραφεύς, εκείνο που αναστατώνει τις σκέψεις και εκφοβίζει τις καρδιές των ανθρώπων είναι η ανάμνησις και η αγωνιώδης προσμονή της ημέρας του θανάτου τους. Παράλληλα όμως ο κάθε άνθρωπος ταλαιπωρείται και από τα πάθη της ψυχής του, όπως είναι η οργή, η ζηλοτυπία, η ταραχή, η αναστάτωσις, ο φόβος του θανάτου, η δυσαρέσκεια και οι έριδες. Οι δυσάρεστες δε αυτές καταστάσεις, οι θάνατοι δηλαδή και οι φόνοι και οι διχόνοιες και οι σφαγές και οι θεομηνίες και οι πείνες και οι καταστροφές και οι άλλες συμφορές, όλα αυτά έχουν αρχικήν τους αιτίαν την αμαρτίαν. Δίδονται δε προς τιμωρίαν μεν των αμαρτωλών αλλά και διά τον πνευματικόν καταρτισμόν των δικαίων και εναρέτων.
Αναφέρεται όμως ο Σειράχ ειδικά και στις δοκιμασίες των ασθενειών και λέγει:

«Τίμα ιατρόν προς τας χρείας αυτού τιμαίς αυτού. και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος- παρά γαρ Υψίστου εστίν ίασις... Κύριος έκτισεν εκ γης φάρμακα, και ανήρ φρόνιμος ου προσοχθιεί αυτοίς... Τέκνον, εν αρρωστήματί σου μή παράβλεπε, αλλ' εύξαι Κυρίω, και αυτός ιάσεταί σε» ( λη, 1-2,4, 9 ).

Τονίζει λοιπόν ο συνετός Σειράχ ότι έχουμε την ανάγκην των Γιατρών και πρέπει να τους τιμούμε. Διότι ο Θεός έδωσε και την ιατρική επιστήμη. Διότι και η θεραπεία, που δίδεται διά του ιατρού, προέρχεται από τον Ύψιστον. Ο Θεός έλαβε πρόνοια να φυτρώνουν στην γην βότανα, από τα οποία βγαίνουν τα διάφορα φάρμακα. Ο δε φρόνιμος άνθρωπος δεν τα αποστρέφεται.

Και συ λοιπόν, παιδί μου, όταν αρρωστήσης, μή αδιαφορήσης στις συμβουλές του ιατρού. Μή παραμέλησης όμως να παρακάλεσης και τον Κυριον να σου χαρίση την θεραπείαν. Διότι Αυτός έχει την δύναμιν να σε θεραπεύση. Οι αρρώστιες όμως, εκτός από την ταλαιπωρίαν, προκαλούν στον ανθρώπινον οργανισμόν και την φθοράν, τελικά δε και τον θάνατον. Διότι:

«Πάσα σαρξ ως ιμάτιον παλαιούται... Ως φύλλον θάλλον επί όρου δασέος, τα μεν καταβάλλει, άλλα δε φύει, ούτως γενεά σαρκός
και αίματος, η μεν τελευτά ετέρα δε γεννάται» ( ιδ'. 17. 18 ).

Παρομοιάζει δηλαδή ο Σειράχ τον κάθε ανθρώπινον οργανισμόν με φόρεμα, που παλαιώνει και φθείρεται. Αλλά και με το πλούσιο φύλλωμα των δένδρων του δάσους. Όπως δε συμβαίνει με τα φύλλα των δένδρων, που άλλα μεν πέφτουν άλλα δε βλαστάνουν, έτσι συμβαίνει και με τις γενεές των ανθρώπων, που άλλοι απ' αυτούς πεθαίνουν και άλλοι γεννούνται.
Γενικό λοιπόν συμπέρασμα των σκέψεων αυτών είναι ότι ο κάθε άνθρωπος, από την γέννησιν μέχρι τον θάνατον του, υποφέρει και δοκιμάζεται.

Γ' με υπομονήν και θάρρος



Ο σοφός Σειράχ δεν επισημαίνει μόνον στους θεοσεβείς τις θλίψεις και τις δοκιμασίες, που θα συναντήσουν στην ζωήν τους. Υποδεικνύει σ' αυτούς και τους ορθούς τρόπους αντιμετωπίσεως τους.
1) Καταφυγή προς τον Κύριον.
«Τέκνον, ει προσέρχη δουλεύειν Κυρίω Θεώ, ετοίμασον την ψυχήν σου εις πειρασμόν. Εύθυνον την καρδίαν σου και καρτέρησον και μή σπεύσης εν καιρώ επαγωγής• κολλήθητι αυτώ και μή άαοστής, ίνα αυξηθής επ' εσχάτων σου. Παν ο εάν επαχθή σοι δέξαι και εν αλλάγμασι ταπεινώσεώς σου μακροθύμησον ότι εν πυρί δοκιμάζεται χρυσός και άνθρωποι δεκτοί εν καμίνω ταπεινώσεως. Πίστευσον αυτώ και αντιλήψεταί σου' εύθυνον τας οδούς σου και ίλπισον επ' αυτόν» { β', 1 -6 ).
Παιδί μου, λέγει ο Σειράχ προς κάθε θεοφοβούμενο άνθρωπον, αν πραγματικά θέλης να ευαρεστήσης στον Κύριον και να εργάζεσαι το θέλημα του, τότε να προετοιμάζης τον εαυτόν σου διά τους πειρασμούς, που οπωσδήποτε θα σε εύρουν. Τονίζει επομένως ότι ιδιαίτερα η ζωή της αρετής είναι συνδυασμένη με πολλές δυσκολίες και πειρασμούς. Και η πορεία του ευσεβούς ανθρώπου είναι δρόμος, μάλλον μονοπάτι ανηφορικό και δύσβατο και κουραστικό. Αν δε κάποιος αρχίση τον δρόμον αυτόν απροετοίμαστος ψυχικά, διατρέχει τον κίνδυνον να αποκάμη και να ακολουθήση τον εύκολον δρόμον του κακού και την πλατειάν λεωφόρον της αμαρτίας, που οδηγεί όμως στην απώλειαν και την πνευματικήν καταστροφήν.
Ετοίμασε λοιπόν τον εαυτόν σου και άγνισε την καρδιάν σου, προτρέπει στην συνέχειαν κάθε άνθρωπον ο συνετός και έμπειρος Σειράχ. Έτσι θα μείνης πιστός στον Κύριον και δεν θα απομακρυνθής απ' Αυτόν στις σκληρές ώρες των δοκιμασιών σου. Μείνε διά πάντα προσκολλημένος και στενά ενωμένος με τον Κύριον και μή απομακρυνθής από κοντά του, διά να διασωθής από τον κίνδυνον της απογνώσεως και να γίνης στην συνέχειαν μεγάλος και σταθερός στην πίστιν και άξιος της θείας αγάπης. Δέξου με υπομονήν κάθε πειρασμόν και κάθε θλίψιν, που θα σε εύρουν. Και αν οι δύσκολες περιστάσεις της ζωής σου πληθύνουν, δείξε περισσότερην σταθερότητα και καρτερίαν και χαρούμενην διάθεσιν, διά να βγής πνευματικά κερδισμένος.

Διότι, όπως με την φωτιάν καθαρίζεται και γίνεται λαμπρότερος ο χρυσός, έτσι και μέσα στο καμίνι των θλίψεων οι ψυχές των αλοδιαθέτων ανθρώπων καθαρίζονται από την σκουριάν της αμαρτίας και γίνονται δεκτές από τον Κύριον. Και συ λοιπόν εμπιστεύσου τον εαυτόν σου στον Κύριον και να είσαι βέβαιος ότι Αυτός θα σε προστατεύση. Φρόντισε να βαδίζης πάντοτε τον ευθύν δρόμον της αρετής και στηρίξου με βεβαιότητα και ελπίδα στην βοήθειαν του Κυρίου.

2) Mε υπομονήν και ελπίδα.

Το γεγονός ότι σε μερικές περιπτώσεις και κάποιοι ευσεβείς και δίκαιοι θλίβονται και υποφέρουν παρατεταμένα δεν ανατρέπει την γενικήν αρχήν ότι αυτοί ζουν κάτω από το προστατευτικό βλέμμα του Κυρίου. Συγκινητικές δε είναι οι ακόλουθες διαβεβαιώσεις και προτροπές του Σειράχ προς όσους θεοφοβούμενους καταπονούνται και υποφέρουν:
«Οι φοβούμενοι τον Κύριον αναμείνατε το έλεος αυτού και μή εκκλίνητε ίνα μή πέσητε. Οι φοβούμενοι Κύριον πιστεύσατε αυτώ, και ού μή πταίση ο μισθός υμών. Οι φοβούμενοι Κύριον ελπίσατε εις αγαθά και ευφροσύνην αιώνος και ελέους. Εμβλέψατε εις αρχαίας γενεάς και ίδετε. τις ενεπίστευσε Κυρίω και κατησχύνθη; ή τις ενέμεινε τω φόβω αυτού και εγκατελείφθη; ή τις επεκαλέσατο αυτόν, και υπερείδεν αυτόν;» ( β΄,7-10 ).

Τρεις φορές ο Σειράχ απευθύνεται προς τους θλιμμένους ευσεβείς, διά να ανορθώση μέσα τους την ελπίδα στον Κύριον. Και τους λέγει: Μή απομακρυνθήτε από τον Κύριον, όσον σκληρά και αν δοκιμάζεσθε, διά να μή πέσετε και να μή καταστραφήτε. Εμπιστευθήτε στις ώρες των πειρασμών τους εαυτούς σας στον Κύριον, διά να μή χάσετε την αμοιβήν της
υπομονής σας. Διατηρήσατε μέσα σας άσβεστην την ελπίδα, ότι θα απολαύσετε κάποτε τα αγαθά και την αιώνιαν ευφροσύνην και το άμετρο έλεος του.

Προκειμένου δε ο σοφός Σειράχ να μας στηρίξη ακόμη περισσότερον στην πατρικήν πρόνοιαν, που ο Κύριος και Θεός μας δείχνει προς τους ευσεβείς, μας καλεί να μελετήσουμε το παρελθόν και την ιστορίαν των πριν από μας πιστών. Και τότε, λέγει, θα διαπιστώσετε μαζί μου ότι κανένας, απ' όσους κατέφυγαν και εμπιστεύθησαν τον εαυτόν τους στον Κύριον, δεν εντροπιάσθηκεν, ούτε και εγκαταλείφθηκεν απ' Αυτόν.

Είναι λοιπόν προνομιούχοι οι πιστοί. Διότι αυτοί ποτέ δεν θα κινδυνεύσουν να καταποντισθούν μέσα στο πέλαγος των πειρασμών της ζωής. Αντίθετα είναι δυστυχισμένοι όσοι χωρίς την άγκυραν της ελπίδας και το στήριγμα της υπομονής ταξιδεύουν στον κόσμον αυτόν. Αυτό τονίζει και ο Σειράχ, όταν γράφη:

«Ουαί καρδίαις δειλαίς και χερσί παρειμέναις και αμαρτωλώ επιβαίνοντι επί δύο τρίβους. Ουαί καρδία παρειμένη ότι ού πιστεύει• διά τούτο ού σκεπασθήσεται. Ουαί υμίν τοις απολωλεκόσι την υπομονήν και τί ποιήσετε όταν επισκέπτηται ο Κύριος;» ( β'. 12-14 ).

Aλλοίμονον δηλαδή στους ανθρώπους εκείνους, που η καρδιά τους δειλιά και τα χέρια τους παραλύουν στις δυσκολίες. Αλλοίμονον ιδιαίτερα στον αμαρτωλόν, που αντί να μετανοήση και να επιστρέψη στον Θεόν, προσπαθεί να συνδυάση τον δρόμον του Θεού με τον δρόμον του πονηρού. Αλλοίμονον στις καρδιές, που από έλλειψιν εμπιστοσύνης προς τον Θεόν παραλύουν και ατονούν. Τέτοιες καρδιές στις δύσκολες ώρες των πειρασμών δεν θα ευρεθούν κάτω από την σκέπην του Θεού. Αλλοίμονον σ' όλους εσάς, που έχετε χάσει την υπομονήν σας. Αλήθεια, τί θα κάμετε σε περίπτωσιν, που ο Θεός θα επιτρέψη να σας εύρουν περισσότερες θλίψεις;

Αλοίμονον λοιπόν και σε μας, αν χάσουμε την υπομονήν μας και αν αφήσουμε να σβήση μέσα στις καρδιές μας η φλόγα της πίστεως προς τον Θεόν και η ελπίδα στην ιδικήν του βοήθειαν. Θα γίνη τότε η επί γης πορεία μας άχαρις και κουραστική. Ας εφαρμόσουμε λοιπόν του Σειράχ την προτροπήν:

«Εμπεσούμεθα εις χείρας Κυρίου και ουκ εις χείρας ανθώπων ως γαρ η μεγαλωσύνη αυτού, ούτως και το έλεος αυτού» ( β', 18 ).

Δια να βγούμε δηλαδή νικητές στους πειρασμούς της ζωής, ας παραδώσουμε τους εαυτούς μας όχι σε αδύνατα ανθρώπινα χέρια, αλλά στου Κυρίου μας τα παντοδύναμα και ευεργετικά χέρια. Και να είμεθα βέβαιοι ότι οι ελπίδες μας δεν θα διαψευσθούν. Διότι ο Κύριος είναι μεν μεγάλος και ανυπέρβλητος σε δόξα, είναι όμως και πολυέλεος και καταδέχεται και να ασχολείται μαζί μας και να μας στηρίζη στις δοκιμασίες μας.

3) Μπροστά στον θάνατον.

Με θάρρος όμως καλούνται οι πιστοί να αντιμετωπίζουν και τον σκληρόν θάνατον.
«Μή ευλαβού κρίμα θανάτου, μνήσθητι προτέρων σου και εσχάτων τούτο το κρίμα παρά Κυρίου πάση σαρκί, και τι απαναίνη εν ευδοκία Υψίστου; είτε δέκα είτε εκατόν είτε χίλια έτη, ουκ έστιν εν άδου ελεγμός ζωής» ( μα', 3-4 ).
Αυτήν την σοφήν συμβουλήν δίδει ο Σειράχ προς όλους γενικά τους ανθρώπους. Ω άνθρωποι, λέγει, μή φοβηθήτε την ώραν του θανάτου σας. Εθνυμηθήτε εκείνους, που έζησαν πριν από σας και όσους θα ζήσουν μετά από σας. Έτσι θα κατανοήσετε καλύτερα ότι ο θάνατος είναι απόφασις του Κυρίου δι' όλους τους ανθρώπους και ότι κανένας δεν πρέπει να ανθίσταται στην απόφασιν αυτήν του Υψίστου. Εξ άλλου είτε δέκα, είτε εκατόν, είτε χίλια χρόνια ζήση κάποιος, στην μετά θάνατον ζωήν και στην αιωνιότητα δεν έχει καμμιάν σημασίαν.
Δεν αγνοεί βέβαια ο Σειράχ ότι γενικά και η μνήμη ακόμη του θανάτου είναι ικανή να αναστατώση και ένα άνθρωπον, που ζη ειρηνικά και αμέριμνα και απολαμβάνει τα αγαθά του και προοδεύει σ' όλα και είναι ακόμη υγιέστατος και τρώγει απ' όλα. Διά τούτο και γράφει:
«Ω θάνατε, ως πικρόν σου το μνημόσυνόν έστιν ανθρώπω ειρηνεύοντι Εν τοις υπάρχουσιν αυτού, ανδρί απερισπάστω και ευδουμένω εν πάσι και έτι ισχύοντι επιδέξασθαι τροφήν» ( μα'. 1 ).
Αναφέρεται όμως ο έμπειρος συγγραφεύς και σε περιπτώσεις, που η μνήμη του θανάτου όχι μόνον δεν ενοχλεί, αλλά μάλλον
παρηγορεί κάποιους ανθρώπους. Και σημειώνει:

«Ω θάνατε, καλόν σου το κρίμα εστίν ανθρώπω επιδεομένω και ελασσουμένω ισχύι, εσχατογήρω και περισπωμένω περί πάντων και απειθούντι και απολωλεκότι υπομονήν» (μα', 2) "Κρείσσων θάνατος υπέρ ζωήν πικράν και ανάπαυσις αιώνος η αρρώστημα έμμονον» ( λ',17 ).

Δηλαδή. Ω θάνατε, θεωρείσαι καλός και ευχάριστος σ' όσους βασανίζονται από ανυπόφορην φτώχειαν ή βαρειάν και ανίατην ασθένειαν και σ' όσους έφθασαν σε βαθειά γεράματα ή σ' όσους αβοήθητοι και μόνοι και φορτωμένοι με πολλές φροντίδες και μέριμνες δεν αντέχουν άλλο και έχασαν την υπομονήν τους. Όλοι αυτοί βλέπουν τον θάνατον σαν κάτι το καλύτερον από μιαν πικρήν ζωήν. Και
προτιμούν δικαιολογημένα, αντί μιας ζωής συνδυασμένης με επίμονην και αθεράπευτην σωματικήν ασθένειαν, την αιώνιαν ανάπαυσιν, που διά του θανάτου τους θα απολαύσουν οι δίκαιοι.

Τέλος ο Σειράχ αναφέρεται και στην λύπην που δικαιολογημένα δοκιμάζουν οι άνθρωποι όταν χάσουν αγαπημένα τους πρόσωπα. Και συμβουλεύει ως εξής τον κάθε πιστόν:
«Παρακλήθητι λύπης ένεκα... Μή δως εις λύπην την καρδίαν σου, απόστησον αυτήν μνησθείς τα έσχατα• μή επιλάθη, ού γάρ έστιν επάνοδος, και τούτον
ούκ ωφελήσεις και σεαυτόν κακώσεις* ( λη', 17. 20-21 ).

Παρηγορήσου, του λέγει, και θέσε τέρμα στις εκδηλώσεις της λύπης σου. Διά κανένα λόγον μή αφήσης να κυρίευση την καρδιάν σου η κατάθλιψις. Απομάκρυνε την υπερβολικήν λύπην από την ψυχήν σου. Διά να βοηθηθής δε, λάβε υπ' όψιν σου ότι και συ θα αποθάνης κάποτε και θα μεταβής εκεί, όπου επήγεν ο νεκρός σου. Επίσης μή λησμονής ότι, όσον και αν κλαύσης, δεν θα τον επαναφέρης στον κόσμον των ζωντανών. Με την υπερβολικήν σου θλίψιν εκείνον μεν σε τίποτε δεν θα τον ωφελήσης, αντίθετα όμως τον εαυτόν σου θα τον βλάψης.

Δ' Η Ειρήνη

ειρήνη της ψυχής είναι πολύτιμο αγαθό. Αξίζει δε ο κάθε άνθρωπος να κάνη ότι εξαρτάται από τον ίδιον, διά να κατακτά και να διατηρή μέσα του το θείο αυτό δώρο. Και ο σοφός Σειράχ στο περισπούδαστο έργο του υποδεικνύει συγκεκριμένους τρόπους, με τους οποίους και τις αφορμές διασαλεύσεως της ψυχικής μας γαλήνης θα αποφεύγουμε αλλά και του Θεού την εύνοιαν θα αποσπάσουμε πάνω μας, ώστε και στην αιωνιότητα να εξασφαλίσουμε την μόνιμην ειρήνην και ανάπαυσιν.

1) Αποφυγή των αμαρτιών.

Πεποίθησις και βασική διδασκαλία του Σειράχ είναι ότι η αμαρτία γενικά είναι πηγή ταραχής διά τον άνθρωπον. Οι τύψεις της συνειδήσεως, που αυτή προκαλεί στον αμαρτωλόν, τον κάμνουν να ταλαιπωρείται και να υποφέρη αφάνταστα, αλλά και τον αποχωρίζουν από τον Θεόν, την πηγήν της ειρήνης. Διά τούτο και βεβαιώνει:

«Μακάριος ανήρ, ος... ού κατενύγη εν λύπη αμαρτίας. Μακάριος ου ού κατέγνω η ψυχή αυτού, και ος ούκ έπεσεν από της ελπίδος αυτού»( ιδ'. 1,2 ).

Είναι δηλαδή ευτυχισμένος ο άνθρωπος εκείνος, που κατορθώνει να μή αμαρτάνη. Διότι αυτός δεν δοκιμάζει την πίκραν και την ταραχήν, που προκαλούν οι έλεγχοι της συνειδήσεως. Ευτυχισμένος επίσης είναι όποιος έχει ήσυχην την συνείδησίν του, διότι αυτός δεν χάνει ποτέ την προς τον Θεόν ελπίδα του.

2) Αμνησίκακοι και φιλήσυχοι.

Τις σοφές συμβουλές του, γύρω από δύο άλλες αφορμές διασαλεύσεως της ψυχικής μας γαλήνης, μας δίδει ο Σειράχ στους ακόλουθους στίχους:
« Άφες αδίκημα τω πλησίον σου, και τότε δεηθέντος σου αι αμαρτίαι σου λυθήσονται. Άνθρωπος ανθρώπω συντηρεί οργήν, και παρά Κυρίου ζητεί ίασιν; Επ' άνθρωπον όμοιον αυτώ ούκ έχει έλεος, και περί των αμαρτιών αυτού δείται; Αυτός σαρξ ων διατηρεί μήνιν, τις εξιλάσεται τας αμαρτίας αυτού;» ( κη'. 2-5 ). «Απόσχου από μάχης, και ελαττώσεις αμαρτίας. άνθρωπος γαρ θυμώδης εκκαύσει μάχην, και ανήρ αμαρτωλός ταράξει φίλους και ανά μέσον ειρηνευόντων εμβάλλει διαβολήν... Έρις κατασπευδομένη εκκαίει πυρ, και μάχη κατασπεύδουσα εκχέει αίμα. Εάν φυσήσης εις σπινθήρα, εκκαήσεται, και εάν πτύσης επ' αυτόν, σβεσθήσεται. και αμφότερα εκ του στόματος σου εκπορεύεται» ( κη', 8-9, 11-12 ).

Ξεκινά και πάλιν ο σοφός Σειράχ από την ορθήν θέσιν ότι, αν ένας αμαρτάνη και δεν εξασφαλίζη συγχώρησιν από τον Θεόν, δεν ημπορεί να αισθάνεται ειρηνικός. Και συμβουλεύει τον καθένα μας: Αν θέλης να έχης ειρήνην μέσα σου, συγχώρησε πρώτα στους συνανθρώπους σου τα αδικήματα, που σου έκαμαν, και μετά προσευχήσου στον Θεόν να σου συγχώρηση τις αμαρτίες σου. Διότι, αν ένας άνθρωπος διατηρή μέσα του μίσος και έχθραν εναντίον κάποιου άλλου ανθρώπου, με ποιάν παρρησίαν θα ζητήση από τον Θεόν συγχώρησιν; Αν ένας δεν αίσθάνεται συμπάθειαν προς τους ομοιοπαθείς συνανθρώπους του, πώς θα τόλμηση να ζητήση το έλεος του Θεού διά τις Ιδικές του αμαρτίες;

«Και άφες ημίν τα όφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» ( Ματθ. στ΄, 12 ), μοιάζει να μας λέγη στο σημείο αυτό και ο Σειράχ.
Και να τονίζη σε μας ό,τι ακριβώς και ο Κύριος μας εδίδαξε στην Κυριακήν προσευχήν. Ότι δηλαδή πρέπει να ζητούμε από τον Θεόν συγχώρησιν, μόνον και εφ' όσον προηγουμένως και εμείς εσυγχωρήσαμε στους άλλους όσα τυχόν κακά μας έχουν κάμει.
Με την ίδιαν θέρμην μας συμβουλεύει ο σοφός Σειράχ, αν θέλουμε να διατηρούμε την ειρήνην της ψυχής μας, να αποφεύγουμε τις φιλονεικίες και κάθε άλλην αφορμήν συγκρούσεως με τους συνανθρώπους μας. Διότι, όσοι συγκρατούν τον θυμόν τους, προφυλάσσουν τον εαυτόν τους από αμαρτίες, οι οποίες πάντα προκαλούν αναστατώσεις και ταραχές. Αντίθετα ο( θυμώδεις και οι ίδιοι ταράζονται και αμαρτάνουν, αλλά και τους φίλους τους αναστατώνουν. Και ανάμεσα σε ανθρώπους, που ζουν ειρηνικά, σκορπίζουν διαβολές και διαταραχές. Και κάθε έρις και θυμός, αν δεν συγκρατηθή, ανάβει πυρκαϊάν. Και κάθε βίαιη και ασυγκράτητη λογομαχία είναι δυνατόν να οδηγήση μέχρι και την αιματοχυσίαν.

Τούτο φαίνεται και από το έξης παράδειγμα. Πάνω σ' ένα σπινθήρα, αν φυσήσης, θα ανάψης φωτιάν, αν όμως φτύσης, θα τον σβήσης. Όπως λοιπόν με τα δύο αυτά πράγματα, το φύσημα και το φτύσιμο, που προέρχονται από το στόμα σου, επιτυγχάνεις ή το άναμμα ή το σβήσιμο της φωτιάς, έτσι και με τον θυμόν ή τα καλά σου λόγια ημπορείς αντίστοιχα να ανάψης ή να σβήσης την φιλονεικίαν και την ταραχήν.

3) Ολιγαρκές.

Σαν μέσο αποτελεσματικό διά να ειρηνεύουμε, ο Σειράχ μας συνιστά και την ολιγάρκειαν. Και γράφει δι' αυτήν τα ακόλουθα:
«Αρχή ζωής ύδωρ και άρτος και ιμάτιον και οίκος καλύπτων ασχημοσύνην. Κρείσσων βίος πτωχού υπό σκέπην δοκών ή εδέσματα λαμπρά εν αλλοτρίοις. Επί μικρώ και μεγάλω ευδοκίαν έχε, και ονειδισμόν παροικίας ού μή ακούσης» ( κθ ' .21 -23 ).

Τα πρώτα και απαραίτητα διά την συντήρησιν της ζωής μας αγαθά είναι το νερό και το ψωμί. Παράλληλα απαραίτητα διά τους ανθρώπους είναι και τα ενδύματα και η κατοικία, διά να κρύβουν την γυμνότητα τους. Αυτό τονίζει ο σοφός Σειράχ. Και η άποψης του ταυτίζεται με την διακήρυξιν του Απ. Παύλου, ότι «έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα» ( Α' Τιμ. στ', 8 ). Όταν δηλαδή εξασφαλίζουμε τις απαραίτητες διά την συντήρησίν μας τροφές και έχουμε τα αναγκαία ενδύματα και την κατάλληλη κατοικία, τότε πρέπει να είμεθα ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι.

Τονίζει επίσης ο Σειράχ ότι διά κανένα λόγον δεν ημπορεί να θεωρηθή ευτυχισμένος όποιος καταφεύγει σε άλλους και ζητά απ' αυτούς δανεικά και ελεημοσύνες, διά να κάμη πιο άνετη την ζωήν του. Επειδή δε πιστεύει ότι προτιμότερη είναι η ζωή του φτωχού κάτω από ξύλινη στέγη, παρά τα πολυτελή συμπόσια σε ξένα σπίτια, διά τούτο και προτρέπει τον καθένα: να είσαι ευχαριστημένος και με τα πολλά και με τα ολίγα. Έτσι ποτέ κανένας δεν θα σε κατηγορήση ότι είσαι παράσιτο της κοινωνίας και ζης σε βάρος των άλλων.

4) Ο φόβος του Θεού.

Σοφή κατά πάντα είναι και η άποψης του Σειράχ, ότι και ο φόβος του Θεού χαρίζει στον άνθρωπον, που τον καλλιεργεί μέσα του, θάρρος και ειρήνη. Διότι:
«Πνεύμα φοβούμενων Κύριον ζήσεται, η γάρ ελπίς αυτών επί τον σώζοντα αυτούς. Ο φοβούμενος Κύριον ουδέν ευλαβηθήσεται και ού μή δειλιάση, ότι αυτός ελπίς αυτού. Φοβούμενου τον Κύριον μακαρία η ψυχή» ( λδ ,13-15 ).

Η ψυχή δηλαδή όσων αισθάνονται μέσα τους ευλαβικόν φόβον προς τον Θεόν, θα ζη ειρηνικά. Διότι οι θεοφοβούμενοι άνθρωποι την ελπίδα τους την στηρίζουν σ' Εκείνον, που είναι ο μόνος που ημπορεί να τους σώση. Όποιος επομένως με φόβον και ευλάβεια στηρίζεται στον Κύριον, από τίποτε δεν έχει να φοβηθή και μπροστά σε τίποτε δεν θα τα χάση. Διά τούτο και είναι πραγματικά ευτυχισμένος όποιος φοβείται τον Κύριον. Δικαιολογεί δε ο Σειράχ ως εξής τις απόψεις του αυτές:

«Τίνι επέχει και τις αντιστήριγμα αυτού: Oι οφθαλμοί Κυρίου επί τους αγαπώντας αυτόν υπερασπισμός δυναστείας και στήριγμα Ισχύος, σκέπη από καύσωνος και σκέπη από μεσημβρίας, φυλακή από προσκόμματος και βοήθεια από πτώσεως, ανυψών ψυχήν και φωτίζων οφθαλμούς, ίασις διδούς, ζωήν και ευλογία» ( λδ', 15-17 ).

Σε ποιόν δηλαδή στηρίζεται ο θεοφοβούμενος και ευλαβής άνθρωπος και ποιόν έχει στήριγμα του; Τον Κύριον, του οποίου οι οφθαλμοί στρέφονται πάντοτε προς όσους τον αγαπούν. Και γίνεται σ' αυτούς δυνατός προστάτης και ισχυρός υπερασπιστής και σκέπη, που τους προφυλάσσει από τον καύσωνα και την αφόρητην μεσημβρινή ζέστη του καλοκαιριού και προστασία από πτώσεις και σκοντάμματα και βοήθεια ανορθώσεώς τους, όταν πέσουν. Ο Κύριος ανυψώνει την ζωήν μας. Φωτίζει τους οφθαλμούς της ψυχής μας. Μας δίδει υγεία και ζωήν και ευλογία.

Ε' τα πλούτη

Τα χρήματα και τα υλικά αγαθά θεωρούνται συνήθως πηγή ευτυχίας. Διά τούτο πολλοί μακαρίζουν και ζηλεύουν τους πλουσίους, αλλά και κάμνουν το παν, διά να γίνουν και οι ίδιοι πλούσιοι. Ποιες όμως απόψεις έχει πάνω στο θέμα αυτό ο σοφός Σειράχ;

1) Ταλαιπωρία και κίνδυνοι.

Αντίθετα με την γνώμην των πολλών, ότι τα πλούτη προσφέρουν ξεκούρασιν και ασφάλειαν στους ανθρώπους, ο σοφός Σειράχ υποστηρίζει την αντίθετην άποψιν. Και γράφει:

«Αγρυπνία πλούτου εκτήκει σάρκας, και η μέριμνα αυτού αφιστά ύπνον. Μέριμνα αγρυπνίας απαιτήσει νυσταγμών, και αρρώστημα βαρύ εκνήψει ύπνος... Ο αγαπών χρυσίον ού δικαιωθήσεται, και ο διώκων διαφθορόν αυτός πλησθήσεται. Πολλοί εδόθησαν εις πτώμα χάριν χρυσίου, Και εγενήθη απώλεια αυτών κατά πρόσωπον αυτών. Ξύλον προσκόμματος έστι τοις ενθουσιάζουσιν αυτώ, και πας άφρων αλώσεται εν αυτώ» ( λα'. 1-2. 5-7 ). «Μή έπεχε επί τοις χρήμασί σου και μή είπος- αυτάρκη μοι έστι.., Μή έπεχε επί χρήμασιν αδίκοις- ουδέν γάρ ωφελήσει σε εν ημέρα επαγωγής» ( ε'. 1.8 ).

Η απόκτησις των χρημάτων, σύμφωνα με την σοφήν παρατήρησιν του Σειράχ, συνδυάζεται με αϋπνίες και αγωνιώδεις μέριμνες, που καταπονούν και εξαντλούν το ανθρώπινο σώμα. Οι αγωνιώδεις μέριμνες διά τον πλουτισμό διώχνουν τον ύπνον και προκαλούν σοβαρές ψυχικές και σωματικές διαταραχές. Ακόμη όμως, όποιος αγαπά τα χρήματα, δεν θα αποφύγη αδικίες και αμαρτήματα. Και όποιος επιδιώκει το παράνομο κέρδος, θα διαφθείρη τον εαυτόν του και θα γεμίση με κακίες. Πολλοί, προκειμένου να αποκτήσουν πλούτη, έγιναν ερείπια και ξαφνικά εκαταστράφησαν. Ο χρυσός έγινε, δι' όσους ενθουσιάζονται χάριν του, ξύλο στον δρόμο της ζωής τους, πάνω στο οποίο σκοντάπτουν. Και κάθε ασύνετος άνθρωπος θα συλληφθή μέσα στις παγίδες του άδικου και αχόρταστου πλουτισμού.

Δικαιολογημένα λοιπόν ο Σειράχ, διά να κτυπήση την μάταιην αυτοπεποίθησιν, που τα χρήματα καλλιεργούν, και να μας προφύλαξη από τον κίνδυνον της προσκολλήσεως της καρδίας μας στον άδικον θησαυρισμόν, τονίζει στον καθένα μας: Μή στηριχθης στα χρήματα σου και μή καυχηθής ποτέ ότι, επειδή έχεις αρκετά χρήματα, είσαι ασφαλισμένος. Πολύ περισσότερον μή στηριχθης σε χρήματα, που αποκτώνται με αδικίες και άνομα μέσα. Διότι τα χρήματα της αδικίας καμμιάν ωφέλειαν ή υποστήριξιν δεν θα σου προσφέρουν στις ημέρες των δοκιμασιών της ζωής σου και μάλιστα κατά την ημέραν της κρίσεως από τον Κύριον. Αντίθετα τότε θα επισύρουν εναντίον σου την δίκαιην οργή του.

2) Προσοχή από τους πλουσίους.

Σύμφωνα όμως με τις σοφές σκέψεις του Σειράχ, επικίνδυνον είναι και το να δημιουργή κάποιος στενές και φιλικές σχέσεις με τους πλουσίους. Διά τούτο και γράφει:

« Ο απτόμενος πίσσης μολυνθήσεται, και ο κοινωνών υπερηφάνω ομοιωθήσεται αυτώ. Βάρος υπέρ σε μή άρης, και
ισχυροτέρω σου και πλουσιωτέρω μή κοινωνεί. Τί κοινωνήσει χύτρα προς λέβητα; αύτη προσκρούσει, και αύτη συντριβήσεται. Πλούσιος ηδίκησε, και αυτός προσενεβριμήσατο• πτωχός ηδίκηται, και αυτός προσδεηθήσεται. Εάν χρησιμεύσης, εργάται εν σοί• και εάν υστέρησης καταλείψει σε. Εάν έχης, συμβιώσετσί σοι και αποκενώσει σε, και αυτός ού πονέσει. Χρείαν έσχηκέ σου, και αποπλανήσει σε και προσγελάσεταί σοι και δώσει σοι ελπίδα• λαλήσει σοι καλά και ερεί- τίς η χρεία σου; και αισχυνεί σε εν τοις βρώμασιν αυτού, έως ού αποκενώση σε δις ή τρις, και επ' εσχάτων καταμωκήσεταί σου' μετά ταύτα όψεταί σε και καταλείψει σε και την κεφαλήν αυτού κινήσει επί σοι. Πρόσεχε μή αποπλσνηθής και μή ταπεινωθής εν αφροσύνη σου» ( ιγ' 1-8 ).

Αρχίζει τις σκέψεις του ο Σειράχ με την έξης εικόνα: Όποιος εγγίζει την πίσσαν, θα λερωθή απ' αυτήν. Έτσι και εκείνος, που συναναστρέφεται μ' ένα υπερήφανον πλούσιον, θα επηρεασθή απ' αυτόν και θα απόκτηση την δική του νοσηρή νοοτροπία. Μετά ο Σειράχ, αφού παρομοιάζει τον πλούσιον σαν βάρος ασήκωτο διά τον φτωχόν, προτρέπει τον φτωχόν: Μή σηκώσης στους ώμους σου βάρος ανώτερο από τις δυνάμεις σου. Δηλαδή, μή σύναψης πολλές σχέσεις και στενήν επικοινωνίαν με ανθρώπους κοινωνικά ισχυρότερους και πλουσιώτερούς σου. Διότι κάτι τέτοιο θα έχη κακές συνέπειες πάνω σου. Διά να περιγράψη τις συνέπειες αυτές, ο Σειράχ χρησιμοποιεί την εξής εικόνα:


Όπως είναι αταίριαστο και επικίνδυνο να τοποθετήται ένα μικρό και εύθραυστο πήλινο δοχείο, μια χύτρα, κοντά σ' ένα χάλκινον λέβητα, έτσι είναι επικίνδυνη και η στενή συνάφεια ενός φτωχού μ' ένα υπερόπτην πλούσιον. Διότι, όπως η χύτρα κινδυνεύει να συντριβή από τον λέβητα, έτσι κινδυνεύει και ο αδύνατος φτωχός από τον ισχυρόν πλούσιον. Αυτό δε διότι συνήθως οι πλούσιοι αδικούν και πλήττουν και φέρονται με σκληρότητα προς τους υποδεεστέρους τους κοινωνικά. Οι φτωχοί όμως, προκειμένου να τα έχουν καλά με τους πλουσίους, ενώ αδικούνται απ' αυτούς, πρέπει να υποκλίνωνται μπροστά τους και να τους φέρωνται με δουλικό φρόνημα και να ζητούν συγγνώμην και διά πράγματα, στα όποια δεν είναι καθόλου ένοχοι.

Αν λοιπόν, φτωχέ μου, προσθέτει ο Σειράχ, θα είσαι σε κάτι χρήσιμος στον ύπερήφανον πλούσιον, αυτό θα είναι το να σε εκμεταλλεύεται διά το Ιδικό του συμφέρον. Όταν όμως ευρεθής εσύ σε ανάγκες και στερήσεις, κανένα ενδιαφέρον δεν θα δείξη εκείνος σε σένα, αλλά θα σε εγκαταλείψη. Εάν δε συμβή κάποτε να έχης κάποια αγαθά, τότε ο πλούσιος θα σε πλησίαση και πάλιν, όχι διά να σε βοηθήση αλλά διά να σου αρπάξη τα αγαθά σου και να αδειάση τα ταμεία σου. Καθόλου δεν θα στενοχωρηθή διά το κακό, που σου έκαμεν. Όταν έχη την ανάγκην σου, θα προσπαθήση με υποκριτικά χαμόγελα και ψεύτικο ενδιαφέρον να σε παραπλάνηση. θα σου δώση ελπίδες ότι θα σε βοηθήση. Θα σου ομιλήση με γλυκόλογα και θα σου πή: Ποιάν ανάγκην έχεις; Στηρίξου σε μένα. Ακόμη θα σε προσκαλή επανειλημμένα στο τραπέζι του, διά να σε κάμη να αισθάνεσαι απέναντί του εντροπήν και υποχρέωσιν, διά την τιμήν που σου κάμνει, μέχρις ότου σε αδειάση τελείως. Και στο τέλος θα γελά μαζί σου και θα σε περιπαίζη. Έπειτα θα σε βλέπη να υποφέρης, και αντί να σε συμπονέση, θα σε εγκαταλείψη ενώ θα κινά ειρωνικά την κεφαλήν του σε βάρος σου.

Πρόσεχε λοιπόν, φτωχέ μου, επαναλαμβάνει ο Σειράχ. Πρόσεχε να μή παραπλανηθής από την δολιότητα τέτοιων ανθρώπων, διά να μή εξευτελισθής απ' αυτούς και να μή πληρώσης ακριβά την απερισκεψίαν και μεγαλομανίαν σου.

3)Και καλός ο πλούτος.

Πιστεύει όμως και διακηρύσσει ο συνετός Σειράχ ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν και μή διεφθαρμένοι
πλούσιοι. Ο ίδιος δε επεξηγεί πότε ημπορεί να συμβή κάτι τέτοιο.

«Αγαθός ο πλούτος, ω μή έστιν αμαρτία» (ιγ', 24) «Μακάριος πλούσιος, ος ευρέθη άμωμος και ος οπίσω χρυσίου ουκ επορεύθη- τίς έστι; και μακαριούμεν αυτόν, εποίησε γάρ θαυμάσια εν λαώ αυτού. Τίς εδοκιμάσθη εν αυτώ και ετελειώθη; και έσται αυτώ εις καύχησιν. Τίς εδυνατο παρσβήναι και ού παρέβη, και ποιήσαι κακά και ούκ εποίησε; Στερεωθήσεται τα αγαθά αυτού» (λα', 8-11)

Τονίζει πρώτα ο Σειράχ ότι ο πλούτος είναι καλός, όταν δεν συνδυάζεται με αμαρτίες. Μετά ανακηρύσσει ευτυχισμένον τον πλούσιον εκείνον, που έμεινεν απρόσβλητος και αμόλυντος από την φιλαργυρίαν και δεν έβαλε σαν στόχον του να μαζεύη περισσότερα χρήματα. Και στην συνέχεια ερωτά: Υπάρχει τέτοιος πλούσιος; Αν ναι, τότε πρέπει να τον συγχαρούμε και να τον καλοτυχίζουμε. Διότι αυτός έκαμεν έργα θαυμαστά ανάμεσα στον λαόν του. Υπάρχει κάποιος, που εδοκιμάσθηκε μέσα στους πειρασμούς του πλούτου και ευρέθηκε τέλειος; Αυτός είναι άξιος καυχήσεως. Διότι αυτός, ενώ, προκειμένου να γίνη πλουσιώτερος, ημπορούσε να παραβή το θέλημα του Θεού, δεν το έκαμε. και ενώ ημπορούσε να διαπράξη αδικίες, δεν έπραξεν. Είναι ευτυχισμένος ο δίκαιος αυτός πλούσιος, διότι τα αγαθά που έχει θα ευλογηθούν από τον Θεόν και η ευλογία του Θεού θα τον συνοδεύη πάντα.

Στ' Καλή χρήσις του πλούτου

Tα χρήματα προξενούν πνευματικήν βλάβην στον φιλάργυρον και εγωιστήν άνθρωπον. Διότι και σαρκολάτρην τον κάμνουν και από τον Θεόν της αγάπης τον αποξενώνουν και από τους άλλους ανθρώπους τον χωρίζουν. Αντίθετα, όποιος ξεύρει να χρησιμοποιή ορθά τα πλούτη, που του εχάρισεν ο Θεός, αυτός και τους ανθρώπους ευεργετεί και στον Θεόν γίνεται ευάρεστος και από τώρα, που ευρίσκεται στην γην, θησαυρίζει θησαυρούς στον ουρανόν. Αυτές τις αλήθειες υπενθυμίζει σ' όλους μας με σοφά γνωμικά ο Σειράχ.

1) Η φιλανθρωπία.

«Τέκνον, την ζωήν του πτωχού μή αποστέρησης και μή παρελκύσης οφθαλμούς επιδεείς. Ψυχήν πεινώσαν μή λυπήσης και μή παροργίσης άνδρα εν απορία αυτού. Καρδίαν παρωργισμένην μή προσταράξης και μή παρελκύσης δόσιν προσδεομένου. Ικέτην θλιβόμενον μή απαναίνου και μή αποστρέψης το πρόσωπον σου από πτωχού. Από δεομένου μή αποστρέψης οφθαλμόν... Κλίνον πτωχώ το ους σου και αποκρίθητι αυτώ ειρηνικά εν πραότητι... Γίνου ορφανοίς ως πατήρ και αντί ανδρός τη μητρί αυτών και έση ως υιός Υψίστου, και αγαπήσει σε μάλλον ή η μήτηρ σου» ( δ'. 1 5, 8, 10 ).

Τονίζει με τα λόγια του αυτά ο σοφός Σειράχ ότι και των φτωχών η ζωή είναι πολύτιμη και ότι και αυτοί δικαιούνται όσα τους χρειάζονται, διά να ζήσουν. Και συμβουλεύει πατρικά κάθε θεοσεβή πλούσιον να μή αναβάλλη την βοήθειάν του προς όσους στηρίζουν πάνω του ικετευτικά τους οφθαλμούς τους και μυστικά ζητούν την συνδρομή του. Μή λυπήσης ποτέ, προσθέτει, κάποιον, που πεινά και μή εξοργίσης με την περιφρόνησίν σου κάποιον, που ευρίσκεται μέσα σε στερήσεις. Μή προσφέρης περισσότερην λύπην και ταραχή σ' ένα στενοχωρημένο, με το να αναβάλης ή να του αρνηθής την βοήθειάν σου. Μή γίνης ακατάδεκτος και άσπλαχνος προς όποιον μέσα στις θλίψεις του σε παρακαλεί να τον βοηθήσης. Και μή αποστρέψης το πρόσωπο σου από τον φτωχό. Σκύψε και άκουσε τον καταδεκτικά. Και πρόθυμα και με ειρηνική διάθεσιν πρόσφερε του ό,τι σου είναι δυνατόν. Ιδιαίτερα δείξε προς τα ορφανά αγάπην αυθόρμητην, σαν εκείνην που δείχνει ένας πατέρας προς τα ιδικά του παιδιά. Και στην χήραν μητέρα των παιδιών αυτών δείξε ενδιαφέρον, σαν εκείνο που θα έδειχνε σ' αυτήν ο σύζυγος της. Έτσι θα σε αναγνώριση ο Ύψιστος Θεός παιδί του και θα σε αγαπήση πολύ περισσότερον απ' όσον σε αγάπησεν η μητέρα σου.

2) Mε ανιδιοτέλειαν.

Οι εκδηλώσεις αγάπης και φιλανθρωπίας προς τους φτωχούς και πονεμένους είναι γενικά έργο θεάρεστο. Όπως όμως επανειλημμένα από τον θεόπνευστον λόγον της Κ. Διαθήκης, έτσι και από τον σοφόν Σειράχ επισημαίνεται ότι, όποιος θέλει να έχη μισθόν από τον Θεόν, πρέπει να δίδη, χωρίς να περιμένη καμμιάν αναγνώρισιν και ανταπόδοσιν από εκείνους, στους οποίους γίνεται ευεργετικός. Διά τούτο και λέγει:

«Πολλοί χάριν πονηρίας απέστρεψαν, αποστερηθήναι δωρεάν ευλαβήθησαν. Πλην επί ταπεινώ μακροθύμησον και επ' ελεημοσύνην μή παρελκύσης αυτόν. Χάριν εντολής αντιλαβού πένητος και κατά την ένδειαν αυτού μή αποστρέψης αυτόν κενόν. Απόλεσον αργύριον δι' αδελφόν και φίλον, και μή ιωθήτω υπό τον λίθον εις απώλειαν. Θές τον θησαυρόν σου κατ' έντολάς Υψίστου, και λυσιτελήσει σοι μάλλον ή το χρυσίον. Σύγκλεισον ελεημοσύνην εν τοις ταμείοις σου, και αύτη εξελείταί σε εκ πάσης κακώσεως υπέρ ασπίδα κράτους και υπέρ δόρυ αλκής κατέναντι εχθρού πολεμήσει υπέρ σού» ( κθ', 7 13 ).

Αρχίζει ο Σειράχ τις σκέψεις του με την έξης διαπίστωσιν: Πολλοί, λέγει, αρνούνται να βοηθήσουν άλλους, επειδή φοβούνται ότι θα στερηθούν από τα αγαθά τους, χωρίς και να έχουν οποιανδήποτε ωφέλειαν, ή διότι σκέπτονται την αχαριστίαν εκείνων, τους οποίους θα ευεργετήσουν. Όμως εσύ, συμβουλεύει ο Σειράχ τον καθένα μας,
ανεξάρτητα από την συμπεριφοράν εκείνων που ευεργετείς, να είσαι επιεικής και συγκαταβατικός προς την δυστυχίαν των φτωχών και να μή διστάζης να προσφέρης σ' αυτούς κάθε αναγκαίαν βοήθειαν.

Προσεγγίζουν οι απόψεις αυτές του σοφού συγγραφέως της Π. Διαθήκης την σχετικήν με την ανιδιοτελή αγάπην διδασκαλίαν του Κυρίου μας, που λέγει:

«Αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί Υψίστου, ότι αυτός χρηστός έστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς» ( Λουκ. στ', 35 ).

Μας υποδεικνύει δηλαδή ο Κύριος να ευεργετούμε και να δίδουμε χρήματα και σ' όσους ακόμη μας θεωρούν εχθρούς τους, χωρίς να περιμένουμε απ' αυτούς καμμιάν ανταπόδοσιν. Και τότε θα έχουμε πολύν μισθόν και μεγάλην αμοιβήν από τον Θεόν. Και θα αναγνωρισθούμε κατά χάριν παιδιά του Υψίστου Θεού. Διότι και Αυτός είναι ευεργετικός και ωφέλιμος προς ανθρώπους, που είναι απέναντι του αχάριστοι και πονηροί.

Και ο Σειράχ λοιπόν, κάτω από τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος, μας προτρέπει να σεβώμεθα την εντολήν του Θεού, που μας θέλει να στηρίζουμε τους φτωχούς στις ανάγκες τους και να μή τους αφήνουμε να φεύγουν από κοντά μας αβοήθητοι και στερημένοι. Είναι προτιμότερον, μας λέγει, να χάσετε τα χρήματα σας προς χάριν των φτωχών αδελφών και φίλων σας, παρά να τα αφήνετε να σκουριάζουν ή να τα κρύβετε στο θησαυροφυλάκια σας. Σας συμφέρει περισσότερον να δώσετε τα χρήματα σας στους φτωχούς, όπως ο Ύψιστος εντέλλεται, παρά να τα κρατάτε διά τους εαυτούς σας. Αντί λοιπόν των χρημάτων σας, αποθηκεύσατε μέσα στα ταμεία σας τα καλά έργα της ελεημοσύνης σας. Έτσι, αντί της πρόσκαιρης και σχετικής βοήθειας, που τα χρήματα προσφέρουν, θα έχετε βοήθειαν και υπεράσπισιν κατά τις ώρες των δοκιμασιών σας. Και οι ελεημοσύνες σας θα σας υπερασπισθούν στις ώρες των εχθρικών επιθέσεων, κατά τρόπον πιο αποτελεσματικόν από την ασπίδα και το δόρυ.

Τέλος, διά να μας πείση να γίνουμε φιλάνθρωποι και ελεήμονες, ο σοφός Σειράχ μας υπενθυμίζει ότι ο θάνατος δεν θα βραδύνη να έλθη και σε μας, αφού κανένας άνθρωπος δεν υπέγραψε συμφωνίαν με τον Άδην, διά να μή μεταβή εκεί. Πριν λοιπόν να πεθάνετε, μας προτρέπει, κάμετε το καλό στους γύρω σας και ανάλογα με τις δυνάμεις σας απλώστε τα χέρια, διά να τους ευεργετήσετε. Έτσι θα γίνετε άξιοι των αμοιβών του Θεού στην αιωνιότητα.

Μνήσθητι ότι θάνατος ού χρονιεί και διαθήκη άδου ούχ υπεδείχθη σοι πριν σε
τελευτήσαι, ευ ποίει φίλω και κατά την ισχύν σου έκτεινον και δως αυτώ» ( ιδ', 12 13 ).

3) Όχι στους ασεβείς.

Αξιοπρόσεκτη είναι η άποψις, την οποίαν και ο σοφός Σειράχ υποστηρίζει, ότι δεν πρέπει να βοηθούμε και ευεργετούμε ασεβείς ανθρώπους. Γράφει δε τα έξης σχετικά:
«'Εάν ευ ποιής, γνώθι τίνι ποιείς, και έστω χάρις τοις αγαθοίς σου... Ούκ έστιν αγαθά τω ενδελεχίζοντι εις κακά και τω ελεημοσύνην μή χαριζομένω. Δός τω ευσεβεί και μή αντιλάβη του αμαρτωλού. Ευ ποίησαν τω ταπεινώ και μή δως ασεβεί» ( ιβ'. 1,3 4 ).
Γενική αρχή, που κατευθύνει την σκέψιν του συγγραφέως της Π. Διαθήκης, είναι ότι ο καθένας, που κάμνει το καλό και εξασκεί το θεάρεστο έργο της ελεημοσύνης, πρέπει να εξετάζη, αν κάποιοι είναι άξιοι να ευεργετούνται. Διότι μόνον τότε θα αισθάνεται
εσωτερική χαράν διά τις ευεργεσίες, που κάμνει.

Βέβαια οι Χριστιανοί δεν πρέπει να λησμονούμε την παραγγελίαν, που μας έδωσεν ο Κύριος, να κάμνουμε το καλό προς όλους ανεξάρτητα τους ανθρώπους, και τους «πονηρούς και αγαθούς» ( Ματθ. ε', 45 )

Και τους φίλους και τους εχθρούς μας. Ασφαλώς όμως πρέπει να λαμβάνουμε υπ' όψιν μας ότι δεν αξίζει να δίδουμε χρήματα και άλλα αγαθά σε ανθρώπους, που
επιμένουν να κάμνουν το κακό, και ποτέ δεν εσκέφθησαν ότι έχουν και εκείνοι υποχρέωσιν να είναι χρήσιμοι στους συνανθρώπους τους. Αν βοηθούμε τέτοιους ανθρώπους, είναι σαν να τους δίδουμε τα μέσα να επαναλαμβάνουν τα αμαρτήματα τους και να προκόπτουν στο κακό.

Απ' αυτής λοιπόν της απόψεως είναι κατά πάντα σωστή η συμβουλή, που ο Σειράχ μας δίδει: Δίδε ελεημοσύνην στους ευσεβείς, μή βοηθάς όμως τους αμαρτωλούς.