"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Η συζήτηση σχετικά με την αγιότητα της μακαριστής συμπατριώτισσάς μου γερόντισσας Ταρσώς έφερε στο φως , κατά τη γνώμη μου και τη γνώμη και άλλων αδελφών εδώ μέσα, μία συγκεκριμένη σχολαστική, δήθεν υπερ-ορθόδοξη τάση που επικρατεί σε ορισμένους ανθρώπους του εκκλησιαστικού χώρου (και μάλιστα σε κάποιους που σχετίζονται συχνά με κάποιες οργανώσεις, αδελφότητες και συλλόγους). \
Αυτήν την παθογένεια της υπερ-ακρίβειας και της σκληρής και άτεγκτης ευσέβειας, γιατί περί παθογένειας πιστεύω ότι πρόκειται, την επεσήμανε πολύ σωστά και ο Xpnstos σε ωραίο και τεκμηριωμένο μήνυμά του στο σχετικό θέμα, το οποίο έχει κλειδωθεί.
Νομίζω ότι το θέμα είναι σοβαρό και πρέπει λίγο να συζητηθεί εδώ πέρα, γιατί καλό είναι να μην κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Υποκρισία και ευσεβοφάνεια υπάρχει μπόλικη, ας μην προσθέτουμε κι άλλη δόση...

Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι ο γράφων, όπως θα έχετε προφανώς καταλάβει, δεν συγκαταλέγεται ούτε στους οικουμενιστές (κάθε άλλο!), ούτε στους άγαν φιλο-πατριαρχικούς, ούτε καν στους λεγόμενους "νεο-ορθόδοξους". Αυτά για να μην μου κολλήσουν ταμπέλλες που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Αδελφοί και πατέρες νομίζω ένα αξιόλογο βιβλίο που ασχολείται με το θέμα είναι το "ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ" του κ. Σταύρου Μποζοβίτη. Κυκλοφόρησε αν δεν κάνω λάθος πριν από τα Χριστούγεννα και είναι πολύ περιεκτικό και με πληθώρα επιχειρημάτων.
Όποιος ενδιαφέρεται θα μπορούσε να το προμηθευτεί: στην Αθήνα, Σόλωνος 100, στον Πειραιά, Φίλωνος 34α, Θεσ/νίκη, Πλατεία Αγιάς Σοφίας 6 και αλλού.

Υ.Σ. Επίσης, επιτρέψατέ μου να σας πω ότι και ο αδερφός του Μητροπολίτη Μεσογαίας π.Νικολάου Χατζηνικολάου, ο π.Αστέριος Χατζηνικολάου είναι ιερέας και μάλιστα προϊστάμενος της Αδελφότητας Θεολόγων "Ο Σωτήρ", (μάλιστα απέρριψε την καριέρα παρότι αρίστευσε στις πανεπιστημακές του σπουδές -φυσικός-) και έχει γράψει ενδιαφέροντα βιβλία όπως το πιο πρόσφατο "Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω" και άλλα, κάνει δε κύκλο μελέτης Αγίας Γραφής για άνδρες κάθε Τετάρτη βράδυ στις 20:30 στη Μαυρομιχάλη 32 στην Αθήνα.

Με αγάπη

euagoras έγραψε:Αδελφοί και πατέρες νομίζω ένα αξιόλογο βιβλίο που ασχολείται με το θέμα είναι το "ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ" του κ. Σταύρου Μποζοβίτη. Κυκλοφόρησε αν δεν κάνω λάθος πριν από τα Χριστούγεννα και είναι πολύ περιεκτικό και με πληθώρα επιχειρημάτων.

Όντως αξιόλογο βιβλίο... Και οι περγαμηνές του συγγραφέα εξίσου αξιόλογες...

Επίσης θα ήθελα να επισημάνω και τα εξής:
1) νομίζω δεν είναι σωστό να κάνουμε την ατελή γενίκευση από το μέρος (αν είναι μέρος ο οποισδήποτε που λέει κάτι ή έτυχε να σχετιστεί λιγότερο ή περισσότερο με έναν χώρο, κάποια στιγμή) να χαρακτηρίζουμε και να κολλάμε ετικές για το σύνολο με τρόπο αφοριστικό και ισοπεδωτικό.
2) ακόμη εύχομαι όλοι μας και πρώτος εγώ να είχαμε καθαρότερα μάτια, λιγότερο εκκοσμικευμένα (ιδιαίτερα απαραίτητα για ορισμένες προσεγγίσεις)
3) μακάρι να υπήρχαν πολλές καθαρές, κρυστάλλινες πηγές να πίνουμε από το νερό της γνήσιας παράδοσης...

Ελάχιστος αδερφός σας

euagoras έγραψε:Αδελφοί και πατέρες νομίζω ένα αξιόλογο βιβλίο που ασχολείται με το θέμα είναι το "ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ" του κ. Σταύρου Μποζοβίτη. Κυκλοφόρησε αν δεν κάνω λάθος πριν από τα Χριστούγεννα και είναι πολύ περιεκτικό και με πληθώρα επιχειρημάτων.
Όποιος ενδιαφέρεται θα μπορούσε να το προμηθευτεί: στην Αθήνα, Σόλωνος 100, στον Πειραιά, Φίλωνος 34α, Θεσ/νίκη, Πλατεία Αγιάς Σοφίας 6 και αλλού.

Υ.Σ. Επίσης, επιτρέψατέ μου να σας πω ότι και ο αδερφός του Μητροπολίτη Μεσογαίας π.Νικολάου Χατζηνικολάου, ο π.Αστέριος Χατζηνικολάου είναι ιερέας και μάλιστα προϊστάμενος της Αδελφότητας Θεολόγων "Ο Σωτήρ", (μάλιστα απέρριψε την καριέρα παρότι αρίστευσε στις πανεπιστημακές του σπουδές -φυσικός-) και έχει γράψει ενδιαφέροντα βιβλία όπως το πιο πρόσφατο "Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω" και άλλα, κάνει δε κύκλο μελέτης Αγίας Γραφής για άνδρες κάθε Τετάρτη βράδυ στις 20:30 στη Μαυρομιχάλη 32 στην Αθήνα.

Με αγάπη

Φυσικά, Σόλωνος 100 είναι το Βιβλιοπωλείο της Αδελφότητας "Ο Σωτήρ", αυτό καλό είναι να το διευκρινίσουμε.
Και επίσης δεν μπορεί να παρακαμφθεί το επί δεκαετίες αντι-μοναστικό κλίμα που επικρατούσε και καλλιεργείτο στους κόλπους των Αδελφοτήτων.
Ο σχολαστικιστικός και προτεσταντίζων "Προορισμός του ανθρώπου" του αρχιμ. Ευσεβίου Ματθόπουλου, ιδρυτή της Ζωής, θεωρείτο και θεωρείται ακόμη ως κατάλληλο πνευματικό ανάγνωσμα, καταλληλότερο ασφαλώς από την Φιλοκαλία, το Γεροντικό και τον Ευεργετινό. Η Δογματική του Π. Τρεμπέλα βρίθει σχολαστικών επιρροών και ουσιαστικά απουσιάζει από αυτήν η διάκριση ουσίας και ενέργειας του Θεού, που είναι η βάση της διδασκαλίας του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, κατοχυρωμένη συνοδικά.

Από την άλλη, μέσα στις Οργανώσεις καλλιεργήθηκε συχνά ένα πνεύμα ευσεβισμού, καθωσπρεπισμού, "σκληρής ευσέβειας", αυτοδικαίωσης, σεκταρισμού (εμείς και οι άλλοι), φαινόμενα τα οποία έχουν σαφώς προτεσταντικές καταβολές. Αυτά νομίζω ότι επηρέασαν την εκκλησιαστική ζωή, με την ευρύτερη έννοια. Το θέμα στο φόρουμ το άνοιξα βλέποντας δυστυχώς ένα τέτοιο πνεύμα σε μερικά μηνύματα συγκεκριμένων μελών και πιστεύω πως εκεί διαφαίνεται οργανωσιακή επιρροή.

Αυτά τα γράφω χωρίς να παραγνωρίζω το γεγονός ότι υπήρχαν και υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι μέσα στις Οργανώσεις. Ενας από αυτούς ήταν και ο μακαριστός ιεραπόστολος π. Χαρίτων Πνευματικάκης. Ο μακαριστός π. Βενέδικτος Πετράκης στο Αγρίνιο, κληρικός της "Ζωής", ήταν άγιος άνθρωπος. Δεν αναφέρομαι λοιπόν σε μεμονωμένα πρόσωπα, αναφέρομαι στον θεσμό και σε καταστάσεις.
Πιστεύω πάντως πως, ακόμη και αν προσέφεραν οι Οργανώσεις στη ζωή της Εκκλησίας κατά το παρελθόν, έχουν πλέον κλείσει τον κύκλο τους.

Ένιωσα πολύ κοντά στο κλίμα αυτό στα γυμνασιακά μου και δη τα λυκειακά χρόνια όπου και έζησα πολύ κοντά στον π. Αυγουστίνο και όχι μόνο.

Δεν έχω αμφιβολία ότι ο αφιερωτισμός υπήρξε ένας Δούρειος Ίππος εντός της Εκκλησίας που είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα έπληξε το ράσο, είτε με την Ιερατική μορφή είτε με την αυστηρώς μοναχική. Για παράδειγμα μέχρι και την παραίτηση του γέροντος Αυγουστίνου, ουσιαστικά δεν υπήρχε Μονή στην Μητρόπολή μου.

Συχνά οι οργανωσιακοί ζούσαν μόνο για την οργάνωση, η οργάνωση επέλεγε ποιοί θα γίνουν μοναχοί, ποιοί ιερείς και επαίρονταν ότι εμείς σε σχέση με τους μοναχούς προχωράμε και στο κοινωνικό έργο. Αντίληψη σαφέστατα Παπική, σύμφωνα με την οποία οι μοναχοί έπρεπε να λειτουργούν και να προσφέρουν έξω απο τις Μονές τους. Όμως έγινε και μεγάλο έργο, απούσης ούσης, τότε, της επισήμου Εκκλησίας.

Προωθούνταν πράγματι κατα κόρον τα βιβλία της αδελφότητος, οι Πατέρες αποφεύγονταν και εισάγονταν πολλά πράγματα απο την Δυτική Γραμματολογία. Αυτό όμως συνεχίζει εν πολλοίς σήμερα, τώρα που οι αδελφότητες εξέπεσαν. Εντούτοις πολλά απο αυτά τα βιβλία δεν μου έκαναν κακό και κάποια αυτά στήριξαν την κατηχητική μου ζωή. Τότε θυμάμαι μου άρεσε ο Toth.

Ωστόσο Γιάννη πολλά απο τα οποία καταγγέλεις δεν είναι ίδια των Αδελφοτικών αλλά και πολλών μη αδελφοτικών και συχνά των ζηλωτικών ορθοδόξων και δεν αναφέρομαι στους Γ.Ο.Χ. Η λογική δε τους "εμείς και οι άλλοι" συναντάται παντού και πολλές φορές και σε εμένα τον ίδιο.

Εντούτοις τον καιρό εκείνο η πλειοψηφία της υπόλοιπης εκκλησιαστικής κοινωνίας ήταν απλά διακοπές.

Προσωπικά θεωρώ μακράν την μεγαλυτέρα εκκλησιαστική προσωπικότητα ίσως και του αιώνα μας τον π. Αυγουστίνο παρά τις διαφωνίες μου σε αρκετά ζητήματα με κάποιες τακτικές του και κυρίως, βέβαια, το ότι ήταν και ο ίδιος ιδρυτής Αδελφότητος. Κάτι που πάντα με ενοχλούσε παρότι σέβομαι κατα τα άλλα το έργο τους που σε πολλές περιπτώσεις ήταν πολύ σημαντικό. Ξέρω ότι εδώ θα μου καταλογιστεί υποκειμενικότητα και θα μου αναφερθούν περιπτώσεις Αγίων, αναγνωρισμένων και μη, όμως ποτέ δεν γνώρισα ιεροκήρυκα τόσο βιωματικό και αληθινό, καθόλου δήθεν, ούτε και τόσους ανθρώπους σε τελείως διαφορετικά μέρη στην Ελλάδα και πολύ γνωστούς σήμερα ή με φήμη Αγίου, που με μια λέξη οδηγήθηκαν στην Εκκλησία, την Ιεροσύνη ή την εκτός Παραδόσεως αφιέρωση, απλά και μόνο απο ένα κήρυγμά του.

Συμφωνω και με τον Κωνσταντίνο και με το Γιάννη..

η ιστορια των οργανωσεων ξεκινωντας απο τον Απόστολο Μακράκη,ειναι εισαγωγή ξενων προτύπων στη ζωη της Εκκλησίας.

η πλειονοτητα των κειμενων που εξεδοθησαν απο τις αδελφοτητες απεχουν πολύ απο την αγιοπατερική και ιδιως την ησυχαστική-νηπτική παραδοση της Εκκλησίας μας.


προσεφεραν αρκετά στα χρονια που πέρασαν...τωρα πια οι οργανωσεις Σταυρος και Ζωή πνέουν τα λοίσθια λογω λειψανδρίας και εσωτερικών προβληματων.

ο Σωτηρ αλλαξε ηγεσια οπως ελέχθη.ο π.Αστέριος Χατζηνικολάου που ανελαβε ως νεος προισταμενος είναι ανθρωπος πράος και ταπεινός τη καρδία .υπαρχουν αγαθες ελπιδες πως με την παροδο του χρονου η παλιά πιετιστικη και ευσεβιστική νοοτροπία θα εκλειψει και θα καλλιεργειται στις δραστηριοτητες η φιλοκαλικη κι αγιοπνευματικη παραδοση της Εκκλησίας μας.

Για μένα, που έχω ζήσει τουλάχιστον τη μία απ΄τις δυο μεγάλες παραεκκλησιαστικές οργανώσεις από μέσα, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η Ορθοδοξία δεν χρειάζεται τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, όσο καλές, υγιείς ή προς τη σωστή κατεύθυνση κι αν είναι.

Όποιος θέλει να εργαστεί για τη διάδοση και τη στήριξη της Ορθόδοξης πίστης μπορεί να το κάνει μέσα από τις ενορίες και τις Μητροπόλεις δηλαδή μέσα απ΄την Ορθόδοξη Εκκλησία και με τον τρόπο των Πατέρων τις Εκκλησίας. Κάθε άλλος τρόπος εξ αιτίας της ανθρώπινης προέλευσής του είναι επιρρεπής σε παρεκκλίσεις.

οι Οργανώσεις έφεραν στη νεώτερη εκκλησιαστική ζωή ΖΗΛΟ και ΔΡΑΣΗ. Εβγαλαν τη θρησκευτικότητα των νεοελλήνων από την επιφανειακότητα και τη στασιμότητα. Επίσης έφεραν την ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟΤΗΤΑ-ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Ωστόσο όλα αυτά, αν τα παρατραβήξουμε μπορεί να οδηγήσουν σε εκτροπές. πχ ο ζήλος να γίνει φανατισμός ή έστω αδιακρισία. η δράση να γίνει εξωστρέφεια και ακτιβισμός. η πολύ οργάνωση να γίνει αυταρχισμός ή έστω πολύ ανθρώπινη συμμετοχή στην υπόθεση του Θεού και των ψυχών.. καθώς και εγκοσμιότητα (όπως έχει επισημάνει ο Καθηγητής Γιούλτσης).
Και θέλω να προσθέσω ότι το οργανωσιακό πνεύμα έχει διαποτίσει πολλές Μητροπόλεις και πολλές Ενορίες. Οργανωτικότητα, πληθωρικές δραστηριότητες, συγκεντρωτισμός, ακόμη και φανατισμός γιά τον εαυτό τους..
Αποτοξίνωση χρειάζεται..

Επειδή το συμπέρασμα στο οποίο συγκλίνουν οι εκπεφρασμένες απόψεις είναι "οι οργανώσεις (περίπου) στην πυρά " θα ήθελα από προσωπική εμπειρία να πω δυο κουβέντες:
Η ενδυνάμωση του έργου της επίσημης εκκλησίας αλλά και το πνεύμα που διέπει τους οργανωσιακούς, πραγματικά τους καθιστά ανεπίκαιρους (τουλάχιστον)
Ομως δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι πολλοί από μας τους μεγαλύτερους, σε κάποια οργάνωση χρωστάμε την όποια θρησκευτική μας παιδεία και στις προσπάθειες κάποιων "αφιερωμένων" την σχεδόν εμμονή μας (ευλογητή) στα της πίστης μας.
Σε καιρούς που η επίσημη εκκλησία (διοικούσα) έψαχνε τον εαυτό της, αυτοί οργάνωσαν (με θυσίες προσωπικές) κατηχητικά και όλες τις άλλες δραστηριότητες.
Ακόμη και σήμερα σε πολλές μητροπόλεις, οι κατηχητές είναι στην πλειοψηφία τους οργανωσιακοί όπως και στελέχη πολλών εκκλησιαστικών σταθμών. (Ποτέ δεν αρνήθηκαν την συνδρομή τους στον οικείο μητροπολίτη)

Ξέρω πολλά γιαυτούς και πολλά για την διοικούσα εκκλησία.
Δεν γνωρίζω σκανδαλα γιαυτούς.
Για την διοικούσα εκκλησία, γνωρίζουμε όλοι.
Δεν ειμαι σε καμμία οργάνωση εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Τους χρωστάω όμως το γεγονός ότι μου έδωσαν τόσο γερες βάσεις που αντέχω και όσα δεν είναι καλά καγαθά μέσα την εκκλησία.
Τους χρωστάω τον τρόπο να υπάρχω "επί τω αυτώ"
Στερήθηκα πολλά και χωρίς λόγο εξαιτίας τους. Είναι όμως λιγώτερα από όσα κέρδισα.
Γιαυτό εγώ στην πυρά που άναψε, δεν θα ρίξω ουτε ένα ξύλο....