Εκεί που Ορθοδοξία κι Ελλάδα συγκινούν...
Δημοσιεύτηκε: Τετ Απρ 11, 2007 1:30 pm
Από το site www.godimitris.gr
http://www.godimitris.gr/view.php?artid=686
Αξίζει να ρίξετε μια ματιά!
Κούβα, Pinar del Rio, 29 Μαρτίου 2007
Ενα κρύο ντους με συνέφερε. Παρέδωσα το μηχανάκι, πήρα το σάκο μου και ανέβηκα στο λεωφορείο για το Pinar del Rio, μισή ώρα από το όμορφο Viniales.
Ημουν ο μόνος τουρίστας που κατέβηκε σε αυτή την πόλη. Ολοι επέστρεφαν στην Αβάνα, δυόμισι ώρες ακόμη διαδρομής.
Το Pinar del Rio βρίσκεται στις όχθες του Rio Guama. Τώρα που γράφω τούτες τις γραμμές συνειδητοποίησα ότι δεν πήγα να δω τις όχθες του ποταμού. Δεν έχω ούτε μια φωτογραφία. Εμεινα μόνο στο κέντρο της πόλης.
Στόχος μου ήταν να βρεθώ με τον Αλέξανδρο, έναν κουβανό τελειόφοιτο ιατρικής που έχει και την ιδιότητα του υποδιακόνου στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Αβάνα. Ξέρει ελληνικά. Ηθελα να μιλήσω μαζί του.
Του τηλεφώνησα με το που βρήκα το κάζα παρτικουλάρες. Το σπίτι μου για το επόμενο 24ωρο. Το ραντεβού κλείστηκε για τις 8 το απόγευμα. Τον πέτυχα στο νοσοκομείο όπου δουλεύει. Στο τηλέφωνο μιλήσαμε ελληνικά. Ανοιξε η ψυχή μου. Καιρό είχα να μιλήσω. Και το παράξενο είναι ότι στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ένας κουβανός.
Περιπλανήθηκα στην πόλη. Οι κεντρικοί δρόμοι ήταν κλειστοί. Η Διεθνής Εκθεση Βιβλίου είχε κάνει "κατάληψη" στο κέντρο. Το δεύτερο μετά το καρναβάλι του Αυγούστου σημαντικότερο γεγονός στην πόλη. Ολοι οι κάτοικοι βολτάρουν πέρα δώθε και χαζεύουν τα περίπτερα και τα κιόσκια με τις παλιές και νέες εκδόσεις.
Πείνασα. Βρήκα ένα αρτοποιείο και ζήτησα ψωμί. Οι περισσότεροι αγοράζουν ψωμί με κουπόνια. Ένα ειδικό βιβλιαράκι γεμάτο ημερομηνίες και σημειώσεις. Μου έδωσαν δύο ολόφρεσκα ψωμάκια δωρεάν, αφού δεν είχα το ανάλογο δελτίο. Εκατοντάδες ψωμάκια στις 6 το απόγευμα. Ζήτησα να δω πως τα φτιάχνουν. Μου άνοιξαν την πόρτα και με άφησαν να φωτογραφήσω. Στο ένα χέρι τα ψωμάκια και στο άλλο η μηχανή. Εβλεπα τις φωτογραφίες και μου ερχόταν να τις φάω.
Το διασκέδασα με την ψυχή μου. Οι φουρνάρηδες έπαιρναν πόζες, τα ψωμάκια παραταγμένα, ο Φιντέλ με τον Τσε να μας παρακολουθούν από ψηλά και η τσαχπίνα πωλήτρια όλο χαμόγελο να σχολιάζει. Σε δέκα λεπτά καμιά δεκαριά πελάτες, ξέχασαν ότι ήρθαν για ψωμί και γελούσαν μαζί μας. Στο τέλος ο αρχιφούρναρης έβγαζε φωτογραφίες και εγώ ζύμωνα. . . Δυστυχώς για μένα, ο φούρναρης μάλλον μόνο ψωμιά ξέρει να φτιάχνει γιατί δεν έβγαλε ούτε μια φωτογραφία. Πατούσε άλλο κουμπί κι εγώ δεν το πρόσεξα για να τον διορθώσω. Κι αυτός όμως δεν πρόσεξε ότι έβαλα περισσότερο αλεύρι στη ζύμη. . .
Αλλαξα τα δυο ψωμάκια μου με αυτά που μόλις είχαν βγει από τον ηλεκτρικό φούρνο. Τους αποχαιρέτησα και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Σαν να ήμουν χρόνια σε αυτούς τους δρόμους. Από συνήθεια πια, δεν χάνομαι, αλλά ούτε βάζω σημάδια για να προσανατολιστώ. Όλα γίνονται αυτόματα.
«Τρία είναι τα όνειρά μου. Να έχω την καλύτερη οικογένεια του κόσμου, να είμαι ο καλύτερος γιατρός για να βοηθάω τον κόσμο και να γίνω παπάς», μου είπε ο Αλέξανδρος όταν βρεθήκαμε στο σπίτι μου. Ξαφνιάστηκα όταν τον είδα με τα ρούχα του υποδιακόνου.
Εμαθε ελληνικά από μόνος του. Παρά τον περιορισμένο χρόνο που έχει στη διάθεσή του και επιπλέον ως αυτοδίδακτος, μια χαρά συνεννοούμασταν στην «μητέρα των γλωσσών», όπως μου είπε.
Όταν πήγε στην Αβάνα και ανακάλυψε την ελληνική εκκλησία, εντυπωσιάστηκε. «Η λειτουργία με συνεπήρε. Εμεινα ώρες εκεί. Πήγα και την επομένη. Πολλές φορές τις Κυριακές πήγαινα στην Αβάνα μόνο και μόνο για τη λειτουργία. Αισθανόμουν σα να εκπληρούσα ένα παιδικό μου όνειρο. Εκεί με είδε ο πάτερ Τιμόθεος και με τη συζήτηση μου πρότεινε να έρθω πιο κοντά στην εκκλησία. Αργότερα έγινα υποδιάκονος. Όλα συνέβησαν λες και ήταν το πεπρωμένο. Από μικρός ήθελα να γίνω παπάς. Αλλά όταν μπήκα στην ελληνική εκκλησία αυτό μου το όνειρο έγινε πιο δυνατό».
Ο Αλέξανδρος ή αλλιώς ντοκτορ Γιάνκο όπως τον φωνάζουν εδώ στο Pinar del Rio, δουλεύει τις περισσότερες ώρες στο νοσοκομείο. Νομίζω ότι όπου νάναι παίρνει το πτυχίο του. Είναι 27 ετών και είναι παντρεμένος με την 22χρονη Liber ή αλλιώς μετά την βάφτισή της, Παρασκευή.
Τον ρώτησα πως αντιδρά ο κόσμος όταν τον βλέπει με τα ράσα. Περπατώντας στο δρόμο πολλοί μας κοίταζαν περίεργα. «Εδώ με βλέπουν σαν Σαμουράι», μου είπε γελώντας. «Στην Κούβα οι περισσότεροι είναι άθεοι και είναι πολύ δύσκολο να είσαι ορθόδοξος». Οι γονείς του, η αδελφή του και τα ανίψια του έχουν βαφτιστεί χριστιανοί Ορθόδοξοι. Μπορεί στην δυτική Κούβα να μην βρήκα Ελληνες, ωστόσο βρήκα ελληνολάτρες.
Ο μισθός του είναι 10 ευρώ. Χαζεύαμε τα βιβλία και παρατήρησα πόσα ήθελε να αγοράσει, αλλά για να τα αγοράσει θα έπρεπε να δουλεύει χρόνια. . . Δυστυχώς κι εμένα τα χρήματά μου δεν μου περισσεύουν εδώ και δεν μπόρεσα να του αγοράσω ένα καινούργιο λεξικό που τόσο ήθελε.
Αποχωριστήκαμε με την ευχή ο Αλέξανδρος να καταφέρει να έρθει στην Ελλάδα για ένα μικρό χρονικό διάστημα να σπουδάσει και να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα του. Τέτοιους πρεσβευτές χρειαζόμαστε. . .
Το ταξίδι συνεχίζεται. . .
http://www.godimitris.gr/view.php?artid=686
Αξίζει να ρίξετε μια ματιά!
Κούβα, Pinar del Rio, 29 Μαρτίου 2007
Ενα κρύο ντους με συνέφερε. Παρέδωσα το μηχανάκι, πήρα το σάκο μου και ανέβηκα στο λεωφορείο για το Pinar del Rio, μισή ώρα από το όμορφο Viniales.
Ημουν ο μόνος τουρίστας που κατέβηκε σε αυτή την πόλη. Ολοι επέστρεφαν στην Αβάνα, δυόμισι ώρες ακόμη διαδρομής.
Το Pinar del Rio βρίσκεται στις όχθες του Rio Guama. Τώρα που γράφω τούτες τις γραμμές συνειδητοποίησα ότι δεν πήγα να δω τις όχθες του ποταμού. Δεν έχω ούτε μια φωτογραφία. Εμεινα μόνο στο κέντρο της πόλης.
Στόχος μου ήταν να βρεθώ με τον Αλέξανδρο, έναν κουβανό τελειόφοιτο ιατρικής που έχει και την ιδιότητα του υποδιακόνου στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Αβάνα. Ξέρει ελληνικά. Ηθελα να μιλήσω μαζί του.
Του τηλεφώνησα με το που βρήκα το κάζα παρτικουλάρες. Το σπίτι μου για το επόμενο 24ωρο. Το ραντεβού κλείστηκε για τις 8 το απόγευμα. Τον πέτυχα στο νοσοκομείο όπου δουλεύει. Στο τηλέφωνο μιλήσαμε ελληνικά. Ανοιξε η ψυχή μου. Καιρό είχα να μιλήσω. Και το παράξενο είναι ότι στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ένας κουβανός.
Περιπλανήθηκα στην πόλη. Οι κεντρικοί δρόμοι ήταν κλειστοί. Η Διεθνής Εκθεση Βιβλίου είχε κάνει "κατάληψη" στο κέντρο. Το δεύτερο μετά το καρναβάλι του Αυγούστου σημαντικότερο γεγονός στην πόλη. Ολοι οι κάτοικοι βολτάρουν πέρα δώθε και χαζεύουν τα περίπτερα και τα κιόσκια με τις παλιές και νέες εκδόσεις.
Πείνασα. Βρήκα ένα αρτοποιείο και ζήτησα ψωμί. Οι περισσότεροι αγοράζουν ψωμί με κουπόνια. Ένα ειδικό βιβλιαράκι γεμάτο ημερομηνίες και σημειώσεις. Μου έδωσαν δύο ολόφρεσκα ψωμάκια δωρεάν, αφού δεν είχα το ανάλογο δελτίο. Εκατοντάδες ψωμάκια στις 6 το απόγευμα. Ζήτησα να δω πως τα φτιάχνουν. Μου άνοιξαν την πόρτα και με άφησαν να φωτογραφήσω. Στο ένα χέρι τα ψωμάκια και στο άλλο η μηχανή. Εβλεπα τις φωτογραφίες και μου ερχόταν να τις φάω.
Το διασκέδασα με την ψυχή μου. Οι φουρνάρηδες έπαιρναν πόζες, τα ψωμάκια παραταγμένα, ο Φιντέλ με τον Τσε να μας παρακολουθούν από ψηλά και η τσαχπίνα πωλήτρια όλο χαμόγελο να σχολιάζει. Σε δέκα λεπτά καμιά δεκαριά πελάτες, ξέχασαν ότι ήρθαν για ψωμί και γελούσαν μαζί μας. Στο τέλος ο αρχιφούρναρης έβγαζε φωτογραφίες και εγώ ζύμωνα. . . Δυστυχώς για μένα, ο φούρναρης μάλλον μόνο ψωμιά ξέρει να φτιάχνει γιατί δεν έβγαλε ούτε μια φωτογραφία. Πατούσε άλλο κουμπί κι εγώ δεν το πρόσεξα για να τον διορθώσω. Κι αυτός όμως δεν πρόσεξε ότι έβαλα περισσότερο αλεύρι στη ζύμη. . .
Αλλαξα τα δυο ψωμάκια μου με αυτά που μόλις είχαν βγει από τον ηλεκτρικό φούρνο. Τους αποχαιρέτησα και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Σαν να ήμουν χρόνια σε αυτούς τους δρόμους. Από συνήθεια πια, δεν χάνομαι, αλλά ούτε βάζω σημάδια για να προσανατολιστώ. Όλα γίνονται αυτόματα.
«Τρία είναι τα όνειρά μου. Να έχω την καλύτερη οικογένεια του κόσμου, να είμαι ο καλύτερος γιατρός για να βοηθάω τον κόσμο και να γίνω παπάς», μου είπε ο Αλέξανδρος όταν βρεθήκαμε στο σπίτι μου. Ξαφνιάστηκα όταν τον είδα με τα ρούχα του υποδιακόνου.
Εμαθε ελληνικά από μόνος του. Παρά τον περιορισμένο χρόνο που έχει στη διάθεσή του και επιπλέον ως αυτοδίδακτος, μια χαρά συνεννοούμασταν στην «μητέρα των γλωσσών», όπως μου είπε.
Όταν πήγε στην Αβάνα και ανακάλυψε την ελληνική εκκλησία, εντυπωσιάστηκε. «Η λειτουργία με συνεπήρε. Εμεινα ώρες εκεί. Πήγα και την επομένη. Πολλές φορές τις Κυριακές πήγαινα στην Αβάνα μόνο και μόνο για τη λειτουργία. Αισθανόμουν σα να εκπληρούσα ένα παιδικό μου όνειρο. Εκεί με είδε ο πάτερ Τιμόθεος και με τη συζήτηση μου πρότεινε να έρθω πιο κοντά στην εκκλησία. Αργότερα έγινα υποδιάκονος. Όλα συνέβησαν λες και ήταν το πεπρωμένο. Από μικρός ήθελα να γίνω παπάς. Αλλά όταν μπήκα στην ελληνική εκκλησία αυτό μου το όνειρο έγινε πιο δυνατό».
Ο Αλέξανδρος ή αλλιώς ντοκτορ Γιάνκο όπως τον φωνάζουν εδώ στο Pinar del Rio, δουλεύει τις περισσότερες ώρες στο νοσοκομείο. Νομίζω ότι όπου νάναι παίρνει το πτυχίο του. Είναι 27 ετών και είναι παντρεμένος με την 22χρονη Liber ή αλλιώς μετά την βάφτισή της, Παρασκευή.
Τον ρώτησα πως αντιδρά ο κόσμος όταν τον βλέπει με τα ράσα. Περπατώντας στο δρόμο πολλοί μας κοίταζαν περίεργα. «Εδώ με βλέπουν σαν Σαμουράι», μου είπε γελώντας. «Στην Κούβα οι περισσότεροι είναι άθεοι και είναι πολύ δύσκολο να είσαι ορθόδοξος». Οι γονείς του, η αδελφή του και τα ανίψια του έχουν βαφτιστεί χριστιανοί Ορθόδοξοι. Μπορεί στην δυτική Κούβα να μην βρήκα Ελληνες, ωστόσο βρήκα ελληνολάτρες.
Ο μισθός του είναι 10 ευρώ. Χαζεύαμε τα βιβλία και παρατήρησα πόσα ήθελε να αγοράσει, αλλά για να τα αγοράσει θα έπρεπε να δουλεύει χρόνια. . . Δυστυχώς κι εμένα τα χρήματά μου δεν μου περισσεύουν εδώ και δεν μπόρεσα να του αγοράσω ένα καινούργιο λεξικό που τόσο ήθελε.
Αποχωριστήκαμε με την ευχή ο Αλέξανδρος να καταφέρει να έρθει στην Ελλάδα για ένα μικρό χρονικό διάστημα να σπουδάσει και να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα του. Τέτοιους πρεσβευτές χρειαζόμαστε. . .
Το ταξίδι συνεχίζεται. . .